Hoe het boeddhisme verschilt van psychologie

Interviewer: Een tijdje geleden noemde je psychologie. Ik wil je iets vragen over die relatie. Mensen gaan vaak voor langere tijd naar psychotherapeuten, gebaseerd op wat ik niet weet, maar cultureel vinden we dat het een langere periode is. Hoe is de relatie tussen boeddhisme en psychologie in Amerika? Je bracht het naar voren...

Eerwaarde Thubten Chodron (VTC): Allereerst denk ik dat er veel overlappingen zijn, maar ik denk ook dat het twee verschillende disciplines zijn. Psychologie is erop gericht je te helpen dit leven een beter leven te leiden. Het boeddhisme helpt je om helemaal uit de cyclus van het bestaan ​​te komen. Ze hebben twee heel verschillende doelen. Dit leven harmonieuzer en betere relaties maken is een heel goed doel, maar helemaal uit de cyclus van het bestaan ​​komen is een veel groter, ruimer doel. Dat is die langetermijnvisie die het tot een spirituele oefening maakt. Natuurlijk, om jezelf uit samsara te krijgen, heb je te maken met veel van je psychologische problemen. Wat hun doel betreft, is het anders. Qua methodiek is het ook anders. Als je een therapeut ziet, is dat meestal één op één of misschien een kleine groep, en je praat over je verhaal, en je praat over je gevoelens en je verhaal en je jeugd en hoe mensen je als kind behandelden en hoe je reageerde, en je drukt al deze emoties uit.

Wat voor mij zo interessant was in het boeddhisme, is dat mijn leraren helemaal niet geïnteresseerd waren in mijn verhaal. Ik was zo gehecht aan mijn verhaal en ik wilde mijn Tibetaanse leraren horen. Ten eerste geven ze les in een groep, dus ik kan mijn verhaal niet in een groep vertellen omdat mijn leraren de hele tijd lesgeven. Als ik ze individueel ga bekijken, zijn ze niet geïnteresseerd in mijn verhaal. Ze willen weten met welke mentale toestanden ik problemen heb, en dan zullen ze me helpen om met die mentale toestanden om te gaan.

Soms moet je daarbij een beetje praten over je verhaal. Ik merk dat bij de mensen die ik help, ze me soms delen van hun verhaal vertellen, maar ik moet ze ook helpen de identificatie met dat verhaal te verwerken omdat we ons aan dat verhaal vastklampen. We creëren er een identiteit van. Wat ons verhaal ook was, die identiteit maakt deel uit van de zelfgrijpende onwetendheid die ons gebonden houdt in het cyclische bestaan. Op de een of andere manier kunnen we er echt in komen, zelfs in de mate dat we beginnen te psychologiseren over de meditatie kussen. Dan, in plaats van daadwerkelijk de oefening te doen die de leraar ons leert, beginnen we na te denken over onze kindertijd en dit en dat en het innerlijke kind en al dit soort dingen.

Ik denk eigenlijk dat als iemand veel van die problemen heeft, psychologen zijn opgeleid om daarbij te helpen, en daarvoor moeten ze naar een psycholoog gaan. Boeddhistische beoefening kan nuttig zijn, en het zou een aanvulling zijn, maar psychologie is daarin meer gespecialiseerd. Ik vind dat ze de expertise van de therapeut moeten gebruiken.

Interviewer: Deze twee disciplines zijn naar uw mening niet om samen te voegen.

Citybike: Ik denk niet dat ze moeten fuseren. Ik denk dat er enige overlap is. Ik denk dat er een aantal gebieden zijn waar ze elkaar kunnen helpen en aanvullen, maar ik denk dat het heel belangrijk is dat ze gescheiden worden gehouden, omdat we anders, om het boeddhisme voor iedereen acceptabeler te maken, het boeddhistische wereldbeeld laten vallen, wat betekent we stoppen met het uitdagen van de hele identiteit van ik en zelf. Als we stoppen dat uit te dagen, dan is er geen manier om onszelf te bevrijden van de onwetendheid die ons in samsara bindt. Er is geen manier om de leegte van het inherente bestaan ​​te realiseren. Er is geen manier om de ultieme waarheid te zien.