Dankbaarheid

"Doe alles wat je kunt met wat je hebt, in de tijd die je hebt, op de plaats waar je bent ..."

Dit is een citaat van een jongen genaamd Nkosi Johnson. Nkosi werd geboren met hiv. Hij stierf op 12-jarige leeftijd aan aids. Hij is het onderwerp van een nieuw boek, We zijn allemaal hetzelfde, door veteraan ABC News-correspondent Jim Wooten. Het is niet zozeer een verhaal van Nkosi's dood als wel een verhaal van een buitengewoon leven. Hij weigerde het slachtoffer te worden van zijn omstandigheden en koos ervoor om het leven dat hij had ten volle te leven. Hij was dankbaar voor het leven dat hij had.

De feestdagen zijn een bijzondere tijd van het jaar. Ik hoorde onlangs op de radio zeggen dat de feestdagen "de tijd van het jaar zijn waarin alles wat je niet hebt niet zo belangrijk is als de dingen die je wel hebt". Helaas duurt het niet lang voordat we terugvallen in onze dagelijkse normale routines en daarmee onze alledaagse, alledaagse normale houdingen. Het optimisme van het nieuwe jaar, de kerstsfeer en de dankbaarheid van Thanksgiving vervagen langzaam terwijl we één voor één door onze dagen sjokken. Het is maar al te gemakkelijk voor ons om zo verstrikt te raken in onze ego's dat we niet de tijd nemen om de dag te waarderen, om de rozen te ruiken, als je zou willen.

Een recent artikel in Binnen Dharma gaf me een van die momenten. Leighton Bates schreef over een sinaasappel. Alleen een simpel stuk fruit en zijn aandacht tijdens het eten hadden het tot een bijzondere gebeurtenis gemaakt. Een paar dagen nadat het nummer naar buiten kwam kreeg ik een brief van mijn moeder. Ze had het artikel van Leighton gelezen en was erdoor geraakt. Ze zei dat ze door het lezen van zijn woorden was gestopt en de balans opmaakte van de dingen waar ze dankbaar voor was en de prachtige geschenken die ze had gekregen had beseft.

Soms is het zo gemakkelijk voor mij om verstrikt te raken in mijn eigen situatie, depressief of verbitterd te worden, of medelijden met mezelf te hebben. Het enige dat ik ooit nodig heb om eruit te komen, is om me heen kijken; Ik realiseer me snel dat er zoveel andere mensen zijn die lijden ervaren op een niveau dat ik niet kan bevatten. Het geeft me een onbeduidend gevoel om te snotteren over mijn eigen waargenomen onrecht terwijl er zoveel andere levende wezens zijn die voortdurend in verdriet leven, degenen die in armoede leven, degenen die dakloos en hongerig zijn, en misschien wel het meest angstaanjagende voor mij, degenen die alleen.

Twee keer per jaar, Thanksgiving en Kerstmis, geven ze ons een sinaasappel. Toen ik dit jaar de mijne pelde, dacht ik aan Leighton en aan mijn moeder. Ik stelde me voor dat voor Nkosi een sinaasappel een hele wereld van verrukking bevatte toen hij hem stukje voor stukje openbrak - zijn textuur, zijn geur, zijn zoete zuurgraad op de tong. Voor Nkosi Johnson was er op dat moment geen aids, geen angst om dood te gaan - alleen dankbaarheid en de geweldige ervaring van mindfulness.