Mededogen hebben voor jezelf

Er staat een citaat op een klein wit papiertje op mijn bureau. Er staat: "Er is geen mislukking behalve door niet langer te proberen. Er is geen nederlaag behalve van binnenuit. Geen echte onoverkomelijke barrière behalve onze eigen inherente zwakte van doel!”

Deze uitspraak inspireert me omdat het het deel van mij wakker maakt dat nooit opgeeft, ongeacht de kansen of de situatie. Maar terwijl ik dit zit te schrijven, bevind ik me in een van die "hoofdruimten" waar alles om me heen deprimerend is en ik het echt moeilijk heb om de dag door te komen. Het is meestal in deze tijden van depressie dat ik denk aan al het slechte dat ik in mijn leven heb gedaan, en ik begin tegen mezelf te zeggen dat ik niet deug, nep of nep ben.

Ik noem het mijn 'zelf-saboterende cyclus', en het is een echt verknipte, 'moeilijk te verlaten' plek in mijn hoofd. Het lijkt erop dat het op dit moment heel gemakkelijk is om op te geven. Ik bedoel waarom niet? Ik heb tenslotte mijn leven verspild en zoveel mensen bang gemaakt; wat is het nut?

Het punt is (althans voor mij) dat ik zou opgeven, en dat zou betekenen dat ik faalde, dat ik het niet langer probeerde, dat de onoverkomelijke barrière die ik had bereikt mijn eigen zwakte was.

Ik heb gelezen hoe de monniken in Tibet werden vermoord toen de communistische Chinese regering hardhandig optrad tegen boeddhistische beoefenaars. Ik heb gelezen hoe ze zich niet verzetten, hoe ze standvastig bleven en hun dood tegemoet gingen met het kalme besef dat niet alles verloren was. Ze gaven niet op. Ze lieten tot hun laatste adem zien dat ze elke barrière konden overwinnen met mededogen en liefde, niet alleen voor degenen die hen het leven ontnamen, maar ook voor zichzelf. Ik geloof dat je jezelf moet gaan begrijpen, van jezelf moet houden en jezelf moet vergeven als je het wilt doorstaan ​​en je omgeving ten goede wilt veranderen.

Als je dit artikel in de gevangenis leest, weet je hoe moeilijk het is om van jezelf te houden. U kunt tegen uw leeftijdsgenoten of partners erkennen: "Ja, ik hou van mezelf en accepteer mezelf." Maar je weet ook dat er momenten zijn waarop je alleen bent en je die 'oude bandjes' in je hoofd begint te draaien van hoe je dit of dat hebt gedaan, dit of dat hebt gezegd tegen dierbaren of zelfs vreemden. Dan begint het schuldgevoel in golven te komen.

Door mezelf eraan te herinneren dat hoewel ik anderen pijn heb gedaan, ik dat niet hoef te blijven doen, versterk ik de overtuiging dat ik veranderingen in mijn leven ten goede aanbreng en dat dit anderen ten goede zal komen. Het haalt ook mijn focus weg van mijn schuldgevoel en zelfmedelijden en richt me op het helpen van anderen om hun lijden te overwinnen en geluk in hun leven te brengen.

Gevangenisstraf hoeft geen plaats te zijn van zelfkwelling en opsluiting vol schuldgevoelens. We kunnen anderen en onszelf achter deze muren en hekken vrede en compassie brengen door onszelf te transformeren in liefdevolle, medelevende wezens. We kunnen ook anderen bereiken door onze angsten en tekortkomingen te delen. Uiteindelijk stelt onze zelfacceptatie van de pijn die we hebben veroorzaakt en onze vastberadenheid om mededogen te gebruiken in plaats van haat en schuldgevoel ons in staat onze omgeving te overwinnen.

Nu ik dit essay afrond, realiseer ik me dat het schrijven ervan een manier is geweest om met mezelf te delen dat ik van binnen pijn heb en dat ik niet hoef te lijden. Ik realiseer me ook dat degenen die dit lezen deel uitmaken van mijn genezing. Dit brengt een glimlach op mijn gezicht en dankbaarheid in mijn hart voor degenen onder jullie die mijn gedachten delen. Uiteindelijk help je me om mijn zelf-twijfelen en schuld in liefde en acceptatie van mezelf. Bedankt voor het medeleven dat in je hart groeit en de vriendelijkheid die je anderen toont.