Werken met boeddhisten achter de tralies

Andreas Clark: Wat vindt u van het feit dat met ongeveer 2 miljoen mensen die momenteel in de gevangenis zitten, de Verenigde Staten de grootste populatie mensen in de gevangenis ter wereld heeft? Wat zegt dit over ons?

Eerwaarde Thubten Chodron: We zijn achterdochtig tegenover anderen, we zijn bang en we willen niet nadenken over wat ervoor zorgt dat mensen betrokken raken bij misdaad. Het lijkt erop dat kiezers meer geïnteresseerd zijn in het beschermen van zichzelf tegen mensen waarvan ze denken dat ze hen kwaad zullen doen, dan te voorkomen dat jonge mensen opgroeien tot criminelen. Burgers zijn dus bereid om te stemmen voor een nieuwe gevangenis, maar ze willen niet dat hun belastinggeld wordt uitgegeven aan scholen, onderwijs en naschoolse projecten voor jongeren. Ze leggen niet het verband dat als jonge mensen opgroeien in armoede, zonder onderwijs, zonder vaardigheden, als ze opgroeien in een gezin dat een puinhoop is, het voor hen heel natuurlijk is om in criminele activiteiten terecht te komen. Het is volkomen logisch waarom ze zijn geland waar ze zijn geland. Ik denk dat we moeten gaan kijken naar de oorzaak en die moeten verhelpen.

Ik denk ook dat het idee van "Straf ze!" weerspiegelt een breder Amerikaans beleid van "Gebruik macht om problemen op te lossen." Dit is dezelfde houding die we hebben ten opzichte van hoe we moeten omgaan met Al Qaida, de Palestijnen en iedereen die iets doet wat we niet leuk vinden. We gebruiken geweld tegen onze eigen burgers en andere landen, en er lijkt een idee te zijn dat "ik je heel slecht ga behandelen totdat je besluit aardig tegen me te zijn." Het werkt niet op het niveau van buitenlands beleid, en het werkt niet met mensen die betrokken zijn geraakt bij criminele activiteiten.

Mensen straffen zorgt er niet voor dat ze aardig willen zijn. Het maakt hen bitter en boos. Ze blijven in de gevangenis en leren geen vaardigheden. Later worden ze vrijgelaten zonder enige vorm van voorbereiding om de wereld tegemoet te treden. Het is een opzet voor recidive, wat een van de redenen is waarom gevangenissen zo vol zijn. Mensen stappen uit en gaan meteen weer naar binnen omdat ze niet weten hoe ze in de wereld moeten leven. Het gevangenissysteem leert mensen niet hoe ze in de wereld moeten leven; de enige focus is straf.

Santikaro Bhikku: En de straf gebeurt niet alleen in de gevangenis, het gaat door nadat ze zijn vrijgelaten. Ze zijn zeer beperkt in de banen die ze kunnen krijgen; velen van hen komen uit buurten waar werk sowieso moeilijk te vinden is. En sommige van de banen die er wel zijn, staan ​​niet voor hen open omdat het veroordeelde misdadigers zijn. Nou, ze moeten eten; ze hebben misschien een vrouw die kinderbijslag wil, en de enige manier waarop sommigen van hen weten hoe ze geld kunnen verdienen, is illegaal. Ook zouden ze hun tijd hebben uitgespeeld, maar de rest van hun leven kunnen ze niet stemmen. Wat zegt dat over ons geloof in democratie?

Er is een veronderstelling hier dat mensen niet kunnen worden gerehabiliteerd. Als we echt zouden geloven dat mensen gerehabiliteerd kunnen worden, zouden we ze door een rehabilitatieprogramma sturen; we zouden ze laten stemmen en banen krijgen. Maar de straf duurt voort - in sommige gevallen hun hele leven.

Kan de samenleving zich inspannen om banen te creëren voor mensen die uit de gevangenis zijn vrijgelaten, die dan de kans krijgen om te laten zien dat ze het werk kunnen? Laten we bijvoorbeeld zeggen dat iemand vijf jaar vrij is, een baan heeft en geen problemen veroorzaakt. Dat zou genoeg bewijs moeten zijn dat hij veranderd is. De samenleving zou kansen moeten creëren, zoals het geven van belastingvoordelen aan werkgevers die mensen aannemen die uit de gevangenis zijn vrijgelaten, net zoals we zouden moeten doen aan werkgevers die mensen met een handicap in dienst nemen. Er kunnen zelfs stichtingen zijn die hierin gespecialiseerd zijn. Per slot van rekening laten we witteboordenboeven wegkomen met moord.

Beschuldigen en zondebokken is een belangrijk onderdeel van de reden waarom mensen niet kijken naar de causaliteit achter misdaad. Drugs zijn een duidelijk voorbeeld. Vooral Afro-Amerikanen gaan naar de gevangenis op beschuldiging van drugs met straffen die twee, drie of vier keer zo hoog zijn als die van blanken voor dezelfde misdaad. Dat is voor mij duidelijk een zondebok. We moeten nog omgaan met ons racistische erfgoed, en dat geldt ook voor ons, liberalen. Veel blanke mensen zijn er rotsvast van overtuigd dat zwarten meer misdaden begaan, en dat is niet gebaseerd op bewijs. We zijn bang en we willen niet kijken naar de oorzaken van de angst. Het is een stuk makkelijker om zwarten tot zondebok te maken of, als je tot de middenklasse behoort, arme mensen. Het functioneert als ontkenning: we willen niet kijken naar het geweld in ons eigen leven en dat onze levensstijl in stand houdt.

Andrew: Ik wil je wat vragen stellen over enkele verontrustende statistieken die ik heb gezien: 65 procent van de mensen die misdrijven plegen, heeft geen middelbare schoolopleiding genoten, 50 procent was onder invloed van alcohol of drugs toen ze het misdrijf pleegden, en nog eens 33 procent is werkloos. Hoe denk je dat deze statistieken bijdragen aan het typische stereotype van misdadigers – dat ze geboren zijn om criminelen te zijn?

Santikaro Bhikku: Als 50 procent ergens onder invloed van is, hoe interpreteren we dat dan? Een interpretatie zou kunnen zijn dat deze mensen allemaal luie zwervers zijn, ze zijn dronkaards, ze zijn verslaafden, ze zijn uitschot. Mijn manier om ernaar te kijken is door te vragen waarom ze drugs of alcohol gebruiken. Wat zijn daarvan de oorzaken in hun sociale achtergrond?

We moeten ook niet vergeten dat alcohol de favoriete drug is in onze samenleving en dat alle klassen er misbruik van maken. Dus als je dronken bent terwijl je witteboordencriminaliteit pleegt, houdt iemand die statistiek dan bij?

Eerwaarde Thubten Chodron: Er is een verschil tussen geweldscriminaliteit en witteboordencriminaliteit. Witteboordencriminaliteit vindt plaats over een bepaalde periode. Je verprutst niet zomaar de boeken op een dag, je verprutst elke dag, jarenlang. De mensen die in de gevangenis zitten voor geweldsmisdrijven, iets kreeg greep op hen, en toen "Boom!" Daar waren ze. Het is een heel ander soort activiteit. Bij een gewelddadige misdaad is er veel sterke emotie, en de sterke emotie trekt de aandacht van mensen, het maakt ze bang. Terwijl wanneer mensen horen over een bedrijf dat giftig afval in een rivier dumpt, dat niet zo'n krachtig, onmiddellijk effect heeft als wanneer mensen horen over moord of verkrachting.

Andrew: Gezien het feit dat de helft van de 2 miljoen mensen in de gevangenis of gevangenis in de VS Afro-Amerikaans zijn, terwijl Afro-Amerikanen slechts 13 procent uitmaken van de totale bevolking in het hele land, heb je ontdekt dat veel van de opgesloten mensen die je lessen/meditaties bijwonen, Afrikaans zijn? Amerikaans?

Eerwaarde Thubten Chodron: Het hangt sterk af van de groep, maar over het algemeen niet. In sommige gevangenissen zal een groep voor de helft of soms tweederde Afro-Amerikaans zijn, maar meestal is een groep overwegend blank, met een paar Afro-Amerikanen. Sommige gevangenen hebben me daarover verteld dat ze graag zouden zien dat er meer gekleurde mensen komen. Maar vaak zullen de Afro-Amerikanen, als ze op zoek zijn naar een andere religie, naar de islam kijken, waar ze hun identiteit of hun wortels voelen.

Santikaro Bhikku: Een andere factor is dat er sterke druk is op zwarten om in de kerk te blijven, de verschillende protestantse denominaties, omdat dat zo'n onderdeel is van veel zwarte gemeenschappen. Ook creëerde de Nation of Islam een ​​Afro-Amerikaanse identiteit voor zichzelf. Zich bekeren tot de islam is acceptabel voor sommige zwarte gezinnen, maar boeddhist worden kan worden beschouwd als verraad aan zowel het gezin als het hele ras, omdat ze de kerk zien als een wezenlijk onderdeel van hun identiteit. Ik heb dit niet gehoord van mensen in de gevangenis, maar wel van andere Afro-Amerikanen.

Andrew: Heb je enig verband gezien tussen het soort mensen dat de leringen en meditaties bijwoont, en het soort misdaad waar ze tijd voor doen, of de lengte van de straf?

Eerwaarde Thubten Chodron: Bijna iedereen aan wie ik schrijf in de gevangenis zit in voor geweldsmisdrijven. De laatste keer dat ik in San Quentin was, van de ongeveer 40 mensen die kwamen, waren de meesten lifers. Daarna heb ik ze hiernaar gevraagd. Ze zeiden dat de meeste mensen die voor het leven staan, veel meer geneigd zijn om spirituele dingen te zoeken, en ook programma's voor verandering, omdat ze erkennen dat hun hele leven in de gevangenis zal worden doorgebracht. Dus ze willen er het beste van maken. Mensen die voor kortere tijd vastzitten, bijvoorbeeld voor overval of een korte drugstermijn, zijn vaak bozer. Ze denken al na over wat ze gaan doen als ze vrijkomen - al het plezier dat ze zullen hebben. Ook hebben de mensen die binnen zijn met korte zinnen meer contact met de buitenwereld omdat hun familie hen niet heeft afgesneden. Ze hebben ook meer te maken met bendes en met wat er buiten gebeurt.

Santikaro Bhikku: In veel gevallen weten we niet wat de individuele misdaden zijn; gedetineerden praten daar meestal niet over in het bijzijn van de groep. Als ik erachter kom, is dat meestal via privécommunicatie.

Andrew: Hoe heeft dit werk uw praktijk beïnvloed?

Santikaro Bhikku: Ik vind deze jongens inspirerend. Als ik ze hoor praten over de situaties waar ze mee worstelen, en ik ontmoet mensen die zich inzetten om te oefenen in veel moeilijkere omstandigheden dan ik mee moet maken, dan is dat inspirerend. Hetzelfde geldt voor degenen die te maken hebben met aids, kanker, extreme armoede of verkrachting. Ik denk aan deze mensen als ik me lui voel of klaag.

Eerwaarde Thubten Chodron: Sommige van de jongens aan wie ik schrijf hebben de misdaden begaan die me het meest beangstigen. Wat interessant is, is dat ik in staat ben om voorbij mijn angst voor wat ze hebben gedaan te gaan en ze als menselijke wezens te zien. Als ze brieven schrijven, trekken de verhalen die ze me vertellen soms aan me. Iemand in een isoleercel zal bijvoorbeeld schrijven over zijn eenzaamheid en afgesneden zijn van zijn familie. Dan is er de pijn van degenen die in de grote slaapzalen wonen. Mensen zijn constant in hun gezicht, dag en nacht, in zeer gevaarlijke situaties. Het feit dat ze zich wenden tot de Drie juwelen voor toevlucht, en dat het hen helpt, inspireert me over de doeltreffendheid van Dharma-beoefening. Het is ook heel inspirerend om te zien hoe sommige van deze jongens in de loop van de tijd veranderen en leren omgaan met hun spullen. Ze vertellen me hoe ze vroeger waren, en toch zijn ze hier, open en bereid om naar dingen in zichzelf te kijken. Ik heb altijd het gevoel dat ik veel meer ontvang dan ik geef.

Andrew: Denk je dat als boeddhist kloosterlijk verandert de manier waarop u het gevangeniswerk uitvoert, of de manier waarop gevangenen op u reageren?

Eerwaarde Thubten Chodron: Zeker. Je draagt ​​het 'boeddhistische uniform', dus net als in de rest van de samenleving gaan ze op een andere manier met je om - wat hun vooroordelen ook zijn. Sommige mensen staan ​​meer wantrouwend tegenover je, anderen respecteren je meer. De mannen die ik schrijf om een ​​gevoel van betrokkenheid te krijgen van het feit dat ik een non ben. Velen van hen hebben moeite gehad met toewijding in hun leven. Ze voelen zich misschien ook uitgehongerd voor zintuiglijk genot, maar hier zijn we dan, we hebben het vrijwillig opgegeven en we zijn gelukkig! Ze denken: “O, ze zijn gelukkig en ze doen het zonder dezelfde dingen als ik zonder. Misschien kan ik ook gelukkig zijn zonder dat spul!”

Santikaro Bhikku: Veel gevangenispersoneel ziet me als geestelijken en geeft me tot op zekere hoogte meer respect dan wanneer ik een leek was. De gevangenis is een zeer hiërarchisch systeem. Ook identificeren veel jongens zich gemakkelijker met mij dan met de lekenvrijwilligers. Zoals ze het uitdrukken, kunnen ze geen seks hebben, ik kan geen seks hebben; zij moeten veel regels volgen, ik moet veel regels volgen; ze hebben niet veel keuze in kleding, ik heb geen keus! Sommige mannen stellen zich hun cellen voor als: kloosterlijk cellen, zelfs als ze niet echt weten wat een boeddhistisch klooster is.

Andrew: Hoe past dit werk in het leven van een boeddhist? monnik of non?

Santikaro Bhikku: De gevangenis is een goede plek om sociaal geëngageerd boeddhisme te beoefenen. Gevangenis brengt veel sociale problemen in dit land samen: racisme, armoede, klasse, geweld in de samenleving, starre hiërarchie en militarisering. Het is ook een uitdaging voor mij als een kloosterlijk in dit land, waar het nog zo makkelijk is om weg te komen met een middenklassebestaan. Onze boeddhistische centra zijn overwegend middenklasse, of zelfs hogere middenklasse. We hebben veel plaatsen met lekker gastronomisch eten en allerlei kleine privileges. Werken met gedetineerden is een van de manieren waarop ik een band probeer te krijgen met mensen die geen privileges of achtergronden uit de middenklasse hebben.

Een ander aspect van mijn leven als boeddhist monnik is om te delen Dharma, en dit zijn gewoon meer mensen die geïnteresseerd zijn in Dharma. Een gevangenis is zo'n brutaal, hiërarchisch, paramilitair systeem - en hier zijn we aan het mediteren! En het gaat trouwens niet alleen om de opgesloten mensen. De bewakers zijn ook niet erg bevoorrechte mensen. Ze worden voor het grootste deel slecht betaald en niet goed gerespecteerd. Hoeveel mensen willen opgroeien tot gevangenisbewaker?

Als enkele van de grote bedrijven me zouden uitnodigen om naar binnen te gaan en te geven Dharma praat, zou ik daar ook heen gaan. Als Dubya me voor wat uitnodigde naar Texas meditatie discussies, ik zou gaan.

Eerwaarde Thubten Chodron: Als gedetineerden aan de buitenkant zaten, zouden ze misschien niet naar boeddhistische centra gaan, die vaak niet in buurten zijn waar ze zich op hun gemak zouden voelen. Het gevangeniswerk is dus een zeer kostbare kans om contact te maken met mensen en ze aan te raken op een manier die je aan de buitenkant niet hebt.

Enkele van de meest ontroerende ervaringen die ik in de gevangenis heb gehad, waren toen ik onderdak gaf, of voorschriften. Wanneer ik de voorschrift niet iemand vermoorden die vermoord is, dat ontroert me echt. Ik ben zo verbaasd over de discussies die ik heb met de mannen in de gevangenisgroepen. Ze bevinden zich in een omgeving waar niemand naar ze wil luisteren, waar niemand geeft om wat ze denken. Als ze in contact komen met iemand die oprecht geïnteresseerd is en wil weten wat ze denken, stellen ze zich open.

Soms heb ik de keuze om les te geven in een dharmacentrum of drie uur te rijden om iemand in de gevangenis te zien. Ik ga liever naar de persoon in de gevangenis! We weten dat die persoon zal opnemen wat we zeggen, terwijl mensen van buitenaf vaak doen alsof de leraar entertainend moet zijn. Ze willen niet dat het gesprek te lang duurt. Ze moeten comfortabel zijn. Soms zijn mensen aan de buitenkant niet zo gemotiveerd om te oefenen als mannen aan de binnenkant.

Andrew: Wat zou je advies zijn aan iemand die geïnteresseerd is in gevangeniswerk?

Eerwaarde Thubten Chodron: Wees geduldig met de bureaucratie. Wees standvastig, geef niet op, wees geduldig. Duw, maar duw voorzichtig. Wees respectvol naar het personeel.

Santikaro Bhikku: Denk niet dat je kunt bezuinigen of de regels niet volgt, want jij bent degene die de prijs betaalt niet - het zullen degenen zijn die opgesloten zitten. Onderzoek je klasse- en raceproblemen. Ik heb vrijwilligers ontmoet die superieur overkomen omdat ze hoger opgeleid zijn of uit een 'hogere' klasse komen. Effectieve vrijwilligers zijn bereid hun eigen klassenvooroordeel en aanhoudend racisme te onderzoeken.

Eerwaarde Thubten Chodron: En kijk naar je eigen angst, je eigen vooroordelen tegen 'criminelen' en je eigen angst om gekwetst te worden. Kijk naar je drijfveren. Denk je dat je deze mensen gaat bekeren en op het juiste pad zet, of ga je daar met respect voor ze in?

Santikaro Bhikkhu werd geboren in Chicago, groeide op in het Peace Corps in Thailand en werd in 1985 tot monnik gewijd. Mindfullness met ademhaling en andere boeken van Ajahn Buddhadasa.

Andrew Clark, 27, is een ambitieuze monnik volgens de Tibetaanse traditie. Hij begon zijn kloosterlijk training in Augusta, Missouri, met Bhikshuni Thubten Chodron en Santikaro Bhikkhu, en woont nu bij de Acht Voorschriften in het Nalanda-klooster in Zuid-Frankrijk, waar hij zijn opleiding voor wijding voortzet.