Met onze gedachten maken we de wereld

De laatste tijd loop ik rond in een staat van verwarring en onbehagen. Net als veel van mijn landgenoten ben ik bezweken aan een overweldigende malaise. Ik kijk naar het avondnieuws en zie zoveel pijn en lijden in de wereld. Geweld en fundamentalisme lijken toe te nemen. Binnen ons eigen land is er zoveel polarisatie. Eerlijkheid, integriteit en empathie zijn schaars in de hoofdstad van ons land. Hypocrisie lijkt het nieuwe normaal te zijn. Als boeddhist kan ik dit alles zeker verklaren, in ieder geval intellectueel. ik weet er alles van egocentrisme en zelf-grijpende onwetendheid. Ik ben goed geschoold in karma, vergankelijkheid en leegte. Ik weet dat dit de aard van samsara is. Dus wat moet ik verwachten? Toch lijk ik mezelf in een koninklijke funk te hebben begeven. Het is duidelijk dat de leringen nog niet tot mijn kern zijn doorgedrongen.

Ik liep laatst in het bos. Ik schijn mijn best te doen om na te denken als ik in de natuur ben. Het kwam bij me op dat ik de wereld in mijn eentje probeerde te veranderen. Hoe trots en arrogant is dat? Zelfs de Buddha, de Ontwaakte, was niet in staat om de wereld te veranderen. Dus, hoe zou ik, de Verwarde, in de buurt komen? Deze funk was van mijn eigen makelij. Het was tijd voor een reality check.

Tussen de bomen en de geluiden van de natuur herinnerde ik me een recente lering. “We zijn wat we denken. Alles wat we zijn ontstaat met onze gedachten. Met onze gedachten maken we de wereld.” Ik had een mini-ontwaken. Ik veroorzaakte veel leed voor mezelf met al deze negatieve gedachten. Ik bekeek de wereld door een lens van negativiteit en pessimisme. Ik probeerde het oncontroleerbare te beheersen. Mijn wereld is niet daarbuiten. Het zit helemaal in mij. Dus als ik gelukkig wil zijn, moet ik me concentreren op hoe ik reageer op de gebeurtenissen om me heen. Met andere woorden, ik moet het verhaal dat ik mezelf vertel veranderen. De oude beker halfvol versus halfleeg metafoor. Ik moet het goede vinden waar het goede is en een realistisch perspectief hebben op de rest.

Nu is mijn grootste angst dat ik me teveel ga terugtrekken en apathisch word voor al het leed om me heen. Dat is waar de middenweg en bodhicitta belangrijk worden. Hoewel ik de acties van anderen niet persoonlijk kan controleren, kan ik werken aan mijn eigen acties van lichaam, spraak en geest, en probeer met nederigheid en vaardigheid een goed voorbeeld voor anderen te zijn en hen op een positieve manier te beïnvloeden. Dat is tenslotte wat de Buddha deed. Hij heeft de wereld niet veranderd, maar hij was in staat om zijn eigen geest te transformeren en een leidend licht te worden voor de rest van ons.