Het verdriet en de veerkracht van een moeder

Ik heb nagedacht over het delen van deze ervaring en werd vanmorgen wakker met een gevoel van urgentie, mijn eerste gedachte was dat ik vandaag echt zou kunnen sterven, ik heb eerlijk gezegd zo weinig controle over wat er met me gebeurt in het leven, dus laat me nemen wat ik heb controle over en maak er een goed gebruik van en hopelijk helpt u daarmee iemand anders.

Mijn lieve jongen die nu 33 is, degene met het geweldige gevoel voor humor, grote glimlachen, groot hart, degene die kinderen instinctief aanbaden en dieren wilden spelen, nou, hij belandde op de voorpagina van de krant van zijn stad onder de kop: "Dronken misdadiger valt vreemden aan tijdens een avondje uit." Een van de vreemdelingen belandde in het ziekenhuis en kan zich niet herinneren dat hij knock-out was geslagen.

Toen ik het artikel zag, met een onscherpe foto van mijn zoon die het gerechtsgebouw verliet nadat hij een voorwaardelijke straf van twee jaar had gekregen – alleen voorwaardelijk vanwege zijn eerdere goede reputatie in de gemeenschap – en ik dacht aan hem en deze arme individuen die hij had gekwetst, mijn hart verbrijzeld. Zonder mijn beoefening van bewuste ademhaling, weet ik gewoon dat ik een paniekaanval zou hebben gehad. Ik weet het omdat de enige paniekaanval die ik ooit heb gehad plaatsvond toen hij 17 was. De liefste, slimste, slimste, aardigste jongen die iedereen aanbad op 17-jarige leeftijd, ervoer een door wiet veroorzaakte psychose die zijn leven veranderde. Het was zo erg dat hij stemmen hoorde en geloofde wat ze zeiden. Gelukkig waren het toen geen boze stemmen en stemde hij ermee in om hulp te zoeken, medicijnen te nemen en uiteindelijk zijn toevlucht te zoeken in zijn kerk.

Ik weet dat hij het soms moeilijk had, het gevoel had dat hij een mislukkeling was in vergelijking met zijn oude schoolvrienden, het gevoel had dat hij zoveel had verloren en dat het potentieel dat hij had voorbij was omdat hij zich niet langer kon concentreren zoals vroeger toen hij een erestudent was . Door de medicijnen voelde hij zich traag en hij kwam aan, maar het werd minder en in de loop van de jaren werd hij slanker en leek hij rustiger, leek hij een goed gevoel van eigenwaarde te ontwikkelen en zag hij er weer gelukkig uit.

Dan dit. Al die jaren later, ik weet niet waarom, dacht hij misschien dat hij een avondje uit wel aankon met zijn collega's. Misschien was er meer aan de hand dan ik wist, maar hier is hij en de psychose is terug, alleen deze keer heeft hij medicijnen geweigerd en het contact met alle vrienden en familie verbroken. Het is alsof zijn hele wereld is veranderd en hij een hellerijk is binnengestapt en ik kan hem zien, maar hij kan mij niet horen en ik kan hem niet bereiken. Ik heb het geprobeerd, we hebben het allemaal geprobeerd, en hij heeft alle contactwegen afgesneden. Mijn hart explodeert van verdriet en angst, en als dat het geval is, moet ik het de ruimte geven om naar buiten te komen zonder "het aanbieden van it tea, om zo te zeggen, want als ik het onderdruk of eraan toegeef, word ik ziek.

Als moeder droeg ik dit wezen in mijn lichaam, verliefd op hem worden voordat ik zijn gezicht zag. Mijn lichaam voedde hem, ik hield zo van hem en voedde hem zo, ik genoot van elk moment met hem, zelfs die van 2:00 uur 's ochtends. Dat waren voor mij het meest bijzondere, alleen in de vroege ochtendstilte, de warmte van dat kleine lichaam dicht bij de mijne. Met hem opgroeien, hem leren aardig te zijn, die glimlachen, de kleine knuffels die grote knuffels worden. Hoe verandert dit in "misdadiger"? Waar is mijn kind? Hoe wikkel ik hier mijn hoofd omheen? Ik kijk naar al zijn foto's en nu is het laatste beeld dat ik heb een wazig beeld van hem die een gerechtsgebouw verlaat. Ik herken die armen, ik heb ze me voelen omhelzen, maar waar is mijn zoon nu? Is dit hem allemaal? Is dit hem niet? Ze zeggen dat de dingen die kinderen in de vormingsjaren leren, belangrijk zijn voor de rest van hun leven. In zijn vormende jaren leerde hij alleen maar goede dingen. Wat er is gebeurd?

De leringen over leegte, de leringen over afhankelijke oorsprong en wedergeboorte brachten me naar de Dharma. Ik breng ze in gedachten terwijl ik worstel met dit gebruikelijke grijpen naar een inherent bestaande zoon die zo automatisch begint, zorgvuldig onderzoekend terwijl ik van het ene van de twee uitersten naar het andere stuiter en probeer de middenweg te vinden. Ik wend me tot de wijsheidsleringen wanneer mijn geest minder emotioneel is, en wanneer de pijn en angst het meest intens zijn, wend ik me tot de compassie-leringen, ik denk aan alle moeders zoals ik en ik doe het nemen en geven meditatie (tonglen) voor ons allemaal. Ik ben zo dankbaar voor de Boeddhadharma.

Onlangs, voordat dit allemaal gebeurde, bood ik me vrijwillig aan om de abdij te helpen met het sturen van Dharmaboeken naar degenen die in de gevangenis zitten. Mensen in de gevangenis helpen die hulp willen, helpt me. Ik waardeer de kans om dit te doen enorm.

De wezens die in ons leven komen als onze kinderen komen met hun eigen bagage. We weten echt niet wie er zijn intrek neemt in ons lichaam en onze huizen. Ze komen, net als wij, met hun eigen unieke karmische afdrukken van allerlei soorten die als ze worden bewaterd voorwaarden gelijk hebben, zal exploderen in het leven. Mijn angst is dat hij de hulp niet echt aanneemt en uiteindelijk op een dag meer mensen pijn doet of zichzelf pijn doet. Ik betrap mezelf erop dat ik maar al te vaak tijd verspil door mezelf te kwellen met dit soort fantasieën over wat er wel of niet kan gebeuren, wat eigenlijk zinloos is en gewoon een verspilling van tijd en energie. Piekeren zal het niet voorkomen, en misschien zal het niet gebeuren en dan heb ik me voor niets zorgen gemaakt. Toch kan het moeilijk zijn om te stoppen.

Tijd is kostbaar. Het leven is kostbaar. Moge dit karma snel verbranden, moge hij en alle zonen en moeders, alle wezens overal, goed en aardig zijn voor zichzelf en anderen. Moge ik in al mijn toekomstige levens nooit gescheiden zijn van de Buddha's kostbare Dharma. Een citaat van Zijne Heiligheid de Dalai Lama herinnert me er elke dag aan om echt mijn ogen te openen en te kijken en gewoon vriendelijk te zijn, ongeacht wat zich manifesteert: "Eigenlijk bestaat iedereen in de aard van lijden, dus elkaar misbruiken of slecht behandelen is zinloos."