Het is nooit hopeloos

• Onthouden dat we in samsara zijn, en wat er gebeurt is niets nieuws
• Onze verwachtingen voor een perfecte wereld veranderen
• Hoe een situatie die persoonlijker wordt, ervoor kan zorgen dat we meer last van hopeloosheid voelen
• Remembering Boeddha natuur en het feit dat bevrijding mogelijk is

Het is nooit hopeloos (Download)

Ik heb vandaag een e-mail ontvangen waarop ik dacht te reageren via de Bodhisattva's Ontbijthoek. Het begint:

Lieve geweldige mensen...

Dat is altijd een goede manier om een ​​e-mail te beginnen.

Help wat hoop en wijsheid te bieden vanuit een boeddhistisch perspectief. Een dag of zo na de verkiezingen stak ik mijn hand uit en u reageerde genadig met zoveel wijsheid en hoop. Ik en mijn klanten zijn op zoek naar een nieuwe dosis.

Dit is iemand die maatschappelijk werker en therapeut is en in het Peace Corps in Afrika met aidswezen heeft gewerkt. Hij deed vrijwilligerswerk en werkte met vluchtelingen, oorlogsslachtoffers en martelingen. Hij werkt momenteel met de Amerikaanse mariniers die keer op keer oorlog hebben meegemaakt. En hij zegt,

Ik vertel je dit omdat ik me in al mijn ervaring, ondanks de afschuwelijke niveaus van lijden die ik heb gezien, nooit hopeloos heb gevoeld. Ik heb elk liefdesverdriet gezien en gehoord, elke menselijke tragedie en waarschijnlijk elk aspect van menselijke wreedheid dat je je kunt voorstellen, en toch was er altijd een gevoel dat mijn werk, en zelfs de daders, konden worden verlost, en ik had altijd hoop.

Hoop en menselijkheid werden nooit in twijfel getrokken. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het collectieve geheel - de meerderheid - harten had die veel groter waren dan de niet-ontwaakte geesten die slechte daden of hebzucht pleegden.

Dus je kunt een waarschuwing krijgen van wat hij nu gaat zeggen.

Sinds de verkiezingen, en vooral de laatste paar weken, ervaar ik een sluier van duisternis en berusting die over mijn therapiewerk en mijn praktijk lijkt te zweven. Terwijl ik een persoonlijke maakte gelofte om het nieuws uit te zetten, komt het nieuws met geweld naar mij toe. Mijn cliënten vertellen me, soms in tranen, over de president en zijn handlangers die Medicaid met 800 miljard dollar hebben verlaagd. Vandaag zijn jonge mensen gekweld om me te vertellen dat dit nieuwe gezondheidsplan de verzekering voor maximaal 23 miljoen mensen zal uitroeien. Sommige Amerikaanse mariniers hebben hun afschuw geuit en boosheid over zijn buitenlands beleid en uitte schaamte en angst om in zijn leger te werken. Velen van hen gingen bij de mariniers, niet omdat ze van oorlog houden, maar omdat ze vonden dat ze geen andere kans in het leven hadden, of omdat ze de wereld veiliger wilden maken.

De gemarginaliseerden, de onderdrukten, de stemlozen en de slachtoffers. De ouderen en de jongeren. De machteloze, en ja, zelfs onze machtige mariniers, al degenen die in direct vuur staan ​​​​van het weerzinwekkende beleid van Trump, ik hoor ze allemaal klagen over hun woede, en angst, en verdriet, en zorgen en verwarring over de menselijkheid van degenen die onze regering leiden . Velen voelen zich ronduit in verlegenheid gebracht. Maar voor het grootste deel hoor ik het woord 'hopeloos' veel, en dit maakt me diep van streek. Als persoon die anderen op zoek zijn naar antwoorden, of op zijn minst naar enige hoop, voel ik me licht frauduleus als ik hen kan verzekeren dat het uiteindelijk allemaal goed zal komen. Ik weet niet zeker of ik dit meer geloof.

Het Trump-team werd door miljoenen gekozen….

Eigenlijk werd hij gekozen door het Kiescollege. Trump heeft de populaire stemming niet gewonnen. En ik denk dat het heel belangrijk is dat we dat in gedachten houden. Dat de meerderheid van de Amerikanen geen voorstander was van zijn beleid.

Mijn klanten vragen me: "Houden de miljoenen die op mannen hebben gestemd die stoutmoedig hun afkeer van minderheden, de armen en de anderen verkondigen de aard van de Buddha of Jezus. Hebben de velen die voor Trump zongen toen hij geweld aanmoedigde tijdens zijn bijeenkomsten, empathie of het vermogen tot empathie. Zijn er in wezen meer mensen gewoon slecht dan goed?”

Hoe kunnen degenen die altijd hoop hebben geboden, vanuit een boeddhistisch perspectief, dit blijven doen tijdens wat een zeer donkere en moeilijke, maar hopelijk niet hopeloze weg lijkt te zijn in dit land, en misschien in de wereld?

Je leest dat soort e-mail. Wat is uw reactie? 'O, ik begrijp wat ze voelen. Ik voel me ook hopeloos. Laten we gewoon de handdoek in de ring gooien en het opgeven." Dat is mijn definitie van lafheid. Als je de handdoek in de ring gooit. Wat je ook meemaakt, je zegt gewoon: 'Het is te veel, ik kan het niet aan. Poef.” Dat is, denk ik, de onze verraden Boeddha natuur. En het verraadt onze Dharma-wijsheid.

Verwachten we ten eerste een perfecte wereld? Als dat zo is, verban dat idee dan. We moeten ons realiseren dat we in samsara zijn. Samsara zal nooit perfect zijn. We moeten aan dat feit wennen en dat feit accepteren.

Dat feit accepteren betekent echter niet dat we hopeloos worden, want naast samsara is er ook bevrijding van samsara. En mensen hebben deze bevrijding bereikt, hebben volledig ontwaken bereikt. Velen van hen hebben dat door de eeuwen heen. Waarom deden de Buddha hier verschijnen? Niet zodat mensen zich hopeloos en ontmoedigd zouden voelen, maar zodat mensen actief zouden kunnen zijn en werken voor hun eigen voordeel en werken voor het welzijn van anderen. Dus, als je echt luistert naar wat de... Buddha zegt, en als we echt willen oefenen wat de Buddha zegt dat er helemaal geen ruimte is voor hopeloosheid.

We praten erover dat in Amitabha's pure land niet eens het woord 'lijden' voorkomt. In onze samsara mag het woord 'hopeloos' nooit voorkomen. Omdat de moeilijkste situaties degene zijn die het meest geschikt zijn om te oefenen. Dit is de reden waarom het bestuderen van de geest training leer is zo belangrijk. Waarom hebben zoveel grote wijzen in India en Tibet deze geschreven? geest training teksten, deze korte, kernachtige kleine teksten die zeggen dat je de overwinning aan anderen moet geven, maar dat betekent niet dat je moet bezwijken voor het slechte beleid van anderen. Deze teksten die je vertellen om de persoon die je naar de prullenbak gooit als je spirituele mentor op de kruin van je hoofd te zetten. Waarom hebben ze deze teksten geschreven? De teksten gaan allemaal over het omzetten van tegenslag in het pad. Dat is het commentaar van Geshe Jampa Tegchok op 'De 37 praktijken van bodhisattva's'. Zo heet het, tegenspoed omzetten in het pad. Waarom zijn er deze teksten? En deze teksten verschenen niet alleen toen Trump werd gekozen. Deze teksten bestaan ​​al eeuwen. Waarom? Omdat de domheid en onmenselijkheid van mensen al eeuwenlang bestaan. Wat we zien is niets nieuws. We zien net Samsara. We hebben nu meer technologie om elkaar kwaad te doen dan voorheen. Maar in termen van de menselijke geest die welk wapen dan ook gebruikt, is die menselijke geest hetzelfde. Het is niet erger dan voorheen. En alle spirituele beoefenaars hadden met dit soort moeilijke situaties te maken.

Stel je voor dat je in Tibet bent toen de Chinese communisten binnenvielen, en je hele samenleving valt voor je neus uit elkaar terwijl tienduizenden de Himalaya moeten oppakken en oversteken. Zeiden die mensen gewoon: "Nou, dit is te veel, het is allemaal hopeloos."? Nee. Ze pakten hun koffers, ze gingen over de Himalaya, ze richtten hun kloosters op. Ze richtten hun gemeenschappen op. Ze herbouwden.

Je kijkt ook naar de Vietnamezen die vluchtelingen waren. Gooien ze gewoon de handdoek in de ring en werden ze hopeloos? Nee. Ze protesteerden. Ze werden vluchtelingen. De mensen die niet in Vietnam bleven en tempels openden en doorgingen.

Mensen zijn ongelooflijk veerkrachtig. Er is geen ruimte voor hopeloosheid. Dit is wat mij betreft verwend Amerika. Verwend, genotzuchtig Amerika, dat we het gevoel hebben dat we ons gewoon hopeloos kunnen voelen en de handdoek in de ring kunnen gooien en zeggen: "Dat is het."

Dat is niet wat ik zie gebeuren sinds deze verkiezingen. Wat ik zie gebeuren is dat mensen zoveel bewuster worden, zoveel meer gefocust, zich uitspreken, gemeenschappen die samenkomen.

Vandaag staat een van onze kloosterlingen in Spokane, samen met andere religieuze leiders, voor het kantoor van onze congresvrouw om haar te vragen en haar te vertellen wat onze verschillende religies geloven in termen van zorg voor de armen en zorg voor zieken. Zorgen voor kansarmen. Om haar te vertellen en te vragen wat haar religie over dit soort dingen zegt. En leeft ze haar religieuze overtuigingen na volgens hoe ze stemt? Om die vragen te stellen. Voor die verkiezing ging niemand van ons daarheen. Deze persoon zit al jaren in functie. Niemand van ons ging daarheen om die vragen te stellen, ook al stemde ze nog steeds op dezelfde manier. Nu komen al deze geloofsgemeenschappen samen en gaan samen naar beneden om haar vragen te stellen.

Ik kreeg gisteren een petitie van Faith Action Network in de staat Washington, omdat er mensen zijn die proberen een voorstel op de stemming te brengen om transgenderrechten te beperken. Nogmaals, al deze geloofstradities komen samen. Ik heb de petitie tegen dit soort dingen getekend namens de abdij. Daar hebben we vijf jaar geleden niet over nagedacht.

Het hele gedoe met immigranten en mensen die het land uit worden gezet, of niet in het land worden toegelaten, je zag hier jaren geleden geen protesten over zoals je nu ziet.

Zelfs in het zuiden haalden ze die vier monumenten van de Confederatie neer. En je moet luisteren naar de burgemeester van New Orleans die praat. Mooi. Niemand sprak eerder zo vanuit het burgemeesterschap. Er was een congreslid uit Mississippi dat zei dat de mensen die de standbeelden neerhaalden gelyncht moesten worden. Hij moest zich publiekelijk verontschuldigen.

Er was iemand die zich kandidaat stelde voor het Congres in Montana die een verslaggever, een journalist, tegen de muur duwde toen die journalist hem opdrong hoe hij zou stemmen in termen van gezondheidszorg. De journalist moest voor röntgenfoto's naar het ziekenhuis. Zijn bril was kapot. De drie belangrijkste kranten in Montana trokken onmiddellijk hun goedkeuring voor deze kandidaat in. En een van de kranten zei: "We zullen niet staan ​​voor dit soort gedrag."

Dit zijn mensen die op het bord stappen en zich uitspreken. En ze doen het zonder boosheid, maar ze doen het op manieren die twee of drie jaar geleden nog niet bestonden. Ik zie dit als een oorzaak van een verbazingwekkende hoeveelheid hoop.

Iemand zei dat het tegenovergestelde van mededogen niet is boosheid, het is apathie. Nou, hopeloosheid valt in de categorie apathie. Dit is het moment waarop we samenkomen en met mededogen handelen en veranderingen aanbrengen. En dit is wat het is om een ​​Dharma-beoefenaar te zijn.

Oké. Ik snap het?

Publiek: Ik vind het interessant dat hij gedurende zijn hele carrière met al deze overlevenden van oorlog en marteling en vluchtelingen heeft gesproken, en nu voelt hij zich hopeloos. Dus ik denk dat het misschien komt omdat hij zich identificeert met wat er nu aan de hand is, dus het heeft een beetje te maken met zijn eigen gevoel van nationale identiteit, en dat grijpen naar dat "wie ik ben", dat is wat hem neerhaalt in hopeloosheid.

Eerwaarde Thubten Chodron (VTC): Het kan zijn dat wat er nu gebeurt veel persoonlijker is dan het horen van de tragedies van anderen.

Publiek: En dan ook, deze trends zijn al heel lang aan de gang. Niets nieuws. Dus we hebben gewoon niet opgelet. Dat is het echte verschil. Dus waarom hopeloos zijn. Nu we opletten, kunnen we iets doen.

VTC: Nu letten we echt op. Vooral dat hele politiegeweld. Maar ik zie het uitspreken tegen politiegeweld niet als tegen de politie zijn. Ik zie het als iets voor de politie. En ik zie wapenbeheersingswetten als een hulpmiddel voor de politie omdat ze een zware baan hebben. En dus spreken mensen zich nu uit over dit soort dingen. Terwijl er voorheen veel "wat dan ook" was.

Publiek: In de afgelopen twee weken heb ik erkend dat dit een gouden kans is om te zien hoe vaak in de (meditatie) zaal en de tijden in retraite hebben echt een snaar geraakt en zijn geïntegreerd. Hoe meer ik mijn gedachten zie afdwalen, ik zeg: "Al die jaren nadenken over mededogen en gelijkmoedigheid, en wat werkelijk is, geïntegreerde Buddha's praktijk, ik zie dat er een verschil is tussen dat en dit. Dus ik krijg mijn gedachten om te zeggen dat wat er in dit land gaande is, op een diepgaande manier de integratie van spirituele oefening in welke traditie dan ook voortstuwt. Oké, het rubber komt hier op de weg, en in hoeverre gaan we echt belichamen wat we al die jaren hebben geoefend.