De schoonheid van het creëren van de oorzaken

Ik weet dat dit geen monumentale openbaring is, maar ik ben blij dat ik boeddhist ben (negeer het etiket alstublieft). Ik denk dat het het bewustzijn is van karma en de effecten ervan die het verschil hebben gemaakt. Als boeddhist voel ik me persoonlijk verantwoordelijk voor alles wat mij overkomt, goed of slecht. Als er iets ergs gebeurt, haal ik mijn schouders op en weet dat ik de oorzaken ervoor heb gecreëerd en herinner mezelf eraan om in de toekomst meer oplettend te zijn en die oorzaken niet opnieuw te creëren. Als er iets goeds gebeurt, waardeer ik het echt, want dat is mijn harde werk dat zijn vruchten afwerpt. Het is bijna een kosmisch bedankje van mezelf.

Daarentegen ontmoet ik veel mensen die een voortdurend negatieve houding hebben. De ergste soort is het hulpeloze slachtoffertype. Wat er ook gebeurt, er kan geen persoonlijke verantwoordelijkheid voor zijn. Het kan op geen enkele manier de schuld van die persoon zijn. Zelfs als er iets goeds gebeurt, was het geluk, gewoon dom geluk - zelfs als het iets was waar het individu duidelijk hard voor heeft gewerkt. Ik heb bijvoorbeeld vaak een gespierde man gezien die elke dag de hele dag in de sportschool aan het trainen is, en mensen zullen zeggen: "Wauw, hij heeft echt goede genen." Wat?? Dat ligt niet aan genen; het is de vrucht van toewijding en hard werken!

Daarom hou ik van het boeddhisme. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Ik weet dat als ik hard werk om de oorzaken te creëren, ik de vruchten van mijn arbeid zal krijgen. Dat heeft iets zo bevrijdend en inspirerend. Of het nu gaat om schrijven, sporten of het bevrijden van alle voelende wezens, ik weet dat als ik de oorzaken creëer, ik alles kan bereiken.