Waarde van een ondersteunende gemeenschap voor monastieke training

Ik heb in de abdij van Sravasti gewoond als een anagarika (iemand die er acht houdt voorschriften) sinds oktober 2011. Na mijn aanwezigheid bij Het kloosterleven verkennen in augustus 2010 nam ik de acht voorschriften als een anagarika, maar ik schoor mijn haar niet en nam de blauwe anagarika-kleding niet aan omdat ik terug moest naar Duitsland om mijn verplichtingen op het werk af te ronden en mijn universiteitsschuld af te betalen. De training begon met een officieel verzoek in november 2011. Deze ceremonie was erg nuttig voor mij, aangezien ik mezelf officieel aan deze training heb gecommitteerd ten overstaan ​​van de hele gemeenschap. Tijdens dezelfde ceremonie beloofden de kloosterlingen mij om mij in het proces te ondersteunen. Het doel van het nemen van de voorschriften en het doen van deze training is een levensstijl leiden die leidt tot het worden van een goede boeddhistische beoefenaar, om de te dienen Buddha-Dharma en alle levende wezens.

Tijdens de Anagarika training heb ik ervaren dat ik mijn geest train in de gemeenschap door bijvoorbeeld te werken aan mijn gehechtheden en persoonlijke voorkeuren. Wanneer mijn egocentrische houding actief is of wanneer gewoontes ontstaan ​​die gericht zijn op het dienen van mezelf als individu in plaats van de gemeenschap, ontvang ik feedback van zowel de gemeenschap als van de abdis, om deze patronen en het tegengif ervoor te identificeren en te begrijpen . We hebben veel mogelijkheden om met onze geest te werken binnen de ondersteunende container van de kloosterlijk gemeenschap.

Ik heb nu ongeveer negen maanden ervaring met het leven in deze gemeenschap. Ik merk dat het een goede ervaring is geweest om langzaam te gaan, om eerst de gemeenschap te leren kennen voordat ik mezelf voor vele jaren van samenleven en oefenen verbind. Elke dag oefenen we meditatie 's ochtends samen, samen eten, samen werken, samen lessen en discussies hebben, dan weer samen eten, oefenen meditatie 's Avonds weer samen en, last but not least, zou het kunnen dat we zelfs samen een slaapkamer delen.

We zijn dus echt heel close. Dit vereist vaak geduld en je krijgt veel steun, omdat de gemeenschap graag harmonie wil ontwikkelen. Bij Sravasti Abbey hebben we een aantal manieren om een ​​harmonieuze gemeenschap te helpen bereiken en behouden. We oefenen en trainen in Geweldloze Communicatie (NVC) en we hebben een bekwame abdis en leraar, Eerbiedwaardige Thubten Chodron, die ons ondersteunt met advies en leiding. Dus als er een conflict ontstaat, lossen we het op met NVC of we vragen de eerbiedwaardige Thubten Chodron om steun.

Het gedeelde doel van onze dagelijkse spirituele oefening is ook om te groeien in mededogen en wijsheid en om een ​​vreedzame gemeenschap te ondersteunen. Harmonieus samenleven is een belangrijk onderdeel van onze training hier. Dit kan even duren, maar het is de moeite waard, aangezien dit leven in een boeddhist is kloosterlijk gemeenschap is een zeldzame kans om onszelf en anderen te ondersteunen bij het transformeren van onze geest. Bijvoorbeeld, een persoon die de gewoonte heeft om vrij gemakkelijk boos te worden, kan die gewoonte begrijpen en veranderen door de hulp van zijn/haar praktijk, door de steun van de gemeenschap en de leraren, in een zeer vreedzame, liefdevolle, medelevende persoon.

Alle anagarika's hier krijgen een toegewezen kloosterlijk mentor of persoonlijke begeleider. Ik vroeg het aan Eerwaarde Tarpa, die mijn persoonlijke gids is en de langst gewijde kloosterlijk hier naast Eerwaarde Thubten Chodron de volgende vraag: “Hoe waardeert u een ondersteunende gemeenschap voor pre-trainees (anagarika's) en kloosterlingen in opleiding? Kun je alsjeblieft zowel uit eigen ervaring als als waarnemer spreken?

Ze antwoordde: “In mijn leven heb ik genoeg kansen gehad om veel dingen te leren. Maar er zijn veel dingen die ik nooit zou hebben geleerd zonder op deze manier te leven vanwege de intentie en visie van de gemeenschap en het gemeenschappelijke wereldbeeld dat we delen. Bovendien hebben we een zeer wijze en meelevende abdis. Ik heb dingen kunnen leren die ik in vijftig jaar nergens anders heb geleerd. De spiegel wordt hier omgedraaid en je kunt je fouten zien en je sterke punten zien en je hebt de tools om hiermee om te gaan.

Ik ben blij dat ik deze uitstekend gestructureerde en positieve community heb kunnen vinden. Enkele van de problemen waarmee ik heb gewerkt sinds ik bij de gemeenschap kwam, zijn onder meer hoe om te gaan met aandoeningen die zich gedurende de dag voordoen, hoe ik mijn behoeften kan communiceren en tegelijkertijd rekening kan houden met de behoeften van de gemeenschap.

Ik moest bijvoorbeeld werken met mijn boosheid toen ik niet bereikte wat ik wilde doen. Normaal gesproken heb ik de neiging om anderen de schuld te geven van mijn boosheid. Zij zijn de oorzaak van mijn ongeluk. Hier in de abdij heb ik vernomen dat de boosheid is in mijn gedachten. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen ellende. Ik besefte dat mijn kwellingen een negatieve invloed hebben op sommige leden van de gemeenschap. Mijn boosheid kan ons leven disharmonisch maken. Dat is niet waar ik naar op zoek was. Ik was op zoek naar een vredige en harmonieuze omgeving. Dus ik ben me meer bewust van hoe mijn geest de show leidt. Ik probeer tegengif zoals liefdevolle vriendelijkheid voor mezelf en anderen te gebruiken en de onderliggende oorzaken van deze aandoeningen te vinden.

Ik heb de neiging om de opmerkingen en feedback van mensen heel persoonlijk op te vatten, omdat ik denk dat ze me bekritiseren terwijl dat niet zo is. Ik sta er niet meteen bij stil wat ze denken en voelen waardoor ze dit zeggen. Ik zie dit vaak als een klacht of denk dat mensen me niet aardig vinden. Hier in de Abdij heb ik geleerd dat ik eerst deze verwarring kan stoppen, naar mijn geest kan luisteren en kan ontdekken in welke gemoedstoestand ik ben. Ik hoef niet meteen te reageren. Dan zal ik wat ruimte in mijn hoofd krijgen, wat benauwdheid kwijtraken die het volgende gesprek zou kunnen vergiftigen en dan ben ik beter in staat om naar de behoeften en gevoelens van anderen te luisteren. Als ik dit kan, kan dit leiden tot een meer harmonieuze en vriendelijke communicatie, waarbij rekening wordt gehouden met hun behoeften.

Er is dus enig onderzoek nodig om een ​​geest te ontwikkelen die rekening houdt met de behoeften van anderen en de behoeften van de gemeenschap hoort. Als ik zelf te strak in mijn hoofd ben, bijvoorbeeld boos ben, dan kan ik niet voldoen aan de behoeften van anderen. Dan is het heel moeilijk en voel ik me niet erg gelukkig in deze omgeving. Het gaat niet om de anderen. Het is de manier waarop ik omga met mijn aandoeningen, mijn reacties, mijn gebruikelijke gedrag jegens hen. Ik kan het tegengif toepassen, zoals liefdevolle vriendelijkheid en mededogen. We kunnen niet twee gemoedstoestanden op hetzelfde moment hebben. Dus boosheid zal verdwijnen wanneer liefdevolle vriendelijkheid de plaats overneemt. Dit zal de geest voor anderen openen en tegelijkertijd zal ik ook de mooie vruchten ontvangen.

Wanneer ik verordent en deel uitmaak van de sangha, dan ga ik dieper in op de training met de andere kloosterlingen en met mijn leraar. Daarom moet ik vertrouwen opbouwen in de leden van de gemeenschap, vertrouwen in mezelf, een bereidheid om te leren, en geduld en humor zullen ook helpen. Na ongeveer negen maanden hier in de abdij van Sravasti kan ik zeggen dat deze tijd als anagarika die zich voorbereidde om non te worden, de moeite waard was, ook al streefde ik ernaar om een kloosterlijk veel eerder.

Het kan heel moeilijk zijn als we een gemeenschap binnengaan, gewijd worden en na een tijdje ontdekken dat we dit leven of de gemeenschap niet meer kunnen uitstaan, dat we echt niet in staat zijn om met onze spirituele vrienden te werken en te oefenen. Wat gaan we dan doen? Het kan zijn dat we midden in een training zitten (de traditionele kloosterlijk training in de Tibetaanse traditie duurt ongeveer tien jaar), en we zijn ontevreden en willen vertrekken en een andere gemeenschap zoeken. Dit zal niet alleen onze training onderbreken, maar weten we ook dat we beter kunnen opschieten met de nieuwe gemeenschap? Misschien zullen soortgelijke problemen zich voordoen. We kunnen dit voorkomen door onze gemeenschap goed te kiezen, de tijd te nemen om elkaar te leren kennen en het samenleven te ervaren voordat we er een nemen kloosterlijk voorschriften.

Komen, leven en trainen als een anagarika is echt een goede gelegenheid om te kijken of je wilt oefenen in deze boeddhistische gemeenschap. Door te verkennen kloosterlijk leven op deze manier, ontwikkelen we enig vertrouwen om een kloosterlijk. Als kloosterlingen zullen we hebben voorschriften en na enkele jaren meer verantwoordelijkheden. Het is nuttig om langzaam in deze geleidelijke training te stappen en uw kennis hierover op te bouwen kloosterlijk leven, zodat je vertrouwen krijgt in de voorschriften en de nieuwe rol. Het is als het storten van een fundering bij het bouwen van een huis. Als de fundering goed is, staat het huis stabiel en gaat het langer mee. Wat betreft het worden van een kloosterlijk, als we een goede basis hebben, kunnen we van nut zijn voor voelende wezens en de Buddhazijn leringen.