Sterke gehechtheid aan verlangen

Soms huil ik veel, bijvoorbeeld als ik gefrustreerd raak omdat dingen niet gaan zoals ik wil (wat gewoon mijn egocentrisme acteren). Ik begin terug te vallen in oud gedrag en raak verlamd door besluiteloosheid en passiviteit. Als ik naar mijn geest kijk, zie ik hoe gemakkelijk ik terugval in oude manieren van denken en voelen en begin te wentelen in zelfmedelijden: 'Arme ik. Arme veroordeelde misdadiger, die niemand zal aannemen.” Je had natuurlijk gelijk. Ik moet het gewoon blijven proberen tot ik een werkgever vind die zo vriendelijk is om me aan te nemen. Gelukkig heb ik dat. Ik was eerlijk over mijn verleden en oprecht over de veranderingen die ik de afgelopen zes jaar heb aangebracht, en ik geloof dat mijn werkgever mijn openheid op prijs stelde. Ik ben er nu bijna twee maanden en het gaat best goed. Ze zijn blij met mijn werk en professionele houding en ik ben ze dankbaar dat ze mij de kans hebben gegeven.

Gedurende meditatie Ik ben gaan inzien hoe mijn geest zo sterk gehecht raakt aan objecten van verlangen. Bijvoorbeeld zo graag de perfecte vriendin willen hebben of de motor die ik wil kopen. Ik bleef maar vragen: "Waar komt deze obsessie vandaan? Ik weet dat deze samsarische genoegens me niet van geluk zullen voorzien. In feite zullen ze uiteindelijk alleen maar meer lijden veroorzaken.”

Eindelijk realiseerde ik me dat het niet nodig is om aan deze dingen te blijven vasthouden. Waarom? Ik heb al alles wat ik nodig heb! Ik begon te begrijpen dat ik een dak boven mijn hoofd heb, eten op tafel, kleren op mijn rug, en dat ze allemaal te danken zijn aan de vriendelijkheid van anderen. Dus het is niet nodig om te blijven grijpen en vooral, dankzij de vriendelijkheid van anderen heb ik Dharma. Ik heb dharmavrienden en goedhartige leraren die me advies kunnen geven en zelfs het tegengif voor grove verontrustende emoties. Ik zou deze dingen niet als vanzelfsprekend moeten beschouwen! Het is een kwestie van leren - en dit is een proces - om tevreden te zijn met wat ik heb en te vertrouwen op mijn Dharma-beoefening om me te leiden.

Ik was laatst sneeuw aan het schuiven nadat ik thuiskwam van mijn werk. Ik realiseerde me hoe ik mijn vrijheid soms als vanzelfsprekend beschouw. Daar was ik op een mooie, frisse winternacht, met grote mooie sneeuwvlokken die naar beneden dreven, maanlicht dat de sneeuwdekens verlichtte. Ik moest gewoon stoppen, diep ademhalen, genieten van het tafereel en de stilte, en glimlachen om het wonder van het leven en van het leven. Dit is iets wat ik niet mag vergeten. Per slot van rekening mocht ik vorig jaar rond deze tijd zelfs 's nachts niet uitgaan omdat ik opgesloten zat. Wat een opmerkelijk verschil!

Later die avond las ik een transcriptie van de leringen van Venerable en ze noemde het gebruik van de natuur als analogie en inspiratie voor onze praktijk. Recht op! Ik zou dat kunnen graven. Hoe dan ook, ik ben blij dat ik nog leef en dat ik me bij jullie, mijn Dharma-broeders en -zusters, op afstand kan aansluiten. Met mijn handpalmen tegen elkaar buig ik voor jou en iedereen daar met oprechtheid en nederigheid.