เป็นแบบอย่างของความเมตตา

• มีกำลังใจที่จริงใจ
• ฝึกฝนกับคนรอบตัวเราทันที
• ทุกข์คืออะไร ทุกข์ ๓ ประการ

เรากำลังพูดถึง พระในธิเบตและมองโกเลีย คำแนะนำที่เฉียบขาดของ Yeshe ที่นี่

อยู่ร่วมกันอย่างสามัคคี
และเป็นตัวอย่างของ
สันติ ความรัก ความเมตตา และปัญญา

เราพูดถึงส่วนแรก เราจะพูดถึงการเป็นแบบอย่างของความเห็นอกเห็นใจ

อย่างที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ หากเรามีความคิดว่า “ฉันจะเป็นแบบอย่างของความเมตตา” เรากำลังสร้างภาพและยึดติดกับมัน และ “ฉันอยากให้ทุกคนเห็นฉันเป็นคนเห็นอกเห็นใจ บุคคลนั้น ไม่ว่าข้าพเจ้าจะเป็นจริงหรือไม่ก็ตาม” เพราะฉะนั้นอย่าเลยดีกว่า ลอง เพื่อเป็นแบบอย่างของความสงสารแต่เพียงเพื่อ be ตัวอย่างของความเมตตา กล่าวอีกนัยหนึ่งคือการมีแรงจูงใจที่เห็นอกเห็นใจอย่างแท้จริงและดำเนินการกับสิ่งนั้น

ในขณะที่เราเครียดอยู่เสมอ เราต้องฝึกความรัก ความเห็นอกเห็นใจ สิ่งเหล่านี้ กับคนรอบตัวเราทันที แล้วขยายมันออกไป เพราะมันง่ายมากที่จะมีความเห็นอกเห็นใจต่อคนอีกฟากหนึ่งของโลกที่เราไม่ชอบ' ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับ ใครไม่กวนเรา. แต่มีความเห็นอกเห็นใจต่อคนที่ไม่แสดงความคิดเห็นทางการเมืองแบบเดียวกับเรา ที่มีค่านิยมต่างกัน ไม่มีมารยาทแบบเรา หรือ (ไม่) มาจากวัฒนธรรมเดียวกันจึงคิดต่างกัน หรือมีนิสัยที่แตกต่างกันหรืออะไรก็ตาม บนพื้นฐานของความแตกต่างง่ายๆ เหล่านี้ เราอาจรู้สึกหงุดหงิดกับคนอื่นๆ และเริ่มพิจารณาพวกเขาว่าเป็น "คนอื่น" น่าเสียดายที่นี่คือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในประเทศ และเหตุใดฉันจึงคิดว่าการกลับมา "แต่เราทุกคนต้องการความสุข ไม่มีใครต้องการความทุกข์" และเพียงลำพังเพื่อหวังให้ผู้อื่นเป็นอิสระ ของความทุกข์และสาเหตุของความทุกข์ซึ่งเป็นคำจำกัดความของความเมตตาคืออะไร

บัดนี้ การปรารถนาให้ผู้อื่นพ้นทุกข์และเหตุแห่งทุกข์ก็ทำให้เกิดปัญหาขึ้นว่า อะไรเป็นทุกข์และอะไรเป็นเหตุแห่งทุกข์ และเรามักไม่ไตร่ตรองเรื่องนี้ให้ลึกซึ้ง เราเพียงแค่ไปสู่ระดับของความทุกข์ที่สิ่งมีชีวิตทั้งหมดไม่ชอบ ซึ่งเป็นความทุกข์ทางร่างกายหรือจิตใจที่เลวร้ายมาก ความทุกข์นั้นทำให้เจ็บปวด และเราทุกคนไม่ชอบมัน และรากฐานของเราคือขอให้ผู้อื่นและตัวเราเองปราศจากความทุกข์ทรมานระดับนั้น แต่นั่นยังไม่เพียงพอเพราะมีความทุกข์อย่างอื่นอีกมาก หากเราจดจ่ออยู่กับความทุกข์แบบ "อุ๊ย" เท่านั้น เราก็มีความเมตตาต่อสิ่งมีชีวิตบางชนิดเท่านั้น และเรามักจะตำหนิสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ที่เรามองว่าเป็นผู้ก่อความทุกข์ให้กับสิ่งที่เรามีความเห็นอกเห็นใจ ดังนั้นเราจึงยังคงคิดถึง "เราและเขา" และ "คนดีและคนเลว" และ "เหยื่อและผู้กระทำความผิด" และจิตใจแบบนั้นก็ใช้ไม่ได้ผลถ้าคุณอยากฝึกฝนจริงๆ พระโพธิสัตว์ เส้นทาง.

เรามักพูดถึงความทุกข์สามระดับหรือทุกข์ ความทุกข์แบบ "อุ๊ย" เป็นอย่างหนึ่ง ประการที่สอง คือ ความทุกข์จากการเปลี่ยนแปลง หมายถึง ความสุขใด ๆ ที่เรามี ความสุขใด ๆ ที่เรามีในการดำรงอยู่ของวัฏจักรนั้นไม่คงอยู่ และทุกสิ่งที่เราทำที่นำมาซึ่งความสุขนั้น หากเราทำนานพอ มันก็จะกลายเป็นความทุกข์อย่างร้ายแรง หากเราพิจารณาทุกข์ในระดับนั้นจริง ๆ และเห็นว่าเราทุกข์อย่างไรด้วย สิ่งนั้นก็จะเป็นการเปิดใจของเราให้มีความเห็นอกเห็นใจผู้มีชื่อเสียง ผู้มั่งคั่ง ผู้เห็นสุขทุกสังสารวัฏที่มี และเห็นว่าคนเหล่านั้นก็มีชีวิตที่ไม่น่าพอใจเช่นกัน

นี่เป็นสิ่งสำคัญมากเพราะไม่เช่นนั้นความเห็นอกเห็นใจของเราจะกลายเป็นค่อนข้างลำเอียง ความเห็นอกเห็นใจผู้คนที่อาศัยอยู่ในสลัม แต่เกลียดชังผู้คนที่อาศัยอยู่ในเบเวอร์ลี่ฮิลส์ หรือ South Hill ที่นี่ใน Spokane จะเป็น South Hill แต่นั่นครอบคลุมถึงข้อเท็จจริงที่ว่าแม้แต่คนที่ดูเหมือนจะมีทุกสิ่งยังไม่พอใจในชีวิตของพวกเขา และไม่มีใคร รวมทั้งพวกเขา ที่หลุดพ้นจากความแก่ ความเจ็บไข้ และความตายได้

อันนำเราไปสู่ชั้นที่ ๓ แห่งทุกข์ซึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมแห่งทุกข์และ กรรม. เราทุกคนไม่ว่าเราจะประสบสุขหรือทุกข์ ณ ช่วงเวลานี้ เรายังสัมผัสทุกข์ระดับนั้นอยู่ ภายใต้การควบคุมของทุกข์และ กรรม. มันสำคัญมากที่จะต้องตระหนักว่า แค่ได้ความมั่งคั่ง มีชื่อเสียง แค่มีอำนาจ หรือให้ทุกคนทำในสิ่งที่คุณต้องการให้พวกเขาทำ (ซึ่งเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว) แต่ถึงแม้เราจะทำได้ แม้จะไม่ใช่ความสุขและความสำเร็จที่แท้จริงก็ตาม เพื่อจะเห็นว่าผู้ประสบทุกข์แห่งการเปลี่ยนแปลงก็มีทุกข์ด้วย เราทุกคนล้วนติดอยู่ในสังสารวัฏลำเดียวกัน ที่ประสบทุกข์ประการที่ ๓ อันเป็นทุกข์แผ่ซ่าน

เพื่อกลับไปสู่ความเปลี่ยนแปลง และผมคิดว่า นี่คือสิ่งที่สำคัญมากถ้าเราสามารถเห็นได้ในประเทศของเราตอนนี้ เพราะดูเหมือนว่าจะมีการกล่าวโทษคนอื่นมากมาย “ฉันทุกข์เพราะสิ่งที่คุณทำ” แต่การตระหนักว่าแม้แต่คนรวย คนมีชื่อเสียง และคนรวยก็ยังมีปัญหามากมาย และพวกเขาอาจมีปัญหาที่แตกต่างไปจากคนยากจนโดยสิ้นเชิง แต่ก็ยังเป็นปัญหาอยู่

ตัวอย่างเช่น คนรวย (และคนดัง ฯลฯ) มักจะยุ่งกับการทำงานจนไม่มีเวลาอยู่กับครอบครัวและลูกๆ ของพวกเขา ด้วยเหตุนี้ บางครั้งเด็กๆ จึงเริ่มแสดงออกเพราะพวกเขารู้สึกถูกทอดทิ้ง และ การสนับสนุนที่พวกเขาได้รับจากพ่อแม่เท่านั้นคือการผลักดันให้ได้คะแนนสูงในโรงเรียนของคุณ และทำคะแนนได้ดีในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย และประสบความสำเร็จตามที่ผู้ปกครองต้องการให้คุณเป็น เด็กเหล่านั้นมักมีความทุกข์ทางจิตใจอย่างมาก พวกเขากบฏ หรือ—มีบทความหนึ่งในหนังสือพิมพ์เมื่อก่อน—บางคนฆ่าตัวตายเพราะแรงกดดันที่ครอบครัวมีต่อพวกเขา จากนั้นพ่อแม่ก็รู้สึกเศร้าโศกอย่างเหลือเชื่อกับการทารุณกรรมลูก ก็เป็นทุกข์อีกแบบหนึ่ง หรือความทุกข์ทรมานที่เกิดขึ้นเมื่อคุณเป็นผู้เล่นบาสเก็ตบอลหรือนักฟุตบอลตัวยงแล้วแก่ตัวลงเล่นกีฬาไม่ได้อีกต่อไปและทั้งตัว ร่างกาย กำลังแตกสลาย แล้วคุณไม่เพียงมีความทุกข์ทรมานของ ร่างกาย ที่ใครๆ ก็สัมผัสได้ แต่ความทุกข์จากการพยายามเปลี่ยนภาพลักษณ์ของตัวเองจากการเป็นคนที่แข็งแรง แข็งแรง และแข็งแรง เป็นคนที่ตอนนี้ต้องพึ่งพาคนอื่น และนั่นเป็นความทุกข์ทางจิตใจอย่างมาก

ความทุกข์ของคนรวยเมื่อเสียเงินเพราะเศรษฐกิจตกต่ำ หรือมีการปฏิวัติในประเทศของพวกเขา หรือการจลาจลในประเทศของพวกเขา และพวกเขาต้องหนีเอาชีวิตรอดเพราะรัฐบาลไม่เห็นด้วยกับพวกเขา หรือประชาชนได้หันมาต่อต้านพวกเขา

พวกเขามักจะพูดว่าให้ระวังคนที่คุณอิจฉาเพราะว่าสักวันหนึ่งคุณอาจจะเป็นเหมือนพวกเขา แล้วคุณก็จะประสบกับความทุกข์แบบที่พวกเขาประสบ

แน่นอน ความเห็นอกเห็นใจต่อผู้ที่มีสิ่งที่เรามีร่วมกัน ซึ่งก็คือเราไม่เป็นอิสระ และเราก็ต้องเกิด แก่ เจ็บ และตาย ไม่สำคัญหรอกว่าคุณจะตายในโรงพยาบาลที่งดงามจริงๆ ด้วยผ้าปูที่นอนสีขาวแป้งพับมุมของโรงพยาบาลและอุปกรณ์ทางการแพทย์ล่าสุดทั้งหมด หรือคุณตายในท้องถนน เพราะเมื่อเราตาย เราตายโดยลำพัง ไม่สำคัญว่าคนรอบข้างคุณจะมีสักกี่คน ความตายเป็นประสบการณ์ที่โดดเดี่ยว และความมั่งคั่งทางวัตถุไม่ได้ช่วยในเวลานั้น และคนรอบข้างที่บอกว่ารักคุณมากแค่ไหน ซึ่งตอนนั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเช่นกัน เพียงแค่เห็นว่านี่เป็นประสบการณ์ที่เราทุกคนต้องผ่าน ไม่มีใครรอดพ้นจากมัน แล้วเปิดใจของเราด้วยความเมตตาต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย ที่ประสบเกิด แก่ เจ็บ และตาย ครั้งนั้นผู้ประสบเกิด แก่ เจ็บ ตาย และเกิดใหม่ แก่ เจ็บ ตาย อย่างไม่สิ้นสุด โดยไม่พิจารณาถึงความดับ เว้นแต่จะพบพระธรรมในสังสารวัฏ

ย่อมเป็นความสงสาร เมื่อเห็นผู้พบเห็นธรรมแล้วจึงฟุ้งซ่านไป หรือผู้พบธรรมแล้วกล่าวว่าโอ้ไม่เกี่ยว

ฉันทำงานที่สำนักงานในโคปาน และผู้คนจะขึ้นไปบนเนินเขาเพื่อค้นหาเส้นทางแห่งจิตวิญญาณ และทันทีที่ครูคนหนึ่งเริ่มพูดถึงความกังวลทางโลกทั้งแปด ฉันก็เหมือนกับว่า “ฉันออกไปจากที่นี่ มันไม่เกี่ยวกัน ฉันอยากไปสนุก”

ประชาชนผู้พบเห็นพระธรรม เหตุใดก็โกรธพระธรรม อิจฉาพระธรรม โกรธเคืองตน ผู้ให้คำปรึกษาทางจิตวิญญาณใครจะรู้ว่าเหตุผลแบบไหน แล้วแค่เดินออกไปในทุกสิ่งแล้วพูดว่า นี่มันเรื่องบ้าๆ บอๆ

หรือผู้ที่มีศรัทธาและอย่างที่ผมกล่าวไปนั้น ฟุ้งซ่านจากการฝึกฝน พวกเขาสามารถฝึกซ้อมได้ แต่เดี๋ยวก่อน ฉันต้องการดูแลสิ่งนี้ และนั่น และอีกสิ่งหนึ่ง เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจคนเหล่านั้นจริงๆ เพราะพวกเขาสนิทกันและอยู่ห่างไกลกันมาก

อย่างไรก็ตาม การเป็นแบบอย่างของความเห็นอกเห็นใจ หมายถึง ขั้นแรกให้เปลี่ยนใจของเราให้มีความเห็นอกเห็นใจ จากนั้นขยายสิ่งนั้นไปยังผู้คนรอบข้างเราและต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย