Historia sanghi bhikkhuni

Dr Chatsumarn Kabilsingh (obecnie Bhikkhuni Dhammananda)

Zakon bhikkhuni powstał w czasach Budda i istnieje do dziś. Od wieków wyświęcone kobiety praktykowały, urzeczywistniały i podtrzymywały Buddaz naukami, z korzyścią nie tylko dla nich samych, ale także dla społeczeństw, w których żyli. Tutaj przedstawię krótką historię zakonu, w tym jego rozprzestrzenienie się na inne kraje, oraz omówię interesujące punkty w winaja.

Kiedy król Suddhodana, Buddazmarł ojciec, macocha i ciocia, Mahapajapatiwraz z pięcioma setkami królewskich kobiet udał się do Budda który był w Kapilavatthu, aby poprosić o pozwolenie na dołączenie do sangha, Budda odpowiedział: „Nie pytaj o to”. Powtórzyła prośbę trzy razy i za każdym razem Budda po prostu powiedział: „Nie pytaj o to”. Nikt nie wiedział, o czym myśli, i nie jest jasne, dlaczego odmówił. Jednak, że Budda zawahał się przyjąć ją do sangha został zinterpretowany przez niektórych w ten sposób, że Budda nie chciał, aby kobiety dołączyły do ​​zakonu. Dlatego niektórzy ludzie myślą, że nie było problemu, gdy zakon bhikkhuni wymarł w Indiach około tysiąc lat później. W naszym studium historycznego rozwoju bhikkhuni sangha, kiedy inni cytują z tekstów, aby autorytatywnie udowodnić, że porządek bhikkhuni nie może być dzisiaj przywrócony, musimy być równie biegli i biegli w cytowaniu tekstów, aby udowodnić, że może.

Połączenia Budda opuścił Kapilavatthu i udał się do Vesali, które było oddalone o wiele dni pieszo. W tamtym czasie, w tamtym momencie, Mahapajapati ogoliła głowę i włożyła szaty. Wraz z pięcioma setkami królewskich kobiet, które zrobiły to samo, udała się do Vesali, demonstrując w ten sposób determinację kobiet, by zostać wyświęconą i podążać za Budda. Tam usiadła przy wejściu do wihara, płacząc, jej stopy spuchnięte i krwawiące po podróży. Ananda, Buddakuzyn i pomocnik widział kobiety, rozmawiał z nimi i dowiedział się o ich problemie. Zbliżył się do Budda w ich imieniu mówiąc:Mahapajapati, twoja ciocia i macocha jest tutaj i czeka, aż pozwolisz jej wstąpić do zakonu”. Ponownie, Budda powiedział: „Nie pytaj o to”. Ananda spróbował innego taktu: „W końcu twoja ciotka jest także twoją macochą. To ona karmiła cię swoim mlekiem. The Budda nadal odmawiał. Wtedy Ananda zapytał: „Czy nie dajesz pozwolenia, ponieważ kobiety nie mają takiego samego duchowego potencjału, jak mężczyźni, aby osiągnąć oświecenie?” The Budda powiedział: „Nie, Anando, kobiety dorównują mężczyznom pod względem potencjału osiągnięcia oświecenia”. To stwierdzenie otworzyło wówczas nowy horyzont w świecie religii w ogóle. Wcześniej żaden założyciel jakiejkolwiek religii nie głosił, że mężczyźni i kobiety mają równy potencjał do oświecenia.

A później Budda powiedział, że da kobietom pozwolenie na wstąpienie do zakonu, jeśli Mahapajapati przyjąłby ósemkę Gurudhamma— osiem ważnych zasad — jako girlandy zakonnic do ozdabiania się. Mahapajapati zrobił. Jedna z tych zasad jest bardzo irytująca dla wielu zachodnich uczonych buddyjskich; mówi, że zakonnica wyświęcona nawet na sto lat musi się kłaniać mnich wyświęcony, ale jeden dzień. Według zachodnich standardów wygląda na to, że zakonnice są tłumione, ale można na to spojrzeć z innej strony. The winaja opowiada historię sześciu mnichów, którzy podnieśli swoje szaty, aby pokazać swoje uda mniszkom. Kiedy Budda dowiedział się o tym, zrobił wyjątek od tej reguły i powiedział mniszkom, aby nie oddawały szacunku tym mnichom. Zakonnica więc nie musi się wszystkim kłaniać mnich, ale tylko do mnich który jest godny szacunku. Musimy zrozumieć każdego Gurudhamma właściwie, dla Budda zawsze robił wyjątki po ustaleniu ogólnej zasady.

Jeden z Gurudhamma wspomina sikhamany, mniszki na okresie próbnym, które trenują przez dwa lata, przygotowując się do zostania mnichami. Mówi, że po tym, jak mniszka w okresie próbnym trenowała z bhikkhuni przez dwa lata, nauczycielka bhikkhuni ma obowiązek jej w pełni wyświęcić. Jednak gdy Budda wyświęcony Mahapajapati, nie było zakonnic próbnych. Wyświęcił ją bezpośrednio na bhikkhuni. Jak więc wytłumaczyć, że wśród ośmiu ważnych zasad jedna z nich mówi, że zanim zostanie mniszką, kobieta musi być mniszką na okresie próbnym? Odnosząc się do tego, Anglik mnich powiedział mi, że wierzy, że Gurudhamma powstały znacznie później i zostały wysunięte na pierwszy plan przez mnichów, którzy byli rejestratorami historii. Te osiem ważnych zasad bardzo wyraźnie stawia mniszki w pozycji podporządkowanej mnichom, co byłoby korzystne dla mnichów, gdyby rejestratorzy przypisywali je mnichom. Budda.

Połączenia Budda mógł wahać się przed przyjęciem kobiet do zakonu z kilku powodów. Jednym z nich mogło być jego współczucie dla mniszek, zwłaszcza dla ciotki, ponieważ mnisi i mniszki otrzymywali żywność, zbierając jałmużnę w wioskach. Czasami otrzymywali bardzo mało, tylko garść ryżu, kawałek chleba lub jakieś warzywa. Wyobraź sobie starszą królową Mahapajapati i pięćset królewskich kobiet wychodzących żebrać. Byłoby to prawie niemożliwe, ponieważ prowadzili tak wygodne życie w pałacu. Może ze współczucia Budda nie chciał, aby te kobiety stanęły w obliczu takich trudności.

Ponadto w tym czasie nie było klasztorów. Zakonnicy żyli bardzo trudnym trybem życia, mieszkając pod drzewami i w jaskiniach. Kto dałby tej grupie wędrujących kobiet miejsca zamieszkania? Co więcej, kto miałby uczyć zakonnice? Mogli zostać wyświęceni, ogolić głowy i założyć szaty, ale gdyby nie otrzymali wykształcenia i szkolenia, byliby jak każdy wędrowiec w Indiach w tamtym czasie. Nie istniał jeszcze żaden plan ich edukacji. Później ustalono, że mnich sangha mógłby wyznaczyć kilku znakomitych mnichów do nauczania mniszek.

Ponadto Budda otrzymał już krytykę od świeckich, że niszczy rodzinę. Przyjęcie pięciuset kobiet do zakonu oznaczało, że zamierzał zniszczyć pięćset rodzin, ponieważ kobiety były sercem rodziny. Jednak później Budda dowiedział się, że mężowie tych kobiet już wstąpili do zakonu. W ten sposób wyświęcając kobiety, nie rozbijał tych rodzin. The Budda musiał przemyśleć wszystkie te kwestie i zdając sobie sprawę, że problemy można przezwyciężyć, przyjął zakonnice do zakonu.

Możliwe też, że nigdy wcześniej nie myślał o wstąpieniu kobiet do zakonu Mahapajapatiprośbę, ponieważ w starożytnych Indiach kobiety nigdy nie opuszczały życia domowego. W tamtych czasach było nie do pomyślenia, żeby kobiety były same. Nawet obecnie w Indiach kobiety rzadko opuszczają rodzinę. Ale od Budda wiedział, że oświecenie jest możliwe dla wszystkich istot ludzkich, otworzył drzwi dla kobiet do święceń. Był to krok rewolucyjny, biorąc pod uwagę ówczesny klimat społeczny.

Tak więc bhikkhuni sangha powstało około siedmiu lub ośmiu lat po mnichu sangha. Widzę to jako jeden z powodów, dla których Budda zrobił bhikkhuni sangha podporządkowany mnichowi sangha. Są podporządkowani w sensie bycia młodszymi siostrami i starszymi braćmi, a nie w sensie bycia panami i niewolnikami.

Zanotowano, że tuż po przyjęciu kobiet do sanghaThe Budda powiedział: „Ponieważ przyjąłem kobiety do zakonu, Dhamma Buddy przetrwa tylko pięćset lat”. Uważam to stwierdzenie za odzwierciedlenie mentalności mnichów, którzy jako pierwsi nagrali winaja w formie pisemnej na Sri Lance 400-450 lat po Budda'S parinibbana. Ci mnisi widocznie nie zgadzali się z tym, że kobiety powinny dołączyć do zakonu. Niektórzy zachodni uczeni uważają, że stwierdzenie to zostało później przypisane Budda ale tak naprawdę nie był jego. Jak widzimy, minęło ponad XNUMX lat, a buddyzm nie tylko nadal prosperuje w Azji, ale rozprzestrzenia się także na Zachód. Proroctwo mówiące, że Dhamma Buddy przetrwa tylko pięćset lat, ponieważ dołączyły do ​​niej kobiety sangha jest nieważny.

Kwestionowanie autentyczności niektórych fragmentów pism buddyjskich jest delikatną kwestią i musimy być bardzo ostrożni. Jak możemy udowodnić, że wszystko zostało przekazane dokładnie tak, jak Budda mówił to? Z drugiej strony, czy nie jest niebezpieczeństwo w stwierdzeniu, że pewne fragmenty są późniejszymi interpolacjami? Staję się podejrzliwy tylko wtedy, gdy fragment nie odpowiada duchowi głównego rdzenia Buddanauki. Generalnie musimy ufać, że indyjscy mnisi mieli dokładne wspomnienia i być im wdzięczni za zachowanie i przekazywanie tekstów. Mnisi buddyjscy bardzo skrupulatnie zachowywali nauki i przekazywali je. W chrześcijaństwie różni ludzie napisali Cztery Ewangelie i nie naradzali się między sobą, podczas gdy buddyjscy monastycy zorganizowali sobory, aby zebrać i usystematyzować Buddanauk, podczas których sprawdzali nawzajem swoje informacje. Pierwsza rada odbyła się tuż po Buddai pięciuset arhatów przybyło. Drugie miało miejsce sto lat później, kiedy siedmiuset mnichów zebrało się razem, by wyrecytować uzgodnione ciało wiedzy.

Związek między bhikkhu a sanghą bhikkhuni

Jak można się było spodziewać, mnisi traktowali mniszki w taki sam sposób, w jaki mężczyźni na ogół traktowali kobiety w społeczeństwie indyjskim w tamtym czasie. Kiedy kobiety wstępowały do ​​zakonu, mnisi oczekiwali od nich, że posprzątają klasztor i umyją naczynia, szaty i dywaniki. Ludzie świeccy zauważyli to i zgłosili to do Budda, mówiąc, że te kobiety chciały zostać wyświęcone, aby mogły studiować i praktykować nauki, ale teraz miały na to mało czasu. W odpowiedzi Budda ustanowiono zasady dla mnichów dotyczące traktowania mniszek. Na przykład założył zasady zabraniając mnichom proszenia mnichów o pranie ich szat, ubrań do siedzenia i tak dalej.

Połączenia Budda chronił także mniszki przed wykorzystywaniem przez pobłażliwych mnichów. Jeden 120-letni bhikkhuni chodził każdego ranka na żebraczy, przemierzając dużą odległość z klasztoru do wioski. Otrzymała jedzenie i zaniosła je z powrotem do klasztoru w swojej jałmużnie. Przy wejściu do klasztoru czekała młoda mnich, który był zbyt leniwy, by wejść do wioski po jałmużnę. Zauważywszy, że jego miska jest pusta, zaproponowała mu jedzenie. To wystarczyło tylko jednej osobie, więc nie miała nic do jedzenia przez resztę dnia.

Następnego dnia znów na nią czekał, a ona znowu zaoferowała mu jedzenie. Trzeciego dnia, po trzech dniach niejedzenia, udała się do wsi po jałmużnę. Powóz należący do bogatego zwolennika buddyzmu przejechał bardzo blisko niej, a kiedy zeszła mu z drogi, zemdlała i upadła na ziemię. Bogacz zatrzymał się, aby jej pomóc i odkrył, że zemdlała, ponieważ nie jadła od trzech dni. Zgłosił sytuację do Budda i zaprotestowali, że zakonnica została potraktowana w ten sposób przez a mnich, Budda w ten sposób ustanowił przykazanie zakazujący mnichom przyjmowania pożywienia od bhikkhuni. Oczywiście zrozumienie ducha każdego przykazanie jest ważne; to nie oznacza, że ​​mniszki, które mają dużo jedzenia, nie powinny dzielić się nim z mnichami.

Zakonnice w czasie Budda miał równe prawa i równy udział we wszystkim. W jednym przypadku obiema sanghom ofiarowano osiem szat w miejscu, gdzie była tylko jedna mniszka i czterech mnichów. The Budda podzieliłem szaty na pół, dając cztery mniszkom i cztery mnichom, ponieważ szaty były przeznaczone dla obu sangh i musiały być podzielone równo, niezależnie od tego, jak wiele było w każdej grupie. Ponieważ zakonnice otrzymywały mniej zaproszeń do domów świeckich, Budda miał wszystko ofiary przywiezione do klasztoru i równo podzielone między dwie sangi. Chronił zakonnice i był uczciwy wobec obu stron.

Pierwsza rada i bhikkhuni patimokkha

Ananda, Buddasługa, odgrywał bardzo ważną rolę w stosunku do sióstr. Był lubiany przez zakonnice i odwiedzał wiele klasztorów, aby je uczyć. Ponieważ słyszał prawie wszystkie Buddai miał fenomenalną pamięć, był kluczową osobą na Pierwszym Soborze, kiedy nauki były recytowane i zbierane.

Że niektórzy mnisi nie byli zadowoleni, że Budda zezwolono kobietom dołączyć do zakonu nigdy nie zostało wyrażone, podczas gdy Budda był żywy. Po raz pierwszy wyszło na pierwszy sobór, w którym wzięło udział pięciuset męskich arhatów około trzy miesiące po… Budda'S parinibbanajego odejście. Przed rzeczywistą recytacją BuddaWedług nauk, powiedzieli Anandzie, że popełnił osiem błędów i zmusili go do przyznania się do nich. Jednym z nich było to, że wprowadził kobiety do sangha. Ananda odpowiedział, że nie uważa tego za pomyłkę, ani nie pogwałcił przykazanie w ten sposób. Jednak, aby uniknąć spowodowania schizmy w sangha tak szybko po Budda'S parinibbanapowiedział, że gdyby mnisi chcieli, by się wyspowiadał, to by to zrobił.

Mam wątpliwości, czy na tej radzie byli tylko mężczyźni – pięciuset arhatów płci męskiej. Na uposatha dni każdego nowiu i pełni księżyca mnisi recytowali swoje Patimokkha Suttle oprócz mnichów. Uważam, że technicznie rzecz biorąc, mnisi nie mogliby recytować Patimokkha Suttle mniszek, więc bhikkhuni musieli być obecni na Pierwszym Soborze. Rejestratorzy, z których wszyscy byli mnichami, być może nie uważali za ważne wspominanie o ich obecności. Niektórzy mnisi byli na tyle uprzejmi, aby opowiedzieć o tym punkcie: ostatnio Sri Lanki mnich powiedział mi, że on też nie sądzi, aby na Pierwszą Radę uczestniczyli tylko mężczyźni.

Zakon bhikkhuni w Indiach i jego rozprzestrzenianie się na inne kraje

Sanghi bhikkhu i bhikkhuni istniały do ​​XI wieku naszej ery, kiedy to muzułmanie zaatakowali Indie i zniszczyli klasztory buddyjskie. W 248 p.n.e., około trzysta lat po odejściu Budda, król Aśoka Wielki wstąpił na tron. Wielki zwolennik buddyzmu, wysyłał buddyjskich misjonarzy w dziewięciu różnych kierunkach. Jego własny syn, Mahinda Thera, udał się na Sri Lankę, aby uczyć Dharma i ustanowić mnicha sangha. Księżniczka Anula, szwagierka króla Devanampiyatissy Sri Lanki, przeszła na buddyzm, kiedy to zrobił. Po wysłuchaniu nauk Mahindy Thery, weszła do strumienia i zapytała go, czy może dołączyć do sangha. Mahinda Thera powiedział jej, że aby zostać bhikkhuni, konieczne jest podwójne wyświęcenie zarówno przez zakony bhikkhu, jak i zakony bhikkhuni. Aby utworzyć a ., musi być obecnych co najmniej pięć bhikkhuni sangha, a nauczyciel musi mieć co najmniej dwanaście lat stania jako bhikkhuni, aby udzielić zasady. Zasugerował, aby poprosiła króla Devanampiyatissę o wysłanie posłańca do Indii, aby poprosił króla Aśokę o wysłanie jego córki Sanghamitty Theri i kilku innych bhikkhuni w celu udzielenia święceń. Sanghamitta Theri, księżniczka, zrezygnowała z królewskiego luksusu, aby praktykować Dharma. Dobrze zorientowany w winaja, uczyła też j Dharma. Tak więc, na prośbę króla Sri Lanki, król Asoka wysłał Sanghamittę Theri i inne bhikkhuni, aby założyły zakon mniszek na Sri Lance. Wraz z nią król Asoka wysłał również gałąź drzewa bodhi z Bodhgai. Ona i inne indyjskie bhikkhuni razem z mnichem sangha, wyświęcony na księżniczkę Anulę i inne kobiety ze Sri Lanki, ustanawiając w ten sposób bhikkhuni sangha na Sri Lance, pierwszy poza Indiami.

Kiedy przybył Sanghamitta Theri, setki kobiet chciały otrzymać święcenia kapłańskie, a król Devanampiyatissa zabrał się do budowania dla nich klasztorów. bhikkhuni sangha prosperował tam u boku mnichów sangha, dopóki oba zakony nie zostały zniszczone, gdy król Chola z południowych Indii zaatakował Sri Lankę w 1017 r. Następny król buddyjski, który objął tron, przeszukał całą wyspę i znalazł tylko jednego nowicjusza płci męskiej. Aby ożywić sangha na Sri Lance wysłał posłów do Birmy i Tajlandii, aby poprosili tamtejszych królów o przysłanie mnichów, aby udzielili święceń na Sri Lance. Ponieważ jednak Tajlandia nigdy nie miała zakonu bhikkhuni, nie można było wysłać żadnych bhikkhuni, a król Sri Lanki był w stanie wskrzesić tylko bhikkhu sangha.

Chińskie zakonnice

Od II wieku naszej ery chińscy mężczyźni byli wyświęcani na mnichów. Na początku czwartego wieku pewna Chinka, Ching-chien, była bardzo entuzjastycznie nastawiona do zostania bhikkhuni. Chociaż otrzymała święcenia śramanerika od a mnichnie otrzymała święceń bhikkhuni, ponieważ chińscy mnisi powiedzieli, że konieczne są podwójne święcenia. Później obcy mnichT'an-mo-chieh powiedział, że naleganie, by kobiety otrzymały podwójne święcenia nie było praktyczne w kraju, w którym nie było mnichów. On i mnich sangha wyświęcona Ching-chien, po czym została pierwszą bhikkhuni w Chinach.

Później Chińczycy zaprosili do Chin bhikkhuni ze Sri Lanki. Niektórzy przybyli, ale nie na tyle, by udzielić święceń bhikkhuni. Te zakonnice pozostały w Chinach, aby uczyć się języka chińskiego, podczas gdy armator wrócił na Sri Lankę, by zaprosić wystarczającą liczbę mnichów, aby przybyli do Chin, aby udzielić święceń. W następnym roku statek przywiózł wielu mnichów ze Sri Lanki, w tym jednego o imieniu Tessara. Wraz z przybyłymi wcześniej bhikkhuni ze Sri Lanki udzielili święceń ponad trzystu chińskim kobietom w klasztorze Southern Grove. Indyjski mnich Sanghawarman i mnich sangha również udzielił święceń, czyniąc to pierwszym podwójnym święceniem bhikkhuni w Chinach.

Według Theravada winaja znalezione w Azji Południowo-Wschodniej – i to różni się od Dharmagupta winaja znaleziona w Chinach – nauczycielka bhikkhuni może co drugi rok udzielać święceń tylko jednej mniszce. Obecnie niektórzy ludzie kwestionują ważność chińskich święceń, ponieważ wiele mniszek jest wyświęcanych razem. Jednak gdy badamy ducha przykazanieJest oczywiste, dlaczego początkowo liczba uczniów wyświęconych przez każdego nauczyciela bhikkhuni była ograniczona. Po pierwsze, ze względów bezpieczeństwa zakonnice nie mogły mieszkać w lesie, ale musiały mieszkać w mieszkaniach, których było za mało. Po drugie, liczba wyświęcających indyjskich kobiet była tak wielka, że ​​bhikkhuni sangha nie mieli wystarczającej liczby nauczycieli, aby ich szkolić. Jednym ze sposobów ograniczenia populacji zakonnic było ograniczenie liczby kobiet, które każdy preceptor mógł wyświęcić. W Chinach sytuacja była inna i praktycznym było wyświęcenie wielu mnichów naraz.

Na początku tego stulecia w Chinach kontynentalnych istniało wiele ogromnych klasztorów. Przed przejęciem władzy przez komunistów mnisi myśleli, że są silni i będą w stanie przetrwać. Kiedy jednak zakonnice dowiedziały się, że Chiny mogą zostać przejęte przez komunistów, zaczęły emigrować na Tajwan. Przywieźli ze sobą swoje zasoby, zaczęli budować klasztory i osiedlili się na Tajwanie. Kiedy komuniści zajęli kontynent, mnisi zdali sobie sprawę, że nie mogą przetrwać pod rządami komunistycznymi, więc w pośpiechu uciekli na Tajwan i przybyli prawie z niczym. Zakonnice sangha udzielił im znacznej pomocy, gdy się odbudowali. Mnisi pamiętają o swojej dobroci, dzięki czemu mniszki na Tajwanie cieszą się szacunkiem zarówno mnichów, jak i świeckich buddystów. Zakonnice znacznie przewyższają liczebnie mnichów, są dobrze wykształcone i mają silne społeczności z własnymi opatkami.

Tajwan jest ostoją święceń bhikkhuni; tam mniszki rozwijają się bardzo dobrze. Czcigodna Mistrzyni Wu Yin znana jest z wysokiego poziomu świeckiego i religijnego wykształcenia swoich mniszek. Bhikkhuni Cheng Yen otrzymał nagrodę Magsaysay za założenie szpitala dla biednych ludzi i szkoły medycznej. Jej organizacja charytatywna jest tak popularna na Tajwanie, że trzeba być na liście, aby tam pracować jako wolontariusz! Inna zakonnica, Czcigodny Hiu Wan, dosłownie kupiła górę i zbudowała szkołę inżynierską. Powoli wprowadza do tej uczelni studia buddyjskie. Podczas moich wizyt na Tajwanie byłem pod wielkim wrażeniem zakonnic i myślę, że kraje, które obecnie nie mają linii bhikkhuni, mogłyby ją sprowadzić z Tajwanu. Jednak ze względu na pewne problemy z przeszłości, kilka bhikkhuni w Korei i na Tajwanie nie jest zbyt chętnych do szkolenia obcokrajowców na zakonnice. Mówią, że zachodnie zakonnice były zbyt indywidualistyczne, co utrudniało szkolenie. Zakonnicom chińskim i koreańskim trudno jest zrozumieć zachodnią mentalność, dlatego należy podjąć kroki, aby wypełnić tę lukę.

Wyświęcenie bhikkhuni

Po Buddaprzemijanie, kilka winaja powstały szkoły. Biorąc pod uwagę, że Patimokkha Suttle w każdej szkole były przekazywane ustnie przez wiele stuleci i że szkoły rozwijały się na bardzo różnych obszarach geograficznych, są one niezwykle podobne. Oczywiście niewielkie różnice występują w liczbie zasady iw ich interpretacji. Chińczycy podążają za Dharmagupta winaja, która jest pododdziałem Theravady, tradycja była kontynuowana w Tajlandii, Sri Lance i innych krajach Azji Południowo-Wschodniej. Tybetańczycy podążają za Mulasarvastivadą.

Nie jestem pewien, które z nich winaja rody, które bhikkhuni ze Sri Lanki sprowadzili do Chin. Należy przeprowadzić więcej badań, aby ustalić ten ważny punkt. Obecnie toczy się wiele dyskusji na temat kobiet z krajów takich jak Tajlandia, Sri Lanka i Tybet, które otrzymują święcenia bhikkhuni od społeczności chińskiej i przynoszą je z powrotem do swoich krajów, gdzie obecnie nie istnieje linia święceń bhikkhuni. Jednak generalnie mnisi na Sri Lance i Tajlandii nie akceptują święceń bhikkhuni w chińskiej tradycji, ponieważ uważa się, że pochodzi ona z innej winaja rodowód niż ich. Nie uważam tego za ważne, ponieważ wszystkie tradycje są zgodne z tym samym generałem ciało of winaja.

Połączenia Budda powiedział, że do rozkwitu buddyzmu w kraju potrzebne są cztery grupy buddystów: bhikkhus, bhikkhuni, laicy i laicy. Byłoby więc korzystne, aby przynieść bhikkhuni sangha do krajów buddyjskich, w których obecnie nie występuje. Myślę, że dwa typy ludzi mówią o możliwości wyświęcenia bhikkhuni: ci, którzy mówią „nie”, cytują cytat z tekstu i mówią: „Widzisz, Budda nigdy nie chciał, żeby kobiety dołączyły do ​​zakonu. Ci, którzy mówią „tak”, przytaczają cytat z tego samego tekstu i mówią: „Widzisz, jest to możliwe, jeśli rozumiesz ducha zasady”. Jednak powoli zaczynają pojawiać się oznaki zmian. Na przykład, w 1998 roku kilku wybitnych mnichów therawady uczestniczyło w święceniach bhikkhuni udzielonych przez chińskiego mistrza w Bodhgaja w Indiach. W tym czasie święcenia kapłańskie przyjęło dwadzieścia mniszek ze Sri Lanki.

Zakonnice poświęciły swoje życie Dharmai nie mogą się wstydzić pokazywać innym, jak pozytywny wpływ mogą mieć na społeczeństwo. The BuddaOstatnie słowa brzmiały: „Bądź dla siebie pożyteczny; być pożytecznym dla innych”. Aby zdobyć poparcie społeczeństwa, bhikkhuni sangha może pokazać to poprzez swoje Dharma praktykując, odnoszą korzyść dla siebie, stając się spokojnymi i szczęśliwymi. Mogą pokazać, że przynoszą pożytek innym, pomagając im również zapanować nad pokojem. Jeśli zakonnice wystąpią i pokażą swoje możliwości, społeczeństwo je wesprze. Tylko wtedy konserwatywni mnisi zrozumieją, że warto, aby kobiety wstąpiły do ​​zakonu. Zobaczą, że zakonnice mogą pomóc rozwiązać wiele problemów i służyć innym w sposób, którego nie potrafią zrobić mężczyźni.

Zbliżając się do Vinaya

Początkowo istniała tylko niewielka liczba mnichów i mniszek, a ponieważ większość z nich była oświecona, nie było potrzeby systemu zasady. Później sangha rozrosła się znacznie, a jej członkowie pochodzili z bardziej zróżnicowanych środowisk. The sangha potrzebował wspólnego zestawu wytycznych dotyczących zachowania, a tym samym winaja powstała. Teksty Theravady wymieniają dziesięć powodów, dla których sangha powinien podążać za winaja. Pogrupowałem te dziesięć w trzy główne cele winaja:

1. Aby podnieść na duchu ciało, mowa i umysł. The winaja pomaga każdej osobie, która dołącza do sangha skierować swoje fizyczne, werbalne i umysłowe działania we właściwym kierunku.
2. Aby wspierać harmonię w sangha, sangha składa się z ludzi z różnych kast, klas społecznych, płci, pochodzenia rasowego i etnicznego, zwyczajów i wartości. Bez podążania za winajatak różnorodna grupa nie mogła być zgrana.
3. Aby potwierdzić wiarę tych ludzi, którzy już są buddystami i uszczęśliwić serca tych, którzy jeszcze nie zostali buddystami. Sposób, w jaki osoba wyświęcona chodzi, je i mówi, wpływa na to, jak ludzie ją postrzegają Dharma oraz sangha. Pomaga ogółowi społeczeństwa, gdy widzi miłych, uprzejmych, nieagresywnych ludzi. Wzmacnia wiarę buddystów i pomaga tym, którzy nie są jeszcze na ścieżce, wejść na ścieżkę.

Zastanawiając się nad tymi trzema celami, widzimy, że winaja nie ma przynosić korzyści wyłącznie jednostce klasztorny ale także społeczność. Na przykład, jeśli bhikkhuni podążają za winaja prawidłowo, będzie tworzył fale. Będzie to miało wpływ na kraje, w których nie ma mniszek wyświęconych, a zakonnice z kolei będą doceniane i szanowane przez większą populację.

Połączenia Budda nie był legalistą. Każdy przykazanie powstała w odpowiedzi na konkretne wydarzenie. Kiedy klasztorny popełnił błąd lub zachowywał się w sposób, który dla świeckich był uciążliwy, został doprowadzony do Buddauwagę i ustanowił przykazanie by prowadzić przyszłych uczniów w podobnych sytuacjach. W ten sposób lista zasady był rozwijany stopniowo.

Nawet Buddato działanie było przyczyną co najmniej jednej zasady. Kiedy Budda wyświęcił swojego syna, Rahulę, na nowicjusza, Budda– poskarżył się ojciec. Jego ojciec był smutny, ponieważ jego jedyny syn, Budda, stał się mnich, a teraz jego jedyny wnuk, Rahula, opuszczał życie rodzinne. Jego ojciec zapytał Budda w przyszłości wyświęcać małe dzieci tylko za zgodą ich rodziców lub opiekunów, a Budda ustawić przykazanie pod tym względem.

Pomocne jest podzielenie materiału zawartego w naukach buddyjskich na dwie części: nauki dotyczące życia doczesnego oraz nauki dotyczące rozwoju umysłu i zdolności umysłowych. Te ostatnie nauki dotyczą wszystkich. Na przykład oświecenie jest cechą umysłu. Nie ma związku z czyjąś płcią, rasą i tak dalej.

Z drugiej strony, nauki dotyczące doczesnego życia dotyczą społeczeństwa i świata, dlatego czasami inaczej mówią o zachowaniu mężczyzn i kobiet. Te nauki można podzielić na dwie kategorie. Jeden odpowiada temu, co było praktykowane w społeczeństwie indyjskim w tym czasie. Pewne starożytne indyjskie wartości społeczne zostały przeniesione do buddyzmu, ponieważ społeczność buddyjska nie była w tym czasie oddzielona od ogólnego społeczeństwa indyjskiego. Oczywiście niektóre z tych wartości dotyczyły pozycji kobiet. Na przykład kobiety miały być uległe wobec mężczyzn. Nie mówiono o duchowym oświeceniu w połączeniu z kobietami. W Indiach jedyną drogą, dzięki której kobieta mogła osiągnąć zbawienie, była: bhakti lub oddanie mężowi.

Druga kategoria nauk dotyczących życia doczesnego pokazuje równość płci. The Budda wystąpił i powiedział, że kobieta może osiągnąć oświecenie. Może być samotna i nie musi mieć dzieci. Jeśli spojrzymy na formację zakonu mniszek i ich zasady w kontekście społecznym starożytnego społeczeństwa indyjskiego widzimy, że Budda wyprzedzał swoje czasy, kiedy potwierdzał duchowe zdolności kobiet i podnosił ich pozycję. Pozwalając kobietom na wyświęcanie, Budda dał kobietom wizję i bezprecedensową możliwość, jakiej żadna inna religia w tamtych czasach nie mogła zaoferować.

W związku z tym dwa rodzaje materiałów są w Tripitaka, kanon buddyjski. Jeden wyraźnie popiera kobiety. Drugi wydaje się dyskryminować kobiety ze względu na inkorporację indyjskich wartości społecznych. Kiedy potrafimy rozróżnić te dwa typy, możemy spojrzeć na buddyzm w jaśniejszym świetle.

Przed Budda zmarł, pozwolił nieletnim zasady do podniesienia. Jednak starsi na Pierwszej Radzie nie mogli zdecydować, który zasady były główne, a które drugorzędne. W rezultacie niektórzy starsi zaproponowali zachowanie całości ciało of zasady bez zmiany.

Pierwsza kategoria zasady, paradżykaoznacza porażkę. Jeśli ktoś naruszy którekolwiek z nich, zostaje pokonany w tym sensie, że nie jest już dłużej klasztorny, sangha społeczność nie wydala tej osoby. Raczej przez własne działanie zostajemy pokonani. Co ciekawe, mnisi mają cztery porażki, a mniszki osiem. W czasie, gdy zakonnice przyłączyły się do zakonu, istniały już cztery porażki dla mnichów. Pozostałe cztery zostały dodane dzięki działaniom sióstr.

Na przykład piąta porażka dla mniszek mówi, że jeśli zakonnica odczuwa przyjemność seksualną od mężczyzny, który głaszcze ją w górę, lekko dotyka, ściska lub trzyma ją w okolicy od obojczyka do kolan, zostaje pokonana i nie jest już siostra zakonna. Na początku nie rozumiałem, dlaczego te działania były na tyle poważne, że można je było uznać za paradżyka. Myśląc o tym przez długi czas, widzę, że jeśli zarówno mężczyzna, jak i bhikkhuni odczuwają przyjemność seksualną, to jest to jak zapalenie zapałki. Ogień będzie płonął wszędzie. Gdyby ten rodzaj dotyku był dozwolony i pojawiła się przyjemność seksualna, dwojgu ludziom trudno byłoby przestać. Dlatego przykazanie jest tak poważny.

Jak zakonnice mogą pomóc społeczeństwu

Zakonnice pomagają społeczeństwu po prostu będąc dobrym przykładem ludzi, którzy są bezpretensjonalni i żyją w duchu nieszkodliwości. Oprócz studiów duchowych i praktyki zakonnice mogą również bezpośrednio przynosić korzyści społeczeństwu na inne sposoby, z których jednym jest angażowanie się w sprawy dotyczące kobiet. Na przykład bhikkhuni mogą pomóc w problemach dotyczących aborcji, prostytucji, menopauzy i innych kwestii, o których kobiety wolą rozmawiać z innymi kobietami. Zakonnice mogą również pomóc niezamężnym matkom, z których wiele nie chce aborcji, ale nie wie, jak poradzić sobie z tą sytuacją. W Tajlandii właśnie otworzyliśmy dom dla kobiet z niechcianą ciążą, aby mogły uniknąć aborcji i otrzymać potrzebną im opiekę.

Zakonnice mogą również pomóc kobietom, które cierpią po aborcji. Chociaż jako buddyści odradzamy aborcję, niektóre kobiety ją poddają. Później niektóre z tych kobiet mają żal i niejasne emocje związane z ich czynami. Musimy pomóc im zaakceptować, że ten czyn został popełniony, nauczyć ich sposobów oczyszczania jego śladów karmicznych i zachęcić ich do pójścia naprzód w swoim życiu bez ciężaru wyrzutów sumienia. Niektóre buddyjskie kobiety na Zachodzie zaczęły tworzyć rytuały, które mają im w tym pomóc.

Zakon mniszek ma ogromny potencjał, ponieważ wszystko, co mniszki zrobią, będzie miało wpływ na buddyjskie kobiety na całym świecie. Mam nadzieję, że mniszki wykorzystają swoją zbiorową energię, aby pomagać sobie nawzajem, wnosić wkład w społeczeństwo oraz chronić i rozpowszechniać cenne nauki Budda.