Pochodzenie i rozprzestrzenianie się doktryny Buddy

Buddyzm: jeden nauczyciel, wiele tradycji jest bezprecedensową książką Jego Świątobliwości Dalajlama i Czcigodny Thubten Chodron, który bada podobieństwa i różnice w tradycjach buddyjskich. W lipcu 2014 r. Mandala redaktor naczelny Laura Miller przeprowadziła wywiad z Czcigodnym Chodron o jej pracy nad książką, która zostanie opublikowana przez Wisdom Publications w listopadzie 2014 roku.

Kupić z Mądrość or Amazonka

Tutaj dzielimy się fragmentem z rozdziału wprowadzającego „Pochodzenie i rozprzestrzenianie się BuddaDoktryna. (Zostały znaki diakrytyczne z oryginału.)

Nie wszyscy myślą podobnie. Mają różne potrzeby, zainteresowania i predyspozycje w prawie każdej dziedzinie życia, łącznie z religią. Jako umiejętny nauczyciel Budda dał różne nauki odpowiadające różnym czującym istotom. Przyjrzymy się rozwojowi dwóch głównych tradycji buddyjskich zawierających te nauki, tradycji palijskiej i sanskryckiej. Ale najpierw zaczynamy od historii życia Śakjamuniha Budda.

Życie Buddy

W poglądach wspólnych dla obu tradycji, Siddhartha Gautama, książę z klanu Śakya, urodził się i dorastał w pobliżu dzisiejszej granicy indyjsko-nepalskiej w V lub VI wieku p.n.e. w sztuce i studiach swoich czasów. We wczesnych latach prowadził bezpieczne życie w pałacu, ale jako młody człowiek odważył się wyjść poza mury pałacu. W miasteczku zobaczył chorego, starca i trupa, co skłoniło go do refleksji nad cierpieniem życia. Widząc wędrującego żebraka, rozważał możliwość wyzwolenia od samsarah. I tak w wieku 29 lat opuścił pałac, zrzucił królewski strój i przyjął styl życia wędrownego żebraka.

Studiował u wielkich nauczycieli swoich czasów i opanował ich medytacja technik, ale odkryli, że nie prowadzą do wyzwolenia. Przez sześć lat uprawiał w lesie surowe praktyki ascetyczne, ale zdał sobie sprawę, że torturuje ciało nie oswaja umysłu, przyjął środkowy sposób utrzymywania ciało zdrowe ze względu na praktykę duchową bez oddawania się niepotrzebnym wygodom.

Siedząc pod drzewem bodhi w dzisiejszym Bodhgaya w Indiach, przysiągł, że nie wstanie, dopóki nie osiągnie pełnego przebudzenia. W pełni księżyca czwartego miesiąca księżycowego zakończył proces oczyszczania umysłu ze wszystkich zaciemnień i rozwijania wszystkich dobrych cech, i stał się w pełni przebudzonym budda (sammasambuddha, samyaksahbudda). W tym czasie 35-latek spędził następne 45 lat, ucząc każdego, co odkrył dzięki własnym doświadczeniom.

Połączenia Budda uczył mężczyzn i kobiety ze wszystkich klas społecznych, ras i grup wiekowych. Wielu z nich zdecydowało się porzucić życie gospodarza i przyjąć klasztorny życie i w ten sposób narodziła się społeczność sangh. Gdy jego zwolennicy osiągnęli urzeczywistnienie i stali się wykwalifikowanymi nauczycielami, dzielili się z innymi tym, czego się nauczyli, rozpowszechniając nauki w starożytnych Indiach. W kolejnych wiekach Dharma Buddy rozprzestrzenił się na południe do Sri Lanki; na zachód do dzisiejszego Afganistanu; na północny wschód do Chin, Korei i Japonii; na południowy wschód do Azji Południowo-Wschodniej i Indonezji; i na północ do Azji Środkowej, Tybetu i Mongolii. W ostatnich latach w Europie, obu Amerykach, byłych republikach radzieckich, Australii i Afryce otwarto wiele ośrodków Dharmy.

Czuję głęboką więź z Gautamą Budda a także głęboką wdzięczność za jego nauki i przykład swojego życia. Miał wgląd w działanie umysłu, które było wcześniej nieznane. Nauczał, że nasz światopogląd wpływa na nasze doświadczenie i że nasze doświadczenia cierpienia i szczęścia nie są narzucane nam przez innych, ale są produktem ignorancji i cierpień w naszych umysłach. Wyzwolenie i pełne przebudzenie to również stany umysłu, a nie środowisko zewnętrzne.

Kanony buddyjskie i rozprzestrzenianie się Dharmy

„Pojazd” i „ścieżka” są synonimami. Chociaż czasami są one używane w odniesieniu do progresywnego zestawu praktyk duchowych, technicznie rzecz biorąc, odnoszą się do świadomości mądrości połączonej z niewymyśloną zrzeczenie się.

Połączenia Budda obrócił kołem Dharmy, przedstawiając praktyki trzech pojazdów: Słuchacz Pojazd (Savakayana, Śravakayanah), Samotny Pojazd Realizatora (Paccekabuddhayana, Pratyekabuddhayanah) oraz Bodhisattwa Pojazd (Bodhisattayana, Bodhisattvayana). Według Tradycja sanskrycka, te trzy pojazdy są zróżnicowane pod względem motywacji do osiągnięcia określonego celu, ich zleceniodawcy medytacja przedmiotu oraz ilość zasług i czasu niezbędnego do osiągnięcia ich celów. Nauki i praktykujący wszystkich trzech pojazdów istnieją zarówno w tradycji palijskiej, jak i sanskryckiej. Ogólnie rzecz biorąc, osoby uprawiające tzw Słuchacz Pojazd zasadniczo podąża za tradycja palijskai ci, którzy ćwiczą Bodhisattwa Pojazd zasadniczo podąża za Tradycja sanskrycka. W dzisiejszym świecie mało kto podąża za Samotnym Pojazdem Realizatora.

Połączenia Buddanauczanie rozprzestrzeniło się szeroko w Indiach w stuleciach po Budda żył i został sprowadzony na Sri Lankę z Indii przez syna i córkę króla Aśoki w III wieku p.n.e. Wczesne sutty były przekazywane ustnie przez bhatakasu— zakonnicy, których zadaniem było zapamiętywanie sutt — a według źródeł lankijskich zostały one spisane około I wieku p.n.e., tworząc obecny kanon palijski. Na przestrzeni wieków, poczynając od Indii, a później rozszerzany przez mnichów syngaleskich w starym języku syngaleskim, ciało komentarzy do zgromadzonych pism świętych. W V wieku wielki tłumacz i komentator Buddhaghosa zebrał starożytne komentarze i przetłumaczył je na palijski. Napisał też swoje słynne arcydzieło Visuddhimagga oraz liczne komentarze. Kolejny południowy Indianin mnich, Dhammapāla, żył sto lat później, a także napisał wiele komentarzy w języku pali. Pāli jest teraz językiem biblijnym jednoczącym wszystkich Therawada Buddyści.

Począwszy od I wieku p.n.e Tradycja sanskrycka pojawiły się i stopniowo rozprzestrzeniły się w Indiach. Systemy filozoficzne w Indiach —Vaibhasikah, Sautrāntika, Yogācāra (alias Cittamātra lub Vijñānavāda) oraz Madhjamaka— ewoluował, gdy uczeni rozwijali się rozbieżnie widoki w kwestiach nie wyjaśnionych wyraźnie w sutrach. Chociaż wiele zasad tradycja palijska są dzielone z jednym lub drugim z tych czterech systemów zasad, nie można go utożsamiać z żadnym z nich.

Kilka klasztorny powstały uniwersytety — Nalanda, Odantapuri i Vikramaśila — i tam buddyści wywodzący się z różnych tradycji i szkół filozoficznych wspólnie studiowali i praktykowali. Debata filozoficzna była powszechnym zwyczajem starożytnych Indii; oczekiwano, że przegrani przejdą do szkół zwycięzców. Mędrcy buddyjscy opracowali logiczne argumenty i rozumowania, aby udowodnić słuszność buddyjskiej doktryny i odeprzeć filozoficzne ataki niebuddystów. Znani buddyjscy debatujący byli również wielkimi praktykami. Oczywiście nie wszyscy praktykujący buddyści byli zainteresowani tym podejściem. Wielu wolało studiować sutry lub praktykować medytacja w pustelniach.

Obecnie istnieją trzy kanony: palijski, chiński i tybetański; w Indiach nie opracowano kanonu sanskryckiego. Każdy kanon podzielony jest na trzy „kosze” (pitaka) — lub kategorie nauk — które są skorelowane z trzy wyższe szkolenia, winaja koszyk zajmuje się głównie klasztorny dyscyplina, kosz Sutra kładzie nacisk na koncentrację medytacyjną, a Abhidharma koszyk dotyczy głównie mądrości.

Chiński kanon został po raz pierwszy opublikowany w 983 r., a kilka innych wydań zostało opublikowanych później. Obecnie używaną standardową edycją jest Taishō Shinshū Daizōkyō, wydana w Tokio w 1934 roku. Składa się ona z czterech części: sutr, vinaya, śastry (traktaty) oraz różne teksty oryginalnie napisane w języku chińskim. Kanon chiński jest bardzo inkluzywny i zawiera wiele tekstów zarówno z kanonu palijskiego, jak i tybetańskiego. W szczególności gamas w kanonie chińskim odpowiadają pierwszym czterem Nikayas w kanonie palijskim.

Kanon tybetański został zredagowany i skodyfikowany przez Butona Rinpocze w XIV wieku. Pierwsza wersja kanonu tybetańskiego została opublikowana w 14 roku w Pekinie. Późniejsze wydania ukazały się w Tybecie w Nartangu w latach 1411-1731, a później w Dergé i Choné. Kanon tybetański składa się z kandziur – Buddasłowo w 108 tomach i Tendziur – wielkie indyjskie komentarze w 225 tomach. Większość z tych tomów została przetłumaczona na język tybetański bezpośrednio z języków indyjskich, głównie sanskrytu, choć kilka z nich zostało przetłumaczonych z języków chińskiego i środkowoazjatyckiego.

tradycja palijska

Buddyzm rozprzestrzenił się na Sri Lankę, Chiny i Azję Południowo-Wschodnią na wiele stuleci przed przybyciem do Tybetu. Jako nasi starsi bracia i siostry składam wam szacunek.

Nowoczesny dzień Therawada wywodzi się ze Sthaviravada, jednej z 18 szkół w starożytnych Indiach. Imię Therawada nie wskazuje na szkołę w Indiach przed wyjazdem buddyzmu na Sri Lankę. Kronika historyczna syngaleski Dipavaṃsah użył nazwy Therawada w IV wieku opisać buddystów na wyspie. Były trzy Therawada podgrupy, każda z klasztorem noszącym swoją nazwę: Abhajagiri (Dharmaruci), Mahaviharah, Dżetawana. Abhajagiri Theravadyni mieli bliskie związki z Indiami i przynieśli wiele elementów sanskryckich. Dżetawanini zrobili to również, ale w mniejszym stopniu, podczas gdy Mahaviharini utrzymywali ortodoksyjny Therawada nauki. W XII wieku król zniósł Abhajagiri i Dżetawana tradycje i połączyły tych mnichów z Mahaviharah, który od tego czasu pozostaje widoczny.

Buddyzm bardzo ucierpiał po tym, jak stolica Sri Lanki została podbita przez siły Coḷa w 1017 roku. Zakony bhikkhu i bhikkhunī zostały zniszczone, chociaż zakon bhikkhu został przywrócony, gdy król Sri Lanki zaprosił mnichów z Birmy, aby przybyli i udzielili święceń. Buddhadhamma ponownie rozkwitła na Sri Lance, a Sri Lanka zaczęła być postrzegana jako centrum Therawada świat. Kiedy stan Therawada w jednym kraju niekorzystnie wpłynęło to na nauki lub ich linie święceń, przywódcy prosili mnichów z innego kraju Therawada kraj, który ma przyjść i udzielić święceń. Trwa to do dnia dzisiejszego.

Pod koniec XVIII-wiecznej Tajlandii król Rama I zaczął usuwać elementy braminizmu i praktyki tantrycznej, chociaż ślady są obecne do dziś w wielu tajlandzkich świątyniach buddyjskich, w których na dziedzińcu znajduje się posąg czterolicowej Brahmy. Król Rama IV (18-1851), a mnich przez prawie 30 lat przed wstąpieniem na tron ​​był świadkiem zrelaksowanego stanu klasztorny dyscyplinę i edukację buddyjską oraz ustanowił szeroki zakres reform sangh. Importując linię święceń z Birmy, rozpoczął Dhammayuttika Nikaya, zjednoczył inne sekty w Mahah Nikayapoinstruował obie sekty, aby zachowały klasztorny zasady bardziej rygorystycznie i oba zostały umieszczone pod jednym autorytetem kościelnym. Modernizacja klasztorny edukacji, napisał serię podręczników wyrażających bardziej racjonalne podejście do Dharma i wyeliminowane elementy niebuddyjskiej kultury ludowej związanej z buddyzmem tajskim. Gdy Tajlandia stała się bardziej scentralizowana, rząd przejął uprawnienia do mianowania preceptorów do udzielania święceń. Ustawa Sangha z 1902 roku poddała wszystkich mnichów kontroli królewskiej poprzez centralizację władzy administracyjnej dla całej sanghi w Radzie Najwyższej Sanghi (Mahathera Samachom) na czele z sangharaja. Przyrodni brat króla Ramy V, książę Wachirayan, napisał nowe podręczniki, które były podstawą krajowych egzaminów z sanghi. Egzaminy te poprawiły wiedzę mnichów, a także wyróżniły mnichów, którzy mieli awansować w randze kościelnej.

Kolonializm zaszkodził buddyzmowi na Sri Lance, ale zainteresowanie buddyzmem kilku ludzi Zachodu, zwłaszcza teozofów Heleny Blavatsky i Henry'ego Olcotta, pobudziło świeckich buddystów, takich jak Anagarika Dhammapāla, aby przedstawić buddyzm w bardziej racjonalny sposób i połączyć się z buddystami na arenie międzynarodowej. Buddyzm stanowił punkt zborny dla Sri Lanki w radzeniu sobie z kolonializmem i ustanawianiu niepodległego narodu.

Kolonializm nie zaszkodził buddyzmowi w Birmie tak bardzo i faktycznie pobudził króla do proszenia mnichów o nauczanie vipassany medytacja w sądzie. Spowodowało to, że osoby świeckie ze wszystkich klas społecznych nauczyły się medytować. Mnisi Ledi Sayadaw (1846-1923) i Mingon Sayadaw (1868-1955) założyli świeckich medytacja i Mahasi Sayadaw (1904-82) przekazał swoje nauki świeckim nauczycielom. Ten medytacja styl jest teraz popularny w Birmie.

Różne są sposoby wyboru sangharajy. W Tajlandii są zazwyczaj mianowani przez króla. W innych krajach klasztorny stosuje się staż pracy lub proces półdemokratyczny. Autorytet sangharajów jest różny: niektórzy są figurantami; inni, tacy jak nieżyjący już Maha Ghosananda z Kambodży, mają wielki wpływ dzięki swojej praktyce, dobroczynnym działaniu i postępowi zmian społecznych. Tajlandzka saṅgharaja, pozycja istniejąca od XVIII wieku, jest częścią narodowej hierarchii zajmującej się kwestiami ważnymi dla saṅghi. Ma władzę prawną nad zakonami, współpracuje z rządem świeckim i jest wspomagany przez Najwyższą Radę Sangha. W Kambodży pozycja sangharaja zniknęła w okresie khmerskim, ale w 18 r. rząd przywrócił ją.

W wielu przypadkach rządy krajowe wprowadziły zmiany, których efektem ubocznym było osłabienie tradycyjnych ról saṅgh jako nauczycieli i lekarzy oraz zastąpienie ich świeckimi systemami nowoczesnej edukacji i medycyny. W rezultacie, Therawada zakonników, a także ich braci w krajach po Tradycja sanskrycka, musiały przemyśleć swoją rolę w społeczeństwie w obliczu modernizacji.

Buddyzm w Chinach

Buddyzm wkroczył do Chin w I wieku n.e., najpierw przez Jedwabny Szlak z ziem Azji Środkowej, gdzie kwitł buddyzm, a później drogą morską z Indii i Sri Lanki. W II wieku istniał już chiński klasztor buddyjski i trwało tłumaczenie tekstów buddyjskich na język chiński. Wczesne tłumaczenia wykorzystywały niespójną terminologię, co prowadziło do pewnych nieporozumień w myśli buddyjskiej, ale w V wieku terminy tłumaczeń stały się bardziej utrwalone. Początek V wieku oznaczał również tłumaczenie more vinaya teksty. Przez wiele stuleci cesarze sponsorowali zespoły tłumaczy, więc na chiński przetłumaczono wiele buddyjskich sutr, traktatów i komentarzy z Indii i Azji Środkowej.

Chiński buddyzm zawiera różnorodne szkoły. Niektóre widoki i praktyki są wspólne dla wszystkich szkół, podczas gdy inne są unikalne dla poszczególnych szkół. Niektóre szkoły są zróżnicowane ze względu na ich założenia filozoficzne, inne ze względu na sposób praktyki, inne ze względu na ich główne teksty. Historycznie w Chinach powstało 10 dużych szkół.

1. Chan (J. Zen) został przywieziony do Chin przez Indian medytacja mistrz Bodhidharma na początku VI wieku. Był 6. indyjskim patriarchą i pierwszym chińskim patriarchą tej szkoły. Obecnie istnieją dwie filie Chan, Linji (J. Rinzai) i Caodong (J. Sōtō). Linji używa głównie hua-tous (koan) — zagadkowe stwierdzenia, które wzywają praktykujących do wyjścia poza granice konceptualnego umysłu — i mówią o nagłym przebudzeniu. Caodong skupia się bardziej na „po prostu siedzeniu” i przyjmuje bardziej stopniowe podejście.

   Wcześni mistrzowie Chan polegali na Lankavatara Sutrah i Prajnaparamitah sutry takie jak Wadżraczedika Sutra, a niektóre później przyjęte tathagatagarbhahlub „budda istota”, pomysły. The Śuraangama Sutra jest popularny w chińskim Chan. Obecnie uczy się większość koreańskich praktykujących Chan i niektórzy Chińczycy Madhjamaka— Filozofia Drogi Środka. Dōgen Zenji i Myōan Eisai odegrali kluczową rolę w sprowadzeniu zen do Japonii w XIII wieku.

2. Połączenia Czysty kraj (DO. Jingtu, J. Jodo) szkoła opiera się na trzech sutrach Czystej Krainy – mniejszej i większej Sukhavativyūha sutry i Amitayurdhyana Sutrah. Podkreśla intonowanie imienia Amitabhah Budda i odmawianie żarliwych modlitw o odrodzenie się w jego czystej krainie, która zapewnia wszystkie okoliczności niezbędne do praktykowania Dharmy i osiągnięcia pełnego przebudzenia. Czysta kraina może być również postrzegana jako czysta natura naszych własnych umysłów. Chińscy mistrzowie, tacy jak Zhiyi, Hanshan Deqing i Ouyi Zhixu, pisali komentarze do praktyki Czystej Krainy, omawiając, jak osiągnąć spokój i uświadomić sobie naturę rzeczywistości podczas medytacji nad Amitābha. Po IX wieku praktyka Czystej Krainy została włączona do wielu innych chińskich szkół, a dziś wiele chińskich klasztorów praktykuje zarówno Chan, jak i Czystą Krainę. Hōnen przeniósł nauki Czystej Krainy do Japonii pod koniec XII wieku.

3. Tiantai (J. Tendai) została założona przez Huisi (515-76). Jego uczeń Zhiyi (538-97) ustanowił stopniowy postęp praktyki od łatwiejszej do najgłębszej, z ostatecznymi naukami znajdującymi się w Saddharmapuṇḍarika SutrahThe Mahaparinirvana Sutrahi Nagarjuny Mahaprajnaparamita-upadeśah. Ta szkoła równoważy naukę i praktykę.

4. Huayan (J. Kegona) opiera się na Avataṃsaka Sutra, przetłumaczony na chiński około 420. Duszun (557-640) i Zongmi (781-841) byli wielkimi mistrzami Huayan. Huayan podkreśla współzależność wszystkich ludzi i zjawiska i przenikanie się ich światów. Jednostka wpływa na świat, a świat wpływa na jednostkę. Filozofia Huayan również kładzie nacisk na działalność bodhisattwów na świecie, przynoszącą pożytek wszystkim istotom.

5. Połączenia Sanlun (J. Sanron) lub Madhjamaka Szkoła została założona przez wielkiego indyjskiego tłumacza Kumarajivę (334-413) i opiera się głównie na Mulamadhyamakakarika i Dvadaśanikaya Śastrah przez Nagarjunę i the Śataka Śastrah Ryadewy. Czasami Nagarjuna Mahaprajnaparamita-upadeśah dodaje się jako czwarty główny tekst Sanlun. Sanlun polega na Prajnaparamitah sutry i podąża za Akṣayamatinirdeśa Sutrah twierdząc, że te sutry ujawniają ostateczne znaczenie Buddanauki.

6. Jogacarah (DO. Faksjan, J. Hossa) opiera się na Saṃdhinirmocana Sutra oraz Yogacaryabhumi Śastrah, Vijnaptimatrasiddhi Śastrahoraz inne traktaty Maitreyi, Asaṅgi i Vasubandhu. Xuanzang (602–64) przetłumaczył te ważne teksty i założył tę szkołę po powrocie z Indii.

7. Wadżrajana (DO. Żenian, J. Shingona) opiera się na Mahavairocana Sutrah, Wadżraśekhara Sutra, Adhyardhaśatika Prajnaparamita Sutrah, Susiddhikara Sutra, które wyjaśniają jogę tantra praktyki. Szkoła ta, nigdy nie rozpowszechniona w Chinach, została sprowadzona do Japonii przez Kukai (774-835) i tam nadal istnieje.

8. Połączenia winaja (DO. Lu, J. ritsz) szkoła została założona przez Daoxuana (596-667) i opiera się głównie na Dharmaguptaka vinaya, przetłumaczone na chiński w 412. Cztery inne vinayas zostały również przetłumaczone na chiński.

9. Połączenia Satjasiddhi (DO. Chengshi, J. Jōjitsu) szkoła opiera się na Satyasiddhi śastrah, Abhidharmatekst w stylu, który omawia pustkę wśród innych tematów. Niektórzy twierdzą, że podkreśla Pojazd Śravaka, inni twierdzą, że stanowi most dla Pojazdu Śravaka i… Bodhisattwa Pojazd. Ta szkoła już nie istnieje.

10. Połączenia Abhidharma (DO. Kosa, J. Kusha) szkoła została oparta na Abhidharmakośa przez Vasubandhu i został wprowadzony do Chin przez Xuanzang. Chociaż szkoła ta była popularna w „złotym wieku buddyzmu” za dynastii Tang (618-907), obecnie jest mała.

Niektóre z 10 szkół nadal istnieją jako odrębne szkoły. Zasady i praktyki tych, które nie zostały włączone do istniejących szkół. Chociaż winaja szkoła nie istnieje już jako odrębna jednostka, praktyka vinaya została zintegrowana z pozostałymi szkołami, a saṅgha kwitnie na Tajwanie, w Korei i Wietnamie. Chociaż nie są już odrębnymi szkołami, Abhidharma, jogacara i Madhjamaka filozofie są studiowane i rozważane w rdzennych chińskich szkołach, a także w Korei, Japonii i Wietnamie.

Zmiany w społeczeństwie na początku XX wieku pobudziły buddyjskie reformy i odnowę w Chinach. Upadek dynastii Qing w 20 r. przerwał patronat cesarski i wsparcie saṅgh, a instytucje rządowe, wojskowe i edukacyjne chciały skonfiskować własność klasztorów do użytku świeckiego. Buddyści zastanawiali się, jaką rolę Dharma Buddy mogli bawić się w spotkaniu z nowoczesnością, nauką i obcymi kulturami.

Ta zmiana społeczna wywołała różnorodne reakcje. Taixu (1890-1947), prawdopodobnie najbardziej znany Chińczyk mnich w tym czasie wznowił badanie Madhjamaka i Yogācāra oraz założył nowe instytuty edukacyjne dla sanghi przy użyciu nowoczesnych metod edukacyjnych. Włączył także to, co najlepsze ze świeckiej wiedzy i zachęcał buddystów do większego zaangażowania społecznego. Podróżując po Europie i Azji, kontaktował się z buddystami o innych tradycjach i zakładał oddziały Światowego Instytutu Studiów Buddyjskich. Zachęcał Chińczyków do wyjazdu na studia do Tybetu, Japonii i Sri Lanki, a także założył seminaria w Chinach, w których nauczano pism tybetańskich, japońskich i palijskich. Taixu sformułował również „buddyzm humanistyczny”, w którym praktykujący dążą do oczyszczenia świata poprzez odgrywanie czynów bodhisattwów teraz, jak również do oczyszczenia swoich umysłów poprzez medytacja.

Kilku młodych chińskich mnichów studiowało buddyzm w Tybecie w latach 1920. i 30. XX wieku. Fazun (1902-80), uczeń Taixu, był mnich w klasztorze Drepung, gdzie studiował, a później przetłumaczył na chiński kilka wspaniałych traktatów indyjskich i niektóre dzieła Congkhapy. The mnich Nenghai (1886-1967) studiował w klasztorze Drepung, a po powrocie do Chin założył kilka klasztorów zgodnie z naukami Congkhapy. Bisong (aka Xing Suzhi 1916-) również studiował w klasztorze Drepung, a w 1945 roku został pierwszym Chińczykiem gesze lharampa.

Uczony Lucheng sporządził listę prac z kanonów tybetańskich i chińskich do przetłumaczenia na język innych w celu rozszerzenia materiałów buddyjskich dostępnych dla praktykujących i uczonych chińskich i tybetańskich. W pierwszej połowie XX wieku chińscy świeccy wyznawcy wzrosło zainteresowanie buddyzmem tybetańskim, zwłaszcza tantrai zaprosił kilku tybetańskich nauczycieli do nauczania w Chinach. Oni i ich chińscy uczniowie tłumaczyli głównie materiały tantryczne.

Uczeń Taixu, Yinshun (1906-2005), był erudytą, który studiował sutry i komentarze kanonów palijskich, chińskich i tybetańskich. Jako płodny pisarz, szczególnie pociągały go wyjaśnienia Congkhapy. Ze względu na nacisk Yinshun na Madhjamaka oraz Prajnaparamitah Sutras, wielu chińskich buddystów ponownie zainteresowało się tym poglądem. Opracował schemat głównych systemów filozoficznych w dzisiejszym buddyzmie chińskim: (1) Tylko fałszywy i nierzeczywisty umysł (C. Weishi) to pogląd Yogācāra. (2) Tylko naprawdę trwały umysł (C. Zenru) jest tathagatagarbhah doktryna, która jest popularna w Chinach i ma silny wpływ na tradycje praktyki. (3) Pusta natura, samo imię (C. Kontynuować) jest Madhjamaka widok na podstawie Prajnaparamitah sutry. Yinshun zachęcał również do buddyzmu humanistycznego.

Buddyzm w Tybecie

Buddyzm tybetański jest zakorzeniony w języku indyjskim klasztorny uniwersytety takie jak Nalanda. Począwszy od wczesnych wieków naszej ery i trwających do początków XIII wieku, Nālandā i inne klasztorny uniwersytety składały się z wielu uczonych uczonych i praktyków, kładących nacisk na różne sutry i popierających różne buddyjskie zasady filozoficzne.

Buddyzm po raz pierwszy pojawił się w Tybecie w VII wieku za pośrednictwem dwóch żon tybetańskiego monarchy Songtsena Gampo (7 lub 605-617), jednej nepalskiej księżniczki, a drugiej chińskiej księżniczki, która przywiozła do Tybetu buddyjskie posągi. Wkrótce pojawiły się teksty buddyjskie w sanskrycie i języku chińskim. Od końca VIII wieku Tybetańczycy woleli teksty pochodzące bezpośrednio z Indii i to one stanowiły większość literatury buddyjskiej tłumaczonej na język tybetański.

Buddyzm rozkwitł w Tybecie za panowania króla Trisonga Detsena (756-ok. 800), który zaprosił mnich, filozof Madhaymaka i logik Śantaraksita z Nalandy oraz indyjski jogin tantryczny Padmasambhawa, którzy przybyli do Tybetu. Śantaraksita wyświęcił tybetańskich mnichów, zakładając sanghę w Tybecie, podczas gdy Padmasambhawa udzielał tantrycznych inicjacji i nauk.

Śantaraksita zachęcał również tybetańskiego króla do tłumaczenia tekstów buddyjskich na język tybetański. Na początku IX wieku dokonano wielu przekładów, a komisja uczonych tybetańskich i indyjskich ujednoliciła wiele terminów technicznych i opracowała słownik sanskrycko-tybetański. Jednak buddyzm był prześladowany za panowania króla Langdarmy (9-838) i klasztorny instytucje zostały zamknięte. Ponieważ teksty Dharmy nie były już dostępne, praktyka ludzi stała się fragmentaryczna i nie wiedzieli już, jak praktykować wszystkie różne nauki jako zjednoczoną całość.

W tym przełomowym momencie Atiśa (982-1054), uczony-praktyk z Tradycja Nalandyzostał zaproszony do Tybetu. Uczył intensywnie, a aby naprawić błędne przekonania, napisał: Bodhipathapradipa, wyjaśniając, że zarówno sutra, jak i tantra nauki mogą być praktykowane przez jednostkę w systematyczny, niesprzeczny sposób. W rezultacie ludzie zrozumieli, że klasztorny dyscyplina winajaThe bodhisattwa ideał Sutrajany i transformacyjne praktyki Wadżrajana mogą być praktykowane w sposób wzajemnie uzupełniający się. Ponownie zbudowano klasztory, a Dharma rozkwitła w Tybecie.

Buddyzm w Tybecie przed Atiśą stał się znany jako szkoła ningma lub „stare tłumaczenie”. Nowe linie nauk wchodzące do Tybetu począwszy od XI wieku stały się „nowym tłumaczeniem” (sarma), które powoli wykrystalizowały się, tworząc tradycje kadam, kagyu i sakja. Linia Kadam w końcu stała się znana jako tradycja gelug. Wszystkie cztery istniejące dziś tybetańskie tradycje buddyjskie – ningma, kagyü, sakja i gelug – podkreślają Bodhisattwa Pojazd, postępuj zgodnie z sutrami i tantrami i miej Madhjamaka pogląd filozoficzny. Idąc za przykładem Śantaraksity, wielu tybetańskich monastyków angażuje się w rygorystyczne studia i debaty oprócz medytacja.

Niektóre mylące nazwy z przeszłości – terminy „lamaizm”, „życie” budda” i „bóg król” – niestety utrzymują się. Ludzie z Zachodu, którzy zetknęli się z buddyzmem tybetańskim w XIX wieku, nazywali go lamaizmem, termin pierwotnie ukuty przez Chińczyków, być może dlatego, że widzieli tak wielu mnichów w Tybecie i błędnie wierzyli, że wszyscy są lamowie (nauczyciele). A może widzieli szacunek, jakim uczniowie darzyli swoich nauczycieli i błędnie myśleli, że czcili swoich nauczycieli. W każdym razie buddyzmu tybetańskiego nie należy nazywać lamaizmem.

Lamas a tulku (zidentyfikowane inkarnacje mistrzów duchowych) są szanowane w społeczeństwie tybetańskim. Jednak w niektórych przypadkach te tytuły to po prostu status społeczny, a nazywanie niektórych osób tulku, rinpocze, lub lama doprowadziło do korupcji. Smutno mi, że ludzie przywiązują tak dużą wagę do tytułów. W buddyzmie nie chodzi o status społeczny. O wiele ważniejsze jest sprawdzenie kwalifikacji i cech danej osoby przed przyjęciem tej osoby na swojego duchowego mentora. Nauczyciele muszą pilnie ćwiczyć i być godni szacunku, bez względu na to, czy mają tytuły, czy nie.

Niektórzy ludzie błędnie wierzyli, że skoro tulku są uznawane za inkarnacje poprzednich wielkich mistrzów buddyjskich, muszą być buddami i dlatego nazywali ich „żywymi”. budda" (C. huofo). Jednakże nie wszyscy tulku są bodhisattwami, nie mówiąc już o buddach.

„Bóg-król” mógł wywodzić się z prasy zachodniej i przypisywano mu pozycję Dalajlama. Ponieważ Tybetańczycy widzą Dalajlama jako ucieleśnienie Awalokiteśwary, bodhisattwa współczucia, ci dziennikarze zakładali, że jest „bogiem”, a ponieważ był politycznym przywódcą Tybetu, był uważany za króla. Ponieważ jednak obecnie piastuję stanowisko Dalajlama, wielokrotnie przypominam ludziom, że jestem prostym buddystą mnich, nic więcej. The Dalajlama nie jest bogiem, a ponieważ Centralna Administracja Tybetańska z siedzibą w Dharamsali w Indiach jest obecnie kierowana przez premiera, nie jest królem.

Niektórzy błędnie myślą, że stanowisko Dalajlama jest jak buddyjski papież. Cztery główne tradycje buddyzmu tybetańskiego i ich liczne podgałęzie działają mniej lub bardziej niezależnie. Opaci, rinpocze i inni szanowani nauczyciele spotykają się od czasu do czasu, aby dyskutować na tematy będące przedmiotem wspólnego zainteresowania pod auspicjami Departamentu Religii i Kultury Centralnej Administracji Tybetańskiej. The Dalajlama nie kontroluje ich decyzji. Podobnie Dalajlama nie jest głową żadnej z czterech tradycji. Na czele grupy Gelug stoi Ganden Tripa, pozycja rotacyjna, a inne tradycje mają własne metody wyboru przywódców.

Nasze podobieństwa i różnorodność

Czasami ludzie błędnie wierzą, że buddyzm tybetański, szczególnie Wadżrajana, jest oddzielona od reszty buddyzmu. Kiedy wiele lat temu odwiedziłem Tajlandię, niektórzy początkowo myśleli, że Tybetańczycy wyznają inną religię. Kiedy jednak usiedliśmy razem i dyskutowaliśmy o vinaya, sutry, abhidharmaoraz takie tematy, jak 37 pomocy do przebudzenia, cztery koncentracje, cztery niematerialne wchłonięcia, cztery prawdy arjów i szlachetna ośmiopasmówka, widzieliśmy to Therawada Buddyzm tybetański ma wiele wspólnych praktyk i nauk.

Tybetańczycy dzielą to samo z chińskimi, koreańskimi i wieloma wietnamskimi buddystami klasztorny tradycja, bodhisattwa ograniczenia etyczne, pisma sanskryckie oraz praktyki Amitabhy, Avalokiteśvary, Manjuśri, Samantabhadry i Medycyny Budda. Kiedy spotykają się buddyści tybetańscy i japońscy, omawiamy: bodhisattwa ograniczenia etyczne i sutry, takie jak Saddharmapuṇḍarika Sutrah. Z japońską sektą Shingon dzielimy się tantrycznymi praktykami Vajradhātu mandali i Vairocanābhisaṃbodhi.

Chociaż istnieją różnice w tekstach składających się na każdy kanon, to jednak omawiany w nich materiał w znacznym stopniu się pokrywa. W kolejnych rozdziałach przyjrzymy się niektórym z nich bardziej dogłębnie, ale oto kilka przykładów.

Połączenia Budda długo mówił o wadach złość i antidotum na to w suttach palijskich (np. SN 11:4-5). Nauki o przezwyciężaniu złość w Śantidevie Bodhicaryavatarah powtórz te. Jeden sutta (SN 4:13) opowiada historię Budda odczuwa silny ból z powodu przecięcia stopy przez kamienną drzazgę. Niemniej jednak nie był zmartwiony, a kiedy popychany przez Mara, odpowiedział: „Kładę się pełen współczucia dla wszystkich istot”. To jest współczucie generowane podczas brania i dawania medytacja (Tyb. Tonglen) nauczany w Tradycja sanskrycka, gdzie praktykujący wyobraża sobie, że bierze na siebie cierpienia innych i daje innym własne szczęście.

Co więcej, altruistyczna intencja bodhiczitty, tak widoczna w Tradycja sanskrycka jest rozszerzeniem czwórki brahmaviharasu (cztery niezmierzone) nauczane w kanonie palijskim. Tradycje palijskie i sanskryckie mają wiele takich samych doskonałości (parami, paramitah). Cechy budda, takich jak 10 uprawnień, cztery nieustraszoności, oraz 18 cech, które nie mają wspólnego z przebudzonym, są opisane w pismach świętych z obu tradycji. Obie tradycje mówią o nietrwałości, niezadowalającej naturze, bezinteresowności i pustce. The Tradycja sanskrycka uważa, że ​​zawiera nauki tradycja palijska i rozwinięcie pewnych kluczowych punktów – na przykład poprzez wyjaśnienie prawdziwego ustania zgodnie z Prajnaparamitah sutry i prawdziwa ścieżka według Tathagatagarbhah sutry i niektóre tantry.

Określenia buddyzm tajski, buddyzm Sri Lanki, buddyzm chiński, buddyzm tybetański, buddyzm koreański itd. są konwencjami społecznymi. W każdym przypadku buddyzm w danym kraju nie jest monolityczny i zawiera wiele buddyjskich tradycji praktyk i systemów zasad. W ich ramach istnieją podgrupy składające się z klasztorów lub nauczycieli o różnych afiliacjach. Niektóre subtradycje kładą nacisk na studiowanie, inne medytacja. Trochę stresu praktykującego spokój (samatha, samatha), inni wgląd (vipassana, vipaśyanah) i inne razem.

Chociaż jeden kraj może mieć w sobie wiele tradycji, jedna tradycja może być również praktykowana w wielu krajach. Therawada jest praktykowany na Sri Lance, Tajlandii, Birmie, Laosie, Kambodży, a także występuje w Wietnamie. W ciągu Therawada W niektórych krajach, niektóre podążają za wczesnym buddyzmem — same sutty — bez zbytniego polegania na komentarzach, podczas gdy inne podążają za wyjaśnieniami w tradycji komentarzy. Nawet szaty w jednym kraju lub w jednej tradycji mogą się różnić.

Podobnie Chan jest praktykowany w Chinach, Tajwanie, Korei, Japonii i Wietnamie. Podczas gdy praktykujący chan we wszystkich tych krajach polegają na tych samych sutrach, nauki i medytacja styl różni się między nimi.

W krajach zachodnich obecny jest buddyzm z wielu różnych tradycji i krajów. Niektóre grupy składają się głównie z azjatyckich imigrantów, a ich świątynie są zarówno ośrodkami religijnymi, jak i wspólnotowymi, w których ludzie mogą mówić w swoim ojczystym języku, jeść znajome potrawy i uczyć swoje dzieci kultury swojej ojczyzny. Inne grupy na Zachodzie składają się głównie z zachodnich konwertytów. Kilka jest mieszanych.

Jako zwolennicy Budda, pamiętajmy o tych odmianach i nie myślmy, że wszystko, co słyszymy lub uczymy się o innej tradycji, dotyczy wszystkich w tej tradycji. Podobnie nie wszystko, co słyszymy o tym, jak buddyzm jest praktykowany w danym kraju, dotyczy wszystkich tradycji czy świątyń w tym kraju.

W rzeczywistości jesteśmy ogromną i różnorodną rodziną buddyjską podążającą za tym samym mądrym i współczującym Nauczycielem, Śakjamunih Budda. Wierzę, że nasza różnorodność jest jedną z naszych mocnych stron. Pozwolił buddyzmowi rozprzestrzenić się na całym świecie i przynieść korzyści miliardom ludzi na tej planecie.

Przedrukowane z Buddyzm: jeden nauczyciel, wiele tradycji przez Dalajlama i Thubten Chodron za zgodą Wisdom Publications, 199 Elm Street, Somerville, MA 02144 USA. www.wisdompubs.org