Przywracanie starożytnej tradycji

Bhikszuni Ngałang Chodron

Niewiele osób wie o życiu zakonnic w Chinach kontynentalnych, a ja miałem szczęście dowiedzieć się o tym z bezpośredniego doświadczenia. Jako bhikszuni, jeden z naszych zasady jest podążać za naszym upadhayayini—starsza bhikszuni, która szkoli nową mniszkę i jest jej wzorem do naśladowania — przez dwa lata. W 1987 roku, kiedy zostałem bhikszunią, nikt w tradycji tybetańskiej nie mógł pełnić tej roli tam, gdzie mieszkałem. Pojechałem więc do Hong Kongu, gdzie spotkałem mniszkę z Chin, którą podziwiałem. Chociaż ja nie mówiłem po chińsku, a ona nie mówiła po angielsku, zapytałem ją przez tłumacza, czy mógłbym zostać jej uczniem. Skromnie odpowiedziała, że ​​niczego się nie nauczyła, ale odebrałam to jako wyraz jej pokory i mój szacunek do niej wzrósł.

W 1994 roku udałem się do jej świątyni w Chinach na spotkanie letnie rekolekcje. Później poszedłem z nią do Jiu Hua Shan, świętej góry Kszitigarbha, na wielką ceremonię święceń, podczas której była głównym instruktorem 783 bhikszuni wyświęconych w tym czasie. Kiedy weźmiemy pod uwagę rozległe szkody, jakie reżim komunistyczny wyrządził buddystom i instytucjom buddyjskim w ciągu ostatnich czterech dekad, niezwykłe i cudowne jest to, że tak wiele kobiet w Chinach chce teraz zostać wyświęconymi.

Pierwszy rok spędzony w Chinach był trudny, ponieważ nie znałam chińskiego. Chociaż bardzo się starałem robić wszystko z zakonnicami, nie mogłem nadążyć. Aby nauczyć się chińskiego, napisałem chiński znak i poprosiłem kogoś, aby powiedział mi go w pinyin, systemie fonetycznym języka chińskiego. W ten sposób nauczyłem się znaków niektórych kluczowych słów i byłem w stanie śledzić tekst, kiedy śpiewali. Niestety pogoda była tak gorąca, że ​​zachorowałem i nie mogłem regularnie uczyć się chińskiego.

W 1995 roku spędziłem ok letnie rekolekcje w klasztorze mojego mistrza w Kantonie. Następnie uczestniczyliśmy w kolejnych dużych święceniach w Wu Tai Shan, świętej górze Mandziuśri, gdzie do zakonu dołączyło trzystu bhikszuni i trzystu bhikszu. Mój pobyt w Chinach był wtedy łatwiejszy, ponieważ znałem trochę chiński i co ciekawe nie czułem się obcokrajowcem. Nosiłem chińskie szaty i czułem się bardzo dobrze z zakonnicami. Czasami chińskie zakonnice chciały przymierzyć moje tybetańskie szaty i prosiły, żebym zrobiła im zdjęcia!

Piękno dyscypliny monastycznej

Na wczesnym etapie szkolenia mniszki uczą się stać jak świeca, chodzić jak wiatr, siedzieć jak dzwon i spać jak łuk. Chińczycy martwią się, że wszystko wygląda dobrze, a niektóre moje działania, które wydawały mi się dobre, wywołały nagany. Jako obcokrajowcowi bardzo trudno było wiedzieć, co wygląda dobrze, a co nie, zwłaszcza jeśli chodzi o drobne czynności, takie jak pranie ubrań. Miałem trochę problemów z tymi różnicami kulturowymi, dopóki nie dowiedziałem się, co mamy robić.

Sporo kobiet przychodziło do klasztoru mojego mistrza w Kantonie, prosząc o zostanie mniszkami. Najpierw przełożona przesłuchiwała je i jeśli uznała, że ​​mają niezbędne kwalifikacje, przyjmowała je. Następnie spędziły dwa lata jako świeckie wielbicielki w klasztorze. Te kobiety — w większości młode — przychodziły z długimi, krótko obciętymi włosami i nosiły długie czarne szaty podczas nabożeństw. Zwykle pracowały w kuchni lub w ogrodzie, ponieważ zakonnicom nie wolno kopać ziemi ani chwastów, ponieważ mogłoby to zaszkodzić owadom.

Jedną z pierwszych rzeczy, które mówi się młodym kobietom wstępującym do klasztoru, jest: „Musisz to hua”, co oznacza „Musisz być posłuszny”. To bardzo ważne, a nowe zakonnice sumiennie wykonują polecenia swoich seniorek. Po tym, jak byli w klasztorze przez co najmniej dwa lata, studiowali śramanerika zasadyi są dobrze wyszkoleni, mogą otrzymać święcenia śramanerika.

Później, kiedy są gotowi, uczestniczą w potrójnej platformie wyświęcającej, podczas której otrzymują śramanerikę, bhikszunię i bodhisattwa śluby. Ten program obejmuje rygorystyczny trzytygodniowy okres szkolenia. Najmądrzejsze mniszki, które znają właściwe zachowanie, są stawiane na czele i prowadzą pozostałe nowicjuszki. Wszyscy są uczeni, jak nosić szaty, chodzić, jeść, stać w kolejce, kłaniać się, korzystać z maty do siedzenia – wszystko to, co muszą wiedzieć podczas święceń i podczas życia zakonnego. Uczą się też, jak żyć winaja w codziennym życiu i uczyć się na pamięć wersetów, które będą recytować rano, gdy wstaną, założą szaty, zawiążą pasek, pójdą do toalety i tak dalej. W ciągu tych tygodni ludzie ze wszystkich części Chin i ze wszystkich środowisk uczą się tych samych podstaw klasztorny zachowanie.

Klasztor mojego mistrza jest dobrze znany ze swoich studiów. Wszyscy uczęszczają na poranne modlitwy, które zaczynają się o 3:30. Potem uczymy się do śniadania, które wg winaja należy zjeść po tym, jak jest wystarczająco jasne, aby widoczne były linie na naszej dłoni. W jadalni zakładamy pełne, oficjalne szaty i jemy w ciszy. Po śniadaniu recytujemy sutrę, wykonujemy niezbędne prace w klasztorze i uczęszczamy na zajęcia na temat zasady. Przed obiadem robimy ofiary do Budda w głównym holu, a następnie do jadalni na główny posiłek dnia. Po obiedzie wszyscy odpoczywają, popołudniowa drzemka to świętość! Po południu intonujemy sutry, robimy następne oferuje do Potrójny klejnot, a potem weź udział w innym przykazanie klasy i małe grupy badawcze.

Chińskie zakonnice mają silne poczucie wspólnoty, wspierane przez atmosferę równości i szacunku. Na przykład wszyscy, w tym opatka, otrzymują taką samą ilość tego samego jedzenia. Każdy wykonuje też jakąś pracę dla wspólnego dobra. Jedna grupa opiekuje się terenem i świątynią. Inny zajmuje się kuchnią, co jest bardzo pracochłonne i mało zabawne, ale wszyscy pracują razem. Oczywiście w każdej grupie ludzi istnieją frakcje, ale zakonnice są bardzo hojne i nie zawłaszczają tego, co mają.

W rzeczywistości zakonnice są niezwykle zdyscyplinowane i nie chcą mieć rzeczy. Na przykład przeorysza powiedziała, że ​​mogę jeść posiłki w swoim pokoju, ponieważ trudno mi było nosić oficjalne szaty w gorącej, zatłoczonej jadalni. Jedna z najbardziej przykładnych zakonnic w świątyni przyniosła mi jedzenie. Chciałem jej dać prezent w podziękowaniu, ale nic nie chciała, mimo że zakonnice mają bardzo mało w swoich pokojach. Zamiast tego chcą dawać innym ludziom. Na przykład, kiedy mają miejsce święcenia kapłańskie, przynoszą swoje ubrania, aby dać je nowym zakonnicom. Lubią robić rzeczy dla innych, tworząc w ten sposób wspaniałe poczucie wspólnoty.

Kiedy bhikszuni goli głowę mniszki i przyjmuje nowicjuszkę jako uczennicę, jest odpowiedzialna za tę mniszkę. Musi zapewnić nowej zakonnicy jedzenie, ubranie, mieszkanie i nauczanie w przyszłości. Kiedy mój pan otrzymał specjalne ofiary od ofiarodawców, przekazała je swoim uczniom. Kiedy te rzeczy zniknęły i zostało jej niewiele, dała im własne ubrania. Uczniowie są również odpowiedzialni przed swoją mistrzynią i bardzo ją szanują. Troszczą się o nią, pomagają jej w projektach Dharmy i praktykują zgodnie z jej instrukcjami.

Chińskie zakonnice, które mają możliwość studiowania w klasztorach bardzo to sobie cenią. Przestrzegają Dharmagupta Pratimokszy tak ściśle, jak to możliwe, więc dyscyplina jest silna. Mimo że Warunki wymagają, aby zajmowali się pieniędzmi, co jest technicznie zabronione w zasady, recytują wers z prośbą oczyszczenie przed zabraniem pieniędzy. Nie jedzą po obiedzie; jeśli później będą musieli wziąć jakieś lekarstwo lub płyn, recytują werset innemu mnichowi, który odpowiada wersetem aprobującym. Stosują dyscyplinę w winaja wzmacniać ich świadomość w codziennych czynnościach. Na przykład przed jedzeniem pamiętają, że jako mnisi powinni być godni jedzenia, które oferują im sponsorzy. Przypominają, aby nie jeść go zachłannie, ale traktować jako lekarstwo, które podtrzymuje ciało w celu praktykowania Dharmy.

Co więcej, żadna zakonnica nie wyjdzie sama. Kiedyś musiałam wyrzucić śmieci dwa kroki od klasztoru i jedna zakonnica mi nie pozwoliła. Oczywiście, ponieważ tak niewielu bhikszuni żyje na Zachodzie, nie zawsze jest możliwe wyjście z inną bhikszunią. Niewiele zakonnic może sobie pozwolić na dwa bilety lotnicze, kiedy muszą podróżować. W Hongkongu, kiedy zapytałem a mnich który był jednym z naszych mistrzów wyświęcających na ten temat, poradził, abyśmy zrobili wszystko, co w naszej mocy. Jeśli nie możemy znaleźć innej bhikszuni, która by nam towarzyszyła, powinniśmy poprosić śramanerikę; jeśli nie ma sramaneriki, powinniśmy zapytać świecką kobietę. Przeorysza powiedziała, że ​​te zasady zostały wprowadzone głównie dla bezpieczeństwa młodych zakonnic i być może nie było tak dużego niebezpieczeństwa dla starszych zakonnic.

Trzy praktyki są niezbędne dla bhikszuni sangha: posadha, varsai prawarana. Posadha to odbywająca się dwa razy w miesiącu ceremonia spowiedzi bhikszuni. Zanim się rozpocznie, wszystkie mniszki golą głowy, a następnie bhikszunie idą na górę, aby odprawić ceremonię. Trudno jest wyrazić, jak wspaniale jest być otoczonym przez wielu bhikszuni, odprawiających rytuał spowiedzi, który bhikszuni odprawiają razem od XNUMX lat, od czasów Budda. Jeśli jest to trzymiesięczne odosobnienie w deszczu, które odbywa się podczas letniego monsunu, a pravarana to ceremonia na jego zakończenie. Inspirujące było przebywanie w środowisku, w którym mogłam to robić z innymi zakonnicami, biorąc udział w tradycjach, które zakonnice uważały za cenne od wieków.

Praktyka i wsparcie

Większość chińskich klasztorów praktykuje praktykę Czystej Krainy polegającą na medytacji o Amitabha Budda, razem z praktyką Ch'an (Zen). Inne klasztory kładą nacisk na Ch'an medytacja. Klasztory, w których mieszkałem, nazywają się Lu-zong lub winaja Szkoła. Tutaj uczą się i ćwiczą winaja szczegółowo przez co najmniej pięć lat przed przejściem do innych praktyk. Odwiedziłem także kolegium bhikszuni z surowym kursem, prowadzone przez niezwykle bystrą mniszkę w Wu Tai Shan. Kobiety szkolą się jako nowicjuszki przez dwa lata; następnie, jeśli dobrze sobie radzą, przyjmują święcenia siksamana i zostają mniszkami na okres próbny. Po ukończeniu tego szkolenia stają się bhikszuni. Kiedy odwiedziłem, było tam około stu sześćdziesięciu zakonnic, aw kolegium było maksymalnie trzysta. Ustawiono je w rzędach po dziewięć dziewcząt, śpiących na jednej dużej platformie. Ich szaty i księgi były trzymane blisko nich, ale nie mieli nic więcej. Po prostu studiowali i żyli prosto. To było bardzo imponujące.

Tybetańczyk lama, Khenpo Dzigme Phuntsok Rinpocze, zlecił przetłumaczenie Longchen Nyingthik na chiński i naucza tego, jak również innych tekstów, tysiące chińskich uczniów. Wielu chińskich mnichów chce uczyć się i praktykować buddyzm tybetański, ale nie chce, aby inni o tym wiedzieli. Jednak zakonnice, które znałam, praktykowały otwarcie. Kilku robiło nyndroThe praktyki wstępne tradycji tybetańskiej, w języku chińskim. Zrobili Wadżrasattwa sto sylab mantra, a jedna mniszka skończyła sto tysięcy pokłonów, podczas gdy inne dopiero się zaczynały.

Zakonnice nie są dobrze wspierane finansowo. O ile mi wiadomo, rząd nie wspiera klasztorów. Chociaż niektórzy dobroczyńcy od czasu do czasu oferują hojny obiad, zakonnice muszą otrzymywać pieniądze od swoich rodzin, aby dobrze się odżywiać. Mimo to wszyscy dostają to samo jedzenie, a wszystkie zakonnice są wegetarianami. Zatrzymałem się w klasztorze w Yangzhou, który był bardzo biedny, ponieważ nikt nie odwiedzał okolicy, w której się znajdował. Rząd dał tym zakonnicom do odbudowy starą, zniszczoną świątynię w parku. Zakonnice nie miały pieniędzy, więc stara zakonnica siadała na zewnątrz i wołała do przechodniów w parku: „Szczodrze jest dawać hojnie”. Czasami ludzie szydzili z niej, a innym razem dawali niewielką kwotę. Stopniowo iz trudem zakonnice odbudowują klasztor.

Pierwotny klasztor w Kantonie został zbudowany w XVII wieku. Podczas rewolucji kulturalnej został całkowicie zniszczony, a część terenu zamieniono na fabrykę. Następnie, gdy został zwrócony siostrom, musiały czekać na wyprowadzkę zamieszkujących budynek świeckich. Niektórzy wielbiciele w Hong Kongu i klasztor w Singapurze przekazali pieniądze tym mniszkom, a teraz, dziesięć lat później, ich świątynia wraz z kolegium zakonnic jest prawie odbudowana.

Wpływ rządu

Podczas rewolucji kulturalnej większość mnichów w Chinach musiała się rozebrać i wrócić do swoich rodzin. Naszej przeoryszy kazano spalić swoje sutry i szaty. Zamiast tego ukryła sutry, pomimo niebezpieczeństwa, i rozcięła swoje szaty, ale nadal je nosiła, mówiąc urzędnikom, że nie ma innego ubrania. Przez wiele lat musiała pracować w fabryce papieru i zapuszczać długie włosy, ale nadal ją obserwowała klasztorny zasady. Trzymała wachlarz, aby ukryć ręce, gdy je składała, aby okazać szacunek Budda. Ilekroć oferowała kadzidło, rozprowadzała perfumy po pokoju, aby ukryć zapach. Mimo to ludzie byli podejrzliwi iw końcu została wezwana na spotkanie polityczne. Najwyraźniej przeorysza miała szczególny związek z bodhisattwami: modliła się do nich o pomoc i miała sen, w którym olbrzym Budda włożyć ogromnego cukierka do ust kobiety, która ją oskarżyła. Gdy następnego dnia przeorysza poszła na spotkanie, ta kobieta nie otworzyła ust! Zakonnice jakoś przeżyły: ukryły się; przebrali się; starali się wtopić w otoczenie. Ich odwaga, wiara w Dharmę i siła charakteru w tych trudnych okolicznościach są inspirujące. Ale gdy tylko było bezpiecznie, przeorysza ponownie ogoliła głowę. Następnie podróżowała po Guangzhou w poszukiwaniu innych zakonnic i przekonała je, aby ogoliły głowy i wznowiły życie jako zakonnice.

Chociaż wydaje się, że obecnie chiński rząd zapewnia wolność religijną, istnieje jednak wiele ograniczeń i subtelnych niebezpieczeństw. Rząd boi się każdego, kto może być trochę inny lub zagrozić stabilności społeczeństwa. Na ścianach wywieszone są rządowe ogłoszenia o zasadach ustanowionych dla klasztorów. Zasady te są często niejasne, a przez to trudne do prawidłowego przestrzegania. W każdej chwili urzędnicy państwowi mogą oskarżyć zakonnice o ich złamanie i sprawić kłopoty klasztorowi. Chociaż rząd zezwala na odbudowę klasztorów, ogranicza liczbę osób, które mogą przyjąć święcenia kapłańskie, a mnisi muszą regularnie uczestniczyć w zebraniach politycznych. Nasza przeorysza była wzywana na wiele czasochłonnych spotkań, ale aby cokolwiek osiągnąć, musiała zadowolić władze obecnością na nich.

Stawanie się bhikszuni

Linia bhikszuni nigdy nie zakorzeniła się w Tybecie. Kobietom tybetańskim trudno było pojechać do Indii, a indyjskim mniszkom trudno było przedostać się przez Himalaje do Tybetu. Wydaje się jednak, że w Tybecie mieszkało kilku bhikszuni i znaleziono zapisy niektórych święceń bhikszuni w Tybecie. Ludzie to badają. Święcenia bhikszu dla mnichów zostały prawie utracone w czasach króla Langdarmy wiele wieków temu. Większość mnichów została zabita lub siłą rozebrana, ale trzech, którzy przeżyli, uciekło do Khamu we wschodnim Tybecie. Spotkali tam dwóch chińskich mnichów, którzy osiągnęli kworum pięciu mnichów wymagane do udzielenia święceń. Jeśli mnisi tybetańscy mogliby pozyskać pomoc chińskich mnichów, to uważam, że mniszki w tradycji tybetańskiej powinny móc pozyskać pomoc chińskich mnichów i mniszek, którzy obecnie udzielają święceń bhikszuni.

Czuję, że zostanie bhikszunią jest ważne z kilku powodów. Po pierwsze, kraina centralna jest zdefiniowana w pismach świętych jako miejsce, w którym znajdują się cztery klasy buddyjskich uczniów: bhikszu, bhikszuni i świeccy praktykujący obu płci. Jeśli w jakimś miejscu nie ma bhikszuni, nie jest to kraina centralna. Po drugie, dlaczego siedemdziesięcioletnia zakonnica wciąż jest nowicjuszką? w czasie Budda, kobiety nie były nowicjuszkami na zawsze; zostali bhikszuni. Po trzecie, posiadanie święceń bhikszuni zmienia w bardzo głęboki sposób. To jest doświadczenie moje i innych kobiet, które zostały bhikszuni. Czujemy się bardziej odpowiedzialni za naszą praktykę, podtrzymywanie Dharmy i dobro czujących istot. Wzrasta nasz szacunek do siebie i pewność siebie. Dlatego uważam, że jeśli ktoś poważnie zamierza zostać mniszką, w pewnym momencie powinien rozważyć zostanie bhikszunią.

Chciałbym zobaczyć święcenia bhikszuni w Indiach, tak aby mniszki, których nie stać na wyjazd do Hong Kongu lub Tajwanu, gdzie święcenia są obecnie udzielane, mogły w nich uczestniczyć. W ten sposób bhikszunie sangha powróci do swojej ojczyzny. Niektóre doskonałe opatki i winaja mistrzowie z Chin i Tajwanu mogli zostać zaproszeni do Indii w celu udzielenia święceń. Mnisi tybetańscy mogli obserwować ceremonię; lub gdyby się zgodzili, mogliby wykonać część święceń dla bhikszu, ponieważ w ciągu jednego dnia od wyświęcenia przez bhikszuni sangha, nowy bhikszuni musi zostać wyświęcony przez bhikszu sangha.

Praktykujący zachodni buddyzm mogą pomóc w kontaktach międzykulturowych w większej społeczności buddyjskiej. Ponieważ wielu z nas żyło w różnych kulturach iw ten sposób do pewnego stopnia przezwyciężyło różnice kulturowe, mamy możliwość wyjaśnienia nieporozumień między różnymi tradycjami buddyjskimi. Na przykład wielu Chińczyków widziało tantryczną ikonografię i ma błędne wyobrażenia na temat Wadżrajana. Podobnie wielu Tybetańczyków ma błędne wyobrażenia o innych tradycjach buddyjskich. Ważne jest, aby jak najwięcej osób spotykało się i rozmawiało z przedstawicielami innych tradycji buddyjskich w ich własnych i innych krajach. Musimy zachować otwarty umysł i starać się poszerzyć dialog, aby wyeliminować nieporozumienia.