Sytuacja zachodnich monastyków

Monastycyzm jest cudowny dla niektórych ludzi, ale nie dla wszystkich i nie powinien nim być. Istnieje dla tej małej grupy jednostek, które są przyciągane do ideału życia całkowicie oddanego Dharmie poprzez zrzeczenie się światowych trosk i poprzez czystość etyczną. Jak wszyscy wiemy, współczesne społeczeństwo opiera się głównie na chciwości i promuje pogląd, że szczęście zależy głównie od zdobywania i zaspokojenia pragnienia. Seks i przemoc szaleją w dzisiejszych czasach wszędzie. Natomiast sangha to grupa zakonników, których życie opiera się na zrzeczenie się, czystość, powściągliwość i dyscyplina, z których wszystkie mają na celu zmniejszenie naszych pragnień i pragnień. To, co robią ci ludzie, idzie całkowicie pod prąd świata.

Centra Dharmy nie są odporne na ideę, że „więcej znaczy lepiej”. Tradycyjnie na Wschodzie sangha pełnił rolę zachowywania i przekazywania Dharmy. Ponieważ ludzie z tych społeczeństw popierali Dharmę, szanowali sangha; kochali sangha i byli bardzo dumni ze swoich zakonników. Jednak na Zachodzie sytuacja jest inna, częściowo dlatego, że w czasach współczesnych wielu uczonych i medytacja nauczyciele, którzy przekazują Dharmę na Zachodzie, to świeccy. Nie oznacza to, że sangha jest bezużyteczny dla współczesnego świata. Ponieważ sangha zachowuje sposób życia oparty na zasadach Dharmy, klasztory są żywym przykładem tego, że powściągliwość i prostota przynoszą szczęście i spokój. Przypominają nam, że można żyć z niewielką ilością posiadłości, bez seksu, rodziny i bezpieczeństwa, a jednocześnie być szczęśliwym i zadowolonym. Zakonnicy powinni mieć czas na naukę i praktykę bez materialnych problemów związanych z zarabianiem na życie lub emocjonalnymi problemami uwikłania się w osobiste relacje oparte na przywiązanie, sangha ma wolność — zarówno fizyczną, jak i emocjonalną — która często nie jest dostępna dla tych, którzy prowadzą świeckie życie.

Niestety, z powodu nowoczesnych postaw, które wywodzą się z naszych protestanckich i materialistycznych środowisk, wielu zachodnich buddystów silnie uważa, że ​​posiadanie bliskich związków, rodziny i kariery jest lepszym sposobem praktykowania Dharmy. Posiadanie tych rzeczy, które w większości są przedmiotami naszego przywiązanie, jest nadal postrzegana przez wielu zachodnich buddystów jako pożądana, jak również dająca dobrą okazję do praktykowania Dharmy poprzez włączenie jej do codziennego życia. Dlatego na Zachodzie sangha członkowie są postrzegani jako uciekinierzy, neurotycy i pasożyty, jako ludzie niezdolni do stawienia czoła wyzwaniom intymnych relacji. Zrzeczenie się jest źle rozumiany i lekceważony. W rzeczywistości niektórzy ludzie uważają to za nieco perwersyjne – ponieważ nie możesz tego zrobić na świecie, wyrzekasz się tego, po prostu dlatego, że wyrzekł się ciebie.

Jetsunma Tenzin Palmo i Czcigodny Thubten Chodron (fot. Opactwo Sravasti)

Prawda klasztorny żyje bez bezpieczeństwa, zależny od nieproszonej hojności innych. To nie jest bycie pasożytem – to wychodzi w wierze. Jezus powiedział: „Nie myślcie jutro, co zjecie i w co się ubierzecie”. W pewnym sensie to właśnie jest członkiem sangha chodzi o to: nie przejmujemy się zbytnio naszą fizyczną egzystencją i mamy pewność, że Dharma zaspokoi nasze proste potrzeby. Wierzymy, że jeśli będziemy szczerze praktykować, nie będziemy głodować; będziemy wspierani nie tylko materialnie, ale pod każdym względem.

Jednak w kręgach Dharmy na Zachodzie sangha żyje w czymś w rodzaju otchłani. Nie jesteśmy wspierani ani przez świeckich, ani przez lamowie sobie. Nawet jeśli zakonnicy pracują dla ośrodków i dzięki temu otrzymują wsparcie, nadal są pod wieloma względami obywatelami drugiej kategorii. Nie otrzymują dobrego zakwaterowania i są traktowani jako gorsi od płacących gości, którzy mają dużo pieniędzy i mogą wspierać ośrodki. Jest bardzo mało szacunku i uznania dla sangha członkowie poświęcili całe swoje życie Dharmie. Ośrodki są nastawione głównie na ludzi świeckich, a zakonnicy są przesunięci na bok i uważani za nieważnych. Lub są przepracowane i oczekuje się, że będą prowadzić ośrodki, zanim przejdą wystarczające szkolenie lub doświadczenie. Ludzie oczekują, że będą zdolni, nawet jeśli przeszli niewielkie szkolenie, podczas gdy są niedoskonałymi istotami ludzkimi, tak jak inni.

Western sangha członkowie również potrzebują zrozumienia i uznania, ale bardzo rzadko je otrzymują. Ponieważ często nie mieszkają w klasztorny społeczności, ale w ośrodkach Dharmy lub samodzielnie, nie mogą robić rzeczy, które mogą robić ludzie świeccy. Jednak nie mają tego Warunki żyć klasztorny życie. Tracą przyjemności życia rodzinnego, a jednocześnie mają niewiele radości prawdziwego klasztorny życie.

Niektórzy z nich czują się samotni; czują również, że nie są w stanie zintegrować ideałów nie-przywiązanie z postrzeganiem innych jako sympatycznych. Nie są pewni, co oznacza przyjaźń w kontekście Dharmy i czują, że rozwijanie uczuć oznacza zbytnie zaangażowanie, co nie jest odpowiednie dla klasztorny. Ponieważ nie mają przykładów starszych praktykujących ani nie mieszkają w klasztorny społeczności, nie rozumieją, jak zrównoważyć introspekcję niezbędną do praktyki Dharmy z przyjaźnią i uczuciem do innych, które są również ważne dla praktyki. W ten sposób ich praktyka może stać się sterylna i mogą czuć się wyobcowani od otaczających ich ludzi. Niektórzy uważają, że noszenie szat oddala ich od innych ludzi, że ludzie działają wobec nich sztucznie, wcielają ich w rolę i nie postrzegają ich jako istot ludzkich, które mają problemy i potrzebują wsparcia moralnego i przyjaźni. Niektórzy czują się rzucający się w oczy nosząc szaty na ulicy na Zachodzie, ponieważ ludzie się gapią, a niektórzy nawet mówią: „Hare Kryszna!” Ponieważ inni reagują na nich inaczej, czują, że nie mogą skutecznie pomóc ludziom.

Również zachodni monastycy otrzymują bardzo niewielkie wsparcie od lamowie. Wasza Świątobliwość, to prawda. W przeciwieństwie do tradycyjnych społeczeństw azjatyckich, gdzie ludzie świeccy naturalnie szanują i wspierają sangha, na Zachodzie, z naszą tradycją demokracji i równości, tak nie jest. zachodnich świeckich nie zachęca się do szanowania sangha, przynajmniej nie na Zachodzie sangha, lamowie nie uczcie swoich świeckich uczniów, że jest to częścią ich praktyki. Tak więc świeccy patrzą na zachodnie monastyki i myślą: „Kim oni są?” i mają mało współczucia lub uznania dla tego, co próbują zrobić. The lamowie dbać o własnego Tybetańczyka sangha. Budują klasztory i szkolą mnichów. Kiedy Tybetańczycy zostają wyświęceni, mają system wsparcia. Istnieje klasztor, do którego mogą wejść, a społeczeństwo szanuje ich decyzję o życiu klasztorny życie. Dla Zachodu sangha, to w dużej mierze nie istnieje. The lamowie wyświęcać ludzi, którzy są następnie rzucani w świat bez szkolenia, przygotowania, zachęty, wsparcia lub przewodnictwa – i oczekuje się od nich, że zachowają swoje śluby, praktykujcie i prowadźcie ośrodki Dharmy. To bardzo trudne i jestem zaskoczony, że tak wielu zachodnich zakonników pozostaje tak długo, jak oni. Nie dziwię się, kiedy się rozbierają. Zaczynają z tak wielkim entuzjazmem, z tak wielką czystą wiarą i oddaniem, a stopniowo ich natchnienie słabnie. Czują się zniechęceni i rozczarowani, a nikt im nie pomaga. To prawda, Wasza Świątobliwość. To bardzo trudna sytuacja, która nigdy wcześniej nie miała miejsca w historii buddyzmu. W przeszłości sangha był mocno ugruntowany, pielęgnowany i pielęgnowany. Na Zachodzie tak się nie dzieje. Naprawdę nie wiem dlaczego. Jest kilka klasztorów — głównie w tradycji therawady i kilka w innych tradycjach — które mają się dobrze, ale co to jest dla mniszek? Szczerze mówiąc, prawie nic nie ma.

Ale aby zakończyć na wyższym tonie, modlę się, aby to życie w czystości i zrzeczenie się co jest tak rzadkie i cenne na świecie, że ten klejnot sangha nie można rzucić w błoto naszej obojętności i pogardy.

(W tym momencie Jego Świątobliwość milczy. Następnie kładzie głowę w te ręce i płacze, a publiczność siedzi bez słowa. Po kilku minutach podnosi głowę i mówi: „Jesteś całkiem odważny”).