Zachodnie mniszki buddyjskie w tradycji tybetańskiej

Ostatnio byłem gościnnym prelegentem w klasie religioznawstwa w Smith College w USA. Jedna z uczennic podniosła rękę i zapytała: „Jak to jest być mniszką buddyjską?” Odpowiedziałem entuzjastycznie: „To wspaniałe! Mam tak dużą swobodę w myśleniu o nowych pomysłach, obserwowaniu, jak działa mój umysł i pielęgnowaniu dobrych cech. Ten rodzaj życia nie jest dla wszystkich, ale dla mnie jest świetny”.

Chociaż nie mieliśmy czasu na dalszą dyskusję, z pewnością chciała wiedzieć o wyzwaniach i korzyściach klasztorny życie, a także okoliczności Zachodu¹ Zakonnice buddyjskie. Aby mówić o teraźniejszości i przyszłości zachodnich mniszek buddyjskich w tradycji tybetańskiej, musimy najpierw zagłębić się w przeszłość, aby zrozumieć przyczyny i Warunki które ukształtowały obecną sytuację i jak może ewoluować w przyszłości. Zacznę więc od krótkiego opisu tego, jak stałam się częścią pierwszego pokolenia zachodnich kobiet, które wyświęciły w buddyzmie tybetańskim, a następnie przedstawię historyczny szkic zakonu mniszek w Tybecie. Po przyjrzeniu się niektórym historycznym i kulturowym siłom, które stworzyły wyjątkową sytuację zachodnich mniszek buddyjskich w tradycji tybetańskiej, przeanalizuję niektóre adaptacje i ruchy, które pojawiły się, aby im przeciwdziałać. Kończę studium przypadku opactwa Sravasti, klasztoru, w którym mieszkam, oraz radosnych wysiłków naszej wspólnoty, by zakorzenić Dharmę i winaja na zachodzie.

Zachodni hipisi spotykają tybetańskich uchodźców

Urodzony w 1950 roku interesowałem się religią jako dziecko, ale żadna z religii teistycznych nie miała dla mnie sensu. Po ukończeniu UCLA podróżowałem po Europie i Azji, a następnie poszedłem na studia podyplomowe w Edukacji. W 1975 roku, kiedy uczęszczałem do medytacja kurs pod Los Angeles prowadzony przez Lama Thubten Yeshe i Lama Zopa Rinpocze,² Dharma dotknęła mojego serca. Porzuciłem pracę nauczyciela i udałem się do klasztoru Kopan w Nepalu, aby kontynuować u nich naukę. W 1977 otrzymałem święcenia śrāmaṇeri (nowicjusz) od Jego Świątobliwości (JŚ) czternastego Dalajlamastarszy nauczyciel, Yongzin Ling Rinpocze. Ponieważ w buddyzmie tybetańskim nie było święceń bhiksiuni, pojechałem do Tajwanu w 1986 roku i tam je otrzymałem.

W 1959 roku, po nieudanym powstaniu przeciwko komunistycznej kontroli Chin, dziesiątki tysięcy Tybetańczyków zostało uchodźcami w Indiach. W ten sposób rozpoczęło się bezprecedensowe spotkanie i zaskakujące relacje między zachodnimi poszukiwaczami duchowymi a tybetańskimi mistrzami buddyzmu. Nasi tybetańscy nauczyciele byli zubożałymi uchodźcami, walczącymi o odbudowę swoich klasztorów, tęskniąc za tybetańską wolnością. Doświadczywszy ogromnych trudności, pozostali życzliwi, współczujący i optymistyczni – świadectwo siły ich praktyki Dharmy. Zapytany o możliwość zostania uchodźcą, Lama Yeshe złożył dłonie i powiedział: „Muszę podziękować Mao Zedongo za nauczenie mnie prawdziwego znaczenia praktyki Dharmy poprzez zmuszenie mnie do zostania uchodźcą. Tylko doświadczając cierpienia pozostawienia wszystkiego, co kiedyś znałem, zrozumiałem cztery szlachetne prawdy i poznałem korzyści z kultywowania współczucia i bodhiczitta".

Dla zachodnich aktywistów społecznych i hippisów szukających pokoju i miłości, tybetański lamowie zawierało odpowiedzi, których szukaliśmy. Byliśmy zainspirowani do wyświęcania, ponieważ chcieliśmy stać się jak nasi nauczyciele, którzy byli żywym przykładem dobrych cech, które podziwialiśmy. Chcieliśmy zaangażować się w intensywną naukę i medytacja i osiągnij oświecenie w tym życiu. Choć byliśmy jak gąbki spragnione Dharmy, niewiele wiedzieliśmy o tym, co pociąga za sobą buddyjski monastycyzm i wielowiekowy tybetański klasztorny instytucji, do której wchodziliśmy.

Buddyjskie mniszki w Tybecie

Buddyzm po raz pierwszy wkroczył do Tybetu w VII wieku, a zakorzenił się w VIII wieku, kiedy król zaprosił Śantaraksitę, opat z klasztoru Nalanda w Indiach, aby nauczać w Tybecie. Król sponsorował również budowę klasztoru Samye, pierwszego klasztoru buddyjskiego w Tybecie. W Samje Śantaraksita wyświęcił pierwszych siedmiu tybetańskich mnichów w Mulasarvastivadah winaja.³

W tym czasie powstał również zakon mniszek. Pierwsza tybetańska zakonnica była żoną króla. Wraz z nią wyświęciło trzydzieści szlachcianek, ale nie jest jasne, jaki poziom święceń otrzymały.⁴ Większość tybetańskich uczonych utrzymuje, że linia mnichów nigdy nie została założona w Tybecie, ponieważ nie ma dowodów na to, by indyjscy czy chińscy mnisi odbywali tę podróż, aby ją nadać. Obecnie mniszki w tradycji tybetańskiej otrzymują święcenia śramaneri od tybetańskich mnichów. Podległa mnichom pod względem statusu święceń, większość tybetańskich żeńskich klasztorów jest kierowana przez an opat i otrzymuj nauki od mnich-uczeni.⁵ Ta sytuacja zaczęła się zmieniać pod koniec lat 1980. pod kierownictwem HH the Dalajlama.

W porównaniu do tybetańskiego klasztorny uniwersytety, które były ogromnymi kompleksami mieszczącymi dziesiątki tysięcy mnichów, klasztory żeńskie w tradycyjnym Tybecie były małe, a mniszki przeważnie odprawiały rytuały i medytowały.⁶

Po chińskiej okupacji Tybetu instytucje buddyjskie zostały zniszczone, a zakonnicy zostali zmuszeni do rozbierania się, pracy i zawierania małżeństw. Wiele tybetańskich mniszek przeszło pieszo podróż z Tybetu do Indii, znosząc wielkie trudności w zakładaniu nowych klasztorów i przywracaniu starych na wygnaniu. Buddyjskie mniszki z obszarów Himalajów również założyły klasztory, niektóre przy wsparciu zachodnich mniszek. Niektóre zakonnice mieszkają w odległych górzystych obszarach Indii i nadal mieszkają ze swoimi rodzinami i pracują jako pomoce domowe.

Pionierskie zachodnie zakonnice

Pierwsza zachodnia zakonnica w tradycji tybetańskiej, Czcigodny Keczog Palmo (z domu Freda Bedi) z Wielkiej Brytanii wyszła za mąż za Hindusa i mieszkała w Indiach, gdzie premier Nehru poprosił ją o pomoc tybetańskim uchodźcom. Założyła pierwszy tybetański klasztor na wygnaniu, klasztor Tilokpur, i założyła szkołę dla wcielonych lamowie. Było tam tak wielu młodych lamowie nauczył się angielskiego.

Freda otrzymał święcenia nowicjusza od szesnastego Gjalłang Karmapy w 1966 roku, a pełne święcenia w Hongkongu w 1972 roku, stając się pierwszym mnichem w tradycji tybetańskiej w epoce nowożytnej. Uczyła Dharmy, a później została sekretarką i tłumaczem Karmapy.⁷

Czcigodna Ngałang Chodron (z domu Marilyn Silverstone) była amerykańską fotoreporterką, która wyświęciła w 1977 roku i pomogła sfinansować budowę klasztoru Shechen Tennyi Dargyeling, założonego przez jej nauczyciela Dilgo Khyentse Rinpocze w Nepalu.⁸

Moi nauczyciele Lama Thubten Yeshe i Zopa Rinpocze założyli klasztor Kopan w Nepalu, aby wyświęcać i kształcić nepalskich mnichów. Ich pierwsza zachodnia uczennica, Zina Rachevsky, przekonała ich do nauczania ludzi Zachodu i razem ze swoim przyjacielem Maxem Matthewsem sfinansowali Kopan na początku.⁹ Zarówno Zina, jak i Max zostali wyświęceni. Te pierwsze zachodnie mniszki ciężko pracowały, aby wspierać swoich tybetańskich nauczycieli w zakładaniu klasztorów dla mnichów tybetańskich i himalajskich, ponieważ było to głównym i pilnym celem klasztorny uchodźcy.

Pierwsze klasztory zachodnie w tradycji tybetańskiej

Lama Nauki Yeshe i Zopa Rinpocze zainspirowały wielu młodych ludzi Zachodu do zostania mnichami. Początkowo w Kopan mieszkały zakonnice i mnisi z westernów. Uczyliśmy się i medytowaliśmy razem, ale mieszkaliśmy w różnych miejscach. Kiedy mieliśmy trudności z uzyskaniem długoterminowych nepalskich wiz, przemierzaliśmy Indie w przedmonsunowym upale, aby zamieszkać w budynkach z cegły mułowej, znanych jako „Ingie Gompa” w Dharamsali w Indiach. Braki w wygodzie nadrabialiśmy radością i entuzjazmem dla Dharmy.

Ludzie z Zachodu poprosili o lamowie założyć ośrodki Dharmy na Zachodzie, co zrobili w ramach organizacji patronackiej, Fundacji Ochrony Mahajana Tradycja (FPMT). Ponieważ na Zachodzie powstawało więcej ośrodków, Lama Yeshe zapytał uczone tybetańskie gesze¹⁰ uczyć tam. Do ośrodków Dharmy wysyłano również zachodnich zakonników, aby studiowali, prowadzili medytacje i pomagali w prowadzeniu ośrodków, które służyły głównie świeckim wyznawcom. Sangha, która pracowała tam jako dyrektorzy, koordynatorzy programów itd., otrzymywała mieszkanie, wyżywienie i niewielkie stypendium. Otrzymali dobrą edukację Dharmy, ale niewielkie szkolenie w zakresie winaja.

Pierwszy klasztor dla zachodniej saṅghi w FPMT rozpoczął się wraz z zakupem starego domu wiejskiego we Francji w 1981 roku. Początkowo przeznaczony dla mniszek, gospodarstwo zostało przekazane zachodnim mnichom i nazwane klasztorem Nalanda.¹¹ Zakonnice, z których byłam jedną z nich, mieszkały w stajniach dla koni obok Institut Vajra Yogini, pobliskiego ośrodka Dharmy. Tam założyliśmy wspólnotę sióstr, Klasztor Dorje Pamo.¹² Pracowaliśmy dla Institut Vajra Yogini w zamian za mieszkanie i wyżywienie oraz uczęszczaliśmy na nauki Dharmy z mnichami w klasztorze Nalanda.

Uwielbiałam żyć we wspólnocie zakonnic, ale aspekty naszej struktury organizacyjnej były trudne. Podążaliśmy za kulturą tybetańską, ponieważ nasz proces decyzyjny zależał głównie od naszych tybetańskich nauczycieli, którzy mówili nam, gdzie mieszkać, co studiować i co robić. Wyświęcenie znajdowało się w rękach naszych tybetańskich nauczycieli i musieliśmy przyjąć każdego, kogo wyświęcili do naszej społeczności, co stwarzało problemy, gdy wyświęcali osoby z problemami ze zdrowiem psychicznym.

Klasztor Dordże Pamo podupadł w 1987 roku po tym, jak prawie wszystkie mniszki zostały wysłane do Indii, aby otrzymywać nauki lub służyć w ośrodkach Dharmy na całym świecie. Jednak doświadczenie życia we wspólnocie sióstr wywarło na mnie głębokie i wspaniałe wrażenie. W ostatnich latach odrodził się klasztor Dorje Pamo.¹³ Obecnie naucza tam gesze, a zakonnice studiują również w pobliskim klasztorze Nalanda.

Na początku ani tybetańskie, ani zachodnie mniszki nie mogły angażować się w rygorystyczne, tradycyjne studia filozoficzne prowadzone w dużych klasztorach w południowych Indiach, które były przeznaczone tylko dla mężczyzn. Zachodni mnisi w Tharpa Choeling w Szwajcarii prowadzili dla mnichów program studiów filozoficznych. Klasztor założony przez Gesze Rabten i sponsorowany przez inną zakonnicę Anne Ansermet,¹⁴ był jak tybetański klasztor. Zachodni mnisi biegle posługiwali się tybetańskim i prowadzili tradycyjny tybetański program studiów filozoficznych. Jednak po śmierci Gesze Rabten większość zachodnich mnichów powróciła do życia świeckiego. Wydaje się, że powielanie programu życia i nauki tradycyjnych klasztorów tybetańskich nie w pełni zaspokajało ich potrzeby duchowe.

Inne wczesne tybetańskie klasztory buddyjskie założone dla mieszkańców Zachodu to Kagyu Samye Ling w Szkocji¹⁵ i Opactwo Gampo w Kanadzie. Ludzie Zachodu mogą wyświęcać tymczasowo lub na całe życie w obu klasztorach, którymi kierują opaci tybetańscy.¹⁶

Wyzwania stojące przed zachodnimi klasztorami

W przeciwieństwie do ludzi Zachodu, którzy wyświęcili w Therawada czy buddyzmu chińskiego, ci, którzy przyłączyli się do tybetańskiej buddyjskiej sanghi, zrobili to w wyjątkowej sytuacji. Jako uchodźcy tybetańscy nauczyciele nie byli w stanie zapewnić materialnego wsparcia Zachodowi klasztorny uczniów. Zakładali, że ludzie z Zachodu mają środki na utrzymanie siebie i pomoc Tybetańczykom. Jednak większość z nas była młoda i brakowało jej sporych oszczędności. Nasze rodziny nie były buddyjskie i nie rozumiały naszej decyzji o wyświęceniu. Kiedy spacerowaliśmy po ulicach miast na Zachodzie, ludzie krzyczeli „Hare Kryszna” i nie wiedzieli, co myśleć o kobietach z ogolonymi głowami i mężczyznach w spódnicach.

Połączenia Budda Powiedział, że jeśli jego uczniowie szczerze praktykują Dharmę, nie będą głodni, więc postanowiłem nie pracować w pracy. Żyłem oszczędnie w Indiach, ale czasami bycie biednym było trudne. Patrząc wstecz, bardzo cenię ten czas. Nauczyło mnie ufać Trzy klejnoty i wytrwać w mojej praktyce. Sprawiło też, że doceniłem życzliwość innych, którzy mi pomogli. Świeccy ludzie ciężko pracują w swojej pracy i ofiarowują saṅghie z życzliwości swoich serc. Sangha ma obowiązek być ich godnym ofiary poprzez praktykowanie, studiowanie i dzielenie się Dharmą oraz angażowanie się w projekty na rzecz społeczeństwa.

Niestety nierówność płci w tradycyjnych klasztorach tybetańskich została powielona w ośrodkach i klasztorny instytucje na Zachodzie. Tak jak w Azji, mnisi otrzymują więcej darowizn niż mniszki, po części dlatego, że mniszki są jedynie śramaneri, podczas gdy mnisi są w pełni wyświęconymi mnichami. Mnisi czasami mówią mniszkom, aby modliły się o odrodzenie mężczyzny. Od tybetańskiego klasztorny kultura jest taka od wieków, nie dostrzegają nierówności płci.

Wielu zachodnich zakonników zachorowało w Indiach i Nepalu, a ograniczenia wizowe były kolejną przeszkodą w kontynuowaniu studiów i praktyki buddyjskiej w Azji. Aby odnowić wizy, musieliśmy regularnie podróżować między Indiami, Nepalem i innymi krajami.

Większość z nas została wysłana do pracy w ośrodkach Dharmy. Prawie nie było klasztorów, w których mogliby mieszkać ludzie z Zachodu, a te, które istniały, wymagały płacenia od zachodnich klasztorów. Niektórzy zakonnicy musieli znaleźć pracę na zewnątrz, aby zarobić na życie w klasztorze. Niektórzy świeccy przekazywali datki, ale ponieważ Tybetańczycy byli uchodźcami, zwykle decydowali się na darowizny dla tybetańskich nauczycieli i ich klasztorów. Nawet teraz wielu zachodnich zakonników musi płacić za życie w klasztorach na Zachodzie.

Kolejnym wyzwaniem był język, ponieważ zachodni buddyjscy monastycy nie rozumieli tybetańskiego, a na początku było niewiele kursów, na których nauczano go. Polegaliśmy na ograniczonych publikacjach Dharmy w językach zachodnich. Nasi tybetańscy nauczyciele na ogół korzystali z tłumaczy, podczas gdy niektórzy życzliwie próbowali uczyć się angielskiego. Wraz z pojawieniem się buddyjskich firm wydawniczych i dobrych tłumaczy sytuacja ta uległa znacznej poprawie.

Powrót do życia na Zachodzie jako buddysta klasztorny przedstawił własne wyzwania. Centra Dharmy zostały zaprojektowane głównie dla świeckich wyznawców. Wspólne mieszkanie ze świeckimi nie sprzyja utrzymaniu zasady lub uzyskanie mocnego uziemienia klasztorny życie. Zakonnicy pracujący w mieście zapuszczali włosy, nosili świeckie ubrania i mieszkali samotnie. Ta sytuacja raczej nie sprzyja przetrzymywaniu zasady lub o solidnej medytacja ćwiczyć.

Chociaż połączenie się z innymi zachodnimi zakonnikami, aby żyć w klasztorach, pomogłoby przezwyciężyć wiele wyzwań, przed którymi stoją zachodnie monastycy, wielu zakonników nie chce zrezygnować z niezależności, którą zapewnia samotne życie. Inni lubią bardziej zrelaksowane zasady w ośrodkach Dharmy. Osobiście odniosłem wiele korzyści z życia z dobrze wyszkolonymi mnichami w klasztorze z wytycznymi, których wszyscy przestrzegają. Uczenie się, praktykowanie i przynoszenie korzyści innym jest mniej rozpraszające. Świeccy wyznawcy zauważają to i chcą nas wspierać.

Mieszkając razem, klasztory przynoszą korzyści sobie i społeczeństwu. Klasztorny społeczności działają jako sumienie społeczeństwa. Uczymy przykładem jak chronić środowisko. Nasz prosty styl życia pokazuje, że można żyć szczęśliwie bez wielu dóbr materialnych. Rozwijamy piękno wewnętrzne, które pochodzi z uspokojenia kleśów, a nie piękno zewnętrzne, które znika wraz z wiekiem. Społeczeństwo widzi na naszym przykładzie, że wewnętrzny rozwój i pokój są ważniejsze niż zewnętrzne bogactwo i władza.

Konferencje buddyjskie i zgromadzenia klasztorne

konferencje buddyjskie i klasztorny zgromadzenia zapewniają wsparcie zachodnim zakonnikom i pomagają wyjaśnić naszą rolę w społeczeństwie. W 1993 r. HH Dalajlama odbyła się konferencja z zachodnimi nauczycielami buddyzmu z tybetańskiego, zen i Therawada tradycje. Dzietsunma Tenzin Palmo wygłosił serdeczną prezentację na temat sytuacji zachodnich monastyków, opisując, w jaki sposób ludzie z Zachodu wchodzą klasztorny życie z czystą wiarą, ale z niewielkim przygotowaniem i zniechęceniem się brakiem wsparcia. Pod koniec swojej prezentacji HH the Dalajlama płakał.

W dyskusji, która nastąpiła, Jego Świątobliwość powiedział nam, abyśmy nie czekali na naszych tybetańskich nauczycieli, ale by przewodzili i zakładali własne klasztory i programy szkoleniowe. To był dla mnie ogromny punkt zwrotny, który dał mi pewność, że mogę wypróbować niektóre z moich pomysłów.

W 1987 roku w Bodhgaja odbyła się pierwsza międzynarodowa konferencja na temat buddyjskich kobiet. Przed konferencją dziesięciu mnichów z różnych krajów buddyjskich wyrecytowało razem bhiksuṇī pratimokshę, oznaczającą pierwszą bhiksuṇi posadhę w Indiach od ponad tysiąclecia. Konferencja ta była początkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Kobiet Buddyjskich Sakyadhita, które ułatwia zawieranie przyjaźni wśród buddyjskich kobiet i otwiera nowe możliwości edukacji poprzez odbywające się co dwa lata międzynarodowe konferencje i publikacje.¹⁷)

W 1993 roku pierwszy zachodni buddysta Klasztorny Spotkanie odbyło się w USA. W tych corocznych, tygodniowych zgromadzeniach uczestniczą mnisi wywodzący się z wielu tradycji buddyjskich. Nawiązujemy silne przyjaźnie, dyskutujemy na tematy będące przedmiotem wspólnego zainteresowania, poznajemy nawzajem swoje praktyki i wspieramy się nawzajem w klasztorny życie.¹⁸

W 1996 roku odbył się trzytygodniowy program szkoleniowy dla mniszek w Bodhgaja „Życie jako zachodnia mniszka buddyjska”. Zakonnice zachodnie i tybetańskie studiowały winaja z Czcigodnym Mistrzem Bhikṣuṇī Wuyin, przełożoną Międzynarodowego Towarzystwa Buddyjskiego Luminary na Tajwanie, oraz Geshe Thubtenem Ngawangiem, nauczycielem m.in. z Tybetańskiego Centrum w Hamburgu w Niemczech. Opublikowano nauki z programu.¹⁹

Za pośrednictwem tych nowoczesnych sieci zachodnie mniszki buddyjskie rzuciły wyzwanie tradycyjnym sekciarskim przynależnościom, a także wielowiekowym ograniczeniom ze względu na płeć, rasę i klasę. Tam, gdzie kobiety były marginalizowane w tradycyjnych instytucjach buddyjskich, teraz mamy głos.

Wzrost możliwości studiowania buddyjskiego i medytacji

Z biegiem lat poczyniono postępy w zakonnicach dostęp do edukacji i szkoleń. W porównaniu z tym, kiedy wyświęcałem, jest teraz więcej opcji, a czasem funduszy na wsparcie szkolenia zachodnich mniszek, zaawansowanych studiów buddyjskich i długich odosobnień.

Obecnie w Dharamsali odbywa się corocznie dwutygodniowy kurs przedświęceń. Wszyscy ludzie z Zachodu, którzy otrzymają święcenia od J.Ś Dalajlama są zobowiązani do uczęszczania i zamieszkania w klasztorze lub ze swoim nauczycielem po święceniach.²⁰

Thosamling Nunnery and Institute, założony w 2000 roku, jest niesekciarskim klasztorem dla zakonnic i świeckich niehimalajskich. Oferuje program języka tybetańskiego i zajęcia z filozofii buddyjskiej.²¹

Niektóre zachodnie zakonnice studiowały buddyzm na uniwersytetach i stawały się wykładowcami na wydziałach religioznawstwa w instytucjach akademickich. Ich praca zwraca uwagę opinii publicznej i rozwija badania dotyczące zagadnień związanych z mniszkami buddyjskimi.

Zachodnie zakonnice, które biegle posługują się językiem tybetańskim, mogą zapisać się na tradycyjny program studiów filozofii buddyzmu tybetańskiego, oferowany przez Instytut Dialektyki Buddyjskiej (IBD) w Dharamsali. Kilka z nich wstępuje do tybetańskich klasztorów w Indiach, które obecnie oferują zaawansowane programy studiów buddyjskich prowadzące do uzyskania stopnia gesze.

Większość zachodnich monastyków woli otrzymywać nauki od lamowie w ich ojczystym języku i studiować z praktykującymi Dharmę w duchowym otoczeniu. Nowe struktury nauczania ewoluowały, aby sprostać ich potrzebom, w tym trzyletni program podstawowy FPMT i sześcioletni program magisterski.²² Inną opcją są uniwersytety buddyjskie w stylu zachodnim, założone przez tybetańskich mistrzów. Instytut Rangjung Yeshe w Nepalu,²³ Kolegium Maitripa²⁴ i Uniwersytet Naropa w USA są przykładami.²⁵

Ośrodki Dharmy mają również programy edukacyjne, które są zorientowane na naukę i medytacja ćwiczyć. Mnisi, którzy tam uczęszczają, chcą uczyć się Dharmy i stosować ją w swoim życiu i wolą uczyć się od praktyków niż od naukowców.

Fundacja Tsadra przyznaje stypendia na projekty tłumaczeniowe, edukację i długie rekolekcje.²⁶ Sojusz Zakonnic Niehimalajskich podnosi świadomość na temat mniszek niehimalajskich i zapewnia im platformę do dzielenia się zasobami i otrzymywania wsparcia finansowego.²⁷ Rozwój tych nowych programów studiów i odosobnień jest mile widziany i wspaniały.

Wysiłki mające na celu ożywienie święceń bhiknuṇī w tradycji tybetańskiej

Inną kwestią dotyczącą zachodnich mniszek jest wznowienie święceń mnichów, które do niedawna obowiązywały tylko w Dharmaguptaka winaja rodowód następnie w Azji Wschodniej. HH Dalajlama jest za tym, ale nie jest w stanie sam tego dokonać. Musi o tym zadecydować sangha mnicha.

Wyświęcenie mnichów w tradycji tybetańskiej było badane przez Departament Religii i Kultury (DRK) Centralnej Administracji Tybetańskiej od 1985 roku i odbyło się kilka spotkań starszych mnichów tybetańskich. Uczeni i Komitet ds. Wyświęcania Bhikṣuṇī w Tybetańskiej Tradycji Buddyjskiej²⁸ zaproponowali dwie opcje – wyświęcenie mnicha udzielone przez samą sangę bhiksu lub przez podwójną sangę Mulasarvastivadah bhikṣus i Dharmaguptaka bhiksuni. Jednakże mnisi tybetańscy twierdzą, że żadna z tych metod nie prowadzi do bezbłędnego wyświęcenia mnichów.

Nie mając pozytywnego wniosku, tybetańska konferencja religijna w 2015 r. stwierdziła, że ​​mniszki tybetańskie i himalajskie mogą otrzymać święcenia mnichów w Dharmaguptaka winaja rodowód według ich indywidualnych życzeń. Ta opcja prawdopodobnie nie będzie atrakcyjna dla zakonnic, ponieważ chcą pozostać w Mulasarvastivadah tradycję praktykowaną przez tybetańskich mnichów. Również ich mnich-nauczyciele mówią im, że święcenia mnichów są trudne do utrzymania i że nie potrzebują ich, ponieważ mają bodhisattwa i tantryczny śluby.

Jednak mniszki tybetańskie i himalajskie są entuzjastycznie nastawione do ukończenia rygorystycznych studiów, których kulminacją jest stopień geszemy. Pod HH DalajlamaW 2012 r. DRK zatwierdziła przyznawanie stopnia geszemy wykwalifikowanym mniszkom, które ukończyły studia. W 2019 roku czterdzieści cztery tybetańskie i himalajskie mniszki zdobyły szanowany stopień geszemy.²⁹ To ogromny krok dla mniszek i pokazuje społeczeństwu, że są w stanie nauczać Dharmy. Wiele osób w społeczności tybetańskiej i za granicą cieszy się z osiągnięć tybetańskich mniszek.³⁰

Niektóre zachodnie mniszki otrzymały święcenia mnichów zgodnie z Dharmaguptaka winaja z chińskich lub wietnamskich saṅgh. Wierzę, że wciąż brakuje im możliwości życia w klasztorach z innymi mnichami. Chociaż możemy przeczytać o zasady samodzielnie, szkoląc się w zakresie zasady i klasztorny etykieta występuje w otoczeniu społeczności. Poznanie przywilejów, obowiązków i tego, co to znaczy być mnichem, pojawia się w codziennym życiu mnicha sangha. Modlę się, aby ta sytuacja miała miejsce dla mnichów w tradycji tybetańskiej.

Wkład zachodnich mniszek buddyjskich

Tybetańskie mniszki są bardziej aktywne niż kiedykolwiek wcześniej na rzecz Dharmy i społeczeństwa, a ponieważ coraz więcej z nich staje się geszemami, liczba ta będzie się tylko zwiększać. Wspieramy nasze siostry tybetańskiej i himalajskiej Dharmy tak bardzo, jak tylko możemy; przebywamy z nimi podczas wizyty w Indiach, a oni odwiedzają nasze zachodnie klasztory.

Oprócz angażowania się w naukę i medytacjazachodnie mniszki w tradycji tybetańskiej piszą i redagują książki Dharmy i nauczają w ośrodkach Dharmy na całym świecie. Niektórzy są profesorami na uniwersytetach, inni są tłumaczami pisemnymi i ustnymi. Zachodnie zakonnice są zapraszane jako gość na wykłady uniwersyteckie na temat religii azjatyckiej, a także do przemawiania w dyskusjach panelowych na konferencjach na różne tematy, od śmierci i umierania po przemoc domową i zmiany klimatyczne. Organizacje często proszą nas, abyśmy mówili o etyce i współczuciu – dwóch ważnych zasadach buddyjskich – oraz o tym, jak stosować je na polach świeckich. Wiele zakonnic pisze artykuły na te tematy do publikacji krajowych i międzynarodowych.

As Mahajana praktykujących wiele zachodnich zakonnic jest zaangażowanych w projekty zaangażowane społecznie, takie jak nauczanie Dharmy więźniów i zakładanie szkół w ubogich społecznościach na całym świecie. Oferują również poradnictwo duchowe i wspierają świeckich buddystów poprzez wolontariat w hospicjach, odwiedzanie domów starców i udzielanie błogosławieństw dla dzieci.

Częścią naszej roli jest działanie jako sumienie społeczeństwa. Prowadząc prosty styl życia, pokazujemy swoim przykładem, że ludzie mogą być zadowoleni, nie zużywając więcej niż sprawiedliwy udział w światowych zasobach. Zachodnie zakonnice inspirują innych po prostu żyjąc i praktykując razem w klasztorach. Opactwo Sravasti otrzymuje wiele listów od ludzi mówiących, że inspiruje ich sama świadomość, że istnieje grupa mniszek kultywujących mądrość i współczucie.

Opactwo Sravasti: zachodnia mnicha Saṅgha w tradycji tybetańskiej

Po latach obserwacji i stawiania czoła opisanym powyżej wyzwaniom dla zakonnic zachodnich, postanowiłem założyć Western klasztorny społeczności, aby zająć się nimi i wspierać przyszłe pokolenia mnichów buddyjskich. Szukałem innych starszych zachodnich zakonników, żeby się do mnie przyłączyli, ale wszyscy byli zajęci swoimi różnymi projektami. Niemniej jednak w 1996 roku HH Dalajlama pobłogosławił i nazwał klasztor: Sravasti było tam, gdzie Budda spędził dwadzieścia pięć deszczów na odosobnieniach i nauczał wielu sutr; „Opactwo” oznacza wspólnotę zakonników, którzy razem trenują jak równy z równym.

Żadna duża organizacja buddyjska ani bogaci dobroczyńcy nie poparli założenia opactwa. Stopniowo ludzie słyszeli o moich planach i dawali wszystko, co mogli. Grupa świeckich uczniów Dharmy utworzyła Opactwo Przyjaciół Sravasti (FOSA), aby pomóc w niezbędnych pracach przygotowawczych — reklamie, księgowości, obiektach i tak dalej. W 2003 roku zakupiliśmy piękną ziemię z lasami i łąkami w Newport w stanie Waszyngton. Posiadał dom, stodołę, garaż i pomieszczenie gospodarcze. Wolontariusze ciężko pracowali, aby przekształcić je w biura i sypialnie dla mieszkańców i gości, a wykonawca przebudował garaż na medytacja hol. Ponieważ przybywało coraz więcej gości i rosła społeczność mieszkańców, zbudowaliśmy więcej miejsc noclegowych. W 2013 roku wybudowaliśmy Chenrezig Hall, dwupiętrowy budynek z komercyjną kuchnią i jadalnią, biblioteką i kilkoma sypialniami.

Dziewiętnaście lat później mamy społeczność dwunastu mnichów, jednego mnicha, sześciu śiksaman (szkolących mniszek), czterech anagarików (świeckich praktykantów z ośmioma zasady) i po drodze więcej zainteresowanych kandydatów. Kolejny etap to budowanie Budda Hall — główna świątynia, pomocnicza medytacja sale, sale lekcyjne i kompleks biblioteczny, które pozwolą nam oferować nauczanie większej liczbie osób na miejscu i przesyłać strumieniowo więcej nauk online.

Opactwo nie stara się odtworzyć tybetańskiego klasztoru lub klasztoru żeńskiego. Nasza struktura organizacyjna współpracuje z naszym programem studiów, kładąc nacisk na stosowanie nauk Dharmy w naszym życiu, aby wypełnić naszą misję „tworzenia pokoju w chaotycznym świecie”. Koncentrujemy się na znaczeniu etycznego postępowania i regularnie winaja zajęcia i nauki na lamrim (etapy ścieżki), trening myśli, teksty filozoficzne, oraz tantra. Zajęcia prowadzone są przez naszych dwóch nauczycieli rezydentów, Czcigodny Sangye Khadro³¹ i ja, a także przez uczonych tybetańskich mistrzów.

Poprzez projekt więzienia Abbey korespondujemy z osadzonymi i wysyłamy im księgi Dharmy. Zakonnicy odwiedzają więzienia, aby nauczać Dharmy. Działamy w Youth Emergency Services, lokalnej organizacji wspierającej bezdomną młodzież. Angażujemy się w dialog międzywyznaniowy i prowadzimy przemówienia na prośbę organizacji świeckich. Równość płci i troska o środowisko należą do naszych podstawowych wartości.

Opactwo Sravasti rozrosło się dzięki życzliwości i hojności innych. Opactwo opiera się na „ekonomii hojności”.³² Nauki Dharmy są swobodnie oferowane, jak w Buddaczas. Nie pobieramy od odwiedzających opłat za pobyt w opactwie ani za książki i materiały Dharmy. Poprzez nasze dobrowolne dawanie, świeccy wyznawcy w naturalny sposób odwzajemniają się.

Uczymy świeckich wyznawców o współzależności między sangą a świeckimi oraz o tym, jak hojność jest częścią praktyki duchowej. Jest to zgodne nie tylko z winaja, ale także pomaga wszystkim przekształcić nastawienie konsumpcyjne w praktykę hojności. Sangha wspiera świeckich wyznawców poprzez dzielenie się Dharmą, a świeccy wspierają saṅghę by oferuje żywność, odzież, schronienie i lekarstwa.

Połączenia winaja stanowi podstawę tego, jak organizujemy zasoby; żyjemy życiem w prostocie, czego przykładem jest Budda i naucz się znajdować zadowolenie poprzez studiowanie i praktykę Dharmy, służbę innym i pracę na świeżym powietrzu w lesie.

Nie kupujemy jedzenia i jemy tylko to, co oferują inni, chociaż gotujemy. Początkowo członkowie FOSA myśleli, że byłoby to nie do utrzymania. Jednak wypróbowaliśmy to i nie byliśmy głodni. Otrzymywana przez nas hojność jest głęboko poruszająca i inspiruje nas, zakonników, do zachowania naszej zasady dobrze i pilnie ćwicz, aby odwdzięczyć się za dobroć naszych kibiców.

Życie wspólnotowe jest sercem opactwa Sravasti i tym różnimy się od mieszkalnego ośrodka Dharmy, gdzie mnisi żyją i jedzą obok świeckich praktykujących i mogą przychodzić i odchodzić, jak chcą. Osoby wyświęcone w opactwie muszą chcieć założyć saṅghę na Zachodzie, żyć w społeczności, przyczyniać się do dobrobytu grupy oraz podtrzymywać Dharmę i winaja dla przyszłych pokoleń. Wszyscy mieszkańcy i goście uczestniczą w dziennym harmonogramie, który obejmuje dwa medytacja sesje, oferuje służba (co inni nazywają „pracą”), nauczanie, studiowanie i dzielenie się Dharmą ze światem.

Osoby zainteresowane święceniami przechodzą stopniowy proces szkolenia, aby wejść do społeczności opactwa. Wyrastają ze świeckich wyznawców z pięcioma zasady do anagarików z ośmioma zasady nowicjuszom (śramanera lub śramaneri). Zakonnice również przyjmują święcenia śiksamana, a zarówno kobiety, jak i mężczyźni spędzają dwa lata na szkoleniu nowicjuszy, zanim udają się na Tajwan, by otrzymać pełne święcenia na bhiksuni lub mnichów.

Tajwańscy bhikṣuṇī odegrali instrumentalną rolę w tłumaczeniu Dharmaguptaka winaja obrzędy na język angielski i poucza nas, jak je wykonywać. Śramaneri i śiksamana udzielają święceń przez starszych bhikszuni z Opactwa. Co dwa miesiące robimy posadhę i coroczną varsę, pravarana i kathina obrzędy po angielsku. Nasza społeczność uznała te obrzędy za bardzo skuteczne we wzmacnianiu naszej indywidualnej i wspólnotowej praktyki duchowej. Dążymy do tego, aby w przyszłości udzielać pełnych święceń w języku angielskim w opactwie Sravasti.

Opactwo Sravasti było gospodarzem dwóch kursów szkoleniowych dla zachodnich mniszek – jednego prowadzonego przez Czcigodny Wuyin – oraz jednego zachodniego buddyzmu Klasztorny Zebranie i trzy winaja sesje szkoleniowe z Czcigodnym Hengchingiem, profesorem Narodowego Uniwersytetu Tajwanu. Na szczęście wiele mniszek, które uczestniczyły w tych kursach, aktywnie angażuje się w zakładanie zachodnich społeczności mniszek w innych miejscach.

W krajach zachodnich stopniowo powstaje coraz więcej klasztorów dla zakonnic zachodnich.³³ Pocieszające jest to, że coraz więcej zachodnich monastyków dostrzega teraz wartość zakładania własnych społeczności w celu wspierania rozkwitu Dharmy na Zachodzie. Mam nadzieję i modlę się, aby te rozwijające się społeczności rozkwitły i otworzyły nowy rozdział dla zachodnich mniszek w tybetańskiej tradycji buddyjskiej.

Bibliografia

Centrum Atishy. „Zakon Machig Labdron”. Dostęp 28 marca 2022. https://atishacentre.org.au/machig-labdron-nunnery/.

Baochang Biografie mniszek buddyjskich. Przetłumaczone przez Rongxi Li. W Życie wielkich mnichów i mniszek. Berkeley: Numata Centrum Tłumaczeń i Badań Buddyjskich, 2017. https://bdkamerica.org/download/1878.

Berzin, Aleksander. „Raport z konferencji na temat linii Bhikszuni”. Studiuj buddyzm. Dostęp 28 marca 2022. https://studybuddhism.com/en/advanced-studies/prayers-rituals/vows/conference-report-on-bhikshuni-ordination-lineages.

—. „Historia wczesnego okresu buddyzmu i bon w Tybecie”. Studiuj buddyzm. Dostęp 28 marca 2022. https://studybuddhism.com/en/advanced-studies/history-culture/buddhism-in-tibet/history-of-the-early-period-of-buddhism-bon-in-tibet.

—. „Historia święceń Mulasarvastivada w Tybecie”. Studiuj buddyzm. Dostęp 28 marca 2022. https://studybuddhism.com/en/advanced-studies/history-culture/buddhism-in-tibet/history-of-the-mulasarvastivada-ordination-in-tibet.

Buddhaischen Nonnenklosters Shide eV Dostęp 28 marca 2022 r. https://www.shide.de/.

Instytut Czenrezika. Czenrezig Institute: Buddyzm tybetański w Australii — Świt nowej ery. Notka, 2011. https://www.blurb.com/b/2331315-chenrezig-institute.

Komitet ds. Wyświęcania Bhikṣuṇī w Tybetańskiej Tradycji Buddyjskiej. „O Komitecie Wyświęcenia Bhiksuni”. Dostęp 28 marca 2022. https://www.bhiksuniordination.org/about_history.html.

Comunidad Dharmadatta. „Społeczność Zakonnic Dharmatdatta”. Dostęp 28 marca 2022. https://www.dharmadatta.org/en/.

Klasztor Dongyu Gatsal Ling. Dostęp 28 marca 2022. https://tenzinpalmo.com/.

Klasztor Dordże Pamo. „Historia klasztoru Dorje Pamo”. Dostęp 28 marca 2022. https://monasteredorjepamo.org/en/monastery-dorje-pamo/.

Ewam Międzynarodowy. „Mistrz odosobnienia Dzietsun Jamyang Yeshe Palmo”. Dostęp 28 marca 2022. https://ewam.org/wp-content/uploads/2020/09/Retreat-Master-Jetsu%CC%88n-Jamyang-Yeshe-Palmo.pdf.

FPMT. „Wspólna biografia Lama Yeshe i Lama Zopa Rinpocze”. Dostęp 28 marca 2022. https://fpmt.org/teachers/yeshe/jointbio/.

—. „Kursy i programy edukacyjne FPMT”. Dostęp 28 marca 2022. https://fpmt.org/education/programs/.

—. „Wielkie życie Fredy Bedi: wywiad z Vicki Mackenzie”. 15 czerwca 2017 r. https://fpmt.org/in-depth-stories/freda-bedis-big-life-an-interview-with-vicki-mackenzie/.

—. „O.Sel.Ling Nunnery: Przystań dla starych i nowych zakonnic”. 11 czerwca 2021 r. https://fpmt.org/fpmt-community-news/news-around-the-world/o-sel-ling-nunnery-a-haven-for-new-and-old-nuns/.

Opactwo Gampo. "Powitanie!" Dostęp 28 marca 2022. https://gampoabbey.org/.

Hass, Michaelo. “Karma Lekshe Tsomo (Patricia Zenn): Surfowanie ku Urzeczywistnieniu.” W Dakini Power: Dwanaście niezwykłych kobiet kształtujących przekaz buddyzmu tybetańskiego na Zachodzie, 180-198. Boston: publikacje Snow Lion, 2013.

Havnevik, Hanna. Tybetańskie mniszki buddyjskie. Oslo: Norweska Wydawnictwo Uniwersyteckie, 1989.

Hillelsona, Johna. – Marilyn Silverstone. The Guardian, Październik 1, 1999. https://www.theguardian.com/news/1999/oct/02/guardianobituaries.

Instytut Dialektyki Buddyjskiej Dharamsala. "Programy edukacyjne." Dostęp 28 marca 2022. https://ibd.instituteofbuddhistdialectics.org/educational-programs/.

Międzynarodowy Instytut Mahajany. „Historia IMI”. Dostęp 28 marca 2022. https://imisaṅgha.org/about-imi/imi-history/.

Kagyu Samye Ling. „Krótka historia Kagyu Samye Ling”. Dostęp 28 marca 2022. https://www.samyeling.org/about/a-brief-history-of-kagyu-samye-ling/.

Karma Lekshe Tsomo, wyd. „Wywiad z Jego Świątobliwością Dalajlama." W Sakyadhīta: Córki Budda, 267-276. Nowy Jork: Snow Lion Publikacje, 1988.

—. „Pomyślne początki: początek sakjadhity”. Sakyadhita Międzynarodowe Stowarzyszenie Kobiet Buddyjskich 16, no. 1 (lato 2007): 2-6. https://sakyadhita.org/docs/resources/newsletters/16-1-2007.pdf.

Marcina, Dana. „Kobieta iluzja? Badania nad życiem Duchowo Urzeczywistnionych Liderek w XI i XII wieku.” W Kobiety w Tybecie, pod redakcją Janet Gyatso i Hanny Havnevik, 49-82. Nowy Jork: Columbia University Press, 2005.

Mackenzie, Vicki. Cave in the Snow: Western Woman's Quest for Enlightenment. Nowy Jork: Bloomsbury Publishing, 1998.

-. Rewolucyjne życie Fredy Bedi: brytyjska feministka, indyjski nacjonalista, buddyjska zakonnica. Boulder: Publikacje Shambhala, 2017.

Kolegium Maitripa. Dostęp 28 marca 2022. https://maitripa.org/.

Klasztor Mindrolling w Indiach. "Administracja." Dostęp 28 marca 2022. https://www.mindrolling.org/administration/.

Uniwersytet Naropy. „Mistrzowie boskości”. Dostęp 28 marca 2022. https://www.naropa.edu/academics/graduate-academics/divinity/.

Ngałang Chodron. „Słynny 325-letni odbudowany klasztor, jego nadzwyczajna opatka i wyświęcenie 783 mnichów”. Biuletyn Sakyadhita 6, nie. 1 (1995): 2-12. https://sakyadhita.org/docs/resources/newsletters/6.1.1995.pdf.

Pasang Wangdu i Hildegarda Diemberger. dBa' bzhed: Królewska narracja dotycząca wniesienia BuddaDoktryna do Tybetu. Wiedeń: Verlag Der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, 2000.

Pema Choling. Dostęp 28 marca 2022. https://www.pemacholingcommunity.org/.

Price-Wallace, Darcie. „Zbadanie kontrowersyjnej kwestii w pełni wyświęconych mniszek w historii Tybetu”. W „Współczesne buddyjskie kobiety: kontemplacja, wymiana kulturowa i działania społeczne: 15. Międzynarodowa Konferencja Buddyjska Sakyadhita” (2017), pod redakcją Karma Lekshe Tsomo, 227-237. Teologia i religioznawstwo: Stypendium Wydziałowe. 6. https://digital.sandiego.edu/thrs-faculty/6.

Instytut Rangjung Yeshe. "Absolwent." Dostęp 28 marca 2022. https://ryi.org/programs/graduate.

Rao Zongyi. Wang xi dunwu dacheng zhengli jue xushuo bing xiaoji 王錫《頓悟大乘政理決》序說並校記 (Przedmowa i adnotacje do „Sądu dotyczącego prawdziwych zasad Wielkiego Pojazdu Nagłego Oświecenia” Wang Xi). CBETA B35, nr. 195. http://tripitaka.cbeta.org/B35n0195_001.

Roloff, Carolo. Święcenia mniszek buddyjskich w kanonie tybetańskim: możliwości odrodzenia Mulasarvastivadah Linia Bhiksuni. Hamburg: Projekt Verlag, 2021.

sangha Klasztor buddyjski Onlus. Dostęp 28 marca 2022. https://monasterobuddhista.it/en/.

Schneidera, Nicola. „Wyświęcenie Dge Slong Ma: wyzwanie dla przepisów rytualnych?” W Powrót do rytuałów w zmieniającym się tybetańskim świecie, 2012. hal-03210269. https://hal.archives-ouvertes.fr/hal-03210269/document.

Opactwo Sravasti. „Czcigodny Sangye Khadro”. Dostęp 28 marca 2022. https://sravastiabbey.org/community-member/sangye-khadro/.

Tenzin Palmo. „Zapomniana Saṅgha: Wyzwania dla zakonnic niehimalajskich w tradycji tybetańskiej”. W „Compassion & Social Justice: 14th Sakyadhita International Conference on Buddha Women” (2015), pod redakcją Karma Lekshe Tsomo, 126-126. Teologia i religioznawstwo: Stypendium Wydziałowe. 5. https://digital.sandiego.edu/thrs-faculty/5.

Zachodni buddysta Klasztorny Zgromadzenie. Dostęp 28 marca 2022. https://www.monasticgathering.com/.

Klasztor Thosamling. „Zakon i Instytut”. Dostęp 28 marca 2022. https://thosamling.com/nunnery-and-institute/.

Thubten Chodron, „Tybetański precedens w wielotradycyjnych święceniach”. W Godność i dyscyplina: przywrócenie pełnych święceń dla mniszek buddyjskich, pod redakcją Thea Mohr i Jampy Tsedroen, 183-194. Somerville: Wisdom Publications, 2010.

—, wyd. Rozkwity Dharmy: Życie jako mniszka buddyjska. Bhiknuṇī Thubten Chodron. Dostęp 28 marca 2022. https://thubtenchodron.org/books/blossoms-of-the-dharma/.

—, wyd. Przygotowanie do święceń: rozważania dla ludzi Zachodu Klasztorny Wyświęcenie w tradycji buddyzmu tybetańskiego. Bhiknuṇī Thubten Chodron. Dostęp 28 marca 2022. https://thubtenchodron.org/books/preparing-for-ordination/.

—. „Praktyka hojności”. Opactwo Sravasti. 1 marca 2021 r. https://sravastiabbey.org/the-practice-of-generosity/.

Projekt zakonnic tybetańskich. „Stopień Geszemy”. Dostęp 28 marca 2022. https://tnp.org/geshema-degree/.

Tsadra Commons. „Ansermet, A.” Dostęp 28 marca 2022. https://commons.tsadra.org/index.php/Ansermet,_A..

Fundacja Tsadra. Dostęp 28 marca 2022. https://www.tsadra.org/.

Tuszita Medytacja Środek. „Kurs przedświęceń”. Dostęp 28 marca 2022. https://tushita.info/programs/pre-ordination-course/.

Willis, styczeń „Siostra Max: Praca dla innych”. Mandala, Maj 1996. https://fpmt.org/mandala/archives/older/mandala-issues-for-1996/may/sister-max-working-for-others/.

Wu Yin. Wybór prostoty: komentarz do Bhikszuni Pratimokszy. Przetłumaczone przez Jendy Shih, pod redakcją Thubtena Chodrona. Boulder: Snow Lion Publikacje, 2001.

---

1. Używam terminu „zachodnia” w odniesieniu do osób z obu Ameryk, Europy i Australazji. Ci ludzie mogą być rasowo Azjatami lub Afrykanami, ale mieszkają na Zachodzie. Podczas gdy ludzie z Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej są wyświęceni w tradycji tybetańskiej i są również uważani za outsiderów w tradycyjnej tradycji tybetańskiej klasztorny instytucji, często dorastali jako buddyści lub mieszkają w krajach o dużej populacji buddyjskiej. ↩

2. "Lama” to zaszczytny tytuł dla nauczyciel duchowy. „Rinpocze” oznacza „drogocenny” i jest epitetem dodanym do imion reinkarnowanych lamowieopatów lub powszechnie szanowanych nauczycieli. ↩

3. Po Buddaprzechodzi w parinirvanah, różne winaja rodowody ewoluowały wraz z rozprzestrzenianiem się buddyzmu w Azji. Trzy istniejące linie rodowe to Therawada następnie w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej; ten Dharmaguptaka następnie w Chinach, Tajwanie, Korei i Wietnamie; i Mulasarvastivadah następnie w Tybecie, Mongolii i regionach Himalajów. ↩

4. Pasang Wangdu i Diemberger (2000), 73; Rao, CBETA B35, nr. 195. ↩

5. Jednym z nielicznych wyjątków był klasztor Samding zbudowany na początku XV wieku, gdzie mnichom i mniszkom przewodziła kobieta wcielona lama, Dordże Pamo. Jej obecne wcielenie powróciło do życia świeckiego (Havnevik 1989, 78). Inne współczesne przykłady to Centrum Rekolekcyjne Samten Tse założone w 1993 roku przez Mindrolling Jetsun Khandro Rinpocze, wcieloną kobietę lama który służy jako jego opatka i przewodnik duchowy. Jest również zaangażowana w prowadzenie afiliowanego klasztoru Mindrolling wraz z mnichami. Innym jest klasztor Dongyu Gatsal Ling założony przez Dzietsunmę Tenzin Palmo w 2000 roku. Zobacz klasztor Mindrolling i klasztor Dongyu Gatsal Ling. ↩

6. Hawniewik (1989), 40, 51. ↩

7. Mackenziego (2017). ↩

8. Hillelsona (1999 ↩

9. Willisa (1996). ↩

10. „Gesze” oznacza „cnotliwy przyjaciel”. W szkołach sakja i gelug tytuł ten nadawany jest klasztorny który uzyskał równowartość stopnia doktora filozofii buddyjskiej, co wymaga od piętnastu do dwudziestu pięciu lat intensywnych studiów. Odpowiednikiem w szkołach ningma i kagju jest stopień khenpo. ↩

11. Międzynarodowy Instytut Mahajany. ↩

12. Zachodnie mniszki nie lubią terminów „klasztor” lub „klasztor”, a ich wspólnoty nazywane są „klasztorami” lub „opactwami”. ↩

13. Klasztor Dordże Pamo. ↩

14. Tsadra Commons. ↩

15. Kagyu Samye Ling. ↩

16. Opactwo Gampo jest wyjątkowe, ponieważ jego głównym nauczycielem jest zachodni Bhikṣuṇī Pema Chodron. Jest starsza i większość czasu spędza na odosobnieniu w Kolorado w USA. Co roku jeździ do opactwa Gampo na sześć tygodni do trzech miesięcy, aby uczyć. Zobacz opactwo Gampo. ↩

17. Karma Leksze Tsomo (2007 ↩

18. Zachodni buddysta Klasztorny Zebranie. ↩

19. Publikacje zawarte Wybierając prostotę, jedyny komentarz do Dharmaguptaka winaja Bhikṣuṇī Pratimokṣa obecnie dostępny w języku angielskim, Przygotowanie do święceń: rozważania dla ludzi Zachodu Klasztorny święcenia w tradycji buddyzmu tybetańskiego, i Rozkwity Dharmy: Życie jako mniszka buddyjska. ↩

20. Tuszita Medytacja Środek. ↩

21. Klasztor Thosamling. ↩

22. FPMT, „Kursy i programy edukacyjne FPMT”. ↩

23. Instytut Rangjung Yeshe. ↩

24. Kolegium Maitripa. ↩

25. Uniwersytet Naropy. ↩

26. Fundacja Tsadra. ↩

27. Tenzina Palmo (2015). ↩

28. Członkami Komitetu są Czcigodni Tenzin Palmo, Pema Chodron, Karma Lekshe Tsomo, Jampa Tsedroen, Kunga Chodron i ja. Dwóch starszych tajwańskich mnichów, Czcigodny Wuyin, przełożona Międzynarodowego Towarzystwa Buddyjskiego Luminary na Tajwanie, oraz Czcigodny Hengching, profesor Narodowego Uniwersytetu Tajwańskiego, służą jako doradcy. ↩

29. Egzaminy kwalifikacyjne są obecnie wstrzymane z powodu Covid. ↩

30. Pierwsza kobieta gesze, Czcigodna Kelsang Wangmo z Niemiec, studiowała w IBD i uzyskała stopień gesze w tej instytucji w 2011 roku. Obecnie uczy Dharmy w Dharamsali. ↩

31. Czcigodny Sangye Khadro otrzymał święcenia nowicjusza w 1974 r., a święcenia bhikṣuṇī w 1988 r. i należała do wczesnych mniszek z Zachodu, które mieszkały w klasztorze Dordże Pamo. Została rezydentem opactwa Sravasti w 2019 roku. Zobacz opactwo Sravasti. ↩

32. Thubtena Chodrona (2021). ↩

33. Nie znamy ich wszystkich, ale niektóre przykłady to Pema Choling Klasztorny Community and Dharmadatta Nuns' Community w USA, Shide Nunnery w Niemczech, Chenrezig Nunnes' Community w Australii oraz sangha Stowarzyszenie Onlus we Włoszech. Klasztory dla zachodnich mnichów istnieją już we Francji i Australii, a nowe zachodnie wspólnoty mniszek powstają także w Hiszpanii i Australii. ↩