Odważne współczucie

Czcigodny Thubten Chodron przedstawił ten referat na Międzynarodowym Forum Sanghi 2023 w Bodh Gaja w Indiach.

Jedną z nauk, która wzbudziła moje zainteresowanie, gdy zetknąłem się z buddyzmem, było współczucie. Moi nauczyciele, tybetańscy lamowie którzy byli uchodźcami w Nepalu i Indiach po przejęciu Tybetu przez chińskich komunistów w latach 1950., wyjaśnili krok po kroku metodę generowania miłości i współczucia. Do tego czasu bezstronna miłość, współczucie i przebaczenie były dla mnie wspaniałymi ideałami, ale nie miałem pojęcia, jak je pielęgnować i było niewielu wzorców do naśladowania. Większość dobrze życzących ludzi wypowiadała słowa „życzliwość i współczucie”, „harmonia i pokój”, ale wydawało się, że prowadzili swoje życie, stawiając na pierwszym miejscu własny interes. Niestety, ja byłem taki sam.

Ale tutaj w tym medytacja odosobnieni byli mnisi uchodźcy, którzy stracili wszystko oprócz praktyki duchowej, gdy uciekli z Tybetu i stali się uchodźcami. Jeden nauczyciel, Lama Thubten Yeshe złożył dłonie i powiedział: „Muszę podziękować Mao Zedongowi, ponieważ zostanie uchodźcą nauczyło mnie prawdziwego znaczenia praktyki Dharmy. Bez tego doświadczenia cierpienia pozostałbym zadowolony z siebie; ale dzięki życzliwości Mao nauczyłem się współczucia”. Dalajlama opowiedział o spotkaniu z mnich który był więziony przez chińskich komunistów i torturowany przez lata. Zapytany, czego najbardziej obawiał się podczas uwięzienia, mnich odpowiedział: „Tracąc współczucie dla strażników więziennych”. Byłem zszokowany myślą, że ktoś może mieć współczucie w takich okolicznościach. Fakt, że to było możliwe, obudził mnie; chciałem rozwinąć taką miłość i współczucie.

Członkowie tej znakomitej publiczności pochodzą z różnych tradycji buddyjskich. Mamy tego samego nauczyciela, Budda. Ale z powodu braku środków transportu i metod komunikacji czasami słyszeliśmy o sobie niedokładne informacje. Poprzez pomoc HH Dalajlama w piśmie Biblioteka Mądrości i Współczucia, Miałem szczęście dowiedzieć się, że te błędne przekonania są fałszywe i odkryć, że nauki w tych tradycjach często dochodzą do tego samego punktu i opierają się na sobie. W tym świetle omówię współczucie i sposób, w jaki jest ono praktykowane w różnych tradycjach buddyjskich, zaczynając od dyskusji na temat tego, czym jest współczucie, a czym nie jest, po czym przejdę do prezentacji w języku pali i sanskrycie, a kończąc na przemyśleniach na temat tego, jak wprowadzić współczucie do świeckiej edukacji.

Ze względu na zwięzłość tego artykułu odsyłam do Pochwała wielkiego współczucia i Odważne współczucie, czyli tomy 5 i 6 Biblioteki Mądrości i Współczucia, a także oczywiście do oryginalnych źródeł kanonicznych i komentatorskich, aby dowiedzieć się więcej.

Czym jest współczucie?

Współczucie jest czynnikiem mentalnym, który często jest łączony z miłością; oba dotyczą pozytywnych postaw i emocji wobec innych i siebie. Niektóre definicje są pomocne dla jasności. W buddyzmie tybetańskim miłość (maitri) jest definiowane jako pragnienie, aby istoty miały szczęście i jego przyczyny, a jego towarzysz, współczucie, jest definiowane jako pragnienie, aby istoty były wolne od wszelkiej duḥkha (pali: dukkha) i jego przyczyny. Sanskryckie słowo duḥkha jest często tłumaczone jako cierpienie, angielski termin, który nie odpowiada buddyjskiemu znaczeniu. Lepszym tłumaczeniem jest „niezadowalające doświadczenia” — doświadczenia i Warunki które są problematyczne, stresujące i mylące.

To prowadzi do szerszych pytań: Czym jest szczęście i jakie są jego przyczyny? Czym jest duḥkha i jakie są jego przyczyny? Buddyzm, inne religie i świat świecki mają różne odpowiedzi na te pytania, chociaż odpowiedzi te mają zachodzące na siebie punkty.

Zgodnie z buddyjską tradycją komentarza, szczęście jest dwojakiego rodzaju. Szczęście doczesne to szczęście, którego doświadczamy my, zwykli ludzie, w cyklicznej egzystencji: dobre zdrowie, przyjaciele, bogactwo, spełnienie zawodowe, kochające związki, status społeczny, wolność itd. Ogólnie rzecz biorąc, ten rodzaj szczęścia jest związany z obiektami naszych pięciu zmysłów. Aby je otrzymać, kierujemy nasze życie w stronę ludzi i obiektów, które naszym zdaniem powodują szczęście. Podobnie staramy się unikać lub przeciwstawiać temu, co naszym zdaniem zakłóca nasz kontakt z tymi zewnętrznymi źródłami szczęścia. Natomiast ostateczne szczęście to głębokie spełnienie i radość z trwania w medytacyjnej równowadze w naturze rzeczywistości, wiedząc, że wrodzona ignorancja i psychiczne cierpienia, które są źródłem naszego nieszczęścia, zostały wykorzenione, a nasze wrodzone dobre cechy zostały rozszerzone i rozwinięte do granic możliwości.

W najwcześniejszych źródłach buddyjskich duḥkha występuje w trzech typach: duḥkha bóluThe duḥkha zmiani wszechobecna duḥkha uwarunkowania (Bodhi 2000, 38.14.; Gyatso 1994). The duḥkha bólu jest cierpieniem fizycznym i psychicznym, które wszystkie istoty uznają za nieprzyjemne i niepożądane, takie jak starzenie się, choroba, śmierć, niespełnione życzenia, utrata bliskich, bogactwa, statusu itd. duḥkha zmian ma związek ze stratą lub oddzieleniem od źródeł naszej przyjemności. Ludzie i przedmioty, które są źródłami naszego doczesnego szczęścia, nie mają mocy, aby przynieść trwałe szczęście. Gdyby przynosiły prawdziwe szczęście, im częściej bylibyśmy z nimi w kontakcie lub im więcej wykonywalibyśmy pewnych czynności, tym szczęśliwsi byśmy się stali. Ale tak nie jest. Jedzenie dobrego jedzenia jest źródłem przyjemności, ale jeśli kontynuujemy jedzenie, przyjemność ustaje i pojawia się ból brzucha. Status społeczny i sukces finansowy przynoszą własne cierpienie: są trudne do utrzymania, a mimo to boimy się ich utraty. wszechobecna duḥkha uwarunkowania odnosi się do tego, że rodzimy się z ciało i umysł pod wpływem niewiedzy i cierpień psychicznych (zamętu, złość, przywiązaniei tak dalej) i działania (karmy) motywowane przez nich. Bez wyboru rodzimy się z ciało który się starzeje, choruje i umiera.

Wiele powierzchownych przyczyn duḥkha jest zewnętrznych — utrata cenionych relacji lub dóbr, ludzi lub zwierząt, które zagrażają lub niszczą nasze fizyczne lub emocjonalne samopoczucie. Niektóre mają związek z naszym ciałem — uraz, nierównowaga żywiołów, choroba. Wrodzone źródła duḥkha powodują, że odradzamy się wielokrotnie w cyklicznej egzystencji — ignorancja, błędne pojmowanie rzeczywistości, wrodzone udręki psychiczne i działania, w które angażujemy się pod ich wpływem. Działania te pozostawiają „nasiona” w naszym strumieniu umysłu, które dojrzewają w nieprzyjemne lub stresujące okoliczności i doświadczenia w przyszłości.

Wszystkie istoty – niezależnie od tego, czy są religijne, czy świeckie – zgadzają się, że doczesne szczęście jest pożądane i duḥkha bólu jest niepożądany. Praktykujący buddyzm i niektóre inne religie zgadzają się, że duḥkha zmian jest nieszczęśliwy. Buddyzm twierdzi, że odrodzenie się w jakimkolwiek królestwie cyklicznej egzystencji pod wpływem ignorancji, cierpień i krzywdy jest niepożądane. Podobnie, twierdzenia o przyczynach tych trzech typów duḥkha różnią się w zależności od filozofii i przekonań religijnych ludzi.

Czym nie jest współczucie?

Zanim przejdziemy do omówienia sposobów rozwijania współczucia, tradycje buddyjskie uważają za ważne rozwianie błędnych przekonań widoki o tym, co to jest. Niektóre z nich są opisane poniżej.

  1. Współczucie oznacza bycie osobiście zmartwionym. Przytłoczenie uczuciami rozpaczy lub bezradności podczas kultywowania współczucia mija się z celem. Rozpacz z powodu cierpienia innych, złość Dotykanie sił społecznych powodujących cierpienie lub frustracja z powodu złych decyzji innych może być naturalnymi emocjami u zwykłych ludzi, ale dalekie jest od buddyjskiego znaczenia empatii (zrozumienia perspektywy drugiej osoby) lub współczucia (pragnienia, aby istoty czujące uwolniły się od duḥkha i jego przyczyn).
  2. Współczucie jest litością. Prawdziwe współczucie nie stawia nas ponad innymi. Pomagamy ludziom po prostu dlatego, że cierpienie jest niepożądane — nieważne, czyje ono jest, powinno zostać wyeliminowane. Nie ma miejsca na protekcjonalne współczucie. Współczucie nie oczekuje niczego w zamian, nawet podziękowania, ponieważ sam akt pomagania napełnia umysł rozkoszą. Czujemy się spełnieni, gdy możemy przyczynić się do czyjegoś dobrostanu.
  3. Współczucie sprawia, że ​​staramy się zadowolić innych. Współczucie nie oznacza stawania się osobą, która chce zadowolić innych — kimś, kto pozornie troszczy się o dobro innych, ale pomaga im, aby inni ich chwalili lub kochali. Służą innym, ponieważ szukają akceptacji i uznania. Umysł jest uwikłany w egocentryzm podczas gdy współczucie skupia się na innych.
  4. Aby okazać współczucie, musimy rozwiązywać problemy innych. Współczucie nie polega na zostaniu panem lub panią Fix-It, którzy wtrącają się w sprawy innych lub chcą ich ratować z trudności, które sami sobie stworzyli. Niektórzy ludzie po prostu chcą, aby ktoś ich wysłuchał z empatią, współczuciem i szacunkiem.
  5. Współczucie nas osłabia. Ludzie obawiają się, że okazywanie współczucia otwiera ich na wykorzystywanie lub konieczność ulegania żądaniom innych ze strachu. W rzeczywistości współczujące działanie wymaga niezwykłej siły wewnętrznej. Musimy być w stanie znosić trudności, a nawet ryzykować naszą reputację i relacje, aby zrobić to, co jest najlepsze dla drugiej osoby w perspektywie długoterminowej.
  6. Współczucie nie jest skuteczne w przeciwstawieniu się niesprawiedliwości. Niektórzy uważają, że współczucie jest nieskuteczne w rozwiązywaniu konfliktów i twierdzą, że „sprawiedliwi” złość„jako motywacja, która pokonuje niesprawiedliwość i nadużycia. Jednak gniew — sprawiedliwy czy nie — opiera się na wyolbrzymianiu negatywności drugiej strony. Złość widoki tę osobę(y) jako wroga i postrzega sytuację jako „my kontra oni”. Nic dobrego z tego nie wyniknie.

Współczucie w tradycji palijskiej

Spośród czterech niemierzalnych (Brahmaviharas) — miłości, współczucia, radości i równowagi — pielęgnowanie współczucia, podobnie jak pielęgnowanie miłości, zaczyna się od rozważania wad braku współczucia i korzyści z jego posiadania. Pierwszą osobą, dla której pielęgnujesz współczucie, powinna być osoba bardzo cierpiąca. Możesz znać ją osobiście lub nie, chociaż współczucie pojawi się silniej, gdy bezpośrednio zobaczysz tę osobę. Jeśli nie spotkasz odpowiedniej osoby, możesz pielęgnować współczucie dla kogoś, kto tworzy straszliwe destrukcyjne karmy, nawet jeśli w tej chwili wydaje się szczęśliwy. Zrób to, porównując go do kogoś, komu podano pyszne jedzenie tuż przed egzekucją.

Po wzbudzeniu współczucia dla cierpiącej osoby, zrób to samo dla bliskiej osoby, następnie dla osoby neutralnej, a na końcu dla wroga. Jeśli czujesz złość w kierunku wroga, przeciwdziałaj mu za pomocą metod opisanych powyżej. Jeśli któraś z tych osób nie doświadcza obecnie poważnego cierpienia, pielęgnuj współczucie, przypominając sobie, że nadal znajduje się pod kontrolą nieszczęść i karmy i dlatego nie są wolni od cierpienia wszechobecnego uwarunkowania.

Następnym krokiem jest przełamanie barier między czterema rodzajami ludzi, postrzegając te cztery osoby — nas samych, bliskich, neutralnych i wrogów — jako równe i wzbudzając współczucie dla nich w równym stopniu. Gdy bariery między czterema osobami zostaną przełamane i będziesz w stanie rozszerzyć współczucie na wszystkie cztery, jednocześnie pojawi się znak odpowiednika i dostęp koncentracja zostaje osiągnięta. Poprzez wielokrotne medytowanie nad znakiem przeciwnym, osiągane są pierwsze trzy jhany. Taka koncentracja sprawia, że ​​umysł staje się podatny i wszechstronny, umożliwiając ci medytować o współczuciu dla wszystkich czujących istot we wszystkich kierunkach.

Współczucie w buddyzmie wschodnioazjatyckim

Buddyzm chan (zen) zakłada, że ​​wszystkie istoty czujące posiadają budda natura, która z natury jest czysta, co oznacza, że ​​przekracza dualizm czystości i nieczystości. Kiedy budda natura jest w pełni objawiona, to znaczy budda. Jednakże będąc przesłoniętym przez cierpienia i skażenia, budda natura nie jest obecnie widoczna u istot czujących. Podobnie, wszystkie istoty czujące posiadają współczucie, ale nasze współczucie jest słabe, ponieważ jest przesłonięte przez chwytanie się siebie. Pokonywanie urazów i wybaczanie innym jest bardzo trudne dla zwykłych ludzi. Ktoś uwikłany w urazę, złośliwość i złość nie ma ochoty pomagać wrogowi, który niszczy ich szczęście. Miłość i współczucie są antidotum, które musimy pielęgnować, aby rozwiać tę przeszkodę.

Do kultywowania miłości i współczucia stosuje się kilka metod. Spośród nich medytacja o czterech niemierzalnych rzeczach opisanych w tradycja palijskai siedmiokrotne współczucie medytacja, którego źródłem jest autokomentarz Wasubandhu na temat Skarbiec Wiedzy (Abhidharmakośa-bhāṣyam) są najważniejsze. Siedmiookrągłe współczucie medytacja jest tak nazywany, ponieważ składa się z siedmiu rund, a każda runda ma siedem kroków. Siedem kroków obejmuje rozważanie naszych relacji z siedmioma grupami ludzi: naszymi starszymi, rówieśnikami, młodszymi, wrogami naszych starszych w tym i poprzednich życiach, naszymi wrogami, wrogami młodszych i osobami neutralnymi. Rozważamy życzliwość naszych starszych, rówieśników i młodszych i pielęgnujemy współczucie i przebaczenie dla wrogów tych trzech grup. medytacja jest w kolejności do przodu i do tyłu siedem razy. Na zakończenie kultywuje się samadhi o miłości i współczuciu. Następnie medytować na pustce.

Mahajana tradycje w całej Azji Wschodniej recytują Cztery Wielkie Śluby codziennie, czyniąc je centralnym punktem ich praktyki Dharmy. Zawierając skondensowane znaczenie wszystkich bodhisattwa zasady, Cztery Wielkie Śluby można znaleźć w sutrach i komentarzach, takich jak Sutra o praktyce Prajnaparamitah, Sutra Lotosu i Szósta Platforma Patriarchów Sutra. Cztery Wielkie Śluby należą:

Niezliczona jest liczba istot czujących; ja przysięga aby ich wyzwolić.
Nieskończone są skażenia; ja przysięga aby je wykorzenić.
Niezmierzone są drzwi Dharmy; ja przysięga aby je uprawiać.
Najwyższy jest BuddaDroga 'ego; ja przysięga aby to osiągnąć.

Ostatnia przysięga jest pokoleniem bodhiczitta; „ten Budda„Droga Bodhi” odnosi się do bodhi, przebudzenia Budda, bodhiczitta jest przysięga aby ukończyć ścieżkę do pełnego przebudzenia. Aby to urzeczywistnić dążenie, wsparcie pierwszych trzech wielkich śluby jest potrzebne. Na podstawie wielkie współczucie który odczuwa cierpienie istot czujących jak swoje własne, pierwszy wielki przysięga jest wyzwolenie każdej z niezliczonych istot czujących.

To współczucie prowadzi do drugiego wielkiego przysięga, aby wykorzenić niezliczone skażenia nas samych i wszystkich innych. To pokazuje, że wielkie współczucie nie jest ani sentymentalnym współczuciem, ani romantyczną ideą duchowości; pobudza ona generowanie mądrości, która całkowicie eliminuje zanieczyszczenia.

To prowadzi do trzeciej wielkiej przysięga, aby kultywować niezliczone podejścia do usuwania tych zanieczyszczeń i osiągania niezmierzonych realizacji oraz opanowywania niezmierzonych umiejętne środkiKtoś mógłby zaprotestować, że te cztery śluby są zbyt rozległe i niemożliwe do zrealizowania, jednak takie obawy nie dręczą prawdziwych bodhisattwów. Zamiast tego ich umysły skupiają się na przebudzeniu wszystkich czujących istot i są gotowi zrobić wszystko, co możliwe, aby to osiągnąć, na przykład wykorzenić niekończące się skazy, które zanieczyszczają ich własne i cudze strumienie umysłu, kultywować wszystkie różnorodne środki zaradcze, aby przezwyciężyć skazy, zrealizować wszystkie przebudzone cechy i osiągnąć najwyższe przebudzenie budda.

Współczucie w tradycji sanskryckiej

Według Tradycja sanskrycka jak to się praktykuje w tybetańskich obszarach kulturowych, aby wytworzyć współczucie, musimy najpierw podziwiać tę cechę i chcieć ją pielęgnować. Śāntideva w Przewodnik po BodhisattwaDroga życia (1999) mówi o korzyściach bodhiczitta, współczujący altruistyczny zamiar osiągnięcia naszego pełnego potencjału, aby w jak najbardziej efektywny sposób przynieść korzyść wszystkim istotom czującym. Korzyści, które opisuje, odnoszą się również do współczucia (Śāntideva 1999, 1.9, 1.22-23, 1.30-31abc).

Ci, którzy pragną zniszczyć wiele smutków swego uwarunkowanego istnienia,
Ci, którzy pragną, aby wszystkie istoty doświadczyły mnóstwa radości,
A tym, którzy pragną doświadczyć wielkiego szczęścia
Nigdy nie należy porzucać altruistycznych intencji.

Jeśli nawet sama myśl o uwolnieniu istot żywych od bólu głowy
Jest to korzystna intencja obdarzona nieskończoną dobrocią,
Po co o tym wspominać?
Chęć rozproszenia ich niepojętej nędzy,
Życzę każdemu z nich
Aby zrealizować nieograniczone dobre cechy?

Współczucie uwalnia nas z więzienia egocentryzm i jego negatywnego dialogu wewnętrznego, poczucia winy, wstydu i wściekłości oraz innych niepokojących emocji i działań, które one motywują. Współczucie usuwa rozproszenie uwagi i nadaje sens i skupienie naszemu życiu. Dzięki współczuciu zmieniamy ramy myślenia, zamiast krzywdzić innych, i tworzymy cnotliwe.

Buddyzm tybetański zawiera dwie znane metody wywoływania współczucia, a także bodhiczittaaltruistycznego zamiaru osiągnięcia stanu Buddy dla dobra wszystkich czujących istot: Siedem Instrukcji Przyczynowo-Skutkowych oraz Wyrównanie i Wymiana siebie i innych. Siedem instrukcji przyczynowo-skutkowych ma swoje źródło w dziele indyjskiego mędrca Kamalaśīli z VIII wieku. Etapy Medytacja II (Dalajlama & Kamalashila 2019). Sześć przyczyn to uznanie, że wszystkie istoty były naszymi matkami, pamiętanie o dobroci naszych matek, chęć odwdzięczenia się za nią, serdeczna miłość, współczucie i wielkie postanowieniePraktykowanie ich w kolejności prowadzi do jednego rezultatu, czyli altruistycznego zamiaru bodhiczitta.

Wyrównywanie i Wymiana siebie i innych zawiera kroki wyrównywanie siebie i innych, wady egocentryzm, korzyści płynące z troski o innych, wymiana siebie i innychi brania i dawania. Ta metoda ma swoje korzenie w Nāgārjunie Drogocenna girlanda i jest rozwinięta w Śāntideva (1999). Te dwie tradycyjne metody są wyjaśnione w wielu współczesnych komentarzach (Tegchok 2005; Dalajlama (i Chodron 2020).

Trzy rodzaje współczucia

Buddowie nauczają Dharmy istot czujących wszystkich trzech pojazdów, a poprzez praktykowanie tych nauk istoty czujące uwalniają się od duḥkha i osiągają swoje duchowe cele. Widząc wielkie współczucie jako korzeń tej dobroci i doskonałości, w hołdzie złożonym na początku Suplement do „Traktatu o środkowej drodze” Nāgārjuny (1-4), Candrakīrti chwali wielkie współczucie jako główna przyczyna bodhisattwów podkreśla jej znaczenie na początku, w środku i na końcu ścieżki do stanu Buddy.

Samo współczucie jest postrzegane jako nasienie
bogatego plonu zdobywcy, jak woda, która go odżywia,
i jako dojrzały owoc, który jest źródłem długiej przyjemności.
Dlatego na początku chwalę współczucie.

Obfite zbiory zaczynają się od nasion, są odżywiane wodą, nawozem i słońcem w środku, a na końcu dają dojrzały plon. Na początku bodhisattwa ścieżka, współczucie jest jak nasiono, które wyrośnie na wszystkie wspaniałe cechy budda. Patrząc ze współczuciem na dukhę siebie i innych, silni dążenie aby chronić wszystkie istoty czujące przed nieszczęściem samsarah i doprowadzi ich do pełnego przebudzenia, które powstanie. To daje początek bodhiczitta, co z kolei motywuje nas do gromadzenia dwóch zbiorów zasług i mądrości.

W środku, podczas praktykowania ścieżki, wielkie współczucie jest jak woda, która odżywia nasiona bodhiczitta i zapobiega jego degeneracji. Wielokrotne generowanie wielkie współczucie odżywia nasze serce, dając nam odwagę i siłę do angażowania się w bodhisattwa czyny i do medytować na pustce.

Na zakończenie ścieżki, gdy bodhisattwowie pokonają ostatnie ślady skażenia, wielkie współczucie przypomina dojrzały owoc. Pobudza buddów do nieustannego pomagania istotom czującym poprzez ich działania na rzecz przebudzenia tak długo, jak samsarah istnieje.

Współczucie obserwujące czujące istoty

W dwóch kolejnych wersetach Candrakīrti oddaje hołd trzem rodzajom wielkie współczucie (MMA 3-4abc):

Podobnie jak wiadro w studni, migranci nie mają żadnej autonomii;
Po pierwsze, myśląc „ja” trzymają się jaźni;
Następnie, myśląc „moje”, przywiązują się do rzeczy;
Kłaniam się temu współczuciu, które troszczy się o migrantów.

[Hołd dla współczucia dla] migrantów
Postrzegane jako ulotne i pozbawione wrodzonej egzystencji
Jak księżyc w falującej wodzie.

Te dwa wersety wychwalają trzy rodzaje współczucia: współczucie obserwujące (cierpiące) istoty czujące, współczucie obserwujące zjawiskai współczucie obserwujące niepojęte. Wszystkie trzy rodzaje współczucia obserwują istoty czujące i mają subiektywny aspekt chęci ochrony ich przed samsaryczną duḥkhą.

Współczucie obserwuje istoty czujące, obserwuje istoty czujące, które migrują z jednego życia do drugiego. samsarah. Jak samsarah się stało? Z myślą „ja” trzymamy się jaźni jako z natury istniejącej osoby. Podczas gdy samo ja lub osoba istnieje poprzez bycie jedynie wyznaczonym w zależności od agregatów, pogląd na osobistą tożsamość (satkāyadṛṣṭi, sakkāya-diṭṭhi) pojmuje, że istnieje ono z natury, z własnej strony, niezależnie od wszystkich innych czynników. Postrzegając agregaty jako będące pod kontrolą z natury istniejącej osoby, która uważa rzeczy za „moje”, pogląd tożsamości osobistej pojmuje moje jako z natury istniejące. Z tego powodu przywiązanie, złośći powstają inne cierpienia. Te tworzą karmy, która przynosi nieustanne odrodzenia w samsarah.

Sześć analogii porównujących doświadczenia migrantów w samsarah do wiadra w studni wyjaśnij, jak cierpią istoty świadome samsarah i pomóż nam generować wielkie współczucie.

  1. Podobnie jak wiadro w studni jest przywiązane mocną liną, tak istoty świadome są ściśle związane samsarah przez cierpienia i karmy.
  2. Podobnie jak operator wciągarki przesuwa wiadro w studni, tak i umysł pełen cierpienia popycha istoty czujące ku różnym odrodzeniom, w których raz po raz znajdujemy się w sytuacjach konfliktu i bólu.
  3. Podobnie jak wiadro w głębokiej studni nieustannie porusza się w górę i w dół, tak samo istoty świadome wędrują bez końca w samsarah z najwyższego, bezkształtnego królestwa do najniższego, piekielnego królestwa.
  4. Wiadro łatwo opada, ale potrzeba wielkiego wysiłku, aby je podnieść. Podobnie istoty świadome łatwo popadają w nieszczęśliwe odrodzenia, ale muszą włożyć wielką energię, aby stworzyć przyczyny i Warunki o szczęśliwe odrodzenie.
  5. Tak jak wiadro krąży w kółko bez dostrzegalnego początku ani końca, tak istoty świadome przechodzą przez trzy zestawy bolesnych ogniw, gdzie trudno odróżnić koniec jednego od początku drugiego. W dwunastu ogniwach współzależnego powstawania, trzy zestawy bolesnych ogniw to (a) ścieżki boleści — ignorancja, pragnieniei chwytania; (b) ścieżki karmy – działania kształtujące i odnowione istnienie; i (c) ścieżki duḥkha – świadomości, nazwa i forma, sześć źródeł: kontakt, uczucie, narodziny oraz starzenie się i śmierć.
  6. Wiadro jest stale uderzane, gdy uderza w bok studni. Podobnie istoty świadome są uderzane przez duḥkha bóluThe duḥkha zmiani wszechobecna duḥkha uwarunkowania.

Powstanie wielkie współczucie polega na rozważeniu, że wszystkie istoty czujące są dręczone samsarah tacy, jacy jesteśmy, i że byli i będą dla nas życzliwi w naszych różnych odrodzeniach. Wielokrotnie medytując nad siedmioma instrukcjami przyczynowo-skutkowymi i wyrównywanie siebie i innych jak opisano powyżej, generujemy trzy aspekty współczucia, które można znaleźć w rozszerzonym medytacja o czterech niezmierzonych:

Jakże cudownie byłoby, gdyby wszystkie czujące istoty były wolne od duḥkha i jego przyczyn.
Oby uwolnili się od duḥkha i jego przyczyn.
Uwolnię ich od duḥkha i jego przyczyn.

Trzeci wers wyraża wielkie współczucie któremu Candrakīrti oddaje hołd.

Współczucie obserwujące zjawiska

[Hołd dla współczucia dla] migrantów
Postrzegane jako ulotne i pozbawione wrodzonej egzystencji
Jak księżyc w falującej wodzie.

Wiersz ten mówi o drugiej i trzeciej formie współczucia: współczuciu obserwującym zjawiska i współczucie obserwujące niepojęte. Czytając te wersy jako „Oddaję hołd współczuciu, które widoki istoty podlegające chwilowemu rozpadowi, tak zmienne jak odbicie księżyca w wodzie poruszanej przez wiatr” jest hołdem dla współczucia obserwującego zjawiska. Czytanie wierszy jako „Hołd dla współczucia, które widoki istoty, które choć wydają się istnieć z natury, są jak odbicie księżyca w wodzie, pozbawione z natury istnienia” jest hołdem złożonym współczuciu tego, czego nie da się pojąć.

Obserwacja współczucia zjawiska koncentruje się na istotach czujących, które ze względu na chwilową nietrwałość są pozbawione stałe, jednolite, niezależne jalub jako pozbawione samowystarczalnego, substancjalnie istniejącego „ja”. Zanim to współczucie może powstać w umyśle, musimy najpierw stwierdzić, że istoty czujące są chwilowo nietrwałe, „ulotne… jak księżyc w falującej wodzie”. Falująca woda wskazuje zarówno na grubą nietrwałość śmierci, która powala nas wszystkich, jak i subtelną nietrwałość rozpadania się w każdej chwili. Natura wody polega na zmianie. Podobnie ciała, umysły, środowiska, towarzysze i przyjemności istot czujących — powstają i zanikają w każdej chwili. Istoty czujące mają cechę subtelnej nietrwałości od niepamiętnych czasów, a mądrość, która wcześniej pojęła ich chwilową nietrwałość, towarzyszy temu wielkie współczucie.

Ślepi na tę przemijającą naturę, trzymamy się pojęcia, że ​​my i wszystko wokół nas jest niezawodne, przewidywalne i niezmienne. Kiedy ukochana osoba zostaje zraniona lub sprawy nie układają się tak, jak sobie życzymy, my, istoty czujące, cierpimy. Uważając, że to, co nietrwałe, jest trwałe, odmawiamy zaakceptowania rzeczywistości sytuacji, która nie zgadza się z naszymi oczekiwaniami. Obserwując, że istoty czujące cierpią, uważając to, co nietrwałe, za trwałe, bodhisattwowie doświadczają współczucia dla nich.

Zdając sobie sprawę, że istoty czujące są chwilowo nietrwałe, implicite wiemy, że nie są trwałym, jednolitym i niezależnym ja lub duszą, jak twierdzą niebuddyści. Ponieważ jaźń nie jest niezależna, musi być zależna, w tym przypadku zależna od ciało i umysł. Ponieważ jaźń nie jest oddzielona od agregatów fizycznych i mentalnych, nie jest samowystarczalna i substancjalnie istniejąca.

Fakt, że istoty świadome zmieniają się z chwili na chwilę, uświadamia nam, że nie ma trwałego bezpieczeństwa w samsarah. Obserwowanie, że istoty czujące postrzegają rzeczy nietrwałe jako trwałe i świadomość, że cierpią z tego powodu intensywnie, pobudza współczucie w naszych sercach. Niemniej jednak ich nietrwałość oznacza, że ​​mogą się zmieniać i rozwijać swoje dobre cechy. Widzenie potencjału istot czujących do wolności zwiększa nasze współczucie dla nich.

Współczucie obserwujące niepojęte

„Współczucie obserwujące niepojęte” odnosi się do współczucia, które obserwuje istoty czujące, które są kwalifikowane przez brak prawdziwego istnienia. Prawdziwie istniejące istoty czujące nie mogą być pojmowane, ponieważ prawdziwe istnienie nie istnieje. To współczucie pojawia się po tym, jak praktykujący medytować o pustce, gdy umysł rozumiejący pustkę istot czujących informuje współczucie, pragnąc chronić je przed wszelkim cierpieniem samsarycznym. To współczucie widoki istoty świadome, które zostały określone przez pustkę prawdziwego istnienia i jak odbicie księżyca w wodzie. Ta analogia podkreśla iluzoryczną naturę istot świadomych: tak jak księżyc odbity w wodzie fałszywie wydaje się być prawdziwym księżycem, istoty świadome fałszywie wydają się być prawdziwie istniejące — wydają się być samoistnymi, chociaż w rzeczywistości są odbiciami swoich wcześniej stworzonych karmy. Jesteśmy ciągle zdezorientowani i zdenerwowani, gdy ludzie i rzeczy będące jedynie iluzją nie spełniają naszych oczekiwań lub nie odpowiadają naszym przekonaniom.

W tej analogii woda odpowiada oceanowi poglądu tożsamości osobistej, która ujmuje ja i moje jako prawdziwie istniejące. Ten ocean jest zasilany przez potężną rzekę ignorancji, ujmującą pięć agregatów, aby prawdziwie istnieć. Podczas gdy istoty czujące walczą o utrzymanie się na powierzchni, potężne wiatry zniekształconych koncepcji wzburzają wodę, w której istoty czujące pojawiają się jako odbicia ich cnotliwych i niecnotliwych karmyBrakuje im prawdziwego istnienia, ale nieświadomi tego faktu nadal pojmują siebie i wszystko inne. zjawiska jako prawdziwie istniejące i generują cierpienia, które je wiążą samsarahWidząc istoty czujące jako wykwalifikowane dzięki temu, że są pozbawione prawdziwej egzystencji i wiedząc, że cierpią z powodu postrzegania siebie i wszystkiego wokół nich jako prawdziwie istniejących bytów, bodhisattwowie wzbudzają silne współczucie, pragnąc, aby istoty czujące były wolne od ignorancji, cierpień, zanieczyszczeń karmyi duḥkha, którą to powoduje.

Chociaż w wodzie spokojnego stawu nie ma księżyca, odbicie jest zależnym powstawaniem, produktem wody, księżyca i światła, które łączą się w pewnym układzie. Tak jak nie ma prawdziwie istniejącej osoby ani w ciało lub umysł, w zbiorze tych dwóch, lub oddzielnie od nich, osoba nadal istnieje. Ja jest zależnie powstającym produktem, który istnieje poprzez bycie jedynie pomyślanym i wyznaczonym w zależności od zbioru agregatów. Te dwie jakości — bycie pustym i powstającym zależnie — są zgodne i wzajemnie się wzmacniają.

Pojmowanie prawdziwego istnienia — korzenia samsarycznej duḥkha — nie leży w naturze ani w umyśle. Nie jest ono z góry określone ani nieuniknione; istnieje tylko dlatego, że istnieje jego przyczyna źródłowa — samouchwytna ignorancja. Zatem cierpienie istot czujących jest niepotrzebne. Patrzenie na istoty czujące w ten sposób wzbudza intensywne współczucie, które dąży do wyzwolenia ich z niepotrzebnego nieszczęścia i jego przyczyn. Wzmacnia to determinację bodhisattwów do generowania bodhiczitta i osiągnąć stan Buddy, aby móc w pełni prowadzić czujące istoty do przebudzenia.

Współczucie i pustka są pielęgnowane oddzielnie, ponieważ wymagają różnych rodzajów medytacja. Pierwsze z nich polega na przekształceniu umysłu w istotę współczucia, drugie zaś na uświadomieniu sobie pustki, obiektu, którego wcześniej nie znaliśmy. Współczucie nie pojawia się automatycznie w naszych umysłach, gdy zdamy sobie sprawę, że nie ma wrodzonego ja, do którego można się przywiązać. Musimy kontemplować duḥkha istot czujących, a także ich dobroć i postrzegać je jako ujmujące, stosując jedną z metod generowania bodhiczitta. Niemniej jednak zrozumienie pustki pogłębia nasze współczucie i odwrotnie.

Zastosowanie tych idei w kontekście świeckim

Niektóre świeckie programy szkoleniowe w zakresie współczucia mogą być oparte na Nauki buddyjskie, ale nie próbują nawracać ludzi na religię buddyjską, a nauczyciele świeckiego współczucia niekoniecznie są nauczycielami buddyzmu. Te rozróżnienia są ważne z kilku powodów. Większość krajów jest wielokulturowa i wieloreligijna, a współczucie jest uniwersalną wartością ludzką, cenioną przez wszystkie religie i kultury. Powiązanie kultywowania współczucia z jedną religią uniemożliwiłoby wielu osobom uczestnictwo w kursach szkoleniowych w zakresie współczucia. Podobnie osoby zainteresowane naukami buddyjskimi mogą być zdezorientowane, myśląc, że świeckie wyjaśnienie współczucia jest takie samo jak niezwykłe współczucie Buddów i bodhisattwów. Zostało to omówione w różnych źródłach (Jinpa 2006; Kolts & Chodron 2015).

Podczas prowadzenia świeckiego kursu na temat współczucia wyjaśnij, że kurs jest przeznaczony dla każdego, kto chce zwiększyć swoje współczucie i altruizm. Te cechy są podkreślane przez wszystkie wiary, jak również przez świecką etykę. Źródło tych idei i praktyk leży w Buddanauki.

Najlepszym sposobem nauczania współczucia jest jego modelowanie. Aby nauczyć innych, jak pielęgnować współczucie, zwiększyć własną samoświadomość i praktykować metody pielęgnowania współczucia. Rodzaj człowieka, jakim jesteś i sposób, w jaki traktujesz innych, uczy uczniów w sposób, którego nie potrafią wyrazić słowami. Miej współczucie dla uczniów i interesuj się ich życiem.

W kontekście świeckim wszelkie wzmianki o odrodzeniu i karmy można pominąć, a istotę każdego tematu można wyjaśnić w kontekście tego życia.

Na początku nauczania i medytacja sesji, poproś ludzi, aby przez kilka minut obserwowali swój oddech, aby uspokoić umysły. Następnie poprowadź ludzi w kultywowaniu dobrej motywacji do odbycia sesji: na przykład zacznij od powiedzenia, że ​​chcemy nauczyć się metod kultywowania współczucia, abyśmy mogli stać się milszymi i bardziej współczującymi ludźmi i wnieść pozytywny wkład w dobrostan każdego, kogo spotykamy, a także w społeczeństwo i świat w ogóle.

W przypadku każdego punktu, który wyjaśniasz, podaj przykłady z życia wzięte. Opowiedz historię ze swojego życia lub taką, którą usłyszałeś od innych, która ilustruje współczucie. W medytacja sesje, instruuj ludzi, aby kontemplowali znaczenie nauk i czynili przykłady z własnego życia. Ponieważ kultywowanie współczucia nie jest dążeniem intelektualnym, powinni oni stosować nauki w swoich relacjach i kontaktach z innymi. Zachęcaj ich, aby pozwolili swoim sercom otworzyć się na współczucie dla innych. Kiedy będziesz instruować innych, pojawią się wyzwania. Kiedy to zrobią, zadawaj pytania i szukaj rady u tych, którzy cię uczyli, i dziel się doświadczeniami z innymi, którzy uczą współczucia i umiejętne środki. Nauczysz się więcej, niż uczysz.

Niech [wszystkie istoty] będą ozdobione miłością, współczuciem,
Radość, [umiejętność] zachowania równowagi w obliczu trudności,
Hojność, etyczne postępowanie, hart,
Radosny wysiłek, medytacyjna stabilność i mądrość.

Dopóki trwa przestrzeń,
I tak długo, jak czujące istoty pozostają,
Do tego czasu mogę też trwać
Aby rozwiać nędzę świata.

Referencje

Zakończenie. (2016). Kurs Bodhisattwa Droga do niezrównanego oświecenia: Pełne tłumaczenie Bodhisattvabhumi. Lew Śnieżny.
Bodhi, B. (tłum.). (2000) Powiązane dyskursy Budda (Saṃyutta Nikaya). Publikacje Mądrości.
Buddhaghosa, B. (1991). Ścieżka Oczyszczenie (Wisuddhimaga). Wydawnictwo BPS Pariyatti.
Chodron, T. (2019). Prowadzone medytacje buddyjskie: podstawowe praktyki na poszczególnych etapach ścieżki. Publikacje Szambali.
Chodron, T. (2001). Współpraca z złość. Publikacje Śnieżnego Lwa.
Dalajlama. (1997). Healing złość:Siła cierpliwości z buddyjskiej perspektywy. Publikacje Śnieżnego Lwa.
Dalajlama & Chodron, T. (2018). Podstawy praktyki buddyjskiej. Publikacje Mądrości.
Dalajlama & Chodron, T. (2020). Na cześć wielkie współczucie. Publikacje Mądrości.
Dalajlama & Kamalashila (2019). Etapy medytacja:Klasyczny tekst buddyjski o ćwiczeniu umysłu. Publikacje Szambali.
Gunaratana, BH (2017). Miłująca życzliwość w prostym języku angielskim: praktykowanie metta. Publikacje Mądrości.
Gyaltsen, LC (2014). Lama Chopa. Opactwo Sravasti.
Gjaco, L. (1994). Cztery szlachetne prawdy. Publikacje Snow Lion. Jinpa, T. (2006).
Jinpa, T. (2014). Trening umysłu:Wspaniała kolekcja. Publikacje Mądrości.
Kolts, R. i Chodron, T. (2015). Życie pełne otwartości: Transformacyjne metody współczującego życia od psychologa klinicznego i mniszki buddyjskiej. Publikacje Szambali.
Salzberg, S. (2020). Miłująca dobroć: rewolucyjna sztuka szczęścia. Publikacje Szambali.
Salzberg, S. (1999). Serce szerokie jak świat: Historie na ścieżce życzliwości. Publikacje Szambali.
Śantideva (1999). Przewodnik po bodhisattwasposób życia (Bodhicaryāvatāra). Biblioteka dzieł i archiwów tybetańskich.
Tegchok, GJ (2017). Etyka praktyczna i głęboka pustka. Publikacje Mądrości.
Tegchok, GJ (2005). Przekształcanie przeciwności w radość i odwagę. Publikacje Śnieżnego Lwa.

Czcigodny Thubten Chodron

Czcigodny Chodron kładzie nacisk na praktyczne zastosowanie nauk Buddy w naszym codziennym życiu i jest szczególnie uzdolniony w wyjaśnianiu ich w sposób łatwo zrozumiały i praktykowany przez ludzi Zachodu. Jest dobrze znana ze swoich ciepłych, pełnych humoru i klarownych nauk. Została wyświęcona na mniszkę buddyjską w 1977 roku przez Kyabje Ling Rinpocze w Dharamsali w Indiach, aw 1986 otrzymała święcenia bhikszuni (pełne) na Tajwanie. Przeczytaj jej pełną biografię.

Więcej na ten temat