Naturą wszystkich zjawisk jest pustka

04 Komentarz na temat Przebudzonego Umysłu

Tłumaczone przez Geshe Kelsanga Wangmo, Yangten Rinpoche wyjaśnia Komentarz na temat przebudzonego umysłu.

Jeśli pomyślimy o różnych rozumowaniach, które ustanawiają przeszłe i przyszłe życia, to zdamy sobie sprawę, że istniejąc od nieskończonych wcieleń, będziemy nadal odradzać się w samsarze. Oczywiście, istnieją istoty, które pamiętają swoje poprzednie życia. Dlatego w pismach można znaleźć tak wiele różnych rozumowań. Możemy o nich myśleć, a także w społeczeństwie możemy spotkać ludzi, którzy pamiętają swoje poprzednie życia. Kiedy myślimy o koncepcji przeszłych i przyszłych żyć, co to właściwie oznacza? Powinniśmy naprawdę zrozumieć, co to znaczy. Ta świadomość pochodzi z poprzedniego życia i odrodziła się w tym życiu i tak dalej. I możemy to naprawdę dobrze zrozumieć, jeśli o tym pomyślimy. Biorąc to pod uwagę, istniejemy od nieskończonego czasu i będziemy nadal się odradzać. To jest jeden aspekt. A potem, co jest korzeniem naszej samsarycznej egzystencji? To ignorancja. 

Wszystkie te problemy, które mamy, wszystkie nasze cierpienia, pochodzą z naszego własnego umysłu. Pochodzą z naszego ignoranckiego umysłu. Tak to jest wyjaśnione. Z punktu widzenia tylko tego życia, istnieje przyjemność, która pochodzi z ciało, a przyjemność pochodzi z umysłu. Jest cierpienie fizyczne i szczęście, a także cierpienie psychiczne i szczęście. Tak więc, gdy mówimy o uczuciach psychicznych, przyjemnych lub nieprzyjemnych, wszystkie pochodzą z umysłu. A gdy jesteśmy nieszczęśliwi, na przykład, nasze nieszczęście ma związek z naszym błędnym sposobem myślenia, naszą błędną refleksją na temat rzeczy. Wszystkie nasze myśli mają swoją przyczynę w przywiązanie

Przywiązanie jest źródłem naszego nieszczęścia

Załącznik jest jednym z głównych korzeni cierpienia. I jeśli się nad tym zastanowimy, zdamy sobie sprawę, że wszystkie nasze problemy naprawdę wynikają z przywiązanieSkąd biorą się nasze problemy? Cóż, po pierwsze, mamy to ciało. Ponieważ odrodziliśmy się w tym ciało wtedy istnieje potencjał cierpienia. Więc jaka jest podstawowa przyczyna podjęcia tego ciało? To jest ignorancja; to jest przywiązanie. To właśnie te cierpienia dają początek temu istnieniu. Ale jeśli wyeliminujemy korzeń ignorancji, wszystkie inne cierpienia i cierpienia zostaną wyeliminowane. 

I nie tylko to. Wszystko nietrwałe zjawiska wynikają z przyczyny. Taka jest natura rzeczy nietrwałych. Do czegokolwiek się przywiązujemy, możemy to osiągnąć, możemy to uzyskać tylko w związku z przyczynami i Warunkilub w zależności od przyczyn i Warunki. Musimy zatem zrozumieć, że istnieje przyczyna naszych cierpień. Jaka jest przyczyna naszych cierpień? To ignorancja. Ignorancja to błędny umysł; to błędny umysł. Ponieważ jest to błędny umysł, można go przekształcić. Można go wyeliminować. I nie możemy polegać na tym umyśle, ponieważ jest błędnym umysłem. Ale błędny umysł można przekształcić w umysł niebłędny. Dotyczy to każdego rodzaju błędnego umysłu. Tak więc można go zmienić. Można go przekształcić. Można go przezwyciężyć. Taka jest po prostu natura rzeczy; taka jest po prostu natura tego umysłu. 

Spłacanie dobroci czujących istot

Dlatego istnieje wyzwolenie od cierpień. Wyzwolenie jest czymś niesamowitym, ale jest coś jeszcze większego niż wyzwolenie, a mianowicie praca dla dobra wszystkich czujących istot. Podczas gdy krążymy w cyklicznej egzystencji, jesteśmy zależni od innych czujących istot. To również zostanie wyjaśnione w tym tekście później. Nawet gdy praktykujemy Dharmę, gdy praktykujemy ścieżkę, jesteśmy zależni od czujących istot. Nawet gdy osiągamy stan Buddy, jesteśmy zależni od czujących istot. To nie jest tak, że gdy raz staniesz się Budda, nie jesteś zależny od innych istot świadomych. BuddaOświecone działania są w całości zależne od innych istot czujących. Wszystkie działania Budda zależą od istot świadomych. Tak więc zawsze musimy polegać na istotach świadomych.

Nawet z punktu widzenia tego życia, od momentu narodzin musieliśmy polegać na naszych rodzicach. I oczywiście nasi rodzice zależeli od innych istot, więc my również byliśmy zależni od tych istot. Potem poszliśmy do szkoły i było tak wiele innych osób, które nam pomagały, gdy byliśmy w szkole. Musieliśmy polegać na nauczycielach i innych uczniach, na przykład. Potrzebowaliśmy budynku szkolnego, do którego moglibyśmy pójść, a potem musieli być ludzie, którzy pracowali w tej szkole. A potem, gdy ukończyliśmy szkołę, musieliśmy znaleźć pracę. Potrzebowaliśmy pracodawców i współpracowników. Jesteśmy zależni od innych ludzi, gdy pracujemy. A potem, gdy stajemy się starsi, potrzebujemy jeszcze większego wsparcia od innych. Potrzebujemy szpitali i tak dalej. Więc całe nasze szczęście pochodzi od innych istot świadomych. 

Ma sens, że jeśli nasze szczęście pochodzi od innych istot czujących, powinniśmy się nimi opiekować. Dlatego ważne jest, aby pracować dla dobra wszystkich istot czujących. Naszym celem powinno być pomaganie istotom czującym w znalezieniu trwałego szczęścia, pomaganie istotom czującym w przezwyciężaniu cierpienia, a to jest stan Buddy. Więc chcemy pomóc istotom czującym osiągnąć ten stan, dać im w ten sposób stan Buddy. Nie ma większej korzyści, jaką możemy zaoferować istotom czującym. To jest ostateczna korzyść, jaką możemy dać istotom czującym. Nie ma większej korzyści, jaką możemy zaoferować istotom czującym. 

Oczywiście, są inne sposoby, w jakie możemy pomóc innym: możemy dać im pieniądze lub dom itd., ale to tylko tymczasowe. Jeśli damy im dom, dom będzie powoli niszczał. Dom będzie powoli się starzeć i nie pomoże im na dłuższą metę. I tak czy inaczej, nie wiemy, czy dana osoba naprawdę znajdzie szczęście, dając im dom. Najlepszym stanem, jaki możemy im dać, jest stan Buddy. Najlepszą korzyścią, jaką możemy im dać, jest pomoc w osiągnięciu oświecenia. Więc aby to zrobić, najpierw sami musimy osiągnąć oświecenie. Dlatego powinniśmy mieć dążenie, pragnienie, aby stać się oświeconym dla dobra wszystkich czujących istot. To w rzeczywistości konsekwencja prawdziwego zastanowienia się nad tym. Ma sens, że powinniśmy pracować nad oświeceniem. Jeśli po prostu zrozumiemy, że przyczyną wszystkich naszych problemów jest zły umysł, wtedy zrozumiemy, że ignorancja może zostać usunięta.

A gdy ignorancja zostanie usunięta, wszystkie inne udręki również zostaną usunięte i nie będzie już żadnego cierpienia. Taka jest natura rzeczy. Taka jest natura ignorancji i tak dalej, że można ją wyeliminować. I mamy potencjał, aby wyeliminować ignorancję. Mamy również nasiona wielkiej miłości i współczucia. Miłość i współczucie mogą wzrosnąć o wiele bardziej. I taka jest natura naszego umysłu. Dlatego ważne jest, aby dać Buddyzm innym czującym istotom. I w oparciu o to pragnienie, aby ofiarować go innym, powinniśmy sami wygenerować pragnienie, aby stać się oświeconym. Jeśli sami nie osiągniemy Buddyzmu, nie będziemy w stanie dać go innym. Więc to powinno być naszą motywacją tutaj: wygenerować dążenie aby stać się oświeconym dla dobra wszystkich czujących istot. I istnieją różne metody osiągnięcia oświecenia, więc musimy o tym wiedzieć. A aby poznać różne metody, studiujemy komentarz budzącego się umysłu. To powinno być twoją motywacją do kontynuowania studiowania tego tekstu.

Zjawiska są jedynie etykietowane

Ostatnio dotarliśmy do wersetu 43. Tak więc kontynuując, werset 44 mówi:

„Byt” jest konceptualizacją;
Brak konceptualizacji jest pustką;
Tam, gdzie następuje konceptualizacja,
Jak może istnieć pustka?

Tutaj mówimy o bycie jako wrodzonym istnieniu. To jest komputer; to jest filiżanka. To jest naczynie do picia herbaty. To tak, jakby postrzegać to jako istniejące poprzez jego własny charakter. Więc cokolwiek rozpoznajemy z perspektywy naszego umysłu, to istnieje. Tak naprawdę jest to po prostu wytworzone przez umysł. Jest to nałożone przez umysł. Na przykład, istnieją różne sposoby, w jakie nakładamy rzeczy. Kiedy mówimy „ja”, tak naprawdę ja jest zależne od pięciu agregatów. Ale czasami wydaje się, że ja jest ciało. Czasami wydaje się, że „ja” jest umysłem. Czasami wydaje się, że „ja” jest uczuciami. My po prostu etykietujemy „ja”. Czasami etykietujemy je na podstawie ciało, czasami na podstawie umysłu, czasami na podstawie uczuć. Tak więc w rzeczywistości, jaźń jest jedynie etykietowana. 

Mówimy: „Ta osoba jest naprawdę silna” lub „Ta osoba jest naprawdę szczupła” lub „Ta osoba jest naprawdę duża”. Etykietujemy tę osobę na podstawie jej ciało. Albo możemy powiedzieć: „Ta osoba jest naprawdę szczęśliwa; to jest szczęśliwa osoba”. Etykietujemy ich na podstawie ich uczuć. Podobnie, jeśli jest to osoba, która ma wiele problemów, to na podstawie uczucia cierpienia, etykietujemy, że jest to nieszczęśliwa osoba, która ma wiele problemów. I etykietujemy innych jako ekspertów, jako dobrze wykształconych; etykietujemy niektórych ludzi jako mających dobre serca. Wszystkie te etykiety, te określenia, zależą od pewnych czynników mentalnych. Tak więc zależą od czynników mentalnych czynnika kompozycyjnego. Na przykład mądrość lub inteligencja jest jednym z 55 czynników mentalnych. Jest częścią agregatu czynnika kompozycyjnego. Dlatego na podstawie czynnika kompozycyjnego etykietujemy kogoś jako inteligentnego i tak dalej. 

Może wygląd zewnętrzny danej osoby jest bardzo przyjemny, ale co z jej umysłem? Zewnętrznie może wyglądać naprawdę ładnie, ale rozróżniamy to, co zewnętrzne, od tego, co wewnętrzne. A najważniejszy jest umysł. Aby ustalić, kim naprawdę jest ta osoba, sprawdzamy umysł. Więc może wygląda przystojnie, może jest piękna z zewnątrz, ale tak naprawdę nie jest dobrą osobą, ponieważ jej umysł jest podły. Nie ma dobrego umysłu. Tak zazwyczaj ją etykietujemy.

Podobnie, pomyśl o kimś, kto potrafi śpiewać naprawdę dobrze, jak mistrz śpiewu. To zależy od jego głosu. A kiedy mówimy „To jest tancerz” o kimś innym, to zależy od ciało, na ich ruchach. Cokolwiek etykietujemy kogoś — na przykład uczonego lub eksperta — jaka jest podstawa etykietowania, oznaczania tego? Jaka jest podstawa przypisywania lub oznaczania tej etykiety? Wydaje się, że jest coś solidnego, coś konkretnego, to jest ten tancerz lub ten ekspert i tak dalej. Ale tak naprawdę to tylko pozory. To jest po prostu tworzone przez umysł. 

Tak więc, gdy w tym wersecie jest powiedziane, że „Byt jest konceptualizacją; brak konceptualizacji jest pustką”, oznacza to, że musimy uwolnić się od tych błędnych konceptualizacji, a to jest pustka. W tym przypadku konceptualizacja nie oznacza po prostu przywiązanie i złość i tak dalej. To nie to, co to oznacza w tym kontekście. Nie oznacza to po prostu błędnego rodzaju postrzegania, ale odnosi się konkretnie do trzymania się prawdziwego istnienia, postrzegania zjawiska istnieć z natury poprzez swój własny charakter, poprzez istnienie samo w sobie, jakby zdolne do podtrzymywania siebie. To właśnie ten rodzaj konceptualizacji jest tutaj zamierzony. 

Pustka jest brakiem tej fabrykacji. Gdzie zachodzi konceptualizacja, jak może być pustka? Nakładamy rzeczy na siebie. Kiedy mówimy: „Nie istnieję z natury”, odczuwamy, że moje agregaty istnieją z natury. Na przykład mogę dotknąć moich ciało; Widzę moje ciało. Więc jest takie poczucie, że moje ciało istnieje naprawdę, istnieje wrodzony. Tak to wygląda w moim umyśle. Kiedy mówię: „Nie ma jaźni; nie istnieję wrodzony, ale mam formę ciało; Mam agregat formularza”, więc nie jestem w stanie naprawdę zrozumieć jego ostatecznej natury, ostateczna natura of zjawiska. Kiedy zrozumiem pustkę, wszystkie te błędne konceptualizacje muszą zniknąć. Dochodzę do wniosku, że „nie mogę znaleźć siebie; nie mogę znaleźć ciało„Jeśli mam przeczucie, że ciało można znaleźć po ostatecznej analizie, to nie będę w stanie naprawdę zrozumieć pustki. 

Czy obiekty, które się nam ukazują, istnieją same w sobie, czy nie? Buddana przykład: osiągnął oświecenie; jest naszym nauczycielem, naszym przewodnikiem. To on pokazuje nam ścieżkę, więc jest bardzo cenny itd. Jest takie poczucie, że Budda istnieje w sposób inherentny. Wydaje się naszemu umysłowi, że Budda były z natury, obiektywnie istniejące. Ale to jest złe, ponieważ kiedy mamy to poczucie, nie zrozumieliśmy w pełni pustki. Dlatego, kiedy chodzi o pustkę, musimy zrozumieć jej prawdziwe znaczenie. Ten werset mówi, że brak konceptualizacji jest pustką. Więc, bez względu na to, jakie zjawisko istnieje, powinniśmy zrozumieć, że ono również nie istnieje z natury. Zjawiska nie można znaleźć w ostatecznej analizie. Nie można ich znaleźć; nie mogą istnieć w sposób inherentny. Nie istnieją w sposób inherentny; nie istnieją same w sobie. Musimy mieć to poczucie w odniesieniu do wszystkich zjawiska. Gdy już będziemy w stanie to zrobić, wtedy naprawdę zrozumiemy pustkę. Naprawdę możemy pojąć pustkę. To jest prawdziwa miara pustki: zrozumienie, że to prawda dla wszystkich zjawiska. Jak zatem może istnieć pustka, jeśli nie nastąpi konceptualizacja? 

Istnieje wiele wyjaśnień, jeśli chodzi o pustkę. Więc kiedy to przechodzimy, musimy tutaj wiele wyjaśnić. I wielu z was prawdopodobnie zna pustkę. Więc tutaj, jaki jest przedmiot negacji? Przedmiotem negacji jest to, że nie ma istnienia z boku obiektu. I to nieistnienie, to jest pogląd na pustkę. To jest ostateczny pogląd — że zjawiska nie istnieją z ich własnej strony. Nie mówimy, że wszystko nie istnieje. Nie mówimy, że wszystkie zjawiska są przedmiotem negacji. To by znaczyło, że ja nie istnieję, że nie ma żadnego obrońcy, że ty nie istniejesz, że nie ma żadnej drogi do medytować że nie ma bodhiczitty, że nie ma Budda, że nie ma stanu Buddy. Gdybyśmy mieli powiedzieć wszystko zjawiska są przedmiotem negacji, to co wtedy zrobimy? medytować dalej? Nie ma nic do ćwiczenia; nie ma nic do ćwiczenia. Dlatego musimy myśleć o tym w bardzo głęboki sposób.

Następnie werset 45 mówi:

Umysł w kategoriach postrzeganego i postrzegającego,
Tego Tathagatowie nigdy nie widzieli;
Gdzie jest postrzegane i postrzegający,
Oświecenie nie istnieje.

Kiedy mówi „postrzegany i postrzegający”, być może można to zinterpretować z punktu widzenia szkoły Cittamatra: w odniesieniu do tej samej rzeczy, coś jest postrzegającym i postrzeganym. Jak na przykład samopoznający; można to zinterpretować w ten sposób. Jeśli coś postrzega siebie, to musi istnieć prawdziwie. Albo możemy powiedzieć, że postrzegający jest błędnym umysłem postrzegającym zjawiska istnieć w sposób inherentny. Postrzega to, co jest używane, aby istnieć w sposób inherentny, aby istnieć poprzez swój własny charakter i tak dalej. Tak więc ten werset mówi, że postrzeganie czegoś jako w sposób inherentnie istniejącego — uchwycenie prawdziwego istnienia — jest czymś, czego Tathagatowie nigdy nie widzieli. Tathagatowie są wolni od tego rodzaju błędnego postrzegania, ponieważ nie jest to zgodne z rzeczywistością. To jest rodzaj tymczasowych przesłonięć, których Budda wyeliminowano. Te przeszkody zostały wyeliminowane. 

Kiedy mówi, „Gdzie jest postrzegane i postrzegający, nie ma oświecenia” oznacza to, że kiedykolwiek jest błędne postrzeganie, czy umysł jest błędny, czy obiekt jest błędny, nie ma oświecenia. Oświecenie oznacza stan, w którym wszystko jest oczyszczone. Więc czym właściwie jest pustka? Czym jest ta pustka? Jakie jest rzeczywiste znaczenie, kiedy mówimy pustka? Musimy zanurzyć nasz umysł w tej pustce, jakby była wodą. Zanurzamy się w wodzie pustki.

Nieznalezienie kontra nieistnienie

Verse 46:

Pozbawiony cech i pochodzenia,
Pozbawiony realnej rzeczywistości i wykraczający poza mowę,
Przestrzeń, przebudzenie umysłu i oświecenie
Posiadać cechy niedualności.

Kiedy mówimy o różnych obiektach, na przykład o długopisie lub innych obiektach, żaden z nich nie istnieje z natury. Nie istnieją z własnej strony. Nie ma niczego konkretnego, co można by naprawdę wskazać jako jego istotę. Kiedy mówi: „Pozbawiony realności i wykraczający poza mowę”, co to naprawdę oznacza? Nic nie może być rozpoznane z boku obiektu — prawdopodobnie to oznacza. Nie istnieje sam w sobie. Pustki nie można wyrazić w sposób, w jaki faktycznie istnieje. To tak, jakby wykraczała poza mowę. Kiedy próbujemy wyjaśnić pustkę na podstawie naszego zrozumienia umysłu konceptualnego, możemy o niej mówić, ale nie będzie to to samo doświadczenie. Niemożliwe jest, aby mowa dokładnie wyrażała, czym jest pustka. Możemy mieć ogólne pojęcie o tym, czym jest pustka i na tej podstawie o niej mówić. Ale niemożliwe jest, abyśmy mogli faktycznie zobaczyć ją tak wyraźnie, jak widzielibyśmy przejrzysty owoc na naszej dłoni. W tym sensie nie możemy zobaczyć jej dokładnie w taki sposób, w jaki istnieje. 

Cokolwiek pustka dla nas znaczy, jest to jak grube poczucie pustki, które mamy, o którym możemy mówić pośrednio. Możemy mówić pośrednio o pustce. Nigdy nie możemy jej naprawdę wyrazić dokładnie tak, jak istnieje. To niemożliwe w mowie. I nie dotyczy to tylko pustki, ale wszystkiego, czego doświadczyliśmy bezpośrednio. Na przykład, jeśli zjemy słodki przedmiot, taki jak cukierek, jak wyjaśnisz, czym jest słodycz, komuś, kto nigdy jej nie doświadczył? Jeśli chcesz im wyjaśnić, że istnieje coś słodkiego, co im powiesz? Bardzo trudno jest opisać własnymi słowami, czym jest słodycz, więc ostatecznie wszystko, co możemy powiedzieć, to: „Zjedz to, a wtedy będziesz wiedział, o czym mówię”. 

Z pustką jest jeszcze trudniej. Jeśli chodzi o pustkę, bardzo trudno jest ją ubrać w słowa i naprawdę wyjaśnić. W Sutra Serca mówią, że nie można tego wyrazić; to wykracza poza myśl. Aby naprawdę zrozumieć, kiedy mówimy o pustce, możemy powiedzieć, że ona po prostu się pojawia. Na przykład, w przypadku osoby, ona po prostu się pojawia. Od czubka głowy aż do podeszew stóp, nie ma nic z tej strony skupisk. Wydaje się, że jest coś naprawdę z tej strony skupisk. Wydaje się, że jest tam coś — coś istniejącego poprzez swój własny charakter, coś, co jest samowystarczalne. Wydaje się, że gdzieś w tym ciało istnieje to ja, ale tak naprawdę nie można go znaleźć. Więc to nieistnienie jest bezinteresownością, ale czy to ja jest całkowicie nieistniejące? 

Naprawdę, powinniśmy powiedzieć, że nie ma jaźni. Nie ma nic, na co można by wskazać, więc musimy powiedzieć, że jej nie ma. Ale jest różnica między analizowaniem i nieznalezieniem jej, a jej nieobecnością. Jest różnica między niemożnością znalezienia jej, a jej nieobecnością. Analizowaliśmy ją i nie mogliśmy jej znaleźć, ale jest różnica między stwierdzeniem, że nie znalazłem jej za pomocą ostatecznej analizy, a stwierdzeniem, że jej nie ma. Jest różnica. Jeśli zastosujemy ostateczną analizę, nie możemy jej znaleźć, ale nie znajdujemy jej nieistnienia. Jest różnica między nieznalezieniem jej a znalezieniem jej nieistnienia.

Przykłady współzależnego istnienia

Na przykład nasza świadomość oka nie może postrzegać dźwięku, a nasza świadomość ucha nie może słyszeć kolorów i kształtów. Ale czy nasza świadomość oka postrzega nieistnienie dźwięku? Nie, tak nie jest. Gdyby świadomość oka zdała sobie sprawę z nieistnienia dźwięku, dźwięk by nie istniał. Tutaj nie mówimy, że znajdujemy nieistnienie czegoś. Po prostu nie znajdujemy zjawiska. I nie dotyczy to tylko oka; dotyczy to wszystkiego zjawiska. Żaden z zjawiska widzimy, że można znaleźć. Aby podać przykład komputera, kiedy angażujemy się w ostateczną analizę i szukamy go wśród jego podstaw imputacji, czym jest komputer? Co sprawia, że ​​jest komputerem? Jeśli ma pewne cechy, to jest komputerem. Obecnie istnieje tak wiele różnych komputerów, że nie możemy powiedzieć, że musi mieć określony kształt lub że musi mieć klawiaturę. Nie możemy nawet powiedzieć, że jest czymś, z czym możemy korzystać z Internetu, ponieważ wtedy nawet nasz telefon staje się komputerem. Ale kiedy mówimy „komputer”, co to oznacza? Wydaje się, że komputer ma mózg. Brzmi to tak, jakby w środku znajdował się mechaniczny mózg. Więc czym jest komputer? Czy to ten mózg w środku? To samo w sobie nie pełni funkcji komputera; potrzebujesz czegoś więcej. Musimy być w stanie pisać dokumenty, móc wprowadzać je do komputera, przesyłać rzeczy, pobierać rzeczy. Tylko ten wewnętrzny aspekt, ten wewnętrzny mózg, nie jest wystarczający.

I są różne poziomy tego. Kiedy po raz pierwszy został stworzony, na przykład, ile technicznych rzeczy trzeba dodać, gdy składa się komputer? Kiedy staje się komputerem? Co dokładnie jest potrzebne? Krótko mówiąc, co dokładnie sprawia, że ​​komputer jest komputerem? Kiedy analizujemy, im bardziej szukamy komputera, tym bardziej staje się jasne, że nie można go znaleźć. To znak, który pokazuje, że nie istnieje on naprawdę, ponieważ gdyby istniał naprawdę, w chwili, gdy go szukamy, powinno stać się jasne, czym dokładnie jest komputer. Więc co tak naprawdę oznacza bycie komputerem?

A co z ludzkim mózgiem? Czy to komputer? Czy ludzki mózg to komputer? Wiele funkcji, które wykonuje komputer, wykonuje również ludzki mózg. I oczywiście wiele rzeczy, których komputer nie może zrobić, ludzki mózg może zrobić. Nasz mózg może to zrobić, ponieważ ludzie stworzyli komputer. To nie jest tak, że komputer stworzył ludzi; jest odwrotnie. Oznacza to, że mamy wiele rzeczy, które możemy zrobić, a których komputer nie może zrobić. Dlatego jeśli przeanalizujemy, bardzo trudno jest naprawdę określić, co jest komputerem, a co nie. Weźmy na przykład sytuację w tym świecie: nie możemy naprawdę wiedzieć wszystkiego, ponieważ nie mamy jasnowidzenia. Gdybyśmy mieli jasnowidzenie, gdybyśmy byli w stanie wiedzieć wszystko, to nie potrzebowalibyśmy komputera. Jeśli ktoś wie wszystko, jeśli może zrobić wszystko, jeśli ma supermózg, to nie potrzebowałby komputera. Więc w zależności od tej osoby, to jest naprawdę komputer. 

Przydatne jest podanie wielu przykładów, ponieważ staje się to jaśniejsze. Więc czasami jest wiatr. Kiedy ściany tego budynku zatrzymują wiatr, w rzeczywistości jest to dla nas korzystne. Wiatr nie przechodzi przez ściany. Kiedy zamykamy okna i drzwi, jesteśmy chronieni przed wiatrem. Ponadto, kiedy wszystko zamykamy i zamykamy drzwi i okna, wtedy żaden złodziej nie może przyjść. Ale gdyby był ktoś, kto może przechodzić przez ściany, to nie moglibyśmy powstrzymać tej osoby. Nie byłoby nic, co mogłoby ją powstrzymać. Dlatego jeśli może przechodzić przez ściany, to w odniesieniu do tej osoby, to nie jest to zamek. Zamek w oknie nie staje się zamkiem w odniesieniu do osoby, która może przechodzić przez ściany. Nie są one zatrzymywane przez taką ścianę, więc w odniesieniu do tej osoby, nie mówimy, że to jest zamek.

Rozważmy Wi-Fi: może ono faktycznie przechodzić przez ścianę. Ściana nie jest niczym, co mogłoby ją blokować, więc w odniesieniu do Wi-Fi nie jest blokowana. Bycie blokowanym lub nie, zależy od czegoś innego. Dotyczy to również innych rzeczy. Dotyczy to również komputera: dla osoby, która używa tego obiektu jako komputera, staje się on komputerem. Tak więc w przypadku osoby, która musi korzystać z komputera, jeśli ta osoba wykonuje określoną pracę, to w zależności od tej osoby możemy powiedzieć, że jest to komputer, czyż nie? Jeśli ta osoba nie potrzebuje tego komputera, jeśli nie ma on połączenia z tą osobą, to nie jest to komputer dla tej osoby. W tym sensie wszystko zjawiska zależą od innych rzeczy, w odniesieniu do których są czymś.

Kiedy analizujemy zjawiska nie ma niczego, na co moglibyśmy naprawdę wskazać, mówiąc, że nie istnieje w odniesieniu do czegoś innego. Tutaj w Sravasti Abbey, wiem, że jesteście wszyscy wegetarianami, ale zamierzam użyć przykładu mięsa. Kiedy mówię „mięso”, co właściwie oznacza to, co nazywamy „mięsem”? Czy to wszystko ciało zwierzęcia? Czy każde ciało mięsa zwierzęcego? Nasze ciało jest w rzeczywistości mięsem. Jeśli powiemy, że to mięso, nie mamy z tym problemu. Każdy powie: „Oczywiście”. Ale te owady, które wyglądają jak liść z drzewa, na przykład, albo jak kawałek drewna, czy są mięsem? Te owady, które wyglądają jak małe patyczki: czy są mięsem? 

Kiedy analizujemy, trudno jest określić, co jest mięsem, a co nie. Istnieje tak wiele różnych rodzajów mięsa. Istnieje tak wiele różnych zwierząt. Istnieje tak wiele różnych ryb w oceanie i tak wiele różnych rodzajów zwierząt. Są zwierzęta, które wyglądają jak kwiaty, a niektóre jak śluz i niektóre jak trawa. Istnieje tak wiele różnych rodzajów, więc czy są mięsem, czy nie? A niektóre zwierzęta nie mają krwi, na przykład. Z ich ciało, więc czy to krew czy nie? Czy to rodzaj mięsa zwierzęcego czy nie? I czym w ogóle jest krew? Więc znowu, wszystko zależy od innych rzeczy. Bardzo trudno jest dokładnie określić, czym coś jest, a czym nie jest. Kiedy to analizujemy, tak naprawdę nie znajdujemy niczego z boku obiektu.

Przestrzeń, budzący się umysł i oświecenie posiadają cechy niedwoistośćTutaj przestrzeń jest tym, o czym zwykle myślimy, gdy myślimy „przestrzeń”, a następnie budzący się umysł jest umysłem bodhiczitta w kontinuum bodhisattwa. A następnie oświecenie jest umysłem wynikowym. Tak więc, gdy mówimy o podstawie, ścieżce i rezultacie, nie można znaleźć żadnego z nich. Gdy mówimy „podstawa”, obiekty, które widzimy wokół siebie, są podstawą. Tak więc tutaj używa się przestrzeni jako przykładu, ale wszystko inne wokół nas, wszystkie te obiekty zmysłów, które możemy zobaczyć wokół siebie, są podstawą. Na tej podstawie, my następnie medytować na ścieżce i w zależności od tego osiągamy oświecenie. Żadnego z nich nie można znaleźć. Czy to samsara czy nirwana, żadnego z nich nie można znaleźć. Nie ma różnicy w tym, że te dwa nie są możliwe do znalezienia. Więc tak naprawdę są niedualne. 

Wyjaśnienie niedualności

Tutaj, niedwoistość oznacza, że ​​jeśli chodzi o dobro i zło, to tak naprawdę nie są one oddzielone. Cnota i niecnota są również niedualne. Są niedualne w tym sensie, że nie różnią się naprawdę z punktu widzenia niemożności ich znalezienia. Ale co to tak naprawdę oznacza? Nie mówimy, że negatywne karmy jest pozytywny karmy, więc kiedy mówimy o negatywnej lub szkodliwej ścieżce, nie oznacza to, że jest to korzystna ścieżka. Gdyby szkodliwa ścieżka była korzystną ścieżką, już byśmy się oświecili. A mówiąc negatywną karmy jest również pozytywny karmy nie ma sensu. Nikt tego nie mówi, ale tutaj, z punktu widzenia podstawy, ścieżki i rezultatu, nie ma między nimi żadnej różnicy.

To jest trochę trudne do zrozumienia, ale zdecydowanie bardzo korzystne. Tak więc na przykład z punktu widzenia pustki, samsara i nirwana są niedualne. I rozważ bodhiczitta, pragnienie oświecenia się dla dobra wszystkich istot czujących: gdy mamy takie nastawienie, które postrzega wszystkie istoty czujące na równi, gdy mamy ten konwencjonalny umysł w odniesieniu do ścieżki, którą się praktykuje i wszystkich istot czujących, wtedy wszystko jest równe w tym sensie, że nie ma znaczenia, kim jest ta osoba, czy jest biedna, czy ma wysoki status. Nasz pogląd w odniesieniu do istot czujących jest całkowicie bezstronny. Mamy takie samo nastawienie bez względu na wszystko. Więc ten umysł staje się bardzo szybki. Ma podobne nastawienie, jeśli chodzi o wszystkie istoty czujące — jak pogląd, że wszystkie są równe. Więc nie ma znaczenia, czy ktoś składa nam dużo komplementów, czy nie, lub czy ktoś nas krytykuje. 

Oświecenie jest tym, do czego dążymy, dlatego szanujemy Budda, ale to dlatego, że Budda jest cenny, nie ze względu na przywiązanie i tak dalej. Dla praktyka, Budda jest cenny ze względu na swoje niesamowite cechy, ale nie ze względu na przywiązanie. Buddowie nie są tacy sami jak istoty samsary. Budda osiągnął stan Buddy, więc nie są tym samym. Ale tak naprawdę oba są niezwykle cenne, ponieważ musimy polegać na obu z nich — istocie samsarycznej i Budda. Oboje są dla nas niezwykle mili i oboje są tacy sami, nie chcąc cierpieć i chcąc być szczęśliwi. Jeden z nich ma przywiązanie podczas gdy drugi jest wolny od przywiązanie, ale tylko dlatego, że ktoś jest biedny, nie musimy mieć do niego niechęci. Nawet jeśli popełni błąd, nie ma powodu, aby się na niego złościć. Zamiast tego musimy mu pomóc, aby w końcu mógł stać się Budda. Dlatego jeśli nasz umysł jest bezstronny, to widzimy wszystkie istoty czujące jako równe. Tak więc, z konwencjonalnego punktu widzenia, mówimy, że samsara i nirwana są równe i że wszystkie istoty czujące są równe. 

Oświecenie jest bardzo cenne, ale nie istnieje samo w sobie. Nie można go znaleźć za pomocą ostatecznej analizy. Tak więc, Buddaumysł, Buddaświadomość jest nietrwała. Nie zmienia się w coś innego. Nie ma żadnej grubej nietrwałości — nie jest jak Budda traci swoje cechy. Ale mimo wszystko subtelna nietrwałość dotyczy również Budda. Dlatego też Budda nie istnieje z natury. Istoty czujące nie istnieją z natury. I w tym sensie są sobie równe. Zarówno buddowie, jak i istoty czujące nie mają wrodzonego istnienia. Podobnie nirwana i samsara są sobie równe, ponieważ nie mają wrodzonego istnienia. A nirwana i samsara nie są aż tak odległe od siebie w naszych umysłach. Jeśli nie ma udręk, to jest nirwana; jeśli udręki są, to jest samsara. Tak naprawdę chodzi tylko o posiadanie pewnych przeszkód lub ich brak. Na tej podstawie mówimy o wyzwoleniu lub samsarze.

Wydaje się, że to naprawdę daleko, jak „Samsara jest tam, gdzieś w Azji, a wyzwolenie jest gdzieś na Zachodzie”. Wydaje się, że musisz wsiąść do samolotu, aby dostać się z jednego do drugiego, ale w rzeczywistości tak nie jest. Kiedy przeszkody w naszym umyśle znikną, osiągamy wyzwolenie; osiągamy stan Buddy. A jeśli tam są, to jesteśmy w samsarze. Nie ma znaczenia, gdzie jesteś, czy jesteś w Stanach Zjednoczonych, czy w Chinach — jeśli masz cierpienia, jesteś w samsarze. Tak mówi werset 46. A kiedy mówimy o usuwaniu skażeń, ważne jest, aby zacząć od grubszych cierpień. Nie będziemy w stanie zmniejszyć subtelne przypadłości od razu; to niemożliwe. Więc zaczynamy od tych grubszych.

Przywiązanie nie przynosi nam korzyści

W naszym umyśle mamy silne przywiązanie, więc mamy skażenie przywiązanie. I szczególnie mamy przywiązanie ku sobie. Tego rodzaju przywiązanie wiąże nas z jaźnią. To ma związek z naszym umysłem; ma związek tylko z naszym nastawieniem. To nie jest tak, że coś innego nas wiąże. To nie jest tak, że oni mogą nas chronić; to tylko nasz umysł. Tak naprawdę, to wiązanie nam nie pomaga; wydaje się, że przynosi nam korzyści, ale tak naprawdę nasz umysł jest tak przywiązany do ja, że ​​nie możemy tego puścić przywiązanie. W ogóle nam to nie służy. Nasz umysł po prostu się trzyma, a w rzeczywistości nie ma to sensu. Przy tym wszystkim, czego się trzyma, co nam służy? Co nam służy? Nasze właściwe myśli, nasze poprawne myśli, które są zgodne z rzeczywistością, są tym, co naprawdę nam pomaga. Jeśli mamy umysł, który jest zgodny z rzeczywistością i działamy na podstawie tego umysłu, to jest to, co naprawdę nam służy. To przywiązanie nie przynosi nam korzyści. Jeśli nasz umysł myśli: „Jestem taki cenny” i uważamy się za tak cennych tylko wtedy, gdy widzimy nasze dobre cechy i nigdy nie myślimy o negatywnych cechach, to nikt nie ma prawa się złościć. Mamy więc poczucie, że jesteśmy upokarzani przez tę drugą osobę, ale to tylko dlatego, że przywiązanie

Na przykład weźmy ten kubek: gdybym naprawdę przywiązał się do tego kubka, to gdybym teraz leżał w łóżku, martwiłbym się o niego cały czas. Myślę sobie: „O, ten kubek – co się dzieje z tym kubkiem?” Myślę tylko o tym kubku. Czy to ochroni ten kubek? Nie, nie ochroni kubka. Jeśli naprawdę chcę chronić ten kubek, umieszczam go w specjalnym miejscu, może w jakiejś żelaznej szafce. I zamykam szafkę, albo wyznaczam kogoś do ochrony mojego kubka. Co miesiąc daję komuś trochę pieniędzy, żeby zaopiekował się moim kubkiem. Wtedy naprawdę możesz chronić kubek. Tak więc to, co naprawdę chroni kubek, to nie przywiązanie. Wymaga od ciebie aktywnego działania; musimy naprawdę zaangażować się w jakieś działania ochronne. Samo posiadanie przywiązanie nie chroni kubka. I mając przywiązanie właściwie sprawia nam to po prostu trudność. Nie tylko nie chroni kubka, ale po prostu sprawia nam to naprawdę trudność. 

Martwimy się, że ktoś go stłucze lub że ktoś ukradnie mój kubek. Zawsze martwię się o ten kubek lub że go komuś zgubię. Więc jeśli nie widzę kubka, to zawsze będę się martwić. Jeśli nie widzę kubka, to o nim myślę; nie mogę spać w nocy. To jest to, co przywiązanie robi. Załącznik powoduje tak wiele problemów, dlatego musimy zrozumieć naturę przywiązanie. Mamy poczucie, że ten kubek jest naprawdę cenny, więc muszę się nim opiekować. To nie jest przywiązanie mówiąc, że coś jest cenne i muszę się tym opiekować, ale przywiązanie to jest skrajny umysł. 

Dlaczego to mówię? Ponieważ ważne jest, aby puścić przywiązanie do siebie. Jeśli jesteśmy tak przywiązani do siebie — jeśli zawsze myślimy o ja, ja, ja — jak to nam pomaga? Jak to nam pomaga? Może nam pomóc, jeśli zadbamy o swoje zdrowie; to naprawdę pomaga, ale nie ma nic więcej, co moglibyśmy zrobić. Więc wtedy możemy się zrelaksować i możemy dobrze spać bez tego przywiązanie. Możemy dobrze spać, możemy dobrze jeść, możemy dbać o swoje zdrowie, możemy się uczyć, możemy szanować innych, możemy mieć dobre relacje z innymi: to naprawdę nas chroni. To jest ważne. To naprawdę przynosi korzyści nam samym. Ale musimy uwolnić się od tego zbrukanego umysłu, który jest przywiązanie. Możemy to puścić i wtedy będziemy naprawdę szczęśliwi. Wtedy możemy naprawdę doświadczyć szczęścia, ponieważ nasz umysł będzie zrelaksowany. To jest podobne do wyzwolenia. Oczywiście to nie jest wyzwolenie, ale ma podobieństwo do wyzwolenia, ponieważ w pewnym sensie je wyzwalamy. Jest poczucie wolności. To nie jest prawdziwe wyzwolenie, to nie jest prawdziwa wolność, ale jest podobne. Jest podobieństwo w tym, jak korzystna jest ta wolność od przywiązanie jest. I oczywiście, o ile jest to większe, gdy mamy rzeczywiste wyzwolenie. Jest to o wiele większe w rzeczywistości. Więc w tym sensie, to jest to, co jest powiedziane tutaj w ostatnim wersie 46. Kiedy mówi „Posiadaj cechy niedualności”, to jest to tylko kwestia nastawienia. Jeśli chodzi o samsarę i nirwanę, musimy po prostu zmienić nasze nastawienie.

Dlaczego medytacja nad pustką jest ważna

Verse 47:

Ci, którzy trwają w sercu oświecenia,
Tak jak Buddowie, wielkie istoty,
I wszyscy wielcy współczujący
Zawsze traktuj pustkę jak przestrzeń.

Pustka jest jak brak przeszkadzającego kontaktu, więc kiedy mówimy pustka, to po prostu brak czegoś. Kiedy mówimy wszystko zjawiska, nie jest tak, że mówię, że wszyscy zjawiska nie istnieją. Zamiast tego mówimy, że jest jak przestrzeń w tym sensie, że przenika wszystko. Przestrzeń i pustka mają pewne podobieństwa. Przede wszystkim przestrzeń nie jest przeszkodą. Nie ma granic, więc możemy iść w nieskończoność. Nie ma żadnego końca przestrzeni, więc nawet gdybyśmy mieli samolot, moglibyśmy iść w nieskończoność. 

Verse 48:

Dlatego stale medytować o tej pustce:
Podstawa wszystkiego zjawiska,
Cichy i iluzoryczne,
Bezpodstawny i niszczyciel cyklicznej egzystencji.

W szkole Cittamatra mówią, że to podstawa świadomości. Ale taki umysł nie istnieje. Nie ma naprawdę istniejącego umysłu, więc to jak iluzja. Nie istnieje. Więc powinniśmy medytować na tej pustce, podstawie wszystkiego zjawiska

Następnie werset 49:

Jako „nie-pochodzenie” i jako „pustka”,
Albo jako „brak jaźni”, [chwytając się] pustki [jako takiej],
Ten, kto rozmyśla nad mniejszą prawdą,
To nie jest [prawda] medytacja.

Poprzez zrozumienie pustki możemy przezwyciężyć istnienie. Możemy wyzwolić się z istnienia, z samsary. Podstawą wszystkich zjawisk — to spokojny i iluzoryczne, bezpodstawne i niszczące cykliczną egzystencję — to właśnie niszczy cykliczną egzystencję. Czym więc jest pustka? Pustka odnosi się do wszystkiego zjawiska. Można to odnieść do wszystkich istot czujących, wszystkich zjawiska. Są one bezpoczątkowe, więc są wolne od wszelkiego rodzaju błędów. Gdy zrozumiesz pustkę, jesteś wolny od wszelkiego rodzaju błędnych pozorów i tak dalej. To właśnie nazywamy pustką. Mówimy, że bycie wolnym od wszelkiego rodzaju konceptualizacji, nieposiadanie samozachwytu nad pustką jako taką, jest pustką. Tutaj mówi się o członku jako o mniejszej prawdzie — jak ten, który medytuje nad mniejszą prawdą. Ważne jest, abyśmy naprawdę medytować na rzeczywistej prawdzie, więc kiedy mówi się o członku jak w gorszym, oznacza to niższą prawdę. W szkole Vaibhasika i Sautrantika nie postrzegają rzeczywistej prawdy; nie medytować na rzeczywistej prawdzie. Oni tylko medytować na grubiańskim rodzaju bezinteresowności. A także szkoła Cittamatra podąża za mniejszą prawdą. Medytują tylko nad brakiem zewnętrznej zjawiskaDlatego musimy medytować nie na mniejszej prawdzie, która jest tylko częścią prawdy, tylko aspektem prawdy. To byłaby mniejsza prawda. To byłaby gorsza prawda. To nie jest prawda medytacja.

Verse 50:

Pojęcia cnoty i niecnoty
Charakteryzuje się tym, że jest [chwilowy i] rozpadowy;
Kurs Budda mówił o ich pustce;
Poza tym nie ma żadnej pustki.

Niezależnie od tego, czy chodzi o pojęcie cnoty czy niecnoty, Budda mówił o ich pustce. Kiedy uświadomimy sobie pustkę, wszystkie te zjawiska zniknąć. Żadne z nich zjawiska pojawiają się w umyśle. Umysł jest niedualny, więc gdy uświadomisz sobie pustkę bezpośrednio, konceptualne, konwencjonalne, pozory znikają. Ogólny obraz nie pojawia się, a także podmiot i przedmiot nie pojawiają się. Żaden z tych dualnych pozorów nie powstaje. Kiedy mówimy o konceptualizacji, jak na przykład umysł konceptualny, nie jest to bezpośredni percypujący. Nie postrzega zjawiska tak jak jest naprawdę. Mówimy tu o bezpośrednim postrzeganiu pustki, bezpośrednim uświadomieniu sobie pustki. Kiedy uświadomisz to sobie bezpośrednio, wszystkie pozory znikną, a umysł stanie się niedualny. Sam umysł będzie wolny od wszelkiego rodzaju dualizmu; będzie wolny od wszelkiego rodzaju pozorów, takich jak pozory wrodzonego istnienia lub konwencjonalnej prawdy. Ta pustka, która ukazuje się umysłowi, jest wolna od wszelkich błędnych pozorów, więc umysł postrzega zjawiska tak jak jest naprawdę. Ta realizacja pustki jest tym, czym jest pustka. To jest to, czym Budda o tym mówiono. Jeśli chodzi o pustkę, żadne inne postrzeganie pustki poza bezpośrednim uświadomieniem sobie pustki nie postrzega pustki taką, jaka naprawdę jest.

Na przykład, sposób, w jaki szkoła Svatantrika i szkoła Cittamatra opisują to, nie jest pustką. To nie jest prawdziwa pustka. Poza tym, nie ma tu żadnej pustki. Szkoła Svatantrika nie mówi o braku inherentnej egzystencji; oni twierdzą, że inherentna egzystencja. A szkoła Cittamatra postrzega umysł jako prawdziwie istniejący. Szkoła Vaibhasika i szkoła Svatantrika odrzucają tylko gruby rodzaj jaźni. Postrzegają tylko gruby rodzaj jaźni; nie postrzegają żadnego rodzaju ostateczna natura w odniesieniu do innych zjawiska. W ten sposób nie postrzegają pustki.

Całkowite zanurzenie w pustce

Verse 51:

Trwanie umysłu, który nie ma żadnego obiektu
Jest definiowana jako cecha przestrzeni;
[Więc] oni to akceptują medytacja w pustce
Jest [w rzeczywistości] medytacja na kosmosie.

Umysł, który uświadamia sobie pustkę, który postrzega pustkę, jest nieafirmującą negacją, która po prostu przyjmuje pustkę do umysłu. Kiedy patrzymy na niebo, na przykład, nie mówimy o niebieskim niebie lub niebieskiej przestrzeni. To nie jest to, czym jest „przestrzeń” w tym kontekście. Ma kolor. Tutaj mówimy o trwałej przestrzeni, która jest zdefiniowana jako to, co jest wolne od jakiegokolwiek rodzaju przeszkadzającego kontaktu. To po prostu ta nieafirmująca negacja; po prostu negujesz przeszkadzający kontakt. Ten brak przeszkadzającego kontaktu nazywamy przestrzenią. Kiedy to ukazuje się umysłowi, wtedy pojawia się ta trwała przestrzeń. Tak więc nie jest tak, że można powiedzieć, że obiekt jest tym lub tamtym lub czymś innym; nie ma obiektu pojawiającego się w sensie bycia tym lub tamtym lub czymś innym. Raczej jest to po prostu brak inherentnego istnienia. Umysł jest jakby zanurzony w tej czystej nieobecności, więc jest zanurzony w sferze czystej pustki. Umysł nie myśli: „Och, jest pusty”. Nie myśli: „To jest pustka”. Nie ma takiej myśli; nie ma poczucia: „Brak wrodzonego istnienia”. Jest po prostu całkowicie zanurzony w tej pustce.

To tylko sama nieobecność; nic innego się nie pojawia. To, co ukazuje się umysłowi, to po prostu brak inherentnego istnienia. Po prostu ta nieobecność się pojawia; nic innego się nie pojawia. Tylko to ukazuje się umysłowi, ale umysł nie myśli: „To nieistnienie nie istnieje” ani żadnych innych myśli poza tym. To jest jak przestrzeń; to jest jak ten brak przeszkadzającego kontaktu, gdzie postrzegana jest tylko ta nieobecność. Więc akceptują to medytacja na pustce jest w rzeczywistości medytacja w przestrzeni, więc to jest jak medytacja nad przestrzenią. To jest to, co Budda powiedział, więc tak powinniśmy postępować medytować

Oto jak Budda opisał medytacja o pustce. Na przykład, powiedzmy, że w tym pokoju jest kot. Gdybym powiedział: „Proszę wyprowadzić kota”, ktoś inny mógłby powiedzieć: „Okej”, wejść po schodach i pójść za tym kotem. Ale jeśli nie mogę znaleźć kota, to mam wrażenie, że kota nie ma. Więc sprawdzam wszędzie, ale nie ma kota. A potem, na końcu, jeśli nie mogę go znaleźć i mam wrażenie, że nie ma kota, co się dzieje w tym momencie, kiedy nie mogę znaleźć kota? 

Więc najpierw musisz tego poszukać: „Gdzie jest kot? Och, nie ma go tutaj; nie ma go tam; nie ma go tam. Nie ma go tutaj”. Na koniec, jeśli go nie znajdziesz, pojawia się myśl: „Och, nie ma kota. Jest tylko brak kota”. I wtedy masz pewność co do tego: „Jak to się pojawia? To po prostu brak; po prostu brak pojawia się umysłowi”. Więc w przypadku jaźni, najpierw zaczynam szukać jaźni: „Gdzie jest jaźń?” I jest brak tylko jaźni, więc co to oznacza? Właściwie, to, co teraz sobie uświadamiam, to brak inherentnej egzystencji jaźni. „Naprawdę nie ma tu kota”: uświadamiam sobie nieistnienie kota. Ale tutaj, sposób, w jaki pojawia się umysłowi, jest podobny, z tą różnicą, że mówimy o nieistnieniu kota. W drugim przypadku mówimy nie o nieistnieniu jaźni, ale o braku inherentnej egzystencji jaźni. Nie twierdzimy, że nieobecność kota oznacza pustkę. Byłoby to absurdalne. 

Verse 52:

Z rykiem lwa pustki
Wszystkie wypowiedzi są przestraszone;
Gdziekolwiek mieszkają tacy mówcy
Czyha tam pustka.

Ryk lwa jest czymś, czego boją się wszystkie inne zwierzęta, więc jest to symbol mowy lwa. Budda, BuddaRyk pustki przeraża wszystkich filozofów, którzy twierdzą, że zjawiska istnieje naprawdę. Są przerażeni. Gdziekolwiek tacy mówcy przebywają, ich pustka czyha. Więc gdziekolwiek to wyjaśnienie pustki jest podawane, tam pustka czyha.

Obalanie wrodzonej egzystencji

Następnie werset 53:

Dla kogo świadomość jest chwilowa,
Dla nich nie może to być coś trwałego;
Jeśli więc umysł jest nietrwały,
Jak mogłoby to być zgodne z pustką?

Kiedy pytamy: „Czy zjawiska istnieją z natury lub nie”, jaka jest podstawa? Czym jest świadomość? To jest główny rodzaj wątpić mamy: czy świadomość jest osobą i czy istnieje ona z natury, czy nie? Przede wszystkim świadomość jest chwilowa. Zmienia się cały czas, więc nie może być trwała. Umysł się zmienia, a ponieważ umysł się zmienia, jest chwilowy. Ta jasna i świadoma istota, lub ten aspekt jasnej istoty umysłu, czasami łączy się z cierpieniami. Czasami nie jest powiązany z cierpieniami. Wtedy czasami umysł śpi, a czasami umysł nie śpi. Tak więc istnieją różne rodzaje sytuacji, w których świadomość lub umysł zmieniają się w zależności od tego, co na nie wpływa. Zmienia się, więc nie ma tylko grubych zmian, ale są również bardzo subtelne zmiany z chwili na chwilę. Jeśli umysł jest nietrwały, jak mógłby być niezgodny z pustką? Ponieważ jest nietrwały, nie istnieje z natury. Pokazuje to, że nie istnieje z natury, ponieważ jest nietrwały.

W szkole Cittamatra mówią, że świadomość jest nietrwała, ale nadal mówią, że umysł istnieje prawdziwie. Ale jeśli powiesz, że umysł istnieje nietrwale, to w rzeczywistości pokazuje to, że brakuje mu inherentnej egzystencji. Nie ma sprzeczności. Mówisz, że jeśli jest nietrwały, to musi istnieć prawdziwie lub musi istnieć inherentnie. Tak mówią niektórzy filozofowie. Mówią o fundamentalnej świadomości. Mówią, że fundamentalna świadomość jest jaźnią, ponieważ jest tym prawdziwie istniejącym bytem. Ale tak naprawdę, z punktu widzenia szkoły Prasangika, jest to sprzeczne. Dlatego jeśli jest nietrwały, musi brakować inherentnej egzystencji. To nie jest sprzeczne z pustką.

Wiersze 54 i 55:

Krótko mówiąc, jeśli Buddowie podtrzymują
Umysł jest nietrwały,
Jak mogliby nie podtrzymywać
Że jest również pusty.

Od samego początku
Umysł nigdy nie miał żadnej [wewnętrznej] natury;
Nie jest tutaj powiedziane, że podmiot
To, co posiada wewnętrzną egzystencję, [w jakiś sposób] jej nie posiada.

Nigdy nie ma natury wewnętrznej. To nie jest tak, że czasami istnieje wewnętrznie. Nie, zawsze brakuje jej wewnętrznej egzystencji. Albo istnieje wewnętrznie, albo nie; oba są niemożliwe. Coś nie może być jednocześnie wewnętrznie istniejące i niewewnętrznie istniejące.

Verse 56:

Jeśli ktoś to twierdzi, to porzuca
Miejsce indywidualności w umyśle;
To nie jest natura rzeczy
Przekroczyć własną, wewnętrzną naturę.

Kiedy mówimy, że umysł jest jaźnią, to jest jaźnią, którą można porzucić przez rozumowanie, którą można pokonać przez rozumowanie, ponieważ umysłowi brakuje inherentnej egzystencji. Ale tak naprawdę naturą umysłu jest brak inherentnej egzystencji. Nieistnienie naprawdę jest naturą umysłu, więc umysł ma naturę braku prawdziwej egzystencji. Nie mówimy, że coś jest poza swoją własną naturą. Nie mówimy tego.

Natura konwencjonalna kontra natura ostateczna

Verse 57:

Tak jak słodycz jest naturą melasy
I ciepło ma naturę ognia,
Podobnie utrzymujemy, że
Natura wszystkiego zjawiska jest pustką.

Na przykład, słodycz jest naturą melasy, dlatego mówimy, że melasa jest słodka. Gdyby natura melasy nie była słodka, to nie zawsze byłaby słodka. Nie ma melasy, która nie byłaby słodka, więc taka jest jej natura. To nie jest sprzeczne. To zdecydowanie konwencjonalna natura. A naturą ognia jest ciepło. Więc tego nie porzucamy. Nie mówimy, że naturą ognia nie jest ciepło. Podobnie utrzymujemy, że naturą wszystkich zjawiska jest pustką. Melasa jest tym, co jest słodkie. Czy istnieje kwaśna melasa? Nie, to, co nazywamy melasą, to rodzaj czarnożółtej substancji, która jest słodka. Albo jeśli mówimy o samej trzcinie cukrowej, obecnie ją łamiemy. Więc jest jak bambusowy patyk, a następnie można faktycznie wyssać rodzaj płynu w środku. To jest „melasa”: ten lepki rodzaj substancji, która jest słodka. I nie ma melasy, która nie byłaby słodka.

Verse 58:

Kiedy mówi się o pustce jako o naturze [ zjawiska],
W żadnym wypadku nie propaguje się nihilizmu;
W tym samym sensie nie
Nie głosi też eternalizmu.

Szkoła prasangika twierdzi, że nic nie istnieje samoistnie, a mimo to opisuje karmy prawo karmy. Tak więc, gdyby ktoś powiedział, że Prasangika popadła w skrajność nihilizmu, odpowiedź brzmiałaby: „Jestem wolny od dwóch skrajności. Nie twierdzę, że zjawiska nie istnieją. Nie mówię, że nie ma natury rzeczy. Mówię, że zjawiska nie istnieją z natury.” W języku angielskim jest to naprawdę bardzo trudne; jest tu gra słów. To tak, jakbyśmy faktycznie mówili, że zjawiska nie istnieją z własnej natury, ale mają naturę. Więc zamiast używać zwrotu „istniejący wewnętrznie”, innym sposobem na powiedzenie tego jest „Zjawiska „nie istnieją z własnej natury”. 

Ale mają naturę. Nie mówię, że zjawiska nie mają natury. Gdyby nie mieli natury, wpadłbym w skrajność nihilizmu. A potem, ponieważ mówię zjawiska nie istnieją z własnej natury, nie popadłem w skrajność eternalizmu. Na przykład wazon nie jest trwały. Nie istnieje naprawdę, dlatego nie głoszę eternalizmu. Nie mówię, że prawo karmy jest trwały lub jaźń jest trwała. Nie głoszę eternalizmu. Nie mówię zjawiska istnieją prawdziwie i trwale. Jeśli chodzi o inną terminologię, według szkoły Prasangika, prawo karmy prace i funkcje samsary. Tak więc wszystkie te prace zjawiska Istnieją, ale nie istnieją same w sobie.

Mówimy o kimś, kto krąży w samsarze. Wszystko istnieje: jest osoba, która krąży w samsarze, i jest samsara. Z drugiej strony, Sutra Serca mówi, że nie ma oka, ucha, nosa. Kiedy inna osoba to usłyszy, pomyśli, że szkoła Prasangika jest naprawdę dziwna. Są całkowicie sprzeczne. Czasami mówią karmy istnieje i tak dalej, ale potem Sutra Serca mówi, że nie ma oka, ucha, nosa itd. Ale to nie jest to, co to tutaj oznacza. Nie mówimy, że nic nie istnieje. Mówimy zjawiska nie istnieją z natury, lub nie istnieją poprzez swoją własną naturę. Więc jak istnieją? W zależności od karmy, odradzamy się w samsarze itd. na poziomie konwencjonalnym.

Zjawiska są jak sen lub iluzja

Verse 59:

Zaczynając od ignorancji, a kończąc na starzeniu się,
Wszystkie procesy, które wynikają z
Dwanaście ogniw współzależnego powstawania,
Akceptujemy je jako sen i iluzję.

Więc tutaj Nagarjuna mówi, że rzeczy są jak sen lub iluzja, więc akceptuję je jako sen i iluzję. Wydają się istnieć naprawdę, ale tak naprawdę nie istnieją. Nie mówię, że zjawiska istnieją naprawdę, ale nadal pełnią funkcję. Ta funkcja jest jedynie oznaczona; jest jedynie wyznaczona. Ponieważ jest jedynie oznaczona, jak możemy powiedzieć, że istnieje funkcja? Weźmy na przykład sen: kiedy śnimy, możemy postrzegać słonie, konie i ogród, więc w tym czasie wszystko, co pojawia się w umyśle, jest jedynie oznaczone. To tylko wygląd umysłu. To nie istnieje. Nie ma tam żadnego ogrodu; po prostu o nim śnimy. Jest jedynie określony przez umysł koncepcyjny. Może nam się podobać. Wygląda ładnie, więc jesteśmy szczęśliwi, kiedy widzimy ten piękny ogród. A czasami, kiedy jest słoń, lew lub wąż, boimy się.

Ponadto, kiedy spożywamy jedzenie, gromadzimy negatywne karmy i pozytywny karmy. Ja przynoszę ci korzyść; ty przynosisz korzyść mnie. Podejmuję działania, abym nie cierpiał i był szczęśliwy. Wykonujemy wszystkie te funkcje; podejmujemy pewne działania, które nam pomagają, i takie, które nam szkodzą. Czasami jest cierpienie; czasami jest szczęście. Tak się dzieje, ale jeśli naprawdę nie analizujemy, wydaje się, że jest tam coś konkretnego, jakaś esencja, która wykonuje tę funkcję. Ale tego nie można znaleźć. Więc tutaj stosujemy poprawne rozumowanie, ponieważ zjawiska nie istnieją same w sobie. Zjawiska nieistniejące z własnej natury można zrozumieć na podstawie ostatecznej analizy. Zależy to od logicznego rozumowania, więc można to zrozumieć. Gdybyśmy powiedzieli, że zjawiska istnieją naprawdę, byłoby to sprzeczne. Byłoby to sprzeczne z wieloma innymi faktami. Byłoby to sprzeczne z rzeczywistością. Nawet jeśli zjawiska nie istnieją naprawdę, nawet jeśli nie istnieją same w sobie, nadal pełnią funkcje. Możemy zobaczyć, że istnieją pewne działania, pewne czynności — możesz coś zrobić. Ja mogę coś zrobić tobie; ty możesz coś zrobić mnie. To nasze własne doświadczenie.

Na przykład, dzięki temu doświadczeniu, jeśli cię pokonam, będziesz odczuwał ból. Więc z własnego doświadczenia możemy wiedzieć, że one istnieją. Nie musimy podawać powodów. Jeśli cię pokonam, to cię boli. Dlaczego boli? To po prostu natura. Nie musimy tego analizować. Kiedy jem, to w pewnym momencie będę pełny. Dlaczego będę pełny? Nie musimy tego naprawdę analizować. Więc wszystkie te obiekty, które się nam ukazują, możemy powiedzieć, że istnieją. Możemy je postrzegać. Możemy ich doświadczać. Szkodzą nam lub przynoszą nam korzyści. Z tego punktu widzenia możemy powiedzieć, że istnieją. Ale nie ma innego sposobu, w jaki istnieją. Nie ma innej formy istnienia, której by potrzebowały, więc dwanaście ogniw jest jak sen lub jak iluzja.

Aby podać inny przykład, kiedy budujesz dom lub budynek z różnymi pokojami, wszystkie wyglądają tak samo. Nie ma znaczenia, czy to pokój rodziców, pokój dziecka, czy nawet pokój wujka — dla osoby, która buduje dom, wszystkie wyglądają tak samo. Jest to szczególnie prawdziwe, kiedy budujesz dom. Wszystkie pokoje wyglądają tak samo. Później możemy oznaczyć jeden pokój jako pokój wujka, więc ponieważ został oznaczony jako pokój wujka, dlatego staje się pokojem wujka. Pełni funkcję pokoju wujka. Więc nikt inny nie wejdzie do tego pokoju; tylko wujek wejdzie do pokoju, ale tak naprawdę jest on oznaczony tylko z boku domu. Jest po prostu oznaczony. Jest po prostu oznaczony, ponieważ zdecydował, że jest to pokój wujka, a teraz pełni funkcję pokoju wujka, ponieważ tylko wujek tam przebywa. Nikt inny tam nie przebywa.

Na przykład, każdy może recytować modlitwy, ale nie każdy będzie mistrzem śpiewu. W klasztorze zawsze masz mistrza śpiewu, a także potrzebujesz kogoś, kto mówi wszystkim, co mają robić, kogoś, kto opiekuje się młodszymi mnichami. Wszyscy mają pewne cechy, ale jeśli nikt nie da im stanowiska mistrza śpiewu, to nie będą wykonywać czynności mistrza śpiewu. Dopiero po wyznaczeniu ich na nowego mistrza śpiewu, działają jako tacy. Podobnie jest z osobą, która nadzoruje niektórych mnichów, chyba że ta osoba zostanie wyznaczona do tego, to nie będzie wykonywać tych czynności. Ponieważ rzeczy są wyznaczone w określony sposób, działają w ten sposób. Dlatego, zjawiska nie istnieją same w sobie. Zjawiska nie może istnieć prawdziwie. To będzie sprzeczne z logiką. Istnienie z natury nie jest zgodne z rzeczywistością, a logika temu zaprzeczy.

Zjawiska istnieją. Możemy je postrzegać, możemy je poznać, poprzez nasze własne doświadczenie. Możemy doświadczyć rzeczy, które istnieją, ale z wrodzonym istnieniem, to jest to, co obalamy, co jest sprzeczne z logiką. Ponieważ logicznie nie ma to sensu, możemy powiedzieć, że to nie istnieje. Ja, ty, domy, samochody: wszyscy możemy wiedzieć, że te obiekty istnieją. Ja mogę cię zobaczyć. Ty możesz mnie zobaczyć. Możemy zobaczyć dom. Możemy zostać w domu. Możemy doświadczyć domu w ten sposób. Mówimy zjawiska istnieje, tak jak istnieje budynek. Wiemy o tym; doświadczamy budynku. Używamy budynku; dlatego mówimy, że istnieje. Więc jeśli chodzi o to, jak naprawdę istnieje, nie musimy podawać wielu powodów. Możemy po prostu powiedzieć, że istnieje, ale z inherentną egzystencją jest inaczej. Nie możemy być pewni inherentnej egzystencji, ponieważ jest ona sprzeczna z rzeczywistością.

Co przechodzi przez samsarę?

Verse 60:

To koło ma dwanaście ogniw
Toczy się wzdłuż drogi cyklicznej egzystencji;
Poza tym nie mogą istnieć istoty rozumne
Doświadczanie owoców swoich czynów.

Na podstawie cyklu w dwunastu ogniwach, etykietujemy istoty świadome. Ale poza tym nie możemy mówić o istocie świadomej. Nie ma też niczego poza dwunastoma ogniwami, co doświadczałoby owoców swoich czynów, więc jak cyklujemy? To wewnątrz istnienia.

Verse 61:

Tak jak w zależności od lustra
Pojawia się pełny obraz twarzy,
Twarz nie przesunęła się w stronę lustra;
A bez niego nie ma obrazu [twarzy].

Kiedy masz odbicie twarzy w lustrze, to nie jest tak, że zostało dodane do lustra. Nie jest tak, że zostało tam dodane lub że zostało tam faktycznie umieszczone. To po prostu naturalne, że lustro odbija twarz. Podobnie, nie jest tak, że istoty świadome są faktycznie umieszczane w swoim następnym życiu. Nie jest tak, że są gdzieś wstawiane. To po prostu ten umysł, który trwa. To kontinuum świadomości przechodzi do następnego życia. I w zależności od karmy i tak dalej, odradzamy się.

Verse 62:

Podobnie agregaty rekomponują się w nowym istnieniu
A jednak mądrzy zawsze rozumieją
Że nikt nie rodzi się w innym istnieniu,
Nikt też nie przenosi się do takiego bytu.

Na przykład weźmy ten obiekt przede mną. Nie jest tak, że ten obiekt będzie tam niezmiennie siedział. Teraz przeniosłem ten obiekt. Kiedy mam nietrwały obiekt i kładę go po drugiej stronie, to go przenoszę. Ale jeśli chodzi o odrodzenie, to nie jest tak, że naprawdę jest przeniesienie. To po prostu ten umysł, który opuszcza ciałoi umysł się zmienia i wchodzi w inną ciało. Nie jest to więc przeniesienie, które miałoby miejsce, gdyby ktoś umieścił tę osobę gdzie indziej.

Verse 63:

W skrócie z pustego zjawiska
pusty zjawiska powstać;
Agent, karmy, owoce i ich konsumenci—
Zdobywca nauczył ich, że są [tylko] konwencjonalne.

To jest podobne do wersetu w Wejście na Środkową Drogę.To co się kumuluje karmy, to, co doświadcza karmy i tak dalej — one istnieją tylko konwencjonalnie. Istnieją tylko nominalnie. Istniejące konwencjonalnie jest to, czego doświadczamy. Istnieją konwencjonalnie.

Zależność od wielu różnych czynników

Verse 64:

Tak jak dźwięk bębna i strzału
Powstają ze zbioru [czynników],
Akceptujemy zewnętrzny świat współzależnego powstawania
Być jak sen i iluzja.

Na przykład, gdy mówimy o dźwięku bębna, potrzebujemy pewnych czynników. Potrzebujemy czegoś w rodzaju pałeczki, która wydaje dźwięk, i potrzebujemy okrągłego naczynia, i potrzebujemy skóry na wierzchu, która jest ściśle związana wokół niego. Jest wiele czynników, które muszą być kompletne, aby móc wydać dźwięk bębnem. Potrzebujesz osoby i czegoś, w co się uderza. A bez tego ruchu ręki nie będziesz w stanie wydać dźwięku bębna. Wszystkie te obiekty, które się łączą, dają dźwięk bębna. Mamy wynik, który jest dźwiękiem bębna, ponieważ tak wiele przyczyn i Warunki zjednoczcie się. Bez tlenu, przestrzeni itd. nie bylibyście w stanie grać na bębnie.

Ponadto, gdy sadzisz nasiono, potrzebujesz wszystkich tych różnych czynników, aby kiełki mogły wyrosnąć. Potrzebujesz gleby, nawozu, ciepła i wody. Potrzebujesz kogoś, kto będzie opiekował się nasionami itd. A następnie na podstawie tego wszystkiego coś powstaje. Tak więc masz obiekty wewnętrzne i masz obiekty zewnętrzne. Wszystkie są jak sny i iluzje. Obiekty zewnętrzne są jak nasiono itd.: powstają na podstawie wielu przyczyn i warunków — bębna i czynników wewnętrznych również. Czy może być dźwięk, jeśli nie ma świadomości ucha? Bez świadomości ucha, czy może być dźwięk? Czy dźwięk mógłby istnieć bez świadomości ucha?

Czy możemy powiedzieć, że ponieważ jest dźwięk, musi być świadomość ucha? Nie tylko to, ale na przykład umysł jest jak kontinuum bez początku i końca. Więc tak naprawdę nie możemy tego rozróżnić. To wszystko jest tym kontinuum. Kiedy weźmiemy na przykład kontinuum pędu, kiedy powstaje, pęd jest po prostu pędem przez jakiś czas. To nie tak, że nie ma kontinuum, które jest bez początku i bez końca. Właściwie w kontinuum jako pęd jest początek, ale samo kontinuum jako obiekt fizyczny nie ma początku ani końca. To trochę jak fala w oceanie. Czasami jest pędem, a czasami czymś innym. Więc, jak fala w oceanie, wznosi się i opada. Kontinuum pędu zawsze trwa i zawsze istniało i zawsze będzie istnieć. Jako obiekt fizyczny, zawsze istniało i zawsze będzie istnieć. Czasami powstaje jako pęd, ale potem rośnie. Potem znów staje się ziarnem, a potem znów wyrasta w coś innego. Więc zasadniczo, kiedy mówimy o obiektach fizycznych, nie ma początku ani końca. I to samo dotyczy świadomości. Umysł nie zawsze się rodzi. Nie starzeje się i nie choruje itd. Mówimy po prostu o kontinuum, które zawsze istnieje, które nie ma początku ani końca. Ta jasna i świadoma istota zwana umysłem lub świadomością nie powstaje. Ta podstawowa cecha nie powstaje i nie znika z istnienia. Umysł jest zawsze czysty i świadomy, więc czy naprawdę możemy powiedzieć, że powstał?

Oczywiście, ciało, na podstawie którego istnieje umysł, jest inne. Czasami jest tak ciało; czasami to jest coś innego ciało. Na podstawie elementów ojca i matki — komórki jajowej, nasienia od ojca itd. — na tej podstawie masz ciało. A świadomość jest połączona z różnymi ciałami, ale dla samego umysłu, samej świadomości, jej podstawowa natura nie znika. Zawsze tam była; zawsze będzie istnieć. To właśnie mówi werset 64.

Następnie werset 65 mówi:

Że zjawiska rodzą się z przyczyn
Nigdy nie może być sprzeczne [z faktami];
Ponieważ przyczyna jest pusta,
Rozumiemy, że jest ono puste pod względem pochodzenia.

Więc nawet jeśli przyczyna nie istnieje sama w sobie, istnieje jako przyczyna. Ale nie istnieje poprzez swoją własną naturę jako przyczyna, ponieważ jest zależna od skutku. W zależności od skutku jest przyczyną. Podobnie, na przykład, syn lub córka są w relacji do swoich rodziców, swojego syna i swojej córki. Nie można mieć jednego bez drugiego. Istnieje wzajemna zależność.

Prawda ostateczna i konwencjonalna nie są sprzeczne

Wiersze 66 i 67:

Niepochodzenie wszystkiego zjawiska
Jest wyraźnie nauczane, że jest pustką;
W skrócie pięć agregatów oznaczono
[Wyrażeniem] „wszystko zjawiska".

Kiedy ostateczna prawda zostanie wyjaśniona taka, jaka jest
Konwencjonalność nie jest utrudniona;
Niezależny od konwencjonalnego
Nie można znaleźć [ostatecznej] prawdy.

Gdy ostateczna prawda jest wyjaśniona taka, jaka jest, prawda konwencjonalna nie jest blokowana. Nie ma sprzeczności z prawdą konwencjonalną; nie przeczą sobie nawzajem. Obie istnieją w równej zależności. Jeśli rozumiemy przyczynę i skutek itd., wtedy przezwyciężamy skrajność nihilizmu. To jest to, co powiedziano wcześniej. Tak więc, gdy mówimy o pięciu skupiskach, odnosi się to do prawdy konwencjonalnej, ale nie szkodzi to prawdzie ostatecznej, ponieważ nie są one sprzeczne. Niezależnie od prawdy konwencjonalnej, nie można znaleźć żadnej prawdy ostatecznej. Są one jedna naturaPrawda konwencjonalna i prawda ostateczna są jedna natura. Są od siebie zależne. Tutaj mówimy o pustce; to jest ostateczna prawda. Tak więc tak naprawdę, bez jednego nie można mieć drugiego. 

Ostateczna prawda nie istnieje bez prawdy konwencjonalnej, a prawda konwencjonalna nie istnieje bez prawdy ostatecznej. Na przykład w Tybecie niektórzy filozofowie twierdzą, że pustka nie ma tej samej natury, ale Lama Congkhapa mówi, że te dwie prawdy nie są ze sobą powiązane. inna natura. Są z jedna natura. Kiedy mówimy, że są z jedna natura, nie mamy na myśli ostatecznie. Nie są ostatecznie jedna natura ponieważ ostatecznie nic nie istnieje. Ale konwencjonalnie są one jedna natura. Tak więc to, co mówi Nagarjuna, jest akceptowane wszędzie: produktywność i nietrwałość są jedna natura. A konwencjonalne jest nauczane jako pustka. Pustka sama w sobie jest konwencjonalna. Jedno nie występuje bez drugiego, tak jak bycie produkowanym i nietrwałym.

Wytworzone i nietrwałe mają jedną naturę

Cokolwiek jest nietrwałe, jest również wytwarzane; cokolwiek jest wytwarzane, jest również nietrwałe. To jest wytworzony obiekt. Coś, na co możemy wskazać, obiekt jest wytwarzany, a zatem jest również nietrwały. Cokolwiek jest nietrwałe, jest również wytwarzane. Tak więc bycie wytwarzanym i nietrwałym jest jednej natury — nie można powiedzieć, że bycie wytwarzanym jest tutaj, a bycie nietrwałym jest tam. To ten sam obiekt, więc jeśli nie możemy odróżnić dwóch rzeczy z punktu widzenia ich natury, czy są one identyczne? Szkoła Vaibhasika mówi, że jeśli coś jest jedna natura muszą być jednością. Nie mogą tego naprawdę rozróżnić. Więc powiedzieliby, że jeśli coś jest zjawiskiem — gdzie mówimy, że coś jest zarówno wytworzone, jak i nietrwałe — to są jedna natura

Również w Pramanavarttika, wyjaśnia, że ​​nawet zjawiska tej samej natury, tej samej substancji, są jednak różne zjawiskaStosujemy różną terminologię, ponieważ zostały one wytworzone przez przyczyny i WarunkiMówimy, że coś jest produkowane i coś jest nietrwałe, ponieważ zmienia się z chwili na chwilę. Dlatego mówimy, że jest nietrwałe. Istnieje więc inny powód, dla którego nazywamy coś wyprodukowanym i nietrwałym, ale wtedy nie można tego rozdzielić, ponieważ jeśli coś jest produkowane przez przyczyny i Warunki musi się zmieniać z chwili na chwilę. Dlatego też oba muszą istnieć razem. Coś może być nietrwałe tylko dlatego, że zostało wytworzone przez przyczyny i Warunkii odwrotnie. Ale nadal myślimy o tym jako o czymś innym; postrzegamy to inaczej. Ale to nie znaczy, że są one z różnych substancji lub inna natura.

Różne perspektywy

Weźmy na przykład jedną osobę: ta osoba jest ekspertem i dyscyplinatorem. Ta osoba dyscyplinuje ludzi, a ta osoba jest uczonym o wielkiej wiedzy. Ta osoba jest również częścią rodziny. Powiedzmy, że ta osoba nazywa się Töndrup. Moglibyśmy powiedzieć, że to dyscyplinator Töndrup i uczony Töndrup i Töndrup, który jest częścią tej rodziny. Istnieją trzy różne sposoby opisania tej osoby. Kiedy mówimy ten Töndrup, który jest częścią tej rodziny, lub kiedy mówimy ten uczony Töndrup, to jest to ta sama osoba. A kiedy mówimy dyscyplinator, to jest to ta sama osoba. Właściwie są to te same osoby. Te trzy sposoby opisania tej jednej osoby Töndrup nie mają różnych substancji; to te same substancje, ten sam obiekt. Ale nadal, kiedy mówimy o dyscyplinatorze Töndrup lub uczonym Töndrup, nie są oni identyczni, ale są jedna natura. Ponieważ niektórzy wiedzą, że jest dyscyplinatorem, ale nie wiedzą, że jest uczonym. A niektórzy nie wiedzą, że jest uczonym, ale wiedzą, że jest dyscyplinatorem. Istnieją różne sposoby postrzegania go. Gdyby różne sposoby postrzegania go przez ludzi były jednym, trzeba by było postrzegać wszystkie te aspekty tej osoby, ale tak nie jest. Dlatego, gdy mówimy o Töndrupie dyscyplinatorze lub Töndrupie uczonym, są one jedna natura. Ale nie są identyczne. To jest to, co jest powiedziane tutaj w tym wersecie. 

Verse 68:

Uczy się, że konwencja jest pustką;
Sama pustka jest czymś konwencjonalnym;
Jedno nie może występować bez drugiego,
Tak samo jak [bycie] wyprodukowanym i nietrwałym.

Weź pokrywkę tej filiżanki: z punktu widzenia, że ​​powstała z przyczyn i Warunki, to zjawisko konwencjonalne. Z punktu widzenia, że ​​nie ma wrodzonego istnienia, z punktu widzenia braku wrodzonego istnienia, to ostateczna prawda. Z punktu widzenia faktu, że powstaje z przyczyn i Warunki, mówimy, że jest to prawda konwencjonalna; z punktu widzenia braku inherentnego istnienia, mówimy, że jest to prawda ostateczna. Na podstawie jednego zjawiska możemy powiedzieć, że oba istnieją i są jedna natura.

Świat konwencjonalny powstaje z karmy

Verse 69:

Konwencjonalność wynika z cierpień i karmy;
oraz karmy powstaje z umysłu;
Umysł gromadzi się poprzez skłonności;
Kiedy jest się wolnym od skłonności, jest się szczęśliwym.

Przez „konwencjonalny” rozumiemy zjawiska które nam się ukazują — środowisko zewnętrzne, istoty czujące itd. To się nazywa konwencjonalne. Jest to w naturze cierpienia, w naturze dukkha, więc powstaje z udręk i karmy. Właściwie, to jest wyjaśnione osobno. Konwencjonalne wynika z karmy, karmy powstaje z cierpień. Tak to jest wyjaśnione w niektórych komentarzach, ale nie sądzę, żeby to było prawdą. Kiedy mówimy, że konwencjonalne powstaje z cierpień, konwencjonalne tutaj jest opisane jako cierpienia. Ponieważ mówimy o konwencjonalnym jako o świecie samsarycznym, a to jest cierpienie — cierpienie nie jako umysł, ale cierpienie w innym sensie. Kiedy mówimy tutaj o cierpieniach, ponieważ leży to w naturze cierpienia, mówimy, że to cierpienie. Z tego punktu widzenia świat samsaryczny, konwencjonalny świat, który leży w naturze cierpienia, jest cierpieniem. Jest cierpieniem i powstał z karmy.

Na tym świecie jest tak wiele istot żywych. Jest tak wiele istot czujących na tym świecie, naszym domu. Wszystkie istoty czujące urodziły się tutaj; przybyły tutaj. Przybyły tutaj, do tego świata, więc to jest w odniesieniu do karmyMusi być jakaś przyczyna, dla której istoty rozumne rodzą się tutaj, więc to dlatego, że karmy. I karmy powstaje z umysłu. Umysł jest gromadzony przez skłonności. Gromadzimy wszelkiego rodzaju karmy, Tak aby karmy pozostawia ślady w umyśle. Cnoty i niecnoty pozostawiają ślady. Z cierpień i tak dalej, jest tak wiele różnych śladów, tak wiele różnych potencjałów. Umysł powstał w wyniku przeszłych karmy, więc obecny umysł jest wynikiem przeszłych działań karmicznych, które zostały również nagromadzone przez poprzedni umysł i tak dalej. Kiedy przynosimy korzyść innej osobie z przywiązanie lub gdy wyrządzamy krzywdę innej osobie przywiązanie i gromadzimy karmy, to właśnie ten umysł jest kontrolowany przez przywiązanie który się kumuluje karmy. A umysł ten jest wynikiem poprzednich typów umysłu z poprzedniego kontinuum, które również się nagromadziły karmy

Bodhicitta i pustka

Tak więc, na podstawie skrajnego podejścia, które wyolbrzymia istnienie rzeczy, na tej podstawie, karmy został nagromadzony i stworzył obecny umysł. To z powodu ignorancji i cierpień itd. — na podstawie tego powstaje obecny umysł. Jeśli naprawdę to zrozumiemy, jest to bardzo głębokie. Umysł gromadzi karmy, umysł jest pod kontrolą cierpień, ale skąd pochodzi umysł? Pochodzi również z poprzednich umysłów, z różnych odcisków. A skąd pochodzą te odciski? Pochodzą ze znajomości. Czasami ludzie mówią, że znajomość sama w sobie jest odciskiem. Te odciski są tym, co stworzyło obecny umysł, więc kiedy jest wolny od skłonności, jest szczęściem. To jest karmy które stworzyły nasz obecny umysł z tych skłonności, z tych odcisków, jako wynik udręk. Tak więc kontinuum umysłu, które istniało od nieskończonego czasu, ten obecny umysł pod kontrolą udręk, przeszkód poznawczych, skrajnej postawy i tak dalej: gdybyśmy wyeliminowali te skłonności — wszystkie te odciski: tę znajomość, te udręki i tak dalej — wtedy doświadczylibyśmy szczęścia. Wtedy mówi się, że szczęśliwy umysł to spokojny rzeczywiście. spokojny umysł nie jest zdezorientowany, więc im mniej skłonności, im mniej odcisków mamy, tym mniej jest ignorancji. Co sprawia, że ​​umysł jest nie spokojny, co dezorientuje umysł, to ignorancja. Jeśli zniknie skażenie ignorancją, wtedy zrozumiemy prawdę. 

Co to znaczy? Jeśli nasz umysł jest teraz pod kontrolą cierpień, to jest samsara. Jeśli przezwyciężymy cierpienia, jeśli uświadomimy sobie pustkę, to jest wyzwolenie. Dopóki trzymasz się siebie, wtedy będziemy mieć samsarę. Poprzez zrozumienie prawdy osiąga się wolność. Jest to opisane jako takość i bezznakowość i jako ostateczna prawda. Wszystko to jest ostateczną prawdą: najwyższym przebudzającym umysłem. Jest to opisane również jako pustka, więc tutaj mówimy o ostatecznym. Mówimy, że to jest ostateczne; nie idzie dalej. To jest granica rzeczywistości. To jest ostateczna prawda lub to jest pustka. 

Oczywiście, istnieje wiele różnych typów takości, wiele różnych rodzajów rzeczywistości. Na przykład nietrwałość, bycie wytwarzanym, cierpienie, prawda konwencjonalna: to wszystko są rzeczywistości. Ale rzeczywistą ostateczną rzeczywistością jest pustka, więc jest ona granicą w tym sensie. Jest to ostateczna prawda, bezznakowość. W przypadku prawdy konwencjonalnej masz wiele do postrzegania: „To jest jak to”, „To jest jak tamto”. Istnieje wiele różnych cech, ale jeśli chodzi o pustkę, nie ma znaków. To ich bezznakowość. A kiedy mówimy o ostatecznej prawdzie lub ostatecznym znaczeniu tutaj jako o najwyższym przebudzeniu umysłu, jest to również opisywane jako pustka. Więc kiedy mówimy o obiekcie — takości, granicy rzeczywistości, bezznakowości, ostatecznej prawdzie, a następnie o umyśle — jaki jest umysł, który postrzega pustkę? To jest ostateczne bodhiczitta. To umysł, który bezpośrednio uświadamia sobie pustkę. To jest umysł ostatecznego przebudzenia. Mówimy, że umysł, który bezpośrednio uświadamia sobie pustkę, jest jak wlewanie wody do wody. Umysł jest tak pochłonięty pustką, że nie ma poczucia umysłu i jego obiektu. Umysł jest niedualny i jest jak umysł i obiekt, które są wodą wlewaną do wody. Ten najwyższy lub ostateczny umysł przebudzenia jest czasami również opisywany jako pustka. Czasami stosujemy również termin pustka do umysłu, który postrzega pustkę. 

Verse 72:

Ci, którzy nie rozumieją pustki
Nie są podatnymi na wyzwolenie środkami;
Takie nieświadome istoty będą się kręcić
W istnieniu więzienia sześciu klas istot.

Bez zrozumienia pustki nie zostaniemy wyzwoleni, więc te sześć klas istot pozostaje w więzieniu istnienia, ponieważ nie zdały sobie sprawy z pustki. Jest to ważne, ponieważ korzeniem samsary jest umysł, który chwyta się samego siebie: umysł, który chwyta się jaźni zjawiska i jaźni osoby. Kiedy mówimy o uchwyceniu prawdziwego istnienia zjawiska, bez uświadomienia sobie pustki nie rozumiemy bezinteresowności. Nie rozumiemy pustki. Nie możemy pokonać samsary. Jest wiele debat na ten temat między różnymi filozofami. 

Rozmawialiśmy o pustce, która jest wolna od wszelkich wytworów. Teraz porozmawiamy o konwencjonalnej bodhiczitta.

Część 3 z tej serii:

Część 5 z tej serii:

Jangten Rinpocze

Yangten Rinpoche urodził się w Kham w Tybecie w 1978 roku. Został rozpoznany jako reinkarnowany lama w wieku 10 lat i rozpoczął program Geshe w klasztorze Sera Mey w niezwykle młodym wieku 12 lat, kończąc go z najwyższymi wyróżnieniami, tytułem Geshe Lharampa, w wieku 29 lat. W 2008 roku Rinpoche został wezwany przez Jego Świątobliwość Dalajlamę do pracy w jego prywatnym biurze. Pomagał Jego Świątobliwości w wielu projektach, w tym kierował Sekcją Święceń Monastycznych Biura Jego Świątobliwości Dalajlamy i kierował projektem kompilacji pism i nauk Jego Świątobliwości. Przeczytaj pełną biografię tutaj. Dowiedz się więcej o Yangtenie Rinpocze, w tym obejrzyj filmy z jego ostatnich nauk, na swojej stronie na Facebooku.

Więcej na ten temat