Praktykowanie Dharmy z chorobą psychiczną

Jakakolwiek choroba, jaką mamy, wpłynie na naszą praktykę. Ważnym punktem jest to, jak podchodzimy do naszej choroby. Należy pamiętać, że nie jesteśmy chorobą, nie jesteśmy diagnozą. To tylko jeden aspekt wielu aspektów naszego życia. Posiadamy inteligencję, współczucie, mamy zdolność skupienia uwagi na wielu różnych tematach.

Rozpoznanie schizofrenii nie różni się od rozpoznania cukrzycy. Oba mają szczególne objawy, które można leczyć. Jeśli cukrzyca nie jest leczona, poziom cukru we krwi wzrasta, uszkadza inne narządy i utrudnia myślenie. Jeśli schizofrenia nie jest leczona, w umyśle pojawiają się myśli, które nie są zgodne z rzeczywistością i człowiek jest zdezorientowany i często jest niespokojny i przestraszony. Obie te choroby reagują na lekarstwa.

W buddyzmie staramy się pamiętać, że wiele, wiele przyczyn tworzy każdy moment doświadczenia, więc wszystko może ulec zmianie. Nietrwałość jest dobra, ponieważ możemy zażywać lekarstwa i zmniejszać się objawy. Czasami lek powoduje efekty, które nie są przyjemne, więc współpraca z osobą, która przepisuje lek jest kluczowa w celu znalezienia równowagi, która utrzyma objawy bez silnych skutków ubocznych. Kiedy to zostanie osiągnięte, osoba może skupić się na praktykowaniu Dharmy.

W swojej praktyce Dharmy chciałbyś: medytować każdego dnia skupiając się na oddechu lub na obrazie Budda, co wzmacnia zdolność skupienia uwagi na tym, na czym chcesz się skupić. My także medytować za pomocą Lamrim medytacje, które są medytacjami analitycznymi, które pomagają nam zrozumieć nasz umysł i powoli wraz z praktyką zmieniać sposób, w jaki myślimy. Każda istota ludzka ma przeszkody w praktykowaniu Dharmy. To część pierwszej Szlachetnej Prawdy Budda nauczony. Dla jednych to chciwość, dla innych zazdrość, dla innych życie w strefie wojny i niemożność praktykowania, dla innych choroba. Tak więc akceptujemy nasze przeszkody ze współczuciem dla siebie. Każdego dnia ponownie staramy się ćwiczyć pamiętając, że wszystko się zmienia z chwili na chwilę, a także ćwiczymy akceptowanie i dostosowywanie się do każdej chwili, gdy się ona pojawia. 

Jako pielęgniarka psychiatryczna nigdy nie przepisywałam leków bez terapii poznawczej. Jeśli pacjent miał terapeutę, terapeuta i ja wspieraliśmy pacjenta razem. Pracowałam z kilkoma osobami chorymi na schizofrenię, zarządzając ich lekami i spotykając się na terapię rozmową co tydzień. Terapia rozmowa pomogła im zrozumieć chorobę, dowiedzieć się, co pogorszyło objawy (takie jak narkotyki i alkohol) i nauczyć się rozpoznawać myślenie psychotyczne, aby mogli do mnie zadzwonić, a lek można było dostosować. Pracowałam z nimi również nad radzeniem z negatywnymi objawami choroby oraz z ich rodzinami, aby uczyć ich o objawach, skutkach leków i możliwych skutkach ubocznych oraz jak połączyć się z ukochaną osobą. I w końcu pracowałem z nimi nad ich smutkiem z powodu tej choroby i zaakceptowaniem tego, co byli w stanie zrobić, a nie tego, co mieli nadzieję zrobić w swoim życiu. Wszyscy ludzie, z którymi pracowałem, byli niezwykle inteligentni i życzliwi, i było mi bardzo smutno, jak wpłynęła na nich ta choroba.

Terapia poznawczo-behawioralna, a także poznanie konkretnych metod radzenia sobie, pomaga w radzeniu sobie z objawami schizofrenii. Powszechnie stosuje się połączenie terapii rozmową i leków przeciwpsychotycznych. Podobnie jak osoba z cukrzycą, która idzie do lekarza i bierze lekarstwa i idzie do terapeuty behawioralnego, aby dowiedzieć się, jak radzić sobie z ograniczeniami i objawami diety, osoby z chorobami psychicznymi idą do terapeuty behawioralnego, aby dowiedzieć się, jak radzić sobie z objawami. Terapia wspiera osoby ze schizofrenią w realizacji celów życiowych. Posiadanie terapii i leków razem pozwala osobom ze schizofrenią mieć mniej zaostrzeń objawów i być w stanie poświęcić więcej uwagi i energii na praktykę Dharmy.