Nie bierz życia za pewnik

Dwa dni temu miała miejsce katastrofa lotnicza w Kereli w Indiach, wcześniej eksplozja w porcie w Bejrucie, klęski żywiołowe w różnych częściach świata i oczywiście koronawirus. Od jakiegoś czasu myślę o śmierci i te wydarzenia skłaniają mnie do bliższego przyjrzenia się temu tematowi.

Dzisiaj ktoś udostępnił cytat w WhatsApp:

Ci, którzy zginęli wczoraj, mieli plany na dzisiejszy poranek. 
A ci, którzy zginęli dziś rano, mieli plany na dzisiejszy wieczór.
Nie bierz życia za pewnik. W mgnieniu oka wszystko może się zmienić. Przebaczaj więc często i kochaj całym sercem. Nigdy nie wiesz, kiedy możesz nie mieć takiej szansy ponownie.

Muszę poszukać źródła tego cytatu, ale zawiera on wiele cennych spostrzeżeń.

Z jednej strony czasami pojawia się uczucie apatii. Tak, ludzie umrą w ten czy inny sposób, teraz czy później, więc co nowego? Podobnie śmierć jest postrzegana jako statystyka. Setki tysięcy ludzi zmarło z powodu koronawirusa, ale rzadko bierzemy pod uwagę głębię bólu i cierpienia, jakie wywołał u ich rodzin, lekarzy i innych pracowników służby zdrowia. Kiedy ktoś umiera, ludzie wyrażają „odpoczywaj w pokoju” lub podobne przesłanie. Ale jeśli jest to ktoś, kogo znamy lub kto jest nam bliski, nasza reakcja jest zupełnie inna. Zdecydowanie tęsknimy za osobą i cenimy wspólnie spędzony czas. Chcemy, aby ta osoba była szczęśliwa po śmierci. To dobra intencja. Ale jeśli patrzę na moje interakcje z innymi, czy moje działania — fizyczne lub werbalne — przynoszą spokój ludziom wokół mnie, gdy żyją? A może moje działania powodują zaburzenia psychiczne? Kiedy jestem w złym humorze lub zły (jak uprzejmie mówią moja żona i syn), ponieważ ktoś nie zrobił tego, czego się spodziewałem, czy działam w taki sposób, aby stworzyć spokój w umyśle innych lub wzbudzić ich złość? Tutaj też mój cyniczny umysł wskazuje, że inni złość to ich problem, nie mój. Ale od czasu do czasu zauważam, że to, co mówię lub robię, wywołuje w ich umysłach negatywne emocje.

Cofam się i zastanawiam nad tym uważnie. Jak nauczają buddyjskie nauki na różne sposoby, to, co mamy, to nasz obecny umysł, a także to, co mamy, to chwila obecna. Czy dobrze tego używam? Czy tworzę pokój lub cierpienie dla innych i dla siebie w chwili obecnej, a także w przyszłości? Pomaga mi starać się nie marnować możliwości, które mamy teraz. Jeden punkt z wytycznych schronienia, który uważam za bardzo pomocny, brzmi: „Bardziej zajmuj się poprawianiem własnych błędów niż zwracaniem uwagi na błędy innych”. Mogę spróbować zmienić swoje negatywne nastawienie i emocje tak, aby przynosiły spokój i szczęście mnie i innym. Nadal mogę wskazać moje obawy dotyczące działań innych, ale muszę monitorować swoje działania. To najważniejsze.

Inną kwestią, która pomaga mi z bliska przyjrzeć się śmierci i życiu, jest kontemplacja, że ​​każdy jest naszą matką. Choć wydaje się intelektualne, sprawdzając w moim umyśle, czy ktoś cierpi, kiedy żyje lub gdy umiera, czy czułbym się lub myślałem inaczej, gdyby to była moja matka? Dlaczego jest różnica? Jest trochę prawdziwej troski o moją matkę, a część z nich wynika z przywiązanie. Ale kiedy zaczynam myśleć, że ci, którzy cierpią, byli moją matką, pomaga mi zmienić moje nastawienie psychiczne i rozwinąć pewien stopień bliskości, a to powoduje, że chcę im pomóc. Jednym ze sposobów, w jaki mogę lepiej pomagać innym, jest nie marnowanie czasu i możliwości, które mam teraz. To staje się jaśniejsze i silniejsze.

Wyobrażanie sobie śmierci bliskich mi również wywołuje różne stopnie dyskomfortu. Myślę, że trudniej mi wyobrazić sobie śmierć mojego syna niż śmierć mojej żony, rodzeństwa czy przyjaciół. Ale pracuję nad tym. Ważniejsza jest zmiana mojego negatywnego zachowania i delikatne zachęcanie mojego syna, aby był miły, pomocny, hojny i nie krzywdził innych tak bardzo, jak to możliwe. To jest coś, co mogę teraz zrobić, aby pomóc wszystkim tym ludziom.

Jeszcze jedna uwaga. Zdarzały się przypadki, że ludzie odbierali sobie życie po rozpoczęciu pandemii. Niektórzy to celebryci. Zwykle przypisuje się to pewnemu poziomowi depresji. Jak myślę o tym w odniesieniu do śmierci, zabicie kogoś innego z powodu złość or przywiązanie wydaje się łatwiejsze niż odebranie sobie życia. Nie potrafię sobie wyobrazić stanu psychicznego – beznadziejności lub poczucia bezwartościowości lub braku pewności siebie i optymizmu, jakie mają ci ludzie. Myślę, że człowiekowi musi być bardzo trudno podjąć taką decyzję. Nawet nie myślę o tym, co egzystencjalne widoki mogą mieć, że ich życie się skończyło i że po śmierci nie będzie już bólu ani cierpienia. Pewna forma nadziei, pomocy lub zaufanego przyjaciela mogła pomóc zmienić ich decyzję.

W szerszej perspektywie cieszę się z tego Warunki i możliwości, jakie mam, aby studiować i praktykować Dharmę oraz pomagać innym.