Chcesz zostać mnichem lub mniszką?

Motywacja jest najważniejsza.

Tutaj muszę odłożyć na bok, że czasami ludzie myślą o monastykach i mówią: „Och, po prostu uciekasz od rzeczywistości, uciekasz od zgiełku zwykłego życia, chodząc i mieszkając w klasztorze”.

A moja odpowiedź na to jest taka, że ​​jeśli wszystko, co musisz zrobić, aby powstrzymać swoją ignorancję, złość i przywiązanie i wszystkie zamieszanie, które powodują w twoim życiu, jeśli wszystko, co musisz zrobić, to zmienić ubranie i zmienić włosy, wszyscy by to zrobili!

Chodzi mi o to, jaki prosty sposób na ucieczkę od wszystkich problemów i powstrzymanie problemów: zmiana ubrania i ogolenie głowy!

Ale niestety wszystkie nasze nieszczęścia przychodzą z nami prosto do klasztoru. Jedyną dobrą rzeczą, jaką może zrobić Departament Imigracji, jest powstrzymanie naszych dolegliwości! Ale niestety tego nie robią. Więc wszystko idzie z nami prosto do klasztoru.

A w świeckim życiu, jeśli masz problemy w pracy, wracasz do domu, do swojej rodziny. Rozumieją cię, kochają, otrzymujesz tam wsparcie. Lub raz na jakiś czas, jeśli masz problemy rodzinne, możesz iść do pracy, twoi koledzy cię rozumieją i tak dalej.

W klasztorze mieszkasz, jesz, dzielisz pokoje, modlisz się, medytować, ucz się, zmywaj naczynia, wszystko z tymi samymi ludźmi. I nie da się przed nimi uciec! I nie chodzi o to, że musimy uciekać od innych ludzi, bo to nie oni są źródłem naszej nędzy. To nasze dolegliwości powstają w związku z innymi ludźmi.

Ale w klasztorze nie ma mowy o odejściu do rodziny, która cię kocha, gdzie otrzymujesz wsparcie, miłość, zachętę i wielki uścisk. Nie możesz tego zrobić w klasztorze. Musisz tam pozostać, a wszystkie twoje wady są tuż przed tobą. I musisz z nimi pracować!

Więc kiedy ludzie myślą o klasztorny życie jako ucieczka, chichoczę, bo to wcale nie to.

Powiedziawszy to, jaka jest motywacja do stania się klasztorny? Najwyraźniej nie ma ucieczki! Jeśli chcesz uciec, lepiej zostań jako laik i stwórz wokół siebie miłe środowisko.

Więc naszą motywacją musi być przynajmniej determinacja bycia wolnym samsary. Przynajmniej poczucie, że to cykliczne istnienie ciągłego odradzania się jedno po drugim, że to jest niezadowalające i wiemy, że istnieje wyższy stan szczęścia i chcemy to osiągnąć. Może nie jest w pełni rozwinięty, w 100 procentach doskonały dążenie o wyzwolenie, ale przynajmniej to.

Ponadto, jeśli możemy jeszcze bardziej posunąć naszą motywację i pomyśleć, że chcemy stać się w pełni przebudzonymi buddami, abyśmy mogli naprawdę pracować dla dobra czujących istot najefektywniej, nazywa się to bodhiczitta. Jeśli uda nam się wygenerować tę motywację, to najlepiej.

To musi być nasza motywacja.