Radość życia jako mnich lub mniszka

Radość jest po prostu radością praktykowania Dharmy, radością posiadania długoterminowego celu w swoim życiu i świadomością, że zmierzasz w tym kierunku.

Będą wzloty i upadki, ale ponieważ masz długoterminowy cel pełnego przebudzenia, jest coś mocnego w twoim sercu i nie przechodzisz przez tak wiele wzlotów i upadków. To jak: „Idę do oświecenia!”

Nie ma znaczenia, jak długo to zajmie, nie ma znaczenia, co napotkam, ale jestem tak szczęśliwy, ponieważ spotkałem niesamowitą ścieżkę, nauczaną przez oświeconą istotę, praktykowaną przez wielu ludzi w przeszłości, którzy osiągnęli to samo cel i jakie mam szczęście, że spotkałem tę drogę i spotkałem nauczycieli i ludzi, którzy wspierają mnie w praktyce.

Teraz po prostu idę w tym kierunku i nie muszę się martwić o swoją reputację, nie muszę się martwić o to, co ludzie o mnie myślą, nie muszę się martwić, czy moje ubrania będą pasować i czy ludzie widziały mnie już wcześniej w tym samym stroju — ponieważ mają! Wiesz, po prostu masz o wiele więcej wolności w swoim życiu.

A zwłaszcza czuję się jak klasztorny, chodzę nauczać tylko wtedy, gdy jestem zaproszona, ale jeśli ludzie mnie zapraszają. Mogę wybrać, gdzie się uczyć. Robię to bez zastanowienia, kto daje dużo datków na nauki. Nie pobieram opłat za nauki i nie wybieram, dokąd się wybieram, w oparciu o to, kto daje dużo Dany.

Myślę, że jest to znacznie trudniejsze dla świeckich nauczycieli, zwłaszcza tych, którzy mają rodzinę. Musisz wysłać swoje dzieci na obóz letni, które mają różne wydatki, a potem musisz pomyśleć: „Gdzie mam uczyć, gdzie wpłyną datki, abym mógł utrzymać rodzinę?”

W ten sposób czuję się bardzo wolny. Wszystkie datki, które dostaję, wracają do klasztoru, ale nie martwię się o to, czy klasztor ma wystarczająco dużo pieniędzy, czy cokolwiek, ponieważ żyjemy tu bardzo prosto. I działa całkiem nieźle!