Potrzeba klasztorów na Zachodzie

Historycznie klasztory były skarbnicą Dharmy, zarówno pod względem ludzi, jak i pism świętych i posągów Dharmy, a także przestrzenią, w której ludzie mogli przychodzić i praktykować.

Tak więc rolą klasztorów i klasztorów jest ucieleśnienie Dharmy, studiowanie jej, praktykowanie, nauczanie, sprawienie, aby Dharma mogła istnieć w przyszłych pokoleniach. Myślę, że to jest coś bardzo ważnego, czego jedna osoba sama nie może zrobić.

Na przykład, gdybym był świeckim nauczycielem, gdyby ludzie mieli trudności i potrzebowali porady, byli przygnębieni lub potrzebowali specjalnego nauczania, gdyby przyszli do mojego domu i zadzwonili do drzwi i powiedzieli: „Czy możesz mi pomóc?” Może trzymałabym dziecko i byłby płacz malucha, a mój mąż byłby w pobliżu i musiałabym powiedzieć: „Przepraszam!”

Podczas gdy w klasztorze jest fizyczne miejsce, do którego ludzie na całym świecie wiedzą, że mogą się udać, kiedy potrzebują porady, kiedy potrzebują nauk, kiedy chcą iść na odosobnienie, kiedy potrzebują tej inspiracji.

A mając to fizyczne miejsce, skorzystają nawet ludzie, którzy tu nie przychodzą. Otrzymujemy tak wiele e-maili od ludzi, którzy nigdy tu nie byli, którzy mówią: „Dziękuję, że istniejesz. Bardzo inspirują mnie świadomość, że w dzisiejszym społeczeństwie są ludzie, którzy świadomie pielęgnują miłość, współczucie i mądrość”.

Ludzie są bardzo wdzięczni, wiedząc, że w miejscu jest grupa ludzi, która to robi. To daje im nadzieję i inspirację dla świata.

Uważam też, że klasztory działają na wiele sposobów jako sumienie społeczeństwa. Bo oto grupa ludzi. Prowadzimy prosty styl życia. Nie robimy interesów, nie sprzedajemy rzeczy, nie kupujemy rzeczy. Nasza gospodarka to ekonomia hojności. Dajemy za darmo, ludzie przekazują nam datki, dają za darmo.

Pyta więc społeczeństwo, czy cała ta próba zarobienia złotówki ma naprawdę sens? Oto ci zakonnicy, którzy codziennie noszą te same ubrania, nie uprawiają seksu i nie oglądają cały czas Netflixa, jak mogą być szczęśliwi?! A jednak patrzymy na nich, a to są szczęśliwi ludzie.

Skłania więc społeczeństwo do myślenia, czym tak naprawdę jest szczęście i jaka jest jego przyczyna? Próbuję znaleźć szczęście, wspinając się po korporacyjnej drabinie, zdobywając więcej rzeczy, chodząc tu i robiąc to i tamto, mając jedną egzotyczną rzecz za drugą, i dziesiątki milionów chłopaków lub dziewczyn, ale tutaj są ludzie, którzy tego nie mają i są szczęśliwi. W jaki sposób?

Więc to sprawia, że ​​zaczynamy kwestionować. Już samo istnienie zakonów w klasztorze stawia pytanie o potrzebę dóbr materialnych, potrzebę wszystkiego, czym stało się współczesne życie.

Także klasztory, przynajmniej wiele z nich, nie mogę mówić w imieniu wszystkich, staraj się być miejscami przyjaznymi środowisku.

Ludzie przychodzą tutaj i mówią: „Myślałem, że dużo przerabiam, ale patrzę na to, co robicie, i prawie niczego nie wyrzucacie!” I wychodzą naprawdę z uczuciem, wow, mogę zrobić więcej, jeśli chodzi o recykling i ponowne użycie.

Staramy się i nie jeździmy tak dużo. Zamiast po prostu, okej, chcę to w sklepie, wyjść i pojechać, albo mam ochotę pojechać tu lub tam, wyjść i jechać, próbujemy załatwić wiele spraw razem, a potem ludzie wychodzą, kiedy jest to konieczne .

Więc stawia to również społeczeństwu, o tym, jak możemy być milsi dla środowiska, co naprawdę możemy zrobić w naszym stylu życia?