24. doroczne zgromadzenie klasztorne buddystów zachodnich

24. zachodni buddysta Klasztorny Spotkanie odbyło się w Spirit Rock Medytacja Center, nieco ponad godzinę na północ od San Francisco w Kalifornii. Osłonięte od zgiełku wielkiego miasta, zielone wzgórza stanowiły ciche i spokojne miejsce na to doroczne spotkanie mnichów z różnych tradycji buddyjskich.

Uczestnicy 24. Zachodniego Zgromadzenia Klasztorów Buddyjskich (Foto © 2018 Zachodnie buddyjskie zgromadzenie klasztorne)

Naliczyliśmy 41 mnichów i mniszek z tradycji Theravadin, chińskiej tradycji Zen, Zakonu Kontemplatywnych Buddystów (Soto Zen), różnych linii buddyzmu tybetańskiego i tradycji Thilashin (Sayale) (10-przykazanie posiadacz) Birmy.

W przeciwieństwie do naszego klasztorny przodkowie, którym brakowało nowoczesnego transportu i środków komunikacji oraz którzy nie mówili wspólnym językiem, mnisi mieszkający na Zachodzie mają możliwość spotykania się, wzajemnego poznawania tradycji i wspólnej praktyki. Przyjaźnie, które się między nami rozwijają, są cenne i pomagają nam w przygodzie niesienia Dharmy i klasztorny sposób życia do nowej kultury. Wszystko to dobrze wróży buddyzmowi na Zachodzie.

Spotkanie zapewniło trzy i pół dnia na wspólną praktykę i dzielenie się, w tym roku tematem przewodnim było „Praktyka, ścieżka i owoc”. Dzień pierwszy rozpoczął się od dyskusji panelowej na temat „Podstawy praktyki”, w której postawiono pytanie: „Jak definiują nasze tradycje medytacja i jego rozwój w kierunku przebudzenia?” Czcigodny Sangje Khadro z tradycji tybetańskiej, Czcigodny Jian Hu z chińskiej tradycji Zen (linia Lingji) i Bhante Jayasara z tradycji therawady podzielili się swoimi przemyśleniami.

Czcigodny Khadro wyjaśnił ogólny podział medytacja w buddyzmie tybetańskim na stabilizację lub śamathę medytacjai analityczne lub wgląd medytacja. Obie formy medytacja są niezbędne do osiągnięcia przebudzenia: osiągnięcie śamathy, aby w wystarczającym stopniu ujarzmić umysł, aby mógł skupić się na jednym punkcie obiektu, oraz analityczne medytacja bezpośrednio urzeczywistniać naturę rzeczywistości.

Bhante Jayasara wyjaśnił centralne miejsce praktyki uważności w tradycji therawadyńskiej: w szczególności uważność ciało, uczucia, umysł i zjawiska. Ta forma uważności medytacja można wykonać, gdy znajduje się w dowolnej z czterech pozycji: chodzeniu, staniu, siedzeniu i leżeniu. Aby to uzupełnić, praktyka metta, czyli miłująca dobroć, jest ważną ścieżką prowadzącą do przebudzenia, zapewniającą hart aby jeden pozostał spokojny i przynosił pożytek innym, niezależnie od okoliczności zewnętrznych.

Czcigodny Jian Hu przedstawił wgląd w ogólne podejście Chana medytacja praktyki, którą można uznać za wyjątkowe połączenie śamathy i vipassany. W każdej czynności – czy to formalna praktyka siedzenia, obserwacja oddechu, jedzenie, chodzenie czy praca medytacja— śamathę i vipassanę można połączyć poprzez połączenie skupienia na jednym punkcie i analizy. Czcigodny Jian Hu wyjaśnił również dwie praktyki, na które kładziono nacisk w domu Chan w Lianji, w którym trenował — Gong An (Koan) i Hua Tou.

Wieczorem pierwszego dnia wielebna Vivian z Zakonu Buddyjskich Kontemplatyków została poproszona o wygłoszenie przemówienia na temat „Przetrwania burz” — przeszkód, jakie napotkała w swojej klasztorny życia i jak udało jej się przez nie przepracować. Wielebna Vivian po raz pierwszy opowiedziała o swoich wczesnych zmaganiach z pracą z złość które pojawiły się wkrótce po jej wyświęceniu. W tym przypadku widziała siłę życia w klasztorze jako wady złość dla siebie i innych są łatwe do zauważenia i konieczne do naprawienia w pojemniku wspólnego życia.

Wielebna Vivian poruszyła także kwestię „burzy”, jaką było nieoczekiwane zrzucenie szat jej nauczyciela i nauczyciela w tradycji, w której najważniejsza jest relacja uczeń-nauczyciel. Osiem lat po fakcie wielebna Vivian spokojnie i wyraźnie mówiła o tym, jak takie zdarzenie przywraca studentom możliwość znalezienia schronienia i zasobów w sobie. W ten sposób zwiększa się siła umysłu i determinacja uczniów do praktyki oraz pewność, że nic nie jest w stanie zepchnąć ich ze ścieżki.

Dzień drugi był okazją do zwiedzania i kontaktu: Spirit Rock zorganizował ochotników, którzy mieli przewieźć mnichów do pobliskiego Centrum Ssaków Morskich, a następnie wybrać się na spacer po plaży. W Centrum zostaliśmy przyjęci przez Dyrektora Wykonawczego, dr Jeffa Boehma. Jeff wygłosił prezentację na temat znaczenia nie tylko działań Centrum Ssaków Morskich w ratowaniu i rehabilitacji zwierząt, ale także przemiany samego miejsca – z dawnego hangaru samolotów wojskowych w miejsce, w którym obecnie znajduje się miejsce uzdrowienia i miłości.

Po prezentacji mnisi zostali zaproszeni do wejścia do zwykle zamkniętych dla publiczności kwater zwierząt, do cichego okrążenia ich zagrod i wyrecytowania Sutry Serca mantra (tadyatha om brama brama paragate parasamgate bodhi soha) oraz mantra współczucia (om mani padme hum).

Tego wieczoru odbył się drugi panel na temat „Ścieżki praktyki”, w którym postawiono pytanie: „Jak wygląda nasza osobista ścieżka i jak klasztorny życie wzbogaca naszą praktykę?” Ayya ​​Santussika Bhikkuni z tradycji therawady przemówiła jako pierwsza, dzieląc się historią o tym, jak doszła do klasztorny życia, idąc w ślady syna, który jako pierwszy wyświęcił. Wyraziła wielką wdzięczność za skupienie klasztorny życie zapewnia praktykę i chęć kontynuowania tego stylu życia aż do przebudzenia.

Wielebny Kinrei z Zakonu Kontemplatyków Buddyjskich skupił się na znaczeniu motywacji. Wyświęcony przez prawie 40 lat, wielebny Kinrei spędził prawie tyle samo czasu mieszkając w klasztorny społeczności (opactwo Shasta) i mieszka samotnie w klasztorze, gdzie jest obecnie odpowiedzialny za przewodzenie lokalnej społeczności świeckiej w jej studiowaniu i praktykowaniu Dharmy.

Bez względu na okoliczności życiowe, wielebny Kinrei skupił swoją praktykę na kultywowaniu dobrego serca i dobrej motywacji, bez względu na to, co robisz. Wydaje się, że wraz z upływem lat rozróżnienie i różnica między okresami „poduszka” i „bez poduszki” mają mniejsze znaczenie. Raczej różne rytuały i ceremonie, które są częścią klasztorny życie służy jako narzędzie do zatrzymywania się, pauzowania i sprawdzania stanu własnego umysłu - oraz przekształcania go w cnotliwy stan, jeśli jeszcze go nie ma.

Czcigodny Thubten Tarpa z opactwa Sravasti, praktykujący w tradycji tybetańskiej, powtórzył nacisk wielebnej Kinrei na obserwację umysłu, zaczynając od cytatu z tekstu Togme Sangpo: 37 Praktyk Bodhisattwów:

Krótko mówiąc, cokolwiek robisz, zadaj sobie pytanie: Jaki jest stan mojego umysłu? Z nieustanną uważnością i czujnością umysłu czyń dobro innych.

Mieszkając w klasztorze przez całe swoje wyświęcone życie, Czcigodna Tarpa opisała życie wspólnotowe jako całodobową praktykę i szkolenie. Kluczowym elementem wspierającym to środowisko „kamiennego bębna” były wzorce do naśladowania: zarówno żyjący nauczyciele, jak i inspirujące teksty mistrzów z przeszłości.

Dzień trzeci rozpoczął się ostatnią dyskusją panelową na temat „Owoce w naszych czasach”. Panelistom postawiono pytanie: „Bhikkhu Bodhi powiedział kiedyś, że naszym jedynym zadaniem jest osiągnięcie oświecenia. Czy ustawiliśmy Warunki dla nas samych, dla naszych społeczności i tych, które za nimi pójdą?”

Bhante Suddhaso z Theravada Thai Forest Tradition mocno mówił o potrzebie uczynienia mnichów łatwo dostępnymi dla świeckich buddystów, w środowiskach, które nie stwarzają barier kulturowych ani społecznych. Zasady ubioru, segregacja płciowa i nieznana etykieta zostały zidentyfikowane jako potencjalne przeszkody, które stoją na drodze do rozkwitu buddyzmu na Zachodzie w dłuższej perspektywie.

W przeciwieństwie do tego wielebny Seikai z Zakonu Kontemplatyków Buddyjskich podkreślił potrzebę kontynuacji leśnych klasztorów w przyszłości. Z jego perspektywy taki model klasztorny życie i trening sprzyjają Warunki skupić się na wewnętrznej przemianie i nie oddaje nauk Budda niedostępny.

Czcigodny Gyalten Palmo z tradycji buddyzmu tybetańskiego przyjął w swojej prezentacji inny punkt widzenia. Ugruntowana w naukach mahajany, cieszyła się z tego, jak Buddanauki o miłości, współczuciu i bodhiczitta trwają do dziś, z wieloma praktykującymi – świeckimi i klasztorny— tworzenie przyczyn do osiągnięcia pełnego przebudzenia Stanu Buddy.

Sesja popołudniowa ostatniego dnia spotkania rozpoczęła się specjalną ceremonią podziękowania wolontariuszom Spirit Rock, dzięki którym nasz pobyt był możliwy. Ponad 20 ochotników dołączyło do nas w pokoju świątyni — mniej więcej jeden ochotnik na dwóch mnichów! — aby otrzymać nasze wspólne podziękowania. Opactwa Shasta i Sravasti Abbey oferowały modlitwy używane w ich klasztorach, aby podziękować wolontariuszom za ich służbę, po czym mnisi Therawady odmawiali błogosławieństwo w języku palijskim.

Następnie Czcigodny Thubten Chodron przemówił na temat „Praca na ziemi, poszukiwanie ścieżki, dążenie do owoców”. Podczas tego ostatniego oficjalnego przemówienia zgromadzenia Czcigodny Chodron poruszył różne tematy, opierając się na pomysłach i troskach wyrażanych przez uczestników w ciągu całego tygodnia. Jednym z takich tematów było ustanowienie klasztorny społeczności na Zachodzie. Podzieliła się historiami z wielu lat i różnych burz, które wybuchły w okresie poprzedzającym założenie opactwa Sravasti w 2003 roku, a także z 15 lat, które nastąpiły od tego czasu. Czcigodny Chodron podzielił się także mądrością dotyczącą pracy z oczekiwaniami, składu 501(c)3 z członkami zarządu, klasztorny program studiów i model szkolenia, a także wizję przyszłości – w tym planowanie sukcesji.

Z wielu pytań zadawanych w trakcie i po wykładzie jasno wynikało, że zakładanie wspólnot monastycznych na Zachodzie jest tematem bliskim ludzkim sercom – a ponieważ buddyzm jest wciąż stosunkowo nowy na Zachodzie, istnieje potrzeba podzielenia się doświadczeniami z tego, co i nie pracował w takim przedsięwzięciu.

Oprócz tych formalnych rozmów organizatorzy zorganizowali różne alternatywne formy interakcji. Dwa razy spacerkiem medytacja zaproponowano: w Tradycji Tajlandzkiego Lasu z Nuntiyo Bhikku oraz w tradycji Soto Zen z Wielebną Amandą Robertson.

Zastosowano również format dialogu w otwartej przestrzeni, aby tematy do dyskusji grupowych mogły organicznie powstawać i ewoluować. W ciągu trzech dni odbyły się trzy sesje otwartej przestrzeni, obejmujące takie tematy jak: jak ćwiczyć i udzielać wskazówek w obecnych kryzysach etycznych; żyć winaja w czasach nowożytnych — jakich dokonano adaptacji i czy się one sprawdzają?; jak polityka tożsamości odnosi się do Buddajego nauki o pustce i dekonstrukcji jaźni; wykorzystywanie seksualne w sangha i jak interweniować; płeć i ordynacja; i wiele więcej. Nasze dyskusje były żywe i pouczające, ponieważ rozmawialiśmy o sprawach wspólnych dla nas wszystkich.

Ostatni poranek spotkania rozpoczął się od kręgu podziękowań dla każdego klasztorny wyrażając wdzięczność za możliwość łączenia się i uczenia Dharmy z braćmi i siostrami. Wyjątkowe i cenne forum, jakie zapewnia zgromadzenie, zostało wyrażone we łzach dwóch nowo wyświęconych mnichów, którzy obecnie mieszkają samotnie, będąc połączeni z lokalnym ośrodkiem Dharmy.

Nastąpiła burza mózgów na temat przyszłorocznego tematu i lokalizacji, podczas której grupa zdecydowała się na temat zainspirowany modlitwą poświęcenia trzech schronisk, którą poprowadzili Czcigodni Jian Hu i Jian Hong Shi:

I schronić się sangha. Niech każda czująca istota tworzy razem wielkie zgromadzenie, jednego i wszystkich w harmonii.

Wszyscy odeszli podniesieni na duchu i zainspirowani własną praktyką, swoją klasztorny praktyce i w swoich wysiłkach na rzecz dzielenia się nimi Buddajego nauki z innymi.

Więcej informacji o miejscu, czasie i temacie kolejnego zachodniego buddysty Klasztorny Zbiórka będzie dostępna do końca roku. Możesz odwiedzić https://www.monasticgathering.com/ w celu uzyskania takich informacji oraz obejrzenia większej ilości zdjęć z tegorocznego spotkania.