Zmęczenie współczuciem

• Jak uniknąć „wypalenia współczucia”
• Pokonywanie osobistego cierpienia
• Czerpanie radości z współczucia w działaniu

W jednej z książek, które napisałem, użyłem wyrażenia „wypalenie współczuciem”, a Joan Halifax napisała do mnie później i powiedziała: „Wiesz, myślę, że nie ma czegoś takiego jak wypalenie współczuciem”. Naprawdę dzieje się tak, że twoje współczucie jest ograniczone. Kiedy masz naprawdę pełne współczucie, nigdy nie osiągasz punktu, w którym się wypala. Tak więc należy sobie uświadomić, że jesteśmy zwykłymi istotami. Możemy zrobić tylko tyle: robimy, co możemy. cieszymy się z tego, co jesteśmy w stanie zrobić, a potem powoli budujemy na tym.

Jedną z rzeczy, które widzę, jest to, że ludzie zaczynają z wielkim entuzjazmem dla współczującego działania, a potem dzieje się kilka rzeczy. Po pierwsze, widzisz tak wiele cierpienia, że ​​popadasz w tak zwany osobisty niepokój i czujesz się tak źle, tak ciężko, że świat jest tak okropny, ponieważ widzisz całe cierpienie. Ta osobista udręka nie jest już współczuciem. Kiedy jest współczucie, skupiamy się na drugiej osobie. Kiedy jest osobisty niepokój, skupiam się na mnie, ponieważ cierpię widząc ich cierpienie. Musimy uważać na osobiste cierpienie i przestać, jeśli zobaczymy, że to nadchodzi. To raczej wskazówka — jeśli wpadniemy w osobisty niepokój — że musimy poświęcić więcej czasu i popracować nad własną praktyką, uspokoić własny umysł, wzmocnić hart, buduj naszą wewnętrzną siłę.

Inną rzeczą, która się dzieje, jest to, że ludzie zaczynają ze współczuciem i dużym entuzjazmem, a po pewnym czasie stają się naprawdę sfrustrowani, naprawdę źli. To jak: „Tak bardzo staram się pomóc tym ludziom, a oni idą i robią dokładnie przeciwieństwo tego, co muszą robić”. Albo tak bardzo staram się im pomóc, a oni mówią: „Odejdź, wtrącasz się”. Potem denerwujemy się i jesteśmy sfrustrowani, i myślę, że tutaj, wiesz, musimy naprawdę zobaczyć, że nie możemy kontrolować innych ludzi. Jeśli myślimy, że użyjemy współczucia, aby przerobić innych ludzi tak, aby stali się tym, kim według nas powinni być, to nie jest to współczucie. To próbuje ich kontrolować. Kontrolowanie innych ludzi to zupełnie co innego niż współczucie wobec nich. A więc współczucie… Jego Świątobliwość mówi o tym tak jak ty oferuje prezent i poczucie radości w oferuje służba, pomoc lub cokolwiek komuś dajesz, twoje poczucie radości z tego, że to robisz, to twoja „nagroda”. Jeśli czekasz na nagrodę, że dana osoba zrobi to, czego od niej oczekujesz, wtedy wracają i mówią: „Och, jesteś taka cudowna, uratowałeś mi życie”, to nie jest właściwa motywacja. Tak więc naprawdę nauczyć się czerpać radość z życia współczucia bez względu na to, co się dzieje, i upewniać się, że naprawdę podtrzymujemy naszą własną praktykę, abyśmy mogli kontynuować współczujące działanie przez długi okres czasu.