Czwarta niecnota mowy: bezczynna rozmowa (część 2)

Zawsze uważam to za bardzo interesujące: ludzie powiedzą mi, jakie jedzenie lubię. Bo wiesz, dużo podróżuję, więc trochę jedzenia zjem, a trochę jedzenia po prostu zostawiam lub nie jest moim ulubionym. Ale wtedy ludzie będą o tym mówić, a potem, pamiętam, jak ktoś powiedział: „Och, słyszałem, że nie lubisz soku winogronowego”. Cóż, to nie tak, że nie lubię soku winogronowego, zazwyczaj do posiłków wolę pić wodę. Albo, co to było, to drugie: „Słyszałem, że nie chcesz masali w herbacie. Nie lubisz masali w herbacie. Nie, to nie jest dokładnie masala, to masala miał w sobie pieprz, a pieprz się palił. Albo wiesz, pamiętam jedno miejsce, do którego byłem, musieli słyszeć, że lubię sałatki, ponieważ byłem tam przez tydzień i prawie każdy posiłek jadłem sałatkę. Więc to są zabawne małe rzeczy, ale chodzi mi o to, że rozmawiamy o rzeczach i dodajemy własne pomysły, własne opinie, rozwijamy i tworzymy coś, co nie jest całkowicie oparte na faktach.

A potem oczywiście spędzanie dużo czasu na rozmowach o rzeczach, które na dłuższą metę nie mają większego znaczenia. I nie robimy tego z motywacją do łączenia się z innymi ludźmi, robimy to po prostu do diabła. Dobra? Więc tego rodzaju rozmowy chcemy porzucić. Jak powiedziałem, nie oznacza to, że musimy odbyć wielką dyskusję na temat pustki lub Budda natura z każdym, kogo spotykamy, nawet jeśli jesteśmy z nie-buddystami. To nie znaczy, ale jeśli jesteśmy bystrzy, możemy znaleźć sposób na dobrą rozmowę z prawie każdym.

Kilka lat temu mój nauczyciel zaprosił wszystkich swoich uczniów Dharmy do Indii na serię nauk. Było nas razem kilkuset, może około stu mnichów i mniszek. Oddałem sobie zadanie domowe, próbując porozmawiać z każdym z tamtejszych zakonników. Ponieważ wiesz, jak to jest, tylko dlatego, że jesteś wyświęcony, nie oznacza, że ​​zgadzasz się we wszystkim i dogadujesz się. Pochodzimy z tak różnych środowisk, różnych temperamentów i różnych opinii na temat rzeczy. Ale powiedziałem sobie, że zamierzam przeprowadzić dobrą rozmowę – nie tylko pogawędkę – ale interesującą rozmowę z każdą pojedynczą osobą w tym trzymiesięcznym okresie, kiedy mieliśmy specjalne nauki. I faktycznie mi się to udało i wiele się z tego nauczyłem. Że gdybym naprawdę się przeciągnął i zadawał ludziom pytania o ich życie, mógłbym dowiedzieć się naprawdę interesujących rzeczy o życiu ludzi, o ich zainteresowaniach, o ich przeszłych doświadczeniach. Po prostu wymagało to trochę wysiłku z mojej strony. Ale zawsze mogłem znaleźć w nich coś interesującego, o czym moglibyśmy dyskutować w obie strony. To było bardzo satysfakcjonujące zobaczyć, że mogę rozmawiać ze wszystkimi.