Korzyści z badania Dudra

Wprowadzenie

Dudra to seria lekcji podstawowej logiki, epistemologii i psychologii, skompilowanych i skondensowanych z siedmiu tekstów Pramany Dharmakirti. Był indyjskim uczonym buddyjskim i kontemplacyjnym, który żył w VII wieku ne Te lekcje wywodzące się z jego prac są nauczane w klasie. Pozostawienie ich w klasie nie zapewniłoby prawdziwej znajomości lub znajomości przedmiotów. W świetle tego są one rozważane, omawiane i analizowane poprzez codzienną praktykę „partnera”. medytacja”, gdzie dwie osoby angażują się w rodzaj zorganizowanej debaty mającej na celu udoskonalenie i wyjaśnienie znaczenia i praktycznego duchowego zastosowania każdej codziennej lekcji.

Ponieważ badanie tego materiału jest nowością dla ludzi i kultury zachodniego/judeochrześcijańskiego/naukowo-materialistycznego świata, kultura jako całość nie doceniła go. Wynika to głównie z braku świadomości treści tych tekstów na temat Dudry, a także korzyści, jakie czerpie się z ich studiowania.

Jakie są zatem korzyści ze studiowania Dudry? Ponieważ każda osoba ma inny umysł, studiowanie tego materiału będzie miało na nią inny wpływ. Istnieją jednak efekty, które są powszechnie obserwowane przez większość, jeśli nie wszystkie osoby, które podejmują pewien stopień zaangażowania w studiowanie tego kierunku. Jedna to zwiększona zdolność rozumowania i ogólna poprawa jasności umysłu. Jest to niezwykle praktyczne; pomaga w codziennym życiu podejmować mądre decyzje, a także w duchowej praktyce łatwiej identyfikować i zwalczać nieprzystosowane, przeszkadzające emocje i myśli, które je stymulują.

Innym efektem jest umiejętność wsłuchiwania się w punkt widzenia innych i zniuansowanego podejścia do spraw. To znowu odnosi się zarówno do spraw doczesnych, jak i do czytania nauk buddyjskich. Powyższe dwa wpływy studiowania tego materiału łączą się, aby dać nam ogólną wolność umysłu. Dzięki tej nowej otwartości, ostrości i jasności stajemy się mniej naiwni i naiwni. Trudniej jest dać się zwabić propagandzie. Coraz trudniej paść ofiarą samooszukiwania się. Krótko mówiąc, uczymy się myśleć za siebie i być szczerym.

Oprócz tych efektów, podczas każdej lekcji kursu Dudra mogą pojawić się różne spostrzeżenia lub korzyści. Jako student, który przeszedł ten program i nadal studiuje filozofię buddyjską, oferuję własne doświadczenie tego, jakie korzyści przyniosło mi studiowanie tych przedmiotów. Niech ci, którzy są zainteresowani, również skorzystają na tej ścieżce rozumowania!

1 – Kolory: biały i czerwony

Pierwsza lekcja kursu Dudra nosi tytuł „Kolory: biały i czerwony”. Dziwne, prawda? Studium logiki i psychologii, które zaczyna się od lekcji kolorów. I nie chodzi nawet o to, jak różne długości fal światła są pochłaniane i odbijane przez obiekty, aby wysyłać światło do siatkówki, gdzie czopki i pręciki reagują inaczej w zależności od długości fali i intensywności światła. Nie, nic z tego nie jest wyraźnie wymienione. Można nawet powiedzieć, że lekcja nie mówi nawet o kolorach – nie o tym, czym naprawdę są kolory.

Co więcej, jest to jedyna lekcja w kursie, która dotyczy bezpośrednio obiektów fizycznych. Zgadza się. Jedyna lekcja w całym dwu-trzyletnim programie Dudry i prawie w całym piętnastoletnim do dwudziestopięcioletnim kursie filozofii buddyjskiej, która wyraźnie uczy o tym, jakie rodzaje fizycznych obiektów istnieją, jest lekcja pierwsza. Jego czas trwania wynosi około jednego miesiąca.

To wskazuje na to, o co chodzi w filozofii buddyjskiej. Dziedziny badań naukowych – a dokładniej rodzaj badań naukowych, które od kilku stuleci kładą nacisk na kulturę Zachodu i które są postrzegane jako podstawa współczesnego, rozwiniętego technologicznie świata – zajmują się niemal wyłącznie światem. „form”. Obiekty fizyczne. Materiał. Niektóre nauki zajmują się świadomym życiem i samą świadomością, ale tylko w zakresie, w jakim są one powiązane z materią. Szeroko rozpowszechniony pogląd głosi, że fizyka – badanie działań i właściwości cząstek elementarnych – jest podstawą wszystkich innych nauk i wszystkiego, co istnieje. Ale czy te nauki odnoszą się do wszystkich kwestii istotnych dla kondycji człowieka?

Wielu powie, że rzeczywiście to robią. Ale nie buddyści. Buddyści mówią, że istnieją kwestie, które nie są bezpośrednio, a przynajmniej w pełni, rozwiązane w ten skierowany na zewnątrz sposób, w ten oparty na cząsteczkach sposób. Szczególnie kluczowa jest tutaj kwestia tego, jak przezwyciężyć cierpienie i usunąć jego przyczyny oraz jak doświadczać szczęścia i rozwijać jego przyczyny. To jest kwestia fundamentalna. Chociaż nigdy nie twierdzi się, że jest fundamentalną podstawą wszystkiego, co istnieje, jest postrzegane jako fundamentalne, poszukujące duszy pytanie dla czującej egzystencji. Wszystkie czujące istoty pragną szczęścia i nie lubią cierpienia. To jest fundamentalny warunek czującego życia.

Tak więc większość tematów, które będziemy badać w trakcie studiów buddyjskich, dotyczy właśnie tego zagadnienia. Ale oczywiście szczęście i cierpienie oraz ludzkie doświadczenie w ogóle są związane z obiektami naszego świata fizycznego. Tak więc pierwsza lekcja tego kursu Dudra dotyczy tych przedmiotów.

Często naukowcy i studenci omawiają korzyści płynące z tej lekcji kolorów pod względem tego, że jest to poligon do nauki logiki i formatu debaty. To z pewnością prawda. Obiekty fizyczne są łatwe do zaobserwowania, dlatego jesteśmy przyzwyczajeni do obchodzenia się z nimi i myślenia o nich. Tak więc, aby zacząć uczyć się myśleć w sposób logiczny, w sposób filozoficzny, warto użyć go jako podstawowego tematu badań. To coś, co już znamy. Możemy więc pomyśleć o widokach, dźwiękach, zapachach, smakach i źródłach wrażeń dotykowych. Korzystając z tych stosunkowo prostych tematów, można przyzwyczaić się do używania narzędzi rozumowania, które będą dla ciebie chlebem powszednim podczas kolejnych lekcji.

Ale ostrzegam was, abyście nie mówili, że poza tą korzyścią, Lekcja Kolorów tak naprawdę nie ma żadnego zastosowania w czyjejś praktyce Dharmy. Powiedziałbym, że ma poważne zastosowanie. Czemu? Cóż, studiowanie tej lekcji może doprowadzić do bardzo wciągającej praktyki uważności.

Na początku dowiadujemy się, że podziały materii dokonuje się w kategoriach naszego świadomego doświadczenia. Pięć rodzajów materii zewnętrznej to obiekty, których każdy z pięciu zmysłów doświadcza w wyjątkowy sposób. Formy wizualne – kolory i kształty – są definiowane jako obiekty, które są ujmowane przez świadomość wzrokową. Dźwięki to obiekty słyszane przez świadomość słuchową. I tak dalej – masz obraz.

W tym przypadku „przedmioty” wyraźnie nie odnoszą się tylko do rzeczy stworzonych przez człowieka, które składają się z części i materiałów, takich jak stoły i krzesła, domy i samochody. Odnosi się do cech, których doświadczamy każdym z naszych zmysłów. Czerwone kolory, białe kolory. Słodkie zapachy, kwaśne zapachy. Chropowatość, ostrość, gładkość, miękkość.

To wszystko trzeba zbadać i przedyskutować. Aby to zrobić, musimy wiedzieć, jak to wszystko wygląda w umyśle. Powiedzmy, że masz kota, którego kochasz. Kot to jedno. Ale ten kot ma swój kształt i kolor, dźwięki, które wydaje, zapach, (uhm…) smak i aspekty naszego zmysłu dotyku, który czujemy, kiedy się z nim fizycznie kontaktujemy. Ale łatwo jest przyjąć to wszystko za pewnik. Po prostu zignoruj ​​to i powiedz: „Hej kotu, chodź tutaj! Potrzebuję trochę miłości!" Potem zirytować się, gdy odskoczy.

Prawdziwym polem eksploracji okazuje się wtedy nasze bezpośrednie doświadczenie zmysłowe. Musimy naprawdę przyjrzeć się temu, co widzimy. Niezależnie od tego, czy chodzimy, stoimy, siedzimy, czy leżymy, musimy zwrócić uwagę na doznania płynące przez ciało. Czy to brzmi znajomo?

Debata działa w parze z praktyką uważności. Kiedy zaczniemy przyzwyczajać się do zwracania większej uwagi na obiekty naszego doświadczenia zmysłowego, możemy wyostrzyć naszą zdolność do rozróżniania różnych typów obiektów. Są więc dalsze podziały. Dowiadujemy się, że istnieją kolory podstawowe i kolory wtórne. W ramach kolorów wtórnych znajdujemy kolor ciemności, kolor cienia, kolor luminancji. W pewnym sensie dyskutant zaczyna zwracać oko artysty na ich wizualny świat, przyglądając się grze światła i cienia, obserwując, jak zachodzące słońce zmienia kolor odległej góry.

W miarę postępu debaty pomaga nam to inspirować do zwracania jeszcze większej uwagi na nasze doświadczenia. Czy kolor góry faktycznie zmienia się wraz z zachodem słońca? Czy w zaciemnionym pokoju wszystko traci kolor? Czy czarny kot jest czarny?

Doświadczenie z kolei informuje debaty. W końcu, jeśli coś przeczy bezpośredniemu doświadczeniu, czy możemy powiedzieć, że jest logiczne?

2 – Ugruntowane podstawy

Druga lekcja rozwija się ze świata materialnego. Tutaj uczeń zapoznaje się ze wszystkim, co istnieje.

To może brzmieć jak przesada. Chcesz powiedzieć, że ta lekcja dotyczy czarnych dziur i fal grawitacyjnych, mionów i gluonów, ekstremofili, procentów złożonych, równań wielomianowych? Nie, to nie dotyczy tych tematów. Określa jednak kilka podstawowych zasad, które mają zastosowanie do wszystkich istniejących zjawiska.

Robi to przed rozpoczęciem lekcji. Przed każdą lekcją Dudry znajduje się jeden lub dwa cytaty, głównie z Pramanawartikakariki, które są identyfikowane jako główne źródło, z którego pochodzi lekcja. Cytaty są krótkie i określają podstawową zasadę, którą lekcja omawia bardziej szczegółowo. Oto cytat z lekcji o ustalonych podstawach:

Ponieważ istnieją dwa rodzaje rzeczy, które można pojąć, istnieją dwa rodzaje poznania. Dzieje się tak dlatego, że są zarówno rzeczy, które mogą pełnić jakąś funkcję w świecie, jak i te, które nie mogą.

Jest to rozbudowane tłumaczenie, mające na celu pełniejsze zilustrowanie znaczenia cytatu. Ilustruje jedną z głównych tez tekstów logiki Pramany. Istnieją dwa rodzaje podstawowych rzeczy. Istnieją rzeczywiste, nietrwałe byty, które powstają z przyczyn, trwają, zmieniają się i wytwarzają rezultaty. Istoty te pojawiają się naszej świadomości w sposób bezpośredni, żywy, bez pośrednictwa myślącego umysłu. Obejmują materię, świadomość i inne zjawiska że możemy postrzegać i jesteśmy związani z materią i umysłem, ale nie jesteśmy żadnym z nich (na przykład osoba – ludzie istnieją w relacji do swoich ciał i umysłów, ale nie są jednym z nich).

Istnieją również zjawiska które nie wynikają z przyczyn, nie zmieniają się i nie przynoszą rezultatów. Nie pojawiają się one umysłowi w automatycznym procesie wpadania na nasze zmysły, ale pojawiają się tylko poprzez myśl. Pośredniczy w nich wygląd koncepcyjny. Nie wydają się wyczuwać świadomości; mogą pojawiać się tylko w świadomości mentalnej.

Możemy je postrzegać naszymi umysłami, ale są one bezsilne i faktycznie nie są obecne w tym samym sensie, co nietrwała, funkcjonująca klasa zjawiska. Są to rzeczy, które przypisuje się językowi i pojęciu. Nie możemy jednak powiedzieć, że nie istnieją, ponieważ nadal można je znaleźć w odniesieniu do nietrwałych, funkcjonujących rzeczy. Można stwierdzić, że istnieją, ponieważ pod każdym względem poddają się logicznemu rozumowaniu i doświadczeniu, podczas gdy rzeczy nieistniejące są sprzeczne z doświadczeniem lub logiką. Klasycznym przykładem tego rodzaju statycznego, ukrytego obiektu jest niezłożona przestrzeń. Definiuje się ją jako atrybut, który jest po prostu zaprzeczeniem namacalności. To ona pozwala rzeczom istnieć i poruszać się w przestrzeni.

Łał. Właśnie wyszliśmy z powierzchni lustra Alice, gdzie widoczne rzeczy migoczą przed naszymi zmysłami, i zeskoczyliśmy do głębokiej, filozoficznej króliczej nory. Zapnij pasy. Teraz jest w domu. Nie wrócimy.

Ta lekcja jest przedstawiona w sposób, który można dość łatwo zrozumieć, ale ma ogromną głębię, którą będziemy zgłębiać w nadchodzących latach. Stanowi podstawę dla wszystkiego, co ma nadejść. Stanowi podstawę do realizacji nietrwałości, pustki i przyczynowo-skutkowej natury działania (karmy).

Lekcja z ustalonych podstaw daje nie tylko wprowadzenie do tego dwojakiego podziału rzeczy istniejących, ale także je opisuje zjawiska pod wieloma kątami. Przede wszystkim kategoria nadrzędna – ugruntowana baza. Istnieje kilka zjawiska które są równoważne z tym; istniejący, zjawisko, przedmiot pojmowany, przedmiot poznawalny i przedmiot. Każdy z nich ma swoje indywidualne definicje, które mają swój własny, nieco wyjątkowy charakter. Istnieje to, co jest obserwowane przez wiarygodny podmiot rozpoznający. Zjawisko jest tym, co posiada własną tożsamość. Poznawalny obiekt to ten, który dobrze nadaje się do bycia obiektem umysłu.

Dowiadujemy się już, przeglądając tę ​​listę ekwiwalentów zjawiska dwie ważne koncepcje. Jednym z nich jest to, że wszystko istnieje w związku z postrzegającym to umysłem. Po drugie, każdy przedmiot ma wiele różnych aspektów. Kawa to fenomen. Czemu? Jest w stanie zachować własną tożsamość. To także istnieje. To zrozumiały przedmiot. To obiekt poznawalny. To ugruntowana baza. Wszystkie one istnieją w pewnym sensie „na” tym jednym przedmiocie – kawie. Możemy przyjrzeć się kawie i zobaczyć, jak jest obserwowana przez rzetelne poznania, zobaczyć, jak dobrze nadaje się do bycia obiektem umysłu, zobaczyć, jak składa się z cząstek (definicja materii).

Nie tylko to, ale dlatego, że wymienione powyżej zjawiska są równoważne, zaczynamy dostrzegać, jak każdy z nich implikuje się nawzajem. Przez sam fakt posiadania własnej tożsamości obiekt może być obserwowany przez rzetelnego poznającego. I wzajemnie.

Uff! Jeśli to nie jest nowatorski sposób patrzenia na sprawy, to nie wiem, co nim jest. Jako nowy sposób patrzenia na rzeczy, może to być trudne, mylące, a nawet podejrzane. Ale w miarę jak debaty toczą się i nadal obserwujemy własne doświadczenie i przechodzimy tam iz powrotem między logiczną formą debaty a tym, jak przedmioty pojawiają się w naszym własnym doświadczeniu, ta perspektywa zaczyna się odświeżać. To zaczyna być bardzo znaczące. Zaczyna pokazywać dyskutantom, jak działa ich umysł i jak funkcjonuje umysł konceptualny w naszym życiu, aby przypisać całą sferę egzystencji (jak również niezliczone wymysły, które nie istnieją) ponad to, co naturalnie pojawia się zmysłom. I robi to przez cały dzień, bez nas, kiedy naprawdę się nad tym zastanawiamy… to znaczy, dopóki nie zdobędziemy narzędzi potrzebnych do rozpoczęcia obserwacji.

3 – Identyfikacja izolatów

Podczas trzeciej lekcji Dudry uczniowie zapoznają się z innym narzędziem filozoficznym, które pomaga zobaczyć, jak funkcjonuje konceptualny umysł i jak zjawiska istnieć. Pamiętaj, te dwie rzeczy – przypisywanie konceptualnego umysłu i istnienie zjawiska – są osadzone w stosunku do siebie.

Większość uczniów potrzebuje trochę czasu, aby wyczuć tę lekcję. Weźmy na przykład zjawisko, na przykład stal. Istnieje wiele przypadków stali, istnieje wiele przypadków stali. Jest stal nierdzewna, stal amerykańska, stalowe tory kolejowe, stalowe ramy drapaczy chmur. To wszystko ze stali. Czy jednak sama stal jest jednym z tych przykładów stali?

Stal to metal, stal to materia, stal jest nietrwała, stal istnieje. To wszystko jest całkiem jasne. Ale czy to błyszcząca stal czy zardzewiała stal? Stal lita czy stal płynna? Stal to po prostu sama stal. To izolat stali. To jedno ze stalą.

Bardziej dosłowne tłumaczenie tybetańskiego terminu, który nazywamy tutaj „izolować”, to „odwrócenie” lub „odbicie”. „Izolacja stali” jest w rzeczywistości terminem skróconym, co oznacza „odwrotność nie bycia jednością ze stalą”. Jest odbiciem samej stali.

Izolacja stali istnieje, ponieważ mamy termin na stal i odnosi się do czegoś. Kiedy myślimy o „stali”, pojawia się coś, co pojawia się w umyśle. Co pojawia się w umyśle, gdy myślisz po prostu „stal”? Stal, która pojawia się w umyśle w tym czasie, jest stalą, która jest izolacją stali.

Izolaty te są identyfikowane, jak w lekcji o ustalonych podstawach, poprzez pozycjonowanie zjawiska które są im równoważne. Cztery zjawiska są wyraźnie wymienione jako równoważne izolatowi stali. „Jeden ze stalą”; „stal, która jest jednością ze stalą”; „definiendum mocnego, twardego metalu zbudowanego z żelaza i węgla”; oraz „to, co spełnia trzy cechy bycia przypisanym istnieniem mocnego, twardego metalu wykonanego z żelaza”.

Jeśli zostaniesz poproszony o założenie fenomenu, który dotyczy stali, wszystko, co możesz powiedzieć, to stal. To jedyna rzecz, która w żaden sposób nie różni się od stali. Jeśli zostaniesz poproszony o ustalenie definiendum mocnego, twardego metalu wykonanego z żelaza i węgla, jedyne, co możesz powiedzieć, to stal. Definicja i jej definiendum pozostają w związku monogamicznym.

Przeglądając je, wskazuje się uczniowi, czym jest sama stal. Daje uczniowi szansę na: medytować o tym, jak stal pojawia się w umyśle, gdy myśli się tylko o tym zjawisku. Pomaga również zacząć kwestionować, co to znaczy być czymś. „Jeden ze stalą” to nie ten ze stalą. Tylko stal jest jednością ze stalą. „Jeden ze stalą” różni się od stali, ponieważ oznacza „jeden ze stalą”.

Nawet jeśli te cztery zjawiska Wymienione dwa akapity powyżej różnią się od siebie i nie są od siebie nawzajem, tylko stal zjawiska które można uznać za każdą z tych czterech. Tutaj zaczyna się widzieć, że umysł robi dziwne rzeczy, kiedy myśli. To część długiej podróży do uświadomienia sobie działania konceptualnego umysłu.

4 – Odwrócony od bycia, odwrócony od niebycia

Ze wszystkich dotychczasowych lekcji czwarta lekcja Dudry ma najsilniejszy posmak bycia rodzajem gry logicznej. Ta lekcja dotyczy nauczenia się używania negacji i zrozumienia, co się dzieje, gdy ulegają podwojeniu, potrojeniu, poczwórnemu itd. Mimo to jest tu wiele do nauczenia się o umyśle i głębsze znaczenie tego, jak konceptualny umysł funkcjonuje, co być może nie będzie stają się jasne od razu.

Ponownie, patrzenie na przykłady jest jedynym sposobem, w jaki ta lekcja stanie się jasna. Spójrzmy na kapelusze. Mamy kapelusze. Posiadamy również czapki bez czapek. Te są sprzeczne – jeśli coś jest jednym, to z konieczności nie jest drugim.

Wtedy mamy odwrotność bycia kapeluszem. Jest to odpowiednik braku kapelusza. Cokolwiek jest jednym, jest koniecznie drugim. Następna jest odwrotność nie bycia kapeluszem. Jest to równoznaczne z byciem kapeluszem. Jeśli coś jest kapeluszem, to z konieczności jest to przeciwieństwo nie bycia kapeluszem. To podwójnie przeczący. Dwa negatywy dają pozytyw. To tak, jakby powiedzieć, że wełniana czapka „nie jest kapeluszem”. To odwrotność od nie bycia kapeluszem.

Chociaż może wydawać się dziwne, że dzielenie włosów między nie kapeluszem a odwrotnością bycia kapeluszem, po raz kolejny samo ćwiczenie skłania uczniów do zwrócenia wzroku do wewnątrz i obserwowania, jak te zjawiska pojawiają się w umyśle. Następnie, jeśli przyjrzymy się, jak dotknięte są procesy psychiczne – takie jak przywiązanie, pragnienie pragnienie i złość – odnoszą się do przedmiotów, to ćwiczenie myślenia pomaga odwrócić same dolegliwości. Ta osoba, która wydaje się być doskonała, czysta, autentyczne źródło trwałego spełnienia nie tylko nie jest żadną z tych rzeczy… jest całkowitym odwrotnością każdej z tych rzeczy.

To jest potężna myśl, o której należy pamiętać. Pomaga odwrócić umysł od nakładania właściwości, które tak naprawdę nie istnieją, na przedmioty, których doświadczamy. Pomaga odwrócić cztery zniekształcenia (postrzeganie nietrwałego jako trwałego, niezadowalającego jako szczęścia, nieczystego jako czystego, bezinteresownego jako „ja”). Te cztery są głównym źródłem wszystkich ludzkich problemów.

Tutaj też dzieje się coś innego. Trudniej mi to zrozumieć. Podczas lekcji w Ustanowionych podstawach zostaliśmy zapoznani z działaniem umysłu konceptualnego i tego, jak go pojmuje zjawiska za pośrednictwem mentalnego obrazu. Natura tego obrazu mentalnego (na wzór kapelusza) jest pozorem odwrotności nie bycia kapeluszem. Podczas gdy subtelności funkcjonowania konceptualizmu nie są omawiane bezpośrednio w tej lekcji, uczniowie przygotowują się do ich zrozumienia, zapoznając się z ideą odwrócenia się od bycia czymś. Temat tego, jak funkcjonuje myślenie pojęciowe, będzie powracał wielokrotnie w trakcie całego programu filozofii.

Ta lekcja może być również bardzo zabawna. Dyskutanci spiętrzają wszystkie przeciwieństwa bycia i niebycia, co zmusza odpowiadający do bacznej uwagi i uważnego słuchania. Oto przykład tego, co mam na myśli – Temat to: kapelusz. Wynika z tego, że: jest odwrotnością bycia odwrotnością bycia odwrotnością nie bycia odwrotnością bycia odwrotnością nie bycia odwrotnością nie bycia sprawną rzeczą. Całkiem proste, prawda? Pomaga to ćwiczyć umiejętności słuchania, a także rozum.

4.a – Rzeczy, które są, rzeczy, które nie są

To jest krótka lekcja, która stanowi dodatek do poprzedniej lekcji. Jest on silnie powiązany ze sposobem, w jaki zorganizowany jest format debaty, więc trudno jest zrozumieć jego znaczenie bez zaangażowania się w praktykę debaty. W tym kontekście jednak ogromnie pomaga uzyskać większą jasność w zakresie interpretacji treści debaty, gdy staje się ona dość złożona, gdy istnieje wiele różnych tematów i predykatów, które są umieszczane jeden po drugim.

Co więcej, ta lekcja pomaga raz jeszcze rzucić światło na inny aspekt umysłu myślącego konceptualnie. Dzieje się tak, ponieważ dotyczy dorozumianego znaczenia, gdy temat nie jest wyraźnie określony. Na przykład debata może przebiegać mniej więcej tak – Temat to: kot. Wynika z tego, że to żywa istota. Wynika z tego, że jest to zjawisko nietrwałe. Wynika z tego, że: istnieje.

W powyższej linii pytań temat jest wyraźnie określony tylko raz. Odtąd jego miejsce zastępuje słowo „to”. Prosty przypadek zaimka trzeciej osoby. Nie ma dużo miejsca na wątpić o temacie, do którego się odnosi.

Ale czy są chwile, kiedy „to” może być nieco bardziej niejednoznaczne? Cóż, co dziwne, jeden właśnie się pojawił. Jeśli przyjrzysz się uważnie powyższemu akapicie, „to” pojawiło się dwukrotnie. Najpierw mówi: „…słowo »to« jest używane, aby zająć jego miejsce”. Potem ostatnie zdanie mówi: „Nie ma zbyt wiele miejsca na wątpić na temat, do którego się odnosi”.

Jeśli przeczytasz te zdania tak, jak zamierzałem, zobaczysz, że pierwsze odnosi się do „tematu”. Drugi odnosi się do „słowa 'to'”. Ale czy koniecznie należy to interpretować w ten sposób?

Tutaj zaczynamy widzieć w nowym świetle coś, co działa niemal non stop w naszym codziennym życiu. Mamy zastanowić się nad naturą tego, jak dwie osoby mogą mieć wspólne dorozumiane znaczenie w zakresie komunikacji bez wyraźnego określenia tego. Widzimy, jak jedno zdanie może wydawać się umysłom dwóch osób w podobny sposób, ale także w odmienny sposób (jeśli nie jesteśmy ostrożni).

Na przykład miałem doświadczenia, kiedy ktoś mówił o osobie… „Och, zrobił to i tamto, powiedział to i tamto”. Dopiero po kilku minutach uświadamiam sobie, że mówią o zupełnie innej osobie, niż początkowo sądziłem! Zawsze trochę nagłej mentalnej zmiany, kiedy to się dzieje, prawda? I to może być trochę krępujące!

Wtedy dyskutanci również mają okazję przyjrzeć się temu samemu. To jest zaimek, o którym mówię. Co się stanie, jeśli całkowicie porzuci się temat? Wynika z tego, że: istnieje. Wynika z tego, że: jest trwały. Wynika z tego, że: pojawia się umysłowi. Czy powiedziałbyś tak, czy dlaczego?

Albo można by powiedzieć – weźmy temat: zjawisko trwałe. Wynika z tego, że to jest to. W takim stwierdzeniu zaczynasz dostrzegać, że nie tylko same słowa, ale także sposób, w jaki użyto intonacji i akcentów, również wpływają na znaczenie. Spróbuj powiedzieć powyższą tezę na różne sposoby, aby zobaczyć, ile różnych znaczeń możesz jej nadać.

W tej lekcji pojawiają się zabawne, choć mylące debaty, które pokazują nam, jak naprawdę zwracać uwagę na każde słowo, które ktoś wypowiada – ale poza tym na to, jak mówi i na intencje stojące za ich słowa. Ta umiejętność z pewnością wykracza poza ogród Dharmy.

Wiele debat, które pojawią się w tej lekcji, jest związanych z tybetańską strukturą składniową, więc nie będą tłumaczone bezpośrednio na angielski. Jestem jednak pewien, że gdy ludzie zaczną więcej debatować po angielsku, pojawią się nowe debaty zależne od angielskiej składni. Fajnie będzie zobaczyć, co ludzie wymyślą i jak możemy zburzyć nasze uprzedzenia i poczuć, że wiemy wszystko, co można wiedzieć, w nowy, innowacyjny sposób!

5 – Definicje i zdefiniowane pozycje

Podstawy tej lekcji zostały już położone w lekcji o ustalonych podstawach, gdzie została opracowana podstawowa teoria definicji. Ma to związek z wiedzą lub wiedzą o czymś, ale tutaj nie mówimy per se o poznawaniu faktów lub informacji. Tutaj mówimy o poznaniu jakiegoś konkretnego zjawiska. Fakty i informacje są zjawiska, ale tutaj możemy mówić po prostu o poznaniu drzewa, poznaniu nietrwałości lub poznaniu wody w sposób, który nie brzmi całkowicie dziwacznie.

Więc jak idzie teoria? W stosunku do każdego zjawiska istnieje 1) definicja, 2) zdefiniowany przedmiot (lub definiendum) oraz 3) ilustracje. Na przykład drzwi są definiendum. Ma definicję. „Portal, który otwiera się i zamyka, oddziela dwa pokoje lub wnętrze od zewnątrz lub daje jedno” dostęp do miejsca do przechowywania, takiego jak lodówka lub szafa”.

Dobrze jest użyć definicji roboczej lub takiej, która została już zapisana w tekstach. Chodzi o to, że obejmuje wszystkie przypadki tego zjawiska, nie rozciągając się zbyt daleko, aby zaczęło przenikać na terytorium innego zjawiska. Więc gdybyśmy powiedzieli „coś, co otwiera się i zamyka” jest definicją drzwi, to musielibyśmy powiedzieć, że szuflady, książki, słoiki i musicale na Broadwayu są drzwiami. To zbyt obszerna definicja.

Następnie trzecia część to ilustracje. Ilustracje drzwi są nieskończone, ale obejmują drzwi białe, drzwi drewniane, drzwi szklane, drzwi ekranowane, drzwi samochodowe itp. Główne pytanie brzmi – jak możemy poznać, czym są drzwi? W zależności od ilustracji, zdajemy sobie sprawę, jakie są cechy definiujące. Wtedy możemy zrozumieć, że konkretna ilustracja jest definiendum, ponieważ już poznaliśmy, że jest to definicja. Cokolwiek jest jednym, musi być drugim.

Kluczowym punktem teorii jest to, że aby poznać jakiekolwiek definiendum, musimy najpierw ustalić jego definicję. Tutaj mówimy o poznaniu za pomocą konceptualnego umysłu… to nie odnosi się do przypadków, w których po prostu widzimy jakiś obiekt na krótko przed naszymi oczami, nigdy naprawdę nie identyfikując, czym był ten obiekt. W takich przypadkach moglibyśmy powiedzieć, że widzieliśmy przedmiot, ale nie o to chodzi w tej lekcji.

Dokąd prowadzi nas ta teoria? Uderza w samą podstawę tego, w jaki sposób rozwijamy wiedzę o naszym świecie, jak budujemy zrozumienie otaczających nas rzeczy. Zawiera aspekty teorii rozwoju dziecka. Skłania nas do prawdziwej refleksji i obserwowania, w jaki sposób używamy naszych zmysłów do wprowadzania surowych danych o różnych obiektach, a następnie używamy myślącego umysłu do rozróżniania różnych definiujących cech i uczenia się, jak grupować podobne rzeczy. Prowadzi nas do obserwowania podstaw zrozumienia otaczającego nas świata. To znowu jest źródłem informacji, które daje nam nie tylko paliwo do kontemplacji, ale także do rozwijania w codziennym życiu większej świadomości tego, jak funkcjonują nasze umysły – odnosi się to do każdej części praktyki Dharmy i w dużej mierze do naszego ogólna interakcja ze światem.