Zapewnienie naszego połączenia z naukami i nauczycielem

• Ostatnie trzy kończyny 7-kończynowej praktyki
• Znaczenie proszenia duchowego mentora o nauczanie
• Zapewnij nasze ciągłe dostęp do nauk Dharmy od wykwalifikowanych duchowi mentorzy

Aby kontynuować dyskusję na temat siedmioczłonowa modlitwa. Rozmawialiśmy o pokłonach, oferuje, spowiedź i radość. Kolejne dwa — prosząc i błagając — czasami przychodzą w tej kolejności, czasami w odwrotnej kolejności. To naprawdę nie ma znaczenia.

Żądanie

Żądanie jest żądaniem Budda i naszych nauczycieli do nauczania. A błaganie to błaganie ich o długie życie. Obie te funkcje działają po stronie tworzenia zasługi, prosząc o nauki i prosząc naszych nauczycieli o długie życie i prosząc o Budda nieustannie manifestować się w naszym świecie i uczyć nas. Ale myślę też, że pomagają nam oczyszczać destrukcyjne karmy które stworzyliśmy w związku z Trzy klejnoty i do naszego duchowi mentorzy, takie jak branie ich za pewnik lub branie możliwości otrzymywania nauk za pewnik.

Naprawdę to widziałem, zwłaszcza w naszym kraju, gdzie jesteśmy przyzwyczajeni do… Powinniśmy mieć wszystko. Wszystko powinno nam się ukazać. Wszystko powinno tu być. Jesteśmy konsumentem, który może wybierać, co chcemy robić i co chcemy mieć. Taka jest nasza postawa w bogatych krajach. I rodzi pewien rodzaj samozadowolenia i brania rzeczy za pewnik, które mogą sprawić, że stracimy niesamowite możliwości.

Na przykład, kiedy po raz pierwszy zacząłem praktykować, mieszkałem w klasztorze Kopan w Nepalu. Przez cały czas były nauki. Potem mieszkałem w Indiach, chodziłem do Biblioteki Dzieł i Archiwów Tybetańskich i codziennie chodziłem na zajęcia. Moi nauczyciele byli wokół mnie, mogłem iść i zadawać pytania, kiedy chciałem, były z nimi interakcje i tak dalej. Potem zostałem wysłany do Włoch, do tego nowego centrum Dharmy, które się zaczynało, i byłem jedynym sangha członek, kiedy po raz pierwszy tam przybyłem. Zostałam wyświęcona dopiero dwa lata, więc tak naprawdę byłam „dziecięcą” zakonnicą. I tam byłem w tym centrum Dharmy. Brak nauczycieli. Nie sangha. Jak miałem zdobyć wykształcenie? A jak wzbogaci się moja praktyka?

To było w latach siedemdziesiątych. Brak e-maila. Brak filmów z naukami na YouTube. Nic takiego. Po prostu nawet posiadanie nagrań dźwiękowych nie zawsze się zdarzało. Więc naprawdę musiałeś mieć tam obecność swoich nauczycieli. A potem nagle, kiedy robiłem siedmioczłonowa modlitwa ten o proszeniu o nauki i proszeniu moich nauczycieli o długie życie stał się naprawdę ważny, ponieważ w przenośni znajdowałem się na środku pustyni. Pomaia nie była pustynią, ale pod względem Dharmy była.

Tak więc nagle te dwie z siedmiu kończyn naprawdę wysunęły się na pierwszy plan i zacząłem bardzo szczerze prosić, ponieważ naprawdę przyszło mi do głowy, że bez zbliżania się do mojego nauczyciela lub starszego sangha z którego mógłbym się uczyć, miałem zamiar zmienić się w wysuszoną figę, pod względem Dharmy.

Również w tym czasie Lama Yeshe nie zawsze było bardzo dobrze. Umarł kilka lat później. A potem naprawdę myślę o śmiertelności mojego nauczyciela… Nie zawsze tam będą. I jak bardzo uważałem za oczywiste, kiedy mieszkałem w Azji, że te rzeczy są wszędzie wokół mnie i mogę się nimi cieszyć, kiedy tylko chcę.

Kiedy po raz pierwszy zacząłem nauczać na Zachodzie, bardzo zauważyłem tego rodzaju postawę również wśród zachodnich uczniów Dharmy. Ludzie przychodzili półregularnie na nauki, ale potem mówili: „Och, muszę jechać pół godziny przez miasto, żeby dostać się do centrum Dharmy, a jestem po prostu zbyt zmęczony, żeby to robić po pracy”. Lub: „Chciałem przyjechać na weekendowe odosobnienie, ale musiałem zrobić pranie, a mam te inne rzeczy…”. I naprawdę uderzyło mnie to, jak w naszej kulturze, do której jesteśmy przyzwyczajeni… dostęp do wszystkiego, wszystko staje się bardzo zwyczajne. Więc ci ludzie omijali nauki, ponieważ pół godziny jazdy było dla nich zbyt długie.

Pojechałem przez pół świata, aby zdobyć nauki, ponieważ kiedy zaczynałem, w Ameryce nie było ośrodków Dharmy. Ale przejechanie pół godziny przez miasto było zbyt trudne.

Łatwo jest mieć takie nastawienie: „Cóż, centrum jest zawsze tam, klasztor jest zawsze tam, nauczyciel jest zawsze tam, więc mogę wyjść i robić inne rzeczy, dobrze się bawić i mieć swoją samsarę. Wtedy, gdy mam problemy, mogę wrócić i może posłuchać Dharmy i coś zrobić medytacja".

Taka postawa naprawdę sprawia, że ​​tracimy wspaniałe możliwości. Więc jest coś, na co należy bardzo uważać. I myślę, że właśnie dlatego te dwie kończyny są zawarte w siedmioczłonowa modlitwa. Prośba o nauki. Ponieważ kiedy prosimy, musimy pomyśleć: „Czego chcę się nauczyć?” Znaczenie uczenia się. I musimy wypuścić trochę energii. Nie mówimy po prostu, kiedy przechodzimy obok naszego nauczyciela: „A tak przy okazji, nauczysz mnie…”. Idziesz i kłaniasz się trzy razy, przynosisz oferuje, składasz prośbę. I tradycyjnie nauczyciel mówi „nie” dwa pierwsze razy. A potem, aby pokazać naszą szczerość, wracamy ponownie i ponownie pytamy. W ten sposób tradycyjnie się to robi i to pomaga nam naprawdę docenić nauki i traktować je poważnie, gdy je słyszymy.

błagający

Podobnie, prosząc naszego nauczyciela, aby żył długo w siedmioczłonowa modlitwa pomaga nam docenić obecność naszych nauczycieli w naszym życiu.

I tutaj muszę powiedzieć, że podczas gdy technologia bardzo dobrze rozprzestrzeniła Dharmę w miejscach, w których nie ma nauczycieli, i to było cudowne, to w inny sposób czasami zastanawiam się, czy sprawia to, że niektórzy z uczniów, którzy żyją blisko trochę leniwy. Ponieważ: „Cóż, nie muszę podjeżdżać do opactwa, ani nie muszę jechać do centrum Dharmy, ponieważ i tak trwa to zbyt długo, a muszę tam jechać i siedzieć na poduszce i siedzieć. prosto, a oni mają harmonogram, a ja muszę go przestrzegać, nie mogę wstać w środku nauk i nie mogę rozprostować nóg w kierunku Budda…. Ale jeśli słucham nauk w domu, wtedy mogę słuchać w dogodnym dla mnie momencie, mogę je wyłączyć do połowy, jeśli nie są tak interesujące. Mogę odchylić się w fotelu i podnieść nogi. Mogę trochę wypić, coś przekąsić, słuchając nauk Dharmy…”. Więc czasami zastanawiam się, czy zdarza się to ludziom mieszkającym w pobliżu, którzy mogliby bardzo łatwo podejść, ale tak się nie dzieje. A chodzi o to, że zawsze lepiej, jeśli masz możliwość, usłyszeć nauczanie na żywo, niż przez nagrywanie lub online.

Oczywiście, jeśli nie masz innych opcji, online jest fantastyczne. To jest naprawdę dobre. Ale jeśli masz możliwość i możliwość bezpośredniego słyszenia, siedzenie w obecności nauczyciela naprawdę robi różnicę. Wiem, że zrobiło to dla mnie. Niesamowicie. Ponieważ mogłem tam siedzieć i słuchać… Być w obecności ludzi, którzy faktycznie to praktykowali. I tak wiele jest przekazywane, gdy jesteś w obecności kogoś, czego nie ma na nagraniu audio. Zwłaszcza gdy jedziesz autostradą międzystanową. Więc dobrze jest zrobić to, kiedy możemy.

W każdym razie te dwie kończyny są bardzo ważne w naszym życiu.

Poświęcenie

Następnie siódmym jest poświęcenie. Poświęcenie jest w rzeczywistości praktyką hojności, praktyką robienia ofiary, ponieważ mówimy jaką zasługę stworzyliśmy wykonując poprzednie sześć kończyn i jakąkolwiek zasługę stworzyliśmy w innych sytuacjach, a właściwie całą zasługę, którą wszystkie czujące istoty stworzyły od dziesiątego gruntu bodhisattwów do tego, co tworzą małe robaki, wszystkie tę zasługę przeszłości, teraźniejszości i przyszłości dedykujemy dla przebudzenia wszystkich czujących istot. Tak więc jest to czas prawdziwego radowania się z własnych i innych zasług, dzielenia się tą zasługą, mentalnego poświęcania jej.

Poświęcenie naprawdę wyraża nasze dążenie. Nie poświęcamy tego na wygranie na loterii. Nie poświęcamy tego, żeby twój syn lub córka poślubili kogoś miłego. Albo żeby dostać się do jakiegoś college'u, czy cokolwiek. Poświęcamy go na złagodzenie cierpienia każdej żywej istoty. Zwłaszcza dla naszego własnego oświecenia, ale oczywiście oświecenia wszystkich innych. A potem możemy tam też dodać inne dedykacje dla osób chorych, dla osób, które niedawno zmarły; ludzie, którzy mają przeszkody, aby usunąć swoje przeszkody; ludzie, którzy potrzebują trochę energii do sukcesu, aby poświęcić się ich sukcesowi. Ale kiedy poświęcamy, zawsze upewniamy się, że poświęcamy się najwyższej rzeczy. A potem inne rzeczy dodajemy jak postscriptum. Niezupełnie postscriptum, nie jest tak, że zapomnieliśmy, ale nie są tak ważne. Czasami to, co robimy, to najpierw dedykujemy wszystkim ziemskim rzeczom, a potem może pamiętamy o tym, by na końcu poświęcić się oświeceniu. Ale powinniśmy robić to na odwrót i zawsze poświęcać się najwyższemu przebudzeniu siebie i innych, a potem wszystkim innym Warunki, aby Dharma istniała i rozprzestrzeniała się, a następnie dla każdego, kto doświadcza trudności, dla których musimy się poświęcić.

[Wyjaśnienie sformułowania „obracanie kołem Dharmy”, które odnosi się do proszenia o nauki.]

Mówimy, że Siakjamuni Budda było „toczeniem się koła” budda w tym, że nauczał Dharmy w epoce, w której nie nauczano jej wcześniej w tym konkretnym systemie światowym. Są to więc „buddowie obracający kołem”. Następnie w inny sposób, „obracając kołem Dharmy”, wyrażenie to może być użyte w bardzo luźny sposób, oznaczając po prostu udzielanie nauk.