Moja edukacja więzienna

Największe lekcje, jakich się nauczyłem, dotyczą empatii; jak ją pielęgnować, jak definiuję społeczność, jakie jest w niej moje miejsce. Powinienem prawdopodobnie rozpocząć to opracowanie od lekkiego wyjaśnienia: kiedy powiedziałem „uczyłem się”, prawdopodobnie dokładniej mam na myśli „uczenie się”.

Nie tylko trzeba się nauczyć empatii, ale proces jej kultywowania jest bolesny i niewygodny. (Zdjęcie zrobione przez Merrill Leon)

Wiele z mojej nauki opiera się na słuchaniu rozmów w klasie, na zajęciach dotyczących wpływu przestępstw na ofiary lub na zajęciach poświęconych myśleniu kryminalnemu. Wiele razy ludzie myślą, że empatia i współczucie to to samo. Wielu uczestników zajęć ma jedynie przypadkowe lub powierzchowne zrozumienie empatii. Wygląda na to, że jest to jakaś łatwa rzecz lub coś, co jest oczywiste, że wszyscy to robią, na przykład możliwość mówienia. Ale ludzie zapominają, że musieli nauczyć się mówić. Moim zdaniem nie tylko trzeba się nauczyć empatii, ale proces jej kultywowania jest bolesny i niewygodny. Dla mnie empatia wiąże się z prawdziwym doświadczaniem cierpienia innej osoby – na ile może to zrobić jedna osoba dla drugiej – otwieraniem się na czyjś ból. To może być strasznie dużo, by zapytać, i wystarczyłoby, aby niektórzy ludzie otworzyli się na tyle, by powiedzieć: „Czuję twoje cierpienie”. Przyrównałbym to do stania z kimś na silnym wietrze.

Empatia powinna być jak próba wstania w tornado, zwłaszcza jeśli cierpienie osoby w jej doświadczeniu jest jak tornado, mówiąc metaforycznie. To nie jest kwestia intelektualna; jest to celowa próba zbliżenia się tak blisko, jak to możliwe, do tego, czego doświadcza ta osoba. Dlatego tak bolesne, niewygodne jest bycie empatycznym i empatycznym.

Jeśli potrafisz otworzyć się na cierpienie innej osoby, szybko masz motywację, by je złagodzić. To właśnie rozumiem przez empatię. Dla mnie dynamika rozmów z rodzinami, które przeżyły zabójstwo ukochanej osoby, była potężną motywacją do pielęgnowania empatii, zwłaszcza gdy rysuję paralelę między tym, co im się przydarzyło, a tym, co zrobiłem. W moim ograniczonym zrozumieniu czterech szlachetnych prawd wydaje mi się, że musisz spojrzeć bezpośrednio na cierpienie, zanim przejdziesz do jego złagodzenia. Kultywowanie empatii oznacza nieustanne bycie otwartym na cierpienie drugiej osoby, bez względu na to, jak bolesne może być, ponieważ możesz odpowiedzieć ze współczuciem. Nie wiem, jak to jest być uchodźcą z innego kraju, ale ważne jest, abym zbliżyła się do ich odczuć, jak najbardziej odczuć ich trudy. Powinniśmy zrobić to samo z każdą osobą, abyś mógł iść naprzód z rozwiązaniem opartym na współczuciu.

Wiele razy po wysłuchaniu tych samych rodzin, które przeżyły morderstwo bliskiej osoby, pytałem ich, czy pomogło im rozmawianie o swoim synu/mężu/córce/matce/itd. w pokoju pełnym nieznajomych. Nigdy nie słyszałem, żeby którykolwiek z nich mówił coś innego niż „o tak”, zwykle z naciskiem. Ta odpowiedź przy wielu okazjach odnowiła moje wysiłki, aby pracować ze sprawiedliwością naprawczą. Pomaga tym rodzinom wiedzieć, że mogą otwarcie rozmawiać o tych tragediach z ludźmi, którzy nie tylko słuchają, ale aktywnie słuchają, nie mówiąc już o otwarciu się na ból takiej straty.

Wszystko to kształtuje moją definicję społeczności. Chcę, aby moja społeczność była empatyczna. Chcę, aby moja rola w tym polegała na służbie: „Jak mogę ci pomóc?” Wydaje mi się, że tak się staje bodhisattwa, aby poruszać się z aktywnym współczuciem, aby złagodzić cierpienie. Dla mnie to mniej znaczy stać w środku tego tornada, chyba że pomaganie innej osobie. Tonglen, buddysta medytacja wyobrażania sobie, jak brać cierpienie innych i dawać im szczęście, jest prawdopodobnie doskonałym przykładem tego, co próbowałem opisać.

Przeczytaj RC pismo z pierwszej serii zajęć, na które uczęszczał.

Przeczytaj RC relacja z osobistych spotkań z ofiarami w ramach programu Wpływ przestępstw na ofiary.