Łzy współczucia

Właśnie skończyłem robić tzw medytacja z Ustronia z Daleka.¹ Podczas medytacja Wyobraziłem sobie Andrew bezpośrednio za mną. Andrzej przebywa w więzieniu od 1970 roku; w maju minie 47 lat odsiadki. Porusza się na wózku inwalidzkim i jest również niedowidzący. Lubię popychać go do jadalni, przynosić mu talerz i jeść z nim.

Po niedawnym posiłku powiedział mi: „Nigdy nie widziałem, żeby ktoś się uśmiechał i był tak pełen miłości przez cały czas, w którym byłem”. Jego słowa mnie dotknęły.

W 2010 roku grupa mężczyzn skazanych na podstawie starego prawa miała zostać przedterminowo zwolniona. Każdy miał za sobą co najmniej 35 lat. Ale Beverly Purdue, ówczesna gubernator Karoliny Północnej, uniemożliwiła im wydostanie się. Andrzej był jednym z nich.

Podczas medytacja Zacząłem płakać. Myślałam o tym, że Andrew jest z dala od rodziny. Myślałem o niewinnych dzieciach w Syrii, dzieciach porwanych, zgwałconych i zmuszonych do walki w Afryce, o nosorożcach i słoniach bezsensownie zamordowanych. I pomyślałem o Tybetańczykach uciekających ze swojej ojczyzny. Tyle cierpienia. Ponadto, podobnie jak Andrzej w więzieniu, wszyscy jesteśmy w więzieniu samsary.

I ta sama niechęć skierowana do wszystkich tych cennych czujących istot jest tą samą duhkha, której doświadczyłem, kiedy zabijałem i kiedy mówiłem szorstko o innych.

Recytując Budda'S mantra, zacząłem płakać. Płakałam, bo nie chcę już ranić innych. Ani ustami, ani moimi ciało, a nie moimi myślami. Płakałam, ponieważ troszczę się i współczuję innym, wszystkim.

1. Wycofanie się z daleka zbiega się z coroczną zimą w opactwie Sravasti medytacja wycofać się. Odbywa się w tym samym przedziale czasowym, a medytacje dotyczą tego samego tematu, co ludzie w opactwie. Wyd. ↩