Związek między gniewem a arogancją

P: Jak się mają? złość i związane z arogancją? Dlaczego mówi się, że pokora pozwala nam wspaniale? hart i czy jest najlepszym antidotum na arogancję? – BP.

Czcigodny Thubten Chodron: Najpierw omówmy związek między złość i arogancja. Kiedy jesteśmy nadęci i aroganccy, oczekujemy, że ludzie będą nas traktować bardzo dobrze, dokładnie tak, jak sami chcemy być traktowani. Kiedy tego nie robią, denerwujemy się.

Niepewność karmi oba złość i arogancja. Kiedy brakuje nam pewności siebie, robimy arogancki pokaz udając, że jesteśmy tak atrakcyjni, inteligentni, bogaci, dobrze powiązani, utalentowani, zaradni i tak dalej. Staramy się zrobić dobre wrażenie na innych, chociaż w siebie nie wierzymy. Pojawia się podświadoma myśl: „Jeśli uda mi się przekonać innych, jak wspaniały jestem, może uwierzę w siebie”. podobnie złość może opierać się na poczuciu niepewności. Kiedy ciągle porównujemy się z innymi i surowo siebie osądzamy, myśląc, że jesteśmy niekompetentni, łatwo wpadamy w złość na innych i poniżamy innych, starając się pokazać im, jak potężni jesteśmy.

Kolejny atrybut, który złość a udział arogancji polega na tym, że oboje odpychają ludzi. Inni nie lubią przebywać z ludźmi, którzy są pretensjonalni i aroganccy, ani nie czują się komfortowo w towarzystwie tych, którzy tracą panowanie nad sobą i rządzą innymi.

Kiedy zdarzają się nieprzyjemne rzeczy, których nie lubimy, wpadamy w złość, ponieważ kryje się w nas arogancja, że ​​takie rzeczy nie powinny nam się przydarzyć, ponieważ jesteśmy tak wyjątkowi. Pokora uznaje, że jesteśmy zwykłymi czującymi istotami, które stworzyły negatywne karmy, więc nie ma powodu, aby się nadymać i myśleć, że nie przydarzy się nam coś złego.

Pokora jest przeciwieństwem arogancji. Kiedy mamy pewność siebie, możemy być pokorni. Czujemy się komfortowo z tym, kim jesteśmy, akceptujemy nasze wady i słabości oraz uznajemy nasze błędy. Nie boimy się mówić innym, kiedy czegoś nie wiemy. Kiedy wierzymy w siebie, nie mamy powodu do arogancji; nie jesteśmy tak przywiązani do tego, co myślą o nas inni.

Arogancja i niska samoocena idą w parze, a pewność siebie i pokora idą w parze. Arogancja jest próbą ukrycia naszej niskiej samooceny. Ale kiedy akceptujemy siebie, nie musimy nikomu imponować. Nie musimy być najlepsi ani otrzymywać najwięcej pochwał. Dobrze nam jest być pokornym i cieszymy się z sukcesów innych. Jesteśmy o wiele szczęśliwsi niż wtedy, gdy tworzymy fałszywy obraz siebie i staramy się sprawić, by inni uwierzyli, że tacy jesteśmy.

Akceptacja siebie jest ważna dla szczęśliwego życia. Przyjmujemy, że obecnie mamy pewne wady. Ale nadal używamy Dharmy, aby poprawić się, uwolnić nas od destrukcyjnych działań i stworzyć cnotliwe postawy i działania. Kiedy ludzie wytykają nasze wady, my się do nich przyznajemy. To o wiele łatwiejsze niż stawanie się defensywnym, obwinianie kogoś innego lub ukrywanie tego przez kłamstwo. Wtedy robimy co w naszej mocy, aby naprawić nasz błąd i staramy się poprawić w przyszłości.

Osobiście szanuję ludzi transparentnych i przyznających się do błędów. Czuję się komfortowo pracując z nimi. Bardzo trudno mi zaufać lub pracować z ludźmi, którzy kłamią, aby ukryć to, co wszyscy wiemy, że zrobili.

Bycie uczciwym wobec siebie i innych wymaga odwagi i hart. Mamy tak wiele niepotrzebnego strachu, myśląc: „Kim będę, jeśli się nie bronię? Jeśli nie zrobię wielkiego pokazu tego, jak świetnie się chronię, inni ludzie będą mnie ogarniać. Potrzebujemy wewnętrznej siły, aby zdemontować ten sposób myślenia i rozpocząć proces kultywowania, życzliwości, tolerancji, przebaczenia i współczucia dla siebie i innych. Zmienianie i rozwijanie cnotliwych stanów psychicznych grozi samozachwianej ignorancji i egocentryzm. Więc idziemy powoli, ale pewnie i jak żółw w końcu dotrzemy tam, gdzie chcemy. The Budda zrobiłem to: my też możemy!