Odwrócenie egoizmu

• Skutki przywiązania pieniężnej nagrody (lub żądania) aktów dobroci
• Soczewka ekonomiczna i soczewka moralna
• Jak możemy skontaktować się z naszą wrodzoną dobrocią

Część 1 można znaleźć tutaj: Przetrwanie najbardziej kooperatywnej

Chciałem kontynuować artykuł, który zacząłem wczoraj. Pochodzi z „New York Timesa” Davida Brooksa, o sile altruizmu. Mówił o tym, jak nasze społeczeństwo opiera się na przekonaniu, że jesteśmy z natury samolubni, ale jest wiele dowodów na to, że tak nie jest.

Zatrzymaliśmy się w części, o której mówił, jeśli masz 18-miesięczne dziecko i ktoś upuszcza coś, co dziecko sięgnie, aby to podnieść i oddać komuś tak szybko, jak zrobi to dorosły, pokazując, że jest trochę empatii, a niektórzy chcą pomóc. Ciekawą rzeczą było to, że jeśli dałeś dziecku prezent za bycie miłym, faktycznie zmniejszyło to jego skłonność do pomocy w przyszłości, co uważam za bardzo interesujące.

Następnie kontynuuje:

Kiedy budujemy dyscypliny akademickie i instytucje społeczne na przypuszczeniach egoizmu, brakuje nam motywacji, które przez większość czasu kierują ludźmi.

Bardzo prawdziwe.

Co gorsza, jeśli oczekujesz, że ludzie będą samolubni, możesz faktycznie zmiażdżyć ich skłonność do bycia dobrymi.

To ma teraz duże znaczenie, prawda?

Samuel Bowles podaje mnóstwo przykładów w swojej książce „Gospodarka moralna”. Na przykład sześć żłobków w Hajfie w Izraelu nałożyło grzywnę na rodziców, którzy spóźnili się z odbiorem dzieci pod koniec dnia. Odsetek rodziców, którzy spóźnili się, podwoił się”.

Czy to nie niesamowite? Kiedy trzeba zapłacić grzywnę, liczba rodziców, którzy się spóźnili, podwoiła się.

Przed grzywną odbieranie dzieci na czas było aktem troski o nauczycieli. Ale po grzywnie, stawienie się, by odebrać dzieci, stało się transakcją ekonomiczną. Czuli mniej skrupułów, by być uprzejmymi.

Ciekawe, prawda? Kiedy przestawiasz to na transakcję ekonomiczną, zamiast być czymś, co robisz, ponieważ łączysz się z innym człowiekiem, będąc dla niego uprzejmym.

W 2001 roku bostoński komisarz przeciwpożarowy zakończył politykę swojego departamentu dotyczącą nieograniczonych dni chorobowych i nałożył limit 15 na rok. Ci, którzy przekroczyli limit, mieli obniżoną pensję. Nagle to, co było etyką służącą miastu, zostało zastąpione przez utylitarny układ płatny. Liczba strażaków, którzy zgłosili się z powodu choroby w Boże Narodzenie i Nowy Rok, wzrosła dziesięciokrotnie w stosunku do poprzedniego roku.

Czy to nie niesamowite? Kiedy robisz to ekonomicznie, ludzie tracą życzliwość, tracą swoją etykę, tracą część swojej uczciwości w wykonywaniu swojej pracy.

Upraszczając, można użyć dwóch soczewek, aby zobaczyć każdą sytuację: soczewki ekonomicznej lub soczewki moralnej.

Kiedy wprowadzasz zachętę finansową, skłaniasz ludzi do spojrzenia na swoją sytuację przez pryzmat ekonomii. Zamiast podążać za ich naturalnym nastawieniem na wzajemność, służbę i współpracę [ich naturalną motywację ku temu], zachęcasz ludzi do samolubnej kalkulacji kosztów i korzyści. Zaczynają pytać: „Co z tego dla mnie?”

Wywołując motywację ekonomiczną, często osiągasz gorsze wyniki. Wyobraź sobie, co by się stało z małżeństwem, gdyby oboje weszli i powiedzieli: „Chcę uzyskać z tego więcej, niż włożyłem”. Perspektywy takiego małżeństwa nie byłyby dobre.

Wiele z naszych zobowiązań, zarówno zawodowych, jak i obywatelskich, jest właśnie takich. Aby być dobrym obywatelem, być dobrym pracownikiem, często musisz altruistycznie zaangażować się w jakąś grupę lub ideał, który pozwoli ci przetrwać czasy, gdy twoja praca obywatelska jest ciężka i frustrująca”.

Zaangażowanie moralne. Zobowiązanie życzliwości — altruistyczne zaangażowanie — obejmuje łączenie się z innymi, przechodzenie przez trudności i bycie częścią grupy, którą wspierasz i która wspiera ciebie. Sprawy ekonomiczne, jesteśmy zdani na siebie. „To kosztuje tyle i sam muszę tyle zapłacić, co z tego dla mnie?”

Niezależnie od tego, czy jesteś nauczycielem służącym uczniom, czy żołnierzem służącym swojemu krajowi, czy urzędnikiem, który lubi twoich kolegów z biura, motywacja moralna jest znacznie silniejsza niż motywacja finansowa. Aranżacje, które budzą samą soczewkę finansową, po prostu wszystko psują.

Wiecie, jeśli chodzi o Dharmę na Zachodzie, tak wiele ośrodków Dharmy czuje, że muszą szarżować, aby wyjść na zero. I myślę, że zarzucając, że zniechęcają ludzi do postrzegania Dharmy i ich zaangażowania w Centrum jako czegoś, co pochodzi z ich serc, to jest część ich integralności jako istoty ludzkiej, która łączy ich z innymi, co umożliwia im bycie miły i hojny, a zamiast Budda dając ci nauki i czujesz się podbudowany, to transakcja finansowa, wszyscy robią interesy, nikt nie tworzy żadnej zasługi, a ty nie łączysz się z grupą. I faktycznie, postrzegasz grupę i organizację jako wyzwanie, ponieważ ciągle podnoszą opłaty, a może nie możesz dalej uczestniczyć, ponieważ nie możesz tak dużo zapłacić. Oddala cię od grupy. I myślę, że bycie częścią grupy jest tym, czego chce większość ludzi w Stanach. Kiedy przychodzą do ośrodków, to co widziałem, to ludzie, chcą się czuć, jakby do czegoś przynależeli. A oni nie należeli do swoich poprzednich kościołów i chcą czuć, że mogą należeć do swoich ośrodków Dharmy.

W 1776 r. Adam Smith zdefiniował kapitalizm jako maszynę, która bierze własny interes i organizuje go w celu wytworzenia ogólnego dobrobytu.

Tego się wszyscy nauczyliśmy, pamiętasz?

Kilka lat później założyciele Ameryki stworzyli demokrację skonstruowaną tak, aby przejąć prywatną rywalizację frakcyjną i, poprzez system kontroli i równowagi, przekształcić ją w demokrację deliberatywną. Obaj opierają się na niskim, ale stałym poglądzie na ludzką naturę i próbują zamienić prywatny występek w cnotę publiczną.

Nasz system polityczny opiera się na tym, że wszyscy są samolubni. Nasz system ekonomiczny oparty na tym, że wszyscy są samolubni. A potem konstytucja i „reguły” kapitalizmu rzekomo dostarczające czynników łagodzących, aby prywatny egoizm mógł w jakiś sposób przynieść cnotę publiczną.

A potem zastanawiasz się, dlaczego Amerykanom tak trudno jest ze sobą współpracować. Indywidualizm, na którym tak opiera się nasz kraj, co sprawia, że ​​jest nam tak trudno… Jeśli się z tym nie zgadzamy wszystko w grupie po prostu nie będziemy grać w piłkę. Wszystko musi być naszą drogą albo autostradą.

Ale wtedy było wiele instytucji, które promowały soczewkę moralną, aby zrównoważyć soczewkę ekonomiczną: [więc w XVIII wieku były] kościoły, gildie, organizacje społeczne, służba wojskowa i kodeksy honorowe.

Od tego czasu instytucje, które budują soczewkę moralną, uschły, podczas gdy instytucje, które manipulują bodźcami – rynek i państwo – rozszerzyły się”.

Czy to nie prawda? I nawet media opierają się na idei „wszystkich samolubnych”. Czytasz nagłówki artykułów w gazecie, patrzysz na tytuły czasopism, wszystko jest nastawione na założenie, że każdy troszczy się tylko o siebie. A robiąc to, zachęcają do tego.

Teraz ekonomiczne, utylitarne myślenie stało się normalnym sposobem, w jaki robimy analizę społeczną i postrzegamy świat.

Myślę tylko o tym, co Trump powiedział o wspieraniu naszych sojuszników, z którymi podpisaliśmy umowy od 70 lat, a teraz nie czuje potrzeby kontynuowania tych umów. Nie ma moralnego poczucia „złożyliśmy obietnicę”. A zamiast tego mówi, że muszą zapłacić uczciwą część. Nie zdając sobie sprawy, że jeśli dotrzymamy naszych zobowiązań, to faktycznie ustabilizuje świat i zapobiegnie wielu konfliktom militarnym. Cały ten widok…. Co się dzieje?

Stworzyliśmy społeczeństwo, które jest mniej chętne do współpracy, mniej ufne, mniej efektywne i mniej urocze.

To właśnie próbujemy odwrócić tutaj w opactwie. To właśnie próbujemy odwrócić.

Zakładając, że ludzie są samolubni, traktując priorytetowo ustalenia oparte na egoizmie, zachęcamy do samolubnych nastrojów. Może nadszedł czas, aby wywrócić klasyczną ekonomię i nauki polityczne. Może nadszedł czas, aby zbudować instytucje, które wykorzystują naturalną tęsknotę ludzi do czynienia dobra.

I myślę, że to właśnie stało za oświadczeniem JFK: „Nie pytaj, co twój kraj może dla ciebie zrobić, ale co ty możesz zrobić dla swojego kraju”. I to, do czego Hillary zachęcała w swoim przemówieniu akceptacyjnym: „Wszyscy musimy mieć swój wkład i współpracować”. Ale wszyscy zostaliśmy wpojeni i uwarunkowani przez te wszystkie inne bzdury, więc jest wiele rzeczy, nad którymi musimy popracować w naszej duchowej praktyce i jako jednostki zbiorowo, kiedy rozmawiamy z innymi ludźmi, aby przezwyciężyć ten pogląd, że wszyscy jesteśmy samolubni i po prostu dbać o siebie.

Wyobraź sobie, jak by to było… To jest dobre medytacja do zrobienia. Wiesz, kiedy wyobrażamy sobie, że jesteśmy Czenrezikiem lub którymkolwiek z buddów, próbujemy sobie wyobrazić, jak by to było być budda. Więc to byłaby część tego procesu autogeneracji, tego, jak by to było mieć to zaangażowanie w stosunku do społeczeństwa, grup, jednostek, które cenią nasz związek, cenią szczęście wszystkich. Wyobraź sobie, jak by to było, gdybyśmy uwolnili się od tego uprzedzenia, które jest głęboko zakorzenione w naszych umysłach, ale bardzo aktywne, które mówi, że najpierw musimy uważać na siebie. Jak by to było być wolnym od tego?

Myślę, że kiedy robimy „boską godność” bycia jednym z Buddów, jest to część tego, jak próbujemy sobie wyobrazić, że jesteśmy i zachowujemy się w naszych normalnych, codziennych interakcjach z innymi ludźmi. Zamiast zakładać, że wszyscy wokół nas po prostu dbają o siebie i nie chcą wnosić żadnego wkładu, wykorzystają nas i będą nas oszukiwać i tak dalej i tak dalej.

To nie znaczy, że rezygnujesz z ulicznego sprytu i po prostu bezwarunkowo ufasz wszystkim. Chodzi mi o to, że musimy zachować mądrość ulicy, to ważne, ale opuścić tę przestrzeń, aby wykorzystać dobroć i uczciwość innych ludzi.

Część 1 można znaleźć tutaj: Przetrwanie najbardziej kooperatywnej