Najlepsza dyscyplina

• „Wiara” w kontekście buddyjskim
• Wkładanie wysiłku w tresowanie umysł
• Wysiłek, pchanie i relaks

Mądrość Mistrzów Kadam: Najlepsza dyscyplina (pobieranie)

Następna linia to:

Najlepsza dyscyplina to tresowanie Twój strumień myśli.

Nie ma już nic więcej do powiedzenia. To jest esencja całej praktyki, tresowanie nasz strumień myśli.

Kiedy teraz wykonujecie praktykę schronienia, chcecie dążyć do pogłębienia waszej mądrości i współczucia. Celem praktyki jest nie tylko wzbudzenie dużej ilości emocjonalnej wiary, ale także rzeczywiste zrozumienie Budda, Dharma i sangha, czym są, jaka jest nasza relacja z nimi, a wtedy naturalnie przyjdzie wiara i inspiracja do praktyki będzie naturalnie pochodzić z tego.

Nie siedzimy tam, próbując iść: „Muszę sprawić, bym miał wiarę”. To nie zadziała. Ale jeśli naprawdę pomyślisz o cechach BuddaDharma, sangha, a potem myślisz: „Mam możliwość rozwijania tych samych cech…” Budda nie zawsze był budda pierwotnie, ale był taki jak ja, ale ćwiczył, a ja po prostu grałem w pokera lub ćwiczyłem kciuki. On stworzył przyczynę, a ja nie, ale mamy ten sam potencjał, ja też mogę osiągnąć stan buddy. Pomyśl więc, co zrobiło Budda ćwiczyć? Dwa kluczowe elementy to oczywiście mądrość i współczucie. I obydwa ćwiczymy w oparciu o determinacja bycia wolnym z cyklicznej egzystencji. Masz tam trzy główne aspekty ścieżki. Widzisz, jak pasują do twojej praktyki schronienia.

W warunkach tresowanie Twój umysł, naprawdę musimy włożyć w to trochę wysiłku. To jest ważne. Nie stanie się to tylko przez (życzenie): „Cóż, o rany, chciałbym, żeby mój umysł został oswojony”. Lub, "Budda, budda, budda proszę uspokój mój umysł.” Albo: „Kiedy naukowcy opracują pigułkę, która da mi samadhi?” Stanie się to dzięki naszemu wysiłkowi.

Podejmowanie wysiłku różni się od popychania się. To bardzo ważne. Pamiętam, że kiedyś poszedłem do szkoły Montessori i pokazywaliśmy dzieciom, jak to zrobić medytować, aw pierwszym rzędzie była mała dziewczynka (zaciskając oczy). To nie jest wysiłek. To jest ciasny umysł. To za bardzo się stara. To popychanie siebie. Na pewno musi być w tym element samoakceptacji, pewien stopień psychicznego relaksu, ale także umysł, który pozostaje na dobrej drodze.

Relaks nie oznacza zasypiania, a pozostawanie na torze nie oznacza galopowania konia. Chcesz jakoś pośredniej drogi, pomiędzy tymi, w których jesteś konsekwentny w swojej praktyce, a jest samoakceptacja, ale także próbujesz i idziesz głębiej. To bardzo ważny element całej tej sprawy.