Legalność święceń bhikkhuni

Informacja o prawach autorskich: Kopie cyfrowe tego dzieła mogą być tworzone i rozpowszechniane pod warunkiem, że nie zostaną wprowadzone żadne zmiany i nie zostaną wprowadzone żadne zmiany w treści. Powielanie w jakiejkolwiek innej formie, z wyjątkiem pojedynczego egzemplarza do użytku prywatnego, wymaga pisemnej zgody autora. Wszelkie zapytania na adres: [email chroniony].

Wprowadzenie

Kliknij tutaj aby pobrać plik PDF.

Moja prezentacja opiera się na fragmentach bardziej szczegółowego studium różnych aspektów związanych z „Odrodzeniem zakonu bhikkhunī i Upadkiem Sāsany”, w którym starałem się, najlepiej jak potrafiłem, omówić odpowiednie źródła wtórne (JBE 20 : 110–193). W dalszej części skoncentruję się na źródłach kanonicznych jedynie po to, aby moje główne wnioski dotyczące kwestii legalności święceń bhikkhunī były łatwo dostępne dla ogólnego czytelnika. Moja prezentacja obejmuje następujące punkty:

1. Zakon bhikkhuni i wyświęcenie Bodhgayi
2. Therawada zasady prawne
3. Szósty Garudhamma
4. Kandydatki do święceń Bodhgaya
5. Chińscy preceptorzy
6. Pojedyncze wyświęcenie przez mnichów

Zakon bhikkhuni i wyświęcenie Bodhgayi

Opis konstytucji zakonu bhikkhuni w Therawada winaja jest następujący (Vin II 255). The Cullavagga (X.1) donosi, że Mahapajāpati była pierwszą kobietą, która otrzymała wyższe święcenia. W jej przypadku odbyło się to poprzez zaakceptowanie „osiem zasad, których należy przestrzegać” garudhamma.

Jeden z tych garudhamma ma duże znaczenie dla prawnych aspektów święceń bhikkhunī. To jest szósty Garudhamma, który stanowi, że kandydatka powinna była odbyć dwuletni staż na stażu, a sikkhamanah. Po odbyciu tego okresu szkolenia, powinna poprosić ją o wyższe święcenia od obu społeczności, to znaczy od społeczności mnichów i mnichów.

Połączenia Cullavagga (X.2) kontynuuje, zgłaszając, że po tym, jak została wyświęcona przez przyjęcie ośmiu garudhamma, bhikkhuni Mahapajapati zapytał: Budda jak powinna postępować w stosunku do swych zwolenniczek, które również chciały zostać bhikkhuni. W odpowiedzi Budda przepisał, że mnisi powinni ich wyświęcać.

Zgodnie z kolejną sekcją Cullavagga (X.17), kandydatki, które chciały zostać mnichami, czuły się zawstydzone, gdy były formalnie przesłuchiwane przez mnichów w sprawie ich przydatności do wyższych święceń (Vin II 271). Takie przesłuchanie obejmuje pytania o naturę ich genitaliów i menstruację, więc naturalnie kobiety w tradycyjnym otoczeniu nie czują się komfortowo rozmawiając o takich sprawach z mężczyznami, nie mówiąc już o mnichach. The Cullavagga zgłasza, że ​​kiedy Budda został poinformowany o tym problemie, wydał postanowienie o zmianie tej sytuacji. Polecił, aby mnisi wyświęcali kandydatki, które wcześniej przeszły formalne przesłuchanie przed społecznością mnichów. To są kluczowe elementy z Cullavagga konta.

Poniżej pokrótce przeglądam późniejszą historię zakonu bhikkhunī. Wydaje się, że zakon bhikkhunī kwitł w Indiach do około VIII wieku. Zanim zniknął z Indii, linia święceń została przekazana na Sri Lankę za panowania króla Aśoki. Kronika Cejlońska Dipavaṃsah donosi, że niedawno nawrócony król Sri Lanki zwrócił się do mnicha Mahindy z prośbą, aby pozwolił jego żonie, królowej Anuli, odejść. Według Dipavaṃsah (Dip 15.76), bhikkhu Mahinda wyjaśnił, że bhikkhunīs z Indii są potrzebni, ponieważ: Akappiya maharaja itthipabbajja bhikkhuno, „Wielki Królu, nie jest właściwe, aby mnich namawiał kobietę do wyjścia”. Implikacje tego fragmentu wymagają krótkiej dyskusji.

Kanoniczny winaja nie ma wyraźnego orzeczenia przeciwko zezwalaniu kobiecie na „wyjście” przez mnicha i tylko w komentarzu pojawia się sugestia, że ​​kandydatka powinna otrzymywać wyjście tylko od mnicha (Sp V 967). Rozpatrując w kontekście narracyjnym, wydaje się, że w tym fragmencie Dipavaṃsah ekspresja pabbajja nie nosi swojego technicznego winaja poczucie „wychodzenia” jako etapu odrębnego od wyższych święceń, upasampada. Zamiast tego wydaje się być używany tutaj jako termin opisujący przejście od życia świeckiego do klasztorny życie ogółem. To znaczy tutaj wyrażenie pabbajja obejmowałoby zarówno „wyjście”, jak i „wyższe święcenia”.

Ponieważ król dopiero niedawno przeszedł na buddyzm, trudno było oczekiwać, że będzie zaznajomiony z technicznymi sprawami święceń. Ponieważ jego prośba jest sformułowana wyrażeniem „wyjść”, pabbājehi anūlakaṃ (Dīp 15.75), naturalne jest, że odpowiedź Mahindy używa tej samej terminologii. The Dipavaṃsah (Dīp 16.38f) w rzeczywistości nadal używa tego samego wyrażenia, informując, że Anulā i jej zwolennicy otrzymali święcenia: pabbajiṃsu, chociaż w końcu zostali mnichami, nie tylko samanerisu. Wydaje się więc jasne, że w tym znaczeniu zarówno „wyjście”, jak i „wyższe święcenia” są objęte terminem pabbajiṃsu.

Wróćmy do tematu historii święceń bhikkhuni. Na Sri Lance zakon bhikkhunīs, założony z pomocą grupy indyjskich bhikkhunī, na czele której stoi Saṅghamitta, kwitł aż do XI wieku. W okresie zawirowań politycznych, które zdziesiątkowały całą klasztorny społeczności, wydaje się, że linia święceń bhikkhuni zakończyła się na Sri Lance.

Linia święceń bhikkhunī została niedawno przywrócona na Sri Lance z pomocą chińskich bhikkhunī podczas święceń, które odbyły się w 1998 roku w Bodhgayā w Indiach. (Zdjęcie zrobione przez Dennis Jarvis)

Zanim zakon bhikkhunī ze Sri Lanki dobiegł końca, na początku V wieku grupa bhikkhunī ze Sri Lanki przekazała linię święceń do Chin (TL 939c). A Therawada winaja został przetłumaczony na język chiński pod koniec V wieku, ale później został utracony (T LV 13b), przypuszczalnie w okresie niestabilności politycznej. Na początku VIII wieku Dharmaguptaka winaja wydaje się, że zostały narzucone przez rozkaz cesarski wszystkim zakonnikom w Chinach (TL 793c). Od tego czasu wszyscy mnisi i bhikkhunī w Chinach musieli podążać za tym winaja.

Linia święceń bhikkhunī została niedawno przywrócona na Sri Lance z pomocą chińskich bhikkhunī podczas święceń, które odbyły się w 1998 roku w Bodhgayā w Indiach. Chociaż wcześniej miały miejsce święcenia bhikkhuni, to od święceń Bodhgayi w 1998 r. zakon bhikkhuni na Sri Lance nabrał rozpędu i kolejne święcenia bhikkhuni zostały przeprowadzone na samej Sri Lance.

Podczas święceń Bodhgaya bhikkhuni kandydaci otrzymali: Therawada szaty i miski; nie wzięli bodhisattwa śluby. Po ukończeniu święceń nowi mnisi przeszli drugie święcenia, podczas których tylko Therawada pełnili mnichów. Kluczowym pytaniem jest teraz, czy to wyświęcenie może być uznane za ważne od Therawada prawny punkt widzenia. Aby to zbadać, najpierw muszę omówić Therawada zasady prawne.

Zasady prawne Theravady

Termin Therawada można przetłumaczyć jako „słowa starszych”. The Dipavaṃsah (DIP 4.6) używa terminu Therawada za „przysłowia”, które według tradycyjnej relacji zostały zebrane przez starszych podczas pierwszej recytacji wspólnotowej (sangiti) w Rajagaha. Ten sam termin Therawada Dipavaṃsah (Dīp 5.51f) oraz w komentarzu do Kathavatthuh (Kv-a 3) odnosi się następnie do cejlońskiej szkoły buddyjskiej, która zachowała palijską wersję tych powiedzeń, zebraną podczas pierwszej wspólnej recytacji. Centralny aspekt Therawada poczucie tożsamości jest zatem kanonem palijskim. To jest święte pismo Therawada tradycje, które rozwinęły się w różnych krajach Azji Południowej i Południowo-Wschodniej, które również używają pali jako języka liturgicznego.

Zasady i przepisy podane w winaja część kanonu palijskiego ma zatem kluczowe znaczenie dla klasztorny członkowie Therawada tradycje. Komentarz do winaja The Samantapasadikah (Sp I 231) podkreśla wybitną pozycję wypowiedzi kanonicznych. Stwierdza, że ​​własna opinia nie jest tak mocną podstawą, jak wskazania starożytnych nauczycieli, zapisane w tradycji komentatorskiej, a te z kolei nie są tak mocną podstawą, jak kanoniczne przedstawienie, attanomatito acariyavado balavataro … acariyavadato hi suttānulomah balavatarah. Krótko mówiąc, palis winaja jest centralnym punktem odniesienia przy rozstrzyganiu kwestii prawnych, które dotyczą Therawada monastycyzm.

Na pytanie o odrodzenie porządku bhikkhuni w Therawada tradycje, centralna rola Pali winaja ma ważne konsekwencje. Zaproponować, aby winaja zasady powinny zostać zmienione, aby umożliwić wznowienie święceń bhikkhunī jest nie do przyjęcia z tradycyjnego punktu widzenia. Taka sugestia pomija główny aspekt Therawada tradycje, a mianowicie ścisłe przestrzeganie przepisów w sposób, w jaki zostały one zachowane w Pali winaja.

Według komentarza do Digha-nikaja, Sumangalavilasinī (Sv I 11), podczas pierwszej wspólnej recytacji w Rājagaha mnisi postanowili wyrecytować winaja pierwszy. Zrobili to, ponieważ czuli, że winaja jest tym, co daje siłę życiową Buddadyspensa, vinayo nama buddhassa sasanassa ayu, Buddadyspensacja będzie trwała tak długo, jak winaja wytrzymuje, vinaye ṭhite sasanaṃ ṭhitah hoti.

Propozycja dostosowania przepisów nie tylko pomija to, co uważa się za siłę życiową BuddaSugeruje również coś, co w tradycyjnych ramach nie jest tak naprawdę możliwe. Według Mahāparinibbāna-sutta (DN II 77), Budda podświetlił zestaw Warunki to doprowadzi do pomyślności jego uczniów i zapobiegnie upadkowi. Według jednego z nich Warunkimnisi nie mają autoryzować tego, co nie zostało autoryzowane, ani cofać tego, co zostało autoryzowane: appaññattaṃ na paññapessanti,¹ paññattaṃ na samucchindissanti. W związku z tym nie ma szczególnego znaczenia argumentowanie za członkostwem w Therawada tradycje, a jednocześnie żądają zmian, które są wprost sprzeczne z samym sposobem, w jaki Therawada tradycje zapewniają ich ciągłość.

Odrodzenie święceń bhikkhuni nie jest w rzeczywistości tylko kwestią równości płci. Szkodliwe skutki dyskryminacji są oczywiście ważnymi wartościami w dzisiejszych czasach, ale nie są to decydujące kryteria w odniesieniu do kwestii członkostwa w Therawada klasztorny tradycje. Oznacza to, że znaczna część problemu leży w przekonaniu, że zasady prawne, które stanowią podstawę Therawada klasztorny tradycje, są zagrożone.

Załóżmy, że kobieta, która chce zostać bhikkhunī, bierze chińską Dharmaguptaka święceń, a następnie nosi swój styl szat i uczestniczy w ich klasztorny rytuały. Tradycjonaliści prawdopodobnie nie mieliby nic do zarzucenia, tylko nie rozpoznaliby jej jako Therawada bhikkhuni. Problem nie polega tylko na tym, że kobieta chce zostać mnichem. Pytanie brzmi raczej, czy bhikkhunī, który został wyświęcony w języku chińskim Dharmaguptaka tradycji, może zostać uznanym członkiem Therawada społeczność.

Jest to kwestia, która musi zostać rozwiązana w ramach parametrów Therawada tradycje. W szczególności należy to ocenić z punktu widzenia Pali winaja. Chociaż wezwania do równości płci itp. mają wpływ na niejasności prawne, same w sobie nie są decydujące. Decydujące znaczenie mają raczej zasady prawne uznane w Therawada tradycje.

Dlatego, jeśli zasady w Therawada winaja czyniąc przebudzenie zakonu bhikkhunī prawnie niemożliwym, wówczas takie przebudzenie ma niewielką szansę spotkać się z ogólną aprobatą. Jednocześnie jednak, jeśli przebudzenie może być dokonane bez naruszania zasad, to nie ma też żadnej realnej podstawy do odmowy przyjęcia, że ​​zakon bhikkhunī został wskrzeszony.

Mając to na uwadze, przejdę teraz do związanych z tym aspektów prawnych. Moja dyskusja koncentruje się na kanonikach winaja przepisami, zgodnie z nakazem podanym w Samantapasadikah (Sp I 231), że nakazy kanoniczne w winaja sama w sobie jest ważniejsza niż tradycja komentatorska czy własna opinia. Te winaja nakazy są ostatecznym standardem oceny, czy odrodzenie zakonu bhikkhunī w Therawada tradycje są prawnie możliwe lub nie.

Jeśli chodzi o własną opinię, w dalszej części uważam, że winaja opis wydarzeń po prostu za dobrą monetę. Ten opis, w sposób, w jaki został spisany w kanoniku winaja, stanowi podstawę decyzji prawnych w Therawada tradycje. Z różnych powodów mogę sądzić, że sprawy potoczyły się inaczej. Jednak mój osobisty widoki nie są bezpośrednio związane z niniejszą sprawą, która polega na zbadaniu kwestii prawnej na podstawie odpowiedniego dokumentu prawnego. Dokumentem prawnym, o którym mowa, jest pali winaja. Dlatego moja dyskusja dotycząca łożyska winaja w niniejszej sprawie musi się mieścić w granicach kanonicznej relacji, niezależnie od tego, czy uważam, że to się rzeczywiście wydarzyło, czy nie.

Szósty Garudhamma

Termin Garudhamma, „zasada, którą należy szanować”, ma różne znaczenia w winaja. Ogólnie termin garu może mieć dwa główne znaczenia: garu może oznaczać „ciężki” w przeciwieństwie do światła lub „szanowany” w przeciwieństwie do braku szacunku.

Przykład pierwszego zmysłu można znaleźć w Cullavagga (X.1), zgodnie z którym mnich, który popełnił Garudhamma musi odbyć pokutę (manattah) przez pół miesiąca w obu gminach (Vin II 255). Tutaj termin Garudhamma odnosi się do a sanghadisesah wykroczenie – drugie najcięższe wykroczenie uznane w winaja—co wymaga poddania się pokucie (manattah). Następnie przestępstwo klasztorny musi przejść akt rehabilitacji zwany abbhanah, ZA sanghadisesah wykroczenie jest raczej poważnym wykroczeniem, naruszeniem przepisów, które zasługuje na czasowe zawieszenie sprawcy. Więc tutaj termin Garudhamma oznacza „poważne wykroczenie”.

Niekoniecznie taki jest sens tego terminu Garudhamma nosi w tej samej części Cullavagga (X.1) jednak, gdy jest używany do ósemki dhammy które Mahapajapati przyjął, aby otrzymać wyższe święcenia. Bliższa inspekcja pokazuje, że tutaj termin garu nie oznacza przestępstwa sanghadisesah kategorii.

Kilka z ośmiu garudhamma powtarzają się jako zasady przypadku w innych miejscach w winaja. Żaden z ośmiu garudhammawystępują jednak w kategorii sanghadisesah przestępstwa. Zamiast tego te garudhamma które powtarzają się gdzie indziej, wszystkie znajdują się w pacittiya klasa. A pacittiya jest wykroczeniem lżejszej klasy, które wymaga ujawnienia komuś innemu klasztorny, Jeśli pacittiya przestępstwo dotyczy mienia, wymagany jest ich formalny przepadek.

Zgodnie z drugą zasadą, której należy przestrzegać (Garudhamma 2) mnich nie powinien spędzać odosobnienia w porze deszczowej w miejscu, gdzie nie ma mnicha. Ten Garudhamma jest identyczny z pacittiya reguła 56 dla bhikkhunīs w Bhikkhunīvibhanga (Win IV 313).

Trzecia zasada (Garudhamma 3) przewiduje, że mnich powinien co dwa tygodnie pytać o datę obchodów (uposatha) ze społeczności mnichów i powinna przyjść na wezwanie (Owada). To Garudhamma Odpowiada pacittiya zasada 59 w Bhikkhunīvibhanga (Win IV 315).

Zgodnie z czwartą zasadą (Garudhamma 4), mnich powinien wykonać zaproszenie (pavaranah) o którejkolwiek z jej niedociągnięć przed obiema społecznościami, społecznościami mnichów i mnichów. Ten Garudhamma ma swój odpowiednik w pacittiya zasada 57 w Bhikkhunīvibhanga (Win IV 314).

Siódma zasada, której należy przestrzegać (Garudhamma 7) stanowi, że mnich nie powinien bluźnić lub znieważać mnicha. Ten Garudhamma Odpowiada pacittiya zasada 52 w Bhikkhunīvibhanga (Win IV 309).

Dlatego wydaje się jasne, że te garudhamma należą do pacittiya klasa; nie są „poważnymi” wykroczeniami sanghadisesah class.

Teraz kolejna godna uwagi cecha ósemki garudhamma jest to, że nie określają kary odpowiedniej dla tego, kto je narusza. W rzeczywistości ósma garudhamma różnią się od wszystkich innych zasad w winaja ponieważ nie zostały ustanowione w odpowiedzi na coś, co się wydarzyło. Zamiast tego są wymawiane z góry. Co więcej, są one ogłaszane w stosunku do kogoś, kto w momencie ich ogłoszenia nie został jeszcze formalnie wyświęcony. Według Cullavagga, Mahapajapati został bhikkhuni dopiero po tych garudhamma został ogłoszony przez Budda i po tym, jak zdecydowała się je przyjąć. Ósemka garudhamma wyraźnie różnią się charakterem od zasad występujących w innych miejscach winaja.

Wrażenie to wzmacnia się, gdy przyjrzymy się pacittiyas które odpowiadają niektórym garudhamma, Bhikkhunīvibhanga doniesienia, że Budda przepisał te pacittiya zasady w odpowiedzi na jakieś wydarzenie, które dotyczy bhikkhunī. Z punktu widzenia winaja wydarzenia te musiały zatem mieć miejsce po ogłoszeniu garudhamma, co oznacza powstanie bhikkhuni.

Teraz każdy z pacittiya zasady omówione powyżej — zasady 52, 56, 57 i 59 — kończą się w sposób, który jest wspólny dla winaja zasady: Wskazują, że pierwszy sprawca (adikammika) nie jest winny, anapatti. Oznacza to, że pierwszy przestępca przeciwko pacittiya zasady, które odpowiadają garudhamma 2, 3, 4 i 7 nie stanowi wykroczenia. Dopiero po odpowiednim pacittiya powstała reguła, a przestępcy są uważani za winnych.

To z kolei pokazuje, że z punktu widzenia kanonicznego winaja , ósemka garudhamma nie są regułami samymi w sobie. W przeciwnym razie nie byłoby możliwe ich przekroczenie, gdy zostały już ogłoszone, a mimo to uwolnienie się od kary. Dopiero po ustanowieniu odpowiedniego rozporządzenia jako pacittiya że można stać się winnym wykroczenia, apatti.

W sumie osiem garudhamma nie są regułami, których łamanie pociąga za sobą karę, są raczej zaleceniami. Opis każdej z tych ośmiu garudhamma Cullavagga (X.1) wskazuje, że należy je czcić, szanować, szanować i szanować, sakkatva garukatva manetva pujetvah. Krótko mówiąc, a Garudhamma jest „zasadą, którą należy szanować”.

Dzięki tej podstawowej ocenie natury garudhamma pamiętam, że nadszedł czas, aby przejść do szóstego z nich. Należy przestrzegać tej zasady (Garudhamma 6) stanowi, że kobieta pragnąca otrzymać święcenia bhikkhunī musi najpierw odbyć dwuletni okres szkolenia na staż, sikkhamanah, po czym powinna zażądać wyższych święceń od obu społeczności, od mnichów i mnichów (Vin II 255). Oto sformułowanie tej zasady, której należy przestrzegać:

Próbnik, który przez dwa lata kształcił się w sześciu zasadach, powinien starać się o wyższe święcenia od obu wspólnot, dve vassani chasu dhammesu sikkhitasikkhaya sikkhamānaya ubhatosanghe upasampada pariyesitabbā.

Wymóg trenowania jako sikkhamanah jest również objęty jednym z pacittiya zasady (63) w Bhikkhunīvibhanga (Vin IV 319). Potrzeba zaangażowania obu społeczności nie ma jednak odpowiednika wśród zasad znajdujących się w innych częściach winaja.

Kandydatki do święceń Bodhgaya

Postanowienia zawarte w szóstym Garudhamma rodzą dwa pytania w związku z wyższymi święceniami dokonanymi przez Bodhgaję:

1. Czy kandydatki kwalifikowały się do wyższych święceń, obserwując szkolenie przez dwa lata jako stażystki?
2. Czy pełniący obowiązki chińscy nauczyciele bhikkhunī mogą być rozpoznawani jako nauczyciele bhikkhunī z Therawada punkt widzenia?

Jeśli chodzi o pierwszy z tych dwóch punktów, kandydatki, które przybyły ze Sri Lanki, aby wziąć udział w święceniach Bodhgaya, zostały starannie wybrane spośród doświadczonych dasasil matas. Ponadto przeszli specjalne szkolenie przygotowujące ich do wyższych święceń. Ponieważ byli dasasil matas przez wiele lat szkolili się w formie klasztorny postępowanie, które obejmuje sześć zasad ciążących na stażu, a sikkhamanah. Jednak formalnie nie stały się sikkhamanasu.

Jak wspomniałem powyżej, potrzeba trenowania jako sikkhamanah jest również objęty jednym z pacittiya zasady (63). The Bhikkhunīvibhanga wyjaśnia, że ​​jeśli kandydatka nie szkoliła się przez dwa lata jako sikkhamanah, wyświęcenie jej jednak skutkuje pacittiya obraza za wyświęcanie nauczycieli bhikkhuni. Jest to standardowy wzór w winaja że po określonej regule następuje omówienie możliwych przypadków. Zgodnie z tym wzorem, Bhikkhunīvibhanga kontynuuje, omawiając kilka takich przypadków, w których wyświęca się kandydatkę, która nie spełniła wymagań sikkhamanah trening. Trzy takie przypadki opisują, że przestępstwo może mieć miejsce, gdy samo wyświęcenie jest legalne, dhammakamma, a kolejne trzy przypadki dotyczą święceń niezgodnych z prawem, adhammakamma (Vin IV 320). Pierwsze trzy przypadki są następujące:

1. dhammakamme dhammakammasañña vuṭṭhapety, „akt jest legalny, nakazuje jej postrzeganie tego aktu jako legalnego”;
2. dhammakamme vematika vunthapeti, „akt jest legalny, nakazuje jej niepewność [co do jego legalności]”;
3. dhammakamme adhammakammasañña vuṭṭhapety, „akt jest legalny, nakazuje jej postrzeganie tego aktu jako niezgodnego z prawem”.

Te trzy przypadki różnią się, ponieważ preceptor ma inną percepcję. Może myśleć, że czyn jest legalny (1), może być w wątpić o jego legalności (2) lub może uznać, że czyn jest nielegalny (3). W każdym z tych trzech przypadków preceptor ponosi pacittiya wykroczenie, apatti pacittiyassa. Jednak w każdym z tych trzech przypadków sam akt wyświęcania kandydatki, która nie przeszła szkolenia jako kandydata sikkhamanah jest legalny, dhammakamma. To wyraźnie sugeruje, że wyświęcenie bhikkhuni nie jest unieważnione przez fakt, że kandydat nie spełnił sikkhamanah szkolenia.

Dlatego z punktu widzenia kanonicznego winaja , wyższe wyświęcenie kandydatki nie jest nieważne, jeżeli nie odbyła ona dwuletniego stażu jako sikkhamanah. To z kolei oznacza, że ​​ważności święceń Bodhgaya nie zagraża fakt, że kandydatki formalnie nie podjęły sikkhamanah trening. W rzeczywistości, jak już wspomniano, w praktyce przeszli oni porównywalne szkolenie.

Chińscy preceptorzy

Chińscy nauczyciele są spadkobiercami linii bhikkhunī, która została sprowadzona ze Sri Lanki do Chin w V wieku. Jednak chińscy bhikkhunī przestrzegają teraz innego kodeksu zasad, patimokkha. Oto zasady, które można znaleźć w Dharmaguptaka winaja , który, jak się wydaje, został narzucony w Chinach przez cesarski porządek w VIII wieku. The Dharmaguptaka winaja ma więcej zasad dla bhikkhunī niż Therawada winaja a także różni się sformułowaniem niektórych zasad, które Winajas dzielić. Ponadto znaczniki, które zgodnie z Dharmaguptaka winaja może służyć do ustalenia granicy rytualnej dla święceń, Simah, jak również formuły, które mają być stosowane w tym celu.

Zatem chińscy bhikkhunī należą do „innej społeczności”, nanasamvasah, vis-à-vis Therawada zakonnicy. Przynależność do „innej społeczności” oznacza, że ​​nie mogą dokonywać aktów prawnych, które zostaną uznane za obowiązujące przez tradycyjnych członków Therawada.

W winaja , pojęcie bycia „inną wspólnotą”, nanasamvasah, odnosi się do przypadku niezgodności zasad. Tutaj w pełni wyświęcony klasztorny nie zgadza się ze społecznością, w której żyje, czy dany czyn stanowi przestępstwo. Z powodu tej niezgody co do implikacji winaja zasada, plik klasztornywraz ze swymi w pełni wyświęconymi wyznawcami dokonuje aktów prawnych niezależnych od wspólnoty. Ewentualnie społeczność zakazuje mu lub im udziału w ich czynnościach prawnych poprzez zawieszenie.

Status bytu nanasamvasah powstaje więc w wyniku sporu o wykładnię przepisów. Dlatego można go rozwiązać poprzez rozstrzygnięcie sporu. Gdy istnieje zgoda w odniesieniu do interpretacji winaja zasady, ci, którzy byli nanasamvasah stań ​​się ponownie samanasamwasah, część tej samej społeczności.

Połączenia Mahavaggah (X.1) wyjaśnia, że ​​istnieją dwa sposoby ponownego stawania się samanasamwasakah (Vin I 340). Po pierwsze, gdy „samodzielnie staje się członkiem tej samej społeczności” attana va attanah samanasamvasakah karotih.² Tutaj stajemy się częścią społeczności poprzez własną decyzję. Dzieje się tak, gdy ktoś rezygnuje ze swojego wcześniejszego poglądu i jest skłonny przyjąć pogląd wyznawany przez resztę społeczności na temat winaja zasady.

Drugi sposób ponownego przynależności do tej samej społeczności ma miejsce, gdy osoba zostaje przywrócona przez wspólnotę po zawieszeniu za nie dostrzeżenie przestępstwa, niezadośćuczynienie za nie, nierezygnowanie z niego.

W obecnym przypadku święceń bhikkhunī ta druga opcja nie wydaje się istotna, ponieważ nie ma żadnych zapisów o zawieszeniu Dharmaguptaków przez Theravādinów lub na odwrót. Wydaje się, że dwie tradycje powstały po prostu z powodu geograficznego oddzielenia. Dlatego tylko pierwsza z tych dwóch alternatyw byłaby istotna. Stosując się do pierwszej z tych dwóch alternatyw, być może różnica w zasadach mogłaby zostać przezwyciężona, gdyby nowo wyświęceni mnisi postanowili przestrzegać Therawada winaja kodeks zasad. Być może dzięki formalnej decyzji tego typu mogliby stać się samanasamwasah.

Święceń dokonanych przez Therawada bhikkhu po podwójnym wyświęceniu w Bodhgaya można by wówczas uznać za wyraz akceptacji tych nowo wyświęconych mnichów przez Therawada wspólnota. Byłoby to zgodne z procedurą rozstrzygania sporu o klasztorny zasady, które doprowadziły do ​​stanu bycia nanasamvasah.

W ten sposób święcenia przez Therawada bhikkhus pełniłby funkcję tego, co we współczesnej tradycji znane jest pod technicznym terminem danhikammah, dosłownie „czynić silnym”. Odnosi się to do formalnego aktu, przez który mnich lub grupa mnichów wyświęconych gdzie indziej zyskuje uznanie określonej społeczności, której chce być częścią.

Chociaż może to być możliwe rozwiązanie, jasne jest również, że niekoniecznie jest to przekonujące. W rzeczywistości winaja precedens dotyczący tego, jak zostać samanasamwasah dotyczy jedynie różnic w interpretacji przepisów. Tutaj jednak różnica tkwi w samych zasadach. Dlatego należy ustalić, czy współpraca chińskich mnichów jest niezbędnym warunkiem odrodzenia Therawada rozkaz bhikkhuni. To jest pytanie, do którego teraz zajmę się, a mianowicie kwestia pojedynczego wyświęcenia, czy mnichów wyświęcają wyłącznie mnisi.

Pojedyncze wyświęcenie przez mnichów

Na pierwszy rzut oka pojedyncze wyświęcenie przez mnichów wydaje się być wykluczone dopiero przez szóstego Garudhamma. Jednak pod względem ważności prawnej należy pamiętać, że osiem Garudhamma są tylko zaleceniami, nie są regułami, których naruszenie niesie za sobą wyraźnie sformułowane konsekwencje. Kolejny i dość istotny fakt na ten temat garudhamma– tak oczywiste, że łatwo je przeoczyć – jest to, że zajmują się zachowaniem, które powinni przyjąć sikkhamanowie i mnisi. The garudhamma nie są zasadami dawanymi mnichom.

Połączenia Cullavagga (X.5) informuje, że nowo wyświęceni mnisi nie wiedzieli, jak recytować patimokkha, jak wyznać wykroczenie itp. (Vin II 259). Sugeruje to, że uzasadnienie szóstego Garudhamma mogło być zapewnienie, że nowo założony zakon bhikkhuni przeprowadza wyższe święcenia zgodnie ze sposobami ustanowionymi przez społeczność bhikkhu. W takim otoczeniu naturalne byłoby upewnienie się, że bhikkhuni nie sprawują wyższych święceń bez zaangażowania mnichów. Innymi słowy, szósty Garudhamma miałoby na celu powstrzymanie bhikkhuni od samodzielnego udzielania wyższych święceń. Miałoby to również zapobiegać sikkhamanasu od przyjmowania święceń tylko od mnichów, bez udziału mnichów.

Jednak to samo Garudhamma nie jest regułą dotyczącą sposobu, w jaki powinni zachowywać się mnisi. Nie trzeba dodawać, że wiele zasad w winaja stosuj się do mnichów, ale nie stosuj się do mnichów. To rozróżnienie jest wyraźnie powiedziane w Cullavagga (X.4). Tutaj Budda doradza Mahāpajāpati właściwe zachowanie, jakie powinni przyjąć mnisi w odniesieniu do dwóch rodzajów zasad: a) tych, które mają wspólne z mnichami i b) tych, które odnoszą się tylko do mnichów (Vin II 258). Oba typy zasad obowiązują Mahapajapati, jej wyznawców wyświęconych przez mnichów i mnichów wyświęconych przez obie społeczności.

Według Cullavagga (X.2), po ogłoszeniu szóstego Garudhamma Mahapajāpati Gotami zbliżył się do Budda z pytaniem (Vin II 256): „Czcigodny panie, jak mam postępować w stosunku do tych kobiet Sākyan?” kathahah, bhante, imasu sakiyanisu paṭipajjami ti?³

Po Cullavagga konto, to pytanie byłoby związane z szóstym Garudhamma, w którym Budda zalecił podwójne święcenia. Zobowiązałem się do uszanowania tego GarudhammaMahapajāpati Gotami pytał teraz o właściwą procedurę w tym zakresie. Jako samotna mnicha nie była w stanie utworzyć kworum wymaganego do przeprowadzenia wyższych święceń swoich zwolenników w podwójnym święceniach. W tej sytuacji pytała Budda w celu uzyskania pomocy. Według winaja konto, plik Budda w związku z tym wyraźnie przepisano, że mnisi powinni udzielać święceń bhikkhunī (Vin II 257):

„Mnisi, zalecam wyświęcenie mnichów przez mnichów.” anujānami, bhikkhave, bhikkhūhi bhikkhuniyo upasampādetun ti.

W przeciwieństwie do szóstego Garudhamma, jest to przepis przeznaczony dla mnichów i jest to pierwszy taki przepis dotyczący mnichów w kwestii wyświęcania mnichów.

Warto zauważyć, że winaja konto nie jest kontynuowane z Budda sam wyświęca żeńskie zwolenniczki Mahapajapati. Proste zezwolenie wydane przez Budda gdyby cała grupa wyszła w jego dyspensacji, sytuacja stałaby się jasna: kiedy nie istnieje żaden porządek bhikkhuni, tylko Budda może wyświęcać mnichów.

Chociaż jest to powszechna interpretacja w dzisiejszych czasach, nie jest ona tym, co miało miejsce zgodnie z kanonicznym winaja rachunek. Według winaja kiedy Mahapajapati zwróciła się do niej i zapytała, jak powinna postępować w stosunku do swoich zwolenników, Budda zwrócił się do mnichów i zalecił, aby dokonali święceń bhikkhuni.

Podążając za kanonicznym Therawada winaja Biorąc to pod uwagę, ta pierwsza recepta dana mnichom, aby wyświęcali mnichów, została przekazana po promulgacja szóstego Garudhamma. To orzeczenie przez Budda w ten sposób pojawia się po Budda wyraźnie wyraził swoje preferencje dla podwójnych święceń dla mnichów. Implikacje są takie, że chociaż preferowane jest podwójne wyświęcenie, pojedyncze wyświęcenie mnichów przez mnichów jest właściwym sposobem postępowania, jeśli społeczność mnichów nie istnieje.

Ta oryginalna recepta wyświęcania bhikkhunī została podana w tej samej sytuacji, co we współczesnych czasach: grupa kandydatek pragnęła otrzymać wyższe święcenia, ale żadna społeczność bhikkhunī nie była w stanie udźwignąć
wyświęcenie istniało, ponieważ jak dotąd tylko Mahapajapati otrzymał wyższe święcenia. We współczesnej sytuacji, jeśli Dharmaguptaka bhikkunisu są uważane za niezdolne do udzielenia święceń, które są ważne przez: Therawada standardów, pojawia się ta sama sytuacja: grupa kandydatek pragnie otrzymać wyższe święcenia, ale nie istnieje żadna społeczność bhikkhunī, która byłaby w stanie przeprowadzić święcenia.

Połączenia Buddapo pierwszym zaleceniu, że mnisi mogą wyświęcać mnichów, następuje drugie wyraźne oświadczenie o tym samym skutku, wygłoszone przez samych nowo wyświęconych mnichów (Vin II 257): „Błogosławiony ustanowił, że mnisi powinni być wyświęcani przez mnichów” bhagavata paññattah, bhikkhūhi bhikkhuniyo upasampādetabbā ti.

Wzmacnia to wagę tematu, który jak czerwona nić przebiega przez etapy ewolucji w święceniach mnichów w winaja: potrzeba zaangażowania mnichów. Wymagana jest współpraca mnichów. Znaczenie, jakie przywiązuje się do chęci mnichów do nadawania wyższych święceń mnichom, wynika również z fragmentu w Mahavaggah (III.6) winaja (Vin I 146). Ten fragment pozwala mnichowi opuścić swoją deszczową rezydencję na okres do siedmiu dni, aby uczestniczyć w wyższych święceniach mnicha.

Centralny punkt szóstego Garudhamma a z późniejszych przepisów mówi się, że mnisi mogą nadawać wyższe święcenia kandydatkom. Mogą to zrobić albo we współpracy z zakonem bhikkhunī, jeśli taki istnieje, albo na własną rękę, jeśli nie istnieje zakon bhikkhunī. Współpraca mnichów jest niezbędna do wyświęcania mnichów. To samo oczywiście nie ma miejsca w przypadku współpracy zakonu bhikkhunī, która nie jest nieodzownym wymogiem.

Połączenia Cullavagga (X.17) donosi, że gdy pojawił się problem z rozmowami kwalifikacyjnymi kandydatkami, Budda dał kolejną receptę. Zgodnie z tym postanowieniem, mnisi mogą dokonać święceń mnichów, nawet jeśli kandydatka nie oczyściła się – przechodząc formalne przesłuchanie – przed mnichami. Zamiast tego zrobiła to wcześniej przed społecznością mnichów (Vin II 271). Oto orzeczenie:

„Mnisi, zalecam wyższe wyświęcenie w społeczności mnichów dla kogoś, kto został wyświęcony wyżej z jednej strony i oczyścił się w społeczności mnichów.” anujānami, bhikkhave, ekato-upasampannaya bhikkhunisanghe visuddhaya bhikkhusaṅghe upasampadan ti.⁴

Jak wskazuje kontekst, sytuacja, która doprowadziła do wydania tej recepty, polegała na tym, że kandydatki czuły się zawstydzone, że zostały formalnie przesłuchane przez mnichów. Dlatego ta część zadania święceń – przesłuchanie kandydata – została przekazana mnichom. To umożliwia mnichom wykonywanie święceń mnichów bez tego przesłuchania. Z tego powodu rozporządzenie odnosi się do kandydatki, która „oczyściła się we wspólnocie mnichów” i która „została wyświęcona wyżej z jednej strony”.

Pouczające jest porównanie brzmienia tego przepisu do orzeczenia w przypadku wyższych święceń dla mnichów. Według konta w Mahavaggah (I.28), wyższe wyświęcenie mnichów rozwijało się w kolejnych etapach. Na początku mnisi zostali wyświęceni przez darowanie trzech schronień. Później zostali wyświęceni w drodze transakcji z jednym wnioskiem i trzema proklamacjami. Od czasu transakcji z jednym wnioskiem i trzema proklamacjami, samo przekazanie trzech schronień służyło tylko jako część wyjścia. Dlatego nie była to już ważna forma wyższych święceń. Aby to wyjaśnić, Budda jest w zapisie za wyraźne stwierdzenie, że wcześniejsza forma jest obecnie zniesiona (Vin I 56):

„Od tego dnia, mnisi, znoszę wyższe święcenia, przyjmując trzy przepisane przeze mnie schronienia; Mnisi, zalecam udzielanie wyższych święceń poprzez transakcję z jednym wnioskiem i trzema proklamacjami.” ya sa, bhikkhave, maya tihi saranagamanehi upasampada anuññata, taham ajjatagge panikkhipami; anujānami, bhikkhave, ñatticatutthena kammena upasampādetuṃ.⁵

Drugie przepisy dotyczące mnichów dotyczące wyświęcania mnichów nie są poprzedzone żadnym wyraźnym zniesieniem pierwszego przepisu, że mnisi mogą wyświęcać mnichów. Po prostu czytamy: „Przepisuję wyższe wyświęcenie we wspólnocie mnichów temu, kto został wyświęcony wyżej z jednej strony i oczyścił się w społeczności mnichów”.

Podobnie jak w przypadku święceń mnichów, Budda mógł oświadczyć, że od tego dnia znosi wyświęcanie mnichów tylko przez mnichów, zanim zaleci dawanie wyższych święceń mnichom przez obie społeczności. Nie było potrzeby zachowywania pierwszej recepty tylko po to, by zapewnić, że mnisi mogą w ogóle wyświęcać bhikkhunī, ponieważ druga recepta wyraźnie to wyjaśnia. Wyraźne zniesienie pierwszego przepisu wyjaśniłoby sytuację: odtąd święcenia bhikkhunī mogą być dokonywane tylko przez obie społeczności. Jednak to nie jest to, co według winaja konto się stało.

Wydaje się to istotne, ponieważ kilka zasad w Cullavagga (X.6), które dotyczą kwestii prawnych związanych z bhikkhunīs, mają takie wskazania. The Cullavagga informuje, że na początku Budda nakazał mnichom recytację kodeksu zasad bhikkhunī (panimokkha), przyznanie się do winy (apatti) dokonywane przez bhikkhunīs oraz przeprowadzanie formalnych czynności (kamma) dla bhikkhunīs. Później to zadanie zostało przekazane mnichom. Kiedy to się stało, Budda jest w zapisie za wyraźne wskazanie, że mnisi nie powinni już dłużej podejmować tych spraw. Nie tylko to, ale Budda nawet jasno dał do zrozumienia, że ​​mnisi poniosą obrazę dukkaa, jeśli będą kontynuować podejmowanie tych spraw w imieniu mnichów (Vin II 259 f).

Czy może być jakiś powód braku takiej wskazówki w związku z drugim przepisem dotyczącym święceń bhikkhuni? Wydaje się, że rzeczywiście istnieje taki powód: druga recepta odnosi się do zasadniczo innej sytuacji niż pierwsza recepta. Reguluje właściwą procedurę, którą powinni stosować mnisi, gdy istnieje zakon bhikkhunī. W takiej sytuacji mają udzielić wyższych święceń bez przesłuchiwania kandydatki, która powinna być wcześniej przesłuchana i wyświęcona przez mnichów. W przeciwieństwie do tego, pierwsza recepta reguluje właściwą procedurę w sytuacji, gdy nie istnieje żaden zakon bhikkhunī zdolny do nadania wyższych święceń.

Te dwa zalecenia nie są więc ze sobą sprzeczne, ponieważ odnoszą się do różnych sytuacji. Obydwa są ważne i nie ma potrzeby znoszenia pierwszego, aby zapewnić ważność drugiego. Razem te dwa orzeczenia regulują dwie możliwe sytuacje, które mogą zaistnieć dla mnichów w sprawie święceń bhikkhunī:

1. Jedną z możliwości ujętych w pierwszym zaleceniu jest to, że muszą sami przeprowadzić wyższe wyświęcanie kobiet, ponieważ nie istnieje żadna społeczność bhikkhuni, która mogłaby z nimi współpracować.
2. Inną możliwością, o której mowa w drugim zaleceniu, jest przeprowadzenie takich święceń we współpracy z istniejącą społecznością mnichów, która zajmie się zadaniem przesłuchania kandydatki i wyświęcenia jej pierwszego, co jest warunkiem wstępnym jej późniejszych święceń przez mnichów. .

Tak więc, o ile kanoniczny winaja jest zaniepokojony, wydaje się jasne, że mnichom wolno wyświęcać mnichów w sytuacji, która przypomina sytuację, w której wydano pierwszą receptę – „Nakazuję wyświęcanie mnichów wyższego rzędu przez mnichów” – a mianowicie, gdy żaden nakaz mnichów nie jest w stanie udzielić im święceń. istnieje wyższa ordynacja.

Z tego wynika, że ​​wyższe święcenia dokonywane w Bodhgaya spełniają prawne wymagania Therawada winaja. Kandydatki zastosowały się do postulatów z szóstego roku Garudhamma, o ile rzeczywiście „starali się o wyższe święcenia od obu wspólnot”, najlepiej jak potrafili. Jeśli ich wyświęcenie przez chińskich bhikkhunī zostanie uznane za niedopuszczalne, oznacza to, że obecnie nie istnieje żaden zakon bhikkhunī, który mógłby udzielić święceń żeńskim wyznawcom Therawada tradycje. W tym przypadku kolejne święcenia tych kandydatek przeprowadzone przez Therawada Tylko bhikkhus jest prawnie ważny. Jego ważność opiera się na precedensie, który według kanonicznego winaja został ustawiony przez Budda sam, gdy przekazał mnichom wyświęcenie wyznawców Mahāpajāpati Gotami.

Kombinacja wyższych święceń przyjęta dla procedury Bodhgaya z 1998 roku jest prawnie poprawna. Porządek mnichów został ożywiony. Stoi na solidnych podstawach prawnych i ma prawo domagać się uznania jako Therawada zakon mnichów.

Skróty

(Odniesienia dotyczą wydania PTS)
Bądź wydaniem birmańskim
Ceylońska edycja
Zanurzać Dipavaṃsah
DN Digha-nikaja
Ee Pali Text Society edycja
JBE Dziennik Etyki Buddyjskiej
Kv-a Kathavatthu-asthakathah
Se wydanie syjamskie
Sp Samantapasadikah
Sv Sumangalavilasinī
T Taisho (CBETA)
Vin winaja

1. ee: pannapessanti. ↩

2. Być: samanasamvasah. ↩

3. Be, Ce i Se: sakiyanisuh. ↩

4. Być: bhikkhunisanghe, Se: upasampādetun ti. ↩

5. Be: taṃ, Ce i Se: upasampadaṃ. ↩