Strach i apatia w odpowiedzi na masowe strzelaniny

• Przeżyj nasze życie, nie stając się zbyt przestraszonym i niespokojnym
• Pozostań w kontakcie z innymi bez popadania w apatię
• Branie i dawanie medytacja generować więź i współczucie

1 część: Smutek i gniew w odpowiedzi na masowe strzelaniny
3 część: Radzenie sobie z aktami przemocy

Wczoraj rozmawialiśmy trochę o prośbie, którą ktoś złożył, aby opowiedzieć o masowych strzelaninach, które miały miejsce. Więc mówiłem trochę o tym, jak być z ich powodu smutnym, a także o gniewie. I tak, dzisiaj pomyślałem o strachu, który jest również emocjonalną reakcją, którą moglibyśmy mieć, gdy takie rzeczy się wydarzą.

Praca ze strachem

A wczoraj w porze posiłku medycznego Dani [teraz Czcigodny Jampa] i ja rozmawialiśmy, a ona opowiadała, że ​​kiedy po raz pierwszy przyjechała do Stanów, nie chciała zostać sama przed supermarketem czekając na kogoś, bo słyszała o wszystkich tego rodzaju brutalnych rzeczach i tych wszystkich ludziach legalnie noszących ukrytą broń, i to ją przestraszyło. I bardzo mnie to zasmuciło, bo myślałem, że Stany Zjednoczone miały za granicą ten obraz jako kraj wolności, dobrobytu i wolności, a teraz wydaje się, że za granicą przyjeżdżamy, by mieć obraz bycia brutalne miejsce z bronią dla wszystkich. Pomyślałem, że to bardzo smutne, że taki obraz zaczyna się pojawiać. Wiesz, że? Co robić?

Nie stawać się niespokojnym i niepotrzebnie przestraszonym

Ale kiedy o tym myślisz… nie sądzę, że potrzebujemy takiego poziomu strachu. Chodzi mi o to, że musimy po prostu żyć naszym życiem. Oczywiście, ktoś mógłby powiedzieć: „Ale ci, którzy chodzili do kina, to właśnie robili i zobaczcie, co się stało”. Ale chodzi o to, że codziennie żyjemy swoim życiem, a pewnego dnia mogą się zdarzyć rzeczy, których się nie spodziewaliśmy. Ludzie ulegają wypadkom samochodowym. Ale tylko dlatego, że samochód może być niebezpieczny, nie oznacza, że ​​nikt nim nie jeździ. I zdarzają się katastrofy lotnicze, ale tylko dlatego, że są niebezpieczne, nie oznacza, że ​​nie wsiadasz do samolotów. Myślę więc, że musimy kontynuować nasze życie z tylko… aby nasze umysły nie stały się niespokojne i obciążone niepotrzebnym strachem. Ponieważ oczywiście mogą się zdarzyć różne rzeczy. Ale kiedy generujemy strach, zmartwienie i niepokój, te rzeczy stają się, jak sądzę, większym cierpieniem na dłuższą metę niż nawet to, czego się boimy, a co jest wysoce nieprawdopodobne. Dlatego myślę, że musimy zachować optymistyczny umysł i spokojny umysł.

Wczoraj wieczorem rozmawialiśmy, że czasami strach pojawia się, gdy jesteśmy w nowym miejscu, ao stereotypach słyszeliśmy tylko z telewizji, czy co tam. A także po prostu będąc w nowym miejscu, nie… jest to nieznane, więc trochę się o wszystko troszczymy. Ale tak naprawdę, nawet dla tych z nas, którzy mieszkają tu od dawna, nie pozwalając swoim umysłom zagłębiać się w jakieś przerażające miejsce, ale zachowując postawę, która wita ludzi szczęściem, radością, zaufaniem i tak dalej i tak dalej. Więc myślę, że jest to dość ważne, zamiast pozwolić umysłowi fabrykować wiele rzeczy, które są po prostu bardzo mało prawdopodobne.

Praca z apatią, pozostawanie w kontakcie

A potem inna rzecz, o której mówiliśmy, kolejne uczucie, które może się wydarzyć, to po prostu całkowita apatia i odrętwienie. Innymi słowy, wiecie: „Och, oto kolejna masowa strzelanina, cóż, [wzruszyłem ramionami, wzdycham] nic nie mogę zrobić. Dzięki Bogu to nie byłem ja ani nikt kogo znam. I po prostu zbyt trudno o tym myśleć, więc włączmy telewizor na inny kanał. Albo załóżmy, że to był film, a nie rzeczywistość. Albo wypijmy drinka lub zapalmy jointa. Albo idź potańczyć. Albo zrobić coś innego i po prostu znieczulić nasze umysły. I nie sądzę, żeby to było w ogóle rozwiązanie, aby poradzić sobie ze strachem i niepokojem, smutkiem lub… złość.

I myślę, że sposobem dla praktykujących buddyzm na pozostanie w kontakcie w tego rodzaju sytuacjach jest praktyka brania i dawania – gdzie naprawdę bierzemy cierpienie ofiar i sprawców, dajemy im nasze ciało, posiadłości i zasługi, i wyobrażając sobie, że wszyscy otrzymują wewnętrzne i zewnętrzne sprzyjające Warunki praktykować Dharmę i stać się Buddami. I naprawdę to robię medytacja więc pozostajemy w kontakcie z innymi ludźmi, a nie tylko przechodzimy w rodzaj odrętwiałej rezygnacji, która wydaje się apatią, ale pod spodem jest złość i strach i wiele innych niewygodnych emocji.

Widząc dobroć innych

A po strzelaninie w Kolorado w kinie otrzymałem coś, co ktoś napisał – nie jestem pewien kto – ale on mówił: „Ok, był złość i szaleństwo tej strzelaniny, ale było też tyle miłości i troski. Ponieważ miałeś miłość i troskę policji, która weszła, i oddziałów SWAT, które weszły. Różnych ludzi w kinie, którzy chronili innych i czasami tracili własne życie w tym procesie. Albo kto wyciągał rannych i zabierał ich do szpitala i opieki medycznej. Potem była życzliwość wszystkich lekarzy i pielęgniarek w szpitalach. Było coś w rodzaju przytłaczającego uczucia miłości i współczucia od innych ludzi w tej społeczności, a także od ludzi z całego kraju. A wniosek był taki, że możesz mieć jedną osobę lub kilka osób z tego rodzaju intensywnością złość, ale jeśli spojrzysz na szerszy obraz, reakcja na przemoc naprawdę wywołała niesamowitą miłość, współczucie, życzliwość i troskę ogromnej liczby żywych istot. Dlatego bardzo ważne jest, aby o tym pamiętać, a nie tylko rozwodzić się nad ogromnym zamieszaniem i bólem i… złość osoby, która wykonała czynność. Ale naprawdę pomyśleć o życzliwości wszystkich innych, którzy podchodzą do stołu i pomagają zaradzić sytuacji i dbać o innych.

Dobra? Więc myślę, że to tylko niektóre narzędzia do wykorzystania w tym, w realnym wydarzeniu Dharmy. Prawda? Tak więc, aby nie tylko pozwolić, aby nawykowe emocje pojawiły się i przejęły kontrolę, ale naprawdę zatrzymać się i spojrzeć na te emocje, zakwestionować je i zadać sobie pytanie: „Czy są realistyczne? Czy są korzystne?” A kiedy widzimy, że nie są, to patrzeć i widzieć dobroć, i robić branie i dawanie medytacja. I tak w ten sposób przekształć naszą reakcję emocjonalną w coś, co stworzy dobro na planecie i harmonię między ludźmi.

To jest nasza praca.

Siła miłości

[Czcigodny Chodron zaprosił Dani (obecnie Czcigodny Jampa) do podzielenia się historią.]

Danny: Nauczyciel z Tybetańskiego Centrum w Hamburgu opowiedział mi tę historię. Usłyszał to od jednego ze swoich uczniów. Student pracował dla Czerwonego Krzyża i został wysłany do pracy w Iraku. Była liderem grupy osób, które wspierały jej tam pracę. Poszła praktykować miłującą dobroć medytacja wraz ze swoją grupą. Pewnego dnia dostała telefon, że na targu jest osoba, która chce się zabić z bombą na swojej ciało zabijać też innych. Powiedziała swojej grupie, że prowadzi, aby została w tyle i kontynuowała miłującą dobroć medytacja robili, a ona poszła na targ, do człowieka z bombą. W swoim umyśle kontynuowała miłującą dobroć medytacja. Kiedy zbliżyła się do mężczyzny i zobaczył ją, przerwał to, co robił. Puścił i podniósł ręce. Ktoś później zapytał go, dlaczego przestał, a on powiedział, że nie może przejść przez szkodliwe działanie, ponieważ czuł tyle miłości i współczucia, że ​​myślał o swojej matce. Mężczyzna zaprzestał szkodliwego działania prawdopodobnie z powodu lojalnej życzliwości medytacja. Moc miłującej dobroci jest niesamowita… i ważne jest, aby zrobić to teraz. Nie musimy czekać, aż ktoś zrobi lub zaplanuje tego rodzaju szkodliwe działania. Możemy to zrobić, zanim dojdzie do szkodliwych działań; teraz w naszym codziennym życiu. Tym chcę się podzielić.

[Publiczność niesłyszalna]

Czcigodny Thubten Chodron: Tak, więc innym sposobem, w jaki ludzie naprawdę stają na wysokości zadania i wyrażają swoją miłość i współczucie, jest otrzymanie listu od społeczności Sikhów w Spokane, bardzo pozytywnego listu po prostu mówiącego, że nie będą źli i nienawistni i mściwy z tego powodu, i zapraszając wszystkich na wegetariański posiłek i czuwanie przy świecach, właściwie dziś wieczorem, w ich świątyni. Sprawdzamy więc, czy niektórzy z naszych przyjaciół w Spokane mogą pojechać i reprezentować opactwo.

1 część: Smutek i gniew w odpowiedzi na masowe strzelaniny
3 część: Radzenie sobie z aktami przemocy