Odrodzenie i nietrwałość

Wczoraj miałeś małe zadanie, aby poszukać swojej duszy. Czy możesz znaleźć coś, co nie jest twoje ciało a nie twój umysł, który naprawdę jest tobą? Niezmienny? Wieczny? Widzisz, że to pocieszająca myśl, a zwłaszcza jeśli dorastaliśmy w religii teistycznej, która tego uczy, to w pewien sposób bardzo pocieszająca jest myśl, że jest coś, co naprawdę jest mną, co jest trwałe, co nigdy nie umrze nawet jeśli ciało umiera. Z drugiej strony, jak mówiliśmy wczoraj, jeśli coś takiego istnieje, to naprawdę jesteśmy w pułapce, ponieważ wtedy nie ma możliwości osiągnięcia przebudzenia. Nie ma możliwości poprawy, bo nic się nie zmienia. Podczas gdy emocjonalnie na jednym poziomie myśl o duszy może nas pocieszać, na innym poziomie, jeśli naprawdę medytować na nietrwałości właściwie i na zobaczeniu, że nie ma stałe, jednolite, niezależne ja to jest dusza, w rzeczywistości możemy stwierdzić, że brak duszy jest bardziej pocieszający, ponieważ ten brak duszy oznacza, że ​​nie jesteśmy uwięzieni i zamknięci w naszym ograniczonym królestwie cierpienia. Fakt, że rzeczy się zmieniają, może być czymś podnoszącym na duchu, ponieważ oznacza to, że istnieje możliwość wygenerowania wszystkich dobrych cech Budda. Musimy zmienić sposób, w jaki myślimy i zmienić to, co uważamy za pocieszające emocjonalnie.

Pytań było więcej. Ktoś pyta o wycenę w Otwarte serce, czysty umysł to mówi [czytanie]:

„Każda osoba ma odrębny strumień myśli. Nie jesteśmy fragmentami uniwersalnego umysłu, ponieważ każdy z nas ma swoje własne doświadczenia. Nie oznacza to, że jesteśmy odizolowani i niepowiązani, ponieważ w miarę postępów na ścieżce zaczynamy zdawać sobie sprawę z naszej jedności i współzależności. Mimo to każdy z nas ma strumień myśli, który można prześledzić w nieskończoność”.

Pytanie brzmi [czytam]:

„Hę? Poważnie, tego nie mogę całkiem owinąć moim mózgiem, ponieważ wydaje się bardzo sprzeczny. Po pierwsze, mamy do czynienia z indywidualnym strumieniem myśli, który z tego, co przeczytałem w tym rozdziale, wydaje się, choć ciągły i nieprzerwanie płynący, w jakiś sposób zachowywać unikalne wzorce, które pojawiają się i znikają z różnych form”.

Istnieje idea duszy, którą ta osoba wkłada [czytając]:

„Jednak sugeruje się, że zdamy sobie sprawę z naszej jedności i współzależności, które, gdy zostaną zbadane wystarczająco daleko wzdłuż linii ostatecznej rzeczywistości, nie ujawnią żadnej separacji ani indywidualnej wyjątkowości. Stąd współzależność. Jak możemy pogodzić brak wrodzonego ja z oddzielnymi strumieniami umysłu, które są unikalne i nie są częścią uniwersalnego umysłu?”

Każdy z nas ma strumień myśli. Innymi słowy, mój strumień myśli nie jest twoim strumieniem umysłu. To nie jest strumień myśli nikogo innego. Wszyscy nie jesteśmy odłamkami starego bloku jednego uniwersalnego strumienia myśli, ale kiedy mówi się, że nie jesteśmy odizolowani i jesteśmy współzależni, to do czego dochodzimy, jest tylko na konwencjonalnym poziomie, istoty ludzkie nie są izolowane, niezależne rzeczy, które się nie zmieniają. To, kim jesteśmy, wynika z zależnego powstawania zjawiska-nasz ciałowspółzależnego powstawania, nasz umysł jest zależnym powstawaniem, jaźń jest zależnym powstawaniem. Na konwencjonalnym poziomie wszystkie rzeczy są ze sobą powiązane w ten sposób. Nie ma jednego uniwersalnego umysłu, który następnie dzieli się na różne strumienie umysłów i na końcu wszyscy wracamy do jedności. To nie tak.

Każdy z nas ma swój własny strumień umysłu w tym sensie, że gdy jeden strumień umysłu staje się Budda, nie oznacza to, że strumień myśli wszystkich innych staje się taki Budda. Wpływamy na siebie nawzajem, więc w ten sposób jesteśmy współzależni. Mówi na dwa różne sposoby. Nasze strumienie umysłu również nie mają żadnej wrodzonej natury, więc nawet jeśli jeden strumień umysłu nie jest taki sam jak inny, każdy strumień umysłu jest czymś, co powstaje w sposób zależny. To zależy od przyczyn i Warunki. To zależy od części. To zależy od poczęcia i oznakowania.

Czy to jasne? Czy ludzie to dostają? To jest ważne.

Lepiej będę kontynuował tutaj [czytanie]:

„Głęboko w środku czułem, że jest coś, co było mną, co miało przejść do następnego życia. Wtedy oprócz myślenia o sobie jako trwale i wewnętrznie istniejącym, ja, do którego jestem przywiązany, jest również wieczne. To było dla mnie naprawdę satysfakcjonujące. Doświadczę rezultatów moich działań w przyszłych żywotach i stworzyłem karmy odrodzić się w tej sytuacji”.

Znowu jest idea duszy. Jest jeden ja. Ja tworzę przyczyny, a potem to samo ja doświadcza rezultatu. Jeśli na to spojrzysz, jest to logicznie niemożliwe, ponieważ gdyby dusza była trwała i zamrożona, nie mogłaby tworzyć karmy ponieważ tworzenie karmy pociąga za sobą zmianę, a jeśli coś zostało stworzone karmy i doświadczył rezultatu, musi być inny niż to, co go stworzyło karmy. Dwie rzeczy, jeśli masz trwałą duszę, stała dusza nie mogłaby stworzyć karmy. Jeśli mówisz, że chociaż jest trwały, to wciąż tworzy karmy, to powstała dusza jest trwała i nie może doświadczyć efektów karmy ponieważ doświadczanie efektów pociąga za sobą zmianę.

Wtedy, jeśli powiesz, że istnieje dusza, która się zmienia, ona tworzy karmy i doświadcza rezultatu, wtedy wciąż utkniesz z dokładnie tym, czym jest ta dusza, jeśli nie jest nią ciało a to nie jest umysł? Bo wciąż jesteśmy przywiązanie do czegoś, co jest jaźnią, która jest całkowicie oddzielona i niezależna od agregatów, a nie ma czegoś takiego. Że jaźń istnieje jedynie dzięki etykietowaniu w zależności od agregatów. Kiedy tylko mówimy, że jaźń jest po prostu oznakowana, mówimy: „jest tylko oznaczona, ale tak jest”. Gdy tylko powiemy: „Oto jest”, sprawiamy, że ponownie istnieje z natury. Mówienie, że istnieje tylko dlatego, że jest oznaczone, jest właśnie tym. To nic więcej niż to, co zostało stworzone przez koncepcję i etykietowanie. Nie możesz na to nigdzie wskazać, kiedy patrzysz z ostateczną analizą. Kiedy nie patrzysz z ostateczną analizą, mówisz: „Jest Sempe, jest Tampa, jest Jingme i wszystkie te jaźnie istnieją”. Jeśli spróbujesz je znaleźć i wyizolować, czym one są, nie możesz. Widzicie, tutaj jest nam trudno, ponieważ gdy tylko analizujemy i próbujemy znaleźć to, co to jest, nie znajdujemy tego, więc mówimy, że to nie istnieje. Gdy tylko zaczniemy go szukać i wydaje się, że jest tam jakaś jaźń, możemy powiedzieć: „Och, istnieje ona w sposób zależny, ale w rzeczywistości nasz umysł myśli, że jest wrodzona”.

To jest zawsze nasza trudność. Mylimy nieistnienie z pustką i konwencjonalną rzeczywistością, współzależne powstawanie z wrodzoną egzystencją. Nie możemy, w każdej z tych dwóch par, nie możemy odróżnić dwóch członków pary. Są zupełnie inne, więc naprawdę musimy to przemyśleć.