Ruminowanie

Spędzamy tak dużo czasu na rozmyślaniach, nie starając się przeciwdziałać wirującym myślom i emocjom. (Zdjęcie zrobione przez Seana Dreilingera)

Mamy cenne ludzkie życie z potencjałem do nieograniczonego rozwijania miłości, współczucia i mądrości. Jak wykorzystujemy ten potencjał? Co najczęściej zaprząta nasz umysł? Obserwując swój umysł, widzę, że dużo czasu spędzam na rozmyślaniu o przeszłości i przyszłości. Myśli i emocje wirują, pozornie samoistnie, ale muszę przyznać, że czasami je burzę lub przynajmniej nie staram się im przeciwdziałać. Czy jesteś podobny? O czym rozmyślamy i jaki ma to wpływ na nasze życie?

Przeszłość

Jednym z głównych tematów rozmyślań są urazy z przeszłości. „Byłem tak zraniony, kiedy mój małżonek powiedział xyz”. „Pracowałem tak ciężko dla firmy, ale oni mnie nie docenili”. „Moi rodzice krytykowali mój wygląd” i tak dalej. Mamy doskonałą pamięć do wszystkich sytuacji, w których inni nas zaniepokoili lub rozczarowali, i możemy rozpamiętywać te zranienia godzinami, wciąż na nowo przeżywając bolesne sytuacje w naszych umysłach. Jaki jest wynik? Pogrążamy się w użalaniu się nad sobą i depresji.

Kolejny temat jest przeszłością złość. Wielokrotnie omawiamy, kto co powiedział w kłótni, analizując każdy jej szczegół, i im dłużej nad tym rozmyślamy, tym bardziej się wzburzymy. Kiedy siadamy do medytować, koncentrując się na przedmiocie medytacja jest trudne. Ale kiedy zastanawiamy się nad argumentem, nasza koncentracja jest świetna! W rzeczywistości możemy siedzieć w idealnym medytacja postawa, wyglądająca na bardzo spokojną zewnętrznie, ale płonąca złość w środku, gdy w skupieniu przypominamy sobie przeszłe sytuacje, nie rozpraszając się nawet na minutę. Kiedy medytacja Dzwonek kończy sesję, otwieramy oczy i odkrywamy, że wydarzenie, nad którym rozmyślaliśmy przez ostatnie pół godziny, nie dzieje się tu i teraz. W rzeczywistości jesteśmy w bezpiecznym miejscu z miłymi ludźmi. Jaki jest wpływ ruminacji na złość? Jasne, że to więcej złość i nieszczęścia.

Kiedy rozmyślamy o poczuciu niezrozumienia, to tak, jakbyśmy intonowali a mantra, „Mój przyjaciel mnie nie rozumie. Mój przyjaciel mnie nie rozumie”. Przekonujemy się o tym; uczucie staje się trwałe, a sytuacja wygląda na beznadziejną. Wynik? Czujemy się wyobcowani i niepotrzebnie oddalamy się od tych, z którymi chcemy być blisko, bo jesteśmy przekonani, że nigdy nas nie zrozumieją. Lub możemy wylać naszą potrzebę na drugą osobę, próbując sprawić, by zrozumiała nas w sposób, w jaki chcemy być zrozumiani.

Wszystkie nasze rozmyślania nie są jednak nieprzyjemne. Możemy również spędzać godziny na wspominaniu przyjemnych wydarzeń z przeszłości. „Pamiętam, jak leżałem na plaży z tym cudownym facetem, który mnie uwielbiał” i ruszamy w fantastyczną fantazję. „To było cudowne, kiedy wygrałem tę nagrodę i otrzymałem awans, którego chciałem”, a rzeczywista sytuacja wygląda jak film dla naszego konceptualnego umysłu. „Byłem taki wysportowany i zdrowy. Potrafiłem rzucać piłką jak nikt inny i łapać te, których nikt inny nie potrafił”, a w naszej głowie pojawiają się radosne wspomnienia z dawnych zwycięskich wydarzeń sportowych. Wynik? Czujemy nutę nostalgii za przeszłością, która już dawno minęła. Lub też, niezadowoleni i zaniepokojeni, staramy się odtworzyć te wydarzenia w przyszłości, co prowadzi do frustracji, ponieważ okoliczności się zmieniły.

Medytujący nie są tu wyjątkiem. Trzymamy się wspaniałego uczucia w medytacja i spróbuj odtworzyć go w przyszłych sesjach. Tymczasem umyka nam. Pamiętamy stan głębokiego zrozumienia i odczuwamy rozpacz, bo od tamtej pory nic takiego się nie wydarzyło. Zaakceptowanie doświadczenia bez przywiązania się do niego jest dla nas trudne. Przywiązujemy się do duchowych doświadczeń w taki sam sposób, w jaki zwykliśmy chwytać się światowych.

Przyszłość

Spędzamy też dużo czasu na rozmyślaniach o przyszłości. Możemy planować rzeczy godzinami. „Najpierw zajmę się tą sprawą, potem tamtą, w końcu trzecią. A może szybciej w odwrotnej kolejności? A może powinienem to zrobić w inne dni?” W tę iz powrotem nasz umysł huśta się, próbując zdecydować, co robić. „Pójdę do tego college'u, skończę pracę dyplomową na tamtym, a potem wyślę swoje CV, aby zdobyć pracę, o której zawsze marzyłem”. Lub, w przypadku praktykujących Dharmę, podczas jednego odosobnienia marzymy o wszystkich innych możliwościach praktyki, które są przed nami. „Ten nauczyciel prowadzi odosobnienie w górach. Mogę tam pojechać i nauczyć się tej głębokiej praktyki. Mając to za sobą, udam się do innego ośrodka odosobnieniowego i zrobię długie odosobnienie. bądźcie gotowi na prywatną pustelnię”. Żadna praktyka nie jest teraz wykonywana, ponieważ jesteśmy zbyt zajęci planowaniem wszystkich wspaniałych nauk, które otrzymamy, i odosobnień, które zamierzamy odbyć w przyszłości.

Wyobrażając sobie przyszłość, tworzymy idealistyczne sny. „Pojawi się Właściwy Mężczyzna/Kobieta. On/On mnie doskonale zrozumie i wtedy poczuję się całością”. „Ta praca całkowicie mnie spełni. Szybko odniosę sukces i zostanę uznany w kraju za wybitnego w swojej dziedzinie”. „Uświadomię sobie bodhiczitta i pustkę, a następnie stać się wielkim nauczycielem Dharmy z tak wieloma uczniami, którzy mnie uwielbiają”. przywiązanie biegnie dziko i rozwijamy nierealistyczne oczekiwania, które pozostawiają nas rozczarowanymi tym, co jest. Ponadto nie stwarzamy powodów do robienia rzeczy, które sobie wyobrażamy, ponieważ utknęliśmy w głowie, po prostu je sobie wyobrażając.

Nasze przyszłe rozmyślania mogą również obracać się wokół zmartwień. – A co, jeśli moi rodzice zachorują? „A co jeśli stracę pracę?” „Co jeśli moje dziecko ma problemy w szkole?” W szkole może nie byliśmy zbyt dobrzy w kreatywnym pisaniu, ale w naszych głowach wymyślamy fantastyczne dramaty i horrory. Powoduje to, że nasz poziom stresu gwałtownie wzrasta, ponieważ z niepokojem przewidujemy tragedie, które zwykle się nie zdarzają.

Nasze zmartwienia mogą oddalić się od stanu świata. „Co się stanie, jeśli gospodarka spadnie? Jeśli warstwa ozonowa będzie się powiększać? Jeśli będziemy mieli więcej ataków wąglika? Jeśli terroryści przejmą kraj? Jeśli stracimy nasze swobody obywatelskie walcząc z terrorystami?” Tutaj również nasza umiejętność kreatywnego pisania prowadzi do fantastycznych scenariuszy, które mogą się wydarzyć lub nie, ale niezależnie od tego udaje nam się wprowadzić w stan bezprecedensowej rozpaczy. To z kolei często prowadzi do wściekłości złość na moce, które są lub do apatii, po prostu myśląc, że skoro wszystko jest zgniłe, nie ma sensu nic robić. W obu przypadkach jesteśmy tak przygnębieni, że zaniedbujemy konstruktywne działania w sposób, który zaradzi trudnościom i stworzy dobro.

Teraźniejszość

Jedyny czas, jaki kiedykolwiek mamy do życia, jest teraz. Jedyny czas, kiedy praktyka duchowa jest zakończona, to teraz. Jeśli mamy kultywować miłość i współczucie, musi to być w chwili obecnej, ponieważ nie żyjemy w żadnym innym momencie. Więc chociaż teraźniejszość ciągle się zmienia, to wszystko, co mamy. Życie toczy się teraz. Nasze przeszłe chwały są po prostu tym. Nasze krzywdy z przeszłości nie dzieją się teraz. Nasze marzenia o przyszłości są po prostu marzeniami o przyszłości. Przyszłe tragedie, które wymyślamy, w tej chwili nie istnieją.

Praktykujący duchowo może pamiętać poprzednie olśniewające chwile i śnić o przyszłych egzotycznych sytuacjach, pełnych w pełni oświeconych nauczycieli i błogich wglądów, ale w rzeczywistości praktyka ma miejsce teraz. Osoba przed naszym nosem w tej chwili reprezentuje dla nas wszystkie czujące istoty. Jeśli mamy pracować dla dobra wszystkich czujących istot, musimy zacząć od tej jednej, tej zwykłej osoby w naszym codziennym życiu. Otwarcie naszych serc na każdego, kto jest przed nami, wymaga dyscypliny i wysiłku. Łączenie się z osobą przed nami wymaga bycia w pełni obecnym, a nie w przeszłości lub przyszłości.

Praktyka Dharmy oznacza radzenie sobie z tym, co dzieje się w naszym umyśle w tej chwili. Zamiast marzyć o podboju przyszłości przywiązanie, zajmijmy się pragnienie mamy teraz. Zamiast pogrążać się w lękach o przyszłość, bądźmy świadomi strachu, który pojawia się teraz i zbadajmy go.

Siły przeciwdziałające

HH Dalajlama mówi o przeciwdziałaniu siłom przeszkadzającym emocjom. Te przeciwdziałające siły to określone stany mentalne, które pielęgnujemy, aby przeciwstawić się tym, które nie są realistyczne ani korzystne. Refleksja nad nietrwałością i śmiercią jest doskonałą przeciwwagą dla stanów psychicznych, które wirują ze zmartwienia lub podniecenia. Kiedy zastanawiamy się nad nietrwałością i własną śmiertelnością, nasze priorytety stają się znacznie jaśniejsze. Ponieważ wiemy, że śmierć jest pewna, ale jej czas nie jest, zdajemy sobie sprawę, że posiadanie pozytywnego stanu psychicznego w teraźniejszości ma ogromne znaczenie. Zmartwienie nie może przebywać w umyśle, który jest zadowolony z tego, co mamy, robimy i jesteśmy. Widząc, że wszystko jest przemijające, zatrzymujemy się pragnienie i przywiązanie na nich, w ten sposób nasze szczęśliwe wspomnienia i radosne sny przestają być tak nieodparte.

Uznanie przeszłych zawirowań i przyszłych rapsodów za projekcje naszego umysłu zapobiega utknięciu w nich. Tak jak twarz w lustrze nie jest prawdziwą twarzą, tak samo nierzeczywiste są przedmioty naszych wspomnień i marzeń na jawie. Nie dzieją się teraz; są po prostu mentalnymi obrazami migoczącymi w umyśle.

Rozważanie wartości naszego cennego ludzkiego życia minimalizuje również nasz nawyk przeżuwania. Nasz cudowny potencjał staje się jasny, a rzadkość i wartość obecnej szansy jaśnieje. Kto chce rozmyślać o przeszłości i przyszłości, kiedy możemy zrobić tak wiele dobra i rozwijać się duchowo w teraźniejszości?

Jedną przeciwdziałającą siłą, która dobrze na mnie działa, jest uświadomienie sobie, że wszystkie te rozmyślania są gwiazdą Ja, Centrum Wszechświata. Wszystkie historie, wszystkie tragedie, komedie i dramaty kręcą się wokół jednej osoby, która jest najwyraźniej najważniejsza w całym istnieniu, Mnie. Już samo uznanie mocy umysłu do skondensowania wszechświata we Mnie ukazuje mi głupotę moich rozmyślań. Istnieje ogromny wszechświat z niezliczonymi czującymi istotami, z których każda pragnie szczęścia i nie pragnie cierpienia tak samo intensywnie jak ja. Jednak mój egocentryczny umysł zapomina o nich i skupia się na Mnie. Na początek nawet tak naprawdę nie skupia się na Mnie, obraca się wokół Mojej przeszłości i przyszłości, z których żadna nie istnieje teraz. Widząc to, mój egocentryzm wyparowuje, gdyż po prostu nie mogę usprawiedliwić martwienia się tylko o siebie wszystkim co się dzieje we wszechświecie.

Najpotężniejszą siłą przeciwdziałającą jest mądrość uświadamiająca sobie, że nie ma konkretnego Ja na początek. Tylko kim są te wszystkie myśli, które krążą wokół? Kto ma te wszystkie przemyślenia? Kiedy szukamy, nie możemy nigdzie znaleźć prawdziwie istniejącego Ja. Tak jak nie ma konkretnego Mnie na tym dywanie lub w tym dywanie, tak nie ma konkretnego Mnie w tym ciało i umysł. Oba są równie pozbawione prawdziwie istniejącej osoby, która istnieje dzięki własnej mocy.

Dzięki temu zrozumieniu umysł się odpręża. Rozmyślania ustają, a wraz z mądrością i współczuciem, Ja, które istnieje jedynie dzięki etykietowaniu w zależności od ciało a umysł może szerzyć radość na świecie.