Przyjazne dla wydruku, PDF i e-mail

Kultywowanie więzi, współczucia i wiary w dobro podczas leczenia po samobójstwie

Kultywowanie więzi, współczucia i wiary w dobro podczas leczenia po samobójstwie

Na początku 2006 roku Czcigodny Thubten Chodron otrzymał zaproszenie do wygłoszenia przemówienia na konferencji dla osób, które przeżyły samobójstwo. Poniżej znajdują się jej wstępne przemyślenia na temat tego, co powiedzieć, które zostawiła na konferencji i przemówiła po prostu jak jedna istota ludzka do drugiej. Możesz też posłuchać przemówienia, które wygłosiła na antenie utrata bliskiej osoby do samobójstwa. (Artykuł ten ma się znaleźć w nadchodzącej publikacji Pogrzeb samobójczy (lub nabożeństwo żałobne): uhonorowanie ich pamięci, pocieszenie ich ocalałych, pod redakcją dr Jamesa T. Clemonsa, dr Melindy Moore i rabina Daniela A. Robertsa)

To dla mnie zaszczyt i przywilej móc podzielić się refleksjami z tak szanowaną publicznością, grupą ludzi, którzy autentycznie i szczerze troszczą się o inne żywe istoty. Ta troska i przywiązanie do innych — to poczucie bycia połączonym — jest ważnym elementem życia pełnego sensu. Związane z tym jest poczucie, że jest w nas, ludziach, coś zasadniczo dobrego i czystego, pomimo naszego cierpienia i złość. Jesteśmy świadomi, że mamy szczególny potencjał tylko dlatego, że mamy umysł/serce, że nasze życie nie jest skazane na wyobcowanie, nienawiść do siebie, poczucie winy i urazę. W języku buddyjskim nazywamy to „Budda natura” lub „Budda potencjał” – całkowicie czysta natura naszego umysłu/serca, która jest podstawą, na której możemy rozwinąć niesamowite cechy, takie jak bezstronna miłość i współczucie dla wszystkich żywych istot oraz mądrość, która zna ostateczną rzeczywistość wszelkiego istnienia.

Chciałbym powiedzieć więcej o tych dwóch – poczuciu połączenia z innymi, które prowadzi do współczucia i świadomości naszej wewnętrznej dobroci lub „potencjału oświecenia” – ponieważ są one związane zarówno z samobójstwem, jak i uzdrowieniem po samobójstwie bliskiej osoby .

Najpierw zbadajmy, w jaki sposób są one powiązane z samym samobójstwem. Samobójstwo często wynika z depresji. Chociaż w niektórych przypadkach depresja może być spowodowana nierównowagą chemiczną lub siłami zakłócającymi, to jednak niektóre wybitne myśli pustoszą umysł, prowokując niektórych ludzi do rozważenia samobójstwa jako sposobu na złagodzenie ich nieszczęścia. Są to myśli takie jak: „Moje życie jest bezużyteczne”, „Nie ma nadziei na szczęście w moim życiu” i „Nie jestem wystarczająco wartościowy, by żyć”. Na jakiej podstawie pojawia się myśl „Moje życie jest bezużyteczne”? Jej podstawą jest brak poczucia więzi z innymi lub ze swoim otoczeniem w znaczący sposób. Czy to prawda, że ​​nie jesteśmy lub nigdy nie możemy być połączeni z innymi w znaczący sposób? Nie, oczywiście nie. Chociaż taka myśl może istnieć, jej treść jest nierealna, ponieważ w rzeczywistości jesteśmy głęboko związani i powiązani ze wszystkimi żywymi istotami. Jesteśmy od siebie zależni przez całe życie. Jakakolwiek praca, którą wykonujemy w społeczeństwie, przyczynia się do dobrobytu innych. Nawet niewielka interakcja z kimś — uśmiech, „dziękuję”, kilka słów — zmienia życie innych. Głaskanie zwierzęcia i karmienie ptaków daje uczucia tym istotom. Takie interakcje mamy przez cały dzień.

Jak możemy przeciwstawić się temu nierealistycznemu poglądowi, że jesteśmy oddzieleni od innych? Samo mówienie sobie, że czujemy się kochani, kochani lub połączeni, nie działa. Musimy aktywnie trenować nasz umysł/serce, aby patrzeć na życie z innej perspektywy. Kiedy to nastąpi, w naturalny sposób pojawią się pozytywne emocje. W świetle tego, Budda przedstawił serię medytacji mających na celu rozwinięcie miłości i współczucia.

Podstawą tego treningu jest dostrzeżenie, że my i inni jesteśmy całkowicie równi w pragnieniu szczęścia i pragnieniu uniknięcia wszelkiego rodzaju cierpienia. Kontemplujemy to głęboko i wielokrotnie, nie tylko powtarzając słowa na poziomie intelektualnym, ale wprowadzając je do naszego serca. W ten sposób ćwiczymy nasz umysł/serce, aby za każdym razem, gdy widzimy jakąkolwiek żywą istotę – bez względu na to, kim ona jest, czy nam się to podoba, czy nie – nasza spontaniczna świadomość brzmiała: „Ta żywa istota jest dokładnie taka jak ja. Najważniejsze dla niego jest szczęście i unikanie cierpienia. Rozpoznając to, rozumiem coś bardzo ważnego, bardzo intymnego na temat innych. Rzeczywiście jesteśmy ze sobą połączeni”. Nawet jeśli nigdy nikogo nie spotkaliśmy, wiemy, że tak się czuje ta osoba. Nawet zwierzęta i owady mają szczęście i eliminację nieszczęścia jako najważniejsze cele ich życia. Kiedy nieustannie ćwiczymy nasz umysł, aby widzieć wszystkich w ten sposób, nie czujemy się już wyobcowani. Zamiast tego czujemy i wiemy, że jesteśmy uwikłani w to wzajemne powiązanie ciało istot żywych. Przynależymy, rozumiemy innych, a oni mogą zrozumieć nas. Nasze działania mają na nich wpływ; nie jesteśmy izolowanymi, otoczonymi murami jednostkami, ale częścią całej sieci żywych istot w tym wszechświecie. Nasze problemy nie są wyjątkowe i beznadziejne. Możemy pozwolić sobie na otrzymanie miłości i pomocy innych. Możemy również wyciągnąć rękę, aby pomóc innym istotom i przyczynić się do ich szczęścia, nawet na małe sposoby, które mają głębokie znaczenie. Nasze życie ma cel.

Nie tylko nasze życie ma sens, ale zasługujemy na to, by żyć. Jesteśmy godną życia istotą. Czemu? Ponieważ nasza podstawowa natura jest czymś dobrym, czymś czystym. Jasne, że mamy różnego rodzaju przeszkadzające emocje, ale one nie są nami. Są to zdarzenia mentalne, rzeczy, które powstają, przemijają i opuszczają nasze umysły. Nie jesteśmy naszymi myślami i uczuciami. Oni nie są nami. Kiedy siedzimy medytacja i zwracamy uwagę na nasze myśli i uczucia, staje się to całkiem oczywiste. Pod nimi jest podstawowa jasna i wiedząca natura umysłu/serca, która jest wolna od wszelkich myśli i emocji. Na głębszym poziomie nasza natura jest jak czyste i przejrzyste otwarte niebo. Chmury mogą przez nią przechodzić, ale niebo i chmury nie mają tej samej natury. Nawet gdy chmury są obecne, czyste i otwarte niebo nadal istnieje; nigdy nie można go zniszczyć. Podobnie natura naszego umysłu nie jest z natury skalana; niepokojące postawy i emocje są przypadkowe.

Przeszkadzające emocje są nie tylko przemijające, ale także zniekształcone – nie opierają się na dokładnym spojrzeniu na to, co się dzieje i nie dają korzystnych reakcji na sytuacje. Zamiast wierzyć we wszystko, co myślimy i czujemy, badamy nasze myśli i uczucia, aby stwierdzić, czy są one trafne i korzystne. Jeśli odkryjemy, że tak nie jest, stosujemy antidotum, ćwicząc nasz umysł, aby postrzegał sytuacje w inny sposób, który jest bardziej realistyczny i korzystny. Robiąc to, odkrywamy, że zmienia się nasze „podejście” do życia; odkrywamy naszą wewnętrzną dobroć. Jesteśmy wartościowi i przez cały czas byliśmy wartościowymi członkami społeczeństwa. Teraz to widzimy.

W jaki sposób te punkty — połączenie, współczucie i potencjał oświecenia — odnoszą się do osób uzdrawiających po samobójstwie? Po pierwsze, potrzebne jest współczucie dla nas samych i dla tego, który popełnił samobójstwo. Łatwo jest czuć się winnym i obwiniać siebie za czyjeś samobójstwo; łatwo jest się na nich złościć za to, że zadają nam cierpienie; łatwo jest pogrążyć się w żalu po stracie ukochanej osoby i pogrążyć się w użalaniu się nad sobą. Ale te emocje są jak chmury na niebie przestrzennej czystości naszego umysłu/serca. Oni nie są nami, my nie jesteśmy nimi. Powstają i przechodzą przez nasze umysły. Nie ma żadnych korzyści z chwytania przeszkadzających emocji i nasycania ich rzeczywistością, której nie mają.

Poza tym wszystkie te uczucia – poczucie winy, złość, uraza, użalanie się nad sobą — to funkcje naszego zaabsorbowania sobą. To jest to egocentryzm która trzymała nas w pułapce nieszczęścia od zawsze bez początku. Nie tylko jest egocentryzm nie jest korzystne dla szczęścia naszego lub innych, ale jest też nierealne — istnieje nieskończona liczba żywych istot. Umieśćmy nasz własny ból w perspektywie wszystkich różnorodnych doświadczeń, jakie żywe istoty mają w tej chwili.

To nie znaczy, że jesteśmy źli, jeśli chwilowo utkniemy w przeszkadzających emocjach. Nie dodawajmy kolejnej warstwy złudzeń do tego, co już czujemy, wmawiając sobie, że jesteśmy samolubni i niewłaściwie popadamy w depresję lub zaabsorbowani sobą. Ponieważ są to raczej nierealistyczne i nieprzydatne uczucia, zadajmy sobie pytanie: „Co jest bardziej realistyczne i odpowiednie? Jak je pielęgnować?”

Tutaj wkracza współczucie dla nas samych. Współczucie nie jest użalaniem się nad sobą. Raczej uznaje nasz ból i zakłopotanie, pragnie, abyśmy byli od nich wolni, a następnie idzie dalej.

Do czego to zmierza? Co świadomie kultywujemy? Serce, które troszczy się o innych. Uczucie połączenia i współczucia, jakie mieliśmy dla ukochanej osoby, która popełniła samobójstwo, jest współczuciem dla jednej żywej istoty. W całym wszechświecie istnieje nieskończona liczba żywych istot. Co by się stało, gdybyśmy zburzyli mury obsesji przywiązanie jednej osobie i otworzyć nasze serca na kochanie wszystkich istot tylko dlatego, że istnieją? Możemy dzielić się miłością, którą darzyliśmy jedną osobę z wieloma innymi, zwiększając przy tym naszą zdolność do dawania i otrzymywania miłości.

Kilka lat temu poproszono mnie, abym przewodniczył nabożeństwu żałobnemu za trzydziestokilkuletniego mężczyznę, który zmarł na raka. Kiedy jego żona przemawiała na nabożeństwie, promieniała. Powiedziała: „John, wezmę całą tę miłość, którą mi dałeś, całą miłość, którą dzieliliśmy razem, do mojego serca. A potem, ponieważ nie jest to coś, co może się kiedykolwiek zmniejszyć, zamierzam rozprzestrzenić to z serca na wszystkich, których spotkam”. Byłam ogromnie poruszona tym, co powiedziała, i jestem pewna, że ​​jej mąż też by był.

Żałoba po śmierci bliskiej osoby nie polega na tęsknocie za nią w teraźniejszości, ale na uświadomieniu sobie, że nasz obraz przyszłości — przyszłości, która ich obejmowała — wymaga rewizji. Innymi słowy, nie opłakujemy przeszłości, opłakujemy przyszłość. Ale przyszłość nigdy nie była. Ta przyszłość była tylko naszą koncepcją, więc po co trzymać się czegoś, czego nigdy nie było? Zamiast tego cieszmy się, że znaliśmy tę osobę tak długo, jak to możliwe. Jak wspaniale, że mogliśmy się dzielić i uczyć od siebie nawzajem w tym czasie. Wszystko jest przemijające; i byliśmy tak szczęśliwi, że mieliśmy ich w naszym życiu, kochaliśmy ich i byliśmy przez nich kochani tak długo, jak to się działo.

Cóż za niesamowity sposób na uzdrowienie po śmierci ukochanej osoby — radość z czasu, który spędziliśmy razem, zamiast opłakiwać przyszłość, której nigdy nie było i nigdy nie będzie. Jakie znaczenie ma dzielenie się miłością, którą mamy dla jednej osoby, otwierając nasze serca na wszystkich innych i dzieląc się z nimi tą miłością. To pozwala nam okazywać miłość i współczucie naszym ukochanym, gdy wysyłamy ich z miłością, życząc im wszystkiego najlepszego, wiedząc, że mają potencjał oświecenia i modląc się, aby w przyszłości wykorzystali swoją wewnętrzną dobroć. My również mamy ten potencjał oświecenia, więc róbmy to dostęp w naszym własnym sercu i umyśle, a zrobiwszy to, żyjmy spokojnie w sobie i wnośmy pozytywny wkład w pomyślność innych.

Wielu z was, którzy przeżyli, wykorzystało współczucie dla innych, aby pomóc sobie wyzdrowieć po śmierci ukochanej osoby. Twoje współczucie skłoniło cię do zorganizowania tej konferencji, przedstawienia inicjatyw dla programów i polityk rządowych, rozpoczęcia programów zapobiegania samobójstwom, tworzenia grup wsparcia i tak dalej. Podziwiam wasze współczujące wysiłki, by pomagać innym i wiem, że wy i oni doświadczycie korzystnych rezultatów tego.
Niektórzy z was wciąż są świeżo pogrążeni w żałobie. Nie jesteś jeszcze gotowy, aby to zrobić. Ale zaufaj sobie, że osiągniesz punkt, w którym możesz przekształcić swoje doświadczenie w coś, co aktywuje cię do łączenia się z innymi i pomagania im.

Wielu z was może być ciekawi roli medytacja w rozwijaniu tych perspektyw. Istnieje wiele form medytacja. Jeden rodzaj, który jest użyteczny, nazywa się „uważnością”. medytacja”. Tutaj możemy skupić się na naszym oddechu, doznaniach fizycznych, uczuciach, umyśle lub myślach i po prostu je obserwować, pozwalając im pojawiać się i przemijać bez przywiązanie na nich. Robiąc to, zaczynamy postrzegać je jako zwykłe wydarzenia, nic trwałego, do czego można by się przywiązać lub trzymać. Nasz umysł się relaksuje. Zaczynamy również dostrzegać, że te mentalne i fizyczne zdarzenia nie dotyczą nas; widzimy, że nie ma solidnego „ja” lub „moje”, które kontrolowałoby lub posiadało wszystkie te fizyczne i mentalne zdarzenia. To uwalnia stres w naszych umysłach.

Drugi rodzaj medytacja nazywa się „analitycznym” lub „sprawdzającym” medytacja. Oto gatunek nauk zatytułowany „trening umysłu” lub „transformacja myśli” jest bardzo skuteczna. Nauki dotyczące treningu myśli instruują nas, jak aktywnie rozwijać poczucie połączenia w równym stopniu dla wszystkich żywych istot. Pokazują metodę kultywowania miłości, współczucia, radości i zrównoważenia. Uczą również, jak przekształcić niekorzystne okoliczności w ścieżkę do oświecenia – bardzo użyteczną umiejętność. Pozwolę sobie polecić kilka książek na ten temat: Życie z otwartym sercem, Przekształcanie przeciwności w radość i odwagę, Rada od duchowego przyjaciela, Nie wierz we wszystko, co myślisz, Trening myśli jak promienie słońca, Uważność w prostym języku angielskim, Cud uważności. Możesz także uczestniczyć w przemówieniach prowadzonych przez wykwalifikowanych nauczycieli buddyjskich.

To są pewne perspektywy. Dziękuję, że mogłam się nimi z Wami podzielić. Mam nadzieję, że okażą się dla Ciebie przydatne, tak jak były dla mnie.

Czcigodny Thubten Chodron

Czcigodny Chodron kładzie nacisk na praktyczne zastosowanie nauk Buddy w naszym codziennym życiu i jest szczególnie uzdolniony w wyjaśnianiu ich w sposób łatwo zrozumiały i praktykowany przez ludzi Zachodu. Jest dobrze znana ze swoich ciepłych, pełnych humoru i klarownych nauk. Została wyświęcona na mniszkę buddyjską w 1977 roku przez Kyabje Ling Rinpocze w Dharamsali w Indiach, aw 1986 otrzymała święcenia bhikszuni (pełne) na Tajwanie. Przeczytaj jej pełną biografię.