Czego dowiedziałem się o judaizmie od Dalajlamy

W 1990 roku towarzyszyłem grupie ośmiu rabinów i żydowskich uczonych w Indiach na audiencję u Dalajlama Tybetu. Poprosił nas o rozwikłanie tajemnicy przetrwania Żydów na wygnaniu przez dwa tysiąclecia. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że miał też sekret, który mógłby pomóc Żydom.

Od czasu wygnania z Tybetu w 1959 roku Jego Świątobliwość XIV Dalajlama, doczesny i duchowy przywódca sześciu milionów buddystów tybetańskich, często zastanawiał się nad narodem żydowskim i naszą historią:

Przez tyle stuleci, tyle trudności, nigdy nie straciliście swojej kultury i wiary. W rezultacie, gdy inne zewnętrzne Warunki dojrzał, byłeś gotowy zbudować swój naród. Od naszych żydowskich braci i sióstr można się wiele nauczyć.

Na obrazie w głównej świątyni w Dharamsali w Indiach, gdzie Dalajlama mieszka na wygnaniu, jest obrazem Budda siedzący przed kałużą czystej wody. Wyjaśniono nam, że kałuża wody była w rzeczywistości kałużą nektaru. Kałuża nektaru, klarowna, ale słodka. Stało się to moim nadrzędnym obrazem żydowskiego spotkania z Dalajlama. W jakiś sposób sprawił, że zobaczyliśmy judaizm jaśniej i słodko, niż często sami go widzimy. W naszym dialogu z Dalajlama, widzieliśmy, jak ożywa tradycja żydowska. Jego chęć do nauki była zaraźliwa. Obserwowałem jego twarz, gdy rabin Irving Greenberg wyjaśniał, jak w naszych modlitwach i obyczajach każdemu Żydowi należy przypominać o wygnaniu:

Na koniec każdego ślubu rozbijamy szklankę. Czemu? Aby przypomnieć ludziom, że nie mogą być całkowicie szczęśliwi. Nadal jesteśmy na wygnaniu, nie zostaliśmy jeszcze przywróceni. Kiedy budujesz nowy dom, zostawiasz jedno małe miejsce niedokończone. Czemu? Choć dom jest piękny, nie ma nas w domu.

Połączenia Dalajlama kiwnął głową w zamyśleniu:

TAk. Zawsze przypominaj. Punkty, o których wspomniałeś, naprawdę uderzają w sedno tego, jak podtrzymywać własną kulturę i tradycję. To właśnie nazywam żydowskim sekretem – aby zachować swoją tradycję. W każdym ważnym aspekcie ludzkiego życia jest coś, co ci przypomina: musimy wrócić, wziąć odpowiedzialność.

Pojął główną żydowską tajemnicę przetrwania – pamięć.

Pamięć ożyła dla mnie w inny sposób w Dharamsali. Poczułem się ponownie połączony z utraconymi fragmentami własnej tradycji. The klasztornyszata była jak nasz własny talit. Nacisk na nieustanną debatę, wspólny dla obu religii, łączył Buddyjską Szkołę Dialektyki ze starożytnymi akademiami rabinicznymi. Pewnego świtu obudził mnie śpiew młodej zakonnicy. Później dowiedziałem się, że recytowała z pamięci całą księgę, tak jak tannaim z I wieku recytowali Misznę, zanim została po raz pierwszy spisana. Jak rabin Greenberg opisał rabinicznych mędrców w Jawne po zburzeniu przez Rzymian Świątyni w Jerozolimie starym lamowie i opatów, spojrzałem na ich pomarszczone twarze i wiedziałem, że dla nich Dharamsala była Jawne i że nadszedł czas najwyższego kryzysu. My Żydzi instynktownie znamy agonię utraty ojczyzny, wygnania i przetrwania przeciwności losu.

„Zawsze przypominaj” było kluczową radą, ale podaliśmy też inne sekrety. Na piątkowym nabożeństwie, w którym uczestniczyło kilku uczonych lamowiedzieliliśmy się mocą Szabatu, naszego cotygodniowego świętego dnia. Dr Blu Greenberg, feministyczna autorka i badaczka, zapaliła świece i modliła się. W zamyśleniu zastąpiła zwykły chleb macą, naszym chlebem ucisku, w solidarności z naszymi gośćmi szabatu, którzy mogą nigdy nie wrócić z wygnania. W swojej sesji z DalajlamaBabcia Blu podkreślała centralne w judaizmie znaczenie domu i rodziny – trudna lekcja dla religii prowadzonej przez zakonników żyjących w celibacie. Sama obecność Blu i Joy Levitt, rabina, który wyjaśnił centralną rolę synagogi, dodała istotnego elementu dialogowi. Tybetańska „strona” dialogu była w całości męska.

Połączenia Dalajlama chciałem dowiedzieć się więcej o „życiu wewnętrznym” Żydów. Chciał wiedzieć, jaką metodę zapewnia judaizm na przemianę człowieka, przezwyciężenie przeszkadzających emocji, takich jak: złość. Dla Tybetańczyków nie jest to abstrakcyjne pytanie. The Dalajlama prowadzi swój lud przez najtrudniejszy okres w historii, w którym przemoc jest bardzo przewidywalną reakcją. Jak sobie radzi złość jest wyzwaniem zarówno osobistym, jak i politycznym. Chociaż chińscy komuniści wypędzili go i jego rodzinę na wygnanie, torturowali i zabijali jego lud przez prawie czterdzieści lat, nazywa ich „tak zwanym wrogiem”.

Znalazłem Dalajlama, który określa się jako „prosty buddysta mnich”, aby być mężczyzną, głęboko życzliwym i łaskawym człowiekiem. Z jego zachowania dowiedziałem się, że pokora może być potężna, dominuje otwartość, a życzliwość stanowi wyzwanie. Nauczyłem się mocy tego, co buddyści nazywają „spokojnym umysłem”. Podczas naszej pierwszej sesji doznał okropnego przeziębienia, ale przez trzy godziny rozmowy jego zainteresowanie i niezwykła siła koncentracji nigdy nie osłabły. Poświęcił też czas na osobiste powitanie każdego z nas. Poczułem dziwne uczucie, kiedy spojrzał mi głęboko w oczy. Tybetańczycy wierzą, że może zajrzeć w twoje przeszłe życia.

Poczułem się osobiście zakwestionowany przez buddystę medytacja, co sprawiało, że jej praktykujący byli spokojniejsi, mądrzejsi, bardziej zdolni do radzenia sobie z trudnymi emocjami. Były to cechy, których nie znalazłem w sobie. W naszym dialogu Tybetańczycy chcieli poznać ścieżkę i cel naszego systemu wierzeń oraz dowiedzieć się, w jaki sposób pomaga nam on przezwyciężyć bolesne uczucia. Do tego czasu nigdy nie myślałem, żeby zadać takie pytania judaizmowi. Dla mnie bycie Żydem było związane z naszą wspólną historią, moją rodziną, moją tożsamością. Nigdy wcześniej nie uważałem żydowskości za ścieżkę duchową.

Rabin Jonathan Omer-Man, nauczyciel języka żydowskiego medytacja, odniósł się do tego problemu, gdy powiedział Dalajlama,

Dzieło przemiany jest dla nas świętą ścieżką. Ale coraz więcej osób poszukujących przemiany nie idzie do rabina. Idą do psychiatry, który nauczy ich nie oświecenia, ale samozadowolenia.

Prezentacja rabina Omer-Mana na temat języka żydowskiego medytacja a rabina Zalmana Schachtera o kabale, żydowskich naukach mistycznych, pojawiły się w odpowiedzi na Dalajlamadociekań o nasze żydowskie „życie wewnętrzne”. Byłem zaskoczony, gdy dowiedziałem się, że judaizm ma potężne techniki wewnętrznej transformacji. Ale te drogi są głębokie i ukryte, niedostępne dla większości z nas. Historycznie były praktykowane tylko przez niewielką elitę; w konsekwencji Żydzi, którzy są poszukiwaczami duchowymi, często szukają drogi gdzie indziej.

Miałem to na uwadze, kiedy poruszaliśmy delikatną kwestię żydowskich nawróconych na buddyzm. W Ameryce Północnej Żydzi są nieproporcjonalnie reprezentowani w zachodnich grupach buddyjskich. W Dharamsali spotkaliśmy wielu buddyjskich mnichów i mniszek o żydowskich korzeniach. Moje własne uprzedzenia na temat takich ludzi – odstępców, płatków, kultystów – wkrótce się rozwiały. Zaprosiliśmy całą żydowską Dharamsalę na poranne nabożeństwo szabatowe i spędziliśmy z nimi godziny czytając i omawiając Torę. Żydowscy buddyści z Dharamsali są nadzwyczajni – dowcipni, w niektórych przypadkach wręcz promieniujący, na pewno nie zombie z praniem mózgu. Niektórzy nadal uważają się za Żydów, inni nie, ale wszyscy twierdzili, że znaleźli w buddyzmie coś cennego, czego nie mogli znaleźć w judaizmie.

To sprawiło, że wielu z nas poczuło się niekomfortowo. Profesor Nathan Katz wyraził później Dalajlama nasze poczucie bólu, po utracie tak zaangażowanych duchowo Żydów na rzecz buddyzmu. Po długiej przerwie przywódca buddyjski powiedział, że nigdy nie próbował nawracać innych, ponieważ wszystkie religie oferują duchową satysfakcję. Radzi nowoprzybyłym, aby pozostali przy swojej własnej religii, wskazując, że niektórzy Tybetańczycy badają także inne religie. Ucząc się o żydowskich naukach mistycznych, tybetański przywódca powiedział, że rozwinął większy szacunek dla judaizmu, ponieważ „znalazłem tam wiele wyrafinowania”. Był szczególnie pod wrażeniem kabalistycznych koncepcji Boga, które podkreślały ludzką odpowiedzialność i odkrył, że techniki żydowskie medytacja a modlitwa była uderzająco podobna do buddyjskiej medytacja. Doradził, że takie ezoteryczne nauki i praktyki powinny być szerzej dostępne. Podał paralelę z historii buddyzmu. Podobnie jak kabała, buddyjski mistycyzm lub tantrajana, tradycyjnie nauczane w Indiach, były przekazywane selektywnie bardzo niewielu studentom. Publiczne nauczanie nigdy się nie wydarzyło. Ale przy zbyt dużej tajemnicy istnieje niebezpieczeństwo, że tradycja zniknie. Dlatego w Tybecie szerzej nauczano nauk ezoterycznych.

Połączenia Dalajlama nie uważało za dobre wywierania nacisku na kogoś, aby wyznawał określoną religię:

Chociaż twoja motywacja może być szczera, wynik może nie być pozytywny, jeśli ograniczysz prawo do wyboru i odkrywania. Jeśli próbujemy odizolować się od nowoczesności, jest to autodestrukcja. Musisz zmierzyć się z rzeczywistością. Jeśli masz wystarczający powód, aby praktykować religię, nie musisz się bać (utrata ludzi). Ale jeśli nie masz wystarczającego powodu, żadnej wartości – wtedy nie musisz się tego trzymać.

Zaoferował nam nadzwyczajną radę i wyzwanie. Czy nasi przywódcy mogliby uczynić judaizm bardziej satysfakcjonującym i korzystnym dla Żydów?

Profesor Katz odpowiedział krytykując tendencję niektórych Żydów do definiowania bycia Żydem głównie w kategoriach walki z „wrogami, którzy grożą ci prześladowaniem lub asymilacją. Jeśli przekażemy ludziom tylko to, że powinieneś cały czas mieć się na baczności, stracimy ich.

Poprzez moje spotkanie z buddystami zacząłem zadawać różne pytania dotyczące judaizmu. Jak to czyni moje życie lepszym? Jak mogę nauczyć się wnosić błogosławieństwa do mojego życia? Jak mogę sprostać żydowskiemu ideałowi uświęcania codziennego życia? Zdałem sobie sprawę, jak nie doceniałem tego, co było cenne w mojej własnej tradycji, zwłaszcza modlitwy i nauki. Byłem też zupełnie ignorantem żydowskim medytacjalub znaczenie kavany – intencji – w żydowskiej modlitwie i codziennym życiu. Mój kontakt z buddystami tybetańskimi pogłębił moje doświadczenie judaizmu.

Kontynuuję poszukiwanie wewnętrznej przemiany nie w odległych Indiach, ale we własnym domu i synagodze. Intensywnie studiuję żydowskie i buddyjskie teksty duchowe. Widząc judaizm odbijający się w buddyjskiej kałuży nektaru, zdałem sobie sprawę, że religia mojego urodzenia to nie tylko pochodzenie etniczne czy tożsamość; jest sposobem na życie i duchową ścieżką z własnymi głębokimi roszczeniami do moich myśli i uczuć. Gdybym mógł podsumować tę zmianę, powiedziałbym, że było to przejście od egzotyki do ezoteryki, z zewnątrz do wewnątrz – nie tyle zmiana moich żydowskich praktyk, ile ich pogłębienie. Moja żona, dwie córki i ja od wielu lat świętujemy wigilię szabatu w naszym domu zapalając świece i błogosławiąc chleb i wino, ale teraz jestem bardziej świadomy naszej kavanah, naszych intencji. Na przykład recytując błogosławieństwa, staram się dostroić do spokojnego uczucia Szabatu w ciało, umysł i dusza.

Nasze modlitwy i ceremonie są narzędziem pogłębiania tego uczucia. Nauczyłam się wnosić do mojej modlitwy obrazy i bogactwo wyobraźni poprzez medytacja. Żydzi mogą uczyć się z innych tradycji medytacyjnych. Medytacja, śpiew, świadomość oddechu – rzeczy, które zwykle kojarzymy z religiami Wschodu, nie są obce judaizmowi. Większość Żydów nie zdaje sobie sprawy z ogromnego magazynu duchowości, który można znaleźć w żydowskiej modlitwie, w naszej mistycznej tradycji iw naszej Torze. Organizator naszej wyprawy do Dharamsali, dr Marc Lieberman, dobrze to ujął:

Odkrywam teraz w judaizmie głos jasności i mądrości, głos, który przemawia do mojego serca, ponieważ mam znacznie wyraźniejsze doświadczenie słuchania mojego serca poprzez medytacja.

Dla niektórych podróż do głębszej duchowości w judaizmie wiązała się z objazdem w kierunku buddyzmu medytacja. Jeśli szerzej otworzymy drzwi naszej własnej tradycji medytacyjnej i wyjaśnimy, w jaki sposób żydowska modlitwa i studium mogą przynieść nam korzyści w naszym życiu, być może ten objazd nie będzie konieczny dla następnego pokolenia. Kiedy moja córka Anya otrzymała bat micwah, byłem dumny z rygoru jej osiągnięć, ale jeszcze bardziej dumny z ducha, który wniosła do swoich modlitw. Zrozumiała, co mówi. Oddawała cześć kavanah. Myślę, że jej pokolenie już rozumie domyślnie, że ich zadaniem jest brać sobie do serca żydowską duchowość i ją pogłębiać. Przywiązanie do zewnętrznej żydowskiej tożsamości bez rozwijania żydowskiej duszy nie ma już dla mnie znaczenia. The Dalajlama mówił z „osobistej ciekawości”, gdy pytał nas o nasze życie wewnętrzne jako Żydów. To było charakterystyczne dla buddyzmu pytanie, które zmieniło mnie jako Żyda.

Sześć lat później, po publikacji Żyd w Lotosie, mojej książce o spotkaniu żydowsko-buddyjskich w Dharamsali, wróciłem do Dharamsali, miejsca, w którym moje życie drastycznie się zmieniło dzięki dialogowi między Żydami a Dalajlama. W tym czasie mogłam umówić się na prywatną wizytę u Dalajlama. Nasze spotkanie było niezwykle intymne, mimo że w pokoju była moja żona, trzech tłumaczy, Laurel Chiten i jej sześcioosobowa ekipa filmowa. Wszedł uśmiechnięty, skłonił się lekko, gdy mu się skłoniłam, i usiadł. Mój przyjaciel dr Marc Lieberman, ojciec dialogu żydowsko-buddyjskiego, przedstawił mnie, przypominając Jego Świątobliwości spotkanie z Żydami i wyjaśniając, że napisałem o tym książkę. Wtedy to zależało ode mnie: „Wasza Świątobliwość, ludzie pytają mnie, dlaczego musiałem udać się aż do Dharamsali, aby głębiej przyjrzeć się mojej żydowskiej tradycji. Dlaczego musiałem spotkać się z buddyjskim mistrzem, aby głębiej przyjrzeć się judaizmowi?” Przerwałem i dodałem: „Czy mogę opowiedzieć historię chasydzką?” Kiwnął głową, a ja opowiedziałem mu historię reb Jehiela, który co noc śni o moście w Wiedniu, gdzie ukryte jest złoto. Wreszcie udaje się do Wiednia i znajduje most. Strażnik pyta go, co robi, a kiedy reb Jehiel wyjaśnia, strażnik się śmieje. „Och wy Żydzi jesteście takimi marzycielami. Powiem ci, ile warte są marzenia. Każdej nocy śni mi się Żyd imieniem reb Jehiel, a za jego piecem, pod podłogą, jest zakopane złoto”. Opowiadając tę ​​historię, urzekło mnie… Dalajlamatwarz. Odzwierciedla każdy niuans twoich słów. Chichotał przez całą drogę, a potem wybuchnął śmiechem, kiedy dotarłem do puenty. „Więc reb Jechiel wrócił do domu, zajrzał za piec i znalazł złoto”.

Powiedziałem, że historia wyjaśnia, dlaczego ktoś może być zmuszony do dalekiej podróży, aby znaleźć nauczyciela, który pokaże mu to, co jest już blisko. Dodałem: „Dla mnie i wielu Żydów stałeś się takim nauczycielem. Skłaniając nas do głębszego przyjrzenia się judaizmowi, zostałeś naszym rabinem”. Śmiejąc się, Dalajlama sięgnął po głowę i powiedział: „Więc dasz mi małą czapkę?” Obiecałem, że zostawię mu jarmułkę, po czym zamilkłem. Nauczyłem się czegoś z transkrypcji poprzedniego dialogu: zawsze zostawiaj mu czas na odpowiedź. W ciszy myśli. Jeśli wypełnisz go własną paplaniną, nigdy nie odniesiesz korzyści z tej myśli. Tak więc złamałem czterdzieści sześć lat mojego hałaśliwego uwarunkowania kulturowego i pozwoliłem ciszy zawisnąć.

Wkrótce odpowiedział:

Wszystkie główne religie mogą sobie nawzajem pomagać. Każda tradycja ma jakąś specjalność lub wyjątkowość, która może być bardzo przydatna dla innych tradycji. Czasami komunikacja niekoniecznie odbywa się za pomocą słów, może również odbywać się poprzez bliskie uczucia. Jeśli znalazłeś jakiś mały wkład z mojej strony dla naszych żydowskich braci i sióstr, bardzo się cieszę.

Powiedziałem mu, że szczególnie pomocne były jego pytania dotyczące żydowskiego życia wewnętrznego. Praktyka buddystów medytacja i poprosił o poznanie żydowskiej metody przezwyciężania niepokojących stanów umysłu. To skłoniło Żydów do spojrzenia do wewnątrz. The Dalajlama hojnie odpowiedział, że czuje, iż wszystkie tradycje, w tym jego własna, są czasami zbyt skupione na „zewnętrznych rytuałach lub ceremoniach”. Wtedy zaniedbują prawdziwy koniec duchowości – transformację w nas samych”. Dodał z uśmiechem: „Jeśli złożysz krótką wizytę w klasztorze, wszystko wygląda pięknie. Ale jeśli słuchasz opowieści o tym, co się dzieje, tak jak w przypadku normalnych ludzi, dochodzi do kłótni. To wyraźna wskazówka, że ​​zaniedbujemy prawdziwą transformację, prawdziwy duchowy rozwój w środku”. Myśląc o walkach, które tak często toczą się w naszych własnych synagogach i między wyznaniami w społeczności żydowskiej, musiałem się zgodzić.

Miałem okazję wręczyć mu egzemplarz Żyda w lotosie, spełnienie marzeń autora. Trochę się bałem, że może się obrazić tytułem, który gra na „klejenie w lotosie” – om mani padme hum – ulubionym Tybetańczyku mantra. Przekonałem się, że Żydzi często nie rozumieli kalamburu, a niektórzy zachodni buddyści byli zbyt pobożni, by się śmiać. Ale Dalajlama wydawało się, że to zabawne. Dotknął księgą czoła w tybetańskim geście akceptacji.

Zanim się rozstaliśmy, wspomniałem, że w następną pełnię księżyca my Żydzi będziemy obchodzić Paschę. Według Talmudu, w czasie rytuału przychodzi czas, kiedy wspominamy wyzwolenie nie tylko Hebrajczyków z Egiptu, ale każdego narodu z niewoli i niewoli. Z pewnością w moim domu co roku modlimy się, aby Tybet wkrótce był wolny. Był tym poruszony. Tybetańczycy postrzegają Żydów jako naród z tajemnicą przetrwania na wygnaniu i pozostania duchowo nietkniętym. W tej chwili Tybetańczycy stoją w obliczu bezwzględnej okupacji przez chińskich komunistów. Ich kultura i religia stoją w obliczu zagłady. Powiedziałem mu: „Każdego roku podczas rytuału sederu mówimy 'W przyszłym roku w Jerozolimie', aby symbolizować nasze nadzieje na duchową pełnię i wspólnotowy dobrobyt w przyszłości. Na moim sederze w tym roku moja rodzina dołączy do „Przyszłego roku w Lhasie” do „Przyszłego roku w Jerozolimie”.