Walentynki w więzieniu stanowym Oregon

W minione Walentynki, czcigodny Thubten Chodron i ja pojechaliśmy do Salem w stanie Oregon, minęliśmy ogromne stado szarych gęsi na trawniku więziennym i weszliśmy do więzienia stanowego Oregon (OSP) dla mężczyzn. OSP mieści skazanych za przestępstwa. W małej sali odwiedzin spotkaliśmy Randiego z Ośrodka Zen Dharma Rain w Portland. Randi i trzech jej przyjaciół z Dharmy od wielu lat nauczają buddyzmu w OSP. Venerable miała pod pachą pudełko walentynkowych czekoladek, prezent dla niej od innej grupy Dharmy. Miała nadzieję, że przyniesie mężczyznom smakołyk. Nie pozwolono nam jednak zabrać ich do środka i zostawiliśmy w pokoju odwiedzin dla personelu i rodzin, które przychodzą, aby połączyć się ze swoimi braćmi, mężami, ojcami, synami.

Kapelan katolicki, jezuita kapłan, odprowadził nas do kaplicy. Tam spotkaliśmy 12 mężczyzn, którzy przybyli słuchać nauk Czcigodnego. Najwyraźniej pamiętam otwartość, ciepło i siłę manier Czcigodnego oraz ciekawość i szeroko zakrojoną dyskusję osadzonych. Kilku mężczyzn przychodziło do grupy od jakiegoś czasu – inni byli zupełnie nowi w buddyzmie. Jeden z nich ujawnił, że pozostanie w OSP do końca życia.

Pewien młody człowiek, którego mogę jedynie opisać jako przybywającego w szarej chmurze izolacji, powiedział nam, że był w OSP już od dziewięciu lat. Wyglądał na około 28 lat. Powiedział, że nauczył się pozwalać nic Dotknij go. Zastanawiał się nad tą postawą przetrwania i buddyjską ideą nie-przywiązanie. Czy były podobne? Czcigodny rozmawiał z nim o spostrzeżeniach: jak możemy pomylić linę z wężem i działać zgodnie z tym zły widok. Zwróciła uwagę, że nie-przywiązanie nie opiera się na braku troski. Pochylając się do grupy, zaczął opowiadać, jak trudno było mu zachować czysty umysł w więzieniu po tak długim czasie.

Wszyscy mężczyźni odzwierciedlali ogromną walkę, jaką mają „trzymając to razem” w ciemnej, przygnębiającej, często gwałtownej atmosferze. Czcigodny, mówiąc o współczuciu, opowiedział historię Tybetańczyka mnich który był więziony i torturowany przez Chińczyków. Po jego ucieczce Dalajlama zapytałem go, co najbardziej go przerażało w tym trudnym czasie. Odpowiedział, że boi się utraty współczucia dla strażników, którzy go torturowali. Kilku mężczyzn miało tę „żarówkę nad głową…aha wyglądać". Okazali nam wszystkim wiele szacunku i życzliwości, a co ważniejsze, wobec siebie nawzajem.

Kiedy wyszliśmy, więzień zamiatał podłogę w pokoju odwiedzin, podnosząc na wpół zjedzoną czekoladę z pudełka w kształcie serca, które zostawiliśmy tam wcześniej. – Dziękuję – powiedział i uśmiechnął się do nas szeroko, po czym wrócił do pracy. Ta podróż z Czcigodnym dała mi możliwość zobaczenia wielkiej inteligencji i potencjału tych mężczyzn w więzieniu. Pozostawiła mi wdzięczność za moje wolności i myślenie o więzieniach, OSP i samsarze oraz nadzieję na całkowite wyzwolenie dla nas wszystkich.