Praca z emocjami

Ludzie na całym świecie chcą wiedzieć, jak pracować ze swoimi emocjami — jak zapobiegać przytłoczeniu bolesnymi i jak wzbogacać tych zdrowych i kochających. Jako młoda osoba nie miałam pojęcia, jak to zrobić, i najpierw przyciągnęła mnie perspektywa buddyzmu. Zacznę więc od mojej podróży prowadzącej do Buddanauk, kontynuuj z metodami Budda zaleca się pracę z emocjami i zakończę kilkoma obserwacjami na temat przyszłości buddyzmu.

Przyszedłem do buddyzmu dość nieoczekiwanie, a przynajmniej tak się może wydawać. Jako dziecko byłam ciekawa religii, a jako nastolatka mój umysł roił się od duchowych pytań: „Dlaczego żyję? Jaki jest cel życia? Co dzieje się po śmierci? Dlaczego ludzie walczą i zabijają się nawzajem, jeśli chcą żyć w pokoju? Co to znaczy kochać innych?” Dorastając w reformowanej rodzinie żydowskiej na głównie chrześcijańskich przedmieściach USA, zapytałem moich nauczycieli i przywódców religijnych wokół mnie. Odpowiedzi, które ich zadowoliły, pozostawiły mnie jednak suchym.

Studiując historię na uniwersytecie, dowiedziałem się, że prawie w każdym pokoleniu, przez setki lat, w Europie toczono wojny w imię Boga. Ogarnęło mnie rozczarowanie zorganizowaną religią, bo czyż religia nie miała czynić ludzi bardziej pokojowymi i harmonijnymi? W odpowiedzi jako młody człowiek w latach sześćdziesiątych brałem udział w niektórych protestach społecznych tamtych czasów, a także zwracałem się do różnych rozrywek oferowanych mojemu pokoleniu.

Ukończyłem Phi Beta Kappa na UCLA i po rocznej pracy podróżowałem po Europie, Afryce Północnej, na Bliskim Wschodzie i w Azji. Chciałem poznać życie poprzez doświadczanie go, zamiast o nim czytać. Po półtora roku wiele się nauczyłem, ale wciąż brakowało mi zrozumienia sensu życia. Niemniej jednak, czując, że celem życia musi być dobro innych, wróciłem do USA, uczyłem w szkole podstawowej w Los Angeles i ukończyłem studia podyplomowe w Edukacji na USC.

Pewnego letniego urlopu zobaczyłem ulotkę o medytacja kurs prowadzony przez dwóch tybetańskich mnichów, Lama Thubten Yeshe i Zopa Rinpocze. Jedną z pierwszych rzeczy, które powiedzieli na kursie było: „Nie musisz wierzyć w nic, co mówimy. Jesteście inteligentnymi ludźmi. Słuchajcie nauk, myślcie o nich logicznie, sprawdzajcie je we własnym doświadczeniu życiowym. nauki, które pomagają ci w życiu i pozostawiają te, które nie mają sensu, na dalszy plan."

"Uff," pomyślałem. "Teraz posłucham." Gdyby powiedzieli, że powiedzą nam Prawdę, odszedłbym. Podobał mi się otwarty umysł buddyzmu i zacząłem słuchać i praktykować nauki. Kiedy to zrobiłem, byłem zaskoczony, że to, co Budda nauczane ponad dwadzieścia pięć wieków temu w starożytnych Indiach odnosiło się do mojego współczesnego amerykańskiego życia. Chciałem dowiedzieć się więcej.

Podczas odosobnienia po kursie zdałem sobie sprawę, że jeśli zlekceważę tę możliwość poznania Dharmy – Buddanauki — żałowałbym tego pod koniec życia, a umieranie z żalem nigdy mnie nie przemawiało. Tak więc, zamiast wznowić moje stanowisko nauczyciela tej jesieni, udałem się do klasztoru Kopan, Lama i klasztor Rinpocze pod Katmandu w Nepalu. Moi rodzice nie byli zachwyceni faktem, że ich córka po raz kolejny założyła plecak, aby odwiedzić kraj trzeciego świata. Ale dla mnie duchowy impuls był silny i musiałem za nim podążać.

Tam uczestniczyłem w naukach, które lamowie oddawał się łamaną angielszczyzną rozmaitym podróżnikom z Zachodu przejeżdżającym przez Nepal w połowie lat siedemdziesiątych. Ponadto zastanawiałem się nad nimi, praktykowałem je najlepiej jak potrafiłem i uczestniczyłem w życiu społeczności w Kopan. Po kilku miesiącach zdecydowałam, że chcę zostać zakonnicą. Czemu? Chciałem skoncentrować swoje życie na rozwoju duchowym i wiedziałem, że aby robić to skutecznie, muszę skierować swoje energie. Żyć w śluby pod warunkiem, że sprzyjający styl życia. Ponadto, jak się zastanawiałem nad śluby, zobaczyłem, że naprawdę nie chcę robić rzeczy, które zabronili. Więc śluby były ochroną przed działaniem na moją przywiązanie, złośći ignorancja – emocje i postawy, które buddyzm postrzega jako źródło naszego cierpienia i niezadowalającego stanu. Ponadto śluby pomógł mi wyjaśnić moje wartości etyczne i żyć według nich.

poprosiłem Lama Yeshe o pozwolenie na wyświęcanie. Powiedział, że tak, ale poprosił, żebym poczekał. Ten okres oczekiwania, który trwał prawie półtora roku, był mądry, ponieważ pomógł mi jasno określić moją motywację. Musiałam też zmierzyć się z pytaniami i wyzwaniami stawianymi przez moją rodzinę i przyjaciół, co wzmocniło moją motywację. Wiosną 1977 roku w Dharamsali w Indiach zostałem wyświęcony przez Kyabje Ling Rinpocze, starszego nauczyciela Jego Świątobliwości Dalajlama.

Nasz umysł jest źródłem szczęścia i cierpienia

Co przyciągnęło mnie do buddyzmu? Pochwyciły mnie jego pomysły, perspektywy, widokii praktyki. W szczególności BuddaNauki o tym, jak pracować z emocjami — jak ujarzmić przeszkadzające emocje i wzmocnić te pozytywne — dostarczyły zarówno logicznych ram, jak i praktycznych technik, z którymi mogłem pracować. Czym zatem jest Buddaspojrzenie na emocje?

Każdy z nas chce być szczęśliwy i uniknąć cierpienia. Nasz umysł – w szczególności jego postawy, poglądy i emocje – są głównymi czynnikami przyczyniającymi się do naszego doświadczania szczęścia i bólu.

Każdy z nas chce być szczęśliwy i uniknąć cierpienia. Z buddyjskiego punktu widzenia nasz umysł – w szczególności jego postawy, widokii emocje — są głównymi czynnikami przyczyniającymi się do naszego doświadczania szczęścia i bólu. Ten pogląd jest sprzeczny z naszym zwykłym postrzeganiem rzeczy. Na przykład większość z nas instynktownie czuje, że szczęście jest „tam” w zewnętrznej osobie, miejscu lub przedmiocie. Myślimy: „Gdybym tylko mieszkał w tym domu… ​​miał taką karierę… ożenił się z tą osobą… przeniósł się do tego miejsca… kupił ten samochód, byłbym szczęśliwy”. Uczy się nas być dobrymi konsumentami – nie tylko dóbr, ale także ludzi, idei, duchowości i wszystkiego innego – w naszym poszukiwaniu szczęścia. Jednak bez względu na to, co mamy lub ile mamy, jesteśmy wiecznie niezadowoleni.

Podobnie czujemy, że nasze problemy zostały zepchnięte na nas z zewnątrz. „Mam trudności, ponieważ moi rodzice na mnie krzyczeli, mój szef jest niekonsekwentny, moje dzieci mnie nie słuchają, rząd jest skorumpowany, inni są samolubni”. W ten sposób wymyślamy cudowne rady do naśladowania dla innych i wierzymy, że gdyby tylko zrobili to, co zasugerowaliśmy, nie tylko ustałyby nasze problemy, ale także świat byłby lepszym miejscem. Niestety, kiedy mówimy innym ludziom, jak powinni się zmienić, abyśmy mogli być szczęśliwi, nie doceniają naszej mądrej rady i zamiast tego każą nam pilnować własnych spraw!

Ten wrodzony pogląd na świat, że szczęście i cierpienie pochodzą z zewnętrznych źródeł, prowadzi nas do przekonania, że ​​gdybyśmy tylko mogli uczynić innych i świat takimi, jakimi chcielibyśmy, by byli, bylibyśmy szczęśliwi. W ten sposób staramy się przeorganizować świat i ludzi na nim przebywających, gromadząc wobec nas tych, których uważamy za tworzących szczęście i walczących o uwolnienie od tych, o których myślimy, że powodują ból. Chociaż staraliśmy się to zrobić, nikomu nie udało się sprawić, by środowisko zewnętrzne było dokładnie takie, jak chce. Nawet w tych okazjonalnych sytuacjach, w których jesteśmy w stanie zaaranżować zewnętrzne osoby i rzeczy tak, jak chcemy, nie pozostają one tak długo. Albo nie są tak dobre, jak myśleliśmy, że będą i czujemy się rozczarowani i rozczarowani. W efekcie rzekoma droga do szczęścia poprzez zewnętrzne rzeczy i ludzi jest od samego początku skazana na zagładę, ponieważ bez względu na to, jak ktoś jest potężny, zamożny, popularny lub szanowany, nie jest on w stanie kontrolować wszystkich zewnętrznych Warunki.

Ta rzekoma droga do szczęścia jest również skazana na zagładę, ponieważ nawet gdybyśmy mogli kontrolować czynniki zewnętrzne, nadal nie bylibyśmy spełnieni i usatysfakcjonowani. Czemu? Ponieważ źródło prawdziwego szczęścia leży w naszym umyśle i sercu, a nie w posiadaniu, uczynkach innych, pochwałach, reputacji i tak dalej. Ale musimy to zbadać sami, więc Budda poprosił nas o obserwowanie naszych własnych doświadczeń, aby zobaczyć, co powoduje szczęście, a co powoduje nieszczęście.

Na przykład wszyscy mieliśmy doświadczenie budzenia się po niewłaściwej stronie łóżka. Nie zdarzyło się nic szczególnego, co mogłoby nas zepsuć; po prostu czujemy się kiepscy. Ale, co ciekawe, właśnie w te dni czujemy się w złym humorze, spotykamy tak wielu niechętnych do współpracy i niegrzecznych ludzi. Właśnie w dniu, w którym chcemy zostać sami, zstępuje na nas tylu nieprzyjemnych ludzi! Nagle uśmiech współmałżonka wydaje się sarkastyczny, a „Dzień dobry” koleżanki wydaje się manipulacyjne. Nawet nasz pies nie wydaje się już nas kochać! Kiedy nasz szef zwraca uwagę na naszą pracę, obrażamy się. Kiedy nasz przyjaciel przypomina nam, abyśmy coś zrobili, oskarżamy go o kontrolowanie. Kiedy ktoś skręca przed nami na drodze, ma wrażenie, że celowo nas prowokuje.

Z drugiej strony, gdy jesteśmy w dobrym humorze, nawet jeśli kolega krytykuje nam jakiś projekt, możemy spojrzeć na to z odpowiedniej perspektywy. Kiedy nasz profesor prosi nas o przerobienie artykułu, rozumiemy jej powody. Kiedy przyjaciel mówi nam, że obraził go nasze słowa, spokojnie tłumaczymy się i wyjaśniamy nieporozumienie.

Że nasze interpretacje wydarzeń i reakcje na nie zmieniają się w zależności od naszego nastroju, mówi coś ważnego, prawda? Wskazuje, że nie jesteśmy niewinnymi ludźmi doświadczającymi obiektywnie realnego świata zewnętrznego. Raczej nasze nastroje, perspektywy i widoki odgrywają rolę w naszych doświadczeniach. Środowisko i ludzie w nim przebywający nie są obiektywnymi bytami, które istnieją z własnej strony jako to czy tamto. Zamiast tego, wraz z nimi, nasz umysł współtworzy nasze doświadczenia. Tak więc, jeśli chcemy być szczęśliwi i uniknąć cierpienia, musimy ujarzmić nasze nierealistyczne i niekorzystne emocje i perspektywy oraz wzmocnić te pozytywne.

Praca z emocjami

Przyjrzyjmy się niektórym metodom Budda przepisany, aby przekształcić określone emocje. Refleksja nad nietrwałością i nieprzyjemnym aspektem osoby lub rzeczy przeciwdziała przywiązanie. Kultywowanie cierpliwości i miłości sprzeciwia się złość, a mądrość burzy ignorancję. Myślenie o trudnym temacie lub rozważanie, że wszystko, co wiemy i mamy, pochodzi od innych, eliminuje dumę. Radość zapobiega zazdrości. Po oddechu maleje wątpić. Kontemplacja naszego drogocennego ludzkiego życia usuwa depresję, a medytowanie nad współczuciem przeciwdziała niskiej samoocenie.

Refleksja nad nietrwałością i nieprzyjemnymi aspektami przeciwdziała przywiązaniu

Kiedy nasz umysł jest pod wpływem przywiązanie, kurczowo trzymamy się ludzi, rzeczy lub okoliczności, myśląc, że mają one moc, by dać nam szczęście. Jednakże, ponieważ te rzeczy są przemijające – ich naturą jest zmienianie się z chwili na chwilę – nie są bezpiecznymi obiektami, na których można polegać w celu uzyskania długoterminowego szczęścia. Kiedy pamiętamy, że nasz majątek nie trwa wiecznie, a nasze pieniądze nie idą z nami do następnego życia, wtedy fałszywe oczekiwania, które na niego projektujemy, wyparowują i jesteśmy w stanie pielęgnować z nimi zdrową relację. Jeśli rozważymy, że nie zawsze możemy pozostać z naszymi przyjaciółmi i krewnymi, docenimy ich bardziej, gdy będziemy razem i będziemy bardziej akceptować naszą ewentualną rozłąkę.

Kontemplowanie nieprzyjemnego aspektu rzeczy, do których jesteśmy przywiązani, również ucina fałszywe oczekiwania i pozwala nam mieć do nich bardziej zrównoważony stosunek. Na przykład, gdy mamy samochód, na pewno będziemy mieć kłopoty z samochodem. Dlatego nie ma żadnej korzyści z nadmiernego podekscytowania się nowym samochodem i żadna wielka katastrofa nie wydarzyła się, jeśli nie możemy dostać samochodu. Jeśli mamy związek, bez wątpienia będziemy mieć problemy w związku. Kiedy zakochujemy się po raz pierwszy, wierzymy, że druga osoba będzie wszystkim, czego pragniemy. Ten wypaczony pogląd naraża nas na cierpienie, gdy zdajemy sobie sprawę, że nie jest. W rzeczywistości nikt nie może być wszystkim, czego chcemy, ponieważ nie jesteśmy konsekwentni w tym, czego chcemy! Ten prosty proces tworzenia bardziej realistycznych cięć przywiązanie, dzięki czemu możemy czerpać więcej przyjemności.

Pielęgnowanie cierpliwości i miłości przeciwstawia się gniewowi

Wyolbrzymiając pewne negatywne aspekty osoby, rzeczy, idei lub miejsca, wpadamy w złość i nie możemy tego znieść. Chcemy albo zaszkodzić temu, co naszym zdaniem powoduje nasze nieszczęście, albo uciec od tego. Cierpliwość to umiejętność znoszenia krzywdy lub cierpienia. Dzięki temu nasz umysł jest spokojny i mamy jasność umysłu, aby znaleźć rozsądne rozwiązanie problemu. Jednym ze sposobów kultywowania cierpliwości jest postrzeganie niepokojących okoliczności jako okazji do rozwoju. W ten sposób zamiast skupiać się na tym, co nam się nie podoba, zaglądamy do środka i rozwijamy nasze zasoby i talenty, aby móc sobie z tym poradzić.

Spojrzenie na sytuację z perspektywy innych również sprzyja cierpliwości. Zadajemy sobie pytanie: „Jakie są potrzeby i troski tej osoby? Jak widzi sytuację?” Dodatkowo możemy zadać sobie pytanie, jakie są nasze przyciski. Zamiast obwiniać drugą osobę za wciskanie naszych przycisków, możemy pracować nad uwolnieniem się od tych przycisków i wrażliwych punktów, aby nie można było ich ponownie wcisnąć.

Kultywowanie miłości – pragnienie czujących istot, w tym my sami, by mieć szczęście i jego przyczyny – zapobiega i przeciwdziała złość. Możemy się zastanawiać: „Dlaczego mielibyśmy życzyć szczęścia tym, którzy nas skrzywdzili? Czy nie powinni być ukarani za swoje zło?” Ludzie krzywdzą innych, ponieważ są nieszczęśliwi. Gdyby byli szczęśliwi, nie robiliby tego, co uważamy za niewłaściwe, ponieważ ludzie nie krzywdzą innych, gdy są zadowoleni. Zamiast szukać kary lub odwetu za wyrządzone nam krzywdy, życzmy, aby inni byli szczęśliwi, a tym samym wolni od tego, co wewnętrzne lub zewnętrzne Warunki przyspieszyć ich negatywne działania.

Nie możemy sobie powiedzieć, że musimy kogoś kochać; musimy raczej aktywnie pielęgnować tę emocję. Na przykład, siedząc spokojnie, zaczynamy od myślenia, a następnie czując: „Obym był zdrowy i szczęśliwy”. Rozpowszechniamy tę myśl i uczucie na bliskich, potem na obcych i na ludzi, których uważamy za nieprzyjemnych, groźnych lub obrzydliwych, i powtarzamy sobie raz za razem: „Oby byli zdrowi i szczęśliwi”. Wreszcie otwieramy nasze serca i życzymy szczęścia i jego przyczyn wszystkim żyjącym istotom na całym świecie.

Myślenie o skomplikowanych tematach i dostrzeganie naszego zadłużenia wobec innych eliminuje dumę

Kiedy jesteśmy dumni, nie możemy uczyć się ani rozwijać nowych dobrych cech, ponieważ fałszywie wierzymy, że osiągnęliśmy wszystko, co jest. Kiedy uczeń buddyjski staje się arogancki z powodu swojej nauki lub praktyki, jego nauczyciel często instruuje go, aby: medytować na dwunastu źródłach i osiemnastu elementach. "Co to są?" ludzie pytają. O to właśnie chodzi – samo usłyszenie imion, nie mówiąc już o zrozumieniu ich znaczenia, uświadamia nam, że musimy się wiele nauczyć, a tym samym rozwiewa arogancję.

Kiedy jesteśmy dumni, mamy silne poczucie siebie, tak jakby wszelkie cechy, z których jesteśmy dumni, są z natury nasze. Odzwierciedlenie, że wszystko, co wiemy i posiadamy, pochodzi od innych, szybko rozprasza tę arogancję. Wszelkie zdolności wynikające z genetyki pochodzą od naszych przodków; nasza wiedza pochodziła od naszych nauczycieli. Nawet nasze zdolności artystyczne, muzyczne czy sportowe nie ujawniłyby się, gdyby nie życzliwość rodziców i nauczycieli, którzy nas zachęcali i uczyli. Nasz status społeczno-ekonomiczny zawdzięczamy innym, którzy dali nam pieniądze. Nawet jeśli dali nam to w formie czeku, to na początku nie była nasza. Nasza edukacja pochodziła od innych. Nawet nasza umiejętność wiązania butów pochodziła od tych, którzy nas nauczyli. Patrząc w ten sposób na nasze życie, jesteśmy wdzięczni za dobroć innych. Mamy za co być wdzięczni i nie mamy za co być aroganccy.

Radość rozprasza zazdrość

Zazdrosny umysł nie może znieść szczęścia innych i życzy sobie tego szczęścia dla siebie. Chociaż chcemy być szczęśliwi, sama zazdrość jest bolesną emocją i jesteśmy nieszczęśliwi, gdy jesteśmy pod jej wpływem. Z drugiej strony radowanie się celebruje dobro. Zawsze mówimy: „Oby wszyscy byli szczęśliwi”, więc kiedy ktoś jest, równie dobrze możemy się z tego cieszyć, zwłaszcza jeśli nie musieliśmy nawet podejmować żadnego wysiłku, aby to osiągnąć.

Możemy zacząć od cieszenia się szczęściem, które już mamy, co pozwoli nam uświadomić sobie, że nie jesteśmy całkowicie pozbawieni radości, nawet jeśli w danym momencie nie mamy tego, czego pragniemy. Następnie skupiamy się na dobroci i szczęściu innych i radujemy się nimi. Chociaż początkowo może się to wydawać niewygodne z powodu siły zazdrości, jeśli będziemy upierać się przy opowiadaniu o dobroci i szczęściu innych, nasz umysł z czasem stanie się radosny. „Czy to nie cudowne, że Susan wyróżnia się w sporcie? Jak wspaniale, że Peter został awansowany, a Karen dostała nowy samochód! Bill i Barbara mają troskliwą relację; cieszę się z tego powodu. Medytacje Jane idą dobrze, a Sam ma dużo kontaktu ze swoim duchowym mentorem. To świetnie”.

Myślenie pozytywnymi myślami w ten sposób automatycznie uszczęśliwia nasz umysł. Zmienia naszą perspektywę z skupiania się na tym, czego nie mamy, na bogactwo świata.

Podążanie za oddechem zmniejsza wątpliwości i niepokój

Kiedy nasz umysł jest wzburzony, kręci się w wątpić lub z niepokojem wyobrażając sobie najgorsze scenariusze, Budda zalecane, że skup naszą uwagę na oddechu. Siedząc wygodnie, oddychamy normalnie i naturalnie. Skupiamy naszą uwagę albo na nozdrzach, czując dotyk oddechu na górnej wardze i w nozdrzach, gdy wchodzi i wychodzi, albo na brzuchu, zdając sobie sprawę z unoszenia się i opadania naszego brzucha podczas wdechu i wydechu . Jeśli nasza uwaga przeniesie się na wątpliwości i niespokojne myśli, rozpoznajemy to i cierpliwie, ale stanowczo zwracamy uwagę z powrotem na oddech. Robiąc to ciągle, uciekające myśli zaczynają się uspokajać, a umysł staje się jasny i spokojny.

Kontemplacja naszego drogocennego ludzkiego życia rozprasza depresję

Często traktujemy nasze szanse i szczęście jako coś oczywistego i zamiast tego skupiamy się na tym, czego nam brakuje. Jest to równoznaczne z ignorowaniem całego pysznego jedzenia w dużym bufecie i narzekaniem: „Nie ma spaghetti”. Zamiast popadać w depresję z powodu choroby, możemy pamiętać, że mamy też szczęście, że mamy innych, którzy pomagają nam, gdy nie czujemy się dobrze. Nawet jeśli nie pomagają nam tak bardzo, jak byśmy chcieli, nadal są dla nas, a byłoby nam ciężko, gdyby ich nie było. Coś zawsze idzie dobrze w naszym życiu i ważne jest, aby pamiętać o tych rzeczach, które są.

Ponadto mamy ludzką inteligencję i możliwość spotkania ścieżki duchowej. Ta okazja sama w sobie jest powodem do wielkiej radości. Bez względu na to, czy jesteśmy chorzy, samotni, uwięzieni, czy przeżywamy ciężkie czasy finansowo, nadal możemy schronić się Trzy klejnoty— Buddowie, Dharma i sangha. Możemy praktykować naszą duchową tradycję bez względu na to, gdzie jesteśmy, z kim jesteśmy lub jaki jest nasz stan fizyczny ciało, ponieważ prawdziwa duchowa praktyka nie zależy od pewnych zewnętrznych narzędzi lub działań, ale polega na przekierowaniu naszego umysłu na konstruktywne emocje i realistyczne postawy. Tak długo, jak żyjemy, możemy być szczęśliwi z tego, co dzieje się w naszym życiu i z możliwości duchowej praktyki, jakie mamy. Nawet gdy nadchodzi czas śmierci, możemy cieszyć się dobrze spędzonym życiem i poświęcić całą dobroć, którą stworzyliśmy dla dobra wszystkich czujących istot.

Medytacja nad współczuciem i naszą naturą Buddy przeciwdziała poczuciu winy i niskiej samoocenie

Kiedy cierpimy z powodu poczucia winy i niskiej samooceny, skupiamy całą uwagę na sobie. W naszym umyśle jest mało miejsca na myśli innych, a wszystko, co dotyczy nas samych, jest przesadzone. Poczucie winy to odwrócone poczucie własnej ważności: „Jestem najgorszy na świecie, niewybaczalny” lub „Jestem tak potężny, że mogę sprawić, by wszystkie te rzeczy poszły nie tak”. To jest całkowicie nierealne!

Współczucie jest pragnieniem czujących istot, w tym nas samych, aby uwolnić się od cierpienia i jego przyczyn. Medytowanie nad nim działa na dwa sposoby. Najpierw myślimy: „Jestem istotą czującą, godną szczęścia i wolności od bólu, tak jak wszyscy inni. Budda natura — podstawowa czystość umysłu — tak jak robią to wszystkie żywe istoty. Dlatego mogę życzyć sobie szczęścia i wolności od cierpienia i wiem, że są to cele do osiągnięcia, ponieważ podstawowa natura mojego umysłu i serca jest czysta. Chmury, które je zakrywają, można rozproszyć”. Takie myślenie pomaga przezwyciężyć depresję.

Ponadto szerzenie naszej miłości i współczucia na innych łagodzi ból związany z zaabsorbowaniem sobą, które kryje się za poczuciem winy i niską samooceną. Dzięki odwróceniu uwagi od siebie, współczucie pozwala nam uświadomić sobie, że wszyscy są w tej samej sytuacji. Myślenie o innych i docieranie do nich wyciąga nas z izolacji poczucia winy i niskiej samooceny.

Mądrość burzy ignorancję

Z buddyjskiego punktu widzenia ignorancja, błędne rozumienie natury rzeczywistości, jest źródłem wszystkich innych przeszkadzających postaw i negatywnych emocji. Aby ją rozwiać, pielęgnujemy mądrość, która dzieli się na trzy rodzaje: mądrość uczenia się, myślenia i medytacji. Najpierw musimy uczyć się od wykwalifikowanych nauczycieli, słuchając przemówień lub czytając książki. Następnie myślimy o tym, czego się nauczyliśmy, badając to dokładnie, aby przetestować to logicznie i upewnić się, że dobrze to zrozumieliśmy. Wreszcie, integrujemy znaczenia nauk w naszym życiu poprzez medytacja i ciągła praktyka.

Na przykład słuchamy nauk o głębokiej rzeczywistości, o pustce nieodłącznej egzystencji. Czytamy i studiujemy te pojęcia, a następnie omawiamy je z naszymi przyjaciółmi i sami o nich myślimy. Kiedy nasze rozumienie jest poprawne i wyrafinowane, wtedy oswajamy się z pustką w medytacja, najpierw badając naturę rzeczywistości, a następnie skupiając się na niej w jednym punkcie. Kiedy powstajemy z medytacja, staramy się zachować to nowo odkryte znaczenie w umyśle, kiedy zajmujemy się codziennymi czynnościami, aby ta mądrość została zintegrowana z naszym umysłem i życiem.

Ponieważ wszystkie inne przeszkadzające postawy i negatywne emocje są zakorzenione w ignorancji, błędnym pojmowaniu rzeczywistości, rozwijanie tej mądrości jest ogólnym antidotum na to wszystko. Jednakże, ponieważ kultywowanie właściwego poglądu jest trudne, wymaga czasu i wysiłku, stosujemy opisane powyżej antidota, które są unikalne dla każdej konkretnej emocji. Uspokajając te emocje choć trochę, nasz umysł staje się jaśniejszy i bardziej spokojny, co ułatwia rozwój mądrości. Z tego powodu poznajemy nie tylko konkretne metody przeciwdziałania każdej niepokojącej postawie, ale także mądrość jako antidotum na wszystkie.

Nasza odpowiedzialność

Poskromienie i przekształcenie naszego umysłu to proces, który musimy wykonać sami. Chociaż możemy zapłacić komuś za posprzątanie domu lub naprawę samochodu, wynajęcie kogoś, kto pozbędzie się naszych negatywnych emocji, nie działa. Nie mogę cię prosić o późne spanie, żebym poczuła się wypoczęta, ani o jedzenie, żeby mój głód zniknął. Tak jak musimy spać i jeść, aby doświadczyć ich korzyści, tak samo musimy praktykować, aby uwolnić się od szkodliwych emocji i odżywiać te konstruktywne.

Połączenia BuddaNauki wyjaśniają wiele technik ujarzmienia przeszkadzających emocji i kultywowania pozytywnych. Samo poznanie tych technik nie przemienia nas. Czytanie książki z instrukcją pisania nie daje nam możliwości usiąść przy komputerze i perfekcyjnie pisać. Musimy ćwiczyć i szkolić się. W ten sam sposób musimy zastanowić się nad technikami nauczanymi przez Budda a następnie ćwicz je konsekwentnie przez długi czas. Tybetańskie słowo oznaczające medytacja, GOM, ma ten sam rdzeń co słowo oznaczające „zapoznać”. Zapoznanie odbywa się z wysiłkiem i czasem. Podobnie mówimy, że „praktykujemy Dharmę”, co oznacza, że ​​nieustannie ćwiczymy się w pewnych postawach i emocjach. Krótko mówiąc, nie ma skrótu do przekształcenia naszego umysłu.

Ponieważ jednak przeszkadzające postawy i negatywne emocje nie są naturą naszego umysłu i ponieważ opierają się na błędnych wyobrażeniach, można je wyeliminować poprzez kultywowanie realistycznych widoki i konstruktywne emocje. Nasz umysł i serce są stabilną podstawą dla tej transformacji, a jeśli z czasem będziemy pielęgnować mądrość i współczucie, będą one wzrastać w nieskończoność. Naszą odpowiedzialnością, za szczęście własne i innych, jest zaangażowanie się w praktykę, aby to robić.

Perspektywy na przyszłość dla buddyzmu

Przez wiele stuleci buddyzm rozprzestrzenił się w całej Azji. Teraz, z nowoczesnymi środkami transportu i komunikacji, szybko dociera do krajów zachodnich. Niemniej jednak stoi przed wieloma wyzwaniami zarówno w Azji, jak i na Zachodzie.

W Azji buddyzm jest powszechnie akceptowany, ale nie jest szeroko praktykowany wśród jego wyznawców. W niektórych miejscach ludzie zaniedbali poznanie znaczenia ceremonii i rytuałów. W innych hierarchia religijna mogłaby zostać ożywiona przez poszerzenie możliwości edukacyjnych mniszek i świeckich. Instytucje buddyjskie muszą być bardziej zaangażowane w pomoc społeczeństwu.

Na Zachodzie istnieje ryzyko, że buddyzm stanie się kolejnym dobrem konsumpcyjnym, dostosowanym do gustów społeczeństwa. The BuddaJego nauki zawsze były wyzwaniem dla społeczeństwa i naszego ego. Musimy uważać, aby nie osłabić ich podstawowej mocy w imię rozpowszechniania ich wśród większej liczby ludzi. Ponadto musimy porzucić nasze ukryte życzenia na „natychmiastową naprawę” i być przygotowanym i szczęśliwym, aby ćwiczyć przez długi czas. Jego Świątobliwość Dalajlama mówi, że jedną z największych przeszkód dla ludzi Zachodu jest oczekiwanie szybkiego i łatwego uzyskania realizacji. Taka postawa sprawia, że ​​niektórzy ludzie rezygnują z praktyki, gdy ich fantazyjne pomysły nie są realizowane.

Chociaż buddyzm ma wiele do zaoferowania w Azji i reszcie świata, stopień, w jakim jest w stanie to zrobić, zależy od jakości praktykujących i nauczycieli. Dlatego musimy starać się doskonalić naszą własną naukę i praktykę, a także wspierać innych, którzy to robią. Jako jednostki i instytucje buddyjskie musimy wziąć osobistą odpowiedzialność, tworzyć i utrzymywać harmonię oraz dbać o dobro wspólne.