Radośnie płynąc pod prąd

Przez wieki buddyści z różnych tradycji buddyjskich rzadko spotykali się ze względu na odległość geograficzną, różne języki i różne kultury. Teraz mogą i przez 16 lat zachodni buddyjscy mnisi z różnych tradycji zbierali się razem, aby poznać nawzajem swoje praktyki, edukację i społeczności. Rezultatem jest rozwój pięknych przyjaźni i wzajemnego szacunku, gdy wspieramy się nawzajem w życiu prostotą klasztorny życia w społeczeństwie pochłoniętym złożonością konsumpcjonizmu. W tym roku 36 z nas z tradycji Theravada, Ch'an i Zen oraz buddyzmu tybetańskiego zgromadziło się na Instytut Wadżrapaniego, centrum buddyzmu tybetańskiego w Kalifornii, przez cztery dni, aby podzielić się „Refleksjami nt Zrzeczenie się: Praktyka winaja w 21 wieku."

winaja jest klasztorny dyscypliny, której zobowiązujemy się przestrzegać, przyjmując święcenia kapłańskie. Kod klasztorny dyscyplinę stworzył m.in Budda i była praktykowana i przekazywana do chwili obecnej przez ponad 25 wieków. Niektóre winaja szkolenia, takie jak porzucenie zabijania, kradzieży itp., są uniwersalnymi zasadami etycznymi. Inne dotyczą życia wspólnotowego, relacji mnichów z szerszym społeczeństwem oraz sposobu, w jaki mnisi otrzymują cztery niezbędne do życia produkty — pożywienie, schronienie, odzież i lekarstwa. Ponieważ winaja pojawił się w starożytnych Indiach, w społeczeństwie, które bardzo różniło się od naszego współczesnego zachodniego, pojawia się pytanie: „Jak żyjemy zasady osiedlić się w jednym środowisku, żyjąc w innym? Czego nie wolno zmieniać, a co można dostosować?” W związku z tym codziennie odbywały się dwie rady:

• Bhikkhu Bodhi, wywodzący się ze lankijskiej tradycji therawady, mówił o znaczeniu winaja i dwa rodzaje zasady— te fundamentalne dla życia duchowego i te dotyczące właściwego postępowania z innymi. Omówił także różne wypowiedzi tzw Budda zrobiono o zmianie zasady.
• Ajahn Anandabodhi, siladhara z tajskiej tradycji leśnej Ahjan Chah, ujawnił decyzję mniszek z Aloka Wihara w Kalifornii, aby opuścić tradycję Ajahna Chaha, aby otrzymać święcenia bhikkhuni. Mówiła z wdzięcznością za szkolenie, które otrzymali, i ze smutkiem o nierówności płci, która doprowadziła do rozstania. Wszyscy mnisi obecni na konferencji wyrazili swoje poparcie i zachętę do tego odważnego kroku, jaki podejmują te mniszki w swojej praktyce Dharmy. Wśród mnichów i mniszek na naszym spotkaniu było silne poparcie dla równości płci. Wielu wyraziło opinię, że buddyzm nie rozkwitnie na Zachodzie bez równości płci i uznania dla kobiet-nauczycielek i przywódczyń Dharmy.
• Bhiksuni Thubten Chodron z opactwa Sravasti omówił, w jaki sposób winaja jest praktykowany w tym opactwie założonym przez mieszkańców Zachodu. Podkreśliła, patrząc na ducha każdego z nich przykazanie—stan psychiczny Budda próbował ujarzmić, kiedy ustawiał każdego przykazanie— w celu ustalenia, jak zastosować je w praktyce w kulturze Zachodu.
• Ks. Seikai Leubke z Zakonu Kontemplantów Buddyjskich mówił o związku tej organizacji z winaja. W japońskiej tradycji Zen mnisi OBC otrzymują 16 bodhisattwa zasady i 48 super zasady plus celibat, a nie tradycyjny winaja wyświęcenie. Jego przemówienie wywołało dyskusję na temat tego, jak ze współczuciem postępować z fundamentalnymi wykroczeniami zasady.
• Bhiksuni Thubten Saldon wygłosił serdeczną prezentację na temat trudności życia klasztorny życie w społeczeństwie, w którym klasztorny społeczności są nieliczne. Jej przemówienie posłużyło jako punkt wyjścia do interesującej dyskusji na temat różnicy między żalem a poczuciem winy oraz zamieszania, które pojawia się, gdy tłumaczymy „sikkhaapada” jako „przysięga” zamiast jako „szkolenie” lub „przykazanie”. Wiele osób wyraziło wdzięczność za tych mnichów, którzy żyją samotnie, a mimo to zachowują swoje zasady mimo trudności, jakie napotykają.
• Bhikshu Jian Hu, Chińczyk klasztorny z Centrum Zen w Sunnyvale, mówił o tym, co należy zachować, a co zmienić jako buddyzm i klasztorny życie styka się z kulturą Zachodu. Poprosił nas, abyśmy rozważyli obecny stan naszych własnych tradycji w Azji, jak przystosował się buddyzm, kiedy przeniósł się z Indii do tego miejsca w Azji, i co osobiście uważamy za ważne do zachowania i zmiany. Doprowadziło to do dyskusji na temat styku buddyzmu i nauki. Chociaż wszyscy zachęcaliśmy do tego dialogu, jak również do praktycznego stosowania technik buddyjskich w szkołach, szpitalach itd., jesteśmy pewni, że nie zapewni to ciągłości Dharmy. Świeckie stosowanie technik Dharmy przynosi korzyści ludziom w tym życiu, ale sercem Dharmy jest wyzwolenie, a do tego niezbędna jest obecność mnichów i poważnych praktykujących.

Oprócz narad wspólnie medytowaliśmy i śpiewaliśmy pieśni z naszych różnych tradycji. Wieczorami zbieraliśmy się, aby słuchać „Opowieści o wielkich mistrzach” – czyli o naszych nauczycielach, którzy tak ciężko pracowali, aby nas uczyć i szkolić oraz nieść Dharmę na Zachód. Te historie były inspirujące i sprawiły, że wielu z nas płakało z radości. Ven. Heng Sure poprowadził nas w śpiewaniu pieśni Dharmy napisanych do melodii muzyki ludowej, a on i Bhikkhu Bodhi rozśmieszyli nas swoimi wypchanymi marionetkami, rozmawiając o Dharmie.

Nasz Roczny Klasztorny Spotkania będą kontynuowane w 2012 roku. To powód do wielkiej radości dla wszystkich, że w XNUMX r klasztorny sangha z tak wielu tradycji buddyjskich łączy się w harmonii i wzajemnym wsparciu.