święcenia wielotradycyjne (wersja długa)

Kiedy otrzymałem święcenia śramanerika w Dharamsali w Indiach w 1977 roku, opowiedziano mi historię za niebieskim sznurem na naszym klasztorny kamizelka: była to wyraz uznania dla dwóch chińskich mnichów, którzy pomogli Tybetańczykom w odbudowie linii święceń, gdy w Tybecie znajdowała się ona na skraju wyginięcia. „Pełne wyświęcenie jest tak cenne”, pouczali moi nauczyciele, „że powinniśmy być wdzięczni wszystkim w przeszłości i teraźniejszości, którzy zachowali linię, umożliwiając nam otrzymanie przysięga dzisiaj."

bhikszu sangha trzech tybetańskich i dwóch chińskich mnichów wyświęciło Lachen Gongpa Rabsel (blla chen dGongs pa rab gsal) po zakrojonych na szeroką skalę prześladowaniach buddystów sangha w Tybecie. Lachen Gongpa Rabel był wyjątkowy mnich, a jego uczniowie byli odpowiedzialni za renowację świątyń i klasztorów w Tybecie Środkowym oraz wyświęcanie wielu mnichów, rozpowszechniając w ten sposób cenne Dharma Buddy. Jego linia święceń jest główną linią znalezioną w szkołach gelug i ningma buddyzmu tybetańskiego. ^[1].

Co ciekawe, trzydzieści lat po tym, jak dowiedziałem się o święceniach Lachena Gongpy Rabsela i życzliwości mnichów, którzy go wyświęcili, wracam do tej historii ponownego ustanowienia mnicha sangha, począwszy od święceń Lachena Gongpy Rabsela. Jego święcenia są precedensem wielotradycyjnych święceń, które mogą być również wykorzystane do ustanowienia święceń bhikszuni w buddyzmie tybetańskim.

W ostatnich latach dyskusja na temat możliwości ustanowienia bhikszuni sangha w krajach, w których wcześniej się nie rozprzestrzeniał i/lub wymarł, pojawił się. Wszyscy zgadzają się, że podwójne wyświęcenie przez a sangha bhikszu i sangha bhikszuni jest preferowanym sposobem udzielania święceń bhikszuni. W przypadku braku Mulasarvastivadin bhikshuni sangha aby uczestniczyć w takich święceniach we wspólnocie tybetańskiej, czy możliwe jest:

1. wyświęcenie sangha składać się z Mulasarvastivadin bhikszu i Dharmaguptaka bhikszuni?
2. Bhikszuu Mulasarvastivadin sangha sam udzielać święceń?

Wyświęcenie i działalność Bhikszu Laczena Gongpy Rabsela, który przywrócił linię bhikszu w Tybecie po powszechnym zniszczeniu buddyzmu i prześladowaniach sangha za panowania króla Langdarmy zapewnia precedens dla obu:

1. Święcenia przez A sangha składający się z członków różnych winaja rodowód
2. Regulacja winaja procedury święceń w uzasadnionych okolicznościach

Przyjrzyjmy się temu dokładniej.

Precedens w historii Tybetu dla wyświęcającej Sanghi, aby składała się z członków Mulasarvastivadin i Dharmaguptaka

Uczeni mają różne opinie na temat dat Langdarmy, Gongpy Rabsel i powrotu Lumey (kLu mes) i innych mnichów do Tybetu Centralnego. Craig Watson określa panowanie Langdarmy na 838 – 842 ^[2] i życie Gongpy Rabsela w latach 832 – 945 ^[3]. Wstępnie zaakceptuję te daty. Jednak dokładne daty nie wpływają na główny punkt tego artykułu, a mianowicie, że istnieje precedens wyświęcania przez sangha złożony z Mulasarvastivadin i Dharmaguptaka zakonnicy.

Tybetański król Langdarma prześladował buddyzm niemal do wyginięcia. Podczas jego rządów trzech tybetańskich mnichów — Tsang Rabsal, Yo Gejung i Mar Sakyamuni — medytujących w Czubori winaja smsów i po przebyciu wielu obszarów dotarł do Amdo. Muzu Salbar ^[4], syn pary Bon, podszedł do nich i poprosił o ceremonię wyjścia (prawradźja). Trzej mnisi udzielili mu święceń nowicjusza, po czym nazwano go Geba Rabsel lub Gongpa Rabsel. Święcenia odbyły się w południowym Amdo ^[5].

Gongpa Rabsel poprosił następnie o pełne wyświęcenie, upasampada, od tych trzech mnichów. Odpowiedzieli, że ponieważ nie było pięciu bhikszu – minimalna liczba wymagana do utrzymania upasampada ceremonia w odległym rejonie — nie można było wyświęcić święceń. Gongpa Rabsel zbliżył się do Palgyi Dordże, mnich który zamordował Langdarmę, ale powiedział, że nie może uczestniczyć w święceniach, ponieważ zabił człowieka. Zamiast tego szukał innych mnichów, którzy mogli, i sprowadził dwóch szanowanych chińskich mnichów – Ke-ban i Gyi-ban ^[6] który dołączył do trzech tybetańskich mnichów, aby udzielić święceń bhikszu Gongpa Rabselowi. Czy ci dwaj chińscy mnisi zostali wyświęceni w Dharmaguptaka lub linie Mulasarvastivadin? Nasze badania wskazują, że byli oni Dharmauptaką.

Rozprzestrzenianie się czterech tradycji Vinaya w Chinach

Według Huijiao Biografie wybitnych mnichów, Dharmakala podróżował do Chin około 250. W tym czasie nie winaja teksty były dostępne w Chinach. Mnisi po prostu golili głowy, aby odróżnić się od świeckich. Na prośbę chińskich mnichów Dharmakala przetłumaczył pratimokszą Mahasamghiki, której używali tylko do regulowania codziennego życia. Zaprosił również indyjskich mnichów do ustanowienia święceń karmy procedury i udzielać święceń. To był początek święceń bhikszu odbywających się na chińskiej ziemi ^[7]. Tymczasem w latach 254-255 Partów mnich o imieniu Tandi, który również był biegły winaja, przybył do Chin i przetłumaczył Karmavacana z Dharmaguptaka ^[8].

Przez dłuższy czas wzorem dla chińskich mnichów wydawało się, że zostali wyświęceni zgodnie z Dharmaguptaka procedury święceń, ale ich codzienne życie regulowała Mahasamghika Pratimoksha. Dopiero w piątym wieku zrobili to inni winaja teksty stają się dla nich dostępne.

Pierwszy winaja tekstem wprowadzonym do społeczności chińskich był Sarvastivadin. To, wraz z jego bhikszu pratimokszą, zostało przetłumaczone przez Kumaradziwę w latach 404-409. Została dobrze przyjęta i według Sengyou (zm. 518) wybitna winaja mistrz i historyk, Sarvastivadin winaja był najszerzej praktykowany winaja w Chinach w tamtym czasie ^[9]. Wkrótce potem Dharmaguptaka winaja został również przetłumaczony na chiński przez Buddhayasas w latach 410-412. Zarówno Mahasamghika, jak i Mahisasaka Vinayas zostali przywiezieni z powrotem do Chin przez pielgrzyma Faxian. Pierwsza została przetłumaczona przez Buddhabhadrę w latach 416-418, a druga przez Buddhajivę w latach 422-423.

Mulasarvastivadin winaja został przywieziony do Chin znacznie później przez pielgrzyma Yijing, który przetłumaczył ją na chiński w latach 700-711. Zgodnie z obserwacją Yijinga w jego zapisie podróży, Nanhai Jiguei Neifa Juan (skomponowana 695–713), w tym czasie we wschodnich Chinach w okolicach Guanzhong (tj. Chang'an) większość ludzi podążała za Dharmaguptą winaja. Mahasamghika winaja był również używany, podczas gdy Sarvastivadin był widoczny w rejonie rzeki Jangcy i dalej na południe ^[10].

Przez trzysta lat po czterech Vinayas – Sarvastivada, Dharmaguptaka, Mahasamghika i Mahisasaka – zostały wprowadzone do Chin od V wieku do wczesnego okresu Tang w VIII wieku, różne Winaje były stosowane w różnych częściach Chin. Mnisi nadal podążali za Dharmaguptaka winaja do święceń i innych winaja do regulowania ich codziennego życia. W okresie 471-499 w północnym okresie Wei, winaja mistrz Facong 法聰 opowiadał się za tym, aby zakonnicy podążali tym samym winaja zarówno dla ordynacji, jak i regulacji codziennego życia ^[11]. Potwierdził znaczenie Dharmaguptaka winaja w związku z tym, ponieważ pierwsze święcenia w Chinach pochodziły z Dharmaguptaka tradycja i Dharmaguptaka była zdecydowanie dominującą – a może nawet jedyną – tradycją stosowaną do święceń po pierwszym święceniach.

Dharmaguptaka staje się jedyną vinaya używaną w Chinach

Słynna winaja mistrz Daoxuan 道宣 (596-667) w okresie Tang był następcą Faconga. Bardzo ważna postać w historii winaja w buddyzmie chińskim Daoxuan jest uważany za pierwszego patriarchę winaja szkoła w Chinach ^[12]. Skomponował kilka ważnych winaja dzieła, które były ściśle konsultowane od jego czasów do chwili obecnej, i położył solidny fundament pod winaja praktyka dla chińskich monastyków. Wśród jego winaja dzieła, najbardziej wpływowe są Sifenlu shanfan buque xingshichao 四分律刪繁補闕行事鈔 i Sifenlu shanbu suijijeimo 四分律刪補隨機羯磨, co nie jest poważne klasztorny w Chinach zaniedbuje czytanie. Według jego Xu Gaoseng Juan (Ciąg dalszy biografie wybitnych mnichów), Daoxuan zauważył, że nawet gdy Sarvastivada winaja osiągnął swój szczyt w południowych Chinach, nadal było Dharmaguptaka procedura, która została wykonana w celu święceń ^[13]. Tak więc, zgodnie z myślą Faconga, Daoxuan zalecał, aby wszystkie klasztorny życie — święcenia i codzienne życie — dla wszystkich chińskich monastyków powinno być regulowane tylko przez jednego winaja tradycja, Dharmaguptaka ^[14].

Ze względu na stypendium Daoxuana, czystą praktykę i prestiż jako winaja mistrzu, północne Chiny zaczęły podążać tylko za Dharmaguptaka winaja. Jednak wszystkie Chiny nie zjednoczyły się w stosowaniu Dharmaguptaka dopóki winaja mistrz Dao'an poprosił cesarza T'ang Zhong Zong ^[15] o wydanie edyktu cesarskiego stwierdzającego, że wszyscy zakonnicy muszą przestrzegać Dharmaguptaka winaja. Cesarz zrobił to w 709 ^[16], i od tego czasu Dharmaguptaka był jedyny winaja tradycyjny ^[17] następnie w całych Chinach, obszarach chińskich wpływów kulturowych, a także w Korei i Wietnamie.

Odnośnie Mulasarvastivadin winaja tradycji buddyzmu chińskiego, tłumaczenie jego tekstów zostało ukończone w pierwszej dekadzie ósmego wieku, po tym, jak Facong i Daoxuan zalecili, aby wszyscy monastycy w Chinach stosowali się tylko do Dharmaguptaka i właśnie wtedy, gdy cesarz ogłaszał w tym celu cesarski edykt. Tak więc nigdy nie było okazji do Mulasarvastivadin winaja stać się żywą tradycją w Chinach ^[18]. Ponadto w kanonie chińskim nie ma chińskiego tłumaczenia ceremonii posadha Mulasarvastivadin ^[19]. Ponieważ jest to jeden z szefów klasztorny obrzędy, jak może Mulasarvastivadin sangha istniały bez tego?

Podczas gdy drugi winaja tradycje są omawiane w chińskich zapisach, nie ma prawie żadnej wzmianki o mulasarwastiwadinie i nie znaleziono dowodów na to, że był on praktykowany w Chinach. Na przykład Mulasarvastivadin winaja nie był znany Daoxuan ^[20], w winaja odcinek Pieśń gaoseng zhuan, napisany przez Zanning ca. 983, a w winaja sekcje różnych Biografie wybitnych mnichów lub zapisy historyczne, Fozu Tongjii tak dalej, nie ma wzmianki o udzielaniu święceń Mulasarvastivadin. Ponadto Japończyk mnich Ninran (J. Gyonen, 1240-1321) dużo podróżował po Chinach i opisał historię winaja w Chinach w swoim winaja XNUMX Luzong gang'yao. Wymienił cztery winaja linie rodowe – Mahasamghika, Sarvastivadin, Dharmaguptakai Mahisasaka – oraz tłumaczenie ich odpowiednich winaja tekstów i powiedział: „Chociaż wszystkie te Vinay się rozprzestrzeniły, jest to Dharmaguptaka samotny, który kwitnie w późniejszym czasie” ^[21], Jego winaja tekst nie zawierał odniesienia do Mulasarvastivada winaja istniejący w Chinach ^[22].

Sanga wyświęcająca, która wyświęciła Lachena Gongpę Rabsel

Powróćmy do święceń Lachena Gongpy Rabsela, które miały miejsce w drugiej połowie IX wieku (lub prawdopodobnie dziesiątej, w zależności od tego, którą datę przyjmie się za jego życie), co najmniej sto pięćdziesiąt lat po edykcie cesarskim Zhong Zong, który nakazywał ten sangha postępować zgodnie z Dharmaguptaka winaja. Według Nel-Pa Pandity Me-Tog Phren-Ba, kiedy Ke-ban i Gyi-ban zostali zaproszeni do wzięcia udziału w wyświęcaniu sangha, odpowiedzieli: „Ponieważ nauczanie jest dla nas dostępne w Chinach, możemy to zrobić” ^[23]. To stwierdzenie jasno pokazuje, że ci dwaj mnisi byli Chińczykami i praktykowali chiński buddyzm. Musieli więc zostać wyświęceni w Dharmaguptaka rodowód i zgodnie z tym praktykowane winaja ponieważ wszystkie święcenia w Chinach były Dharmaguptaka w tym czasie.

Aby Ke-ban i Gyi-ban byli Mulasarvastivadinami, musieliby przyjąć święcenia Mulasarvastivadin od tybetańskich mnichów. Ale nie było mnichów tybetańskich, którzy mogliby go udzielić, ponieważ prześladowania Langdarmy zdziesiątkowały linię święceń Mulasarwastiwadinów. Co więcej, gdyby Ke-ban i Gyi-ban otrzymali święcenia Mulasarvastivadin od Tybetańczyków w Amdo, oznaczałoby to, że w okolicy byli inni tybetańscy mnisi Mulasarvastivadin. W takim razie, dlaczego chińscy mnisi mieliby dołączyć do trzech tybetańskich mnichów w celu udzielenia święceń? Z pewnością Tsang Rabsal, Yo Gejung i Mar Sakjamuni poprosiliby swoich rodaków Tybetańczyków, a nie dwóch chińskich mnichów, o udział w wyświęcaniu Gongpa Rabsel.

Tak więc wszystkie dowody wskazują na to, że dwóch chińskich mnichów jest Dharmaguptaka, a nie Mulasarvastivadin. To jest sangha że wyświęcony Gongpa Rabsel był mieszany sangha of Dharmaguptaka i Mulasarvastivadin bhikszu. Dlatego w historii Tybetu mamy wyraźny precedens wyświęcania z sangha składający Dharmaguptaka oraz członkowie Mulasarvastivadin. Ten precedens nie dotyczył tylko święceń Gongpy Rabsela. Jak zapisał Buton (BusTon), po wyświęceniu Lachena Gongpy Rabsela, dwaj chińscy mnisi ponownie uczestniczyli wraz z tybetańskimi mnichami w wyświęcaniu innych Tybetańczyków ^[24]. Na przykład byli asystentami podczas wyświęcania dziesięciu mężczyzn z Tybetu Centralnego, na czele z Lumeyem (klu mes) ^[25]. Ponadto wśród uczniów Gongpy Rabsel byli Grum Yeshe Gyaltsan (Grum Ye Shes rGyal mTshan) i Nubjan Chub Gyaltsan (bsNub Byan Chub rGyal mTshan), z okolic Amdo. Oni też zostali wyświęceni przez tego samego sangha w tym dwóch chińskich mnichów ^[26].

Precedens w historii Tybetu dotyczący dostosowania procedur święceń Vinayi w rozsądnych okolicznościach

Ogólnie rzecz biorąc, aby działać jako nauczyciel podczas ceremonii pełnego wyświęcenia, mnich musi zostać wyświęcony co najmniej dziesięć lat. Jak zapisał Buton, Gongpa Rabsel działał później jako nauczyciel wyświęcania Lumeya i dziewięciu innych mnichów, chociaż nie był jeszcze wyświęcony przez pięć lat. Kiedy dziesięciu tybetańskich mężczyzn poprosiło go, aby był ich nauczycielem (upadhyaya, mkhan po) Gongpa Rabsel odpowiedział: „Pięć lat jeszcze nie minęło, odkąd sam zostałem wyświęcony. Dlatego nie mogę być nauczycielem”. Buton kontynuował: „Ale Tsan z kolei powiedział: 'Bądź takim wyjątkiem!' tak więc Wielki Lama (Gongpa Rabsel) został preceptorem… z puszkami Hva (tj. Ke-vanem i Gyi-vanem) jako asystentami” ^[27]. Według relacji Lozanga Chokyi Nyimy, dziesięciu mężczyzn najpierw poprosiło Tsang Rabsel o wyświęcenie, ale powiedział, że jest za stary i skierował ich do Gongpy Rabsel, który powiedział: „Nie jestem w stanie służyć jako upadhjaja bo nie upłynęło jeszcze pięć lat od mojej pełnej święceń”. W tym momencie Tsang Rabsel dał mu pozwolenie, by pełnił funkcję nauczyciela w wyświęcaniu bhikszu dziesięciu mężczyzn z Tybetu Centralnego. Tutaj widzimy wyjątek od standardowej procedury święceń bhikszu.

W Theravada winaja oraz Dharmaguptaka winaja, nie można znaleźć żadnego przepisu dla kogoś, kto został wyświęcony mniej niż dziesięć lat, aby działał jako preceptor dla święceń bhikszu ^[28]. Jedyna wzmianka o „pięciu latach” dotyczy stwierdzenia, że ​​uczeń musi być uzależniony ^[29] ze swoim nauczycielem, pozostań z nim i trenuj pod jego kierownictwem przez pięć lat. Podobnie w Mulasarvastivadin winaja znalezione w kanonie chińskim, nie można znaleźć żadnego przepisu dotyczącego działania jako nauczyciela, jeśli ktoś został wyświęcony mniej niż dziesięć lat. Taki wyjątek nie występuje również w Mahasangika, Sarvastivadzie i innych Vinayach w kanonie chińskim.

Jednak w tybetańskim Mulasarvastivadin winaja, mówi, że a mnich nie powinien robić sześciu rzeczy, dopóki nie zostanie wyświęcony na dziesięć lat ^[30]. Jednym z nich jest to, że nie powinien służyć jako nauczyciel. Ostatnim z sześciu jest to, że nie powinien wychodzić z klasztoru, dopóki nie zostanie mnich przez dziesięć lat. Jeśli chodzi o ten ostatni, Budda powiedział, że jeśli mnich zna winaja cóż, po pięciu latach może wyjść na zewnątrz. Chociaż nie ma bezpośredniego stwierdzenia mówiącego, że po pięciu latach a mnich może służyć jako preceptor, ponieważ wszystkie sześć czynności, które mnich nie powinno być na jednej liście, większość uczonych twierdzi, że to, co zostało powiedziane o jednym, można zastosować do pozostałych pięciu. Jest to przypadek interpretacji polegający na zastosowaniu tego, co zostało powiedziane o jednej pozycji z listy sześciu, do pozostałych pięciu pozycji. To znaczy, jeśli a mnich który został wyświęcony na pięć lat, jest wyjątkowo uzdolniony, podtrzymuje swoje zasady dobrze, trzyma się właściwie w winaja kodeksu postępowania, zapamiętał wystarczającą ilość części winajai ma pełną wiedzę nt winaja—tj. jeśli jest on równoważny z a mnich który został wyświęcony na dziesięć lat – i jeśli osoba prosząca o święcenia wie, że był mnich tylko przez pięć lat, wtedy wolno mu służyć jako nauczyciel. Jednak nie ma przepisu dla takiego utalentowanego mnich być preceptorem, jeśli został wyświęcony mniej niż pięć lat.

Dlatego też, ponieważ Gongpa Rabsel działał jako nauczyciel, mimo że został wyświęcony mniej niż pięć lat temu, istnieje precedens dotyczący dostosowania procedury święceń opisanej w winaja w rozsądnym Warunki. Zrobiono to z ważnego powodu — stawką było istnienie linii święceń Mulasarwastiwadinów. Ci mądrzy mnisi wyraźnie mieli dobro przyszłych pokoleń i egzystencji drogocennych Dharma Buddy mieli na uwadze, kiedy dokonywali tej korekty.

Wnioski

Wyświęcenie Lachena Gongpy Rabsela stanowi wyraźny precedens dla wyświęcenia przez: sangha z dwóch winaja tradycje. Innymi słowy, nie byłoby nową innowacją, gdyby święcenia bhikszuni były udzielane przez sangha składający się z tybetańskich bhikszu Mulasarvastivadin i Dharmaguptaka bhikszuni. Zakonnice otrzymają Mulasarvastivadin bhikshuni przysięga. Czemu?

Po pierwsze, ponieważ mnich sangha byłoby Mulasarvastivadin, a Obszerny komentarz i Autokomentarz do Winajasutry tradycji Mulasarvastivadin stwierdza, że ​​bhikszu są głównymi sprawcami święceń bhikszuni.
Po drugie, ponieważ bhikszu i bhikszuni przysięga jest jedna natura, byłoby stosowne i spójne powiedzieć, że Mulasarvastivadin bhikshuni przysięga oraz Dharmaguptaka bhikszuni przysięga jest jedna natura. Dlatego jeśli stosuje się rytuał święceń Mulasarvastivadin bhikszuni, nawet jeśli Dharmaguptaka bhikszuni sangha jest obecny, kandydaci mogą otrzymać Mulasarvastivadin bhikshuni przysięga.

Stosując wyjątek uczyniony dla Gonpy Rabsel, aby działała jako preceptor w obecnej sytuacji święceń Mulasarvastivadin bhikshuni, wydaje się, że z korzyścią dla przyszłych pokoleń i dla istnienia cennego Dharma Buddy, w procedurze święceń można by wprowadzić rozsądne zmiany. Na przykład tybetański Mulasarvastivadin bhikszu sangha sam mógł wyświęcić kobiety na bhikszuni. Po dziesięciu latach, kiedy ci bhikszuni są wystarczająco starsi, by zostać nauczycielami, można przeprowadzić procedurę podwójnych święceń.

Mnisi tybetańscy często wyrażają wdzięczność dwóm chińskim mnichom za umożliwienie udzielenia święceń Gongpa Rabsel, tym samym pozwalając klasztorny wyświęcenie kontynuowania w Tybecie po prześladowaniach Langdarmy. Zarówno w święceniach Gongpy Rabsela, jak i święceniach, które następnie udzielił dziesięciu innym Tybetańczykom, znajdujemy historyczne precedensy:

1. Udzielenie pełnych święceń przez a sangha składa się z członków Mulasarvastivadin i Dharmaguptaka winaja rodowody, z kandydatami otrzymującymi Mulasarvastivadin przysięga. Korzystając z tego precedensu, a sangha Mulasarvastivadin bhikshus i Dharmaguptaka bhikszuni może dać Mulasarvastivadinowi bhikszuni przysięga.
2. Dostosowanie procedury święceń w szczególnych okolicznościach. Korzystając z tego precedensu, a sangha z Mulasarvastivadin bhikshus może dać Mulasarvastivadin bhikshuni przysięga. Po dziesięciu latach podwójne wyświęcenie z bhikszu i bhikszuni sangha być Mulasarvastivadinem.

Badania te zostały z szacunkiem przekazane do rozpatrzenia przez tybetańskiego bhikszuu sangha, na którym spoczywa decyzja o ustanowieniu Mulasarvastivadin bhikshuni sangha. Posiadanie bhikszuni w tradycji tybetańskiej wzmocniłoby istnienie Dharma Buddy na świecie. Czterokrotny sangha bhikszu, bhikszuni oraz świeckich wyznawców płci męskiej i żeńskiej. Dałoby to wielu kobietom w wielu krajach możliwość stworzenia wielkiej zasługi poprzez podtrzymywanie bhikszuni śluby i postęp w kierunku oświecenia, aby przynieść pożytek wszystkim czującym istotom. Ponadto, z punktu widzenia społeczności tybetańskiej, tybetańscy bhikszuni instruowali świeckie tybetańskie kobiety w Dharmie, inspirując w ten sposób wiele matek do wysyłania synów do klasztorów. Ten wzrost w sangha członkowie przyniosą korzyści społeczeństwu tybetańskiemu i całemu światu. Widząc wielką korzyść, jaka może się wydarzyć dzięki obecności tybetańskich mniszek trzymających bhikszuni Mulasarvastivadin przysięga, proszę tybetańskiego bhikszuu sangha dołożyć wszelkich starań, aby stało się to rzeczywistością.

Osobiście chciałbym podzielić się z Wami moimi doświadczeniami związanymi z badaniem tego tematu i pisaniem tego artykułu. Tak widoczna jest życzliwość poprzednich pokoleń zakonników, zarówno tybetańskich, jak i chińskich. Pilnie studiowali i praktykowali Dharmę, a dzięki ich życzliwości możemy zostać wyświęceni wiele wieków później. Chciałbym złożyć głęboki szacunek tym kobietom i mężczyznom, którzy utrzymywali przy życiu linie święceń i linii praktyk, i chciałbym zachęcić nas wszystkich do robienia wszystkiego, co w naszej mocy, aby utrzymać te linie przy życiu, żywym i czystym, tak aby przyszłe pokolenia praktykujących może skorzystać i uczestniczyć w ogromnym błogosławieństwie bycia w pełni wyświęconymi mnichami buddyjskimi.

Bibliografia częściowa

• Daoxuan 道宣 (Bhikszu). 645. Xu Gaoseng Zhan 續高僧傳 [Ciąg dalszy biografie wybitnych mnichów]. W Taisho Shinshu Daizokyo 大正新脩大藏經 Chiński kanon buddyjski nowo wydany w erze Taisho, 1924-32. Tom. 50, tekst nr. 2060. Tokio: Daizokyokai.
• Davidson, Ronald. Renesans tybetański: buddyzm tantryczny w odrodzeniu kultury tybetańskiej. Nowy Jork: Columbia University Press, 2005.
• Fazun法尊 (bhikszu). 1979. „Xizang houhongqi fojiao”西藏後弘期佛教 (Druga propagacja buddyzmu w Tybecie). W Xizang fojiao (II)-Li shi 西 藏佛教 (二)- 歷史 Buddyzm tybetański (II) - Historia. Man-tao Chang, wyd. Xiandai fojiao xueshu congkan, 76. Tajpej: Dacheng wenhua chubianshe: 329-352.
• Heirman, Ann. 2002. Zasady „Dyscypliny w czterech częściach” dla mniszek według Dharmaguptakavinaya. Część I-III. Delhi: Motilal Banarsidass.
• _______. 2002. „Czy możemy prześledzić wczesne Dharmaguptaki?” T'oung Pao 88: 396-429.
• Jaschke, H. 1995. Słownik tybetańsko-angielski: ze specjalnym odniesieniem do dominujących dialektów. 1 druk 1881. Delhi: Motilal Banarsidass Publishers.
• Ngari Panczen. Doskonałe zachowanie. Przetłumaczone przez Khenpo Gyurme Samdrub i Sangye Khandro Boston: Wisdom Publications, 1996.
• Ningran凝然 (J. Gyonen) (Bhikszu). 1321. Luzong gangyao 律宗綱要 [Zarys winaja Szkoła]. W Taisho Shinshu Daizokyo. Tom. 74, tekst nr. 2348.
• Obermiller, E. tr. Historia buddyzmu w Indiach i Tybecie autorstwa Bu-ston. Delhi: Publikacje Sri Satguru, 1986.
• Obermiller, E. 1932. Historia buddyzmu autorstwa Bu-ston. Część druga. Materialien zur Kunde des Buddhismus, Heft 18. Heidelberg.
• Sengyou 僧祐 (Bhikszu). 518. Chu Sanzang Jiji 出三藏記集 [Zbiór zapisów do tłumaczenia Tripitaka]. W Taisho Shinshu Daizokyo. Tom. 55, tekst nr. 2145.
• Shakabpa, WD Tybet: historia polityczna. New Haven: Yale University Press, 1976.
• Snellgrove, Dawidzie. Buddyzm indotybetański. Boston: Szambala Publikacje, 1987.
• Szerb, Janos. 1990. Historia buddyzmu w Tybecie Bustona. Wien: Osterreichischen Akademie der Wissenschaften.
• Słownik tybetańsko-chiński, Bod-rgya tshig-mdzod chen-mo. Min tsu chu pan ona; Wydanie Ti 1 pan, 1993.
• Uebach, Helga. 1987. Nel-Pa Panditas Chronik Me-Tog Phren-Ba: Handschrift der Library of Tibettan Works and Archives. Studia Tibetica, Quellen und Studien zur tibetischen Lexikographie, Band I. Munchen: Kommission für Zentralasiatische Studien, Bayerische Akademie der Wissenschaften.
• Wang, senator 1997. Xizang fojiao fazhan shilue 西藏佛教发展史略 [Krótka historia rozwoju buddyzmu tybetańskiego]. Beijin: Chungguo shehuikexue chubianshe.
• Watsonie, Craigu. „Wprowadzenie do drugiej propagacji buddyzmu w Tybecie według wydania sBa-bZhed RA Steina”. Dziennik Tybetański 5, nr 4 (zima 1980): 20-27
• Watsonie, Craigu. „Druga propagacja buddyzmu ze wschodniego Tybetu według »Krótkiej biografii dGongs-pa Rab-gSal« autorstwa Trzeciego Thukvan bLo-bZang Chos-Kyi Nyi-Ma (1737 – 1802)”. CAJ 22, nr. 3 – 4 (1978): 263 – 285.
• Yijing 義淨 (Bhikszu). 713. Nanhai Jiguei Neifa Zhan . W Taisho hinshu Daizokyo. Tom. 54, tekst nr. 2125.
• Zanning 贊寧 (Bhikszu) i et al. 988. Piosenka gaoseng zhan 宋高僧傳 [Biografie wybitnych mnichów z dynastii Song]. W Taisho Shinshu Daizokyo. Tom. 50, tekst nr. 2061.
• Zhipan 志磐 (Bhikszu). 1269. Fozu tongji 佛祖統紀 [Roczniki buddyzmu]. W Taisho Shinshu Daizokyo. Tom. 49, tekst nr. 2035.

Przypisy

1. Ta linia święceń została sprowadzona do Tybetu przez wielkiego mędrca Santarakszitę pod koniec ósmego wieku. W czasie drugiej propagacji (Phyi Dar) buddyzmu w Tybecie, stał się znany jako Nizina  winaja  (SMad 'Dul) Pochodzenie. W czasie drugiej propagacji powstała kolejna linia, którą nazwano Upper lub Highland winaja (Stod 'Dul) Lineage, został wprowadzony przez indyjskiego uczonego Dhamapala do zachodniego Tybetu. Jednak ta linia wymarła. Trzecią linię przekazał Panczen Sakjasribhadra. Początkowo był znany jako Środkowy winaja (Bar 'Dul) Pochodzenie. Jednak, gdy wymarł górny rodowód, środkowy rodowód stał się znany jako górny rodowód. Ta linia jest wodzem winaja linia w szkołach Kargyu i Sakja.
   *Jestem wdzięczny Bhikshuni Tien-chang, absolwentowi wydziału języków i literatury azjatyckiej na Uniwersytecie Waszyngtońskim w Seattle za przeprowadzenie większości badań do tego artykułu. Ona również łaskawie odpowiedziała na moje liczne pytania i punkty do wyjaśnienia, a także poprawiła ostateczną wersję tego artykułu.
   Wróć do [1]
2. Daty te są według Craiga Watsona, „Druga propagacja buddyzmu ze wschodniego Tybetu”. Zarówno WD, Shakabpa, Tybet: historia politycznai Davida Snellgrove'a, Buddyzm indotybetański, powiedzmy, Langdarma rządził 836-42. TG Dhongthog Rinpocze, Ważne wydarzenia w historii Tybetu, umiejscawia prześladowania Langdarmy w 901 roku, a jego zabójstwo w 902 lub 906. Słownik tybetańsko-chiński, Bod-rgya tshig-mdzod chen-mo jest zgodny z datami 901-6. Tybetańczycy „liczą” lata według zwierząt i elementów, które tworzą cykle sześćdziesięcioletnie. Niepewność dat wynika z tego, że nikt nie jest pewien, do którego cyklu sześćdziesięcioletniego odnosili się starożytni autorzy. Dan Martin w Wyżyna winaja Rodowód mówi „… data pierwszego wjazdu mnichów Tradycji Nizinnej (Gongpa Rabsel's winaja potomkowie) do Tybetu Centralnego jest daleki od decyzji; w rzeczywistości była to zagadka dla tradycyjnych historyków, tak jak pozostaje ona dla nas dzisiaj”.
   Wróć do [2]
3. Według Trzeciego Thukvan Lozang Chokyi Nyima (1737-1802) w Krótka biografia Gongpy Rabsel, Gongpa Rabsel urodził się w męskim roku myszy wodnej. Który rok samca myszy wodnej pozostaje niepewny: może to być 832 (George Roerich, Niebieskie kroniki) lub 892 (Wang Seng, Xizang fojiao fazhan shilue, umieszcza Gongpę Rabsela na 892 – 975, jego święcenia w 911 lub 952 (słownik tybetańsko-chiński, Bod-rgya tshig-mdzod chen-mo). Zakładam, że Dan Martin zgodziłby się z tym ostatnim, ponieważ tymczasowo umieszcza datę powrotu mnichów nizinnych do Tybetu Centralnego na 978, podczas gdy Dhongthog Rinpocze umieszcza powrót na 953. Tybetańskie Centrum Zasobów Buddyzmu mówi, że Gongpa Rabsel żył w latach 953-1035, ale zauważa również, że „źródła różnią się w miejscu urodzenia dgongów pa rab gsal… i roku (832, 892, 952).
   Wróć do [3]
4. Znany także jako Musug Labar
   Wróć do [4]
5. Fazun identyfikuje ten obszar jako pobliski współczesny Xining. Helga Uebach określił miejsce, z którego pochodzili dwaj chińscy mnisi, jako dzisiejsze Pa-yen, na południowy wschód od Xining w przypisie 729.
   Wróć do [5]
6. Ich nazwiska są odnotowane z niewielkimi różnicami w różnych źródłach historycznych: w Buton's Historia są to Ke-ban i Gyi-ban, które można również transliterować jako Ke-wang i Gyi-wang; w Dam pa's Historia, są to Ko-ban i Gim-bag; Craig Watson mówi, że są to fonetyczne transliteracje ich chińskich imion i zapisuje je jako Ko-bang i Gyi-ban; w Nel-Pa Pandita's Me-Tog Phren-Ba są to Ke-van i Gyim-phag. Historycy tybetańscy, na przykład Buton, nazywali je „rGya nag hwa shan” (Szerb 1990: 59). „rGya nag” odnosi się do Chin, a „hwa shan” to pełne szacunku określenie pierwotnie używane w buddyzmie chińskim w odniesieniu do mnichów, których status jest równoważny upadhjaja. Tutaj wydaje się, że odnosi się to po prostu do mnichów.)
   Wróć do [6]
7. Taisho 50, 2059, s. 325a4-5. Ten zapis nie precyzuje rodowodu tego święceń. Jednak święcenia Karma tekst z Dharmaguptaka został przetłumaczony na chiński przez Tandi mniej więcej w tym samym czasie. Jasne jest więc, że Karma procedura święceń dokonywana przez Chińczyków rozpoczęła się od r Dharmaguptaka. Z tego powodu Dharmakala jest wymieniany jako jeden z patriarchów Dharmaguptaka winaja rodowód.
   Wróć do [7]
8. Taisho 50, 2059, s. 324c27-325a5, 8-9.
   Wróć do [8]
9. Taisho 55, 2145, s. 19c26-27, 21a18-19.
   Wróć do [9]
10. Taisho 54, 2125, s. 205b27-28.
    Wróć do [10]
11. Taisho 74, 2348, s. 16a19-22. Facong najpierw studiował mahasamghikę winaja ale potem zdałem sobie sprawę, że od Dharmaguptaka winaja był używany do udzielania święceń w Chinach, to winaja powinny być poważnie przestudiowane. Następnie poświęcił się studiowaniu i nauczaniu Dharmagupta winaja. Niestety niewiele wiadomo o jego życiu, być może dlatego, że skupił się na przekazywaniu ustnym, a nie pisanym winaja nauki. W rezultacie jego wybitny następca Daoxuan nie mógł dołączyć biografii Faconga, kiedy komponował Ciąg dalszy biografie wybitnych mnichów.
    Wróć do [11]
12. Jednakże, jeśli Dharmagupta w Indiach jest liczony jako pierwszy patriarcha, to Daoxuan jest dziewiątym patriarchą (Taisho 74, 2348, s. 16a23-27). Istnieje kilka sposobów śledzenia wstecz Dharmaguptaka winaja mistrzowie. Ninran podsumował jeden z nich w swoim Luzong gang'yao: 1) Dharmagupta (w Indiach), 2) Dharmakala (który pomógł ustanowić święcenia) karmy w Chinach), 3) Facong, 4) Daofu, 5) Huiguang, 6) Daoyun, 7) Daozhao, 8) Zhishou, 9) Daoxuan.
    Wróć do [12]
13. Taisho 50, 2060, ibid., s.620b6.
    Wróć do [13]
14. Taisho 50, 2060, s. 620c7.
    Wróć do [14]
15. Napisane również Chung Tzung.
    Wróć do [15]
16. Biografie wybitnych mnichów z dynastii Sung (Taisho 50, s.793).
    Wróć do [16]
17. Pieśń gaoseng zhuan, Taisho 2061, tamże, s. 793a11-c27.
    Wróć do [17]
18. Życie winaja tradycja obejmuje ugruntowaną sangha życie według zestawu zasady przez pewien czas i przesyłając je zasady z pokolenia na pokolenie w sposób ciągły.
    Wróć do [18]
19. Rozmowa z mistrzem bhikszuni Wei Chunem.
    Wróć do [19]
20. Taisho 50, 620b19-20.
    Wróć do [20]
21. Taisho 74, 2348, s. 16a17-18.
    Wróć do [21]
22. Dr Ann Heirman, korespondencja prywatna.
    Wróć do [22]
23. Me-Tog Phren-Ba autorstwa Nel-Pa Pandity.
    Wróć do [23]
24. Przycisk, s. 202.
    Wróć do [24]
25. Buton i Lozang Chokyi Nyima twierdzą, że Lumey był bezpośrednim uczniem Gongpy Rabsel. Inni mówią, że jeden lub dwa klasztorny dzieliły ich pokolenia.
    Wróć do [25]
26. Według Dampy Historiaświęceń Gruma Yeshe Gyaltsana dokonał ten sam pięcioosobowy członek sangha jak Gongpa Rabsel (tj. zawierał dwóch chińskich mnichów).
    Wróć do [26]
27. Przycisk, s. 202. Według Lozanga Chokyi Nyimy, Tsang Rabsel, nauczyciel Lachen Gongpa Rabsel, dał mu pozwolenie na działanie jako nauczyciel.
    Wróć do [27]
28. Według Ajahna Sujato jest to mało znany fakt w języku palijskim winaja że nauczyciel nie jest formalnie niezbędny do święceń. „Preceptor” lepiej tłumaczyć jako „mentor”, ponieważ nie odgrywa on żadnej roli w dawaniu zasady jako taki, ale działa jako przewodnik i nauczyciel dla ordynariusza. Według pali, jeśli nie ma nauczyciela lub jeśli nauczyciel został wyświęcony krócej niż dziesięć lat, święcenia nadal obowiązują, ale dukkata obraza dla mnichów biorących udział.
    Wróć do [28]
29. Po otrzymaniu pełnych święceń wszyscy Winajowie wymagają, aby nowy mnich pozostał ze swoim nauczycielem przez co najmniej pięć lat, aby nauczyć się winaja, być wyszkolonym jako klasztornyi otrzymać instrukcje Dharmy.
    Wróć do [29]
30. Vol 1 (ka), numery tybetańskie s. 70 i 71, numery angielskie 139,140,141 XNUMX XNUMX sde dge bka' 'gyur. Choden Rinpocze powiedział, że fragment można znaleźć w sekcji płuc gzhi w Mulasarvastivada winaja.
    Wróć do [30]