Dlaczego potrzebujemy monastycyzmu

Wprowadzenie Ajahna Amaro

Wiele klasycznych tekstów buddyjskich, zarówno z tradycji północnej, jak i południowej, podkreśla, że ​​monastycyzm odgrywa zasadniczą rolę w zdrowiu i długowieczności religii oraz jej dyspensacji. Jednak na Zachodzie zdecydowana większość wpływowych nauczycieli Dharmy w ciągu ostatnich czterdziestu lat była świeckimi praktykującymi, a przynajmniej lamowie i kapłani Zen, tacy jak Czogjam Trungpa Rinpocze, Roszi Suzuki, Szaron Salzberg i SN Goenka.

Godne uwagi wyjątki od tego trendu to Bhante Gunaratana i Ajahn Sumedho oraz późny Lama Thubten Yeshe, Mistrz Hsuan Hua i Roshi Jiyu Kennett. Ci nauczyciele i ich klasztorny wszystkie społeczności wywarły na swój sposób głęboki wpływ, jednak liczba tych, którzy klasztorny zaangażowanie pozostaje niewielkie.

Jeśli chodzi o społeczności azjatyckich imigrantów na Zachodzie, nie ma wątpić że formy, które przybrała ich wiara w starym kraju, mają być zachowane za wszelką cenę. Jednak dla tych, którzy urodzili się i wychowali na Zachodzie, spotkanie z buddyzmem – a w szczególności buddyjskim monastycyzmem – rodzi pytania takie jak: Jak ważne jest to dla klasztorny droga do bycia elementem w zachodnim buddyzmie? Czy kobiety kiedykolwiek będą miały równe miejsce? klasztorny zamówienie? Ponieważ buddyjski monastycyzm został ukształtowany przez różne kultury, do których był eksportowany w Azji, jak będzie wyglądał na Zachodzie?

W mitologii buddyjskiej klasztorny odgrywa rolę czwartego z Niebiańskich Posłańców, tego, który spowodował, że Gotama opuścił pałac, aby podjąć życie mnichi szukaj oświecenia. Aby posłańcy pomyślnie wykonywali swoją pracę, muszą być wierni zarówno intencji i znaczeniu nadawcy, jak również językowi i obyczajom tych, którzy mają otrzymać przesłanie; w przeciwnym razie komunikacja nie zostanie przekazana.

Dzisiaj wyzwaniem dla zachodnich monastyków buddyjskich jest bycie wiernym posłańcem. To znaczy taki, który ucieleśnia i szanuje wartości źródła, a jednocześnie jest wierny wartościom tego czasu i miejsca.

Jeśli posłaniec faworyzuje pochodzenie i nie zwraca uwagi na język odbiorców, przesłanie może stać się nieczytelne i nie ma większego znaczenia duchowego niż niektóre przestarzałe formy religijne, które już można znaleźć na Zachodzie. Jeśli przechylają się zbyt daleko w innym kierunku, nadmiernie dostosowując się do dharmy du jour, przesłanie może stać się tak pokręcone w stosunku do swojego pierwotnego znaczenia, że ​​jego korzenie zostaną odcięte, a odbiorcy osieroceni na gruncie swojej tradycji.

Buddysta klasztorny Porządek jest najstarszą instytucją ludzką nadal funkcjonującą na podstawie swoich pierwotnych statutów. Jest to istota dojrzała od lat, ale nie wiadomo, czy należy do kategorii gatunków zagrożonych, czy też odpornych bylin. Jeśli chodzi o przetrwanie i rozkwit, wiele zależy od umiejętności i wiary indywidualnego posłańca, ale dodatkowo wiele zależy również od tego, czy społeczeństwo chce usłyszeć przesłanie, nawet jeśli jest ono przekazywane we właściwy sposób.

Poniższa dyskusja pozwoli zbadać wiele z tych kwestii, a w szczególności, w jaki sposób i dlaczego klasztorny posłaniec może nadal być przydatny w świecie.

AJAHN AMARO jest współ-opat of Abhajagiri Klasztor w Redwood Valley w Kalifornii. Został wyświęcony na bhikkhu przez Ajahna Chaha w 1979 roku.

Dharma Buddy: Zacznijmy od naszego nadrzędnego pytania. Jak ważne jest klasztorny ścieżka dla zachodniego buddyzmu?

Bodhi mnicha: Buddyjski monastycyzm swoje początki zawdzięcza historii życia Budda samego siebie. Kiedy Budda postanowił wyruszyć na poszukiwanie oświecenia, nie pozostał księciem w pałacu i praktykował Vipassanę kilka godzin dziennie. Po tym, jak został rozczarowany narodzinami, starością, chorobą i śmiercią, ujrzał wędrownego ascetę spacerującego po ulicach Kapilavastu. Stało się to modelem, który naśladował. Przyjął styl życia mnich, a po swoim oświeceniu, gdy chciał otworzyć drogę do oświecenia innym, uczynił to poprzez ustanowienie klasztorny sangha, aby ci, których zainspirował ideał Nibbany, mogli podążać tą samą ścieżką Budda poszli za nim.

W całej buddyjskiej Azji — w krajach południowo-wschodnich, a także w Himalajach — niezwykle ważne było zachowanie klasztorny sangha. Jest traktowany jako reprezentacja trzeciego klejnotu, widzialnej manifestacji Aryjczyków sangha, co oznacza sangha szlachetnych. Teraz, gdy buddyzm przybywa na Zachód, istnieje wiele wyzwań, które sprawiają, że istnienie klasztorny sangha trudne tutaj, ale jest to konieczne, jeśli buddyzm ma rozkwitać w Ameryce.

Ajja Tathaaloka: Kiedy byłem młody i oglądałem w telewizji, filmach i magazynach takich jak „National Geographic” przedstawienia buddyjskich monastyków, poczułem silną więź z nimi, wezwanie do klasztorny życie. Tak długo, jak są tacy, którzy czują się zainspirowani do podjęcia tego klasztorny życie, ważne jest, abyśmy udostępnili takie życie. Tak się cieszę, że to była dla mnie możliwość, a nie tylko coś historycznego, o którym mogłabym przeczytać w książce.

Wcześniej w moim klasztorny życie, nie było tak wielu klasztorów w Ameryce Północnej. Musieliśmy jechać do Azji, co było ciężkie dla zdrowia. Chociaż pod wieloma względami było cudownie, nauka nowego języka i kultury była również wyzwaniem. Odkryłem, że w ciągu ostatniej dekady coraz więcej ludzi nawoływało do ulokowania tu na Zachodzie klasztorów, abyśmy mogli żyć klasztorny życie w naszych rodzimych kulturach.

Roberta Thurmana: Monastycyzm ma kluczowe znaczenie dla przyszłości buddyzmu w Ameryce. W amerykańskim buddyzmie istnieje tendencja, by tak nie myśleć i argumentować, że monastycyzm był właściwy w społeczeństwie azjatyckim, ale nie w Ameryce, gdzie większość praktykujących to świeccy praktykujący. Pomysł, że tak naprawdę nie potrzebujemy tu monastycyzmu, jest bardzo błędny. Źródłem tego jest nieświadoma etyka protestancka, która nie chce, aby ludzie podążali ścieżką życia, która nie wiąże się z produkcją rzeczy. Ale tak naprawdę jednym z naszych problemów jest to, że nadprodukujemy rzeczy i dobrze byłoby mieć wielu ludzi, którzy nie produkują rzeczy.

Połączenia klasztorny instytucja była genialnym socjologicznym wynalazkiem Siakjamuni .a Budda-coś innego od leśnych ascetów, którzy, że tak powiem, całkowicie przebywają w dżungli, tak jak on, i od kapłanów miejskich, którzy działają w świątyni w mieście. Zakonnicy znajdowali się w niewielkiej odległości od miasta, więc mogli przychodzić po jałmużnę i żywność oraz utrzymywać kontakt z ludnością. Byli też na tyle daleko, że mogli się schronić przed zgiełkiem, ale nie byli całkowicie odizolowani.

To, co Ayya Tathaaloka mówił o tym, że łatwo jest zostać wyświęconym, jest bardzo ważne. Monastycyzm jest instytucją przekształcającą społeczeństwo, która jest jedynym w historii ludzkości instytucjonalnym antidotum na militaryzm, zły nawyk większości ludzkich społeczeństw. Aby buddyzm naprawdę zapanował na Zachodzie, społeczeństwo musi być powoli zmieniane w taki sposób, aby wspierało monastyków jako istotną część społeczeństwa. A jeśli amerykański buddyzm zwróci się w takim kierunku, możemy zobaczyć renesans buddyjskiego monastycyzmu mniej więcej w następnym stuleciu.

Zatoki Jana Chozena: Nawet wśród moich braci i sióstr w Dharmie napotykam pytania, dlaczego potrzebowalibyśmy wyświęconych ludzi i dlaczego potrzebowalibyśmy klasztorów jako miejsca, w którym moglibyśmy ich mieszkać lub szkolić. W tradycji zen, oczywiście, ludzie, którzy są wyświęceni, mają także pewne aspekty życia świeckiego, więc nie jest tak zaskakujące, że pojawiło się to pytanie.

Połączenia Budda powiedział, że czwórka sangha mnichów i bhikkhuni (wyświęconych) sangha) oraz upasakas i upasikas (świecki sangha) jest niezbędna. Dziś potrzebujemy szerokiego lejka, do którego może zmieścić się wiele typów ludzi, który sprawia, że Buddharma przystępna i bardzo kreatywna, jeśli chodzi o formy, w jakich jest prezentowana. Poradziliśmy sobie z tym dobrze, ale w rezultacie potrzebujemy teraz jeszcze większego zakotwiczenia na głębokim końcu spektrum. Niebezpieczeństwo lejka z szerokimi ustami polega na tym, że buddyzm stanie się zbyt płytki, a przez to rozcieńczony i utowarowiony. To będzie zły Buddyzm: jeśli noszę zły i lubię Dalajlama, jestem buddystą.

Dharma Buddy: Jeśli klasztorny element miał zniknąć z zachodniego buddyzmu, co by się stało?

Roberta Thurmana: W tradycyjnym buddyjskim ujęciu sam buddyzm zniknie. Kilka lat temu, kiedy Czas magazyn zrobił wielką rzecz w sprawie przybycia buddyzmu do Ameryki, powiedziałem wtedy, że nie sądziłem, że jeszcze dotarł, ponieważ tak naprawdę nie ma znaczącego rdzennego amerykańskiego monastycyzmu buddyjskiego. Tu i tam jest kilka śladów, ale nie jest to powszechnie akceptowane.

Również na głębszym poziomie nie byłoby azylu dla niektórych osób. Nie byłoby miejsca dla tych młodych ludzi, którzy nie chcą mieć rodziny, produkować, wykonywać zawodu czy wstąpić do wojska. Nie byłoby miejsca dla ludzi, którzy naprawdę chcą poświęcić się całemu życiu medytacyjnemu, intelektualnemu, emocjonalnemu i psychologicznemu rozwojowi, żyjąc na bardzo wysokim poziomie etycznym. Monastycyzm tworzy uprzywilejowane życie dla kogoś, kto chce osiągnąć ideały ścieżki buddyjskiej.

Bodhi mnicha: Niezależnie od tego, czy ktoś przyjmuje perspektywę therawady, czy mahajany, ostatecznym celem buddyzmu jest całkowite porzucenie wszystkich skaz, które trzymają nas w niewoli samsary. A klasztorny osoba mogła nie zajść zbyt daleko w rzeczywistym wnętrzu zrzeczenie się, ale zewnętrzny styl życia mnich ma na celu ułatwienie tego wewnętrznego zrzeczenie się. Poprzez swój zawód ślubymnisi przyjmują życie w celibacie, życie bez posiadania środków materialnych i pieniędzy. Jest to życie, które w zasadzie jest poświęcone wewnętrznej pracy polegającej na całkowitym oczyszczeniu umysłu.

Mimo że osoby świeckie mieszkające w domu, praktykujące tzw Dhamma samodzielnie, potrafi bardzo pilnie ćwiczyć, m.in klasztorny forma zapewnia ideał Warunki dla osiągnięcia tego wewnętrznego stanu spełnienia zrzeczenie się, klasztorny styl życia reprezentuje w jawnej i widocznej formie osiągnięcie ostatecznego celu, osiągnięcie tego stanu pełnego wewnętrznego zrzeczenie się. Bez obecności A klasztorny sangha na Zachodzie ostatecznym celem Buddanauki nie będą tak widoczne. W takim przypadku można łatwo pomylić cele z po prostu świadomym życiem tu i teraz, doświadczaniem obecności umysłu w obecnym życiu, nie dostrzegając, że istnieje transcendentny cel, do którego Buddanauczanie wskazuje.

Zatoki Jana Chozena: To, co powiedział Bhikkhu Bodhi o posiadaniu widocznego, alternatywnego sposobu życia, jest ważne. Przyjęliśmy „dzień kariery mistyków”, za którym opowiadał się Matthew Fox. Kiedy po raz pierwszy usłyszałem o tym pomyśle, spodobał mi się, ponieważ tak wielu młodych ludzi przychodziło do nas, mówiąc: „Szkoda, że ​​nie wiedziałem o tej alternatywie, gdy byłem młodszy, gdy miałem osiemnaście lat i byłem zdesperowany”. Teraz wychodzimy na dni kariery w college'ach i ustawiamy stoisko dla klasztoru.

Roberta Thurmana: [śmiech] To świetnie. Czy to obok rekrutacji wojskowej?

Zatoki Jana Chozena: TAk. Skąd wiedziałeś?

Roberta Thurmana: [śmiech] Cóż, taka jest konkurencja.

Zatoki Jana Chozena: Umieścili nas obok CIA i byli bardzo przyjaźni. Kiedy zrobiliśmy to na Uniwersytecie w Portland, wiele osób przyszło do stoiska i powiedziało, jak bardzo się cieszą, że mają nas tam jako alternatywę. Mówili to nawet wojskowi i policja.

Monastycyzm jest ważnym alternatywnym sposobem życia. Chociaż mnisi wchodzą w interakcję ze światem zewnętrznym, rozproszenia, naciski i pokusy są znacznie zmniejszone. The Budda było tak praktyczne. Zawsze szukał, jak zmaksymalizować ilość energii życiowej i czasu poświęconego na dążenie do wyzwolenia. Kiedy spoglądał na ubrania, jedzenie i schronienie, zawsze patrzył na to, w jaki sposób możemy poświęcić większość naszych zasobów na dążenie do wyzwolenia. Nie mamy tu telewizora. Raz w tygodniu dostajemy gazetę. Nie ma więc tej ciągłej obsesji na punkcie tego, co dzieje się na świecie. W normalny dzień kończymy z czterema godzinami poświęconymi medytacjaa podczas rekolekcji trwa to od ośmiu do dziesięciu godzin, czego nie można robić w świeckim życiu.

Ajja Tathaaloka: Na każdym etapie ścieżki, kiedy w sercu leży zrobienie czegoś więcej niż praktyka przez kilka minut lub godzin dziennie lub pójście na krótkie odosobnienia, kiedy czuje się zmotywowany do dawania ciało, umysł i serce do ścieżki 100 procent, na zasadzie rozszerzonej, pojemnik na klasztorny życie jest po to, aby to umożliwić.

Zakonnicy nie muszą być samotnymi pustelnikami lub paccekabuddowie, w górach bez kontaktu z nikim. Mogą raczej być widoczne na świecie i mieć kontakt ze wszystkimi w nim. Droga klasztorny życie określone przez Budda winaja jest nie tylko wyrazem jego wielkiej mądrości, ale także jego… wielkie współczucie dla wszystkich. The klasztorny życie to nie tylko doskonały sposób na życie dla osób trenujących. Tak samo jest w przypadku wysoce uzdolnionych praktyków. To dla nich wspaniały sposób na dzielenie się sobą ze światem.

Dharma Buddy: Jeden z moich nauczycieli powiedział, że monastycyzm jest ważny, ponieważ jest czysty i kompletny. Jest jak płótno, które daje nam punkt odniesienia dla pełnego oddania praktyce.

Zatoki Jana Chozena: Idealnie czysto, ale nie zawsze.

Dharma Buddy: Oczywiście, jak każda ścieżka, ma swoje wzloty i upadki.

Ajja Tathaaloka: Możliwe jest również, że monastycyzm jest wykonywany niewłaściwie, na przykład wtedy, gdy zakonnicy, a nawet całe klasztory, zaczynają żyć z powodów innych niż praktyka lub angażują się w inne interesy. Chociaż forma klasztorny życie może nadal tam być, dzieje się coś innego.

Bodhi mnicha: Nie powinniśmy pielęgnować zbyt wielu romantycznych złudzeń na temat tego klasztorny życie. Jest wiele klasztorów, w których mnisi zachowują się niewłaściwie i angażują się w inne rzeczy poza praktyką, studiowaniem i przekazywaniem Dhamma.

Zatoki Jana Chozena: Na przykład sprzedaż szczęśliwych liczb na loterii.

Dharma Buddy: Niektórzy ludzie weszli w klasztorny instytucji i byli rozczarowani tym, co tam znaleźli. Co zapewnia, że klasztorny kontener jest utrzymywany i że to, co się tam dzieje, jest naprawdę kompletne zrzeczenie się o których mówiłeś?

Zatoki Jana Chozena: Przede wszystkim rozczarowanie jest częścią treningu. Każdy wchodzi klasztorny trening z iluzjami na temat tego, co się wydarzy, kim się staną, jacy są nauczyciele. Aby utrzymać pojemnik, musi być klasztorny reguła. W buddyzmie Theravada jest to winaja. W innych klasztorny tradycje, są tego adaptacje, ale wszyscy mamy pewną zasadę i to jest ważne.

Zapytałem kiedyś Ajahna Amaro, co się dzieje, gdy masz kogoś, kto jest tak wyraźnie oświecony, jak Ajahn Chah, a potem w następnym pokoleniu nie ma nikogo, kto wydaje się mieć taką moc lub jasność. W odpowiedzi podkreślił znaczenie winaja. Tak długo, jak ludzie podlegają temu życiu, staje się ono polem kultywacji dla oświeconych istot różnych stopni. Jedną z funkcji klasztoru jest utrzymywanie koła dharmy w ruchu, uhonorowanie i zachowanie tradycji, które zostały sprawdzone przez tysiące lat. Poprzez to, jak nosimy nasze ciało, mowy i umysłu, utrzymujemy obrót koła dharmy, aby oświecone istoty ludzkie mogły się pojawiać.

Dharma Buddy: Czy charyzmatyczna postać, taka jak Ajahn Chah, musiała przewodzić? klasztorny tradycja?

Bodhi mnicha: Wygląda na to, że istnieją dwa modele klasztorny życie. Jeden model, który jest bardzo powszechny w Azji, powstał, ponieważ klasztor skupia się wokół głęboko doświadczonego, urzeczywistnionego i zręcznego nauczyciela. Przyciąga studentów i wyświęca ich lub przyciąga tych, którzy są już wyświęceni. Następnie staje się de facto przywódca, decydent, ten, który kieruje i kontroluje cały klasztor. Dopóki jest mądrym, utytułowanym nauczycielem, klasztor będzie działał sprawnie, a wszyscy dostosują się do jego pragnień i będą żyć razem w harmonii. Ale czasami osoba, która zajmuje pozycję władzy w klasztorze, ma obsesję na punkcie władzy i próbuje dominować i tłumić innych. W takim przypadku klasztor często się rozpada.

Robert Thurman: Tradycja tybetańska jest przesiąknięta charyzmatycznym podejściem. Ich system reinkarnowanych nauczycieli jest wyjątkowy wśród społeczeństw buddyjskich. Oczywiście wszyscy jesteśmy czyjąś reinkarnacją, ale buddyzm tybetański tworzy z tego instytucję. Po reinkarnacji lamowie wychowywali się na mnichów, co było typowe, co zwykle przynosiło pożytek. Zgodnie z winaja powstrzymał ich od stania się zbyt potężnymi. Ale w rozpowszechnianiu buddyzmu tybetańskiego na całym świecie reinkarnacje często nie są mnichami, co czasami powoduje problemy.

Bodhi mnicha: Drugi model klasztorny życie opiera się bardziej na partnerstwie i wspólnocie mnichów lub mniszek. Ktoś zainwestował w biuro opat, być może przez wybory. Może to być pozycja obrotowa. Ale ten, który sprawuje władzę opat nie ma zdolności ani uprawnień do samodzielnego wydawania dekretów – podlegają kontroli ze strony klasztorny wspólnota. W ramach tej struktury mnisi lub mniszki będą mieli prawo mówić własnym głosem, wyrażać opinie, a nawet krytykować przywódcę. Ten model wydaje się bliższy temu, co Budda sam wyobrażał sobie w winaja, ale na przestrzeni wieków klasztory skupiały się wokół jednego silnego charyzmatycznego przywódcy.

Roberta Thurmana: Z tego wychodzi mądrość winaja nawet za radzenie sobie z problemem przywódców, którzy są zbyt potężni. Na przykład w tybetańskich klasztorach ekonom, który zajmuje się sprawami finansowymi, nigdy nie jest charyzmatycznym medytacja nauczyciel. W tym kraju widziałem sytuacje, w których przywódca pełni zarówno ekonomiczną funkcję kontroli życia klasztoru (czy to poprzez darowizny czy interesy biznesowe), jak i udziela inicjacji i święceń. Połączenie tych dwóch to przepis na kłopoty. W tradycjach azjatyckich są one bardzo oddzielone.

Podobny brak separacji występuje w Zen w tym kraju. Istnieje wiele zamieszania co do tego, co mnich jest, a granica między osobą zarabiającą na życie a klasztorny zamazuje się. Myślę, że wynika to z decyzji Restauracji Meiji, aby zmusić mnichów do małżeństwa, aby przełamać moc Japończyków klasztorny instytucje. Przez większość historii Zen było to znacznie więcej winajazorientowani, a mnisi żyli w celibacie i wyrzekli się. Jednak w wyniku tej dziewiętnastowiecznej innowacji są ludzie, których nazywa się „mnichami zen”, którzy są małżeństwem, mają dwoje dzieci i mają pracę. To jest coś, na co musi patrzeć tradycja Zen.

Zatoki Jana Chozena: To prawda, choć honorujemy to wyróżnienie. Nazywamy się otrzymującym klasztorny szkolenie, ponieważ kontener jest klasztorny kontenera, ale nazywamy się kapłanami, a nie mnichami.

Roberta Thurmana: To dobrze. Ważne jest, aby jasno określić różnice.

Dharma Buddy: A co ze związkiem klasztorny sangha do dużej społeczności praktykujących świeckich buddystów? Czasami wydaje się, że nie ma między nimi żadnego związku.

Bodhi mnicha: W amerykańskiej społeczności Theravada wydają się być dwa utwory. Przyciąga jeden utwór klasztorny formy. Ci, którzy podążają tą ścieżką, niekoniecznie sami zostają mnichami, ale pociągają ich mnisi i mniszki, jako wyraźnie reprezentujący buddyzm. Chcą, aby mnisi i mniszki przyjechali i osiedlili się w Stanach Zjednoczonych, i chcą ich wspierać. Bardzo pociągają ich tradycyjne nauki buddyjskie. Chcą nauczyć się tzw Dhamma szeroko, jak również w sposób odnoszący się do ich własnego życia.

Drugim utworem jest to, co obecnie nazywa się społecznością Vipassana. Początkowo pociągał ich nie tyle sam buddyzm, co praktyka medytacja, prawie jako samowystarczalna dyscyplina. Podążają za nauczycielami, którzy uczą Vipassany medytacja. W swoich dyskursach czerpią z powiedzeń z Budda, ale sami nauczyciele nie mają na celu ustanowienia buddyjskiej obecności w USA, ale raczej uczą określonej praktyki medytacja za natychmiastowe korzyści płynące z tej praktyki. Ich styl nauczania zwykle nie jest ugruntowany w doktrynalnych ramach buddyzmu, obejmujących nauczanie kammy, odrodzenia, pełnego przedstawienia Czterech Szlachetnych Prawd, pełnego przedstawienia współzależnego powstawania. Raczej czerpie selektywnie z nauk Budda które przyczyniają się do praktyki Vipassany medytacja.

Roberta Thurmana: Ci, którzy popierają monastyków, to na ogół Amerykanie pochodzenia azjatyckiego, a ci, którzy praktykują Vipassanę, są na ogół Euro-Amerykanami, nie?

Bodhi mnicha: Nie całkiem. Oczywiście istnieje tendencja azjatyckiej populacji buddyjskiej w Stanach Zjednoczonych do skupienia się wokół klasztorów, ale istnieje również znaczna część amerykańskiej społeczności przyciąganej do klasztorny droga życia.

Roberta Thurmana: Czy tak jest?

Bodhi mnicha: Tak.

Ajja Tathaaloka: Tak, wśród amerykańskich buddystów zdecydowanie istnieje zainteresowanie monastycyzmem. Tutaj, w północnej Kalifornii, rozwija się niesamowicie. Wielu świeckich buddystów wezwało do istnienia klasztorny obecność. Zanim przeniosłem się do Bay Area, kiedy odwiedzałem, ludzie pytali: „Dlaczego musisz wyjeżdżać? Dlaczego nie możemy tu mieć klasztoru dla kobiet?

Kiedy liczba ludzi osiągnęła masę krytyczną, przystąpiliśmy do zakładania tu klasztoru. Niektórzy ze świeckich również chcieli tutaj szkolić się i wyświęcać. W tym czasie istniał męski klasztor, Abhajagiri, w Kalifornii. Ale kobiety również chciały trenować w swoim kraju. Nie chcieli wyjeżdżać za granicę i radzić sobie z ogromnymi kosztami, trudnościami wizowymi i zdrowotnymi.

Kiedy byłem młodszy, spotkałem zakonników, którzy poniżali świeckich praktykujących tak, jakby świeccy byli pod nimi. Kiedy wróciłem do USA i zacząłem spotykać zachodnie społeczności Vipassana, spotkałem ludzi, którzy odrzucali monastycyzm, jakby był dinozaurem. Myślę, że to zaczyna się zmieniać. Naszym wzorem musi być, jak powiedział ks. Chozen, Buddaproste pojęcie czworokąta sangha. Myślę o nim jako o dobrym pojeździe z czterema kołami. Jeśli każdy z nich jest stabilny, a cały pojazd jest w równowadze, wszyscy możemy skutecznie poruszać się do przodu, wzajemnie się wspierając i podnosząc na duchu.

Dharma Buddy: Tradycyjne klasztory były budowane i utrzymywane zarówno poprzez patronat obywatelski, jak i patronat królewski. Czy takie instytucje mogą być rozwijane i utrzymywane na dużą skalę na Zachodzie?

Zatoki Jana Chozena: Jedną wielką różnicą jest to, że na Zachodzie mamy rozdział kościoła i państwa. Bardzo niewielu tutaj chciałoby, aby jedna religia była finansowana przez rząd. Nie będziemy się więc tu cieszyć królewskim patronatem. Zapewnia to taką samą zachętę, jak Budda ustanowiony dla jego klasztorów, aby pomóc im pozostać blisko ludności świeckiej. Musimy edukować ludzi Zachodu o różnicy między bardziej odosobnioną formą monastycyzmu znaną z tradycji katolickiej a bardziej przenikalnym podejściem monastycyzmu buddyjskiego.

Roberta Thurmana: Tak, nawet użycie terminu „klasztor” do opisania buddyjskich viharas wprowadza pewne zamieszanie. Tradycyjnie buddysta klasztorny sangha nie byli tak bardzo samotni – mieli silne interakcje ze społecznością świecką. The BuddaNakaz był taki, że musisz błagać o jedzenie, więc musisz codziennie kontaktować się ze świecką społecznością, aby dostać swój lunch. Nie chodzi o ukrywanie się przed społeczeństwem.

Zatoki Jana Chozena: Ponadto jedną z ważnych ról klasztorów, czy jakkolwiek je nazwiemy, jest bycie dostępnym dla każdego w potrzebie, bycie miejscem, w którym ludzie mogą odłożyć swoje troski o świat. Prawie każda osoba ma w sobie a klasztorny głos, wezwanie do odejścia od życia jako osobowości i wejścia w bezwarunkowy. Wtedy większa społeczność może zacząć myśleć o klasztorze jako o swoim przedłużeniu, a nawet może zacząć nazywać go „naszym klasztorem”, jak to się tutaj zaczęło. Wsparcie oddolne jest podstawą praktyki buddyjskiej w Ameryce. Darowizny mogą być w większości małymi darowiznami, ale pochodzą z szerokich źródeł.

Dharma Buddy: A co ze wsparciem dla dużych instytucji, liczących setkę lub więcej zakonników?

Bodhi mnicha: Trudno byłoby tu utrzymać klasztory tej wielkości, ale niekoniecznie jest to model, za którym powinniśmy podążać. Na Sri Lance duże klasztory nie są zbyt powszechne, z wyjątkiem klasztorny ośrodki szkoleniowe. Typowy wihara w jednym z niezliczonych miasteczek i wiosek zwykle przebywa dwóch lub trzech starszych mnichów, kilku nowicjuszy i to wszystko. Świątynie nie otrzymują dużego wsparcia ze strony rządu. Są wspierani przez ludzi.

Powiedziałbym, że zdrowsze byłoby posiadanie większej liczby mniejszych klasztorów rozmieszczonych w różnych częściach Stanów Zjednoczonych niż kilku dużych instytucji.

Ajja Tathaaloka: Nawet w Tajlandii większość klasztorów jest mniejszych. Są większe, które mają królewskie wsparcie, a także te, które rozwijają się wokół wspaniałego nauczyciela, co jest bardzo organicznym rozwojem. Są ludzie, którzy robią ofiary odrobiny jedzenia każdego dnia lub niewielkiej ilości pieniędzy, ale są też bogaci ludzie, którzy szukają nauk i oferują większe wsparcie. Wsparcie zamożnych mecenasów jest czymś, co bardzo często widzę w Stanach Zjednoczonych iw pewnym stopniu już tutaj. W gospodarce USA kilka osób ma ogromne bogactwo, a jeśli ci ludzie czerpią z tego korzyści Dhamma mogą przekazywać darowizny, które mogą prowadzić do znacznie większych darowizn.

Roberta Thurmana: Wiele osób może skorzystać z medytacja, z szerokiego lejka, o którym mówił Chozen Bays, i będą wspierać ten rozwój, ale być może niektórzy dostrzegą korzyści z wspierania rozwoju samego buddyzmu i będą naprawdę hojni i wesprą ludzi, którzy chcą poświęcić się w pełnym wymiarze czasu nauki.

Dharma Buddy: Kiedy buddyzm przeniósł się do różnych części świata, zawsze się w jakiś sposób zmieniał. Czy możemy opracować alternatywne formy monastycyzmu inne niż wyświęcenie na całe życie dla ludzi na Zachodzie?

Bodhi mnicha: Na Sri Lance, gdzie mieszkałem jako mnich, nie było zwyczaju udzielać czasowych święceń. Pod tym względem Sri Lanka różni się od innych krajów Theravady, takich jak Tajlandia i Birma, gdzie czasowe święcenia są integralną częścią kultury buddyjskiej. Nie mam z tym bezpośredniego doświadczenia, ale wydaje mi się, że może to być skuteczny sposób, aby pomóc ludziom, którzy nie zamierzają żyć jako zakonnicy przez całe życie, w zdobyciu pewnego doświadczenia, co to znaczy żyć jako zakonnik. mnich, aby poznać z pierwszej ręki życie jako członek sangha. Docenią trudy, a także korzyści i przyjemności klasztorny życia i może to bardziej związać ich z klasztorny sangha. Może również sprawić, że będą skłonni wspierać tych, którzy chcą żyć jako zakonnicy w pełnym wymiarze godzin.

Ajja Tathaaloka: Mam wielu przyjaciół, którzy przez pewien czas byli zakonnikami, czy to dlatego, że przyjęli tymczasowe święcenia, czy też się rozebrali. Niektórzy stali się znakomitymi nauczycielami buddyjskimi. Doceniam to, co mówią o użyteczności święceń. Nie jestem jednak zwolennikiem zinstytucjonalizowanych święceń czasowych. Uznaję jej korzystny aspekt, ale dostrzegam również, że istnieje aspekt szkodliwy. Tymczasowość może zmniejszyć znaczenie i szczerość przedsięwzięcia klasztorny wyświęcenie — intencja całkowitego poświęcenia się ostatecznemu celowi, jakim jest oświecenie. Bez kompletu zrzeczenie się, święcenia mogą zostać zbanalizowane.

Bhikkhu Bodhi: Zatem realną alternatywą byłoby, aby ludzie świeccy mieszkali w klasztorze przez dłuższy czas, co nazywamy byciem Anagarika.

Ajja Tathaaloka: Tak Budda zalecił, aby ludzie brali takie okresy czasu, które teraz nazywamy tymczasowymi klasztorny wycofać się.

Zatoki Jana Chozena: Zgadzam się całkowicie. Wyświęcenie, a następnie rozebranie się może stać się jak zbieranie kolejnej odznaki za zasługi. Nasz obecny schemat jest taki, że ludzie muszą tu mieszkać przez co najmniej rok, zanim będą mogli nawet poprosić o święcenia, a potem postuluje się co najmniej rok. To stopniowe wejście w życie, aby zrozumieli, w co się pakują. Nie ma nic bardziej zniechęcającego dla naszych laików sangha niż ekscytowanie się tym, że ktoś przyjmuje święcenia, przychodzi na ceremonię, wspiera osobę wyświęconą, tylko po to, by osoba ta szybko się wycofała.

Dharma Buddy: Jak widzisz ewolucję monastycyzmu w miarę dalszego rozwoju na Zachodzie?

Zatoki Jana Chozena: Ewolucja, której szukamy, już się dzieje. Peter Gregory mówi, że oznaką praktyki buddyjskiej na Zachodzie jest, po pierwsze, zwiększona rola kobiet; po drugie, że kanon jest dostępny i może być studiowany przez każdego; i po trzecie, że świeccy nie zadowalają się jedynie wspieraniem finansowym, ale także chcą być traktowani poważnie jako praktykujący, łącznie ze spędzaniem czasu, być może, w klasztorze, praktykując w pełnym wymiarze godzin. Musimy również zwiększyć interakcję monastyków ze społecznościami. Na przykład potrzebujemy, aby ludzie w wyświęconych ubraniach od czasu do czasu chodzili do szkoły i wchodzili w interakcje z dziećmi.

Bodhi mnicha: Istotnym aspektem buddyzmu na Zachodzie nie jest po prostu wyświęcenie i większy udział kobiet, ale fakt, że obecność kobieca znacząco zmieni ekspresję, zrozumienie i prezentację buddyzmu. Uderza mnie, że klasyczna prezentacja buddyzmu ma bardzo męski posmak. Walczy się z skazami, aby je pokonać, odciąć. Ponieważ aspekt kobiecy staje się bardziej widoczny, złagodzi to prezentację, ale nie w sposób kompromisowy. Doprowadzi do manifestacji pewnych elementów już osadzonych w tradycji buddyjskiej, które nie zostały jeszcze w pełni wyrażone.

Roberta Thurmana: Siakjamuni był trochę niezdecydowany co do żeńskich zakonników, nie z powodu niczego przeciwko kobietom. Stało się tak dlatego, że jako socjolog widział opór szowinistycznych braminów. Uwolnienie kobiet w taki styl życia byłoby niezadowolone. Dziś mamy inną gospodarkę i inny rodzaj edukacji, a mnisi powinni być tak rozwinięci i szanowani, jak to tylko możliwe. Prawdopodobnie będzie ich więcej niż mnichów, co prawdopodobnie będzie bardzo dobrą rzeczą.

Bodhi mnicha: Będzie też znacznie większa interakcja między monastycyzmem a światem, tak że mnisi wezmą na siebie odpowiedzialność funkcjonowania jako coś, co nazwałbym buddyjskim sumieniem dla świata. W tradycyjnym monastycyzmie mnisi buddyjscy powinni pozostać oderwani od świata, nawet jeśli wchodzą w interakcje z ludźmi świeckimi, aby otrzymywać jałmużnę i głosić Dhamma. Ale dzisiejsi mnisi będą musieli być znacznie bardziej świadomi tego, co dzieje się na świecie. Ponieważ przepaść między bogatymi a biednymi się pogłębia, mnisi będą musieli prezentować buddyjską perspektywę w kwestiach takich jak wojna, bieda i zniszczenie środowiska naturalnego, przypominając nam, że podstawowymi wartościami w życiu człowieka powinny być współczucie, miłująca dobroć, sprawiedliwość, i kapitał własny.

Monastycy zapewnią także świeckim większe możliwości życia w klasztorach, studiowania Dhamma obszernie i dogłębnie. W tradycyjnej kulturze buddyjskiej wyspecjalizowana nauka w Dhamma jest uważany za rezerwat klasztorny społeczności, a mnisi głoszą ludziom świeckim na bardzo prostym i praktycznym poziomie. Ale teraz, ponieważ osoby świeckie, które wyznają buddyzm, mają wyższy poziom wykształcenia, chcą to zrozumieć Dhamma szerzej i głębiej. Część odpowiedzialności klasztorny społeczność będzie przekazywać wysoko i głęboko Dhamma, nie tylko innym mnichom, ale także świeckim, którzy mają takie zainteresowanie. Dla mnichów buddyjskich ważne będzie również utrzymywanie relacji z mnichami i praktykującymi duchowo z innych tradycji religijnych.

Wreszcie, w Stanach Zjednoczonych mamy do czynienia ze stopieniem się wszystkich głównych tradycji buddyjskich, których nie ma w Azji, więc będzie znacznie więcej interakcji między zakonnikami z tych różnych tradycji. Każdego roku mamy klasztorny spotkanie, na którym mnisi i mniszki ze wszystkich tradycji, którzy przyjęli pełne święcenia, spotykają się, aby omówić obszary wspólnego zainteresowania i troski.

Ajja Tathaaloka: Ciężko mi powiedzieć, jak widziałbym ewolucję monastycyzmu w przyszłości, ponieważ jestem w jego trakcie. Kiedy ludzie tu przychodzą, coś wyczuwają. Widzę to w ich oczach i zachowaniu. Słyszę to w ich mowie i widzę to w ich działaniach. Muszę powiedzieć, że jeśli chcesz wiedzieć, jak wygląda monastycyzm na Zachodzie, przyjedź i spędź z nami czas. Zrób tymczasowe klasztorny wycofać się. Zobacz, jak to wygląda. Żyjemy w procesie ewolucji.

ROBERTA THURMANA jest Jey Tsong Khapa, profesorem studiów buddyjskich indo-tybetańskich na Uniwersytecie Columbia oraz współzałożycielem i prezesem Tibet House US. Święcenia kapłańskie przyjął w 1964 r., stając się pierwszym Amerykaninem mnich w tradycji buddyzmu tybetańskiego. Wyrzekł się swojego śluby celibatu trzy lata później. Jest autorem Dlaczego Dalajlama Sprawy

JAN WYBRANE ZATOKI jest współ-opat Wielkiego Przysięga Klasztor Zen w Clatskanie w stanie Oregon. Otrzymała kapłanświęcenia i przekaz Dharmy od nieżyjącego już Taizana Maezumi Roshi. Jest też pediatrą, żoną, matką, autorką książek Uważne jedzenie.

BHIKHU BODHI jest starszym amerykańskim buddystą mnich i uczony, który został wyświęcony w 1973 roku na Sri Lance. W 2002 roku wrócił do Stanów Zjednoczonych i obecnie mieszka w klasztorze Chang Yen w Carmel w stanie Nowy Jork. Jest prezesem Buddyjskiego Towarzystwa Wydawniczego i przewodniczącym Buddyjskiej Globalnej Organizacji Pomocy.

AYYA TATHAALOKA jest amerykańskim bhikkhuni i współzałożycielem Północnoamerykańskiego Stowarzyszenia Bhikkhuni. W 2005 roku założyła pierwszą kobiecą klasztorny rezydencja w tradycji Theravada w zachodnich Stanach Zjednoczonych. Obecnie jest nauczycielką rezydentem w Bodhi House w rejonie zatoki San Francisco i zakłada klasztorny pustelnia na kalifornijskim wybrzeżu Sonoma. W październiku 2009 roku służyła jako nauczycielka podczas pierwszych święceń bhikkhuni Theravada w Australii.