Męstwo i radosny wysiłek

• Kiedy umysł się męczy, a zmiana wydaje się powolna, pielęgnuj radosny wysiłek i hart
• Nawet jeśli zmiana wydaje się nie istnieć, to się dzieje. Umysł zmienia się stopniowo.

Rekolekcje Zielonej Tary 046: Hart i radosny wysiłek (pobieranie)

Czasami w środku odosobnienia, tak jak my teraz, ludzie zaczynają się męczyć, ponieważ odczuwano dreszczyk emocji związany z rozpoczęciem odosobnienia. Zaczynasz i masz dużo energii. Naprawdę wiesz, że do czegoś dojdziesz. Wiesz, że wszystkie te rzeczy się wydarzą i [przyjdzie] głębsze zrozumienie. Następnie docierasz do środka odosobnienia i wydaje się, że nadal jesteś taki sam.

Właściwie się zmieniłeś. Nie możesz się powstrzymać przed zmianą. Nie zdawałeś sobie sprawy, że twój umysł stał się cichszy i czystszy, ale dlatego, że działo się to stopniowo. Ze względu na naszą tendencję do skupiania się na tym, co nam się nie podoba, a nie na tym, co idzie dobrze, wydaje się, że myślisz: „No cóż, nasz medytacja (jest tylko medytacja). "

Bardzo ważne jest, aby pamiętać, że jest to ścieżka stopniowa. Są dwie bardzo ważne [praktyki] z sześciu dalekosiężne praktyki i te dwie rzeczy są bardzo ważne, kiedy umysł staje się taki. Jeden jest hart— posiadanie zdolności tolerowania i znoszenia. Towarzyszy temu radosny wysiłek, czyli wytrwanie.

W każdej działalności musimy mieć hart iść dalej, a potem iść dalej z entuzjazmem i wytrwałością. Inaczej nigdzie nie dojdziemy. To prawda, prawda? Czy pamiętasz, kiedy, czasami w pierwszej klasie, może nie radziłeś sobie dobrze na teście z ortografii i wracasz do domu z [pomysłami] „Rzucam szkołę; Już nie idę. Rezygnacja z pierwszej klasy! Wiesz, dzięki Bogu, nasi rodzice nam na to nie pozwolili. Powiedzieli: „Nie martw się tym, po prostu to rób. Dobra, spadasz; nauczysz się pisowni i nawet jeśli nie jesteś świetnym ortografem, zawsze jest sprawdzanie pisowni. Nie martw się."

Chodzi o to, aby naprawdę mieć poczucie hart i radosny wysiłek, abyśmy mogli kontynuować i naprawdę zobaczyć długoterminowe korzyści z tego, co robimy. Dlatego tak bardzo podkreślam, że bodhiczitta motywacja — to jest ten długoterminowy umysł. Wtedy [myślimy] „O tak, idę dalej. Idę dalej i każda mała rzecz, którą robię, to kropla w morzu. Próbuję i wciąż buduję ten nawyk”. W ten sposób się tam dostajesz.

Tutaj moim zdaniem Mandziuśri, nasz kotek, jest bardzo dobrym przykładem. Kiedy musiał amputować nogę, nie poddał się po prostu i nie powiedział: „Jestem bezużyteczny, nigdy więcej nie będę chodzić”. Powiedział po prostu: „No cóż, kotu, są trzy łapy, a nie cztery. Dobra, chodźmy po coś do jedzenia” i podskoczył. Kontynuował swoje życie i nauczył się chodzić z trzema łapami i radzi sobie całkiem nieźle, nie sądzisz? Chodzi o to, że jeśli po prostu kontynuujesz i [kontynuujesz] praktykę, stajesz się lepszy i robisz to z entuzjazmem. Widać, kiedy wyciągasz kocimiętkę i wyciągasz smakołyki dla kota, on ma dużo entuzjazmu, aby bardzo szybko tam dotrzeć. To jest ten sam rodzaj postawy, którą chcemy rozwijać.