Trening mózgu: wpływ medytacji na mózg

Zapytaj prawie każdego sportowca, a powie ci wszystko, nawet jeśli sam tego nie doświadczył: uczucie opisywane przez niektórych jako euforia, znane jako „haj biegacza”. Kiedy osoba ćwiczy z wystarczającą intensywnością przez wystarczająco długi czas, często zaczyna odczuwać szczęście, a nawet błogość, pomimo zmęczenia mięśni lub pęcherzy na stopach. Po tym, jak medycyna rozwinęła wystarczająco zaawansowaną technologię, naukowcom udało się potwierdzić i wyjaśnić zjawisko euforii biegacza. Okazuje się, że poprawa nastroju, o której mówią sportowcy, bierze się z „zalewu endorfin w mózgu” (Kolata, par. 8) w odpowiedzi na fizyczny bodziec ćwiczeń. (Endorfiny są twoje ciałojest naturalną wersją opiatów, dzięki czemu właściciel tego zalanego endorfinami mózgu czuje się naprawdę bardzo dobrze.) Jest więc jasne, że trening fizyczny ma wyraźny wpływ na mózg, który z kolei wpływa na stan psychiczny. Intrygujące pytanie brzmi: czy to działa w drugą stronę? Czy trening mentalny, bardziej znany jako medytacja, wpływają na fizyczny mózg?

Wskazuje na to współczesna nauka medytacja w rzeczywistości ma wiele skutków dla fizycznego mózgu. Nie byle jakie efekty; medytacja powoduje bardzo korzystne zmiany w ludzkim mózgu. Naukowcy zaobserwowali zarówno krótkoterminowe, jak i długoterminowe skutki dla funkcji i struktury mózgu, począwszy od zmniejszenia stresu po wolniejsze pogarszanie się stanu mózgu związane z wiekiem. Ekscytujące jest to, że nauka dopiero zaczyna się temu przyglądać medytacjawpływa na mózg i widzieliśmy już góry informacji na temat jego korzyści.

To, co odkryliśmy, zaczyna się od krótkoterminowych skutków medytacja na funkcję mózgu. Funkcjonowanie mózgu jest mierzone przede wszystkim w falach mózgowych, zmianach elektrycznych, które komórki mózgowe (neurony) wykorzystują do komunikowania się ze sobą. Fale mózgowe o różnych częstotliwościach wskazują na różne funkcje nerwowe, mierzone za pomocą elektroencefalogramu (EEG). Dodatkowo mózg jest podzielony na różne części i regiony, które są odpowiedzialne za wykonywanie określonych funkcji. Aktywność fal mózgowych o określonych częstotliwościach w poszczególnych częściach mózgu może powiedzieć naukowcowi wiele o tym, co dzieje się w mózgu i jaki będzie wynik lub postrzeganie tej aktywności przez właściciela mózgu. W badaniu przeprowadzonym przez neurobiologa Richarda Davidsona z University of Wisconsin w Madison, funkcja mózgu podczas medytacja okazało się, że różni się od typowego, niemedytacyjnego funkcjonowania, w którym spędzamy większość czasu na jawie. W trakcie medytacja, „aktywność w lewej korze przedczołowej (siedziba pozytywnych emocji, takich jak szczęście) przytłoczyła aktywność w prawej korze przedczołowej (miejsce negatywnych emocji i niepokoju)” (Begley, par. 12). Mówiąc językiem laika, akt medytacji sprawiał, że uczestnicy badania czuli się wymiernie szczęśliwsi. Sugeruje to zwiększona aktywność kory mózgowej medytacja „wydaje się pomagać regulować emocje” (Cullen, par. 7), prawdopodobnie poprzez zwiększenie siły połączeń nerwowych odpowiedzialnych za dobre samopoczucie poprzez zwiększone wykorzystanie tych połączeń, szczególnie podczas medytacja. Ponadto Davidson zauważył „dramatyczny wzrost aktywności mózgu o wysokiej częstotliwości zwanej falami gamma” (Begley, par. 11). Wiadomo, że fale gamma są „zaangażowane w wyższą aktywność umysłową i konsolidację informacji” (Mózg i zdrowie), związane z koordynacją i spójnością wyżej funkcjonujących czynności umysłowych, takich jak samoświadomość oraz rozumienie i zatrzymywanie informacji i idei. Co ciekawe, obie te zmiany aktywności były znacznie większe w mózgach mnichów buddyzmu tybetańskiego biorących udział w badaniu niż w mózgach początkujących medytujących, co sugeruje, że szczęście, samoświadomość i koncentracja mogą w rzeczywistości nie być wrodzonymi, niezmiennymi predyspozycjami, ale zamiast tego mogą być umiejętnościami, których można się nauczyć i doskonalić poprzez trening umysłowy.

Oprócz zwiększonej produkcji fal gamma, co wskazuje na wzrost świadomości i koncentracji, wykazano, że mózgi medytujących zwiększają produkcję fal alfa, a następnie theta, jednocześnie zmniejszając produkcję fal beta. Według Mózg i zdrowie, „fale alfa… pojawiają się, gdy jesteśmy zrelaksowani i spokojni”, „fale theta… są związane ze snem, głębokim relaksem… i wizualizacją”, podczas gdy „fale beta… pojawiają się, gdy aktywnie myślimy, rozwiązujemy problemy itp.” . Wyniki badań opublikowanych w Czas magazyn doniósł, że nawet osoby, które medytowały po raz pierwszy, wykazywały spadek wytwarzania fal beta, „oznakę, że kora mózgowa nie przetwarza informacji tak aktywnie jak zwykle” (Park, par. 1), już po jednej 20-minutowej sesji. Po tym, jak ci sami medytujący trenowali przez okres ośmiu tygodni, ich wzorce fal mózgowych w trakcie medytacja przesunął się „z… fal alfa… do fal theta, które dominują w mózgu w okresach głębokiego relaksu” (Park, par. 8), co wskazuje, że stan głębokiego relaksu osiągano z większą skutecznością niż doświadczenie z medytacja zwiększony. ten Czas badanie odnotowało również zmiany w określonych obszarach mózgu. W trakcie medytacja, płat czołowy „ma tendencję do wyłączania się” (Park, par. 4). Płat czołowy to obszar mózgu odpowiedzialny za wyższe funkcje, takie jak „rozumowanie, rozwiązywanie problemów, ocena i kontrola impulsów” (Zdrowie mózg). Ten spadek aktywności płata czołowego koreluje z jednoczesnym spadkiem aktywności płata ciemieniowego. Płat ciemieniowy, który wraz ze wzgórzem przetwarza informacje sensoryczne o otoczeniu, zwalnia do „strużki” (Park, par. 6). Wydaje się to wskazywać, że podczas medytacja, mózg przestaje próbować absorbować i interpretować świat zewnętrzny, zamiast tego kieruje uwagę do wewnątrz, tworząc głęboko spokojny mentalny krajobraz.

Krótkoterminowe skutki dla mózgu podczas rzeczywistego procesu medytacji nie są jednak jedynymi efektami, które odnotowali naukowcy. Kilka badań pokazuje, że podobnie jak regularne podnoszenie ciężarów ma obserwowalny, długoterminowy wpływ na ciałomięśni, regularnie praktykowany trening umysłowy zmienia rzeczywistą fizyczną strukturę mózgu. Jedno z takich badań, zaprezentowane przez naukowca Sarę Lazar z Massachusetts General Hospital w Charlestown, ujawnia, że ​​pewne obszary mózgu osób praktykujących medytację są w rzeczywistości grubsze niż te same obszary mózgu osób niemedytujących. „Części kory mózgowej odpowiedzialne za podejmowanie decyzji, uwagę i pamięć” (Cullen, par. 3) były grubsze u uczestników badania niż w przeciętnym mózgu. Zarówno „kora ​​przedczołowa, ważna w wyższym myśleniu i planowaniu, jak i wyspa po prawej stronie, region, który integruje emocje, myśli i zmysły” (Phillips, par. 4) wykazywały oznaki zwiększonej grubości u medytujących po zakończeniu badania badania. Ekscytującym aspektem obserwowanego pogrubienia jest wpływ, jaki ma ono na sposób, w jaki postrzegamy spadek zdolności umysłowych związany z wiekiem jako nieunikniony lub przynajmniej oczekiwany. Te same obszary kory przedczołowej, które wykazały zwiększone pogrubienie u osób medytujących w badaniu, są obszarami mózgu, które, jak wykazano, są podatne na przerzedzenie i odpowiadające im pogorszenie funkcji umysłowych wraz z wiekiem. Niezależnie od tego, czy przyczyną pogrubienia jest zwiększona liczba połączeń nerwowych, czy większy przepływ krwi do tych obszarów podczas medytacja, „efekt wydaje się odwracać zwykłe ścieńczenie kory” (Phillips, par. 4), które często obserwuje się u osób starszych. Jednym z bardziej interesujących aspektów tego konkretnego badania są sami uczestnicy. Medytacja Badania są często prowadzone na mnichach buddyjskich, określanych jako „sportowcy olimpijscy”. medytacja” (Davidson cytowany w Cullen, par. 4). Uczestnikami badania Lazara nie byli mnisi buddyjscy, ale wybrani 20 przeciętnych mężczyzn i kobiet z okolic Bostonu, którzy praktykowali medytacja przez 40 minut dziennie przez cały czas trwania badania. Wskazanie, że korzystne działanie medytacja nie wymagają wytrzymałości olimpijskiej ani buddyjskiej śluby do osiągnięcia ma implikacje globalne: są potencjalnie dostępne dla prawie każdego.

Według badania przeprowadzonego przez Bruce'a O'Hara z University of Kentucky, obejmuje to również studentów. Losowo wybrane grupy studentów poproszono o „albo medytowaćspać lub oglądać telewizję” (Cullen, par. 5), a następnie wziąć udział w teście czujności psychomotorycznej. Czujność psychomotoryczna odnosi się do zdolności do szybkiej i skutecznej fizycznej reakcji na postrzegany bodziec, w tym przypadku do naciśnięcia przycisku, gdy uczestnicy badania zobaczą błysk światła na ekranie. Studenci college'u, którym polecono medytować przewyższył śpiących. Medytujący „wypadli o 10% lepiej” (Cullen, par. 5) niż wtedy, gdy testowali bez uprzedniej medytacji – „ogromny skok, statystycznie rzecz biorąc” (O'Hara, cyt. w Cullen, par. 5). Ci uczniowie, którzy spali przed testem, wypadli „znacznie gorzej” (Cullen, par. 5) niż na poprzednim teście. (Nie ma wzmianki o wynikach testów przeprowadzonych przez widzów telewizyjnych. Najwyraźniej czytelnicy mają wyciągnąć własne wnioski na temat psychicznych korzyści płynących z oglądania telewizji). Wyniki te sugerują, że medytacja może mieć regenerujący wpływ na połączenia nerwowe, podobnie jak sen, ale bez towarzyszącego mu oszołomienia.

W rzeczywistości ostatnie badanie przeprowadzone w Chinach w tym roku wykazało, że praktykujący prostą formę medytacja wykazali nie tylko lepszą uwagę, czynnik czujności psychomotorycznej, ale także lepszą samoregulację autonomiczną niż grupa kontrolna, która zamiast tego ćwiczyła trening relaksacyjny. (Trening relaksacyjny polega na stopniowym napinaniu, a następnie rozluźnianiu mięśni ciałoróżnych grup mięśni.) Dane fizjologiczne uczestników, jak również skany mózgu, zostały pobrane przed, w trakcie i po pięciu dniach badania. Osoby medytujące „wykazywały znacznie lepsze reakcje fizjologiczne w zakresie częstości akcji serca, amplitudy i częstości oddechów oraz przewodnictwa skórnego… niż grupa relaksacyjna” (Tang i in., par. 1), zarówno podczas badania, jak i po nim. Skany EEG wykazały zwiększoną aktywność theta w brzusznym przednim zakręcie obręczy, regionie mózgu odpowiedzialnym za niektóre funkcje autonomiczne, takie jak zmienność rytmu serca (HRV). HRV odnosi się do niewielkiego wzrostu częstości akcji serca podczas wdechu i jej niewielkiego spadku podczas wydechu, gdy ktoś odpoczywa. Im zdrowszy autonomiczny układ nerwowy (ANS), tym bardziej responsywna będzie HRV zgodnie z oddechem. Po zakończeniu pięciu dni badania skany uczestników ujawniły, że medytacja grupa „wykazała [red.] lepszą regulację AUN… niż grupa relaksacyjna” (Tang i in., par. 1), ze względu na aktywność obserwowaną w przedniej części kory zakrętu obręczy.

Inne badanie, przeprowadzone przez Richarda Davidsona (z wcześniejszego źródła) i grupę współpracowników, również wykazało, że układy odpornościowe grupy 25 medytujących funkcjonowały wydajniej niż układy niemedytującej grupy kontrolnej. Przez lata społeczność medyczna utrzymywała teorię, że „mózg był odcięty od działania układu odpornościowego” („Direct Route from Brain…”). Nauki medyczne pokazują, że mózg i układ odpornościowy są rzeczywiście ze sobą powiązane. Wydaje się, że układ odpornościowy i podwzgórze, część mózgu odpowiedzialna za produkcję hormonu stresu, kortyzolu, działają w połączeniu. Im więcej kortyzolu jest wytwarzane przez podwzgórze, tym bardziej stłumiony zostaje układ odpornościowy. Kiedy komórki odpornościowe napotykają duże lub stałe ilości kortyzolu we krwi, interpretują to jako mózg „zasadniczo mówiący im, żeby przestały walczyć” (Wein, par. 8). Stres sam w sobie może mieć pozytywny wpływ, jeśli służy motywacji, ale nadmierny lub przewlekły stres wydaje się do pewnego stopnia chemicznie dezaktywować układ odpornościowy. Badanie Davidsona nauczyło grupę uczestników medytować przez okres ośmiu tygodni. Dane zebrane na zakończenie ośmiu tygodni wykazały „wzrost względnej aktywacji lewej strony przedniej, który jest związany ze zmniejszeniem lęku i negatywnego efektu oraz wzrostem pozytywnego afektu” (Davidson i in.) w mózgach medytujących. Jest to podobne do tego, co odnotowały inne badania. Różnica w tym badaniu polega na tym, co wydarzyło się w tym momencie. Na zakończenie ósmego tygodnia medytacja treningu obie grupy otrzymały szczepionkę przeciw grypie. Podczas obserwacji nastąpił „znaczący wzrost poziomu przeciwciał… wśród osób w grupie medytacja w porównaniu z tymi w… grupie kontrolnej” (Davidson i in.). Co ciekawe, naukowcy zauważyli, że „wielkość wzrostu aktywacji lewej strony [mózgu] przewidywała wielkość [odpowiedzi] przeciwciał na szczepionkę” (Davidson i in.). Innymi słowy, im szczęśliwsi i mniej zaniepokojeni medytujący byli bezpośrednio skorelowani z tym, o ile bardziej wydajna była ich reakcja układu odpornościowego. Może to sugerować, że skutkiem prawostronnej aktywności czołowej mózgu, związanej z lękiem i stresem, jest pobudzenie podwzgórza do produkcji większych ilości kortyzolu, a tym samym stłumienie układu odpornościowego. Praktyka medytacja przesuwa tę aktywność mózgu z prawego płata czołowego na lewy, zwiększając uczucia pozytywnej natury, takie jak szczęście, co z kolei może skłonić podwzgórze do produkcji mniejszej ilości kortyzolu, zwiększając w ten sposób wydajność układu odpornościowego.

W tym momencie wydaje się jasne, że medytacja w rzeczywistości przynosi wiele wymiernych, ale nieocenionych korzyści dla fizycznego mózgu. Jak wykazała ta krótka próbka badań, zaledwie 20 do 40 minut treningu dziennie poprawia samopoczucie, zmniejsza stres, maksymalizuje funkcjonowanie różnych układów autonomicznych, a nawet spowalnia, a być może nawet odwraca, w pewnym wieku związane z tym pogorszenie psychiczne, wśród innych korzyści. Biorąc pod uwagę wszystkie te korzyści jako zapłatę za stosunkowo niewielki wysiłek, można niemal dojść do wniosku, że rezygnacja z medytacji może nawet na dłuższą metę być formą samozaniedbania. Prawdopodobnie najlepsza wiadomość ze wszystkich: to tylko przysłowiowy wierzchołek góry lodowej. Z dnia na dzień technologia medyczna rozwija się, dając nam możliwość odkrywania jeszcze bardziej szczegółowych informacji o tajemniczych wydarzeniach zachodzących w naszych mózgach. Biorąc pod uwagę wszystko, co zostało do tej pory odkryte, nauka z pewnością będzie badać wpływ treningu umysłowego na mózg przez nadchodzące lata. Biorąc pod uwagę to, co już wiemy, biorąc pod uwagę, że dopiero zaczynamy, ile jeszcze może być do odkrycia?

Cytowane prace

Begley, Szaron. „Skany mózgów mnichów pokazują, że medytacja zmienia strukturę, funkcjonowanie”. The Wall Street Journal: Science Journal. 5 listopada 2004. Uniwersytet Wisconsin. 14 lipca 2009.

Mózg i zdrowie. wyd. Karen Shue. 2007. „Podstawy fal mózgowych”. 24 lipca 2009 r.

Puzzle zdrowia mózgu. Prawa autorskie 2007 – 2009, „Fakty dotyczące ludzkiego mózgu”. Wolfganga. Stevena Looi. SBI. 28 lipca 2009.

Cullena, Lisy T. „Jak stać się mądrzejszym, jeden oddech na raz: Naukowcy odkryli, że medytacja nie tylko zmniejsza stres, ale także przekształca mózg”. Czas. 167.3 (16 stycznia 2006): 93. Akademickie Centrum Informacji o Zdrowiu. Wichura. Spokane Community College Library, Spokane, WA. 12 lipca 2009.

Davidson, Richard J., Jon Kabat-Zinn, Jessica Schumacher, Melissa Rosenkranz, Daniel Muller, Saki F. Santorelli, Ferris Urbanowski, Anne Harrington, Katherine Bonus i John F. Sheridan. „Zmiany w funkcjonowaniu mózgu i odporności wywołane medytacją uważności”. Psychosomatic Medicine: Journal of Biobehavioral Medicine. 27 grudnia 2002. Amerykańskie Towarzystwo Psychosomatyczne. 16 lipca 2009.

„Bezpośrednia droga od mózgu do układu odpornościowego odkryta przez naukowców”. Medical News Today. 25 października 2007. 7 sierpnia 2009.

Kolata, Gina. „Tak, bieganie może cię podnieść”. The New York Times. 27 marca 2008 r. 5 sierpnia 2009 r.

Parkuj, Alicja.„Uspokajanie umysłu: medytacja to starożytna dyscyplina, ale naukowcy dopiero niedawno opracowali wystarczająco zaawansowane narzędzia, aby zobaczyć, co dzieje się w twoim mózgu, kiedy to robisz”. Czas 162.5 (4 sierpnia 2003): 52. Akademickie Centrum Informacji o Zdrowiu. Wichura. Spokane Community College. 24 lipca 2009

Philips, Helena. „Jak życie kształtuje mózg: od medytacji po dietę, doświadczenia życiowe głęboko zmieniają strukturę i łączność mózgu”. New Scientist. 188.2527 (26 listopada 2005): 12(2). Akademickie Centrum Informacji o Zdrowiu. Wichura. Spokane Community College. 24 lipca 2009.

Tang, Yi-Yuan, Yinghua Ma, Yaxin Fan, Hongbo Feng, Junhong Wang, Shigang Feng, Qilin Lu, Bing Hua, Yao Lin, Jian Li, Ye Zhang, Yan Wang, Li Zhou i Ming Fan. „Interakcja centralnego i autonomicznego układu nerwowego jest zmieniana przez krótkotrwałą medytację. (PSYCHOLOGIA: NEUROSCIENCE) (streszczenie autora) (raport)”. Postępowanie Narodowej Akademii Nauk Stanów Zjednoczonych. 106.22 (2 czerwca 2009): 8865 (6). Akademickie Centrum Informacji o Zdrowiu. Wichura. Spokane Community College. 24 lipca 2009.

Wein, Harrison, Ph.D. „Stres i choroby: nowe perspektywy”. Słowo NIH o zdrowiu. Październik 2000. 7 sierpnia 2009.