Edukacja Bhikkhuni dzisiaj

Od swoich początków buddyzm był ściśle związany z edukacją. Edukacja odgrywa w buddyzmie tak ważną rolę, ponieważ Budda uczy, że podstawową przyczyną cierpienia jest ignorancja, złudne zrozumienie natury rzeczy. W buddyzmie podąża się ścieżką do wyzwolenia, kultywując mądrość, a zdobywa się ją poprzez systematyczny program edukacji. The Buddakomunikowanie swojego przesłania światu jest procesem instrukcja i pozytywny wpływ. Często czytamy w suttach, że kiedy Budda wygłasza dyskurs, „instruuje, zachęca, inspiruje i raduje” zgromadzenie wykładem o Dharmie. The Buddanauczanie jest znane jako Budda- Vacana, „Słowo” Budda”. Słowa mają być usłyszane. W przypadku BuddaSłowa, które ujawniają wyzwalającą prawdę, mają być uważnie słuchane, rozważane i dogłębnie zrozumiane.

Według vinayanowo wyświęceni mnisi i mniszki są zobowiązani do spędzenia kilku lat pod kierunkiem swojego nauczyciela, podczas których poznają podstawy Buddanauczanie. The BuddaDyskursy często opisują pięć odrębnych etapów postępu edukacji:

A mnich to ktoś, kto wiele się nauczył, który zachowuje w pamięci to, czego się nauczył, powtarza to, bada intelektualnie i głęboko wnika w to wglądem.

Pierwsze trzy etapy dotyczą uczenia się. w BuddaW tamtych czasach nie było książek, więc aby poznać Dharmę, trzeba było osobiście podejść do uczonych nauczycieli, uważnie słuchać tego, czego nauczali. Potem trzeba było to zachować w umyśle, zapamiętać, głęboko odcisnąć to w umyśle. Aby nauka zachowała świeżość w umyśle, należało ją powtórzyć, powtórzyć, recytując na głos. Na czwartym etapie bada się znaczenie. A przy piątym, który jest kulminacją procesu, wnika w niego z wglądem, sam widzi prawdę.

Cele klasycznej edukacji buddyjskiej

Gdziekolwiek buddyzm zakorzenił się i rozkwitł, zawsze podkreślał znaczenie studiowania i uczenia się. W Indiach, w złotym wieku historii buddyzmu, klasztory buddyjskie przekształciły się w główne uniwersytety, które przyciągały studentów z całej Azji. Gdy buddyzm rozprzestrzenił się na różne kraje azjatyckie, jego klasztory stały się ośrodkami nauki i kultury wysokiej. Wiejska świątynia była miejscem, w którym młodzież uczyła się czytania i pisania. Wielkie klasztory opracowały rygorystyczne programy studiów buddyjskich, w ramach których badano, omawiano i dyskutowano buddyjskie pisma i filozofie. Jednak zawsze, w długiej historii buddyzmu, studiowanie Dharmy było podporządkowane celom Dharmy. Nauczyciele buddyzmu byli w większości zakonnikami, uczniowie byli w większości zakonnikami, a nauka odbywała się z wiary i oddania Dharmie.

A jakie były cele klasycznej edukacji buddyjskiej?

1. Pierwszym było po prostu poznanie i zrozumienie tekstów. Buddyzm jest religia książek, wiele książek: pisma przekazywane bezpośrednio z ust Budda lub jego wielkich uczniów; wypowiedzi oświeconych mędrców, arahantów i bodhisattwów; traktaty filozofów buddyjskich; komentarze i podkomentarze i podkomentarze. Każda tradycja buddyjska zrodziła całą bibliotekę wypełnioną książkami. Tak więc głównym celem tradycyjnej edukacji buddyjskiej jest poznanie tych tekstów i wykorzystanie ich jako soczewki do zrozumienia znaczenia Buddanauczanie.
2. Uczy się tekstów w ramach procesu samodoskonalenia. Zatem drugim celem buddyjskiej edukacji jest: przekształcić się. Wiedza w klasycznym buddyzmie jest zupełnie inna od wiedzy faktograficznej nabytej przez naukowca lub uczonego. Świecki uczony dąży do obiektywnej wiedzy, która nie zależy od jego charakteru. Naukowiec lub uczony świecki może być nieuczciwy, samolubny i zazdrosny, ale mimo to wnieść wspaniały wkład w swoją dziedzinę. Jednak w buddyzmie wiedza ma na celu kształtowanie naszego charakteru. Uczymy się Dharmy, abyśmy mogli stać się lepszą osobą, osobą o cnotliwym postępowaniu i prawym charakterze, osobą o uczciwości moralnej. W ten sposób używamy zasad, których się uczymy, aby się przemieniać; staramy się stworzyć odpowiednie „naczynia” do nauczania. Oznacza to, że musimy kierować naszym postępowaniem zgodnie z zasady i dyscypliny. Musimy ćwiczyć nasze serca, aby przezwyciężyć psychiczne dolegliwości. Musimy kształtować nasz charakter, aby stać się życzliwymi, uczciwymi, prawdomównymi i współczujących istotami ludzkimi. Studiowanie Dharmy daje nam wskazówki, których potrzebujemy do osiągnięcia tej samotransformacji.
3. Na tej podstawie zwracamy się do nauk dotyczących osobistego wglądu i mądrości. To prowadzi nas do trzeciego celu klasycznej buddyjskiej edukacji: rozwijać mądrość, zrozumienie prawdziwej natury rzeczy, tych zasad, które zawsze pozostają prawdziwe, zawsze aktualne. Czy Budda pojawia się na świecie lub nie pojawia się; czy Budda uczy lub nie naucza, Dharma zawsze pozostaje taka sama. A Budda to ten, kto odkrywa Dharmę, prawdziwe zasady rzeczywistości, i głosi je światu. Sami musimy kroczyć ścieżką i osobiście uświadamiać sobie prawdę. Prawda jest po prostu naturą zjawiska, prawdziwa natura życia, która jest przed nami ukryta przez nasze zniekształcone poglądy i fałszywe koncepcje. Prostując nasze widokikorygując nasze koncepcje i kultywując nasze umysły, możemy osiągnąć urzeczywistnienie prawdy.
4. Wreszcie, korzystamy z naszej wiedzy o Dharmie – zdobytej przez studiowanie, praktykę i urzeczywistnienie –uczyć innych. Jako zakonnicy, naszym obowiązkiem jest prowadzenie innych drogą do szczęścia i pokoju, instruowanie ich w sposób, który będzie promował ich własną moralność oczyszczenie i wgląd. Studiujemy Dharmę, aby przynosić korzyści światu tak samo jak sami.

Wyzwanie akademickiego uczenia się

Gdy wkraczamy w erę nowożytną, tradycyjny model buddyjskiej edukacji sprostał głębokiemu wyzwaniu, jakie wywodzi się z zachodniego akademickiego modelu uczenia się. Zachodnia edukacja nie stara się promować celów duchowych. Nie zapisuje się na akademicki program studiów buddyjskich na zachodnim uniwersytecie po to, by robić postępy na ścieżce do wyzwolenia. Celem akademickich studiów buddyjskich jest przekazywanie i zdobywanie obiektywnej wiedzy o buddyzmie, aby zrozumieć buddyzm w jego kulturowym, literackim i historycznym kontekście. Akademickie studia buddyjskie przekształcają buddyzm w przedmiot oderwany od wewnętrznego życia duchowego studenta, co stanowi odejście od tradycyjnego modelu nauki buddyjskiej.

Akademickie podejście do studiów buddyjskich stanowi wyzwanie dla tradycyjnego buddyzmu, ale jest to wyzwanie, które powinniśmy przyjąć i sprostać. Istnieją dwie niemądre postawy, które możemy przyjąć wobec tego wyzwania. Jednym z nich jest odwrócenie się i odrzucenie akademickiego studiowania buddyzmu, kładąc nacisk wyłącznie na tradycjonalistyczne podejście do buddyjskiej edukacji. Tradycjonalistyczna edukacja może uczynić nas uczonymi mnichami i mniszkami, którzy potrafią skutecznie funkcjonować w tradycyjnej kulturze buddyjskiej; jednak żyjemy we współczesnym świecie i musimy komunikować się z ludźmi, którzy otrzymali nowoczesne wykształcenie i myślą w nowoczesny sposób. Stosując ściśle tradycjonalistyczne podejście, możemy poczuć się jak dinozaury z ogolonymi głowami i szafranowymi szatami. Bylibyśmy jak chrześcijańscy fundamentaliści, którzy odrzucają nowoczesne nauki — takie jak geologia i ewolucja — ponieważ zaprzeczają dosłownej interpretacji Biblii. Nie byłoby to pomocne w promowaniu akceptacji Dharmy.

Inną niemądrą postawą byłoby odrzucenie tradycyjnych celów buddyjskiej edukacji i podążanie za akademickim modelem, czyniąc z obiektywnej wiedzy o buddyzmie cały cel naszej polityki edukacyjnej. Oznaczałoby to, że porzucamy religijne zobowiązania, które podejmujemy, gdy bierzemy śluby jako mnisi i mniszki. Przyjęcie takiego podejścia może zmienić nas w uczonych uczonych, ale może również zmienić nas w sceptyków, którzy traktują buddyzm jedynie jako drabinę postępu w naszej karierze akademickiej.

Przyjęcie pośredniej drogi

To, co musimy zrobić, to przyjąć „środkową drogę”, która może połączyć najlepsze cechy tradycyjnej buddyjskiej edukacji z pozytywnymi wartościami nowoczesnego akademickiego podejścia do studiów buddyjskich. A jakie są te pozytywne wartości tradycyjnej buddyjskiej edukacji? Zajmowałem się tym już, kiedy omawiałem cele tradycyjnej edukacji buddyjskiej. Krótko mówiąc, tradycyjne podejście do edukacji ma na celu umożliwienie nam kultywowania naszego charakteru i postępowania, rozwijanie mądrości i głębokiego zrozumienia Dharmy oraz pomaganie w prowadzeniu innych, przyczyniając się w ten sposób do przekazywania buddyzmu z pokolenia na pokolenie .

Jakie są pozytywne wartości nowoczesnego podejścia akademickiego? Tutaj wymienię cztery.

1. Pomaga nam akademickie studiowanie buddyzmu rozumieć buddyzm jako zjawisko historyczne i kulturowe. Studiując historię buddyzmu, widzimy, jak buddyzm powstał na określonym tle historycznym; jak reagowała na siły kulturowe i społeczne w Indiach podczas Buddaczas; jak ewoluowała poprzez intelektualną eksplorację i w odpowiedzi na zmieniające się historyczne? Warunki. Widzimy również, jak buddyzm rozprzestrzenił się na różne kraje i musiał dostosować się do panujących norm społecznych, kultur i światopoglądu krajów, w których się zakorzenił.
2. Ten przegląd historyczny nam pomaga lepiej zrozumieć różnicę między istotą Dharmy a kulturową i historyczną „odzieżą”, którą buddyzm musiał nosić, aby wtopić się w otoczenie. Tak jak człowiek może zmieniać ubrania w zależności od pory roku, pozostając tą samą osobą, tak buddyzm rozprzestrzeniał się z kraju do kraju, zachowywał pewne cechy charakterystyczne dla buddyzmu, dostosowując swoje zewnętrzne formy do panujących kultur. W ten sposób, studiując historię buddyzmu i różne szkoły filozofii buddyjskiej, możemy lepiej uchwycić istotę Dharmy, co jest centralne, a co peryferyjne. Zrozumiemy powody, dla których doktryny buddyjskie przybrały taką formę, jaką przybrały w szczególności Warunki; będziemy w stanie rozróżnić, które aspekty buddyzmu zostały dostosowane do konkretnych sytuacji, a które odzwierciedlają ostateczną, niezmienną prawdę Dharmy.
3. Akademickie studium buddyzmu wyostrza naszą zdolność krytycznego myślenia. Cechą charakterystyczną wszystkich nowoczesnych dyscyplin akademickich jest założenie, że niczego nie należy brać za pewnik; wszystkie założenia są otwarte na kwestionowanie, każda dziedzina wiedzy powinna być dokładnie i rygorystycznie zbadana. Tradycyjna edukacja buddyjska często kładzie nacisk na niekwestionowaną akceptację tekstów i tradycji. Współczesna edukacja akademicka zachęca nas do kłótni z każdym buddyjskim wierzeniem, każdym tekstem, każdą tradycją, nawet tymi, które mają pochodzić z Budda samego siebie. Chociaż takie podejście może prowadzić do bezowocnego sceptycyzmu, jeśli pozostaniemy nieugięci w naszym oddaniu Dharmie, dyscyplina nowoczesnej edukacji wzmocni naszą inteligencję, jak stalowy nóż hartowany w ogniu. Nasza wiara stanie się silniejsza, nasz intelekt stanie się ostrzejszy, nasza mądrość będzie jaśniejsza i silniejsza. Będziemy również lepiej przygotowani do przystosowania Dharmy do potrzeb obecnej epoki bez narażania jej istoty.
4. Akademickie studia buddyzmu również sprzyjają: kreatywne myslenie. Nie tylko przekazuje obiektywne informacje i często nie kończy się na krytycznej analizie. Idzie dalej i zachęca nas do rozwijania twórczego, oryginalnego wglądu w różne aspekty historii, doktryny i kultury buddyjskiej. Akademickie studia nad buddyzmem mają na celu umożliwienie nam uzyskania nowego wglądu w czynniki przyczynowe, które leżą u podstaw historycznej ewolucji buddyzmu, dostrzeżenie wcześniej niewykrytych związków między doktrynami wyznawanymi przez różne szkoły buddyjskie, odkrycie nowych implikacji myśli buddyjskiej i nowych zastosowań Buddyjskie zasady rozwiązywania problemów w takich współczesnych dziedzinach jak filozofia, psychologia, religia porównawcza, polityka społeczna i etyka.

Wzajemne oddziaływanie krytycznej myśli i twórczego wglądu jest tak naprawdę tym, jak sam buddyzm ewoluował w ciągu swojej długiej historii. Każda nowa szkoła buddyzmu zaczynałaby od krytyki jakiegoś wcześniejszego etapu myśli buddyjskiej, odkrywając związane z nią problemy, a następnie oferowałaby nowe wglądy jako sposób ich rozwiązania. W ten sposób akademickie studia buddyzmu mogą przyczynić się do tego samego procesu twórczego wzrostu, innowacji, eksploracji i rozwoju, który zaowocował wielką różnorodnością buddyzmu we wszystkich jego geograficznych i historycznych rozszerzeniach.

Edukacja buddyjska i spotkanie tradycji

To prowadzi mnie do następnego punktu. Odkąd buddyzm opuścił Indie, różne tradycje buddyjskie rozkwitły w różnych regionach geograficznych buddyjskiego świata. Wczesny buddyzm, reprezentowany przez Therawada szkoła rozkwitła w południowej Azji. Wczesny i średni okres Mahajana Buddyzm rozprzestrzenił się na Azję Wschodnią, dając początek nowym szkołom takim jak Tiantai i Huayan, Chan i Pure Land, które pasują do umysłu wschodnioazjatyckiego. I późny okres Mahajana Buddyzm i Wadżrajana rozprzestrzenił się na Tybet i inne ziemie Himalajów. Przez wieki każda tradycja pozostawała oddzielona od innych, światem samym w sobie.

Dzisiaj jednak nowoczesne metody komunikacji, transportu i produkcji książek dają uczonym z każdej tradycji możliwość studiowania wszystkich głównych tradycji buddyjskich. Oczywiście każda tradycja jest samo w sobie nauką przez całe życie, ale wraz z rosnącymi powiązaniami między ludźmi w różnych krajach buddyjskich, każdy program w klasztorny edukacja powinna udostępniać uczniom nauki z innych tradycji. Pozwoli to uczniom lepiej docenić różnorodność buddyzmu, jego przemiany na przestrzeni dziejów; bogate dziedzictwo filozofii, literatury i sztuki; oraz jego zdolność do głębokiego wpływania na ludzi w różnych kulturach, zgodnie z ich własnymi punktami nacisku. Być może kompletny program klasztorny edukacja dałaby mnichom i mniszkom szansę spędzenia roku w klasztorze lub na uniwersytecie w innym kraju buddyjskim, tak jak studenci uniwersyteccy często spędzają swój młodszy rok za granicą. Uczenie się i praktykowanie innej tradycji buddyjskiej pomoże poszerzyć ich umysły, pozwalając im zrozumieć różnorodny zakres buddyzmu, a także jego wspólny rdzeń.

Możliwe, że takie spotkania odmienią oblicze samego buddyzmu we współczesnym świecie. Może prowadzić do wzajemnego zapłodnienia, a nawet powstania hybryd, w wyniku których nowe formy buddyzmu wyłaniają się z syntezy różnych szkół. Jako minimum posłuży jako katalizator zachęcający do poświęcenia większej uwagi aspektom własnej tradycji, które generalnie są niedoceniane. Na przykład spotkanie z południową Therawada Buddyzm wzbudził zainteresowanie Agamami i… Abhidharma w buddyzmie wschodnioazjatyckim. Kiedy Therawada Studia buddystów Mahajana Buddyzm, może to stymulować docenienie bodhisattwa idealny w Therawada tradycja.

Angażowanie się we współczesny świat

My, mnisi buddyjscy, nie żyjemy w próżni. Jesteśmy częścią współczesnego świata i istotną częścią naszego klasztorny edukacja powinna uczyć nas, jak odnosić się do świata. Od swoich początków buddyzm zawsze angażował się w kultury, w których się znalazł, próbując przekształcić społeczeństwo w świetle Dharmy. Ponieważ klasztory często znajdują się w cichych miejscach, z dala od zgiełku normalnego życia, czasami wyobrażamy sobie, że buddyzm uczy nas odwracania się plecami do społeczeństwa, ale byłoby to nieporozumieniem. Jako zakonnicy nie powinniśmy tracić z oczu naszych zobowiązań wobec ludzi żyjących na świecie.

Dziś nasza odpowiedzialność stała się pilniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Gdy ludzkość nauczyła się panować nad materialnymi siłami natury, nasza zdolność do samozniszczenia wzrosła skokowo. Odkrycie energii jądrowej umożliwiło nam stworzenie broni, która może zniszczyć całą rasę ludzką za naciśnięciem guzika, ale groźba ludzkiej samozagłady jest jeszcze bardziej subtelna. Świat stał się bardziej spolaryzowany na bogatych i biednych, a biedne populacje pogrążają się w głębszym ubóstwie; w wielu krajach bogaci się bogacą, a biedni stają się biedniejsi. Miliardy żyją poniżej granicy ubóstwa, żywiąc się jednym lub dwoma skromnymi posiłkami dziennie. Ubóstwo rodzi niechęć, narasta napięcia społeczne i wojny etniczne. W uprzemysłowionym świecie lekkomyślnie spalamy nasze zasoby naturalne, zanieczyszczając środowisko, obciążając powietrze większą ilością węgla, niż może pomieścić. Wraz z ocieplaniem się klimatu na Ziemi ryzykujemy zniszczenie naturalnych systemów wsparcia, od których zależy ludzkie przetrwanie.

Jako buddyści musimy zrozumieć siły działające w dzisiejszym świecie i zobaczyć, jak Dharma może uchronić nas przed samozniszczeniem. Potrzebujemy programów studiów, nawet dla zakonników, które wykraczają poza wąską fiksację na studiach buddyjskich i przygotowują buddyjskich mnichów i mniszki do radzenia sobie z tymi globalnymi problemami. Trzon buddyjskiej edukacji powinien oczywiście kłaść nacisk na uczenie się klasycznych tradycji buddyjskich. Ale ta podstawowa edukacja powinna być uzupełniona kursami obejmującymi inne obszary, w których buddyzm może wnieść istotny wkład w poprawę stanu świata. Obejmowałyby takie przedmioty, jak historia świata, współczesna psychologia, socjologia, bioetyka, rozwiązywanie konfliktów i ekologia, a może nawet ekonomia i nauki polityczne.

W dzisiejszym świecie, jako buddyjscy mnisi i mniszki, mamy obowiązek wznosić wysoko pochodnię Dharmy, aby mogła rzucić światło na cierpiących ludzi żyjących w ciemności. Aby być skutecznym w tej roli, edukacja buddyjska musi wyposażyć nas w rozumienie świata. Ta ekspansja buddyjskiej edukacji może wywołać sprzeciw surowych tradycjonalistów, którzy uważają, że monastycy powinni ograniczyć się do studiów buddyjskich. Mogą wskazać, że pisma buddyjskie zabraniają mnichom nawet omawiania takich tematów, jak „królowie, ministrowie i sprawy państwowe”. Musimy jednak zdać sobie sprawę, że dzisiaj żyjemy w zupełnie innej epoce niż ta, w której Budda urodził się. Buddyzm rozkwita w takim stopniu, w jakim zachowuje swoje znaczenie dla spraw ludzkich, a aby utrzymać swoje znaczenie, musimy zrozumieć ogromne problemy, z którymi boryka się dzisiaj ludzkość i zobaczyć, jak możemy wykorzystać Dharmę do znalezienia ich rozwiązań. Będzie to wymagało rygorystycznej i radykalnej rewizji tradycyjnych programów studiów buddyjskich, ale taka renowacja jest niezbędna, aby buddyzm mógł odkryć jego współczesne znaczenie.

Wyzwanie i szansa dla mnichów

Jeden aspekt naszej współczesnej sytuacji zasługuje na szczególną uwagę na konferencji poświęconej edukacji mniszek buddyjskich, a jest to rola kobiet w dzisiejszym świecie. Jak wszyscy wiecie, większość tradycyjnych kultur, w tym te, w których kwitł buddyzm, była głównie patriarchalna. Nawet jeśli Budda sam promował status kobiet, nadal żył i nauczał w epoce patriarchalnej, a zatem jego nauki nieuchronnie musiały dostosować się do dominujących poglądów tamtej epoki. Tak było aż do czasów nowożytnych.

Teraz jednak, w naszym dzisiejszym świecie, kobiety uwalniają się od ograniczeń światopoglądu zdominowanego przez mężczyzn. Domagali się tych samych praw co mężczyźni i odgrywają bardziej aktywną rolę w prawie każdej sferze ludzkiego życia, od zawodów takich jak prawo i medycyna, przez stanowiska uniwersyteckie, po przywództwo narodowe jako prezydentów i premierów. Nie ma wątpić że to „ponowne odkrycie kobiecości” będzie miało również transformacyjny wpływ na buddyzm. Niektóre kobiety zostały już wybitnymi uczonymi, nauczycielkami i przywódcami buddyzmu. Kilka tradycji, które utraciły święcenia bhikkhuni, odzyskało je i miejmy nadzieję, że w niedalekiej przyszłości wszystkie formy buddyzmu będą miały kwitnące społeczności w pełni wyświęconych bhikkhuni.

Nadszedł czas, by kobiety wyszły ze swoich drugorzędnych ról w żywej tradycji buddyzmu i stanęły obok mężczyzn jako nauczycielki, tłumaczki, uczone i aktywistki. Dotyczy to zarówno zakonnic, jak i świeckich, a może nawet bardziej. Ale klucz do awansu kobiet, w klasztorny życie, tak jak w życiu świeckim, jest edukacją. Dlatego konieczne jest, aby bhikkhuni osiągnęli poziom wykształcenia równy poziomowi ich braci-bhikkhu w sangha. Powinni zdobyć kompetencje w każdej sferze buddyjskiej edukacji — w buddyjskiej filozofii, kulturze i historii, a także w zastosowaniu buddyzmu do problemów współczesnego społeczeństwa. Mam szczerą nadzieję, że ta konferencja, która gromadzi mniszki buddyjskie i wychowawczynie z wielu tradycji, przyczyni się do tego celu.

Dziękuję wszystkim za uwagę. Niech błogosławieństwa Potrójny klejnot być z wami wszystkimi.