Edukacja buddyjska dla zakonnic w krajach zachodnich

Buddyjska edukacja kobiet w krajach zachodnich¹ jest bardzo szerokim tematem i różni się w zależności od kultury danego kraju, stosowanej tradycji buddyjskiej oraz rodzaju instytucji kształcącej kobiety – klasztory, świątynie, ośrodki Dharmy i tak dalej. Aby ten temat był nieco łatwiejszy do opanowania, skupię się na edukacji mniszek buddyjskich, dokonam krótkiego przeglądu sytuacji w tradycjach therawady i mahajany, a następnie przedstawię program w opactwie Sravasti w Newport w stanie Waszyngton, które jest jednym z bardzo niewiele klasztorów szkoleniowych w USA dla zachodnich klasztorów.

wyświęcenie

Tradycja therawady

Zanim zaczniemy mówić o edukacji mniszek buddyjskich na Zachodzie, musimy przyjrzeć się, w jaki sposób zostały mniszkami i jakie są dla nich dostępne opcje święceń. W tradycji Theravada istnieje kilka opcji. Kobiety w tajlandzkiej tradycji leśnej otrzymują dziesięć zasady jak również wyświęcenie na siladharę. Wyświęcenie siladhary, czyli „posiadacza etycznego postępowania”, zostało opracowane przez Ajahna Sucitto i usankcjonowane przez Ajahna Sumedho, opat klasztorów Chithurst i Amaravati² w Anglii. Zbiór wybranych bhikhu i bhikhuni zasadyto wyświęcenie znajduje się tylko w zachodniej gałęzi Tajskiej Tradycji Leśnej i umożliwia kobietom zachowanie bardzo surowego postępowania etycznego bez posiadania bhikhuni. przysięga. Zdecydowana większość tajskich mnichów twierdzi, że linia bhikszuni wymarła i nie można jej odrodzić do czasu nadejścia Maitrei Budda. Grupa świeckich wyznawców w Kalifornii, zwana Saranaloka,³ planuje rozpocząć wihara siladhar w Kalifornii w niedalekiej przyszłości, które będą dodatkiem do siladhar w Wielkiej Brytanii

Jednak niewielka liczba kobiet z Zachodu przyjęła bhikkhuni przysięga od mistrzów Sri Lanki,⁴ ponieważ linia bhikkhuni została tam wznowiona pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Zachodni bhikkhuni w Kalifornii od kilku lat mieszkają we wspólnocie w rejonie Berkeley/Oakland i teraz rozpoczynają wihara poza miastem w północnej Kalifornii. Wszyscy bhikkhuni i siladharowie trzymają się vinaya bardzo ściśle. Ich badania obejmują: vinaya i sutta teksty. Ich wspólnoty są kontemplacyjne, z naciskiem na medytacja.

Mahajana chińska, wietnamska i japońska

Zakonnice podążające za tradycją mahajany na Zachodzie to często Amerykanie pochodzenia azjatyckiego lub imigranci z Azji, którzy założyli na Zachodzie świątynie, które służą przede wszystkim ich społecznościom etnicznym. Większość z nich jest wyświęcana i kształcona w Azji, zgodnie z ustalonymi tam procedurami i programami studiów. Niektóre euroamerykanki dołączyły do ​​tych świątyń i ośrodków, głównie tych w Budda Międzynarodowe Stowarzyszenie Światła⁵ pochodzący z Fo Kuan Shan na Tajwanie, Stowarzyszenie Buddyjskie Sfery Dharmy⁶ (DRBA) wywodzący się z Mistrza Hua z Tajwanu, czy społeczności uważności założonej przez Thich Nhat Hanha. Osoby w DRBA uczą się chińskiego i prowadzą swoje studia i praktykę zarówno w języku chińskim, jak i angielskim. Udzielają święceń bhikszuni członkom swojej organizacji w ich oddziale, Mieście Dziesięciu Tysięcy Buddów w północnej Kalifornii. The Budda Międzynarodowe Stowarzyszenie Światła udziela święceń bhikszuni w swojej filii, świątyni Hsi Lai w Hacienda Heights w Kalifornii i przyjmuje kandydatów z innych tradycji buddyjskich. Obie te organizacje założyły uniwersytety Dharmy w USA.

Wielu ludzi Zachodu przyciąga praktyka uważności nauczana przez wietnamskiego mistrza Thich Nhat Hanha, a wielu z nich otrzymało bhikszu i bhikszuni śluby pod nim. Posiada szeroką sieć grup praktyk, zwaną Community of Mindful Living,⁷ w którym praktykują świeccy wyznawcy. Założył również kilka klasztorów, w tym słynny Plum Village we Francji i Deer Park w Kalifornii. Wyświęcają bhikszuni członkom swojej organizacji. Uczą się i ćwiczą głównie w języku angielskim, a od wielu z nich uczą się trochę wietnamskiego sangha są Wietnamczykami pierwszego lub drugiego pokolenia na Zachodzie.

Zakon Kontemplatów Buddyjskich,⁸ założona przez nieżyjącego już mistrza Zen Jiyu Kennetta, posiada dwa klasztory (Shasta Abbey w Kalifornii i Throssell Hole Buddha Abbey w Wielkiej Brytanii) oraz sieć klasztorów. Ci zakonnicy zachowują celibat i bodhisattwa śluby japońskiej tradycji Zen, ale nie mają Pratimoksha klasztorny święcenia. Pomysł przyjęcia vinaya został krótko omówiony w ostatnich latach. Jednak wielu członków nie jest obecnie zainteresowanych robieniem tego, ponieważ ich klasztory mają zarówno kobiety, jak i mężczyzn i cenią sobie równość płci.

Tybetański Mahajana

W buddyzmie tybetańskim zdecydowana większość zachodnich mniszek to śramaneriki, ponieważ w tej tradycji nie ma możliwości wyświęcenia wyższych święceń. Kilka zachodnich mniszek otrzymało święcenia bhikszuni od chińskich lub wietnamskich mistrzów, ale praktykują w tradycji tybetańskiej. Jestem wśród tej grupy, przyjmując święcenia śramanerika zgodnie z Mulasarvastivadin winaja w Indiach 1977 i święcenia bhikszuni zgodnie z Dharmaguptaka winaja na Tajwanie w 1986 roku.

Podczas gdy Jego Świątobliwość Dalajlama bardzo popiera wprowadzenie święceń bhikszuni w społeczności tybetańskiej, wielokrotnie powtarzał, że nie może tego zrobić sam. Chciałby konsensusu między międzynarodowymi bhikszu sangha aby to zrobić, ale najpierw sangha każdego kraju musi się na to zgodzić. Podczas gdy sytuacja na Sri Lance szybko się zmieniła, co doprowadziło do tego, że wiele kobiet otrzymało święcenia bhikszuni, w Tajlandii, Birmie i społeczności tybetańskiej istnieje duży sprzeciw.⁹ Chociaż niektóre konferencje mnichów tybetańskich omawiały w ostatnich latach święcenia bhikszuni, nie osiągnęły one porozumienia w sprawie procedury święceń. Same mniszki tybetańskie niewiele wiedzą o święceniach bhikszuni i obecnie większość nie jest chętna do ich przyjęcia, ponieważ nie widzą korzyści. Powiedziano im, że skoro mają śramanerikę, bodhisattwai tantryczny ślubyświęcenia bhikszuni nie są niezbędne dla ich praktyki. Mniszki obawiają się również, że nie będą w stanie utrzymać dodatkowej bhikszuni zasady bardzo dobrze. Ponadto, gdy omawiano możliwość wyświęcenia bhikszuni, mniszki tybetańskie powszechnie mówiły, że chciałyby przyjąć je w Mulasarvastivadin. winaja tradycja, od tybetańskich bhikszu. Jednak do tej pory tybetańscy mnisi nie doszli do wniosku, że jest to możliwe według Mulasarvastivadin winaja dla mnicha sangha sam udzielać święceń bhikszuni.

Zachodnie zakonnice praktykujące w tradycji tybetańskiej widoki które są podobne do ich tybetańskich odpowiedników. Po pierwszej fali tych z nas, którzy otrzymali bhikszuni przysięga w latach 1980. niewiele innych zachodnich mniszek przyjęło pełne święcenia kapłańskie. Spośród tych, którzy to zrobili, kilku później z różnych powodów rozebrało się.

Zachodnie zakonnice w tradycji tybetańskiej

Bardzo pomocne jest zrozumienie sytuacji zachodnich monastyków praktykujących tradycję tybetańską. Dla tych z was, którzy wychowali się w Azji i zostali wyświęceni w tamtejszych klasztorach, sytuacja zachodnich monastyków, zwłaszcza mniszek, może być dla was raczej zaskakująca. Kiedy buddyzm i sangha po raz pierwszy przyjeżdżają do nowych miejsc i kultur, sytuacja jest zupełnie inna niż w miejscach, w których jest ugruntowana od wieków. Widać to w wielu obszarach: święcenia, wsparcie finansowe, miejsca do szkolenia, edukacja, medytacja i rekolekcje oraz zaangażowanie społeczne.

Informacje ogólne

Tybetańscy uchodźcy, w tym Jego Świątobliwość Dalajlama który jest doczesnym i duchowym przywódcą Tybetańczyków, przybyłym do Indii w 1959 roku po nieudanym powstaniu przeciwko komunistycznemu przejęciu Tybetu i przymusowemu włączeniu Tybetu do Chin. Tysiące tybetańskich klasztorów buddyjskich zostało zniszczonych po przejęciu władzy przez komunistów i podczas rewolucji kulturalnej. Nawet teraz klasztorom w Tybecie brakuje wolności religijnej. Tybetańczycy na wygnaniu odbudowali swoje klasztory w Indiach, jednocześnie tęskniąc za wolnością Tybetańczyków i możliwością powrotu do ojczyzny. Zachodni monastycy są uczniami tych nauczycieli, którzy żyją na wygnaniu. Większość z nich to mnisi, a niektórzy świeccy nauczyciele. Priorytetem tych nauczycieli jest odbudowa klasztorów w Indiach i Tybecie oraz edukacja mnichów. W Tybecie istniały klasztory, a na wygnaniu powstały nowe, ale do niedawna ich edukacja była bardzo słaba. Teraz dzięki wysiłkowi HH Dalajlamaedukacja mniszek znacznie się poprawiła, chociaż wiele mniszek tybetańskich i himalajskich nadal nie posiada odpowiedniego wykształcenia. W Tybecie było bardzo niewiele kobiet-nauczycieli i tylko kilka tybetańskich kobiet (mniszek i świeckich) naucza Dharmy ludzi Zachodu. Tak więc zachodnie kobiety są przede wszystkim uczennicami tybetańskich mnichów, którzy są uchodźcami i których priorytetem jest utrzymanie i edukacja Tybetańczyków. mnich uczniów.

wyświęcenie

Podczas gdy tybetańscy mistrzowie z radością wyświęcają ludzi z Zachodu, zakładają, że ich zachodni uczniowie mogą się utrzymać, a nawet pomóc w zbieraniu funduszy dla tybetańskich klasztorów. W ten sposób nie kładą nacisku na tworzenie klasztorów na Zachodzie. Na Zachodzie ich uwaga skupia się na zakładaniu ośrodków Dharmy, które skupiają się przede wszystkim na studiowaniu i praktykowaniu Dharmy dla ludzi świeckich. Zachodni monastycy często studiują w tych ośrodkach Dharmy, aw niektórych przypadkach tworzą ich personel. Niektórzy zakonnicy podążają za nauczycielami, którzy są świeckimi wyznawcami,¹⁰ i dlatego muszą sami znaleźć informacje o święceniach. Podczas gdy wielu nauczycieli ma organizacje międzynarodowe, składające się z wielu ośrodków Dharmy w obszarach miejskich i ośrodków rekolekcyjnych na obszarach wiejskich, brakuje klasztorów dla mieszkańców Zachodu. Na przykład w Ameryce Północnej, podczas gdy istnieje kilka małych grup kilku zachodnich monastyków mieszkających razem, jedyne społeczności, które koncentrują się konkretnie na klasztorny edukacja i praktyka to opactwo Gampo¹¹ w Kanadzie i Opactwie Sravasti¹² w USA. Ponadto z moich obserwacji wynika, że ​​wielu zachodnich kandydatów do klasztorny święcenia nie zostały wystarczająco sprawdzone i przygotowane do święceń. Z tybetańskiego punktu widzenia, bardziej korzystne dla jednostki jest przyjęcie święceń jednego dnia w tym zdegenerowanym wieku niż dla całego jej życia w czasie Budda. W rezultacie udzielają święceń dobrowolnie niemal każdemu, kto się o to ubiega. Wielu z tych ludzi z Zachodu wie bardzo niewiele klasztorny życie, zasady, znaczenie życia w klasztorny społeczności i szkolenia w vinaya. Niektórzy z nich mają problemy psychiczne, które nie są wykrywane przez ich tybetańskich nauczycieli, ponieważ mówią różnymi językami i nie mają zbyt wielu kontaktów poza formalną sytuacją nauczania. Z kilkoma wyjątkami, zachodnie sangha, którzy mogliby łatwiej wykryć osoby z problemami emocjonalnymi, nie są konsultowane. Jednym ze świateł w tej dziedzinie jest kurs przedświęcący¹³ odbywał się corocznie w Tushita Retreat Centre w Dharamsali w Indiach, przed święceniami Jego Świątobliwości Dalajlama daje każdego roku. Bhikshuni Jotika z Hiszpanii odegrał kluczową rolę w tworzeniu i nauczaniu tego kursu. Ponadto książeczka Przygotowanie do święceń: rozważania dla ludzi Zachodu Klasztorny Wyświęcenia w tybetańskiej tradycji buddyjskiej ¹⁴ dostarcza potencjalnym kandydatom przydatnych informacji. Jednak to kandydaci powinni szukać dalszych wskazówek i ci, którzy nie rozumieją wartości sangha społeczność i korzyści płynące z przestrzegania wskazówek seniora sangha zaniedbać dowiedzieć się więcej o klasztorny życie przed święceniami.

Innym czynnikiem przyczyniającym się do braku odpowiednich badań przesiewowych i przygotowania jest to, że zachodnie sangha generalnie nie udzielaj święceń. Tybetańczycy zazwyczaj odsyłają swoich uczniów do szanowanych tybetańskich mistrzów w celu uzyskania święceń. Podczas gdy ludzie z Zachodu często działają jako nauczyciele podczas wyświęcania therawady i ogólnej mahajany na Zachodzie, z wyjątkiem opactwa Gampo i opactwa Sravasti, zachodni monastycy w tradycji tybetańskiej nie są nauczycielami ani instruktorami podczas ceremonii święceń.

Większość zachodnich monastyków, ale zwłaszcza mniszek, ma niezależne umysły. Aby wybrać tak niezwykły styl życia na Zachodzie, trzeba być niezależnym, aby przeciwdziałać presji rodzinnej i społecznej na „normalne” życie z rodziną i pracą. Ponadto są dobrze wykształceni, większość z nich ma wykształcenie wyższe. Zwracają się do buddyzmu, ponieważ szukają ścieżki, która pomoże im lepiej żyć, nadać życiu sens i spełnić duchowe tęsknoty. Chociaż pragną dobrej buddyjskiej edukacji, nie poszukują wyłącznie wiedzy intelektualnej; chcą ścieżki praktyki i medytacja które poruszą ich serca. Zainspirowani mądrością i współczującym działaniem swoich nauczycieli, chcą upodobnić się do nich, praktykując Dharmę tak, jak to robili. W ten sposób zachodni monastycy szukają edukacji u nauczycieli, którzy są: klasztorny (a czasami świeckich) praktykujących Dharmę. Tylko nieliczni zachodni monastycy studiowali buddyzm na zachodnim uniwersytecie po wyświęceniu, ponieważ woleliby studiować z praktykującymi, którzy mają doświadczenie Dharmy, niż z zachodnimi uczonymi, którzy często nie są nawet buddystami.

Ponadto, podobnie jak mniszki tybetańskie, zdecydowana większość zachodnich mniszek to śramaneriki. Idąc za radą swoich nauczycieli, nie zostaną bhikszuni, dopóki tybetańscy mnisi nie wyrażą chęci i nie znajdą sposobu na wprowadzenie święceń bhikszuni do tybetańskiej tradycji. Chociaż pragną otrzymać dobrą edukację Dharmy, większość z nich nie rozumie wartości praktykowania jako bhikszuni.

Wsparcie finansowe

Tybetańscy mistrzowie oczekują, że ich zachodni uczniowie będą utrzymywali się finansowo, aw niektórych przypadkach pomogą zebrać fundusze dla tybetańskich klasztorów w Indiach i Tybecie. Niektóre zachodnie sangha pracują jako personel w ośrodkach Dharmy, gdzie otrzymują zakwaterowanie i wyżywienie. Dzięki temu mogą mieszkać w pobliżu nauczyciela i innych zakonników, nawet jeśli nie funkcjonują jako klasztorny społeczność lub odbierz klasztorny trening w ośrodkach Dharmy.

W ostatnich latach coraz więcej zachodnich zakonników żyje samotnie i po święceniach pracuje w mieście. To sprawia, że ​​ich zasady trudny. Oprócz noszenia świeckich ubrań i zapuszczania włosów, spędzają czas głównie z nie-buddystami i osobami świeckimi. Nie ma więc szansy, by nauczyły się tego zasady i klasztorny zachowanie poprzez życie w klasztorny wspólnota. Zamiast tego muszą myśleć o płaceniu czynszu, kupowaniu artykułów spożywczych i robieniu wszystkiego innego, z czym wiąże się praca i życie na własną rękę. Ponadto często pracują jako wolontariusze w ośrodku Dharmy, pomagając w organizowaniu różnych nauk i funkcji. Nie trzeba dodawać, że wielu nowych zakonników żyjących w takiej sytuacji rozbiera się w ciągu kilku lat.

W USA głównym problemem jest uzyskanie ubezpieczenia zdrowotnego i opieki zdrowotnej. Zachodni monastycy, którzy nie mają pracy, albo muszą wykupić ubezpieczenie zdrowotne na własną rękę, albo z niego zrezygnować, ponieważ brakuje im dobroczyńcy, który mógłby je sponsorować.

Społeczeństwa zachodnie są w przeważającej mierze chrześcijańskie. Ludzie niewiele wiedzą o buddyzmie iw ten sposób wspierają lokalne kościoły i inne organizacje charytatywne. Wielu świeckich ludzi Zachodu, którzy zostali buddystami, odrzuciło nacisk na dziesięcinę w swoich poprzednich religiach i rozczarowało się nadużyciem finansów w instytucjach religijnych. Wielu zachodnich świeckich buddystów nie widzi korzyści z posiadania sangha. Widząc różnicę między sangha i świeckich jako hierarchicznych, chcą sangharówność laików. Jeszcze inni pochodzą ze środowisk protestanckich, gdzie kaznodzieje są małżeństwem, mają rodziny i są zatrudnieni w kościołach, którym służą. Uważają celibat za nienaturalny i uważają, że każdy powinien zarabiać na życie, a nie polegać na darowiznach.

Dlatego wielu zachodnich buddystów niechętnie angażuje się w buddyjskie instytucje religijne lub przekazuje darowizny na wsparcie klasztorów i sangha. Wielu z nich decyduje się na przekazanie darowizny innym wartościowym odbiorcom, takim jak tybetańscy monastycy, którzy są uchodźcami w Indiach i ich klasztorach, lub tybetańskie klasztory w Tybecie, które odbudowują się po zniszczeniu w wyniku przejęcia Tybetu przez chińskich komunistów. Większość zachodnich buddystów wspiera lokalne ośrodki Dharmy, w których uczęszczają na nauki, a wielu wspiera specjalne projekty swoich nauczycieli Dharmy, takie jak budowanie posągów, stup i wspieranie klasztorów w Mongolii, Tybecie i Indiach, ponieważ postrzegają tych ludzi jako potrzebujących.

Zachodni świeccy często zakładają, że tybetańscy mistrzowie popierają ich Zachód klasztorny uczniów finansowo, co na ogół nie ma miejsca. Zakładają też, że zachodni monastycy mają więcej dostęp do finansów niż tybetański i mongolski sangha w Azji. Jednak tak nie jest. Podczas gdy niektórzy zachodni monastycy mogli mieć pewne oszczędności podczas święceń, szybko się one wyczerpują. Niektórzy z nich muszą płacić za pobyt w kilku zachodnich klasztorach, które istnieją na Zachodzie; potrzebują także pieniędzy na podróż, ubezpieczenie zdrowotne, wydatki na leczenie i leczenie dentystyczne, książki o Dharmie i tak dalej. W niektórych przypadkach Western sangha muszą płacić za udział w kursach Dharmy w ośrodkach Dharmy. Kilka organizacji zasponsoruje niektóre z ich klasztorny członków do nauki lub odbycia rekolekcji,¹⁵ a zakonnicy, którzy prowadzą ośrodki rekolekcyjne, zazwyczaj otrzymują pokój, wyżywienie i niewielkie stypendium.

Skutkuje to interesującym „podziałem klasowym” zachodnich monastyków – tych, którzy mają środki finansowe i tych, którzy ich nie mają. Ci, którzy mają środki, czy to dzięki wsparciu rodziny, oszczędnościom, czy dochodom z pracy, mają możliwość podróżowania, aby otrzymywać nauki Dharmy i uczestniczyć w odosobnieniach. Ci, którzy nie mają finansów, nie mają tych możliwości w takim samym stopniu.¹⁶

Trudności finansowe Western sangha nie wynikają wyłącznie z czynników zewnętrznych. Jest element, który tkwi w postawach niektórych sangha członków. Wiele osób wyświęcających jest niezależnych. Nie zostali pouczeni o znaczeniu życia w klasztorze i korzyściach, jakie z tego czerpią. Myślą więcej o tym, co może pomóc w ich osobistej praktyce Dharmy, a nie o tym, co mogą zrobić, aby przyczynić się do przetrwania i rozprzestrzeniania się buddyzmu w tym świecie. Ci ludzie wolą mieszkać na własną rękę, a w niektórych przypadkach widzą życie w sangha wspólnota jako ograniczająca ich wolność. Podczas gdy niektórzy lamentują nad swoimi problemami finansowymi, nie chcą rezygnować z samodzielności, aby mieszkać w klasztorze, co oznacza przestrzeganie harmonogramu, pracę dla wspólnoty i tak dalej.

W grę wchodzą również różne inne czynniki. Po pierwsze, podczas gdy sangha jest postrzegana jako pole zasługi w buddyzmie tybetańskim, znacznie większy nacisk kładzie się na nauczyciela jako pole zasługi dla tworzenia dobra karmy. Tak zrobi wielu świeckich wyznawców ofiary swoim tybetańskim nauczycielom, którzy przekazują datki do swoich klasztorów w Indiach i Tybecie.

Po drugie, ogólnie rzecz biorąc, zachodni monastycy w tradycji tybetańskiej nie są tak szanowani jak monastycy tybetańscy. Niektóre z nich dotyczą zachodnich monastyków żyjących niezależnie, co oznacza, że ​​nie przyjmują rygorystycznych przepisów klasztorny szkolenie znalezione w azjatyckich klasztorach, które prowadzi do wyrafinowanego zachowania zewnętrznego, właściwej etykiety i życia wewnątrz zasady. Kolejnym czynnikiem jest brak zachodniego sangha społeczności, w których świeccy wyznawcy widzą, jak monastycy dobrze się uczą i praktykują. Kolejnym elementem jest brak odpowiedniego przesiewania klasztorny kandydaci, co prowadzi do wyświęcania osób z problemami psychicznymi. Ci ludzie postępują następnie w niestosowny sposób, co prowadzi do tego, że świeccy nie są inspirowani przez zachodnich monastyków, a tym samym nie postrzegają ich jako godnych szacunku i ofiary.

Akceptacja przez społeczeństwo

W Azji ogół społeczeństwa wie, że buddyjscy monastycy istnieją i rozpoznaje ich szaty. Tak nie jest na Zachodzie. Generalnie osoba na ulicy nie kojarzy naszych szat z buddyzmem. Zamiast tego witają nas spojrzenia lub uwagi, takie jak „Hari Kryszna”. Mnichów zbesztano za „noszenie spódnic”, a mniszki często mylone są z mężczyznami i witane „Witaj Panie”. Wiele kobiet o dobrych intencjach podeszło do mnie z pocieszającym uśmiechem i powiedziało: „Nie martw się, kochanie. Kiedy chemia się skończy, twoje włosy odrosną.” Od czasu do czasu dostaję komplementy za mój „strój”, a raz stewardesa skomentowała: „Nie każdy może nosić takie włosy, ale dobrze na tobie wygląda”. Czasami narodzeni na nowo chrześcijanie podchodzą do nas w miejscach publicznych i rozpoczynają rozmowę, mówiąc nam, że pójdziemy do piekła, jeśli nie porzucimy naszej pogańskiej wiary.

Większość ludzi Zachodu, którzy chcą wyświęcić, spotyka się ze sprzeciwem swoich rodziców, z których wielu uważa, że ​​ich dzieci są członkami sekty i zostały poddane praniu mózgu, aby rozdać cały swój dobytek. Podczas gdy niektórzy rodzice wspierają duchowe powołanie swojego dziecka, większość go nie rozumie.

Stany Zjednoczone to przede wszystkim kraj protestancki. Ponieważ różne wyznania protestanckie nie mają zakonów, większość ludzi (katolicy są wyjątkiem) nie rozumie, co jest klasztorny jest. Protestancka etyka pracy jest silna w Stanach, co oznacza, że ​​oczekuje się od ludzi pracy zarobkowej i niezależności od osób niebędących członkami rodziny. Tak więc buddyjscy zakonnicy, którzy nie otrzymują wynagrodzenia, ale oferują swoje usługi, są w ich oczach anomalią. Postrzegają nasze życie zależne od darowizn jako pasożyta społeczeństwa. Ponadto postrzegają celibat jako nienaturalny i nie rozumieją, dlaczego nie chcemy się żenić i mieć rodziny.

Dopiero gdy jesteśmy w stanie wyrazić nasze wybory dotyczące stylu życia i dobrze je wyjaśnić jednostkom, ludzie zaczynają dostrzegać powód i cel klasztorny styl życia. Z tych powodów zachodni monastycy muszą mieć jasny cel, aby wyświęcać. Muszą być w stanie znieść pytania osób o dobrych intencjach, a także szyderstwa tych, którzy uważają, że to, co robią, jest dziwne.

Miejsca do treningu

Jak wspomniano powyżej, dla ludzi Zachodu w tradycji tybetańskiej klasztory są nieliczne.¹⁷ Większość mieszka w ośrodkach Dharmy, w ośrodkach odosobnień lub mieszka samotnie w miastach. Dzieje się tak z powodu kombinacji wyżej wymienionych okoliczności: ich tybetańscy nauczyciele bardziej troszczą się o dobro klasztorów tybetańskich w Azji, brak wsparcia finansowego, brak wiedzy o znaczeniu i korzyściach płynących z życia w klasztorze oraz niektóre zachodnie sangha bycie niezależnym. Moim zdaniem dzieje się tak również z powodu braku przywództwa. Jednym z powodów jest to, że większość zachodnich sangha postępuj zgodnie z instrukcjami nauczycieli, a jeśli nauczyciele nie proszą ich o założenie klasztoru, nie myślą, aby zrobić to na własną rękę. Zdają sobie również sprawę z tego, jak wiele nie wiedzą o Dharmie i vinaya, więc uważają, że nie są w stanie zakładać klasztorów.

Taka była moja postawa przez wiele lat. Dopiero podczas konferencji zachodnich nauczycieli buddyzmu z Jego Świątobliwością Dalajlama w 1993 roku mój umysł zaczął się zmieniać. Tutaj Bhikshuni Tenzin Palmo dał poruszająca prezentacja o sytuacji zachodnich monastyków. W dyskusji, która nastąpiła, Jego Świątobliwość powiedział nam, abyśmy nie czekali, aż nasi tybetańscy nauczyciele ustalą… klasztorny instytucji dla nas, ale aby przejąć inicjatywę i zrobić to sami. Osobiście dało mi to pewność, której wcześniej brakowało.

Obecnie kilka zachodnich mniszek i świeckich zajmuje stanowiska kierownicze i zakłada klasztory dla mniszek tybetańskich i himalajskich oraz dla mniszek zachodnich, a także pomaga już założonym klasztorom tybetańskim. Bhikshuni Tenzin Palmo założył Dongyu Gatsel Ling¹⁸ w Tashi Jong w Indiach. Tutaj około pięćdziesięciu młodych himalajskich i tybetańskich mniszek, w wieku od piętnastu do dwudziestu pięciu lat, studiuje i praktykuje oraz jest w trakcie przywracania linii Togdenma kobiet praktykujących tantrę. Sramanerika Tenzin Sangmo założył Thosamling Nunnery¹⁹ w Sidpuri w Indiach dla zachodnich zakonnic w pięknej i spokojnej okolicy niedaleko Dharamsali. Przebywa tam również wiele świeckich kobiet. Ich program edukacyjny to program tradycyjnego klasztoru tybetańskiego, dlatego zakonnice uczą się języka tybetańskiego. Ten klasztor nie jest sekciarski i mogą tam mieszkać mniszki wywodzące się z dowolnej tradycji tybetańskiej, a także z Tajwanu, Korei, Wietnamu i innych miejsc. Dr Elizabeth Napper i pani Philippa Russell odegrały kluczową rolę we współpracy z tybetańskimi zakonnicami i tybetańskimi świeckimi kobietami, aby stworzyć Tybetański Projekt Zakonnic²⁰ która założyła i wspierała kilka tybetańskich klasztorów w Indiach. Bhikszuni Karma Lekshe Tsomo założył Klasztor Jamyang Choling²¹ i założył Fundację Jamyang,²² program edukacyjny dla himalajskich kobiet. Sramanerika Tsenla asystowała w założeniu klasztoru Khachoe Ghakyil.²³ Bhikszuni Jampa Tsedroen zaoferował dużą pomoc mniszkom z klasztoru Jangchub Choeling²⁴ w południowych Indiach.

Na Zachodzie Bhikszuni Pema Chodron jest znanym nauczycielem Dharmy w tradycji Szambali. Pod jej przewodnictwem opactwo Gampo zostało założone w 1974 roku. Podczas programu „yarne”, tradycyjnego odosobnienia przed deszczem odbywającego się zimą w opactwie Gampo, wielu mnichów z różnych tradycji tybetańskich, a także z innych tradycji buddyjskich zbiera się na sześć tygodni, aby wspólnie praktykować i uczyć się vinaya. Mają także coroczny dathun dla młodzieży, podczas którego młodzi dorośli przyjmują święcenia i żyją jako zakonnicy przez miesiąc. Bhikshuni Khenmo Dolma założył Vajra Dakini Nunnery²⁵ w Vermont, USA. Więcej o opactwie Sravasti, opactwie, które założyłem, dowiecie się w dalszej części tego artykułu.

Edukacja

Po otrzymaniu święceń, jaka edukacja, szkolenie i praktyka są dostępne dla zachodnich mniszek buddyjskich? Ci, którzy należą do tajlandzkiej tradycji leśnej, skup się na vinaya studia (według siladhara zasady otrzymali) i robią sutta studia też. Koncentrują się na medytacja i życie wspólnotowe jako sposób na ćwiczenie umysłu. Mnisi z zachodniej Theravady studiują pali winaja jak również sutty. Jest ich niewiele i są rozsiane po całych Stanach Zjednoczonych. Jednakże mają między sobą dobrą sieć, spotykają się, aby udzielać święceń śramanerika i wykonywać Uposattha, i zaczynają zakładać wspólnoty.

Urodzone w Azji mniszki mieszkające na Zachodzie realizują programy szkoleniowe w swoich rodzinnych świątyniach w Azji, włączając w to ceremonię Posadha i tak dalej. Niektórzy z nich uczęszczają na zachodnie uniwersytety i otrzymują stopnie naukowe z różnych dziedzin.

Zachodni bhikszuni w chińskiej i wietnamskiej tradycji mahajany prowadzą rozległe studia sutr, a także uczą się Pratimokszy zasady i vinaya. Niektórzy z nich uczęszczają do szkół Dharmy i uniwersytetów założonych przez ich organizacje, a niektórzy z nich sami zostali nauczycielami.

Nauczyciele tybetańscy byli bardzo hojni w dzieleniu się Buddanauki z mieszkańcami Zachodu, zarówno klasztorny i świeckich, mężczyzn i kobiet. W przeciwieństwie do sytuacji mniszek tybetańskich, z których część niedawno uzyskała podobną edukację do mnichów, mniszki zachodnie mają prawie takie same wyzwania i możliwości jak mnisi zachodni (chociaż mniszki nie mogą jeszcze zostać gesze, podczas gdy mnisi Móc).

Zachodni monastycy w tradycji tybetańskiej mają różne poziomy i typy edukacji. Prawie wszyscy zaczynają od przestudiowania etapów ścieżki do oświecenia (lamrim) i myślenie (lodziong) nauki. Niektórzy kontynuują obszerne studia nad wielkimi traktatami indyjskimi i tybetańskimi. Niektórzy pogłębiają swoje zrozumienie i praktykę etapów ścieżki i treningu myśli. Większość otrzyma tantrę upodmiotowienie w pewnym momencie i przestudiować tantra, ale w różnym stopniu.

Edukacja Vinaya

Jedna przeszkoda do vinaya edukacja dla zakonnic zachodnich polega na tym, że oryginał Dharmaguptaka i Mulasarvastivadin vinaya teksty nie zostały w pełni przetłumaczone na języki zachodnie. Nie ma też długich indyjskich, chińskich i tybetańskich komentarzy na temat oryginału vinaya teksty zostały przetłumaczone. Na szczęście Pali vinaya można znaleźć w języku angielskim²⁶ jak może Dharmaguptaka i Mulasarvastivadin bhikshuni zasady.²⁷ Istnieje kilka nieopublikowanych transkryptów ustnych nauk podanych w mulasarvastivadin śramaneraika zasady przez tybetańskich nauczycieli, a także opublikowano kilka krótkich komentarzy.²⁸ Książka Czcigodnego Mistrza Bhikszuni Wu Yin, Wybór prostoty,²⁹ jest niezbędna dla każdej zachodniej mniszki, która otrzymała święcenia bhikszuni. Istnieje również wiele krótszych artykułów o Pratimoksza zasady, klasztorny życie,³⁰ i vinaya w Internecie.³¹ Zakonnice Thich Nhat Hanha mają również transkrypcje Dharmaguptaka Nauki Pratimokszy.

Studium etapów ścieżki i treningu myślenia

Prawie wszyscy ludzie Zachodu, którzy zostają buddystami, są wprowadzani w Dharmę poprzez nauki na etapach ścieżki i treningu myśli. Etapy nauk ścieżki zaczynają się od kultywowania czterech myśli, które zwracają umysł ku Dharmie:

1. Cenne ludzkie życie, jego sens i cel oraz jego rzadkość i trudność w osiągnięciu
2. Śmierć i nietrwałość
3. Funkcjonowanie prawa karmy i jego skutki
4. Wady i nieszczęścia cyklicznej egzystencji.

Obejmuje również uprawę trzy główne aspekty ścieżki:

1. Zrzeczenie się cyklicznej egzystencji ( determinacja bycia wolnym z cierpienia samsarskiego) i dążenie osiągnąć wyzwolenie
2. Altruistyczna intencja bodhiczitta który dąży do osiągnięcia pełnego oświecenia dla dobra wszystkich czujących istot
3. Mądrość realizująca ostateczna natura, pustka nieodłącznej egzystencji wszystkich zjawiska

Jak również sześć dalekosiężne praktyki (paramit):

1. Hojność
2. Etyczne postępowanie
3. Hart
4. Radosny wysiłek
5. Medytacyjna stabilizacja
6. Mądrość

Trening myśli jest gatunkiem nauczania rozwiniętym w Tybecie, zakorzenionym w sutrach i czerpiącym w szczególności z Przewodnik po BodhisattwaDroga Życia (Bodhicharyavatara). Trening myśli obejmuje instrukcje dotyczące siedmiu głównych punktów:

1. Połączenia Praktyki wstępne (cztery myśli, które kierują umysł ku Dharmie)
2. Główna praktyka: Trening w dwóch bodhicittach (konwencjonalny bodhiczitta, który dąży do oświecenia w celu przyniesienia korzyści wszystkim czującym istotom i ostatecznym bodhiczitta, który realizuje ostateczna natura)
3. Przekształcanie niekorzystnych okoliczności w Ścieżkę: jak przekształcić konflikt, cierpienie, chorobę i inne przeszkody, aby pomogły nam w praktykowaniu ścieżki do oświecenia
4. Wyjaśnienie praktyki życiowej: praktykowanie pięciu sił podczas naszego życia i w chwili śmierci (białe nasienie, modlitwy dążenie, zniszczenie, motywacja i znajomość)
5. Miara przekształcenia umysłu: jak ocenić, czy nasza praktyka treningu myśli postępuje?
6. Zobowiązania związane z transformacją myśli: praktyczne porady, które pomagają nam lepiej dogadać się z innymi, a także kultywować bodhiczitta
7. Instrukcje transformacji myśli: bardziej praktyczne instrukcje do wdrożenia w życiu codziennym

Bycie dobrze wyszkolonym w powyższych naukach tworzy mocny fundament w Dharmie. Na tej podstawie niektórzy zakonnicy studiują pięć wielkich tematów. Inni mogą do pewnego stopnia studiować pięć wielkich tematów, aby wzmocnić praktykę etapów ścieżki, która pozostaje ich głównym zainteresowaniem. Jeszcze inni mogą zwrócić uwagę na: tantra.

Mniszki, które uczęszczają do ośrodków Dharmy w miastach, otrzymują nauki dotyczące etapów ścieżki, treningu myślenia i inne teksty oferowane świeckim w tych ośrodkach Dharmy. oni robią medytacja wycofują się, kiedy mają czas. Te zakonnice mają trudności z otrzymaniem nauk i szkoleń w zasady oraz klasztorny sposób życia i mają tylko nieliczne okazje do wykonywania śramanerika Posadha.

Studium pięciu wspaniałych tematów

Zakonnice, które intensywnie studiują wielkie traktaty indyjskie i tybetańskie, robią to albo w instytutach w Indiach, albo w rezydencjalnych ośrodkach Dharmy³² na zachodzie. Generalnie skupiają się na swoich studiach, bez wykonywania pracy służebnej w ośrodkach Dharmy, ponieważ studia wymagają dużo czasu i koncentracji. Te mniszki na ogół otrzymują nauki o śramanerika zasady. Ponadto studiują pięć wielkich tematów Tradycji Nalanda:

1. Doskonałość mądrości. Tutaj nacisk kładziony jest na ścieżki i podstawy bodhisattwów, które prowadzą do pełnego stanu Buddy. Badania te są oparte na badaniach Maitreyi Ozdoba czystych urzeczywistnień (Abhisamayalamkara), komentarz Haribhadry na ten temat i dalsze komentarze mistrzów tybetańskich.
2. Widok Bliskiej Drogi, który zawiera szczegółowe informacje na temat Madhjamaka filozofia dotycząca prawidłowego widzenia ostatecznej rzeczywistości. Wynika to Suplement Chandrakirtiego do (Nagardżuny) „Traktatu o środkowej drodze” (Madhayamikavatara) i jego tybetańskie komentarze.
3. Rozumowanie. Ten temat jest oparty na Dharmakirtiego Komentarz do „Kompendium rzetelnego poznania” (Dinagi). (Pramanavarttikakarika).
4. Abhidharma, na podstawie Vasubandhu Skarbnica Wiedzy (Abhidharmakosa) oraz jego indyjskie i tybetańskie komentarze.
5. winaja, na podstawie Gunaprabha's winaja-sutra i jego tybetańskie komentarze, które wyjaśniają Mulasarvastivadin winaja i Pratimoksza.

Te pięć tematów poprzedzonych jest badaniem materiałów wprowadzających, takich jak: Zbiór tematów (Dura), Umysł i świadomość (Lorig), Rozumowanie (Tarig), Zasady (Druptha). Uzupełniają je badania Ścieżki i tereny (Salam).

Te studia filozoficzne są rygorystyczne i obejmują nie tylko naukę z nauczycielem, ale także dogłębną dyskusję i debatę z kolegami z klasy. Takie wychowanie uczy jasnego i logicznego myślenia oraz rozpoznawania i obalania błędnych wyobrażeń o naturze rzeczywistości. W tradycyjnym języku tybetańskim klasztorny edukacja, studiowanie pięciu tematów może trwać od piętnastu do dwudziestu lat i prowadzi do uzyskania stopnia gesze,³³ tybetański odpowiednik doktoratu. w filozofii buddyjskiej. W klasztorach tybetańskich ten program studiów rozpoczyna się zwykle w dzieciństwie; mali chłopcy są wyświęcani już w wieku ośmiu lub dziewięciu lat i idą do klasztoru, aby się uczyć.

Tak długi program studiów nie jest odpowiedni dla wszystkich zachodnich zakonników, którzy spędzili już lata w szkole. Ponadto nie wszystkie teksty do tego programu nauczania zostały przetłumaczone na angielski i tylko kilku zachodnich mnichów nauczyło się tybetańskiego w stopniu niezbędnym do zaangażowania się w debaty, które stanowią znaczną część edukacji gesze. Obecnie jedna mniszka z Zachodu, Sramanerika Kelasang Wangmo, ukończyła pełny kurs tybetański w Instytucie Dialektyki Buddyjskiej (IBD) w Dharamsali w Indiach.³⁴ Jednak jako śramanerika nie wolno jej studiować vinaya w pełni, a zatem, podobnie jak inne mniszki tybetańskie, które ukończyły studia pięciu tematów, nie mogą otrzymać stopnia gesze. Podczas gdy Jego Świątobliwość Dalajlama zdecydowanie popiera mniszki otrzymujące stopień gesze, do tej pory mnisi tybetańscy nie znaleźli sposobu, aby im go przyznać. Aby przystąpić do egzaminu na gesze, trzeba było studiować vinaya w pełni, a żeby to zrobić, trzeba być w pełni wyświęconym. Jednak buddyzm tybetański nie oferuje pełnych święceń dla kobiet.

Niektóre inne zakonnice z Zachodu ukończyły kilka z pięciu tematów w IBD, po ukończeniu studiów w języku tybetańskim. Niektórzy nauczyli się języka tybetańskiego w Thosamling i obecnie przebywają w tybetańskich klasztorach w Indiach. Jednak najwięcej zakonnic z Zachodu mieszka i studiuje na Zachodzie. Niektóre zakonnice przeprowadziły na Zachodzie porównywalne studia filozoficzne w języku angielskim. Programy języka angielskiego są obszernymi, ale skróconymi formami nauki, które skupiają uwagę na ważnych punktach tych pięciu tematów. Te zachodnie zakonnice, które studiują na studiach magisterskich w Istituto Lama Na przykład Tsongkhapa we Włoszech i Chenresig Institute w Australii prowadzą studia filozoficzne, chociaż nie mają dostęp do pełnej gamy materiałów do nauki, które Tybetańczycy mają ze względu na brak tłumaczenia na angielski i/lub ich brak biegłej znajomości języka tybetańskiego.

Studium tantry

Większość zachodnich monastyków otrzymuje inicjacje tantryczne znacznie wcześniej niż ich tybetańscy odpowiednicy. Dzieje się tak z kilku powodów. Zachęca się Tybetańczyków zaangażowanych w długotrwałe studia filozoficzne, aby nie przyjmowali tantrycznych inicjacji, które mają długie codzienne zobowiązania, aby mieć więcej czasu na studia filozoficzne i debatę. Przyciąga ludzi Zachodu do tantra ponieważ uważa się, że jest to „wysokie” nauczanie, a niektórzy pędzą do niego bez wystarczającej podstawy. Chociaż niektórzy ludzie Zachodu nie lubią rytuałów i wizualizacji, większość wyznawców tradycji tybetańskiej uważa je za skuteczny sposób rozwijania koncentracji i przekształcania umysłów.

Medytacja i odosobnienie

Ludzie z Zachodu są bardzo zainteresowani medytacja. Będąc dobrze wykształconymi i ogólnie intelektualnymi, poszukują samopoznania i chcą dowiedzieć się, jak uczyć się o sobie oraz o tym, jak działa ich własny umysł i emocje. Chcą praktyki duchowej, która poruszy ich serca i zainspiruje ich do bycia lepszymi ludźmi poprzez samopoznanie i przekształcenie własnego umysłu. W ten sposób prawie wszyscy zachodni monastycy przejdą jakiś okres medytacja rekolekcje każdego roku. Inni mogą odbyć odosobnienie na trzy miesiące lub sześć miesięcy co kilka lat, a niektórzy będą uczestniczyć w odosobnieniach trzyletnich. Podczas gdy niektórzy ludzie zrobią odosobnienie na etapach ścieżki, większość ludzi zrobi odosobnienie, które obejmuje wizualizację i mantra recytacja. Niektórzy odbędą odosobnienia, aby zakończyć praktykę wstępną do odosobnień tantrycznych, na przykład wykonanie 100,000 100,000 pokłonów, XNUMX XNUMX mandali ofiaryI tak dalej.

Zaangażowanie społeczne

Po wyświęceniu zachodni mnisi kontynuują edukację Dharmy i zdobywają medytacja doświadczenie również. Następnie, na sugestię swojego nauczyciela lub na zaproszenie świeckich wyznawców, wielu z nich zaczyna samodzielnie nauczać Dharmy i prowadzić medytacja rekolekcje. W krajach zachodnich mniszki są bardziej widoczne jako nauczycielki niż w Azji (z wyjątkiem Tajwanu i Korei, gdzie naucza wielu mnichów). Myślę, że brak nauczycielek w tradycji therawady i tradycji tybetańskiej w Azji jest związany z brakiem kwitnącego mnicha sangha w tych miejscach. Stanie się bhikszuni zwiększa pewność siebie i możliwość zdobycia wykształcenia, co z kolei umożliwia tym mniszkom dawanie więcej społeczeństwu poprzez nauczanie i szerzenie Dharmy. Ponadto świeccy Azjaci szanują zakonnice, które przestrzegają dyscypliny bhikszuni i chcą otrzymywać od nich nauki.

Na Zachodzie bardzo ważna jest obecność nauczycielek. Równość płci jest wysoko ceniona zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn, którzy chcą otrzymywać nauki od wykwalifikowanych kobiet z Zachodu. Gdyby buddyzm miał być postrzegany jako religia faworyzująca mężczyzn niż kobiety, wielu ludzi Zachodu nie byłoby nim zainteresowanych.

Zarówno siladhary z Tajskiej Tradycji Leśnej, jak i zachodni bhikszuni wyświęceni w tradycji Sri Lanki uczą Dharmy i medytacja świeckich wyznawców. Wielu azjatyckich i zachodnich bhikszuni w Stowarzyszeniu Buddyjskim Dharma Realm w Budda Light International i we Wspólnocie Mindfulness uczą świeckich sutr, a także medytacja. Chociaż nie wierzę, że mniszki Theravada są aktywne w projektach opieki społecznej, wiele mniszek mahajany na Zachodzie tak.

W tradycji tybetańskiej niektóre mniszki nauczają Dharmy i medytacja świeckich wyznawców. Niektórzy pracują w więzieniu; Liberation Prison Project, międzynarodowy projekt, który dociera do więźniów w wielu krajach, został założony przez australijską zakonnicę, Czcigodną Robinę Courtin. Niektóre mniszki piszą książki o Dharmie – Czcigodny Pema Chodron jest chyba najbardziej znanym z nich – a inne redagują mowy o Dharmie swoich nauczycieli, przekształcając je w książki. Kilka zakonnic zajmuje się tłumaczeniami. Niektórzy pracują w hospicjach; niektórzy są kapelanami w szpitalach. Wiele mniszek wolontariuszy w ośrodkach Dharmy lub służy w personelu ośrodków odosobnień. Niektórzy aktywnie pomagają tybetańskim mniszkom, zbierając dla nich fundusze na budowę klasztorów i do wykorzystania w programach studiów.

Studium przypadku: Opactwo Sravasti

Opactwo Sravasti jest nowe klasztorny gmina położona około godziny drogi od Spokane we wschodnim stanie Waszyngton, w północno-zachodniej części USA. Jego nazwa pochodzi od Sravasti, gdzie Budda spędził dwadzieścia pięć rekolekcji przed deszczem i wygłosił ogromną liczbę sutr, nauczając i szkoląc żyjące tam wspólnoty zakonne. Jego Świątobliwość Dalajlama wybrali tę nazwę w 1996 roku. Nazywamy je „opactwem”, ponieważ mnisi i żeńscy monastycy trenują razem jako równi sobie — bracia i siostry wspierają się nawzajem na ścieżce Dharmy.

Przez wiele lat chciałam założyć klasztor i szukałam innej starszej zakonnicy z Zachodu, która by mi w tym pomogła, ale wszyscy byli zajęci różnymi pracami i projektami. W końcu postanowiłem zacząć na własną rękę i zobaczyć, co się stanie. Nie miałem poparcia dużej organizacji buddyjskiej ani bogatego dobroczyńcy i zacząłem bez grosza. Ale stopniowo ludzie słyszeli o planie i wielu ludzi wnosiło, co tylko było możliwe. Ponadto grupa uczniów Dharmy zebrała się razem, aby utworzyć Przyjaciół Opactwa Sravasti (FOSA) jako świecką grupę wsparcia. Ludzie życzliwie zgłosili się na ochotnika do wielu prac, które należało wykonać – reklamy, księgowości, księgowości, obiektów itp. – iw sierpniu 2003 roku znaleźliśmy piękny kawałek ziemi, który mogliśmy kupić (za kredyt hipoteczny) w październiku tego roku. Miał 240 akrów lasu i łąk, dom, stodołę, garaż i magazyn. Zimą 2003 r. i wiosną 2004 r. wolontariusze ciężko pracowali, aby dokończyć dolne piętro domu, robiąc więcej sypialni i biura z niedokończonej przestrzeni. Latem 2004 roku zatrudniliśmy wykonawcę, który przerobił garaż na piękny medytacja hol. Wolontariusze pomagali także przy budowie, malowaniu i układaniu podłóg. W 2005 roku studenci zbudowali domek w ogrodzie, w którym mieszkam, i przekształcili go w domek rekolekcyjny. Przekształciliśmy także jeden z zakamarków stodoły na świetlicę, która służy jako dormitorium dla mężczyzn (zakonnice i świeckie kobiety przebywają w domu).

Stopniowo ludzie zaczęli przenosić się do opactwa. Teraz, pięć i pół roku później, jest sześciu zakonników i czterech świeckich mieszkańców. Wielu gości odwiedza opactwo, przebywając na dzień do kilku miesięcy. Niektórzy przychodzą na programy — kursy i rekolekcje — a inni przychodzą, aby oferować usługi i uczestniczyć w codziennych klasztorny harmonogram.

Tradycja i innowacja

Do tej pory buddyzm w Stanach Zjednoczonych skupiał się na ośrodkach Dharmy, w których świeccy uczniowie uczą się Buddanauki. Teraz, gdy są one dobrze ugruntowane, nadszedł czas, aby zbudować klasztory, w których kobiety i mężczyźni będą mogli studiować, ćwiczyć i trenować w klasztorny styl życia. Opactwo Sravasti to miejsce, w którym zakonnicy i osoby przygotowujące się do święceń mogą uczyć się i praktykować zgodnie z naukami tradycji buddyzmu tybetańskiego. The BuddaJego nauki wykraczają poza kulturę i czas historyczny, a opactwo Sravasti zachowuje znaczenie tych nauk w niezafałszowany sposób.

Niemniej jednak, gdy buddyzm rozprzestrzeniał się z jednego kraju do drugiego, dostosowywał się do nowych zwyczajów kulturowych i ewoluował w różne formy zewnętrzne. W tej dziedzinie opactwo Sravasti jest innowacyjne. Na przykład równość płci i usługi społeczne są kluczowymi elementami życia społeczności. Większość śpiewów odbywa się w języku angielskim. Poprzez pielęgnowanie unikalnych talentów jednostek w ramach tradycyjnej klasztorny W warunkach dostosowanych do obecnej kultury amerykańskiej, staramy się ucieleśniać buddyjskie wartości niekrzywdzenia, uważności, współczucia, współzależności, szacunku dla natury i służenia czującym istotom – wszystko to skierowane na przebudzenie wszystkich istot.

Cenimy prosty styl życia prowadzony przez buddystów klasztorny dyscyplina. Kultywujemy szczęśliwych, zrównoważonych praktyków i zdrową społeczność poprzez równowagę w nauce, medytacjai usługi. Społeczność, która modeluje dobre umiejętności komunikacji i rozwiązywania konfliktów i składa się z jednostek, które żyją sensownie i są szczęśliwe, nie posiadając wielkiego bogactwa, jest inspiracją dla całego społeczeństwa, pokazując, że buddyjska dyscyplina etyczna przyczynia się do moralnie ugruntowanego społeczeństwa.

Niektórzy mogą być zaskoczeni, że w Opactwie są zarówno żeńskie, jak i męskie zakony. Przyczyn tego jest wiele. Po pierwsze, zachodnich monastyków jest niewiele w USA, a tworzenie oddzielnych wspólnot dla kobiet i mężczyzn byłoby bardzo kosztowne, powielając program edukacyjny oraz wszystkie udogodnienia. Ponieważ nie ma obecnie geszy żeńskich, mieszkańcy mogą otrzymać nauki filozoficzne, których studiowanie trwa wiele lat. mnich- potrzebny jest nauczyciel. Gdyby opactwo było tylko dla kobiet, wymagałoby to zakupu innej rezydencji w pobliżu opactwa dla gesze i tłumacza. Nie mamy na to środków. Dzięki mnichom szkolącym się w opactwie, możliwe byłoby również zamieszkanie tutaj gesze. Co więcej, niektóre klasztory i świątynie na Tajwanie mają mnichów i mniszki, podobnie jak niektóre zachodnie klasztory buddyjskie.

Odczułem skutki dyskryminacji ze względu na płeć – jest to wyraźnie wynik mojego własnego negatywnego karmy—więc nie chcę tworzyć więcej wykluczających i dyskryminujących karmy które doprowadzą do takich wyników w przyszłości. Niektórzy z moich studentów to mężczyźni i nie czuję się słusznie odmawiając szczerym mężczyznom możliwości studiowania i praktykowania w opactwie.

Spędziłem dużo czasu, badając, dlaczego ludzie się rozbierają, obserwując buddyjskie klasztory jednej płci, a także klasztory buddyjskie z kobietami i mężczyznami. Najczęstszym powodem rozbierania się jest samotność, która prowadzi do poszukiwania „specjalnego przyjaciela” i romantycznego związku, który prowadzi do rezygnacji z klasztorny przysięga. Samotność występuje zarówno w społecznościach jednopłciowych, jak i koedukacyjnych, a także w przypadku osób niezadowolonych klasztorny życie znajdzie kogoś, w kim można się zakochać, nawet jeśli żyją w społeczności jednopłciowej i mają bardzo niewielki kontakt z płcią przeciwną. W społecznościach jednopłciowych ludzie tworzą bliskie, specjalne relacje z kimś tej samej płci, co może w równym stopniu przeszkadzać klasztorny życie.

Z drugiej strony, kiedy ludzie praktykują Dharmę dobrze i kiedy czują się wspierani przez życie wspólnotowe, nie są samotni; ich umysły są zadowolone i nie interesują ich romantyczne związki. Dlatego w Opactwie zwracamy uwagę na stan psychiczny i emocjonalny każdej osoby oraz na kultywowanie przyjaźni Dharmy, aby nie pojawiła się samotność. Staramy się prowadzić bardzo otwartą komunikację, aby jeśli dostrzegamy zalążki potencjalnej szczególnej relacji, komentujemy wcześnie, aby zapobiec jej tworzeniu. Oczywiście jesteśmy też praktyczni i nie mamy dwóch młodych ludzi pracujących razem. Oferując obsługa odbywa się w grupach. Mężczyźni i kobiety mieszkają w oddzielnych budynkach i nie mogą nawzajem wchodzić do swoich mieszkań. Simy dla sangh bhikszu i bhikszuni są oddzielne, a gdy w opactwie będzie wystarczająco dużo w pełni wyświęconych mnichów, bhikszu i bhikszuni posadha będą odprawiane oddzielnie.

Mamy regularne spotkania społeczności, podczas których ludzie uczą się dzielić tym, czego doświadczają, prosić o pomoc, kiedy jej potrzebują, i oferować wsparcie innym, gdy przechodzą przez trudny okres w swojej duchowej praktyce. Powoduje to, że mieszkańcy czują się ze sobą związani, a nie odcięci, i tworzy wspaniałą atmosferę życzliwości.

Wizja i misja

Misją opactwa Sravasti jest pielęgnowanie rozkwitu klasztorny społeczność, w której nauka i praktyka BuddaStarożytne nauki kultywują pokój w sercach mieszkańców i gości, a co za tym idzie, na całym świecie. Naszym hasłem jest

Tworzenie pokoju w chaotycznym świecie

Opactwo Sravasti zapewnia Warunki sprzyja silnemu westernowi klasztorny społeczności do studiowania i praktykowania Dharmy. Staramy się żyć hojnie, poświęcając nasze życie Buddanauk, praktykując je gorliwie i oferuje je innym. Ufamy, że ludzie docenią nasz sposób życia i pracy i odpowiedzą wspaniałomyślnie, zapewniając to, co jest potrzebne do życia i szerzenia Dharmy w nowoczesnym społeczeństwie. Wspólnie ze społecznością świecką budujemy obiekty, w których każdy z nas może studiować i ćwiczyć Buddanauczanie.

Program edukacyjny

Opactwo Sravasti to nowy klasztor, dlatego nasz program edukacyjny wciąż się rozwija. Zakonnice tutaj uczą się zasady zgodnie z ich poziomem święceń. Życie wspólnotowe służy jako poligon do utrzymywania zasady i za opracowanie „klasztorny umysł” – właściwe nastawienie i pogląd, jakie powinni mieć zakonnicy – ​​więc problemy, które pojawiają się, gdy żyjemy razem, są wykorzystywane jako okazja do treningu naszych umysłów. Zakonnicy uczą się także etapów ścieżki (lamrim) i nauki myślenia (lojong), a także niektóre tantra. W przyszłości dodamy więcej nauk filozoficznych, ale z naciskiem na ich zastosowanie w naszym medytacja praktyki i do naszego życia.

Ogólny program nauczania obejmuje:

• Studia i praktyka vinaya, podkreślając jej praktyczne zastosowania i wykorzystanie w ujarzmianiu naszych aktywności fizycznych, werbalnych i umysłowych
• Studia i praktyka lamrim, etapy drogi do oświecenia
• Studia i praktyka lodziong, transformacja myśli, szczególnie jak przekształcać sytuacje i jak pracować z emocjami
• Filozoficzne studia wielkich traktatów, dla tych, którzy mają solidne podstawy w stopniowej ścieżce i transformacji myśli
• Praktyka tantryczna dla tych, którzy mają solidne podstawy w praktyce buddyjskiej
• Daily medytacja praktyka
• Rekolekcje – indywidualne i grupowe
• Życie wspólnotowe jako praktyka
• Rozwój umiejętności komunikacyjnych
• Instrukcja jak prowadzić dyskusje, medytacje i wygłaszać mowy Dharmy
• Każdej zimy trzy miesiące odosobnienia. W tym czasie zamykamy opactwo dla krótkoterminowych gości, aby społeczność mieszkaniowa mogła zaangażować się w bardziej intensywną praktykę Dharmy. Niektórzy goście uczestniczą z nami w pierwszym miesiącu lub we wszystkich trzech miesiącach rekolekcji.

Zwracamy szczególną uwagę na życie społeczności i wykorzystujemy je w ramach naszych szkoleń. Są krótkie wersety, które wcześniej wspólnie czytaliśmy oferuje usługi (nasze określenie „praca”) w celu wyjaśnienia naszej motywacji. Wiele vinaya Dyskusje o Dharmie odbywają się nieformalnie po obiedzie, a wydarzenia z życia codziennego wykorzystujemy jako ilustrację idei i zasad Dharmy. Często dyskutujemy o tym, jak nauczanie na karmy odnoszą się do konkretnej sytuacji, która się pojawiła, lub możemy omówić w grupie najbardziej umiejętny sposób radzenia sobie z sytuacją. Innymi słowy, sprawiamy, że Dharma ma zastosowanie w naszym codziennym życiu.

Planujemy rozpocząć i upasaka (oblacki) program dla świeckich praktykujących, którzy poszukują silnego związku z opactwem mieszkając w domu. Będzie to trzyletni program składający się z programu czytania, nagrań wideo i audio Dharmy, zapamiętywania powszechnie recytowanych wersetów i tekstów oraz pracy na rzecz opieki społecznej.

winaja

Żyjąc życiem w prostocie, czego przykładem jest Budda i opisane przez vinaya, klasztory stanowią zdrowe wyzwanie dla społecznych koncepcji sukcesu, władzy i konsumpcji. Stanowią przykład życia społeczności skupionego wokół praktyki duchowej, a czyniąc to, wspierali Buddanauk do dnia dzisiejszego.

Ponieważ w buddyzmie tybetańskim kobiety nie mogą otrzymać pełnych święceń, wszyscy mnisi wyświęceni w opactwie Sravasti lub za jego pośrednictwem przestrzegają Dharmaguptaka winaja. W ten sposób w końcu będziemy mogli mieć wystarczająco dużo bhikszu i bhikszuni w opactwie, aby sami udzielić pełnych święceń. Zakonnicy wyświęceni w innych vinaya tradycje są mile widziane, aby dołączyć do społeczności.

Mieszkalne vinaya w krajach zachodnich w czasach nowożytnych jest inaczej niż życie w Azji, nawet w teraźniejszości. W studiowaniu każdego przykazanieskupiamy się na Buddaintencji w jej ustaleniu: Jaki stan psychiczny i zachowanie ma przykazanie zamierzasz ujarzmić? Kiedy nie możemy utrzymać przykazanie do listu ze względu na ograniczenia kulturowe, zdrowotne i inne dostosowujemy go tak, aby starać się zachować jego intencję.

Oprócz Pratimokszy, mamy zasady i wytyczne dla naszego opactwa, które obejmują różne tematy, które nie zostały uregulowane w vinaya. Wiele z nich jest rozwijanych z biegiem czasu ze względu na wydarzenia, które mają miejsce w społeczności. Na przykład istnieją zasady dotyczące korzystania z komputera i Internetu. Mamy wytyczne dotyczące prowadzenia pojazdów, jeżdżenia do miasta i podróżowania z dala od opactwa.

Nie zajmujemy się pieniędzmi, chyba że jest to konieczne. Chociaż ludzie mogą mieć osobiste pieniądze, mogą je wykorzystać tylko na trzy cele: 1) potrzeby medyczne i dentystyczne, 2) podróżowanie po nauki Dharmy oraz 3) zarabianie ofiary. Nie wydajemy prywatnych pieniędzy na żadne inne przedmioty. Przybory toaletowe, ubrania, meble, pościel, ręczniki, komputery, materiały biurowe itd. są dostarczane przez opactwo i na ogół ofiarowane przez wspierających.

Nie chodzimy do miasta za każdym razem, gdy opactwo czegoś potrzebuje, ale czekamy, aż pojawi się długa lista spraw do załatwienia. Nie jeździmy niepotrzebnie w celu zmniejszenia zanieczyszczenia. Odzyskujemy wszystko, co tylko możemy, i używamy rzeczy, aż się zużyją lub zepsują. Jeśli mamy nadmiar żywności, oddajemy ją do lokalnego banku żywności lub dzielimy się z sąsiadkami Sióstr Karmelitanek, a jeśli otrzymujemy nadmiar sprzętu, rozdajemy.

Mieszkańcy opactwa mogą korzystać z Internetu tylko w miejscach publicznych, a ktoś inny musi być w pokoju. Nie dołączamy do internetowych czatów i nie przeglądamy sieci w celu znalezienia interesujących stron internetowych. Z drugiej strony mogą to zrobić osoby, które muszą wieczorem zjeść lekarski posiłek, aby zachować zdrowie. Staramy się być praktyczni w naszym stylu życia vinaya.

Wykonujemy Posadhę w dni nowiu i pełni księżyca, a także zachowujemy osiem Mahajany zasady w te dni.

Zaangażowanie społeczne i działania międzywyznaniowe

Mieszkańcy opactwa uczestniczą w zaangażowanym społecznie buddyzmie i kultywują wymianę i współpracę międzyreligijną. Wnosimy również wkład w społeczeństwo poprzez takie działania, jak udzielanie porad duchowych, angażowanie się w pracę w więzieniu, prowadzenie zajęć zmniejszających stres i przyjmowanie zaproszeń do wygłaszania przemówień w szkołach, ośrodkach społecznościowych i kościołach. Każdego roku organizujemy tygodniowe rekolekcje dla młodych dorosłych w wieku od 19 do 29 lat. Kilka razy w roku odwiedzamy także lokalne więzienie, wygłaszając przemówienia z więźniami i sprowadzając również tybetańskich nauczycieli.

Zakonnicy i świeccy praktykujący są szkoleni w prowadzeniu medytacja, dyskusje i rytuały. Mamy miesięcznik Dzielenie się Dharmą który jest otwarty dla publiczności, a także kilka dwu- lub trzydniowych rekolekcji mieszkalnych każdego roku. Jedno z takich rekolekcji było dla działaczy ekologicznych. Od kilku lat organizujemy regularne cykle zajęć dwa razy w roku w naszym lokalnym mieście. Najnowsza była sześciotygodniowa seria na temat „Medytacja to Remedy Stress” w Newport Community Hospital, prowadzonym przez dwie zakonnice – jedną, która była pielęgniarką, druga była fizjoterapeutką. Prowadzimy również medytacja zajęcia w kościele w Spokane i dwa razy w roku wygłaszają publiczne przemówienia w college'u w Coeur d'Alene w Idaho. Mnisi opactwa podróżują również, aby nauczać Dharmy na prośbę ośrodków Dharmy w USA i za granicą.

Przez lata pielęgnowaliśmy wspaniałą relację z małą wspólnotą sióstr karmelitanek, z których jedna uczestniczyła w jednomiesięcznych rekolekcjach w opactwie. Prowadziliśmy również wykłady na Uniwersytecie Gonzaga, prowadzonym przez jezuitów uniwersytecie w Spokane.

Mnisi piszą buddyjskie książki i artykuły oraz przepisują i redagują dyskursy naszych nauczycieli. Obecnie przygotowujemy 30-tygodniową serię wykładów Dharmy na DVD do wysłania do więzień.

Zwiedzanie i dołączanie do opactwa

Przyjęcie klasztorny styl życia wymaga dostosowania, ponieważ uczymy się żyć z ochroną klasztorny zasady i żyć w harmonii z innymi. Osoby pragnące zamieszkać w opactwie muszą chcieć żyć we wspólnocie i przyczyniać się do dobra grupy. Oznacza to, że mieszkańcy i goście długoterminowi zobowiązują się do: pełny udział w codziennym harmonogramie praktyk i działań społecznych.

Opactwo Sravasti znajduje się w wiejskiej okolicy, idealnej na ciszę klasztorny żyjący. Aby stworzyć spokojne środowisko dla praktyki Dharmy, mnisi i osoby szkolące się w opactwie przyjmują prosty i cnotliwy styl życia, ucząc się znajdować zadowolenie poprzez studiowanie i praktykę Dharmy oraz służbę innym. Życie na wsi bez dostęp do własnego samochodu, telewizji, muzyki lub Internetu dostęp w pokoju może być dla niektórych bardzo trudne, podobnie jak dieta ściśle wegetariańska. Goście mieszkają przy pięciu zasady, w tym celibat.

Trening w opactwie to stopniowy proces życia z pięć świeckich wskazań, osiem zasady, nowicjusz klasztorny zasady, a następnie zasady w pełni wyświęconych klasztorny.

Wejście do społeczności jest również stopniowe, niezależnie od tego, czy ktoś jest obecnie klasztorny lub osoba świecka badająca możliwość święceń. Zalecamy, aby ludzie odwiedzali opactwo na kilka krótkich pobytów przed złożeniem wniosku o dłuższe wizyty. Osoby, które chcą zostać na tydzień lub dłużej, wypełniają obszerny wniosek. Zalecamy również, aby po dłuższym, kilkumiesięcznym pobycie, ludzie spędzili trochę czasu poza Opactwem, aby ocenić swoje doświadczenia. Jeśli uznają, że życie w Abbey jest dla nich odpowiednie, mogą ubiegać się o tymczasowy pobyt na rok. W tej chwili mieszkają z pięcioma zasady. Po pewnym czasie mogą poprosić o zabranie ośmiu anagarika zasady, a po trzymaniu ich przez około rok, mogą poprosić o sramanera lub sramanerika zasady. Kobiety otrzymują święcenia śramanerika i siksamana tego samego dnia.³⁵ Zarówno mężczyźni, jak i kobiety spędzają co najmniej dwa lata jako śramanerowie lub siksamana, zanim zwrócą się o pełne wyświęcenie. Następnie organizujemy dla nich wyjazd na Tajwan lub do chińskiego klasztoru na Zachodzie, aby otrzymać bhikszu lub bhikszuni przysięga. W końcu dążymy do posiadania wystarczającej liczby bhikszu i bhikszuni, aby udzielić pełnej ceremonii święceń w opactwie Sravasti.

Opactwo to stosunkowo nowa społeczność i praca w toku. Nie możemy jeszcze zaoferować tego, co może zaoferować dobrze ugruntowany klasztor pod względem wygody lub wysoce zorganizowanego programu klasztorny trening. Oprócz nauk i zajęć Dharmy, część naszej nauki pochodzi z zastosowania Dharmy w codziennych interakcjach. Opactwo Sravasti szybko się rozrasta. Radosne jest uczestniczenie w początkach nowego klasztorny społeczności i być częścią twórczego procesu sprowadzania buddystów klasztorny życie na Zachodzie.

Wartości i zasady w praktyce

Uprawianie „klasztorny umysł” jest istotną częścią edukacji Dharmy w opactwie. A klasztorny umysł jest sercem/umysłem, który jest pokorny, otwarty, miły, współczujący, dociekliwy, szczery, chętny do nauki i mądry. Innymi słowy, staramy się rozwijać mnichów, którzy nie tylko znają pisma buddyjskie, ale także medytować na nich i rozwijać je w codziennym życiu. W ten sposób Dharma staje się żywa w świecie i jest wyrażana przez nasze ciało, mowa i umysł w naszych interakcjach z innymi.

Poniżej znajdują się niektóre wartości, które wyrażamy i omawiamy w społeczności i które kierują naszym wspólnym życiem. Dla tych, którzy kształcili się w azjatyckich klasztorach, wiele z nich jest uważanych za pewnik, ale ponieważ buddyzm i buddyjscy monastycy są nowością na Zachodzie, najlepiej jest to jasno wyrazić. Znajomość tych wartości i zasad jest częścią kultywowania „klasztorny umysł” i dlatego jest istotną częścią programu edukacyjnego w Opactwie. Pod koniec ranka medytacja każdego dnia zakonnicy i goście recytują ten werset, aby pomóc im w kultywowaniu klasztorny umysł przez cały dzień:

Posiadające "klasztorny umysł” przynosi korzyści naszej praktyce Dharmy, niezależnie od tego, czy jesteśmy zakonnikami, czy świeckimi praktykującymi. A klasztorny umysł jest pokorny, przesiąknięty buddyjskim światopoglądem, oddany kultywowaniu uważności, jasnej wiedzy, miłości, współczucia, mądrości i innych dobrych cech. Pamiętając o dobroci, jaką otrzymałem od wszystkich czujących istot, będę odnosił się do nich z cierpliwością, dobrocią i współczuciem. będę pamiętać o moim zasady i wartości oraz będzie kultywować jasną wiedzę o moich myślach i uczuciach, a także o tym, jak mówię i działam. Zadbam o to, aby działać i mówić w odpowiednim czasie i we właściwy sposób, rezygnując z próżnych rozmów i destrukcyjnych ruchów. Z szacunkiem dla innych i zaufaniem do moich dobrych cech, będę pokorny i łatwy do rozmowy z innymi. We wszystkich tych działaniach będę starał się pamiętać o nietrwałości i pustce nieodłącznej egzystencji i działać z bodhiczitta.

Ofiarowanie Dharmy

Ponieważ monastycy żyją prosto, mamy do zaoferowania Dharmę. The Budda powiedział, że dawanie Dharmy jest najlepszym rodzajem dawania, ponieważ prowadzi innych na ścieżce do wyzwolenia. Kiedy mnisi z opactwa nauczają, czy to w opactwie, czy w ośrodkach Dharmy, nie pobieramy opłaty. Dajemy Dharmę za darmo z naszych serc, ponieważ chcemy przynosić pożytek wszystkim, którzy w niej uczestniczą. Daje nam to swobodę nauczania tam, gdzie uważamy, że jest to najbardziej korzystne. Podobnie nie pobieramy opłat za usługi, takie jak prywatne rozmowy kwalifikacyjne w celu duchowej konsultacji. Jako zakonnicy dajemy to wszystko za darmo. Opactwo również swobodnie udostępnia niektóre z książek Czcigodnego Chodrona tym, którzy odwiedzają opactwo, a także więźniom i ludziom w innych krajach.

Podobnie nie pobieramy opłat za pobyt w opactwie Sravasti.³⁶ Ufamy, że ci, którzy odniosą korzyść, będą chcieli pomóc nam wesprzeć potrzeby niezbędne do życia, abyśmy mogli kontynuować naszą duchową praktykę i pożyteczną pracę. Jako zakonnicy chcemy, aby nasze życie było życiem dawania, dzielenia się. Ponadto chcemy dać ludziom możliwość wyrażenia swojej życzliwości i hojności. Kiedy odwiedzający dają sangha z sercami szczodrości i współczucia tworzą wielką zasługę, która jest przyczyną dobrobytu zarówno w sensie doczesnym, jak i Dharmy.

Kiedy ludzie doświadczają wartości Dharmy i miejsca takiego jak Opactwo, ich serca się radują i chcą ulokować swoje fundusze tam, gdzie są ich wartości. Ludzie chcą dotrzeć do innych — do zakonów, aby mogli podtrzymać swoją praktykę i do innych świeckich wyznawców, aby mogli przyjść do opactwa i otrzymać z niego korzyści. Z kolei zakonnicy dedykują swoją cnotę dla dobra wszystkich czujących istot, aw szczególności dobroczyńcom, których dobroć pozwala im kontynuować praktykę. Nazwiska tych, którzy przekazali darowizny na rzecz opactwa w każdym dwutygodniowym okresie, są odczytywane w a puja odbywają się dwa razy w miesiącu.

Oferowanie jedzenia

Związek pomiędzy sangha a świeccy wyznawcy to wzajemna hojność (Dana). Kiedy Budda założyłem sanghaustanowił współzależną relację między świeckimi a klasztorny społeczność oparta na Dana lub hojność. Każda ze stron dzieli się tym, co ma, i obie czerpią korzyści. sangha członkowie zrezygnowali z regularnej pracy i poświęcają swój czas na studiowanie i praktykowanie Dharmy, więc dzielą się Dharmą ze świeckimi. Z kolei świeccy dzielą się swoimi zasobami, w szczególności czterema artykułami żywnościowymi, odzieżą, schronieniem i lekarstwami, ze świeckimi. sangha. Obie akcji medytacja i ćwicz ze sobą. W Opactwie Sravasti kontynuujemy tę tradycję.

Zakonnicy w opactwie jedzą ofiarowane im jedzenie. Nie chodzimy do sklepu i nie kupujemy własnych. Życie w zależności od życzliwości innych przynosi korzyści naszej praktyce na wiele sposobów: praktykujemy poddawanie się przywiązanie do żywności, którą preferujemy i rozwijanie zadowolenia z tego, co jest oferowane; stajemy się bardziej świadomi dobroci czujących istot i wdzięczności, która rozwija się w naszych sercach; czujemy się bardziej odpowiedzialni za utrzymanie naszych zasady dobrze i pilnie praktykować jako sposób odwdzięczenia się za dobroć innych.

Ze strony świeckich wiele korzyści płynie z tego, oferuje żywność dla zakonników: gromadzą zasługi z oferuje do sangha; nawiązuje się głęboka więź między tymi, którzy oferują i tymi, którzy otrzymują; ten sangha codziennie poświęca się i modli o dobro swoich dobrodziejów; i pomagają szerzyć Dharmę, wspierając sangha.

Kiedy ludzie przybywają do opactwa z jedzeniem, wkładają je do dużej miski na jałmużnę.
Następnie mówią:

Z umysłem, który rozkoszuje się dawaniem, oferuję te artykuły dla sangha i społeczność. Przez moje oferujeoby mieli pożywienie, którego potrzebują do podtrzymania praktyki Dharmy. To prawdziwi przyjaciele Dharmy, którzy zachęcają, wspierają i inspirują mnie na ścieżce. Niech staną się urzeczywistnionymi praktykami i wykwalifikowanymi nauczycielami, którzy poprowadzą nas na ścieżce. Cieszę się z tworzenia wielkiej zasługi przez oferuje tym, którzy pragną cnoty i poświęć to dla oświecenia wszystkich czujących istot. Dzięki mojej hojności, obyśmy wszyscy mieli sprzyjające warunki do rozwijania serdecznej miłości, współczucia i altruizmu dla siebie nawzajem oraz do uświadomienia sobie ostateczna natura rzeczywistości.

Połączenia sangha następnie odpowiada:

Twoja hojność jest inspirująca i jesteśmy pokorni twoją wiarą w Trzy klejnoty. Postaramy się zachować nasze zasady najlepiej jak potrafimy, żyć prosto, pielęgnować spokój, miłość, współczucie i radość oraz uświadomić sobie ostateczna natura abyśmy mogli odwdzięczyć się za Twoją dobroć w podtrzymywaniu naszego życia. Chociaż nie jesteśmy idealni, dołożymy wszelkich starań, aby być godnymi Twojego oferuje. Razem stworzymy pokój w chaotycznym świecie.

Ta mała ceremonia jest bardzo poruszająca, nawet dla osób, które są nowe w buddyzmie. Wiele razy ludzie mają łzy w oczach podczas recytowania tych wersetów.³⁷

Oferowanie usług poprzez pracę wolontariacką

Oferując nasz czas, talenty i usługi dla opactwa i potrzebujących są również częścią naszej hojności. Zakonnicy w opactwie oferują usługi dla sangha społeczności poprzez różne prace, które wykonujemy w opactwie każdego dnia. Widząc te zadania jako praktykę oferuje usługi, zamiast pracy, czujemy się spełnieni na koniec dnia. Widzimy nie tylko bezpośredni rezultat naszych wysiłków, wiemy również, że stworzyliśmy zasługę, która jest przyczyną szczęścia. Przed okresem oferuje nabożeństwo rozpoczyna się każdego dnia, a zakonnicy i świeccy goście recytują następujący werset, aby ugruntować swoją motywację:

Jesteśmy wdzięczni za możliwość zaoferowania obsługi Budda, Dharma i sangha i czujących istot. Podczas pracy mogą pojawić się różnice w pomysłach, preferencjach i sposobach działania od naszych towarzyszy. Są one naturalne i są źródłem twórczej wymiany; nasze umysły nie muszą robić z nich konfliktów. Będziemy starać się słuchać uważnie i komunikować się mądrze i życzliwie, pracując razem dla naszego wspólnego celu. Korzystając z naszego ciało i mowy, aby wspierać wartości, w które głęboko wierzymy – hojność, dobroć, dyscyplinę etyczną, miłość i współczucie – stworzymy wielką zasługę, którą poświęcimy dla oświecenia wszystkich istot.

Osoby oferujące obsługę w kuchni recytują:

Zamierzamy zaoferować służbę przygotowując posiłek dla społeczności praktykujących Dharmę. Jakie to szczęście, że mamy okazję przygotować i ugotować to jedzenie. Jedzenie odżywi ich ciała, a miłość, którą wkładamy w jej przygotowanie, odżywi ich serca.

Przygotowywanie posiłków to wyraz naszego dobrego serca. Kiedy siekamy, mieszamy i gotujemy, będziemy pracować z uważnością i zrelaksowanym umysłem. Odstawimy na bok próżne rozmowy i będziemy mówić łagodnymi i cichymi głosami. Menu będzie proste i zdrowe, wolne od rozpraszających się wyszukanymi i skomplikowanymi menu.

Dobrze umyjemy warzywa i owoce, myśląc, że nektarem mądrości oczyszczamy umysły czujących istot ze skaz. W trosce o tych, którzy posprzątają po posiłku, my posprzątamy po sobie. Cieszmy się harmonijną współpracą dla dobra wszystkich!

Rzetelność i troska o innych

W naszej pracy wolontariackiej bycie rzetelnym i taktownym wobec innych jest wyrazem naszego współczucia. Kiedy zgłaszamy się na ochotnika do wykonania zadania, zobowiązujemy się do jego wykonania i doprowadzenia do skutku. Dzięki temu pielęgnujemy radosny wysiłek i budujemy pewność siebie, realizując to, co postanowiliśmy zrobić. Możemy się radować, ponieważ wiemy, że nasze wysiłki przynoszą bezpośrednią korzyść innym. Ponadto okazujemy naszą troskę i przywiązanie do tych, z którymi pracujemy, wykonując swoją pracę dobrze i wykonując ją na czas. Nasza wolontariat dla opactwa to współczucie w działaniu.

Współczucie

Życie a klasztorny wspólne życie jako wspólnota jest częścią naszej praktyki współczucia, a w opactwie Sravasti życie wspólnotowe jest bardzo ważne.

Życie wspólnotowe ma swoje błogosławieństwa i wyzwania. Na duchowej ścieżce otrzymujemy wsparcie osób o podobnych poglądach. Ci przyjaciele Dharmy rozumieją nasze duchowe aspiracje i zachęcają nas do praktykowania poprzez praktykowanie samych siebie. Razem tworzymy spokojną atmosferę, w której żyje się Dharma, a ludzie są doceniani.

Z drugiej strony możemy mieć różne pomysły, preferencje i sposoby robienia rzeczy. Żyjąc we wspólnocie uczymy się dawać i brać. Nasze guziki będą popychane przez sam fakt, że mieszkamy z innymi i nie możemy robić wszystkiego tak, jak lubimy. Musimy zrezygnować z niektórych naszych preferencji, aby większa grupa mogła sprawnie funkcjonować. Być może będziemy musieli złagodzić niektóre z naszych opinii i sposobów ich wyrażania, aby żyć w harmonii z innymi. Niektórzy ludzie mogą mieć nawyki, które nas denerwują; musimy nauczyć się pielęgnować dla nich tolerancję i współczucie.

Życie we wspólnocie utrudnia kontynuowanie nawyku obwiniania innych za nasze nieszczęście. Musimy wziąć odpowiedzialność za nasze emocje, nauczyć się umiejętnie z nimi pracować i nauczyć się wyrażać je innym życzliwie i szczerze. W tym procesie rozwijamy „przejrzystość”, umiejętność przyznawania się do swoich błędów i słabości bez poczucia wstydu i poczucia winy. Rozwijamy pewność siebie, pracując nad problemami. Kultywujemy współczucie dla siebie i dla innych.

Uważność

Uważność pociąga za sobą bycie świadomym naszego zasady, wartości i praktyk oraz życie zgodnie z nimi tak bardzo, jak to możliwe. Na przykład, będąc świadomym naszego zasady, staramy się postępować zgodnie z nimi. Pamiętając o miłości i współczuciu, wprowadzamy te postawy w każdą sytuację, w której się znajdujemy iz kimkolwiek się kontaktujemy. Pamiętając o pustce, kontemplujemy podczas naszych codziennych interakcji, że my, działania, które wykonujemy, ludzie i rzeczy wokół nas są pozbawione prawdziwej egzystencji, ale istniejemy na konwencjonalnym poziomie jako przejawy.

Aby być uważnym, musimy zwolnić i zwracać większą uwagę na to, co myślimy, czujemy, mówimy i robimy. Chcemy też pielęgnować uważność i wrażliwość na potrzeby innych.

Uczestnictwo w życiu społeczności jest częścią naszej kultywacji uważności i współczucia. Ponieważ dbamy o innych, ćwiczymy oferuje usługi z radością, bez pośpiechu w ostatniej chwili, aby to zrobić.

Naszą uważność i współczucie wyrażamy poprzez przestrzeganie harmonogramu dnia i świadomość, że inni cenią naszą energię i uczestnictwo. Stajemy się świadomi tego, jak chodzimy i poruszamy się, jak otwieramy i zamykamy drzwi. Uważność i współczucie motywują nas do sprzątania po sobie, bo zależy nam na ludziach, z którymi dzielimy środowisko.

Mowa to kolejny obszar, w którym ważna jest uważność i współczucie. Praktykujemy, będąc świadomym naszej intencji, by mówić szczerze, uprzejmie, harmonijnie i we właściwym czasie.

Ćwiczenie uważności i współczucia w naszych codziennych interakcjach w opactwie zapobiega: bodhiczitta medytacja od abstrakcji. Bez zbytniego niepokoju możemy wizualizować oddawanie naszych dóbr i zasługi dla wszystkich nieskończonych czujących istot. Ale troska o nielicznych ludzi wokół nas, gdy wiąże się to z rezygnacją z niektórych własnych nawyków i życzeń, znacznie bardziej podważa naszą egocentryczną postawę. Ponieważ życie wspólnotowe zapewnia takie możliwości, wzmacnia naszą uważność i współczucie oraz wzmacnia naszą praktykę Dharmy w sposób, którego życie w pojedynkę nie jest możliwe.

Nieszkodliwość

ahimsa, czyli nieszkodzenie, jest podstawową cnotą buddyjską. Praktykujemy to, nie szkodząc sobie nawzajem ani żadnej żywej istocie fizycznie, werbalnie (poprzez niemiłą mowę) lub mentalnie (poprzez złośliwe myśli, chowanie urazy lub odwet). Wiąże się to z rozwijaniem naszej zdolności do wzajemnego słuchania się ze współczuciem i życzliwej komunikacji. To jest serce praktykowania Dharmy z ludźmi, z którymi żyjemy we wspólnocie.

Jesteśmy również wegetarianami. Polowanie nie jest dozwolone na naszej ziemi. Nasz program gospodarki leśnej chroni środowisko i żyjące tam zwierzęta, aby wszyscy mogli żyć spokojnie i bezpiecznie.

Przetwarzamy i ponownie wykorzystujemy przedmioty, aby chronić przyszłe pokolenia przed zanieczyszczeniem środowiska i niewłaściwym wykorzystaniem zasobów. Oszczędzamy wodę i paliwo. To wyraz współczucia dla przyszłych pokoleń i dzikiej przyrody, z którą dzielimy ziemię.

Wdzięczność i szacunek

Kultywowanie wdzięczności za dobro wokół nas i szacunku dla wspaniałych cech innych otwiera nasze serca, abyśmy mogli postępować na ścieżce. Wdzięczność pielęgnuje się poprzez refleksję nad życzliwością Trzy klejnoty, Nasz duchowi mentorzy, towarzysze Dharmy, rodzice i wszystkie czujące istoty. To naturalnie rodzi poczucie wdzięczności za posiadanie ich w naszym życiu i chęć odwdzięczenia się za ich dobroć. Szacunek rozwija się, szkoląc się w rozpoznawaniu dobrych cech innych. To nie tylko uwalnia nas od osądzającego, krytycznego umysłu, ale także inspiruje nas do pielęgnowania w sobie tych samych dobrych cech. Medytacja na te dwa tematy — życzliwość i korzyści, jakie otrzymaliśmy od Trzy klejnoty i czujących istot oraz ich dobrych cech – jest częścią podstawowego klasztorny szkolenie w opactwie.

Docenianie i szacunek dla innych przejawia się w naszym zachowaniu. Kłaniamy się Trzy klejnoty podczas wchodzenia do medytacja hol. Każdego ranka i wieczoru w medytacja sali, stajemy w kręgu i kłaniamy się innym członkom społeczności.

Pokora i gotowość do przyjęcia instrukcji

Tak jak trawa nie rośnie na szczycie góry, ale w żyznej dolinie poniżej, urzeczywistnienia Dharmy nie rosną w umyśle aroganckiej osoby, ale w umysłach tych, którzy są pokorni i chętni do przyjęcia instrukcji. Możemy wiele się nauczyć od naszych towarzyszy na ścieżce, szkoląc nasze umysły, aby z wdziękiem przyjmowały informacje zwrotne. Kiedy nasi nauczyciele lub inni zakonnicy przypominają nam, abyśmy byli uważni na nasze czyny, ćwiczymy słuchanie i przyjmujemy ich komentarze z otwartym umysłem. Kiedy nasz umysł się zaciska i przyjmujemy postawę obronną, ćwiczymy zauważanie tego i pamiętanie, że komentarze innych są oferowane z troską o nasze samopoczucie i mają nam pomóc. Pamiętamy, że celem praktyki Dharmy nie jest zapewnienie komfortu naszego egocentrycznego umysłu ani danie naszemu ego wszystkiego, czego pragnie. Jeśli ktoś jest zdenerwowany, gdy przekazuje nam informację zwrotną, pamiętamy, że wyraża swoje cierpienie i daje mu przestrzeń.

Przekazując informacje zwrotne innym, najpierw sprawdzamy własne umysły, aby upewnić się, że rozmawiamy z życzliwością. Kiedy zachowanie kogoś innego nam przeszkadza, często warto poczekać dzień, aby to skomentować. To daje czas na uspokojenie naszego umysłu i wyjaśnienie naszej motywacji. Ludzie mogą także poczekać i skomentować to podczas spotkania społeczności.

Radość

Radowanie się z własnych i innych talentów, wiedzy, zdolności, dobrych możliwości i zasług jest niezbędne do posiadania szczęśliwego umysłu. Dzięki temu tworzymy również wielką zasługę, która wzbogaca naszą praktykę. Nie trzeba dodawać, że ludzie wokół nas odnoszą korzyści, gdy bezpośrednio wyrażamy im radość z zobaczenia ich dobrych cech i działań. Jest to praktyka, którą staramy się kultywować w naszych codziennych interakcjach.

Podsumowanie

Na to pierwsze pokolenie czeka wiele wyzwań i wspaniałych możliwości sangha na zachodzie. Opieramy się na mądrości naszych tradycji i starszych i myślimy twórczo o tym, jak zastosować je w nowej kulturze i czasach historycznych. sangha edukacja musi być całościowa i dotyczyć wszystkich części każdej osoby. Tak więc studium, refleksja i dyskusja, medytacja, życie wspólnotowe, pomoc społeczeństwu i kultywowanie świadomości naszych podstawowych wartości w naszym codziennym życiu są częścią sangha edukacja.

Niektóre z pytań, które rozważam w procesie zakładania i rozwoju opactwa Sravasti, brzmią: W jaki sposób nauczamy buddyjskich zagadnień filozoficznych w sposób, który bezpośrednio odnosi się do praktyki Dharmy uczniów? Jak my, zakonnicy, żyjemy w zrównoważony sposób, służąc innym, mając jednocześnie wystarczająco dużo czasu i energii na własne studiowanie i praktykę? Jakie są zalety i wady małych lub dużych klasztorów? Jak możemy się rozwijać? klasztorny wspólnoty i edukować klasztory bez tak zinstytucjonalizowania klasztorów, że istnieje jeden uniwersalny sposób szkolenia? W jaki sposób monastycy mogą być edukowani w dzisiejszych czasach w taki sposób, aby cenność i korzyści tradycyjne? guru- zachowane są relacje między uczniami?

1. See Sakjadhita aby uzyskać więcej informacji o międzynarodowej działalności buddyjskich kobiet  ↩

2. Klasztory Amaravati  ↩

3. saranaloka w yahoogroups dot com  ↩

4. Nie znam dokładnej liczby kobiet z Zachodu, które zostały mnichami na Sri Lance. Przypuszczam, że około dziesięciu. Zobacz stronę internetową Alliance for Bhikkhunis Sojusz dla Bhikkhunis aby uzyskać więcej informacji o bhikkhuni Theravada na całym świecie.  ↩

5. Międzynarodowe Stowarzyszenie Buddy Światła  ↩

6. Buddyjski Związek Dharmy Realm  ↩

7. Wioska Śliwkowa  ↩

8. Zakon Kontemplacyjnych Buddyjskich  ↩

9. Aby uzyskać więcej informacji na temat bhikszuni w ogóle, a zwłaszcza w społeczności tybetańskiej, zobacz tutaj  ↩

10. Na przykład w Lerab Ling we Francji mieszka grupa zachodnich mniszek, które są uczennicami Sogyala Rinpocze.  ↩

11. Opactwo Gampo  ↩

12. Opactwo Sravasti  ↩

13. święcenia Tuszita  ↩

14. Ta broszura jest dostępna pod adresem Thubten Chodron — święcenia  ↩

15. Międzynarodowy Instytut Mahajany wspiera niektóre klasztorny członkowie Fundacji Ochrony Tradycji Mahajany na odosobnienia itp.  ↩

16. Większość, ale nie wszystkie miejsca, które wspierają nauczanie Jego Świątobliwości Dalajlama nie ładuj sangha opłaty za uczestnictwo w naukach. Jednak zakonnicy nadal muszą pokrywać koszty podróży, zakwaterowania i wyżywienia. W przeciwieństwie do Azji, na Zachodzie nie ma wielkich świątyń buddyjskich, które mogą pomieścić wielu zakonników podczas dużych nauk.  ↩

17. Dla zakonnic istnieje Chenresig Nuns Community w Australii (Czenresig w Australii). ↩

18. Tenzina Palmo  ↩

19. Tosamling  ↩

20. Projekt zakonnic tybetańskich  ↩

21. Klasztor Jamyang Choling  ↩

22. Fundacja Jamyanga  ↩

23. Klasztor w Kopanie  ↩

24. Klasztor Jangchub Choeling  ↩

25. Klasztor Vajra Daikni  ↩

26. Rhys Davids, TW i Herman Oldenberg, przeł. winaja Teksty. Pkt. 1-3. New Delhi: Atlantic Publishers and Distributors, 1990 oraz Theravada Bhikkhuni winaja. Tom. 3 z winaja Pitaka. Stowarzyszenie Tekstu Palijskiego.  ↩

27. Tsomo, Karma Leksze. Siostry w samotności: dwie tradycje Klasztorny Etyka dla kobiet. Albany: State University of New York Press, 1996.  ↩

28. Tegczok, Gesze. Klasztorny Rytuały. Londyn: Wisdom Publications, 1985  ↩

29. Wu Yin, Bhikszuni. Wybór prostoty: komentarz do Bhikszuni Pratimokszy. Itaka: Śnieżny Lew, 2001.  ↩

30. See Thubten Chodron — Zakonnice — Życie monastyczne  ↩

31. See Kongres na temat buddyjskich kobiet  ↩

32. Na przykład w Chenresig Institute w Australii lub Istituto Lama Tsongkhapa we Włoszech, a także różne szedry (instytuty edukacyjne).  ↩

33. Jest to zgodne z tradycją gelug. Długość programu, liczba przestudiowanych tekstów dla każdego z pięciu tematów i otrzymany stopień różni się nieco w tradycji ningma, sakja i kargju.  ↩

34. Zachodni mnisi mogą studiować w tybetańskich klasztorach, takich jak Sera, Gaden i Drepung, a niektórzy to robią. W tych klasztorach zakonnice nie mogą studiować.  ↩

35. O ile wiem, opactwo Sravasti jest jedynym miejscem na Zachodzie, gdzie kobiety przechodzą szkolenie siksamana.  ↩

36. Odkryliśmy, że musimy poprosić o depozyt, aby zapobiec anulowaniu w ostatniej chwili, które odmawia innym osobom możliwości zapełnienia pustego miejsca. Również w przypadku długich odosobnień prosimy uczestników, aby pomogli zebrać trochę Dany, która pokryje koszty programu.  ↩

37. Ten i wszystkie inne wersety wspomniane w artykule zostały napisane przez Bhikszuni Thubten Chodron  ↩