Stawanie się pokornym

Rozumiem, że praktykując pokorę zyskam poczucie spokoju, ale czym właściwie jest pokora? Od tak dawna łączyłem pokorę z upokorzeniem. Często trudno się przyznać, że się mylę; trudno jest mi pozwolić, aby rzeczy były takie, jakie są, bez ciągłej kontroli.

Patrzę na świat i widzę siebie jako jego centrum. Działam tak, jakbym był oddzielony od wszystkich innych graczy. Wszyscy jesteśmy w scenariuszu, ale ja mam główną rolę. Oczywiście to moje ego czyni mnie gwiazdą i to moje ego powstrzymuje mnie od pokory. Więc muszę sprawdzić swoje ego. Muszę zrozumieć, że moje opinie, idee i przekonania nie są takie same jak następnej osoby. Muszę też przyznać, że te same opinie, idee i przekonania mogą czasami być błędne, prawdopodobnie częściej niż mi się wydaje. Kiedy się mylę, muszę być gotów to przyznać. Przyznając się do błędu i szczerze za niego przepraszając, rozwijam się. Zamiast odgradzać się od innych, łączę się z nimi. Staję się bardziej otwarty.

Oczywiście czasami mam rację. Czasami wiem najlepiej. W tym czasie ważne jest dla mnie również sprawdzenie egocentrycznego umysłu. W takich momentach mogę czuć się usprawiedliwiony w swojej arogancji. Kiedy się mylę i nadal spieram się, wyglądam dość głupio. Kiedy mam rację i próbuję narzucić innym swój pogląd, wyglądam po prostu jak dupek!

Wszystko to wiąże się z moją potrzebą poczucia się kimś ważnym. Chcę, aby świat zewnętrzny zrozumiał, że „rozumiem”. Jednocześnie wzmacniam to w sobie. W rzeczywistości czasami to rozumiem, a czasami nie mam pojęcia. Czasami mam rację, a czasami muszę przeprosić. Kiedy przepraszam za jakiekolwiek przestępstwo, które mogłem popełnić, otwiera mnie to. Czuje się dobrze. Wiąże się z tym poczucie spokoju. To jest dla mnie ważniejsze, bardziej wyjątkowe niż moje ego.