Otwieracz do oczu

Niedawno miałem otwieracz do oczu. Rozmawialiśmy w grupie terapeutycznej i ktoś wspomniał o wiadomościach, że Izrael wypowiedział wojnę Hamasowi i bombarduje Gazę. Chrześcijanin powiedział: „Amen!” Początkowo byłem zszokowany; potem się zdenerwowałem. Dusiłem się nad tym przez trzy lub cztery godziny, aż wieczorem oglądaliśmy wieczorne wiadomości. Pokazywały zniszczone części Gazy. Scena przedstawiała szkołę, która została zbombardowana i wyciągali trupy z gruzów.

Siedziałem obok faceta, który wygłosił komentarz „Amen” i czekałem, aż coś powie, żebym mógł przekazać mu swoją opinię. Zachował spokój i im dłużej obserwowałem, tym bardziej dotarło do mnie, że ten facet nie ma pojęcia, co się tam dzieje. Nie wie, przez co przechodzą ci ludzie. Nie zna ich bólu i cierpienia.

Cała moja uwaga była skupiona na tym, czego ten facet nie wie i czego nie może czuć, kiedy zdałem sobie sprawę, że ja też nie. Nigdy nie byłem bombardowany. Mój dom, szkoła czy firma nigdy nie zostały zniszczone przez wojnę. Nie wiem, jak to jest stracić dziecko. Zdałem sobie sprawę, że wszyscy mamy własne pomysły i opinie, ale tak naprawdę nie wiemy z pierwszej ręki, jak to jest być po drugiej stronie kamery. Zdałem sobie również sprawę, że nasze indywidualne opinie są takie same, jak to, co spowodowało początek wojny. Mój złość jest takie samo złość co czują Palestyńczycy. Jego jest ta sama sprawiedliwość, którą odczuwają Izraelczycy. Wyszedłem z innym spojrzeniem. Wciąż jest mi strasznie smutno z powodu wszystkich cierpień. Nadal uważam, że bombardowanie domów ludzi jest złe. Ale wiem też, że chociaż wojna nie jest odpowiedzią, tak naprawdę nie wiem, jaka może być odpowiedź.